Police Life

Steven Smith

Blijkbaar waren die artsen sociaal gestoord ofzo, want een reactie op zijn vraag kreeg hij niet. Ze wilden hem vast niet te veel belastten. Bullshit, vond hijzelf. Altijd dat aanstellerig gedoe.. Hij zuchtte even en staarde naar het spierwitte plafond. De artsen bleven wat heen en weer lopen en veranderden het infuus en stelden wat dingen in op de apparaten naast zijn bed, waarvan hij niet eens wist wat het precies allemaal deed. Daarna vertrokken ze weer en lieten hem alleen achter.
Hij voelde zich moe, maar wilde niet slapen. Zijn hersens werkten op volle toeren. Hij wilde weten wat er gebeurd was en probeerde het te achterhalen, maar dat ging niet. Het laatste wat hij herinnerde was dat hij aan het werk was in zijn kantoortje, het was vrij rustig geweest qua werk. En dat hij toen een paar dossiers uit de kast wilde pakken. Daar stopte het, alsof dat uit zijn geheugen was gesneden.
Hij wreef in zijn prikkende ogen en sloot zijn ogen toen even. Hij was moe. Doodop. Slapen zou goed zijn. Maar hij wilde het niet. Nu nog niet.

Rowan Rivers

Hij kon amper slapen, hij lag maar wat naar het plafond te slapen. Hij was bezorgd om Andrea, heel erg bezorgd zelfs, en hij was nog steeds ontzettend pissig op Leroy. Hij had met zijn poten van Andrea af moeten blijven. Toen zijn telefoon opeens ging schrok hij op, waardoor hij bijna uit bed vloog. Hij griste zijn mobiel van zijn nachtkastje af en hij nam op. 'Rivers...' sprak hij wat schor. 'Oke, bedankt, ik kom er aan,' zei hij, en met die woorden hing hij op. Hij keek even naar Andrea en hij legde zijn hand op haar bovenarm neer. 'Andrea, Steven is wakker...' zei hij zacht, omdat hij haar eigenlijk niet wakker wilde maken als ze nog niet wakker was, maar dat kon hij niet goed zien. Hij kwam nu helemaal overeind en hij trok snel wat kleding aan. Hij haalde een hand door zijn zwarte haar heen, maar hij kreeg dat toch niet meer netjes. Wat boeide het ook. Hij liep de kamer uit en hij keek even bij Leroy, maar die lag nog steeds bewusteloos op het bed. Hij dacht er niet eens aan dat de jongen misschien wel hulp nodig had, puur omdat hij zo boos op hem was. Hij pakte zijn spullen en hij liep weer naar de slaapkamer toe om te kijken of Andrea wakker was of niet. Hij wilde haar eigenlijk liever niet alleen laten nu, maar hij wist dat Steven ook wel vragen zou hebben, en die moest ook iemand bij hem hebben nu hij net wakker was. Bovendien kon Andrea hem direct bellen als er iets was, zo ver weg was het ziekenhuis niet.

Steven Smith

Opnieuw gebeurde hetzelfde. Langzaam begonnen er wat geluiden tot hem door te dringen. Pieptonen. Apparaten. Steeds meer, steeds duidelijker. Alsof hij een motor was die langzaam op gang moest komen. Toch ging het dit keer iets sneller dan de vorige keer. Het duurde namelijk niet heel lang voor zijn oogleden begonnen te trillen en hij even later zijn ogen langzaam opende. Hij knipperde om zijn beeld scherp te krijgen en keek langzaam om zich heen. Het was donker. Maar hij hoorde op de achtergrond al vogels fluiten. Ochtend dus. Vroege ochtend.
Hij voelde zich verdoofd. Raar. Duizelig. Waarom was hij hier? Hij sloot zijn ogen weer even en probeerde terug te denken, maar het leek een zwart gat. Langzaam draaide hij iets om in het bed. Zijn spieren voelden alsof hij ze jaren niet gebruikt had. Stijf en pijnlijk. Hij haalde even diep adem en opende zijn ogen weer. Hij hield niet van onzekerheden. Hij wilde altijd alles tot op de laatste details weten. Hij wilde dus ook wel weten wat er gebeurd was, maar er was hier niemand die het hem kon vertellen.
Hij trok zich iets overeind. Gelijk verschenen er vlekjes voor zijn ogen en werd alles weer wazig. Hij bleef even versuft zitten tot de waas weer wegtrok, en trok zijn benen langzaam in, om ze daarna over de bedrand te gooien. Hij voelde zich moe. Alsof hij nachtenlang niet had geslapen. En zwak. Heel zwak. Een naar gevoel.
Plotseling ging de deur open. Twee artsen kwamen binnen lopen. Steven wilde ze begroeten, maar voor hij daar de kans voor kreeg werd hij teruggeduwd in het bed en trokken ze de dekens over hem heen.
"Het is beter als u blijft liggen meneer, u bent net ontwaakt uit een coma.." sprak een van de artsen tegen hem, terwijl de andere arts dingen instelde op het apparaat naast zijn bed.
"Coma..?" Steven keek de arts vragend aan. Zijn stem klonk schor en zwak.

Rowan Rivers

Hij hoorde het antwoord van Andrea en hij zuchtte even. ‘Het ziet er niet uit alsof het wel gaat,’ mompelde hij zacht tegen haar. Hij trok zijn broek weer uit en hij deed de lamp uit, om daarna naast Andrea in bed te gaan liggen. Hij staarde naar het plafond, hij wist dat hij toch nooit zou kunnen slapen, ondanks dat hij moe was. ‘Wat een verschrikkelijke dag…’ zei hij nu zacht. ‘Je moet het tegen mij zeggen als het niet gaat, echt hoor, ‘ sprak hij nu nog tegen haar. ‘Ik ben bezorgd om je, en ik maak Leroy af als hij dit nog eens flikt,’ sprak hij op duidelijke manier, zijn stem krachtig en nog steeds woedend. Hij drukte heel voorzichtig zijn lippen op de bleke wang van Andrea, om daarna iets dichter tegen haar aan te gaan liggen.

Andrea Penoyer

Toen de misselijkheid weer een beetje op kwam zetten, probeerde ze het weg te slikken, wat toch nog aardig lukte. Ze staarde naar het plafond, maar sloot af en toe haar ogen. Ze voelde zich niet bepaald goed, maar ja, wat wil je ook als je net over gegeven heb?
Ze hoorde dat Rowan de kamer binnen kwam lopen en voelde dat hij ging zitten op de bedrand. Hij vroeg of het ging met haar.
"Mm, het gaat wel.." antwoordde ze zachtjes. Ze trok de dekens over haar heen en keek Rowan even aan, maar sloot daarna haar ogen langzaam.



Steven Smith

Gepiep van talloze apparaten. Monitoren. Dat was het eerste wat tot hem doordrong. Het klonk ver weg, het echode door zijn hoofd. Maar langzaam maar zeker kwam het dichterbij, trok het hem terug naar de realiteit. Alsof hij uit een diepe slaap werd gezogen, alsof hij terug op de aarde werd gezet.
Zijn oogleden voelden zwaar. Alsof er lood in zat. Hij kreeg ze niet open. De piepjes van een of ander apparaat versnelde. Er klonken meer geluiden, maar hij kon het niet echt plaatsen. Al was nadenken ook nog redelijk vermoeiend.
"Meneer... Steven..." Wie praatte er tegen hem? Hij kreunde even gedempt en probeerde zijn ogen weer te openen, maar al zijn spieren leken gewoon niet mee te werken. Het was dat hij nog een beetje ver weg was, anders was hij helemaal in paniek geraakt.
"Hoort u mij? Meneer?" vroeg dezelfde stem, dit keer duidelijker. Hij wilde antwoorden, snauwend reageren dat hij haar natuurlijk hoorde. Waarom zou hij het niet horen? Maar zijn mond bleef dicht. Zijn lichaam leek uit te staan. Het luisteren naar de geluiden, naar de stem, werkte vermoeiend. Langzaam verdwenen de geluiden weer naar de achtergrond, tot hij weer weg was.

Rowan Rivers

Hij vond het raar, een buikgriepje kwam niet zo snel opzetten, na wat er gebeurd was. Het kon bijna niet. Toch zou Andrea het vast beter weten, het was haar lichaam. Ze kwam overeind en liep naar de slaapkamer, hij ging haar niet achterna. Hij knielde nu wel bij Leroy neer en hij haalde diep adem. De jongen was nog steeds buiten bewustzijn, maar hij wist niet zo goed wat hij moest doen. Hij kon hem naar het ziekenhuis brengen en een of ander verhaal ophangen, maar eigenlijk zag hij dat niet zo zitten. Straks geloofden ze hem niet, en dan had hij een probleem. Hij wist wat de gevolgen van een mishandeling waren, dat had hij liever niet. Hij tilde Leroy op en legde hem in het bed neer, hij dekte zijn wonden af, maar meer dan dat deed hij niet. Hij werd vast wel weer wakker, anders bracht hij hem morgen wel naar een arts, hij had er nu gewoon geen zin in, hij was nog steeds veel te boos op hem. Er lag veel bende in de kamer, maar hij ruimde het niet op. Hij dacht aan Steven, aan wat er gebeurd was, aan Andrea en aan Leroy. Hij sloot zijn ogen en hij ademde trillend in. Waarom kon het leven niet gewoon eens leuk zijn? Zonder telkens al dit soort gedoe. Het maakte hem ongelukkig, meer dan dat. Hij zag het nog bijna volle bierflesje van Leroy staan, de geur was doordringend en verleidelijk. Hij pakte het flesje op en hij dronk een paar slokken, het was lang geleden dat hij bier gedronken had. Hij goot de drank achterover en hij bedwong de neiging om nog meer te gaan drinken, hij wist dat er weer alcohol in huis was, door Leroy. Steven en Andrea wisten dat Rowan er niet tegen kon, maar zijn zoon wist van niets. Hij liep nu naar de slaapkamer toe en hij keek bezorgd naar Andrea. 'Gaat het?' vroeg hij zacht, terwijl hij bij haar op de rand van het bed ging zitten.

Andrea Penoyer

Ze had het pas laat door dat Rowan ook de badkamer in kwam, en merkte het pas echt toen hij bij haar neerknielde. Ze keek hem met waterige ogen aan en hield haar hand voor haar mond, die ze langzaam en trillend weghaalde en weer rond haar buik legde. Haar lichaam beefde lichtjes van de inspanning en ze moest even op adem komen.
"Nee, hoeft niet.." reageerde ze op Rowan, die aanbood een ambulance te bellen. Dat was wel te veel van het goede, dacht ze zelf, er vanuit gaande dat het een buikgriepje was. "Het is waarschijnlijk gewoon een buikgriepje.. Gaat vanzelf over.." sprak ze zacht. Ze duwde zich langzaam en trillerig omhoog van de grond en keek Rowan even aan. "Ik ga inderdaad even liggen.." mompelde ze nu zacht. Ze trok de wc door en liep langzaam de badkamer in, naar de slaapkamer. Daar zakte ze neer op het bed en ging op haar rug liggen. Echter trok de buikpijn niet echt weg.

Rowan Rivers

Pas na een tijdje had hij door dat Andrea verdwenen was en dat Leroy stil op de grond lag. Hij kwam weer iets meer tot zichzelf, al bleef het opgefokte en woedende gevoel in zijn lichaam zitten. De bezorgdheid om Andrea won het daar wel van, hij kwam gehaast overeind en hij keek rond, al hoorde hij geluiden uit de badkamer komen. Hij ging daar naar toe, beukte de deur open en keek bezorgd naar Andrea die op de grond zat. Ze was lijkbleek en had duidelijk overgegeven. Hij knielde bij haar neer en hij keek haar doordringend aan. 'Misschien moet je even gaan liggen...' zei hij heel zacht. Het boeide hem niets dat Leroy bewusteloos op de grond lag, dat was zijn eigen schuld. Had hij Andrea maar niet aan moeten vliegen. Hij had vaak genoeg gezien dat iemand voor zijn ogen Andrea pijn deed en hij kon het echt niet meer hebben. Het maakte hem niets uit dat het zijn zoon geweest was, met alles wat er vandaag gebeurt was, zou hij dit met iedereen kunnen doen. Hij pakte voorzichtig de hand van Andrea vast en hij bleef haar bezorgd aankijken. Hij had geen idee wat er met haar aan de hand was, maar dat het niet goed was, was hem wel duidelijk. 'Moet ik een ambulance bellen?' vroeg hij nu dus ook. Hij had geen idee wat Leroy allemaal precies bij haar gedaan had, maar het leek hem logisch dat dit door hem kwam.

Andrea Penoyer

Ze keek even beduusd naar Rowan en zijn zoon, en schudde haar hoofd. Ze wilde er wat van zeggen, dat Rowan zich niet meteen zo moest laten opfokken, maar voordat ze dat uit kon brengen leek er een soort waas langs haar te trekken en werd alles heel wazig. Een misselijk gevoel ging door haar heen en ze draaide zich zo snel mogelijk om en rende richting de badkamer, om daar voor de wc neer te zakken op haar knieën en over te geven. Waar kwam dit ineens vandaan? Ze duwde haar haren aan de kant en kwam weer iets overeind, maar opnieuw kneep haar maag zich samen en kwam alles eruit.
Tegelijkertijd kwam er een enorme buikpijn opzetten. Ze hoestte even na en gaf nog eens over. Uitgeput bleef ze bij de wc zitten, niet wetend waar dit ineens vandaan kwam. Ze sloeg haar armen om haar buik heen en hield haar adem even in tegen de pijn in haar buik. Misschien was het wel een of ander virus. Een buikgriep of zo. Ze hoestte weer even en slikte moeizaam. Haar gezicht zag spierwit.

Rowan Rivers

Hij stapte uit de douche, hij stond net zijn broek dicht te maken toen hij geschreeuw hoorde, en daarna nog veel meer kabaal. Hij deed geen moeite om een shirt aan te trekken, dat was nergens voor nodig. Hij liep direct naar Leroy en Andrea toe, hij bleef even stil staan om de chaos in zich op te nemen. Hij zag het bloed op het gezicht van Andrea, waardoor zijn blik hard werd en hij naar zijn zoon keek. 'Het was haar eigen schuld, ze daagde mij uit, ze vroeg hier om!' Schreeuwde hij direct, compleet opgefokt. Rowan bleef even doodstil staan, daarna vloog hij met veel kracht op Leroy af. Hij haalde de jongen simpel onderuit en hij drukte hem op de grond. 'Vieze klootzak! Je blijft van haar af!' Siste hij kwaad, waarna hij Leroy heel hard in zijn gezicht sloeg. Niemand mocht Andrea iets doen. Niemand mocht haar pijn doen. Leroy stribbelde tegen, maar Rowan haalde nog eens met veel kracht uit en raakte hem in zijn maag, om hem daarna weer in zijn gezicht te slaan, en nog eens. Hij bleef maar doorgaan, zijn blauwe ogen donker van woede. Niemand kwam aan Andrea.

Andrea Penoyer

Wat er nu gebeurde had ze helemaal niet aan zien komen. Ze wist niet dat Leroy zó opvliegend was. Hij schold haar eerst uit voor tyfushoer, waar ze al van schrok. Daarna gromde hij nog wat woorden, en toen sloeg hij ineens met zijn vuist hard in haar gezicht. Die had ze echt niet aan zien komen, dus ook onmogelijk kunnen ontwijken. De klap kwam hard aan, ze slaakte een geschrokken en pijnlijke kreet en viel bijna omver, maar wist nog net aan overeind te blijven staan. Echter toen Leroy haar nog een duw gaf tegen haar schouders viel ze achterover tegen de kast aan. Het veroorzaakte redelijk veel kabaal en Andrea was even bang dat ze fotolijsten en zo op haar hoofd zou krijgen, want die stonden op de rand van de kast, maar dat gebeurde gelukkig nog net niet.
Een straaltje bloed liep uit haar neus en haar lip was nu al gezwollen en paars gekleurd. Langzaam en redelijk beduusd krabbelde ze weer overeind en keek Leroy aan. Ze slikte even moeizaam en veegde haar hand onder haar neus langs, waardoor haar hand meteen onder het bloed zat.
"Jezus.." Mompelde ze zacht. "Jij hoort thuis in een kliniek.." bromde ze zacht naar Leroy. Haar gezicht was ietwat wit weggetrokken.

Leroy Rivers

Hij luisterde naar haar gezeik over respect, en nog meer van dat soort onzin. Politiepraatjes, niet meer dan dat. Hij trapte er niet in, achterlijke mensen. Ze hadden niets over hem te zeggen, niemand had iets over hem te zeggen. Hij dronk een paar grote slokken van zijn bier, waarna hij het flesje wegzette. Toen Andrea opeens de afstandsbediening afpakte werd zijn blik donkerder. Hij zette een stap naar haar toe. 'Donder op, tyfus hoer,' siste hij kwaad tegen haar. 'Ik zei toch dat ik het niet zachter wil zetten? Blijf dan ook met je poten van die afstandsbediening af. Wil je ruzie? Dan kan je die krijgen!' schreeuwde hij nu, waarna hij uithaalde en hij hard met zijn vuist in haar gezicht ramde. Hij duwde haar ook tegen haar schouders en hij ging wat dominant voor haar staan. Er stond een scheve grijns op zijn gezicht, er lag een fonkeling van adrenaline en plezier in zijn ogen. 'Jij doet mij niets, begrepen? Achterlijke trut...'

Andrea Penoyer

Ze schrok een beetje van hoe Leroy tegen haar begon te praten en ze voelde zich een beetje ongemakkelijk worden. Ze probeerde niets van dat ongemak te laten zien want ze was absoluut niet van plan zich te laten domineren door een tiener jongen. Hij moest maar normaal doen en respect voor haar tonen. Ze was dan niet zijn moeder, maar dan hoefde hij nog niet zo respectloos te doen tegen haar.
"Even dimmen, Leroy. Ik ben niet je moeder maar een beetje respect mag je wel tonen. Buiten mijn werk om ben ik trouwens niet eens een agent." Ze snoof even wat opgefokt en keek Leroy strak aan. "Je woont hier in het hotel dat gehuurd wordt door jouw vader en mij samen, dus moet je wel luisteren, ook naar mij. Als ik je vraag die muziek zachter te doen moet je niet meteen zo opstandig reageren, maar gewoon doen wat ik zeg." Ze rukte de afstandsbediening van de radio uit Leroys handen en zette de volume een stuk lager. "Dan maar zo," verzuchtte ze, terwijl ze de afstandsbediening terug legde op het tafeltje bij de bank.

Rowan Rivers

'Ja, je zal wel gelijk hebben...' Zei hij nog tegen haar. Toen hij Leroy zag slikte hij even. Zijn blik ging naar het flesje bier, maar hij zei er niets van. Hij had geen zin in een ruzie. 'Ik ga zo even douchen...' Zei hij, meer tegen Andrea dan tegen Leroy. Hij liep naar de keuken en hij schonk een glas water voor zichzelf in. Door de harde muziek hoorde hij niet wat Leroy tegen Andrea deed. 'Waar bemoei jij je mee, agentje? Dat je het met mijn vader doet wil nog niet zeggen dat je iets over mij te zegge hebt. Oh, wacht... Volgens mij hebben jullie niet eens een seksleven!' Sprak Leroy, lachend over zijn grap, die hij zelf duidelijk nogal leuk vond. 'Zware dag gehad? Die man en jij zien er allebei belabberd uit...' Sprak hij daarna, hij zei nooit echt 'pap' tegen Rowan. Hij deed het meer uit opstand, hij wilde niet zo met hem omgaan. Hij had daar geen zin in, hij had hier niet om gevraagd. 'Nou, ga je maar ergens anders mee bezig houden, ik heb hier geen zin in,' zei Leroy iets onaardig, al deed hij het er echt om.

Andrea Penoyer

De hele weg keek ze uit haar zijraam naar buiten. Rowan reed hard, maar gelukkig niet veels tehard zoals hij weleens wilde doen. Ze had alleen even opzij naar Rowan gekeken toen hij hetzelfde had gedaan, en toen hij had geglimlacht, had ze terug gelacht.
Eenmaal bij het hotel stapte ze uit en liep ze met Rowan mee het hotel binnen. Ze liepen een paar trappen op en kwamen toen aan bij de hotelkamer waar ze al een geruime tijd verbleven.
"Maak je niet teveel druk om die jongen, ooit leert hij zich wel gedragen," adviseerde ze Rowan toen hij zei dat hij zich afvroeg wat Leroy aan het doen was op het moment. Andrea hoorde ook de muziek, maar besloot gewoon rustig en normaal tegen Leroy te gaan doen, zoals ze op haar werk gewend was. Boos worden had geen zin. Tenminste, dat dacht ze.
Ze stapte de hotelkamer binnen, trok haar jas uit, hing die aan de kapstok en liep verder naar binnen. Door het hele hotel leek Leroy's muziek te weerkaatsen. Het stond wel erg hard.
"Hallo Leroy," glimlachte ze toen ze hem bij het raam zag staan met een flesje bier in zijn hand. "Fijne dag gehad? En kan je de muziek iets zachter zetten? Straks worden we uit het hotel getrapt," zei ze op een grapperige toon tegen de tiener. Lincoln was niet thuis, die was waarschijnlijk aan het fitnessen zoals wel vaker.

Rowan Rivers

Hij stond bij de auto te wachten op Andrea, hij genoot eigenlijk wel even van de heerlijke frisse buitenlucht. Het zorgde ervoor dat zijn misselijkheid weer iets wegzakte, al bleef het onrustige gevoel in zijn onderbuik wel. Maar dat zou waarschijnlijk ook nog wel even blijven. Toen Andrea naar hem toe kwam lopen ging hij zitten en hij reed weg toen ze allebei zaten. Hij reed te hard, zoals hij altijd deed, maar het was niet echt heel gevaarlijk, zoals hij ook wel eens reed. Hij keek even opzij naar Andrea en hij glimlachte wat moeizaam. Hij was blij dat ze mee ging en dat ze niet op het bureau bleef. Hij had haar graag om zicht heen, zeker nu. Toen ze er waren stapte hij uit en wachtte hij op Andrea voor hij het hotel in liep. Een huis was hij niet echt meer gewend, maar hij mistte het ook niet. 'Ik ben benieuwt wat Leroy aan het doen is... Ik heb geen zin in gezeur...' Mompelde hij nu tegen haar, waarna hij de deur opende en hij naar binnen stapte. Hij haalde een hand door zijn wat warrige zwarte haar en hij gooide zijn jas op de kapstok. 'Eigenlijk lust ik wel een drankje, maar dat is zeker een verkeerde opmerking?' Vroeg hij mompelend aan Andrea, half als grapje. Hij liep nu de kamer binnen, waar hij de muziek van Leroy al hoorde.

Andrea Penoyer

"Natuurlijk ga je mee, ik laat je niet alleen," lachte ze speels naar Rowan, waarna ze opstond en achter hem aan liep de deur van zijn kantoortje uit. Rowan liep meteen door, langs alle collega's, maar Andrea ging wel even stilstaan, praatte een paar agenten bij die nachtdienst hadden en een paar agenten die bij Steven gingen waken in het ziekenhuis. Daarna praatte ze nog even bij een paar vriendinnen die ook op het bureau werkten, om vervolgens achter Rowan aan te haasten en naar zijn auto te lopen. Ze was vanochtend ook met hem mee gereden dus had haar eigen auto niet bij het bureau staan.
"Let's go," zei ze toen ze in de auto stapte en haar riem om deed.

Rowan Rivers

Hij knikte even en stond daarna op. Hij trok haar even tegen zich aan, waarna hij voorzichtig zijn lippen op haar wang drukte. 'Ik ga mee,' zei hij zacht. Hij voelde zich nog steeds wat misselijk door wat er gebeurd was, maar dat zou wel weer afzakken. Als hij thuis was kwam het wel goed, dan kon hij weer even tot rust komen. Hij pakte wat spullen van zijn bureau, waarna hij zijn jas van de kapstok haalde en die aan trok. Hij opende de deur van zijn kantoor, zodra hij naar buiten stapte zag hij agenten naar hun kijken. Ze wisten allemaal hoe goed Andrea en hij bevriend waren met Steven, bovendien wist iedereen wat er de afgelopen jaren allemaal gebeurd was. Toch was er niemand die iets tegen hem sprak, waarschijnlijk waren ze bang om iets verkeerd te zeggen. Hij probeerde wel vriendelijk te glimlachen, maar dat ging hem bijzonder slecht af. Hij liep met grote passen naar zijn auto toe, Andrea zou hem waarschijnlijk wel volgen.

Andrea Penoyer

"Ik hou ook van jou, Rowan. Zielsveel," reageerde ze zachtjes op Rowan. Ze beantwoordde zijn kus en keek hem daarna rustig aan. Ze was de afgelopen tijd echt weer veranderd. Ze was weer meer zelfverzekerd en ook een stuk rustiger. Al wist ze dat als er ook maar iets gebeurde ze zo weer hysterisch zou kunnen worden.
"Ik ga naar huis denk ik. Ga je mee? Darcy en zo werken nog wel even door en als ze iets vinden bellen ze wel. Wij kunnen nu toch niets betekenen. En Steven word geopereed geloof ik, dus het heeft nog geen zin daar heen te gaan.." legde ze uit. Ze stond langzaam op van de bank en haalde haar hand door haar lange blonde haren. Ja, ze zag er weer goed uit, ook lichamelijk was het te zien dat ze zich beter voelde.

Rowan Rivers

De woorden van Andrea drongen tot hem door, al ging het langzamer dan normaal, waarschijnlijk doordat hij zich zo'n zorgen maakte om Steven. Hij voelde de hand van Andrea op zijn hand, waardoor er even een waterig glimlachje op zijn gezicht was te zien. 'Het ligt niet aan jou Andrea...' sprak hij zacht. 'Leroy is niet zo vriendelijk, tegen niemand. Ook niet tegen mij,' zei hij nu, en hij keek haar even aan. 'Ik geloof dat Steven hem nog beter de baas kan dan dat ik dat zelf kan... maar ik ga daar wel met hem over praten,' sprak hij zacht tegen haar. Hij vond het zelf ook vervelend om het hier over te moeten hebben. De band tussen hem en Leroy was niet bijzonder goed, hij wist dat Leroy zich met dingen bezig hield die hij beter niet kon doen. Leroy ging inderdaad niet al te gezellig met Andrea om, Rowan had nog altijd het gevoel dat de jongen liever niet bij hun was. Waarschijnlijk was dat ook zo. Leroy was dan wel zijn zoon, zelfs hij had het gevoel dat hij liever niet de vader van de jongen was. De situatie was ook niet leuk, hij had veel liever een kind met Andrea gehad. Natuurlijk was het zijn eigen schuld dat Leroy geboren was, maar hij had hem als jong kind ook nooit gezien, waardoor ze totaal geen band hadden en er eigenlijk veel ruzie was. 'Maar ik wil jou niet kwijt Andrea, ik weet dat je bereid bent om heel veel te accepteren, dus Leroy mag zich aan gaan passen en vriendelijker tegen jou gaan doen...' zei hij nu. Hij leunde iets achterover en hij staarde even voor zich uit. Het misselijke gevoel bleef, dat zou waarschijnlijk ook nog wel even zo zijn. Hij was blij dat Andrea hier was. Hij leunde iets tegen haar aan en hij sloeg nu zijn armen om haar heen. 'Ik hou van je,' fluisterde hij zacht, waarna hij zijn lippen op die van haar drukte. Hij wist dat ze het vervelend vond om over Leroy te praten, omdat het niet haar zoon was. Hij begreep het heel goed. Hij had ook nooit verteld over de moeder van Leroy, zelfs met Leroy zelf sprak hij daar liever niet over. Hij had Andrea nu, wat er in het verleden allemaal gebeurd was deed er niet toe. 'Wat ga je doen, werken, naar het ziekenhuis, of naar huis zo?' vroeg hij nu zacht. Hij had geen zin om te werken nu, ze zouden op korte termijn nooit de dader vinden, als je de hoofdinspecteur zo neerschoot zorgde je er wel voor dat er niets te vinden was. Hij wilde wel naar het ziekenhuis, maar dat zou hij niet alleen doen, net zoals dat hij niet alleen thuis ging zitten, dus zou hij wel doen wat Andrea ook ging doen.

Andrea Penoyer

Ze liep verder Rowans kantoortje in en plofte naast hem neer op de bank. Ze zuchtte zacht en luisterde naar Rowan, die zei dat hij het over hen wilde hebben, en over zijn zoon. Dat onderwerp vond Andrea nog altijd onprettig. Het was wel zijn zoon, maar niet die van haar, en dat voelde enorm raar. Andrea had er nog niet echt verder over nagedacht over hoe het verder moest zo. Het enige wat ze wist was dat Leroy haar niet echt mocht. Ze had de jongen één keer gezien en hij was toen flink tekeer gegaan tegen haar. Dat had ze Rowan niet verteld, ze wilde geen problemen tussen vader en zoon creëren, maar het had haar wel pijn gedaan. Ze wilde met alle liefde die jongen als zoon beschouwen of gewoon normaal met hem om gaan, maar als hij haat uitmaakte voor slet en hoer en dat soort dingen zag ze dat ook niet echt heel erg zitten. Andrea beet even op haar lip en zuchtte opnieuw zachtjes.
'Hmm,' reageerde ze afwezig op Rowans andere woorden. Ze probeerde zo kalm mogelijk te blijven maar ook voor haar was dat lastig. Ze voelde Rowans hand op haar been en legde haar slanke hand weer op zijn hand.
'Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed wat ik moet zeggen, Rowan..' mompelde ze nu zacht. 'Over Leroy.. Tsja, het is jouw zoon.. Jij moet daarover keuzes maken. Ik wil best samen met hem wonen en dat soort dingen.. Maar dan moet het wel een beetje klikken...' ze keek Rowan twijfelend aan. 'Ik weet niet of Leroy mij wel mag, Rowan. Die ene keer dat ik hem zag, en dat jij even weg moest.. Het kwam niet echt over alsof hij mij aardig vond of zo.. Misschien lag het aan mij hoor..'

Rowan Rivers

Alles ging half langs hem heen. Hij probeerde het wel tot zich door te laten dringen, maar het lukte hem gewoon niet. Er was te veel gebeurd vandaag. Hij zag de hele tijd flitsen van Andrea, en hij kon zich amper concentreren op wat er nu gebeurde. Hij liep vrij automatisch met iedereen mee, en ook hij kreeg het aanbod met de ambulance mee te rijden, maar dan wel bij Leroy. 'Nee, ik rij wel met Smith mee...' Mompelde hij afwezig. Hij ging er vanuit dat dat wel mocht van Steven, dus liep hij half in trance naar zijn vriend toe. 'Kan ik met jou meerijden?' Vroeg hij zacht en afwezig, en eigenlijk zonder echt op het antwoord te wachten liep hij al met Steven mee naar zijn auto. Hij voelde zich verschrikkelijk. Hij had niet mee moeten gaan. Steven kon alles wel alleen af. Het was overbodig geweest. Bovendien wist hij zeker dat het OM ging zeuren dat Steven en hij allebei niet op het bureau waren. En waarschijnlijk was dat nog terecht dan ook. Rowan staafde maar wat wazig voor zich uit, terwijl hij constant flitsen van vandaag voor zijn ogen zag. Zijn hoofd bonkte en deed enorme pijn, en hij trilde nog steeds. Hij zei niets tegen Steven, en eigenlijk was dat al een teken dat het niet zo goed met hem ging. Sinds wanneer kon hij dit soort dingen niet meer aan? Hij begon zwak te worden. Bovendien schoot hij tegenwoordig enorm slecht. Misschien moest hij maar gewoon accepteren dat hij zijn beste tijd bij de politie had gehad, en moest hij er maar van genieten zo lang het nog duurde.

Steven Smith

Gelukkig duurde het niet heel lang voor hij weer op adem was gekomen. Wel bleef er een lelijke, rode striem achter op zijn keel, maar daar gaf Steven niets om. Hij werd overeind geholpen door twee mannen van het AT, maar duwde die aan de kant omdat hij- zo eigenwijs als hij was- zelf op wilde staan. Hij was namelijk echt niet meteen dood of zo. Hij snoof even en klopte het zand van zijn broek en shirt, waarna hij opzij keek, naar Lincoln, die nogsteeds diep buiten bewustzijn naast de paal op de grond lag. Geketend aan een ketting. Een man van het AT knielde bij Stevens zoon neer en knipte de ketting met een grote tang kapot, waarna hij omhoog keek naar Steven. Steven knikte kort en stapte naar voren, waarna hij bukte en Lincoln voorzichtig optilde. Hij hoopte vurig dat Lincoln wakker zou worden en wachtte daar elk moment op, maar het gebeurde niet. Nog niet. Steven sloot zijn ogen even en vervloekte zichzelf meerdere malen in zijn hoofd. Dit was de tweede keer in zijn verdomde leven dat hij Lincoln bijna kwijt was. De derde keer in zijn leven dat hij een slechte vader was. Nu zuchtte hij even ongelukkig en staarde hij voor zich uit, terwijl hij zachte woordjes naar Lincoln fluisterde. De jongen was de enige familie die Steven nog had. En hij wist dat hij zijn leven voor Lincoln zou geven, zonder twijfel.
'Geef jezelf nou niet overal de schuld van, Rivers..' bromde Steven kortaf tegen Rowan, toen hij zich begon te verontschuldigen omdat hij hem alleen had gelaten. 'Ik hoef geen lijfwacht.' Er was duidelijk te merken dat Steven er even mentaal doorheen zat, want hij was redelijk kortaf en afwezig. Daarbij noemde hij Rowan bij zijn achternaam. Hij probeerde zijn zwakte altijd te verbergen, waar hij nog verdomd goed in was ook.
Langzaam volgde hij het AT door de stegen, naar de"bewoonde wereld", waar een ambulance klaar stond en allemaal politie wagens stonden. Een aantal van de mannen werden in busjes naar het bureau vervoerd. Andere mannen waren doodgeschoten of gevlucht. Steven liep meteen door naar de ambulance en overhandigde Lincoln met veel moeite aan de ambulancebroeders. Hij mocht meerijden met de ambulance, maar sloeg dat aanbod af. Zijn auto stond namelijk hier nog. Hij zou er wel achteraan rijden.

Rowan Rivers

Leroy reageerde nergens op, hij was ver buiten westen. Rowan besloot hem zelf niet te verplaatsten. Hij draaide zich om, en toen hij weer naar buiten liep zag hij veel meer politie. Daar achter zag hij Steven en Lincoln. Hij zag dat er al mensen naar binnen gingen, naar Leroy, en Rowan besloot hem even alleen te laten. Zijn hoofd bonkte, en hij voelde zich misselijk. Hij rende naar Steven toe, en knielde naast hem neer. 'Gaat het? Ik had je niet alleen moeten laten... Sorry...' Sprak hij nu gehaast. Langzaam kwam de rust overal terug, en hij merkte dat hij zelf alleen maar onrustiger werd. Zijn hoofd deed echt veel pijn, en hij trilde enorm door alles. 'Ik...' Mompelde hij nu, maar daarna onderbrak hij zichzelf, en besloot hjj niets tegen Steven te zeggen. Dat kwam vanavond wel, of anders niet. Hij ademde nog eens trillend in, en hij zag dat Leroy naar buiten getild werd. Rowan merkte dat hij nog onrustiger werd. Iedereen om hem heen viel weer weg. Andrea, en nu ook Leroy. 'Ik geef om hem...' Zei hij nu opeens zacht, uit het niets, over Leroy. Hij keek nog eens bezorgd naar Steven, en naar de striem op zijn keel. Hij voelde nog meer schuldgevoel opkomen. Het was er al heel erg door alles met Andrea. Dat was ook echt volledig zijn schuld. En nu had hij ook nog Steven in een gevaarlijke situatie gebracht, omdat hij naar Leroy was gaan zoeken. Dat had hij niet moeten doen. Hij ademde langzaam in, en hij bleef bezorgd naar zijn vriend kijken. Zijn handen trilden enorm, en bij elk schot of hard geluid dook hij iets in elkaar. Hij had vandaag te veel meegemaakt. Veel te veel. Hij leek nog niet eens er heel erg aan toe te zijn, maar psychisch ging het gewoon niet goed, en zo veel als vandaag kon hij niet hebben. Hij zag de hele tijd maar Andrea voor zich. Onder het bloed. Als een of andere pop. Hij sloot zijn ogen heel even, en ondanks dat hij er op het hele erge trillen na, rustig uit zag, was hij alles behalve rustig.

Steven Smith

Hij liet zich bij Lincoln op zijn knieën vallen en pakte zijn zoon bij zijn schouders vast en schudde hem iets heen en weer. De handen van de jongen waren strak aan elkaar vastgebonden en zaten met een ketting aan de paal vast. Steven keek opzij naar Rowan, die een hutje in verdween en richtte zich toen weer op Lincoln.
'Linc?' vroeg hij zacht. Maar hij kreeg haast geen antwoord. Lincoln hield zijn ogen gesloten en mompelde dingen die Steven niet verstond. Lincoln leek helemaal verstijfd en trilde hevig, wat Steven bang maakte. Hij wilde zijn zoon omhelsden, hem in zijn armen sluiten, maar de ketting weerhield dat. Steven beet even op zijn lip en stopte zijn revolver weer in zijn riem en pakte nu Lincolns gezicht vast. 'Lincoln? hij tikte zachtjes op Lincolns wang met zijn hand. 'Linc.. Ik ben het.. Alles is goed.. Papa haalt je hier weg..' sprak hij zachtjes, maar Lincoln reageerde helemaal niet meer. Steven keek om zich heen en probeerde toen uit pure wanhoop de ketting door te breken. Dat lukte niet, het was onmogelijk.
Uit een verrotte caravan stapten een aantal mannen, Steven zag ze aankomen, maar vertikte het zich terug te trekken. Hij zou Lincoln niet meer alleen laten. Echt niet. 'Nog één stap, en jullie zijn alle drie dood..' gromde Steven nu vijandig, terwijl hij naast Lincoln bleef zitten op zijn hurken. De mannen bleven staan, maar één van hen waagde het om een schot te lossen, die vlak naast Lincoln in de grond boorde. 'Dat was een foute beslissing..' siste Steven nu, voor hij zijn revolver weer vastgreep en de trekker drie keer overhaalde. Hij richtte amper, maar schoot perfect. De eerste man zakte neer met een kogel in zijn voorhoofd. De ander viel op zijn knieën met een gapende wond in zijn buik, en de derde was in zijn schouder flink geraakt en viel ook vrij snel op de grond neer. Steven stopte zijn revolver opnieuw weg en bekommerde zich nu weer om Lincoln, waardoor hij niet door had dat er van achter een belager op hem af kwam. Pas toen er iets zijn luchtpijp dichtsnoerde werd hij geallarmeerd. De man had een schoenveter om Steven nek gedaan en trok die nu strak. Steven greep naar zijn keel en probeerde zuurstof binnen te krijgen, maar dat lukte niet. Zijn hoofd kleurde rood en zijn hoofd begon onmenselijk te bonken. Hij spartelde lichtjes, maar dat leek alleen maar alles erger te maken.
Hij had echt het gevoel dat dit zijn laatste secondes waren, tot er een luide knal klonk, de schoenveters op de grond viel en Steven weer kon ademen. Hij viel happend naar adem op de grond en zag wazig dat om hem heen een Arrestatie Team positie nam om hem en Lincoln te beschermen en om de mannen met geweld op te pakken en af te voeren.