Police Life

Rowan Rivers

Niemand kon zijn naam zeggen zoals Andrea dat kon, en er verscheen spontaan een glimlach op zijn gezicht, ondanks alle emoties. Ze pakte zijn hand vast, en hij kneep er zachtjes in. Toen ze vroeg wat er gebeurd was, gaf de arts daar antwoord op, waardoor hij op keek naar de man. Hij had zelf ook amper een idee van wat er gebeurd was, en hij wilde het wel heel erg graag weten. De man had het over de val, maar vertelde ook direct dat er geen logische verklaring was voor haar bewusteloosheid. Dat was dus heel erg raar, en Andrea leek dat ook te vinden. ‘Dus u heeft geen idee waardoor dat komt?’ vroeg hij op onaardige manier aan de man. Hij had een grote hekel aan artsen, zeker als het ging om de gezondheid van Andrea. Het zou heel logisch zijn als het gewoon was gekomen door de val, maar blijkbaar was ze juist gevallen omdat ze bewusteloos was geraakt. Maar waar kwam dat dan door? Hij snapte het echt niet, maar hij was ook geen arts. Dus vond hij dat deze man maar beter zijn werk moest doen, er moest een reden voor zijn . ‘Je moet wel een idee hebben, dit kan toch niet zomaar? Wat is er aan de hand? Jullie hebben toch wel alles onderzocht?’ vroeg hij nu, meteen vrij opgefokt, en dat leek de arts ook door te hebben. Toch viel dit voor Rowan’s doen nog best wel mee, hij hield zich eigenlijk nog redelijk goed in. Zijn blik ging naar Andrea, duidelijk bezorgd, hij wilde gewoon dat nu alles klaar was, en dat ze eindelijk gelukkig konden zijn. Dat had iedereen zo hard nodig, en het ging maar niet.

Andrea Penoyer

Haar hoofd bonkte. Ze voelde zich moe. Haar hersens werkten op volle toeren, ze moest en zou weten wat er gebeurd was. Ze had geen wond, niks. Alleen een beetje een pijnlijke rug en wat hoofdpijn en buikpijn, maar waarom was ze dan buiten westen geweest?
Toen Rowan naast het bed verscheen en haar naam zei, kwam er een kleine glimlach op haar gezicht te staan. Het leek echter alsof ze mega stoned was door de medicijnen die ze via het infuus binnen kreeg. "Rowan," fluisterde ze zacht. Haar stem klonk lichtelijk hees, maar nogsteeds zo zangerig als het altijd al was geweest. Ze tilde haar ietwat trillende hand op en pakte Rowan's hand vast. Ja, ze hield echt zielsveel van hem, al was hij af en toe een beetje snel doorgedraaid. Ze kon niet meer zonder hem, ze gaf enorm veel om hem.
"Rowan.." herhaalde ze zacht zijn naam. De heesheid verdween langzamerhand. "Wat is er gebeurd? Waarom ben ik hier..?" ze knipperde met haar ogen en zag in haar ooghoek een arts naar het bed toe komen lopen, die waarschijnlijk al even in deze kamer stond en haar vraag gehoord had.
"Dat is nog niet helemaal duidelijk, mevrouw Penoyer. U bent van uw paard gevallen en bent een aardige tijd buiten bewustzijn geweest. U heeft geen hersenletsel, niet eens een hersenschudding, dus dat kan de bewusteloosheid niet hebben veroorzaakt. U bent dus waarschijnlijk gevallen nádat u bewusteloos bent geraakt.." vertelde de arts haar vriendelijk. Andrea staarde voor haar uit. Wat was dit nu weer? Waarom had ze zo een wrak-lichaam? Straks had ze iets ernstigs.. Ze beet even op haar lip. Je kon toch niet 'zomaar' bewusteloos raken?

Rowan Rivers

Na een nogal heftige discussie met de dienstdoende arts, had hij het voor elkaar gekregen dat hij bij Andrea mocht. Die mensen hier hadden pech, hij wilde bij haar zijn. De regels interesseerden hem geen zak. Hij wilde bij Andrea zijn, en haar steunen, en hij wilde zien hoe ze er aan toe was, niemand hier die hem tegenhield, en het kon goed of kwaadschiks. Gelukkig had die arts dat ook door, en mocht hij zonder al te veel stennis bij haar. Hij schoot meteen naar haar toe, en bij de rand van het bed bleef hij staan. Hij was geschokt door wat hij zag. Het was vreselijk om haar weer in een ziekenhuis bed te zien liggen, helemaal omdat het juist beter met haar ging. Elke keer gebeurde er dan weer iets, en hij wilde zo graag dat ze zich goed zou voelen. Toen hij doorhad dat het leek alsof ze haar ogen probeerde te openen, boog hij een klein beetje over haar heen. ‘Andrea?’ vroeg hij zacht, zijn stem wat schor door de emoties. Vandaag was er nogal veel gebeurd, en eigenlijk was dit té veel. Hij voelde zich wat wazig, waarschijnlijk nog door de drank en zijn eigen hoofdpijn, maar hij maakte zich vooral ontzettend veel zorgen om Andrea. ‘Ik ben bij je.. en ik… ik hou… zo veel van je…’ bracht hij moeizaam en met trillende stem uit.

Andrea Penoyer

Het was stil om haar heen. Doodstil. De wereld was zwart, een zwart gat. Ze kon niet nadenken, haar hersenen leken uit te staan. Toch begon ze langzaam maar zeker weer dingen waar te nemen. Gepiep. Geruis. Voetstappen. Zacht gepraat. Het klonk bekend, ze had ondertussen zo vaak in het ziekenhuis gelegen. Maar er was toch niks raars gebeurd? Ze lag toch niet in het ziekenhuis? Ze probeerde haar ogen te openen, maar haar oogleden leken volgepompt met lood, het was zo zwaar. Waarschijnlijk door de klap die ze gehad had na de val van Amazing. En van de medicatie. Maar daar dacht ze zelf nog niet aan.
De geluiden die ze hoorde klonken langzaam maar zeker duidelijker, en harder. Op een gegeven moment durfde ze er wel om te wedden dat ze in het ziekenhuis lag. Maar waarom? Ze probeerde te achterhalen wat er gebeurd was, maar dat leverde haar alleen maar hoofdpijn op. Ze was wezen rijden met Amazing, dat wist ze nog. Ze was naar het bos gegaan en had een heerlijke rit gemaakt. Was daar iets fout gegaan? Ze kon het niet herinneren. Had iemand haar aangevallen? Nee, het voelde niet alsof ze geslagen was of een kogelwond had. Wat was er gebeurd?
Heel langzaam kreeg ze het voor elkaar haar ogen een stukje te openen. Ze knipperde tegen het plotselinge felle licht en sloot haar ogen weer even, waarna ze opnieuw een poging deed rustig rond te kunnen kijken naar waar ze precies was en met wie.

Rowan Rivers

Eenmaal in het ziekenhuis had hij al te horen gekregen dat Steven er vreselijk uitzag. Dat was voor hem rede om tegen Lincoln te zeggen dat hij nog maar even moest wachten, hij wilde de jongen niet nog meer verdriet doen. Hij had Andrea al zo'n duizend keer geprobeerd te bellen, maar ze nam niet op. Carmen bleef bij Lincoln, en hij liep toch maar naar Steven toe, hij kon wel wat hebben. Het deed allemaal veel pijn, hij kon het ook wel aan om te zien hoe erg Steven er aan toe was. Toen hij de kamer binnenkwam keek hij direct bezorgd naar zijn vriend. Hij voelde zich nog steeds wazig door de drank, en die mannen hadden hem aardig laten schrikken. Hij wist ook niet wat hij er mee aan moest. Zijn hoofd deed pijn, hij was flink geslagen. 'Het spijt mij...' Zei hij meteen. Hij wilde verder gaan met praten, maar er kwam een agent binnen. Hij verwachtte dat het voor Steven was, maar de agent vroeg hem mee te komen. 'Tot zo...' Mompelde hij tegen zijn vriend, en hij liep met de agent mee. Toen de man vroeg of hij even wilde gaan zitten, wist hij dat er iets flink mis was. Toen de man begon over Andrea en een ongeluk, leek de grond onder zijn voeten weg te zakken. Hij kreeg ook te horen dat hij er niet heen mocht. Hij stond zonder iets te zeggen op, en hij liep terug naar de kamer van Steven, liet zich in de stoel zakken en hij staarde naar de grond. Het ging nooit goed. Hij was zo bang dat hij Andrea en Steven zou verliezen, de tranen liepen over zijn gezicht heen.

Steven Smith

In het ziekenhuis werd hij meteen volgespoten met pijnstillers en werd hij verdoofd. De kogel werd uit zijn knie gehaald en voor zover het kon probeerden ze de knie nog wat te verstevigen, maar dat zou niet echt veel nut hebben, want de hele knie was versplinterd.
Toen Steven ontwaakte, voelde hij zich vreselijk. Hij was misselijk en duizelig, en hij voelde zich zwak. Hij kreeg weer een dosis medicatie om de pijn te stillen, en de artsen vertelden hem hoe het nu verder moest. Over een week zou hij geopereerd kunnen worden, en dan zou er een kunstknie in geplaatst worden, aangezien zijn eigen knie verbrijzeld was en niet meer zou genezen. Of hij ooit nog zelfstandig en makkelijk zou kunnen lopen was onzeker. En zeker de komende tijd zou hij een rolstoel en krukken nodig hebben.
Steven werd niet bepaald blij van het nieuws. Hoe moest het nu met zijn werk, als hij misschien niet eens meer in staat zou zijn zelfstandig te lopen? Hij zuchtte teleurgesteld en sloot zijn ogen. Voor het eerst sinds tijden wilde hij slapen. Hij was doodop en voelde zich niet lekker, zowel lichamelijk als geestelijk. Zijn hele gezicht was opgezwollen en bont en blauw door Darcy, hij zag er werkelijk niet uit.

Rowan Rivers

Hij had moeite met het verdriet van Lincoln, meer dan hij liet zien. Het raakte hem. Hij kon dit allemaal wel hebben, dat Steven voor de zoveelste keer heel erg gewond was, kon hij wel hebben, en anders zou hij het niet laten zien. Maar het verdriet dat Lincoln had om zijn vader, raakte hem heel erg. Hij zag dat de jongen bij Carmen ging staan, die er ook nog steeds maar een beetje bij stond. Hij zelf keek naar de dierenarts, maar liep daarna weg om een glas water te pakken en dat op te drinken. Hij ging er vanuit dat de arts de hond mee zou nemen, en dan zou hij met Lincoln en Carmen naar het ziekenhuis gaan. Hij zette het glas weer weg, en nog steeds wat moeizaam liep hij zijn slaapkamer in. Het was raar dat Andrea zo lang weg was, hij was ongerust. Hij trok zijn shirt uit, deed een schoon overhemd aan en een normale broek, wat veel langzamer ging dan normaal. Daarna liep hij de woonkamer weer in en pakte hij zijn riem en wapen van de tafel af, die hij ook om deed. Dat was een stuk veiliger. ‘Zullen wij gaan?’ vroeg hij aan Lincoln en Carmen, omdat hij het liefste zo veel mogelijk zelf bij Steven in de buurt wilde zijn. Hij voelde zich nog ontzettend wazig, maar hij hoopte maar dat de alcohol snel uit zijn bloed zou gaan. Hij legde zijn hand op de schouder van Lincoln en hij keek hem nog eens doordringend maar bezorgd aan. ‘Ik beloof je dat het goed komt, Lincoln. Ik weet hoe moeilijk dit voor je moet zijn, en je kan altijd bij mij terecht als er iets is,’ zei hij zacht, maar hij meende het duidelijk wel.

Lincoln Smith

Hij haalde zijn schouders op en neer toen Rowan vroeg hoelaat Andrea naar haar paard ging. Hij wist het echt niet meer. "Ik weet het niet.. 3 uur geleden? Misschien 4 uur.." antwoordde hij gedempt. Zijn stem klonk gevoelig, alsof hij elk moment in huilen uit kon barsten. En dat was ook zo. Toen Rowan hem omhelsde, brak hij ook. Voor zijn leeftijd was dit alles een best heftig iets. Hij was geen agent die hiervoor getraind was. Hij was een kind, en hij was hier nog niet klaar voor, hoewel hij graag later ook bij de politie wilde. Tranen rolden over zijn wangen en hij snikte zachtjes. Hij sloeg zijn armen even om Rowan heen. Hij vertrouwde hem. Echter liet hij hem weer los toen Rowan weer wat afstand nam. Lincoln stapte aan de kant toen de dierenarts binnen kwam, en gaf de arts de ruimte. Hij ging naast Carmen staan, die hij niet eens echt kende, en staarde naar de grond. Nog een paar tranen rolden langs zijn wangen.

Rowan Rivers

Hij bleef de wond van Mack dicht drukken, en realiseerde zich daarna dat hij misschien beter iets uit de verbandkist kon halen. Hij kwam overeind, haalde het ding snel tevoorschijn en hij wikkelde wat verband om de wond van Mack heen. Normaal zou hij het waarschijnlijk netter doen, maar het moest maar even. Hij luisterde naar Lincoln die de dierenarts belde, en daarna vertelde over Andrea. ‘Hoe laat ging ze daar heen?’ vroeg hij meteen aan de jongen, en hij kwam zelf weer overeind. Hij veegde het bloed van zijn handen af aan zijn shirt, dat was toch al smerig, daarna keek hij iets bezorgder naar Lincoln. Voor hem was het natuurlijk ontzettend heftig. Hij besloot zich eens van zijn gevoelige kant te laten zien en hij stapte op de jongen af. Misschien was het omdat hij dronken was, of omdat hij gewoon echt veel om hem gaf, maar hij omhelsde hem even. ‘Het komt goed met hem, Lincoln. Jouw vader geeft nooit op. We gaan zo langs bij hem in het ziekenhuis, ik weet zeker dat hij je graag even wilt spreken,’ zei hij tegen Lincoln, en hij nam weer wat afstand van hem. Toen er iemand binnenstapte, omdat de deur nog gewoon open stond, bewoog hij met zijn hand naar zijn wapen, puur uit reflex. Toen merkte hij pas dat hij zijn wapen niet eens droeg. Natuurlijk, hij was gaan hardlopen, daarom had hij hem niet mee. Zijn gedachten waren nogal wazig. Nu pas zag hij dat het de dierenarts was, die bij Mack neer knielde en hem hielp. Zelf bleef hij bij Lincoln staan.

Lincoln Smith

De geluiden van alles wat er net gebeurd was hier, herhaalde zich steeds door zijn hoofd. Hij wist niet wat dit was, en waar dit mee te maken had. Het enige wat hij wist was dat het niet goed was, en dat zijn vader neergeschoten was. Hij stond letterlijk te trillen in de woonkamer en staarde naar de deur, waar hij zijn vader afgevoerd zag worden op een brancard, met vier ambulancebroeders om hem heen. Hij slikte even, zijn keel was kurkdroog geworden. Zijn gezicht was bleek en hij voelde zich misselijk. Eerst drong het niet tot hem door wat Rowan tegen hem zei. Hij was in shock en leek even helemaal afgesloten van de buitenwereld. Toch drong het, vrij laat, tot hem door wat Rowan tegen hem zei. Hij moest de dierenarts bellen. Natuurlijk, want Mack was ook gewond. Arme hond. Lincoln zei geen word, hij knikte alleen maar, en pakte zijn mobieltje uit zijn broekzak. Hij toetste het nummer van de dierenarts en meldde dat er iemand langs moest komen omdat er een hond neergeschoten was. Langskomen bij de dierenarts zelf leek geen optie, dus zei hij dat er een arts hierheen moest komen. Hij gaf het adres en hing toen weer op.
"Ehm.. Andrea.." mompelde hij nu zacht. Hij leek twee keer zo hard te moeten nadenken over hele normale dingen. Hij staarde doelloos voor zich uit. "Die was naar haar paard.." zei hij nu.

Rowan Rivers

Het was een hele opluchting dat hij weer losgelaten werd, hij had ook niet echt energie meer om tegen te stribbelen. Hij zag nog hoe Steven de kamer uit gebracht werd, en hij keek even naar Lincoln en Carmen, die er allebei nogal verbaasd bij leken te staan. Hij knielde zelf meteen bij Mack neer, hij maakte zich zorgen om Steven maar ook om de hond. Hij was wazig en hij kon niet heel goed nadenken, maar standaard dingen wist hij gelukkig wel te verzinnen. ‘Zorg dat Steven bewaakt wordt, ik zal zelf komen zodra ik de kans heb,’ zei hij zo duidelijk mogelijk tegen de agenten, in de hoop serieus genomen te worden. Zodra Steven er niet meer was om leiding te nemen, was het altijd een grote bende op het bureau, hij zou zijn best doen om de schade te beperken door zelf wat dingen te regelen. Helaas ging dat een stuk beter als hij nuchter was. ‘Lincoln, kan jij voor mij alsjeblieft de dierenarts bellen?’ vroeg hij aan de jongen, en hij keek weer op naar Carmen. Ze was een beetje overbodig hier, maar hij vond het nogal lullig om haar weg te sturen. ‘Wil jij mij zo naar het ziekenhuis brengen?’ vroeg hij aan haar. Hij was slim genoeg om te verzinnen dat hij echt niet kon rijden nu, al had hij het vaak genoeg gedaan toen hij dronken was. Hij wilde nu geen ongeluk veroorzaken, dat zou Steven hem al helemaal niet meer vergeven. ‘En Lincoln, waar is Andrea?’ vroeg hij nog aan hem, omdat het raar was dat ze hier niet was. Hij maakte zich ook direct zorgen om haar, Andrea betekende zo ontzettend veel voor hem. Eigenlijk zou hij meer tijd aan haar moeten besteden, hij nam zich direct voor om dat de komende tijd ook te doen.

Steven Smith

Hij verging van de pijn. Hij had wel vaker schotwonden gehad, maar elke keer verbaasde hij zich er weer over hoeveel pijn het deed. En zijn knie was echt een rot plaats. Hij kon gelijk zijn hele been niet meer bewegen en het bloedde als een rund. Twee agenten knielden bij hem neer en probeerde hem een beetje te helpen voor de ambulance mensen kwamen. De wond werd dichtgedrukt, wat de pijn nog erger maakte. Toch wist Steven dat dit beter was dan het niet dicht drukken, dan verloor hij alleen maar meer bloed.
Op een gegeven moment zag hij Rowan verschijnen. Steven probeerde hem aan te kijken, maar zijn beeld was een beetje wazig. Hij voelde zich flink teleurgesteld in Rowan. Waar was hij geweest? Waarom precies wanneer hij hem nodig had gehad?
"Waar was je, Rowan, waar was je?" bromde hij dan ook naar zijn vriend. Daarna verdween Rowan weer uit zijn zicht en sloot hij zijn ogen, om zoveel mogelijk de pijn te kunnen negeren. Het duurde gelukkig niet lang voor de ambulancebroeders binnen kwamen lopen en hem ter plaatse zoveel mogelijk hielpen en toen op een brancard tilden om hem mee te nemen naar het ziekenhuis.
"Zorg voor mijn hond! Zorg voor Mack!" riep Steven nog richting de mensen die achter bleven in de hotelkamer. Steven zag nog een glimp van Lincoln, die weer tevoorschijn durfde te komen, maar verdween toen zelf uit de hotelkamer.

Rowan Rivers

Hij had totaal niet door wat er allemaal gebeurde, pas toen er opeens iemand langs hem schoot keek hij wat wazig om zich heen. Hij herkende de man niet als Darcy, hij herkende amper iemand nu. Zijn hoofd bonkte, en alles drong veel te langzaam tot hem door. Hij had de muur nodig om de hotelkamer in te komen. Toen hij geluiden hoorde, ging er adrenaline door zijn bloed heen, waardoor hij ondanks de alcohol iets meer kon nadenken. Hij hoorde ver weg sirenes, maar ook dat drong niet zo goed tot hem door. Hij ging naar het geluid toe, en zijn hart sloeg over toen hij Steven bloedend op de grond zag liggen. Meteen knielde hij bij hem neer, al ging dat ook heel moeizaam. ‘Jezus…’ sprak hij zacht, bijna onverstaanbaar. Hij had niet verwacht dit hier te treffen. ‘Was het Darcy?’ vroeg hij net zo moeizaam. Het kon bijna niet anders. Toen hij merkte dat Carmen uit de badkamer kwam, keek hij even rond. Waar was Andrea? Waar was Lincoln? Toen er agenten binnenkwamen, kwam hij net zo moeizaam weer overeind. Zoals hij verwacht had, werd hij vastgegrepen en naar achteren getrokken. ‘Dronken, Rivers?’ vroeg een agent op valse toon aan hem. Natuurlijk, iedereen dacht weer dat hij dit gedaan had. Het ging nooit anders. Hij werd hardhandig tegen de muur geduwd, maar dat pikte hij niet meer. Hij was hier klaar mee, zeker nu hij ontzettend bezopen was. Hij duwde de agent van zich af en hij haalde flink hard uit naar zijn gezicht, al ging dat niet zo soepel als normaal. ‘Flikker op, ik heb niets gedaan…’ gromde hij zacht. ‘Ik wil hem alleen maar helpen,’ voegde hij er langzaam aan toe, iets minder fel. Zijn energie begon wel op te raken door alles, hij was gewoon helemaal gesloopt. Toen hij opeens vol een klap in zijn gezicht kreeg, van een agent nog wel, nam hij zich voor maar gewoon ontslag te nemen. Waarschijnlijk kon hij zijn werk niet missen, maar dit wilde hij niet meer. Zijn hele hoofd deed pijn, die agent had hem nooit mogen slaan, maar de woede die hij voelde was nog veel heftiger, waardoor hij vol op de agent begon in te slaan. Hij was dan misschien niet helder, hij kon nog steeds hard slaan. Het duurde niet lang voordat hij weer tegen de muur gezet werd, maar deze keer ging hij zich niet over geven.

Steven Smith

Hij was samen met Carmen en Mack naar het hotel gegaan, waar ze even wat koffie hadden gedronken. Er was nog pizza in de vriezer dus er hoefde verder niets meer gekocht te worden. Mack ging braaf in zijn mand liggen en Steven had de deur op slot gedaan. Vroeger deed hij dat nooit, maar de laatste tijd deed hij de deur altijd op slot als hij er was. Het voelde toch net iets veiliger.
Geen vijf minuten nadat hij de deur op slot had gedaan, werd er aangebeld. Steven was net iets aan het uitleggen aan Lincoln over zijn huiswerk, en zuchtte even. "We gaan zo wel verder," zei Steven nog. Daarna liep hij naar de deur en draaide de deur van het slot. Hij ging ervan uit dat het Rowam was, die weer eens zijn sleutel vergeten was. Hij opende de deur op een kiertje en keek naar diegene die aangebeld had. Toen hij dat deed, ging er een schok door zijn lichaam. Darcy..
Steven wilde de deur weer dichtslaan, maar Darcy had zijn voet ervoor gezet. Steven slikte even moeizaam en trapte hard op Darcy's voet, waardoor hij zijn voet terugtrok. Steven gooide de deur snel dicht en deed hem weer op slot. Hij staarde nog even paniekerig naar de deur, maar besloot toen Carmen en Lincoln in veiligheid te brengen. Hij rende naar de woonkamer.
"Linc, ga naar je kamer, ga in de kast zitten.." zei hij tegen zijn zoon. Lincoln keek verbaasd op, ietwat angstig. Hij begreep niet wat er aan de hand was. Steven keek hem dwingend aan. "Kom op, Lincoln. Lopen!" zei hij nu duidelijk. Lincoln sprong op en rende naar zijn slaapkamer, en trok de deur achter zich dicht. Steven keek nu naar Carmen. Waarom had hij haar ook meegenomen naar het hotel?
"Verstop je, Carmen. Ga in de badkamer zitten en doe de deur op slot.." zei hij nu tegen haar. Toen ook zij weg gerend was, keerde hij zich weer naar de deur. Darcy sloeg er tegenaan, het galmde door de hele hotelkamer. "Doe open, Smith! Ik kom toch wel binnen!" schreeuwde hij. Steven sloot zijn ogen. Hij mocht zich niet laten leiden door paniek. Hij was diegene hier die rustig moest blijven. Hij moest zorgen dat dit niet fout ging..
Snel greep hij zijn porto, die hij en Rowan altijd bij zich hadden, vooral de laatste tijd. "Versterking nodig bij mijn hotelkamer!" riep hij in het ding. "Darcy is gesignaleerd.." zei hij er nog achteraan. Meteen hoorde hij dat er agenten onderweg waren om te helpen. Steven legde zijn portofoon weg en greep nu zijn mobiel. Hij belde Rowan, want die leek niet te reageren op zijn portofoon. En ze hadden elkaar beloofd altijd bereikbaar te zijn. Het duurde niet lang voor hij de voicemail kreeg, Rowan nam niet op. Steven hijgde lichtjes van inspanning en probeerde het nog eens, maar opnieuw werd er niet opgenomen. Geen seconden later klonk er een schot, en hoorde hij de deur open slaan. Steven zag hoe Darcy binnen stapte, zijn revolver op hem richtend. Mack sprong op vanuit zijn mand en ontblootte zijn tanden. De hond blafte woest en rende grommend op Darcy af.
"Mack nee, kom hier!" riep Steven nog, maar het was al te laat, Darcy richtte zijn wapen op de dappere hond en haalde de trekker over. Mack zakte op de grond neer en jankte. Steven wilde het liefst naar de hond toe gaan en het dier helpen, maar hij wist dat hij maar beter niet kon bewegen. Waar was Rowan toch? Steven sloot zijn ogen even en keek toen Darcy weer aan.
"Ooit gaat het mij lukken, Steven, ik krijg je wel dood.." grijnsde Darcy nu. Hij stapte dichterbij en greep Steven ineens bij zijn keel, en drukte hem tegen de muur. Steven hapte naar adem. Hij spartelde, maar voelde het wapen tegen zijn hoofd. Hij kreeg een knietje in zijn maag en werd toen op de grond gesmeten. Hoestend en hijgend probeerde hij overeind te komen, maar Darcy gaf hem daar de tijd niet voor. Darcy ging op Steven zitten en begon uit te halen in zijn gezicht, met zijn wapen. Steven probeerde zijn hoofd een beetje af te schermen met zijn handen, maar het lukte niet. Op een gegeven moment kreeg hij het wel voor elkaar om onder Darcy vandaan te komen, en sloeg hij keihard tegen Darcy's kaak met een perfecte vuistslag. Darcy deinsde even achteruit en klemde zijn hand rond zijn kaak, die nu een beetje op een rare manier stond.
"Dat was de druppel.." gromde Darcy nu, met een rare stem vanwege de scheef staande kaak. Darcy legde zijn vinger op de trekker en stapte weer dichterbij. In de verte klonken sirene's. Even keek Darcy op en leek hij ervan te schrikken.
"Ik maak mijn werk later wel af.." fluisterde hij nu schor. Hij richtte zijn wapen op Steven's been. "Ik hoop dat je nooit meer kan lopen, tot ik je af kom maken.." gromde hij nu kwaad, daarna richtte hij perfect en haalde hij de trekker over. Steven probeerde nog opzij te springen, maar was te laat. De kogel boorde zich dwars door zijn knieschijf heen. Steven zakte door zijn been en slaakte een kreet van de pijn. Tranen sprongen in zijn ogen. Darcy draaide zich om en rende de kamer snel uit en vluchtte opnieuw ongezien. Vijf minuten later arriveerde er een tiental agenten in het hotel.

Rowan Rivers

Hij keek opzij van Carmen naar Steven, die duidelijk gespannen was. Hij gaf geen antwoord op hoe het ging, hij zei alleen dat het mooi weer was. Hij vroeg zich af of het Carmen op zou vallen, of dat hij het alleen zag omdat hij Steven zo goed kende. Het maakte ook niet uit. Zijn blik ging naar Mack die zijn kop op het been van Steven neer legde, en hij glimlachte even. Hij vond de hond echt geweldig, het dier had hem al zo vaak geholpen. ‘Mooie hond,’ hoorde hij Carmen zeggen, waardoor hij even knikte. Mack was zeker mooi. ‘Carmen, eet je anders vanavond met ons mee? Ik geloof dat het Steven’s beurt is om voor het eten te zorgen, dus hij zal wel iets halen in het restaurant,’ zei hij nu grijnzend, duidelijk om Steven te pesten. Carmen glimlachte en knikte langzaam. ‘Als Steven dat geen probleem vindt, zou ik het wel leuk vinden,’ reageerde ze op hem. Rowan kwam opeens overeind, en keek naar Steven. ‘Mijn spieren worden koud, ik loop weer verder, overleggen jullie maar over het eten,’ zei hij nog, met die woorden liep hij weer weg van het bankje. Hij zou Steven zo wel zien, als hij terug was. Hij liep verder door het park heen, de weg terug naar het hotel. Op het eerste gezicht leek het vrij rustig, waardoor hij niet constant om zich heen keek. Toen hij opeens iets achter zich hoorde, was het dan ook al te laat. Hij draaide zich om, en werd meteen vast gegrepen, waardoor hij compleet overdonderd was. Hij voelde hoe hij meegesleurd werd, van het pad af, en daarna werd hij hard in het gras geduwd. Een groepje jongens boog over hem heen, en hij probeerde overeind te komen. Langzaam begon hij zich te realiseren wie dit waren, het waren mensen die hij liever nooit meer zag. Jongens waarmee hij optrok toen hij een halfjaar op straat rondgezworven had. Die voor drugs gezorgd hadden. Waarom deden ze dit? Hij probeerde tegen te stribbelen, maar zodra ze een mes tegen zijn borstkas zetten, deed hij helemaal niets meer. ‘Rowan, wat leuk om jou weer te zien!’ sprak één van de jongens, met een gemene grijns op zijn gezicht. Hij voelde de woede door zijn lichaam trekken, maar hij kon niets, dus deed hij ook niets. ‘Wij willen dat jij in ruil voor wat wij allemaal voor jou gedaan hebben, voor geld gaat zorgen… we willen elke week geld zien, vriend…’ de jongen sprak het zo uit dat er een blik van walging in zijn gezicht te zien was. Hier zat hij niet op te wachten. Opeens kreeg hij een klap in zijn gezicht, en kreunde hij zacht. Die had hij even niet verwacht. ‘Je regelt het maar, je verdiend nu toch lekker veel?’ sprak een andere jongen. ‘Nou, dat valt flink tegen…’ mompelde hij zacht, meteen kreeg hij weer een klap in zijn gezicht. ‘En hoe zou ik dat moeten doen zonder dat Smith er iets van merkt?’ vroeg hij zacht kreunend. De jongens keken elkaar aan, daarna werd hij nog eens in zijn gezicht geslagen. ‘Hij zal zien dat ik in elkaar geramd ben, en hij gaat vragen wat er gebeurd is, tot hij antwoord heeft…’ mompelde hij steeds zachter. ‘Weetje Rowan, als jij dit voor ons doet, krijg je misschien heel af en toe wel wat van ons. Spul dat we over hebben, om je tevreden te houden, dus zorg maar dat hij het niet merkt,’ zei de jongen vals. ‘En als je nu helemaal dronken thuis komt, zal hij je verhaal nooit geloven, en zal hij waarschijnlijk denken dat je zelf een gevecht veroorzaakt hebt, of niet soms?’ vroeg een andere jongen. Hij reageerde niet, hier kwam hij toch niet onderuit. Hij werd weer half overeind getrokken, en voor hij het wist zetten ze een fles tegen zijn mond. De sterke drank prikte op zijn tong, en hij deed alles om zich los te worstelen, maar het ging gewoon niet. Hij had geen idee hoe veel hij binnen gekregen had, maar dat het te veel was, was wel duidelijk. Opeens waren de jongens weg en lag hij alleen in het gras. De wereld draaide om hem heen. Hij voelde zijn hoofd kloppen en het bloed liep over zijn gezicht, maar het viel eigenlijk nog wel mee. Hij vroeg zich af hoe laat het was, waren Steven en Carmen al in het hotel? Moest hij Steven vertellen wat er gebeurd was? Misschien beter van niet. Hij kwam heel moeizaam overeind, hij kon amper op zijn benen staan. Er druppelde bloed op zijn witte shirt, maar hij had het zelf niet eens door. Zwalkend liep hij terug naar het hotel, wat lang duurde, eenmaal daar had hij moeite om zijn sleutel te vinden. Het duurde even voor hij binnen stond, en hij had de muur nodig om zijn evenwicht te bewaren.

Steven Smith

Hij wilde reageren op wat Rowan zei, maar hield zijn mond omdat er een bekende vrouw aan kwam lopen en hen begroette. Ze vroeg hoe het met hen was en of ze van het mooie weer aan het genieten waren. Steven toverde een neppe glimlach op zijn gezicht en knikte kort. "Ja, lekker weer is het," antwoordde hij kort. Hij besefte dat dat acteren hem steeds slechter af ging. Hij zuchtte even en keek om zich heen waar Mack uit hing. De Dobermann stond verderop te graven in het zand en kwam toen weer richting het bankje rennen. De hond kwispelde vrolijk en legde zijn kop op Steven's knie. Wat was het toch ook een heerlijk dier.
Steven keek even naar de vrouw, die Carmen Roberts heette, als hij het zich nog goed herinnerde. Hij was best goed in namen onthouden, wat ook best handig was met het werk wat hij deed.
Steven haalde zijn hand door zijn haren en hield de omgeving nauwlettend in de gaten. Hij wilde niet weer verrast worden door Darcy. Echt niet.


Andrea Penoyer

Ze leek alweer wat opgeknapt te zijn van de 'buikgriep', of naja, ze was nooit bij de dokter geweest dus eigenlijk wist ze niet wat het nou was geweest. Ze voelde zich nog niet optimaal, maar wel weer wat beter.
Toen ze wakker werd in het hotel, was alleen Lincoln er. De jongen was druk bezig met zijn huiswerk en nadat Andrea hem met een paar wiskundesommen had geholpen, had ze hem verteld dat ze even haar paard, Amazing Farlow, een bezoekje zou brengen. Ze vroeg Steven's zoon of hij het wilde doorgeven aan Rowan en Steven, als zij thuiskwamen. Lincoln zei dat hij dat zou doen en daarna vertrok Andrea richting het bureau.
Eenmaal bij het bureau, was het vrij rustig. Rowan en Steven waren hier niet. Dan waren die vast bij de sportschool of mensen verhoren of zo, dacht Andrea. Andrea groette een paar mensen vriendelijk, praatte even met Shivaida, een vriendin van haar, en verdween toen naar de stallen, waar Amazing Farlow haar vrolijk toehinnikte. Andrea glimlachte breed, wat was ze toch blij met dat paard. Ze streelde het dier over de fluwelen neus en begon toen met het poetsen. Omdat de paarden nu ook steeds op het land mochten en Amazing geen deken droeg, was dat een aardig karwei. Toch wist Andrea het voor elkaar te krijgen om na een halfuur al opgezadeld en al buiten te staan. Ze steeg op en dreef de merrie aan, waarna ze naar het bos vertrokken, wat dichtbij het bureau lag.
Het was een heerlijke rit. Ze stak eerst een redelijk drukke weg over, waar Amazing gelukkig niet veel van aan trok, en daarna draafde ze het dichte bos in. Op de bredere stukken ruiterpad liet ze de merrie even uitrazen in galop. Amazing genoot, het dier had de oren naar voren en brieste ontspannen bij elke galoppas. Andrea genoot ook, ondanks de buikpijn die opeens op kwam zetten. Ze besloot het te negeren en door te rijden.
Een stukje verderop kwam ze boomstammen tegen. Het waren vrij dikke boomstammen, maar Andrea had er vertrouwen in dat Amazing dit kon. Ze spoorde de merrie nog wat aan en ze sprongen met gemak de eerste boomstam. Amazing versnelde naar de tweede toe, en ook die ging vlekkeloos. Andrea glimlachte breed, dit was genieten.
Ze stuurde Amazing iets naar rechts, naar nog een boomstam toe. De merrie trok er helemaal naartoe en had er echt lol in. Andrea begon zich echter weer slechter te voelen, en twee galopsprongen voor de boomstam verloor ze plotseling haar bewustzijn en zakte ze voorover. Amazing rende door en sprong hoog, Andrea werd gelanceerd en knalde tegen de boomstam aan. Het was goed dat ze een cap op had, want haar hoofd maakte een aardige klap. Amazing snapte niet wat er nou gebeurd was en galoppeerde nog even een stukje door, maar keerde toen toch om en begon in volle rengalop terug te rennen naar het bureau, naar haar huis. De hele weg ging het goed, tot de merrie bij de drukke autoweg aan kwam. Zonder af te remmen rende het op hol geslagen dier de weg op. Een personenauto kon het paard nog net ontwijken, maar de daarop volgende vrachtwagen kon er niet meer omheen.

Carmen Roberts

Ze was voor een halfjaar naar het buitenland geweest, zoals wel vaker. Voor haar werk als advocate, moest dat nou eenmaal soms. Het kwam niet vaak voor, maar als ze dan weg was, was het ook voor langere tijd. Nu was ze weer een paar dagen terug en even aan het bijkomen van de lange tijd die ze achter elkaar gewerkt had. Het was een redelijke mooie dag, en daarom had ze maar besloten om een stukje in het park te gaan wandelen. Toen ze langs een bankje liep en twee bekende mannen zag, bleef ze staan. Het duurde heel even voordat ze doorhad wie het eigenlijk waren. Rowan herkende ze vrij snel, maar zijn vriend iets moeilijker, al had ze hem al wel eens gesproken, en meerdere malen in de krant gezien. Even dacht ze er aan te doen alsof ze hun niet herkende en door te lopen, maar toen ze zag dat Rowan naar haar opkeek, besloot ze sociaal te doen en naar ze toe te gaan. Gezelschap was zo verkeerd nog niet. ‘Hey Carmen,’ werd ze begroet door Rowan. Ze liet haar blik even over hem heen gaan, hij was helemaal bezweet en in sportkleding, het was duidelijk dat hij was wezen hardlopen. Het duurde even voor de naam van de andere man haar te binnen schoot, maar ze wist nu dat hij Steven heette. Steven Smith. De hoofdinspecteur, zoals hij zich destijds zelf had voorgesteld. Steven zag er wel normaal uit, normale kleding. Die was dus niet wezen hardlopen. Nu ze Rowan en Steven allebei wat beter bekeek, viel het haar op dat ze op een bepaalde manier nogal moe leken te zijn. Ze kon het niet precies omschrijven, maar positief was het niet. Ze wist dat ze veel problemen gehad hadden, een tijd terug, maar wat er in het afgelopen halfjaar gebeurd was, wist ze dan weer helemaal niet. ‘Hoe is het met jullie? Van het mooie weer aan het genieten?’ vroeg ze nu, met een glimlachje op haar gezicht. Eigenlijk was ze altijd zo druk dat ze niet zomaar gesprekken met iemand begon, maar ze had nog met Rowan gestudeerd, en Steven leek haar ook niet zo’n verkeerde man. Bovendien had ze nu toch geen haast, dus waarom ook niet?

Rowan Rivers

‘Sorry, het was niet mijn bedoeling om je te laten schrikken,’ zei hij serieus, ondanks dat Steven alweer grijnsde. Toen Steven reageerde op wat hij gezegd had over Darcy, haalde hij zijn schouders op. ‘Agenten zijn nou eenmaal goede criminelen. We krijgen hem echt wel. Je moet niet zo negatief zijn. Ik weet zeker dat het ons lukt. Hij is ons tot nu toe misschien te slim af geweest, maar het is hem niet gelukt. Hij maakt ook fouten, Steven. Iedereen maakt fouten. We krijgen hem, ik beloof het je,’ sprak hij zelfverzekerd. Hij moest wel positief blijven, als hij negatief zou worden, zou alles fout gaan, dat wilde hij niet, dat risico wilde hij niet nemen. Hij was altijd bang dat hij terug zou vallen in zijn oude gedrag, nog elke keer dacht hij dat hij opnieuw de fout in zou gaan. Dat hij weer zou gaan drinken, of dat hij zomaar iemand iets aan zou doen. Positief blijven was de enige manier. ‘Ik weet dat het nu lijkt alsof hij alles kan doen, maar je weet dat er een moment komt dat we hém te slim af zijn en wij hem grijpen,’ zei hij nog eens.

Steven Smith

Hij sloot zijn ogen even. Mack zou wel aanslaan als er iets niet klopte. Kon hij toch nog íets ontspannen. Hij ademde langzaam in en uit en schrok zich dood toen Rowan ineens tegen hem begon te praten. Hij had hem nu even niet verwacht en dacht even dat het iemand anders was. Daarom zat hij ook gelijk weer rechtop.
"Jezus, Rowan, je liet me schrikken," zei hij, waarna hij toch lichtelijk grijnsde om zijn eigen reactie. Hij vouwde zijn handen in elkaar en keek nu weer voor zich uit. Rowan kwam naast hem zitten en hij begon over Darcy. Een onderwerp was best wel te verwachten was nu. Steven zuchtte weer even en wreef nu in zijn handen. Hij wist niet echt iets terug te zeggen.
"Niemand weet waar hij is. Hij is gewoon verdwenen.." Hij sloot zijn ogen weer even. "Hij is een politieagent.. Of naja, was.. Maar hij weet alles.. Alles wat we gebruiken. En hij kan enorm veel met computers. Straks is hij ons te slim af. We hadden hem allang moeten hebben.."

Rowan Rivers

De uren leken zo langzaam voorbij te gaan, en hij verveelde zich eigenlijk dood. Hij had altijd genoeg werk te doen, maar het was voor het eerst sinds tijden dat hij er geen plezier meer in had. Hij was niet graag op het bureau, iedereen had een hekel aan hem, iedereen keek hem aan alsof hij een idioot was. Hij kon met niemand meer fatsoenlijk samenwerken, en het was dat Steven hoofdinspecteur was, anders was hij waarschijnlijk allang weggepest en had hij ontslag genomen. Hij had er nog niet met Steven over gesproken, maar het kon bijna niet anders dan dat hij er iets van gemerkt had. Het moest wel, Steven had alles door. Toch wilde hij het hier niet over hebben, Steven kon er niets aan veranderen. Nog steeds dacht elke agent dat hij Steven wilde vermoorden, en dat zou waarschijnlijk nooit veranderen. Of ze waren jaloers, dat kon ook nog. Hij wist het niet en het deed er ook niet toe, hij wilde dat het veranderde. Nu was hij aan het hardlopen, dan had hij tenminste iets om zich op te focussen. Hij was nog lang niet in topvorm, maar dat was hij ook alweer een paar jaar niet geweest. Zijn conditie was niet heel slecht, maar goed was anders. Toen hij in het park opeens bijna tegen Mack aanliep, realiseerde hij zich dat Steven natuurlijk hem aan het uitlaten was. Iets verderop zag hij zijn vriend dan ook op het bankje zitten. Hij aaide Mack even, en liep daarna richting Steven. ‘Hey, je kijkt niet al te vrolijk…’ zei hij tegen hem, en hij liet zich op het bankje neerzakken, naast Steven, om even uit te hijgen. ‘We krijgen hem echt wel Steven… en de vorige keer heeft hij je ook niet kapot kunnen krijgen, dat gaat hem nooit lukken. Jij overleefd wel, onkruid vergaat niet,’

Steven Smith

De vorige dag was hij nog geen steek verder gekomen met alles om Darcy heen. Hij had nog niets van hem gevonden. Hij wist niet waar hij was. Hij had familie en vrienden van Darcy gebeld en gesproken, maar niemand had hem in geen tijden meer gezien. Steven had er zelfs voor gezorgd dat zijn foto op het nieuws was gekomen, zodat iedereen naar hem uit kon kijken, maar alle telefoontjes die hij had gekregen waren allemaal loos alarm geweest. Sommige mannen hadden op hem geleken, maar geen een was nog daadwerkelijk Darcy zelf.
Steven haalde zijn hand door zijn haren. Het was warm. Naja, redelijk warm. Rond de vijftien graden. Mack liep naast hem. De hond hijgde van de warmte en bleef braaf naast zijn baasje lopen, zonder dat hij aan de riem liep. Steven deed eigenlijk nooit meer een riem om bij Mack. Hij luisterde toch wel, en dit was veel makkelijker.
Ze liepen het park in. Vogels zongen hun mooiste liedjes, maar Steven kon er niet van genieten, wat hij normaal gesproken wel deed. Hij dacht alleen maar na. En lette op, want stel dat Darcy ineens voor zijn neus stond? Langzaam liep hij door. Toen hij een houten bankje tegen kwam, midden in het park, liet hij zich daar zuchtend op neerzakken en staarde hij voor zich uit. Mack bleef heen en weer dribbelen, maar bleef in de buurt.

Rowan Rivers
Hij luisterde naar het verhaal van Steven en hij zuchtte zacht. 'Ik ben blij dat ik je mag helpen. Ik had niet verwacht dat hij het zou zijn.... ' mompelde hij. 'Het slaat nergens op dat hij zo doet. Jij doet gewoon je werk, hij zou dat moeten weten.... Alles is al zwaar genoeg zonder dat extra gezeik....' Zei hij nu tegen hem. Hij hoopte dat ze hem gewoon zouden krijgen. Hij wilde hem het liefste gewoon af maken, zelf. Maar dat zou Steven niet echt waarderen, waarschijnlijk. 'Het is wel een beetje jammer dat ik overal de schuld van krijg... Ik begrijp dat ik dingen doe die echt niet kunnen, maar iedereen zou moeten weten dat ik jou niet wil vermoorden,' zei hij zacht. Hij wreef langs zijn voorhoofd en hij sloot zijn ogen een paar seconde. Hij was moe, maar slapen zou toch voorlopig niet lukken. Hij wreef met zijn handen over elkaar heen en daarna keek hij weer op naar Steven. 'Eigenlijk ben ik echt klaar met al deze shit.... Ik kan er niet tegen als iemand jou iets doet.... Of Andrea.... Het werk is leuk, maar al die onzin er om heen maakt het verschrikkelijk....'

Steven Smith

Hij ging verzitten in zijn stoel en keek Rowan aan, die hem gevolgd was. Hij zuchtte even, hij was duidelijk teleurgesteld. Teleurgesteld in Darcy, hij was zo een goede agent. Hij was jong, had nog een heel leven voor zich, en nu gooide hij dat weg. Want hij zou sowieso opgepakt worden, dan moest wel.
"Ja.. Het was Darcy," zei hij nu zacht. Hij had liever niet dat dit snel bij de pers of zo kwam, het was een schande voor het hele bureau wat Darcy had geflikt. Steven tikte met zijn vingers op zijn bureau en beet op zijn lip. "Een jaar geleden heeft zijn broer een meisje vermoord. Alles wees erop. Ik heb hem aangehouden en naar de gevangenis gestuurd. Daar is hij in een gevecht omgekomen en blijkbaar is dat mijn schuld, omdat ik gewoonweg mijn werk doe. Darcy is helemaal doorgeslagen.. Tot hem doordringen lukt gewoon niet. Hij is helemaal doorgedraaid." Steven keek Rowan weer aan en glimlachte lichtjes. "Ik wil weten waar Darcy is, en natuurlijk mag je daarmee helpen."

Rowan Rivers

Hij dacht dat hij helemaal doordraaide, en toen was daar opeens Steven. De agenten werden weg gestuurd. Hij stond langzaam op en ineens omhelste hij Steven. 'Ik dacht echt... Ik dacht... Dat je dood ging...' Zei hij zacht, duidelijk flink aangedaan, en dat kwam niet vaak voor. Hij liet Steven langzaam los en hij keek hem even aan. 'Was het Darcy?' Vroeg hij daarna. Hij verwachte het wel, maar zeker weten deed hij het natuurlijk niet. Dat kon ook niet, hij had hem niet gezien. 'De klootzak... Ik had het echt niet verwacht.... Het spijt mij dat ik niet eerder door had dat er iets mis was, ik dacht dat je gewoon laat was....' Zei hij tegen zijn vriend. Toen Steven wegliep, ging hij hem achterna. Eenmaal in zijn kantoor liet hij zich op de stoel tegenover Steven zakken. 'Je gaat dit toch niet helemaal alleen doen? Ik ga je helpen hoor....' Zei hij nu.

Steven Smith

Hij liep naar het politiebureau, dat was maar een klein stukje vanuit het ziekenhuis. Hij haalde zijn hand door zijn haren en liep het bureau binnen. Het was redelijk stil op het bureau, agenten waren hard aan het werk. Sommige begroeten hem kort en gingen weer door met hun werk. De plek van Darcy was leeg. Steven voelde woede opborrelen toen hij aan hem dacht, maar hij hield zich in. Woede had helemaal geen zin, het zou niet helpen.
Hij liep richting zijn kantoortje, maar hoorde toen geluiden uit de verhoorruimte komen. Hij wist bijna alle zaken die nu liepen uit zijn hoofd en niemand zou vandaag gepland verhoord worden. Misschien was er iets tussen gekomen, maar dat wilde hij dan wel even weten. Rustig liep hij richting de verhoorkamer, en wat hij daar aan trof maakte hem nog bozer dan hij al was. Hij was dit meer dan zat, die sukkels dachten steeds maar dat ze de baas mochten spelen. Hij had geen toestemming gegeven, en hij wist zeker dat het OM dat ook niet had gedaan.
"Stelletje kinderachtige sukkels," bromde Steven, duidelijk aangebrand. De twee agenten die bij Rowan stonden keken nu pas op, en leken lichtelijk te schrikken toen ze hem zagen. Steven schudde zijn hoofd even. Soms viel het niet mee om hoofdinspecteur te zijn.
"Jullie twee, weg hier. En wel nu," mompelde hij nu richting de twee agenten. "Ga maar naar huis. Ik bel jullie nog wel. Wapen en ID graag op mijn kantoortje leggen. Jullie zijn ontslagen. Een beetje denken mijn werk over te nemen als ik er niet ben, wat denken jullie wel niet!" Hij was echt witheet. Hoe konden ze dit maken? Klootzakken. Steven haalde even diep adem en besloot verder zijn mond te houden, voor hij verkeerde dingen ging zeggen. De agenten liepen langs hem heen de verhoorruimte uit en verlieten het bureau.
"Rowan.." Steven keek Rowan aan en knikte even kort. "Bedankt," zei hij toen. Doelend op het redden van zijn leven. Daarna keerde hij zich om en liep hij de gang uit en beende hij naar zijn kantoortje, waar hij hard aan het werk ging.