Police Life

Rowan Rivers
Bij het derde adres stapte hij naar binnen, na de deur open gebroken te hebben. Ze zaten achter hem aan, maar ze hadden geen idee naar wie hij ging, dus hij had elke keer tijd genoeg om te doen wat hij wilde doen. Hij schoot de man af, zonder ook maar ergens bij stil te staan. Toen zijn blik naar de televisie ging, die aan stond, sloeg zijn hart over. Dit had hij duidelijk niet verwacht. De woorden van Steven emotioneerden hem enorm, maar hij was blij dat Steven het nu eindelijk eens toegaf. Hij keek even naar het lijstje in zijn hand, de rest van de namen die er op stonden, hij had nog een hoop te gaan. Toen hij op de televisie zag dat Steven weggesleurd werd, door iemand die hij maar al te goed kende, kneep hij zijn ogen iets samen. Steven ging voor alles. Hij draaide zich om en liep het huis uit, naar zijn auto toe. Het politie bureau was gelukkig niet ver van hier, hij was er zo. Het boeide hem niets als hij opgepakt zou worden, of de pers hem zo zou zien, het maakte toch allemaal niet zo veel meer uit. Het enige wat er toe deed waren Andrea en Steven. De rest van de mensen konden oprotten. Toen hij uit zijn auto sprong zorgde hij er voor dat hij eerst nog niet gezien werd, en liep hij achter de menigte langs naar Steven en de vrouw van het OM. Hij had zijn revolver nog in zijn hand, maar hij stopte die nu weg, hier gaan schieten zou zijn dood betekenen, en dood wilde hij nu nog even niet. Toen hij achter de vrouw van het OM verscheen keek hij Steven aan. ‘Was dat nou zo moeilijk?’ vroeg hij aan hem. ‘Als je nou voortaan gewoon meteen eerlijk tegen mij bent,’ mompelde hij daarna zacht. Dat was eigenlijk gewoon alles wat hij wilde, Steven helpen. Toen de vrouw van het OM zich omdraaide keek hij haar vals aan. ‘Aangezien ik toch al ontslagen ben…’ sprak hij zacht, en zonder zijn zin af te maken sloeg hij haar vol in haar gezicht. ‘Verdiende loon. Dat heb ik echt al jaren willen doen…’ gromde hij zacht, en hij zag dat zo’n beetje alle camera’s nu op hun gericht waren. Hij stapte op Steven af en hij sloeg zijn armen om hem heen. ‘Ik geef om je, Steven. Ik wil je helpen, maar jij wilt het liefste iedereen op afstand houden. Dat begrijp ik, maar realiseer je nou eens dat niemand alle pijn alleen kan dragen… niemand. Ik niet. Jij niet, niemand niet… Ik weet toch wat er in je leven allemaal gebeurd is? Je zegt tegen mij altijd dat ik moet praten. Ik moet altijd hulp zoeken, ik moet altijd naar een psychiater, psychologen, therapie, noem het maar op. En jij zelf? Jij lost altijd alles zelf op. Hou daar mee op. Het minste wat je kan doen is eerlijk tegen mij zijn… hoe lastig het ook is, ik probeer ook eerlijk tegen jou te zijn,’ fluisterde hij, zodat niemand het zou horen. ‘Ik zou alles voor je doen, Steven. Alles. Waarschijnlijk zou jij ook alles voor mij doen. Dat betekend dat wij elkaar vertrouwen, dus kunnen we net zo goed eerlijk tegen elkaar zijn,’ zei hij en even verscheen er iets van een glimlachje op zijn gezicht, het volgende moment werd hij heel ruw vastgegrepen en naar achteren gesleurd, het volgende moment werd hij met een harde klap op de grond geduwd.

Steven Smith

Tranen bleven over zijn wangen rollen. Zijn ogen werden er rood van. Hij snikte luid en trilde over zijn hele lichaam. Hij kon het niet alleen. Het ging helemaal verkeerd. Hij voelde zich al zo een lange tijd zo enorm gespannen. Gespannen en bang. Maar om hulp vragen was niks voor hem. Hij kon het gewoon niet, hij schaamde zich ervoor. Hij schaamde zich voor zijn hele leven, voor alles wat hij had gedaan.
Trillend duwde hij zich omhoog van de grond en stond hij op. Hij veegde de tranen nijdig weg.
Waarom was het leven zo moeilijk? Hij hield van zijn werk, maar zo bedreigd worden ging hem toch net iets te ver. Hij deed er altijd heel luchtig over, maar eigenlijk had het veel impact op hem.
Zweet stond op zijn lichaam. Hij haalde even diep adem en schrok zich rot toen zijn telefoon ineens af ging. Hij nam zo normaal mogelijk op en toen hij weer ophing trilde hij nog erger.

Een kwartier later arriveerde hij bij het politiebureau. Voor hij zijn auto uit kon stappen stond er al allemaal pers om hem heen. Hij stapte uit en wilde eerst de pers- zoals hij altijd deed- negeren en er langs lopen, maar bleef toen toch staan. Meteen werden er vele vragen op hem afgeworpen.
"Wat is er allemaal aan de hand?" - "Hoe voelt u zich hierover?" - "Wat was er de afgelopen tijd allemaal gebeurd?" Steven haalde diep adem en keek een van de journalisten aan. Verschillende camera's werden op hem gericht. Ja, hij ging het weer doen. Zoals altijd. Al-tijd. Hij ging het weer voor hem opnemen.
"Wat er aan de hand is gaat jullie vrij weinig aan. Er is gewoon ergens een doorgeschoten schutter aan het rondschieten. Voor de rest is er niks bijzonders aan."
"Er gaan geruchten dat de schutter uw collega Rowan Rivers is, kunt u dit bevestigen?"
"Nee, daar klopt niks van. Agent Rivers is op dit moment in ons hotel en dat kan ik wél bevestigen. Hij heeft hier niets mee te maken." Steven zuchtte even en haalde nerveus zijn hand door zijn haren. Hij kon ervoor zorgen dat Rowan niet de bak in kwam. Hij kon hem beschermen, hij kon het verhaal verdraaien. Hij gaf om Rowan, maar Rowan wilde dit nooit inzien. Altijd als Steven even tijd nodig had flipte hij.
"Klopt het dat u bedreigd word? Klopt het dat u bent neergeschoten in het politie bureau en bijna bent overleden aan uw verwondingen?" werd er nu brutaal gevraagd. Steven keek met een emotieloze blik in de camera en kneep zijn ogen ietwat samen. Hij zal eerlijk zijn. Voor een keer zou hij eerlijk zijn. Omdat Rowan dat altijd zo graag een keer wilde. Één keer.
"Ja," antwoordde hij kort, maar duidelijk. Hij slikte even en had het duidelijk moeilijk. Hij keek om zich heen. Zo veel mensen. Zo enorm veel pers. Waarom was hij ook hoofdinspecteur geworden? Hij zuchtte en haalde zijn hand langs zijn zwetende voorhoofd. Hij ademde snel.
"U ziet er niet zo goed uit. Gaat het wel goed?" werd er nu gevraagd.
"J- Nee. Nee, het gaat niet goed." Zijn ogen begonnen te prikken, een traan rolde over zijn wang. Hij deed niet de moeite het weg te vegen.
"Wat gaat er niet goed meneer Smith? Loopt u vast met zaken?" Steven snoof.
"Wat er niet goed gaat?" herhaalde hij. "Het gaat niet goed met míj. Het gaat niet goed.." Nog een traan rolde over zijn wang. Zijn stem klonk een beetje schor van emotie. Zo was hij nog nooit voor de pers verschenen. "Het gaat slecht met mij. Ik ben ook maar een mens. Ik ben verdomme ook maar een mens.. Dat ik hoofdinspecteur ben veranderd het geen ene fuck. Ik heb ook gevoelens en-" zijn woorden stierven weg, hij werd ineens beet gepakt bij zijn arm en door de menigte heen gesleurd. Hij probeerde zich los te trekken maar het lukte hem niet. Adrenaline werd door zijn aderen gepompt. Hij hijgde.
Toen hij weer stil stond, aan de andere kant van het plein, zag hij wie hem meegetrokken had. De vrouw van het OM. Ze had een rood hoofd en leek te koken van woede. Zie je, daar kwam het alweer. Toonde hij een keer zijn emoties, was het weer niet goed, verdomme.

Rowan Rivers

Hij liep de trappen af naar beneden, de revolver nog in zijn hand, waardoor de mensen hem wat angstig aankeken. Het interesseerde hem geen zak meer. Eenmaal bij de balie keek hij de man daar achter doordringend aan. ‘Zeg tegen Steven Smith, dat ik godverdomme alles voor hem gedaan zou hebben. Ik zou mijzelf afschieten voor hem. Zeg hem dat hij eens in moet zien dat hij god niet is, en dat hij altijd op mij zou kunnen rekenen, dat hij het alleen zelf eens zou moeten inzien,’ schreeuwde hij naar de man, die geen idee had wat hem overkwam. ‘En zeg hem ook maar dat ik ontslag neem. Tyfus politie, tyfus OM. Het interesseert mij niets meer,’ siste hij kwaad. Hij liep weg bij de balie, de man belde direct de politie, maar ook dat boeide Rowan helemaal niet. Niets boeide hem nu, hij stond er toch zowat alleen voor. Als Steven niet meer wilde, wilde hij ook niet meer. Wanneer zag hij nou in hoe veel hij om hem gaf? Waarschijnlijk nooit. Hij haalde een verfrommeld blaadje met namen uit zijn broekzak, het was een flinke lijst met namen en adressen, die hij de afgelopen dagen opgesteld had. Het was eigenlijk niets, maar dit waren mensen die Steven dit aangedaan zouden kunnen hebben. Bewijs was er niet, maar het zou mogelijk kunnen zijn. Dan liet hij Steven wel zien hoe belangrijk hij eigenlijk was. Als hij het normaal niet zag, moest het maar zo. Hij trok zijn capuchon over zijn hoofd heen en hij sprong in zijn auto, om naar het eerste adres te rijden. Eenmaal daar liep hij naar de deur, en belde hij aan. Het was een man, dus hij moest opletten, het waren allemaal rare types, dus voorzichtig moest hij altijd zijn, toch was de woede verblindend, hij had niet door wat hij deed. Toen de deur open ging duwde hij de man direct de woning in, en zette hij de revolver tegen zijn hoofd. Zonder een seconde te aarzelen haalde hij de trekker over, de man zakte in elkaar. Meteen draaide Rowan zich om, liep hij naar zijn auto, en reed hij weg, naar het volgende adres.

Steven Smith

Eenmaal in zijn eigen hotelkamer plofte hij neer op de kleine bank. Zijn lichaam trilde lichtjes en hij sloot zijn ogen even. Al de woede die hij zojuist gevoeld had, leek te veranderen in verdriet. Misschien was de woede eigenlijk diep vanbinnen ook wel alleen maar verdriet. Hij opende zijn ogen weer en staarde voor zich uit. Hij balde zijn trillende vuisten en wreef toen ietwat onrustig over zijn gezicht. Zijn ademhaling was versneld en hij voelde zich verschrikkelijk. Niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk.
Langzaam sloot hij zijn ogen weer. Even leek het ontspannend te werken, tot alle beelden van de afgelopen jaren voor zijn ogen voorbij flitsten. En dingen van vroeger, dingen die hij nooit meer kon vergeten. Het zat vast in zijn geheugen. Dingen waar hij nooit over gepraat had, en nooit over zou gaan praten ook.
Een traan sijpelde langs zijn bleke wang naar beneden. Wat kon het hem schelen. Er was toch niemand hier. Hij was alleen. Hij zuchtte zacht en vouwde zijn handen samen. Plotseling maakte hij een haastige beslissing, een beslissing die hem zou beschermen, maar wel op de verkeerde manier. Geen vrienden meer voor hem. Alleen collega's, alleen zakelijk. Geen emoties. Alleen werk. Nog een traan liep over zijn wang. Of.. Zijn blik dwaalde af naar de keuken. Hij slikte even. Een brok zat in zijn keel. Nee, zo laf was hij niet. Trillend ademde hij in. Zijn lichaam deed pijn. Maar dat vond hij nog niet eens zo heel erg.
Hij was het zo enorm zat dat iedereen om hem heen altijd alles maar mocht maken, terwijl hij zelf alle regels na moest gaan. Hij was een voorbeeld, hij moest alles goed doen, hij mag nooit agressief reageren, hij moet altijd ingrijpen. Opnieuw balde hij zijn vuisten. Daarna stond hij op en liep naar het raam. Hij trok de gordijnen open en staarde naar de straat. Naar de mensen die op de stoep liepen door de miezerregen. Naar de auto's die voorbij reden. Hij luisterde naar de hakken van vrouwen die op de stenen tikten, naar het geblaf van honden, het gepraat van mensen dat zachtjes door het raam door te horen was. Even leek hij tot rust te komen, zijn blik was hard en emotieloos, maar de rode strepen op zijn wangen verraden hem. Hij bleef staren uit het raam, tot hij ineens in huilen uitbarstte en zich op de grond liet zakken. Hij was ook maar een mens. Hij was verdomme ook maar een mens!

Rowan Rivers

Hij keek vol verbazing naar Steven, de woorden kwamen aan als een enorme klap in zijn gezicht en hij trok bleek weg. Leroy stond hem keihard uit te lachen, maar hij stond alleen maar vol verbazing naar de deur te kijken. ‘Klootzak…’ siste hij kwaad. Hoe kon Steven nou weer zo’n klote opmerking maken? Hij snoof even, en keek woest naar Leroy. ‘Je houdt je kop dicht, idioot,’ sprak hij kwaad tegen zijn zoon. Hij had dit echt nooit verwacht en het deed hem pijn, maar de vlammende woede in zijn lichaam was nog veel erger. Hij voelde het zweet over zijn voorhoofd lopen en hij liep naar het aanrecht. Zonder iets tegen Leroy te zeggen trok hij de koelkast open en pakte hij een flesje bief uit de deur. Hij maakte het flesje open en gooide het achterover. ‘Ik dacht dat jij niet dronk,’ sprak Leroy vals, en de blik van Rowan werd donker en dreigend. ‘Kop houden,’ gromde hij kwaad. ‘Wat anders? Wat wilde je met mij doen? Mij in een cel gooien? Volgens mij raak jij je baan kwijt, sukkeltje. Wat ben je nou eigenlijk? Je hebt een relatie met iemand die net zo gestoord is als je zelf bent, en je beste vriendje moet je niet eens meer. Je bent niets, ik schaam me voor het feit dat je mijn vader bent. Mislukkeling. Je bent zelfs een schande voor de agenten, de meeste zijn nog normaler dan jij bent, mongool,’ zei Leroy tegen hem, en hij had geen idee wat hij deed. ‘Hier, neem er nog eentje, dit is alles wat je kan, je naar de klote drinken. Want je bent verslaafd, of niet soms? Denk je dat ik het niet door heb?’ zei hij daarna, en hij gaf hem nog een flesje aan. Rowan kon niet weigeren en dronk het flesje leeg. ‘Bier is natuurlijk niet sterk genoeg voor je? Nou, dan heb je geluk…’ zei zijn zoon, en hij liep naar zijn kamer en kwam terug met een klein flesje sterke drank. Meer was er niet in het hotel, alleen een paar biertjes, maar dit had Leroy zelf gehad. Rowan pakte het flesje beet en dronk het in een paar slokken op, om daarna wat wazig naar zijn zoon te kijken. ‘Kijk jezelf nou man. Dan zeg je iets van mij. Ik durf te wedden dat die hoer van jou nog liever met mij in bed duikt dan met zo’n slappeling als jou…’ sprak Leroy, en dat was de druppel, zeker nu. Rowan greep zonder aarzelen zijn revolver en richtte die op Leroy, die alleen maar grijnsde. ‘Je bent laf, denk je nou echt dat wat dreigen mij iets doet?’ vroeg hij aan Rowan, die zijn vinger rond te trekker legde. ‘Je had je kop moeten houden…’ zei hij alleen nog, en met die worden haalde hij de trekker over, en nog eens. Daarna stopte hij zijn revolver weg, greep hij zijn sporttas en liep hij de kamer uit, zonder nog om te kijken naar zijn zoon, die bloedend op de grond lag.

Steven Smith

Door alles wat er de afgelopen tijd gebeurd was en nu nogsteeds gebeurde, was hij nog sneller aangebrand dan normaal. En hier had hij al helemaal geen zin in. Want kom op nou, Rowan was een agent. Een beetje zichzelf inhouden had wel gemogen dus. Hier had hij geen zin in, echt niet. Weetje, dan sloeg hij zijn bloedeigen zoon maar knock-out. Dan sloeg hij hem maar dood. So what, dat was niet zijn probleem. Hij werd er niet door ontslagen. En hij had geen zin meer om altijd voor zijn problemen op te komen.
"Kinderachtig ben je, Rivers," siste Steven, duidelijk boos. "Je zoekt het maar uit." Hij liet Leroy los en met een ruk draaide hij zich om en liep naar de deur. Hij keek nog even achterom. "Nog één keer zo iets achterlijks voor mijn ogen doen en je bent je baan kwijt. Ik ben er klaar mee," gromde hij nog even, waarna hij de deur uit liep en snoerdhard dichtgooide. Hij keek even om zich heen en begon toen de trappen af te lopen. Hij had ook met de lift kunnen gaan maar hij moest echt even lopen, anders sloeg hij door.
"Tyfusleven," mompelde hij onduidelijk, terwijl hij hijgend aan kwam lopen bij de balie. Inspanning wat toch nog wel vermoeiend. Logisch ook.
Bij de balie regelde hij een aparte kamer, op een andere verdieping. Even rust. Dan was hij maar alleen, dat kon hem nu echt even niks schelen. Met de sleutel van zijn eigen hotelkamer in zijn broekzak stapte hij de lift in en liet zich naar boven brengen.

Rowan Rivers

Toen hij naar achteren geduwd werd bleef hij trillend van woede staan, en hij zag hoe Steven Leroy vastgreep, en vast bleef houden. Hij moest de neiging bedwingen om Leroy nu een echt harde klap te geven, nu hij niets zou kunnen doen. In plaats daarvan pakte hij een doek en drukte hij die tegen zijn neus. Bij de opmerking van Steven keek hij hem fel aan. 'Hij viel mij aan... Dit was puur zelfverdediging...' Gromde hij zacht. 'Nou, dat van eerder was geen zelfverdediging! Dat was mishandeling!' Zei Leroy, die zich los probeerde te trekken. 'Jij moet met je poten van Andrea afblijven...' Zei Rowan, zacht maar dreigend. Hier kon hij echt heel erg boos om worden. 'Die teef had haar bek moeten houden....' Siste Leroy vals, wat voor Rowan meer dan genoeg was om ontzettend hard naar Leroy uit te halen, en hem daardoor vol in zijn gezicht te slaan. Dat was niet genoeg, grenzen waren bij hem ver te zoeken, hij bleef op hem in slaan.

Steven Smith

'Wat denk je van mij,' zei Steven toen Rowan bekende dat hij zich rot geschrokken was. Eenmaal op de parkeerplaats voor het hotel stapte hij uit en liep hij naast Rowan mee het hotell binnen. In plaats van dat hij, zoals altijd, de trap nam, nam hij nu de lift. De trap zou te zwaar voor hem zijn. De arts had gezegd dat hij zich lichamelijk de komende tijd niet veel in mocht spannen. Hij zou er zelfs een hartaanval van kunnen krijgen was hem verteld. Al was een trap op lopen nou ook weer niet zó heftig.
Toen Rowan de deur open maakte van de hotelkamer en binnenstapte, schrok Steven zich rot toen zijn vriend ineens naar binnen gesleurd werd en een klap kreeg. Eerst dacht Rowan dat het weer een of andere belager was, maar al snel zag hij dat dat niet het geval was- het was Leroy, de zoon van Rowan. Stelletje mafkezen. Steven stapte ook binnen, sloot de deur en stapte op de twee vechtende mannen af. Zonder twijfeling en met een harde blik in zijn ogen duwde hij Rowan naar achter en greep Leroy's pols vast en draaide zijn arm razendsnel achter zijn rug. 'Wat zijn jullie toch kinderachtig..' mompelde hij zacht. Hij hield Leroy strak vast en keek ondertussen rond in de kamer. Waar hing Mack uit?

Rowan Rivers

Hij zat zwijgend naast Steven terwijl hij naar het hotel reed. Hij tikte langzaam met zijn vingers op het stuur en af en toe keek hij opzij naar Steven, gewoon om te zien hoe het met hem ging. 'Ik ben mij rot geschrokken, Steven. Echt niet normaal meer...' Zei hij nu opeens, voor zijn doen vrij eerlijk. Steven en hij gingen voor de buitenwereld waarschijnlijk nogal raar met elkaar om. Waarschijnlijk leken ze close, maar toch ook weer niet. In ieder geval zou hij niet zonder Steven kunnen. Hij zou helemaal gek worden. Eenmaal bij het hotel stapte hij uit de auto, en eenmaal bij de deur van hun kamer haalde hij de sleutel tevoorschijn en opende hij de deur. Nog voor hij goed en wel binnenstond werd hij vastgegrepen, waardoor hij in reflex naar zijn wapen greep, maar daar was hij al te laat voor. Hij had niet gezien dat Leroy uithaalde, hij kon zijn vuist dus ook niet ontwijken en hij voelde de harde klap in zijn gezicht. 'Je hebt mij gewoon knock out geslagen, vieze klootzak!' Schreeuwde zijn zoon, en hij wilde nog eens uithalen, maar dit keer greep Rowan hem vast voor hij iets kon doen, en gaf hij Leroy een harde klap in zijn maag. Dat Mack weg was, had hij helemaal niet door, hij was veel te druk met Leroy. Hij voelde het bloed uit zijn neus druppelen, op zijn jas, maar hij had toch geen tijd om dat af te dekken, Leroy was aardig sterk en nogal boos, maar hetzelfde gold voor Rowan.

Steven Smith

Hij keek even ietwat geërgerd naar Rowan die tegen de arts zei dat hij altijd zo reageerde, al wist hij zelf dat dat eigenlijk ook zo was. Hij was alles behalve vriendelijk. Maar waarom eigenlijk? Misschien omdat hij gewoon zo was. Of door alles wat er gebeurd was in zijn leven. Het OM wilde graag dat hij naar een psycholoog zou gaan, want hij praatte nooit ergens over, nooit. Maar hij kon ontzettend goed doen alsof het goed ging, zodat hij niet naar een psycholoog hoefde.
'Ik wil ook wel rijden hoor. Alleen garandeer ik dan niet dat we levend aankomen bij het hotel,' antwoordde hij tegen Rowan. Rowan was eigenlijk de enige die hem ook iets vriendelijker kende. Misschien was het wel een soort wantrouw wat hij had gekregen tegen zijn medemens.Hij ging met Rowan in de lift naar beneden en samen verlieten ze het ziekenhuis. Steven kneep met zijn ogen tegen het felle zonlicht buiten. Daarna keek hij rond, ietwat bang dat er opeens iemand achter een auto vandaan zou springen met een wapen of zo. Maar dat gebeurde gelukkig niet.
Eenmaal bij Rowans auto aangekomen opende hij het portier en plofte hij neer op de stoel. Hij deed de gordel vast en zweeg de hele reis. Peinsend keek hij uit het raam. Zich afvragend waaraan hij dit alles verdiend had.

Rowan Rivers

Hij bleef bezorgd naar Steven kijken en hij was blij dat er een arts kwam, al hoopte hij dat hij tegen Steven zou zeggen dat hij beter kon blijven. Dat gebeurde niet, wie had er ook het lef om tegen Steven in te gaan? Rowan zelf wel, maar hij was geen arts en er was niemand die Steven zou kunnen dwingen. Steven deed niet al te vriendelijk, waardoor Rowan even verontschuldigend naar de arts keek. ‘Hij bedoeld het niet zo verkeerd hoor, zo doet hij tegen iedereen,’ zei hij tegen de man, hard genoeg zodat Steven het kon horen. Daarna draaide hij zich naar hem toe en sloeg hij zijn arm om zijn middel heen, om hem te kunnen ondersteunen naar zijn auto. ‘Ik rij zeker?’ vroeg hij op sarcastische toon, omdat dit een vraag was die vaker gesteld werd, en eigenlijk wilden ze meestal allebei rijden. Hij liep heel langzaam, zodat Steven het makkelijk bij zou kunnen houden en hij had het gevoel dat hij elk moment weggeduwd kon worden, maar zoiets verwachtte hij al. Eenmaal bij zijn auto stapte hij in, en wreef hij even langs zijn voorhoofd. ‘Je moet niet schrikken als we terug zijn, het is in het hotel een bende en toen ik wegging lagen Andrea en Leroy allebei op bed…’ mompelde hij nu wat zacht, omdat hij daar nog steeds van baalde.

Steven Smith

'Ik val echt niet zomaar dood neer. Ik hoop toch dat ik dat wel een beetje aan voel komen..' bromde hij gedempt. Hij kneep even met zijn ogen en stond langzaam op. Zijn evenwichtsorgaan leek nog niet helemaal lekker mee te werken, want de eerste minuut moest hij echt nog blijven staan met behulp van het bed. Daarna ging het langzaam beter, al voelde hij zich zo slap als een vaatdoek. Hij zou er echt alles aan doen zo snel mogelijk weer in vorm te zijn. Of nog beter dan dat. Hij moest hard gaan trainen. Sterker worden dan zijn belager. Slimmer dan zijn belager. Hij moest winnen. Hij zou hem krijgen. Woede gierde door zijn bloed, maar ook een lichtelijke angst, wat niet heel gek was.
'Hey! Kom eens even!' riep Steven naar een arts die langs zijn kamertje wilde lopen. De arts liep zijn kamer in en keek even iets verbaasd over dat Steven stond naast zijn bed, en keek ook bezorgd. 'Meneer..'
'Ik weet dat het niet de bedoeling is,' praatte Steven door hem heen. 'Maar ik ga weg. Welke medicijnen moet ik meenemen? Al kan het ook wel zonder..' probeerde hij van de medicijnen af te komen. De arts schudde zijn hoofd en besloot hem niet tegen te houden, hij wist ondertussen wel dat Steven een vrij koppig persoon was. Hij trok een laatje open naast Steven's bed, bladerde door wat papieren en greep toen een paar doosjes.
'Van elk medicijn één tablet per dag. Tegen pijn kan je paracetamollen slikken. Maximaal zes per dag. Ik neem namelijk niet aan dat je aan de morfine wilt?' de arts keek hem aan en legde drie doosjes medicatie op zijn bed. Steven keek naar de doosjes en schudde zijn hoofd toen de arts over morfine begon. 'Van dat spul kan je niet meer helder nadenken man. Dat is wel het laatste wat ik kan gebruiken,' snauwde hij het medicijn af. De andere doosjes pakte hij en stak hij in zijn broekzak.

Rowan Rivers

Hij hoorde dat Steven vond dat hij zich niet schuldig moest voelen, maar dat kon hij elke keer zeggen, hij bleef het toch wel voelen. Hij had gewoon niet weg moeten gaan, het was stom en ontzettend ondoordacht. ‘Dit hoort niet bij ons vak, Steven. Dat weet je zelf ook,’ mompelde hij nog zacht tegen hem. Toen hij daarna vertelde dat diegene getraind was, maar dat hij niet de tijd had gehad om er echt bij stil te staan, zuchtte Rowan zacht. Hier kwamen ze echt niet veel verder mee. Hij zou wel wat dingen uitzoeken, maar ze hadden totaal geen aanknopingspunten en hij vond het idee dat dit misschien door een collega gedaan zou kunnen zijn niet zo leuk. Nu ging hij iedereen verdenken. Hij mocht de rest eigenlijk toch al niet meer, of eigenlijk mochten ze hem niet, dus dat ging goed op deze manier. Steven kwam overeind, en zei dat hij terugging naar het hotel, en daardoor wist hij niet zo goed wat hij nou precies moest doen. Hij vond het fijn om Steven in de buurt te hebben, maar het was beter voor zijn genezing als hij hier zou blijven. Bovendien was het in het hotel ook constant een chaos, dus of dat nou zo’n geweldig idee was. ‘Vraag eerst even of het wel mogelijk is, Steven. Het is niet de bedoeling dat je daar dood in elkaar zakt, want ik weet zeker dat ik de schuld daar van krijg,’ sprak hij nu zacht.

Steven Smith

'Geef jezelf niet de schuld, Rivers. Uiteindelijk is het toch allemaal mijn eigen schuld. Risico van het vak denk ik..' hij zuchtte even en wreef in zijn ogen. Wanneer hij zijn ogen sloot schoten er gelijk allemaal beelden door zijn hoofd. Hij werd er niet goed van. Misschien zou hij het toch niet volhouden tot het eind agent te blijven. Zonder iets te laten merken van de beelden opende hij zijn ogen weer en keek voor zich uit naar de witte, lege muren.
'Ik weet het niet,' reageerde hij toen Rowan vroeg op wat voor een manier zijn belager sterk was. 'Ik had niet echt lang de tijd er over na te denken of zo. Sowieso getraind op een sportschoon, fitness of zo. Dat doen wij ook, als agenten. Maar dan hoeft het nog niet meteen een agent te zijn..' mompelde hij. Hij was dit gedoe zo spuugzat, maar wist dat hij er niet zomaar vanaf kon komen. Daarbij was het zijn werk, dat hoorde hij toch leuk te vinden? Oke, dit was misschien toch net iets anders, bedreigd en bijna vermoord worden.. Hij haalde diep adem en trok zich toen overeind, zodat hij zat op het bed.
'Één ding weet ik wel zeker.. Hier ga ik niet blijven, in dit verdomde ziekenhuis. Ik ga naar het hotel. Wat ze er nou ook van vinden. In het hotel heb ik in iedergeval jou en Mack nog..'

Rowan Rivers

Hij luisterde naar het antwoord van Steven en hij zuchtte zacht. Hij liet zich in de stoel zakken en hij sloot zijn ogen weer even. Nu de adrenaline weer uit zijn lichaam verdween sloeg de vermoeidheid toe, hij sliep over het algemeen al niet zo goed en nu was hij ook nog eens midden in de nacht hier naar toe gekomen. 'Ik had niet zo stom moeten zijn en bij je moeten blijven,' mompelde hij nu tegen Steven. Hij besloot Andrea maar even een kort berichtje te sturen met wat er aan de hand was, daarna keek hij weer naar Steven. 'Er zijn nogal wat mensen die aan die omschrijving voldoen,' verzuchtte hij nu. 'Jij bent niet zwak. Zelfs nu niet echt, ik weet dat je aardig wat kracht bezit, zelfs als je uit een coma komt,' zei hij daarna. 'Hoe sterk was hij? Getraind... Op een politie manier getraind?' Vroeg hij nu op zachte toon. Met verdenkingen van collega's moest je altijd heel erg voorzichtig zijn, dat kon wel eens voor veel onrust zorgen, dat wilden ze juist niet echt. Hij wreef nadenkend over zijn voorhoofd, maar tot nu toe was Steven al twee keer aardig toegetakeld en hadden ze nog geen enkel idee wie dat gedaan had.

Steven Smith

Het had niet lang geduurd voor er een stuk of vijf artsen binnen waren komen rennen. Waarschijnlijk waren die op het geluid af gekomen. Zij hielpen Steven weer voorzichtig op het bed en depte de bloedende snee op zijn keel af, al was dat gelukkig niet zo erg diep. Het prikkelde enkel wat. Ze verwisselden apparatuur en sloten al die dingen weer gehaast opnieuw aan. Iedereen was flink van de rel. De meeste artsen hadden nog nooit zo een dergelijke situatie meegemaakt.
Steven bleef zwijgend op het bed liggen. Hij staarde naar het witte plafond en zijn hersens werkten op volle toeren. Hij wilde weten wie het was geweest, maar het was donker geweest, en de bivakmuts had alle contouren van het gezicht weg geschemerd. Ook had de persoon geen woord gezegd, dus de stem had hij ook niet kunnen herkennen. Steven haalde even diep adem. Hij was geen watje, zeker niet, maar hier schrok hij toch wel enigsinds van.
Steven hoorde Rowan al aan komen voordat hij hem zag. Op een gegeven moment stond Rowan naast zijn bed en vroeg hij of hij iets gezien had. Steven schudde ietwat nijdig en teleurgesteld zijn hoofd. "Nee. Niks gezien, niks gehoord.. Het enige wat ik kan zeggen is dat het vermoedelijk een man is. Breed postuur, rond de 1.90. Goed getraind. Of ik ben gewoon zwak. Of beide."

Rowan Rivers

Midden in de nacht werd hij wakker gebeld en het duurde even voor dat tot hem door drong. Hij greep zijn mobiel en keek wazig naar het nummer, dat hij niet kende. 'Rivers...' Mompelde hij zacht. Toen hij hoorde wat er aan de hand was schoot hij overeind. Hij trok heel snel wat kleren aan en hij greep zijn revolver van zijn nachtkastje. Hij greep zijn jas, trok zijn schoenen aan en rende naar zijn auto toe. Binnen een paar minuten was hij bij het ziekenhuis. Hij rende met een arts bij Steven naar binnen en daar stond hij even flink te hijgen. Hij zag dat Steven al flink geholpen werd en hij pakte direct zijn mobiel weer om wat mensen op het bureau te bellen. Hij regelde een paar agenten om hier te blijven, maar zelf zou hij Steven ook niet meer alleen laten. 'Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Jullie horen fatsoenlijke beveiliging te hebben! Ik wil het hoofd van jullie beveiliging spreken, en ik wil direct de bewakingsbeelden. En ik wil dat iemand mij verteld wat hier gebeurd is,' sprak jij tegen de arts, op doordringende toon. Daarna boog jij over Steven heen. 'Ik blijf bij je, dit gebeurd niet nog eens....' Zei hij zacht. 'Heb je iets gezien?' Vroeg hij daarna direct.

Steven Smith

Met knallende koppijn ontwaakte hij weer uit zijn diepe slaap. Ademen deed pijn, maar was een stuk gecontroleerder dan voordat hij weg was gezakt. Hij draaide kreunend iets om en opende zijn ogen. Blijkbaar was het nacht, want de gordijnen waren dicht en het was donker inde kamer. Het was niet pikdonker, want de apparaten die naast zijn bed stonden gaven af en toe licht en maakten geluiden. Steven trok zich iets overeind en graaide op het nachtkastje naast het bed, waar zijn mobiel lag. Hij had enorm veel gemiste oproepen en berichtjes. Hij keek even naar de tijd. Half vier s nachts. En hij was klaarwakker. Hij zuchtte zachtjes en verwijderde al zijn gemiste oproepen. Daarna beantwoordde hij een paar berichtjes en legde toen zijn mobiel weer weg. Hij haalde rustig en raspend adem en sloot zijn ogen even, tot hij geluiden hoorde. Vast een arts. Hij keek op naar de gedaante die door het donker naar hem toe kwam lopen. Tot zijn verbazing was het gezicht van de persoon niet zichtbaar.
"Wie ben jij?" vroeg Steven lichtelijk schor. Hij bleef kijken naar de persoon. Fuck, het was een bivakmuts, concludeerde hij geschrokken. Hij rolde opzij in het bed en wilde aan de andere kant uit het bed stappen, maar werd tegen het bed aangedrukt. Een sterke, grote hand klemde zich om zijn keel.
"W-wie ben j-jij..?" vroeg Steven nog eens, met moeite omdat zijn keel dicht gedrukt werd. De persoon zweeg en zette nu een scherp mes tegen Steven's keel. Steven hijgde en haalde toen uit met zijn arm tegen de apparaten naast zijn bed, zodat die omvielen en allemaal luid begonnen te piepen. Het mes sneed door zijn huid. Steven gaf snel een knietje tegen zijn belager en rolde weg van hem. Hij viel met een knal op de grond en hoorde hoe de persoon wegrende, richting het raam. Waarschijnlijk omdat Steven veel lawaai had gemaakt. Hijgend bleef Steven liggen. Zijn hart klopte onwijs snel en adrenaline pompte door zijn lichaam. Zijn belager klom ongezien uit het raam en vluchtte.

Rowan Rivers

Hij luisterde naar alles wat Steven zei, maar ze kwamen er nog niet veel verder mee. Dit zou nogal wat moeite gaan kosten, maar de kans dat het een collega kon zijn, baarde hem nog het meeste zorgen. 'Ik weet niet wie er als laatste naar binnen gegaan is. Misschien was ik dat zelf wel. Er is geknoeid met de bewakingsbeelden dus we kunnen ook niets zien. Verder is er niets achtergelaten. Ik ben bang dat het veel te precies is gebeurd voor iemand die zomaar langskwam. Hier is over nagedacht, dat moet wel...' Sprak hij tegen Steven. 'Andrea zei tegen Leroy dat hij de muziek zachter moest doen, en dat deed hij niet, geloof ik. Ik was er niet bij, ik heb het niet zien gebeuren, maar Andrea heeft flinke klappen gehad...' Sprak hij zacht. Leroy daarna ook, maar dat boeide niet, dat was terecht geweest. Iedereen moest van Andrea afblijven, echt iedereen. 'Met hun is het allebei goed Steven, maak je daar maar niet druk over,' zei hij nog, maar op dat moment leek het Steven te veel te worden en werd hij alweer door artsen aan de kant geduwd. Ze wilden dat hij weg ging uit de kamer, maar dat konden ze vergeten. Hij bleef bij Steven.

Steven Smith

"Ik weet het echt niet. Ik heb niets gemerkt de afgelopen tijd. Het leek juist rustig. Maar ik sta op zoveel dodenlijsten. Waarschijnlijk bij iedere criminele organisatie. Wat mij meer dwars zit is dat het verdomme gewoon in mijn kantoortje is gebeurd. Op het politiebureau waar tientallen agenten aanwezig waren. Hoe kan níemand iets gezien hebben? En als niemand iets gehoord heeft, moet er wel een héle goede geluidsdemper op het wapen hebben gezeten.." Steven veegde het zweet van zijn voorhoofd. Zijn hersenen werkten op volle toeren. "Het is geen beruchte crimineel geweest. Die kan niet eens ongezien bij een politiebureau in de buurt komen. Het was óf een normale burger met wrede plannen, die op het bureau was voor een aangifte of iets in die richting en even langs kwam lopen. Óf een collega.. Heeft echt niemand iets opvallends gezien? Wie is de laatste die mijn kantoortje in ging bijvoorbeeld?" Hij sloot zijn ogen weer even. Zijn lichaam wilde slapen, maar hij hield het tegen. Hij had geen tijd om te slapen. Hij had geen tijd voor nachtmerries.
"Wow, waarom?" vroeg hij verbaast toen Rowan plotseling over een heel ander onderwerp begon, namelijk dat Leroy Andrea had geslagen. "En hoe is het met Lincoln? En met Mack?" vroeg hij nu meteen. Een steek schoot door zijn borstkas, waardoor hij even naar adem hapte. De steek breidde uit tot een zeurende pijn dat steeds overwelmender werd. Steven klemde zijn kaken op elkaar tegen de pijn. Ademen werd ineens heel lastig, alsof zijn longen niet meer meewerkten. Hij probeerde rustig te blijven ademen, terwijl hij zijn hand op zijn borst legde. Maar lang duurde het niet meer voor hij toch echt wat paniekerig begon te worden en naar adem begon te happen, ongecontroleerd. Het deed pijn, verschrikkelijk veel pijn. En hij leek geen zuurstof binnen te krijgen. Een aantal apparaten begonnen te piepen. Zijn hartslag leek op hol te slaan. Zijn ogen draaiden weg, vlak voor er artsen binnen kwamen rennen.

Rowan Rivers

'Jij overdrijft, je moet niet lopen, je moet hier stil liggen rusten,' zei hij tegen Steven, even met een grijns op zijn gezicht. 'Ja, je bent neergeschoten, Andrea heeft je gevonden. Niemand heeft verder iets gehoord of gezien, de dader is dus ook niet bekend, als die wel bekend was geweest had ik hier waarschijnlijk niet gezeten....' Zei hij tegen Steven. Hij herinnerde zich dus helemaal niets meer, dat was heel erg jammer. 'Zou je iemand weten die dit gedaan kan hebben?' Vroeg hij nu. 'Ik weet dat er een hele lijst met mensen die jou dood zouden willen hebben is, maar heb je zelf misschien al een vermoeden?' Bleef hij doorgaan met vragen stellen. Hij wilde gewoon graag meer weten, nu hadden ze namelijk vrijwel niets, geen enkel aanknopingspunt. Dat was frustrerend, al had hij wel een paar plannen voor iets wat hij zou kunnen doen. Maar dat kwam later en dat zou hij zeker niet nu met Steven bespreken. Hij moest eerst maar wat bijkomen, dit was nogal wat. 'Leroy heeft Andrea geslagen,' zei hij nu opeens uit het niets, hij moest het gewoon kwijt.

Steven Smith

Hij zag Rowan niet binnenkomen, hij dacht namelijk dat het gewoon weer een arts of zo was. Dus pas toen Rowan begon te praten wist hij dat hij er was. Steven zuchtte even en trok zich weer iets meer overeind, zodat hij zat. Dat praatte wat lekkerder, dan zo liggend.
"Ik weet dat ze hun werk doen. Maar overdrijven is ook een vak. Ik kan heus wel lopen," sprak hij koppig terug. Daarna hoorde hij de volgende woorden van Rowan, waaronder het gedeelte over 'neergeschoten'.
"Dat is er dus gebeurd. Die stomme artsen wilden niets loslaten. Ik ben dus neergeschoten," Steven snoof even en staarde voor zich uit. Daarna keek hij weer naar Rowan. "Wie heeft het lef gehad om mij neer te schieten? Is de dader bekend?" vroeg hij nu. Hij ging even kreunend van de pijn verzitten en sloot zijn ogen even vermoeid. Daarna opende hij zijn ogen weer en staarde hij voor zich uit. "Ik herinner mij gewoon niks meer.. Níks," zuchtte hij teleurgesteld. "Ikwas gewoon aan het werk, en.. verder weet ik het niet. Ik zat achter mijn bureau, aangiftes te bekijken geloof ik.." Hij dacht diep na. Maar verder wist hij echt niks meer. Het was een groot zwart gat in zijn geheugen.

Rowan Rivers

Hij kon het niet laten om te grijnzen toen de arts wegliep en hij schudde zijn hoofd even. 'Nog even en er is geen enkel ziekenhuis waar jij nog in komt...' sprak hij daarna tegen Steven. 'Doe eens aardig man, die mensen doen ook gewoon hun werk. Bovendien hebben ze gelijk. Kalmeer en doe rustig aan, je bent god niet. Je bent neergeschoten en word net wakker, je wilt direct een rondje gaan lopen? Gun je lichaam even wat rust...' Zei hij tegen zijn vriend en hij ging op de stoel naast het bed zitten. Hij dacht even aan Andrea, hij maakte zich zorgen, om haar en om Leroy, maar ook om Steven. 'Hoe voel je je?' Vroeg hij nu weer iets serieuzer, maar direct daarna kwam de agent in hem naar boven. 'Weet je nog iets van wat er gebeurd is?' Vroeg hij er dus ook direct achteraan. Zijn blauwe ogen waren strak op Steven gericht. Hij wilde niets liever dan de idioot die dit bij Steven gedaan had, zelf neerschieten, dat was wel duidelijk.

Steven Smith

"Blijf van mij af joh, ik ben godverdomme geen invalide!" schreeuwde Steven aangebrand richting de arts die hem terug op het ziekenhuisbed duwde toen Steven probeerde op te staan.
"U mag nog niet staan en lopen, meneer. U bent net ontwaakt uit een zware coma.. Uw lichaam is er nog niet klaar voor, u kunt er alleen maar meer letsel door oplopen," sprak de arts tamelijk rustig. Steven snoof en keek nijdig voor zich uit. "Ik geloof dat ik zelf wel voel waar mijn lichaam wel of niet klaar voor is. Ik moet gewoon even naar de wc man!" bromde Steven nu. Hij haalde zijn hand door zijn haren. Zweet stond op zijn voorhoofd. Dit werd verdomd hard trainen om zijn conditie weer op pijl te krijgen.
"Wacht u maar even. Ik zal een rolstoel voor u halen," zei de arts nu, die meteen weg liep. Steven rolde met zijn ogen. "Laat maar! Ik hoef al niet meer. Ik ga toch vast en zeker niet in een rólstoel zitten.." hij zuchtte even en legde zijn hoofd terug in het kussen. Zijn hoofd bonkte en zijn lichaam deed pijn. Hij haatte het om zich zo te voelen.

Rowan Rivers

Hij had geen reactie van Andrea gekregen, dus had hij een kort briefje voor haar geschreven, dat ze in ieder geval wist waar hij naar toe was, mocht ze wakker worden voor hij terug was. Hij wilde ook gewoon even weg hier. Weg uit die chaos die Leroy veroorzaakt was. Hij vond zijn zoon gewoon een klootzak, en ergens baalde hij er van dat hij hem nu alleen liet met Andrea. Maargoed, hij was toch nog steeds bewusteloos, veel zou hij niet kunnen doen. Hij sprong in zijn auto en reed naar het ziekenhuis. Daar streek hij zijn blouse even recht en vroeg hij waar Steven Smith lag. Hij kreeg al direct te horen dat hij er niet bij mocht ,omdat hij pas net wakker was en hij zijn rust nodig had. Na wat gedreig met procedures en het feit dat hij het hele korps uit hun bed zou bellen om hier naar toe te komen, werd hij doorgelaten. Losers, ze waren nog te dom om een aap van een mens te onderscheiden. Hij liep de kamer van Steven binnen en hij bleef bij de rand van het bed staan. Hij maakte zich zorgen om hem, Steven was zo ontzettend belangrijk voor hem geworden, de gedachte dat er ooit wel eens een dag kon komen dat hij zonder zijn vriend moest, maakte hem misselijk en verdrietig. Hij wreef even met zijn hand langs zijn bleke gezicht, zijn zwarte haar zat helemaal door de war en hij voelde dat zijn huid wat klam was van het zweet. Zo ging het altijd als er iets gebeurde, met Leroy, Andrea, of Steven. Hij kon het gewoon niet hebben.