Police Life

Andrea Penoyer


Toen Rowan de auto weg liet rijden keek Andrea uit het zijraam naar buiten. Het voelde goed om weer weg te mogen uit dat stomme ziekenhuis. De tijd die ze daar doorgebracht had was niet bepaald leuk geweest. Ze had zo erg in onzekerheid gezeten. Niet wetend wat er nou met haar aan de hand was geweest. En gezien ze helemaal niet meer zwanger hoorde te kunnen worden hadden ze daar ook geen onderzoeken voor gedaan, vandaar dat het er pas zo laat uit gekomen was dat ze zwanger was. 
Het enige minpuntje eraan was dat haar zwangerschap wel wat anders zou verlopen als bij de meeste vrouwen. Haar lichaam kon het eigenlijk niet meer, dus ze moest sowieso bevallen in het ziekenhuis, wilde ze dat het goed zou verlopen. En van tevoren kon er van alles mis gaan, zelfs dingen waarvan de artsen niet zouden weten dat het bestond. Dus ook al had ze alleen maar het idee dat er iets mis was moest ze meteen naar het ziekenhuis komen. Dat was het enige wat Andrea iets minder blij maakte. Ze maakte zich namelijk best wel druk en was ergens wel bang dat het fout zou aflopen voor haar of het kind, of zelfs voor beide. 
"Jullie zijn een koppig stel," grinnikte Andrea nu. "Nooit eens naar elkaar of iemand anders luisteren. Gekkies." Ze lachte en keek richting Rowan. "Met Leroy komt het wel weer goed. Ooit leert hij zich wel aanpassen. Lincoln zou hem daar vast wel mee helpen," sprak ze nu zachtjes. Ze dacht even aan Leroy. De zoon van Rowan. Hij had haar toen een keer geslagen. Dat zou ze niet heel snel meer vergeten, maar ze wilde hem best nog een kans geven. Als hij nu maar niets deed, nu ze zwanger was.

Rowan Rivers



Andrea zei dat hij zich niet zo op moest winden, maar dat deed hij altijd toch wel. Toen ze zei dat het goede nieuws overheerste, glimlachte hij weer, dat was wel waar, dat moest hij niet vergeten. Hij probeerde dat te onthouden, maar het was lastig als hij eenmaal boos was. Ze zei dat ze hem snel genoeg zou zien, want ze mocht nog werken voor ze met verlof zou gaan. Dat stond hem al helemaal niet aan, dat Andrea aan het werk was en dat hij er niet bij was. Hij wilde haar in de gaten houden, hij voelde zich zo extreem verantwoordelijk voor alles. Meteen was hij nog onrustiger. Hij ademde langzaam in, maar nu overheerste het goede nieuws even niet meer. Ze vroeg wat zijn naam was, waardoor hij nog viezer keek. ‘Cedric Johnson. Moet je echt nog een paar maanden gaan werken?’ vroeg hij zacht aan haar. Hij wilde het niet hebben, maar hij wilde haar ook niets verbieden. Hij ging wel zo lang bij die man zeuren tot hij weer aan het werk mocht, want hij wilde bij Andrea zijn, het was veel te gevaarlijk allemaal. Toen ze vroeg hoe het verder ging, met hem en Steven, haalde hij zijn schouders op. ‘Wel okey, geloof ik,’ mompelde hij zacht. ‘Steven is niet echt blij doordat hij zijn baan kwijt is, en hij is opzoek naar Darcy, wat ik onverstandig vind, maar het heeft toch geen nut om er iets van te zeggen en ik begrijp hem wel, waarschijnlijk zou ik hetzelfde doen. Leroy zit in een revalidatie centrum, omdat ik… nouja… hem neergeschoten heb…’ mompelde hij. Dat had Andrea allemaal nog wel meegekregen, al wist ze waarschijnlijk niet dat hij in dat centrum zat en dat hij waarschijnlijk snel weer terug mocht komen omdat alles goed ging. Ook dat was iets wat hem niet zo vrolijk maakte.  Verder gaf hij geen antwoord op hoe het met hem ging, er speelden nog wat dingen, maar dat wilde hij niet vertellen en als hij ook maar iets zei zou Andrea alweer van alles doorhebben.

Andrea Penoyer


Vlak voor de auto stopte ze met lopen en hield Rowan dus ook staande. Ze leek een gevoelige snaar geraakt te hebben bij het vragen waarom hij niet op zijn werk was. Rowan vertelde dat hij verlof had gekregen en weggestuurd was. Hij vertelde er ook nog bij dat die nieuwe hoofdinspecteur een klootzak was. 
"Rustig aan, wind je niet zo op. Het goede nieuws overheerst, toch?" glimlachte Andrea. Zij was altijd de enige die Rowan een beetje kon kalmeren als hij zich opwond. Hoe ze het deed was voor haar zelf ook nog altijd een raadsel. Misschien zat ze daarom ook wel bij de politie.
"Ik zal die hoofdinspecteur snel genoeg zien, want ik mag nog een paar maandjes werken voor ik zwangerschapsverlof krijg," zei ze nu. "Hoe heet de nieuwe hoofdinspecteur?" vroeg ze er meteen achteraan.
Ze liet Rowan's hand nu los en liep naar de achterbak van de auto. Ze deed de achterklep open en gooide de koffer er in, waarna ze weer naar de voorkant van de auto liep en voorin plaats nam op de bijrijdersstoel. Ze deed de riem om en sloeg het portier dicht. "En hoe is het verder met jullie? Met jou en Steven? Ik heb de afgelopen tijd zo weinig met jullie gepraat.." 



Steven Smith


Nog altijd bestudeerde hij het huis vanuit de auto. Er was nogsteeds geen enkele beweging in het huis te zien, maar Steven wilde nog niet vertrekken. Ten eerste omdat hij dan voor niets heen was gegaan, en ten tweede omdat zijn knie nog zoveel pijn deed dat hij dan midden op de snelweg zou moeten stoppen op de vluchtstrook om uit te rusten. 
Hij zuchtte zacht. Ging dit nog wat worden? Dit huis leek wel leeg, alsof er al in geen tijden meer iemand gewoond had.. Steven liet de verrekijker zakken en stopte het ding weer in het zijvakje van de auto. Hij staarde uit het raam en pakte het stuur van zijn auto nu weer vast, klaar om toch weer te vertrekken. Uren hier blijven staan had ook vrij weinig nut, als Darcy zich toch niet liet zien.
Net toen hij de auto weer wilde starten, zag hij in zijn zijspiegel een auto naderen. Door het voorruit van de auto herkende Steven het gezicht van Darcy. Er zat nog iemand naast hem in de auto. Steven verstijfde even bij het zien van zijn vroegere collega. Zowel woede als angst borrelde op. Hij ademde langzaam in en uit en keek toe hoe de auto parkeerde voor het huis. Bingo.. 
Darcy en zijn vriend stapte uit de auto. De vriend van Darcy liep direct richting de voordeur van het huis en draaide de deur open. Darcy keek even op zijn telefoon en keek daarna rond. Steven bleef zo stil mogelijk zitten. Straks werd hij gezien.. Kreeg Darcy een sms'je of zo? Werd Steven verraden? Steven keek snel om zich heen en zag rechts van hem, een stukje verderop, een blauwe auto staan zonder kentekenplaat. In de auto zat een kale man met een baard. De man staarde hem kil en emotieloos aan. Een rilling trok over Steven's rug. Hij keek weer vooruit, naar de auto van Darcy, en zag tot zijn schrik dat Darcy in beweging was gekomen en op hem af kwam lopen. Een shot adrenaline ging door zijn bloed. Hij startte zijn auto snel en toen Darcy de deur van Steven's auto open wilde trekken, gaf Steven een dot gas en stoof met piepende banden weg. In zijn achteruitkijkspiegel zag Steven hoe Darcy onder zijn jasje vandaan een revolver pakte en op hem richtte, maar hij lostte geen schot. Waarschijnlijk zag hij in dat het geen nut meer had, de afstand werd ondertussen te groot en Steven raasde de straat uit op een hoog tempo.

Rowan Rivers
 

‘Ja, laten we gaan,’ zei hij glimlachend tegen haar. Hij liep met haar naar de auto, maar hij keek weer opzij toen ze iets aan hem vroeg. Hij had gehoopt dat ze die vraag niet meteen zou stellen, maar hij had kunnen verwachten dat ze het wel zou doen. Meteen betrok zijn gezicht. Hij baalde er ontzettend van en hij was ook echt boos. Hij kon nu van alles gaan verzinnen om maar niet te hoeven zeggen dat hij weggestuurd was, maar hij wist dat Andrea er toch wel achter zou komen en hij wilde niet tegen haar liegen. De periode van leugens en bedrog moest eens voorbij zijn, al had hij daar nog heel erg veel moeite mee. ‘Ik ben weggestuurd. Met verlof. Voor waarschijnlijk de komende maand. De nieuwe hoofdinspecteur is een klootzak. Ik kan hem wel afschieten. Letterlijk. Hij vraagt er gewoon om,’ siste hij, woest. Zijn blik was donker en zijn houding was gespannen. Hij wilde die man écht iets aandoen, het was duidelijk aan hem te zien. Nu was hij meteen weer helemaal opgefokt, zo ging het nog elke keer, waarschijnlijk zou het niet meer veranderen. Het was hoe hij geworden was, sommige dingen werden niet meer zoals het vroeger was, helaas. Hij zou nooit meer helemaal de oude worden, misschien ook omdat dit wel gewoon in hem zat, het was alleen veel erger geworden.

Andrea Penoyer


Het leek langzaam door te dringen bij Rowan, net zoals het bij haar lang had moeten duren voor ze het echt beseft had wat er aan de hand was. Andrea liet Rowan langzaam weer los en keek hem weer glimlachend aan. Haar blauwe ogen twinkelden nog altijd. Langzaam keek ze naar beneden, naar haar voeten, en daarna naar haar buik. Die was al lang niet plat meer. Andrea had het wel gemerkt, maar had er niet meteen achter gezocht dat ze zwanger was geworden. Haar glimlach vergrootte weer wat. Wat een nieuws!
"Laten we gaan," zei Andrea nu. Ze pakte Rowan's hand weer vast en pakte met haar andere hand haar koffer vast, waar al haar spullen in zaten die ze nodig had gehad bij haar verblijf in het ziekenhuis. Ze begon te lopen en verliet hand in hand met Rowan het ziekenhuis door de draaideuren.
"Hoe is het met je? Waarom ben je niet op je werk? Ik dacht dat Steven mij zou komen ophalen," vroeg Andrea nu. Ze keek Rowan aan en zag zijn auto al staan, dus liep die richting op, met haar koffer achter haar aan slepend.

Rowan Rivers
 

Voor hem duurde het moment veel te kort, hij kon wel uren zo tegen haar aan staan, maar Andrea leek iets te willen vertellen. Toen ze zijn naam zei, keek hij haar aan, nu kwam het. Ze vertelde dat ze zwanger was, van hem. Het duurde duidelijk even voor dit nieuws tot hem door drong, hij stond haar maar een beetje schaapachtig aan te kijken, terwijl ze verder vertelde. Hij had dit helemaal niet verwacht, het kwam echt uit het niets. Na een paar seconde sloeg hij opnieuw zijn armen om haar heen en legde hij zijn hoofd tegen haar hoofd aan. ‘Het is geweldig…’ zei hij zacht. Hij was heel blij, zo blij dat hij niet eens meer fatsoenlijk kon praten. Hij was al blij dat hij Andrea weer vast kon houden, dat ze veilig bij hem was, dat hij haar niet meer hoefde te missen. Maar nu was ze ook nog zwanger. Ze kregen een kind, terwijl hij gedacht had dat dat niet meer zou gebeuren, nooit meer, door zijn schuld. Hij had zich er eigenlijk nog elke dag schuldig over gevoeld, nu viel dat waarschijnlijk een beetje weg. ‘Ik ben zo blij…’ zei hij zachtjes tegen haar, terwijl hij haar even geëmotioneerd aankeek. Hij pakte haar handen vast en hij trok haar weer iets tegen zich aan, hij had haar zo ongelooflijk gemist en nu kwam ze ook nog met dit nieuws. Het moest allemaal nog wat tot hem doordringen, maar dit maakte zijn dag wel goed. Fuck die hoofdinspecteur, fuck het verlof, hij had Andrea tenminste en dat was op dit moment het belangrijkste.

Andrea Penoyer


Ze keek wat in het rond en bekeek mensen die langs liepen. Af en toe keek ze naar de draaideuren, of ze Steven al zag komen. Hij deed er lang over. Ze zuchtte zacht en keek weer even om haar heen. Daarna keek ze weer terug naar de draaideuren en zag ze Rowan binnen komen. Een brede grijns ontstond op haar gezicht en ze sprong in zijn armen. Het voelde vertrouwd om zijn armen om haar heen te voelen. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder en sloot haar ogen even, om daarna weer normaal te gaan staan en hem aan te kijken.
"Ik heb jou ook gemist.." fluisterde ze zachtjes terug. Ze boog iets voorover en gaf hem een kusje op zijn lippen, waarna ze hem weer stralend aan keek. Ze kon het nieuws nog even bewaren tot ze in de auto zaten, maar daar had ze weinig zin in. Ze kon het niet langer voor haar zelf houden. Aan de telefoon kon ze het al moeilijk voor haar houden.
"Rowan.." begon ze zachtjes. Ze stak haar hand uit en pakte zijn hand vast. "Ik.. Ik ben zwanger.. Van jou.." zei ze nu. Haar ogen begonnen nog meer te twinkelen. De glimlach leek nooit meer van haar gezicht af te kunnen. "Het kon nooit meer.. En toch.. Toch is het zo.." sprak ze nu gedempt. "Het gaat niet makkelijk worden en.. Er zitten risico's aan vast omdat mijn lichaam het eigenlijk niet meer kan... Maar als we er op tijd bij zijn, kunnen we een gezond kindje verwachten.." Opnieuw drukte ze zich tegen Rowan aan en sloeg ze haar armen om hem heen. Ze glimlachte van oor tot oor en leek gelukkiger dan ooit. Ongeveer een jaar terug leek haar kinderwens kapot te zijn gelopen, en nu ineens was ze toch zwanger!


Steven Smith


Het was ongeveer twintig minuten rijden via de snelweg, naar het adres dat op het papiertje stond van Steven. Eenmaal aangekomen in de straat waar het moest zijn, merkte Steven dat het niet veel verder had moeten zijn. Zijn knie deed super veel pijn en hij moest echt even uitrusten voor hij weer zou gaan rijden. Eigenlijk mocht hij ook nog niet zonder krukken lopen, maar dat deed hij ook al anderhalve week ondertussen. Die pijn, tsja, daar ging hij wel door heen. Zoals iedereen ook wel gewend was van hem. 
Hij reed rustig door de straat heen en keek naar de nummers van de huizen. Bij nummer 22 stopte hij en zette hij de auto op een parkeerplaats langs de weg, met zicht op het huis. Hij pakte zijn verrekijker uit het zijvakje van de auto en begon door de verrekijker het huis te bestuderen. Het leek vrij leeg, er stond geen auto voor het huis en het leek er niet op dat er iemand thuis was. Toch bleef hij staan. Voor het zelfde geld kwam Darcy net 'thuis' en Steven wilde zeker weten dat hij hier woonde op het moment.

Rowan Rivers
 

Voor de verandering reed hij vrij rustig naar het ziekenhuis toe, hij hield zich aardig aan de snelheid. Hij had niet echt haast, maar hij wilde wel graag snel bij Andrea zijn. Hij parkeerde zijn auto op de parkeerplaats en hij checkte zoals elke keer onbewust even of hij alle spullen bij zich had. Toen hij voelde dat hij geen wapen had, keek hij wat raar om zich heen, tot hij zich realiseerde dat hij alles had moeten inleveren van die klootzak. Meteen stond zijn gezicht chagrijniger, hij was echt boos. Hij wilde niet eens meer terugkomen na dit verlof, het zou toch niet goed gaan, maar hij zou geen ontslag nemen, dat was zwak en waarschijnlijk zou Steven het niet zo leuk vinden. Hij liep naar de ingang van het ziekenhuis toe, nog steeds met chagrijnige blik in zijn ogen, tot hij Andrea zag. Meteen klaarde hij helemaal op. Hij liep op haar af, sloeg zijn armen om haar lichaam heen en hij hield haar dicht tegen zich aan. ‘Ik heb je zo gemist,’ zei hij zacht. Hij had haar echt heel erg gemist, wat hij ook wel liet zien door zo te reageren, normaal was hij nooit zo klef, maar het begon steeds meer te worden, omdat hij zich steeds vaker realiseerde dat Andrea zo veel voor hem betekende.

Steven Smith

"Tot zo," knikte hij toen Rowan zei dat hij hem zo wel weer zag. De andere woorden negeerde hij, als het er echt toe deed kwamen ze er nog wel op terug. Steven haalde zijn hand door zijn haren en keek Rowan na. Toen hij de deur achter Rowan dicht hoorde vallen zuchtte hij gedempt. Daarna klapte hij zijn laptop weer open en opende een paar documenten die hij op zijn bureaublad had staan. Darcy was nergens meer te vinden, er was naar hem gezocht, maar hij leek van de aardbodem verdwenen en alle onderzoeken lagen ondertussen stil. Steven volgde Darcy's gegevens nu elke dag continu en had een adres gevonden, aan de andere kant van de stad, waar Darcy mogelijk zou vertoeven. Als dat zo was, kon hij hem nog beter in de gaten houden en als hij iets verdachts deed het alarmnummer bellen. Want hij ging er niet vanuit dat de agenten meteen in actie kwamen als hij alleen kwam met het adres waar Darcy nu woonde. Alsof ze het niet belangrijk genoeg vonden. Of ze wisten dat Steven er zelf wel achteraan zou gaan en gebruikten hem eigenlijk gewoon. 
Steven schreef op een stukje los papier het adres met een slordig handschrift en klikte alles op de laptop weg. Daarna klapte hij de laptop dicht en stak het papiertje in zijn broekzak. Met heel veel moeite kwam hij overeind van de stoel en hij kreunde gedempt. Het leek alsof die pijn nooit minder werd. De artsen zeiden dan ook dat hij elke dag de pijnstillers vier keer moest nemen, maar dat vertikte hij. Hij was toch geen watje?
"Mack, ga je op het huis passen?" mompelde Steven naar de hond. Mack- die in zijn mand lag te slapen- opende zijn ogen en tilde zijn kop op. Hij keek zijn baas aan en zijn staart begon langzaam heen en weer te slaan. Steven glimlachte even en liep toen naar de slaapkamer van Lincoln. Hij knipte het licht voorzichtig en geruisloos aan en keek naar zijn zoon. Lincoln lag diep te slapen en werd niet wakker door het licht. Steven besloot hem maar te laten slapen en deed het licht weer uit, en sloot de deur van de slaapkamer. 
"Tot zo, vriend," groette Steven Mack nog, waarna hij zijn mobiel van tafel griste en uit het hotel verdween.


Andrea Penoyer


Ze was alvast met haar koffer naar beneden gelopen, ze had namelijk geen zin meer gehad om nog langer te blijven wachten in die spierwitte kamer. Ze was al zo vaak in het ziekenhuis geweest, het maakte haar alleen maar depressief. Maar op dit moment kon ze alleen maar glimlachen. Haar ogen glinsterden, wat al zo lang niet meer zo was geweest. Ondanks alles wat er de laatste tijd gebeurd was, was ze blij. Ze voelde zich weer helemaal gelukkig, en dat alleen maar door het nieuws wat ze van de arts had gekregen een paar uur geleden. Dit was ook de reden van het flauwvallen en het af en toe ziek voelen en overgeven. 
Ze zuchtte zacht. Haar geluk kon niet meer op. Nu niet in ieder geval. En ze kon niet wachten tot ze het nieuws aan Rowan kon vertellen. Maar dat duurde nog wel even, dacht ze, omdat ze er vanuit ging dat Steven haar op kwam halen omdat Rowan nog aan het werk was. Aan het werk bij de nieuwe hoofdinspecteur.. Andrea vroeg zich af hoe die zou zijn. Ze was nog geen een keer op het werk geweest sinds Steven 'vervangen' was door de nieuwe hoofdinspecteur. Ze wist zijn naam nog geen eens, maar eigenlijk interesseerde het haar ook vrij weinig. 
Ze stond ondertussen in de hal, vlakbij de draaideuren om het ziekenhuis te verlaten. Buiten scheen het zonnetje, hoewel het al avond was. Het was vrij warm en klam buiten. Eindelijk leek de zomer er aan te komen. Andrea haalde haar hand door haar lichtblonde haren en legde toen haar beide armen om haar buik heen. Het was werkelijk niet te geloven dat het waar was. Ze kon het zelf amper beseffen. De artsen hadden haar verteld dat het risicovol was en dat het bovenal gevaarlijk voor haarzelf was, maar dat er ook een kans was dat het gewoon goed ging uitpakken als ze er op tijd bij was en genoeg hulp kreeg.

Rowan Rivers
 

Natuurlijk wist Steven als geen ander hoe hij tegenover iemand die hoger stond deed. Het was zijn eigen schuld, al hielp de nieuwe hoofdinspecteur er niet echt aan mee, door hem constant op kantoor te laten zitten. Hij had alle rotklusjes ondertussen wel gedaan en hij wist heel goed dat het kwam door zijn achtergrond. Die man vertrouwde hem niet, maar dat was andersom ook zo. Dan kwam het nooit goed. Steven leek net zoals hij zelf in gedachten te zijn, daarna gaf hij pas antwoord op zijn vraag. Hij leunde wat achterover in zijn stoel en hij zuchtte. ‘Ik weet dat ik je toch niet tegen kan houden, maar je maakt jezelf kapot hiermee. Niet alleen jezelf trouwens, dit kan je alles kosten. Je hebt nog zo veel te verliezen. Lincoln bijvoorbeeld, of Andrea, of ikzelf….’ Zei hij tegen hem, maar hij wist dat het toch niet genoeg was om Steven over te halen, het was nooit genoeg geweest. ‘Laat mij je dan helpen. Nu doe je weer alles alleen. Ik heb toch niets meer te doen de komende tijd…’ zei hij. Hij kon er ook niet tegen als hij zich verveelde, maar hij had zo het idee dat hij Steven toch niet mocht helpen. Dan ging hij zelf maar iets verzinnen, waarschijnlijk kon hij nooit meer aan het werk. Hij zou net zo lang verlof krijgen tot ze besloten hem te ontslaan, hij wist heel goed hoe het ging. Toen Steven opeens over Andrea begon klaarde zijn gezicht iets op, al veranderde dat ook weer naarmate Steven verder was met vertellen. Er was iets aan de hand. ‘Oké, ik ga meteen naar haar toe,’ zei hij, terwijl hij al overeind kwam. Zijn blik ging de kamer rond, het was hier echt een bende. Ze hadden wel eens op mogen ruimen. ‘Ik zie je zo wel weer,’ zei hij, en hij pakte zijn jas van de bank af.

Steven Smith

"Alsof ik dat nog niet wist," grinnikte hij toen Rowan gromde dat hij hoofdinspecteurs haatte. Steven wist nog goed hoe de relatie tussen hem en Rowan was toen hij op het bureau kwam werken als hoofdinspecteur. Ze hadden zo vaak conflicten gehad, Rowan had zo vaak het bloed onder zijn nagels vandaan gehaald. Steven had gedacht dat het nooit goed zou komen tussen hun twee. Blijkbaar toch wel.. 
Steven's grijns veranderde in een waterige glimlach. Toen was hij tenminste nog hoofdinspecteur. Nu was hij een of andere werkeloze nietsnut die zijn dagen in het hotel versleet. Hoe moest dat straks gaan? Hij had geen inkomen meer, niks. Straks werden ze uit het hotel geschopt. Of kon hij school voor Lincoln niet meer betalen. Steven slikte moeizaam. De glimlach verdween nu volledig van zijn gezicht. Klote leven. Klote OM. Klote Darcy. Hij beet op zijn lip en schudde langzaam zijn hoofd.
Rowan schudde hem weer wakker uit zijn gedachtes. "Hè, wat? Oh.." mompelde hij gedempt. Langzaam drongen de woorden van Rowan tot hem door. "Ik geloof dat jij mij wel goed genoeg kent, niet? Ik denk dat jij makkelijk zou kunnen raden waar ik mee bezig ben. En je kan zeggen wat je wilt, maar ik stop er niet mee. Ik heb niets te verliezen."
Hij schonk twee mokken vol met koffie en wankelde hinkend terug naar de tafel en zette een van de mokken met een dreun voor Rowan neer en zette de ander naast zijn laptop. Steven zuchtte gedempt en plofte weer neer op de stoel. Zijn knie deed pijn, het voelde niet goed. Hij probeerde het zoveel mogelijk te negeren en er niets van te laten merken.
"Andrea is ontslagen uit het ziekenhuis trouwens, Rowan. Ze belde net tien minuten geleden. Of ik haar op kon halen. Maar nu kan jij het net zo goed doen. Want ze wilde toch met jou praten. Het klonk nogal.. Dringend," zei Steven nu. Hij nipte van de hete koffie en leunde achterover in de stoel. Nog nooit had hij zich zo deprimerend gevoeld als de afgelopen weken. Hoelang ging hij het nog volhouden zo? Hij sloot zijn ogen even en zuchtte nog eens zacht.

Rowan Rivers

Hij staarde voor zich uit, tot Steven opeens een nogal sarcastische vraag stelde. Hij snoof even en schudde zijn hoofd. 'Ik haat hoofdinspecteurs....' Gromde hij zacht. Steven wist toch wel dat het niet op hem sloeg, al had hij aan het begin ook echt een hekel aan Steven gehad. 'Ja, lekker,' zei hij toen Steven vroeg of hij ook koffie wilde. Dat kon hij wel gebruiken. 'Ik heb verlof... Voorlopig...' Mompelde hij zacht, en hij wreef met zijn handen over elkaar. 'Dus misschien wordt het tijd dat je niet doet alsof ik een mogool ben, en dat je mij verteld wat voor geheimzinnigs je aan het doen bent, zodat ik kan helpen...' Zei hij tegen Steven. Hij zou het toch wel horen, ook al stond hij in de keuken.

Steven Smith

Hij hoorde Rowan al aankomen, al ruim voordat hij hem visueel in beeld kreeg. Toen Rowan de kamer binnen kwam lopen en plaats nam op de stoel tegenover hem, keek Steven hem even een ogenblik aan.
"Lekker gewerkt?" vroeg hij nu, met een lichtelijke toon van sarcasme in zijn stem verwerkt. Hij keek weer even naar het beeldscherm van zijn laptop. Hij was al vrij ver gekomen. Hij had al ingebroken op het e-mail account van Darcy, zowel zijn privé mail als zijn werk mail. Dan kon hij dat allemaal in de gaten houden en zijn afspraken lezen die hij via de mail maakte. Het gene waar Steven nu nog mee bezig was, was proberen via de laptop in te breken in de telefoon van Darcy, zodat berichten via Steven zouden komen. Maar dat was nog een hele klus. Steven hoopte maar dat het ging lukken, want de meeste afspraken zouden toch wel via de telefoon gemaakt worden en niet via de mail.
"Koffie?" vroeg Steven nu aan Rowan. Steven minimaliseerde de dingen op de laptop waar hij mee bezig was en hij stond op. Zo koppig als hij was liep hij enorm mank naar de keuken. Zijn krukken stonden bij de bank. Die dingen had hij al de hele dag niet aangeraakt. Hij wilde het niet onder ogen zien dat hij zelf niet goed kon lopen.
Met een verbeten gezicht van de pijn in zijn knie arriveerde Steven in de keuken. Hij greep het aanrecht vast, bleef even staan en pakte toen de koffiepot. Hij vulde het water bij, verving het filterzakje en schepte een aantal scheppen koffie in het apparaat. Daarna klikte hij het apparaat aan en bleef hij staan wachten tot de koffie klaar was.

Rowan Rivers

Hij staarde naar het beeldscherm van zijn computer. Twee dagen op kantoor werken. Was die idioot helemaal gek geworden? Hij had een hekel aan de nieuwe hoofdinspecteur. Hij werd gek van die zeikende vent, maar hij wist ook dat hij hem geen kans gaf iets goed te doen, hij wilde voor niemand anders werken dan voor Steven, en hij misdroeg zich verschrikkelijk. Hij deed niets hoe het moest en hij brak alle regels. Hij had er gewoon geen zin in op deze manier. ‘Rivers, wil je dit voor mij uitprinten?’ hoorde hij opeens, en hij keek langzaam op. ‘Kan je niet kloppen?’ gromde hij chagrijnig, en de man keek hem streng aan. ‘Ik hoef niet te kloppen,’ kreeg hij als reactie terug, waardoor hij Rowan alleen nog maar chagrijniger maakte. ‘Print dit voor mij uit,’ zei de man daarna. ‘Doe het lekker zelf…’ gromde hij terug. Dit ging nooit werken. Het ging gewoon niet, en dat wisten ze eigenlijk allebei. ‘Rivers, doe normaal. Je hoort naar mij te luisteren, weet je nog?’ vroeg de man snuivend, waardoor Rowan opsprong. ‘Ik luister naar helemaal niemand, zeker niet naar zijn hooghartige achterlijke klootzak als jij bent. Donder toch op man,’ schreeuwde hij. ‘Ik denk dat jij beter op kan rotten. Je hebt verlof, je hoort van mij wel wanneer je weer welkom bent. Geef je wapen en id-kaart aan mij, nu meteen!’ schreeuwde de man, en Rowan gaf hem een dodelijke blik, maar gaf hem wel zijn revolver en id-kaart. Hij wilde die man het liefste helemaal in elkaar rammen, maar dat wist hij gelukkig nog net tegen te houden, al stond hij op het punt om dat te doen. Hij beukte de man aan de kant en hij stormde het bureau uit. Hij reed achterlijk hard en binnen een paar minuten was hij in het hotel. Hij gooide de deur open, en trillend van woede gooide hij zijn jas tegen de muur. Hij trapte tegen de kast, en daarna bleef hij in de gang staan. Hij haalde diep adem, om daarna iets normaler verder te lopen de kamer in. Hij zag Steven zitten, en hij keek zijn vriend even aan, om daarna naar hem toe te lopen en bij hem aan tafel te gaan zitten. Hij deed alsof het helemaal niet raar was dat hij gewoon in de middag thuis kwam, maar hij was echt woest. Het liefste schoot hij die idioot neer. Waren ze ook weer van dat gezeur af.

Steven Smith

De dagen dat hij in het ziekenhuis had gelegen waren enorm langzaam verlopen. Rowan was het meest van de tijd bij hem gebleven, wat hij opzich wel gerespecteerd had, aangezien hij zich niet bepaald veilig voelde zonder wapen en met een kapotgeschoten knie. Hij had anderhalve week enorm veel pijn gehad maar had meer pijnstilling geweigerd: Hij was toch zeker geen watje. De operatie aan zijn knie was goed verlopen, echter was het wel een zware operatie geweest. Toch revalideerde hij snel, hij weigerde alle medicatie en vond dat de pijn zelf wel weg trok.
Ondertussen was hij ontslagen uit het ziekenhuis. Hij had een rolstoel en een paar krukken mee gekregen om zich mee voort te bewegen. De eerste paar dagen terug in het hotel had hij doorgebracht in bed en in de rolstoel. Na de derde dag had hij het zo koppig als hij was vertikt om nog in die verdomde rolstoel te gaan zitten. Hij was met de krukken gaan lopen, en af en toe liep hij met behulp van kasten en het aanrecht even zonder krukken, maar dat ging met erg veel moeite en bovenal erg veel pijn.
Hij wilde zo snel mogelijk weer kunnen lopen. Hij wilde aan het werk, hij wilde sporten en niet de hele dag niks doen en zich vervelen. Als hij volledig zou kunnen herstellen en hij zou niet terug kunnen komen bij 'zijn' bureau, zou hij in gaan op een telefoontje dat hij een paar maanden terug had gehad. Een of andere undercovereenheid had wel interesse in hem. Hij had echter gezegd dat hij geen interesse in hun had omdat hij al een prima baan had wat hij niet wilde missen. Maar nu was het misschien wel een buitenkansje voor hem.
Vandaag, zeven weken nadat Steven Darcy voor het laatst had gezien. Lincoln was ziek. 39 graden koorts, gelukkig niet over gegeven, want daar kon Steven niet zo goed tegen. De jongen lag de hele dag al op de bank met zijn kussen en keek tv. Mack lag het meest van de dag naast Lincoln op de bank. De hond was al bijna weer helemaal hersteld van zijn verwondingen.
Steven stond in de keuken. Hij propte snel een broodje naar binnen en ruimde de troep die hij in de keuken gemaakt had qua bestek en ander servies op. Het was al zo'n troep de hotelkamer, meer kon er echt niet bij. Steven was elke dag 'vrij', maar opruimen was duidelijk niet zijn hobby.
De afgelopen dagen stond Steven net zo vroeg op als Rowan. 'Om in het ritme te blijven', vertelde hij Rowan steeds. Wanneer Rowan vertrok naar zijn werk, en Lincoln naar school, bracht Steven de rest van de dag door achter zijn laptop. Met speciale programma's die nog altijd op zijn laptop stonden, zocht hij enorm veel informatie. Dit deed hij al dagenlang, en hij verzamelde steeds meer informatie. Hij bekeek videobeelden van camera's langs de weg en bij pompstations. Aangezien het OM zelf bezig was met de zaak van Darcy, maar er geen enige aandacht aan besteed werd, had Steven besloten het op eigen houtje te doen. Hij zou zijn 'vriend' eens goed gaan verassen. Hij wilde achter al zijn plannen komen, en dat dan ineens goed gaan dwarsbomen. Hij zou Darcy te pakken krijgen, hem net zo hard naaien als hij hem had genaaid. Hem oppakken, voor zover hij dat zou kunnen. Hem vastbinden, kapotslaan, en dan de politie bellen. Hoe meer hij aan dit idee dacht, hoe fanatieker hij begon te zoeken. Hij had toch zeeën vol tijd. Dit moest lukken.

Rowan Rivers

Hij vond het eigenlijk al raar dat hij totaal geen reactie kreeg van Steven, en dat hij vrijwel uit het niets vroeg hoe het met Andrea was. ‘Wel okey,’ zei hij, omdat hij niet wilde dat Steven zich daar ook nog eens zorgen over ging maken. Maar daarna bedacht hij zich dat hij waarschijnlijk liever had dat hij gewoon eerlijk was, voor Steven was eerlijkheid altijd zo ontzettend belangrijk geweest, maar dat vond Rowan hypocriet, Steven was zelf zó vaak niet eerlijk. Toch kwam hij niet terug op zijn antwoord. Hij had er geen zin in, hij wilde niet over Andrea praten. Het moest goedkomen met Steven, en met Andrea, en dan zou hij wel normaal over dingen gaan praten, nu maakte hij zich veel te veel zorgen, over alles. ‘Waar denk je aan?’ vroeg hij aan Steven, omdat hij echt wel doorhad dat zijn vriend ergens aan dacht. Hij wist het gewoon, hij kende Steven al zó lang, hij had vaker dingen gezien en hij wist dat hij nu echt heel erg ergens over na aan het denken was. Hij liet zich in de stoel zakken, en hij ademde diep in. Hij was moe, hij had geen idee hoe lang hij nu al wakker was, en hij had hoofdpijn. Het was maar goed dat Steven gewond was, anders had hij sowieso iets doorgehad. Nu niet, en dat was eigenlijk ook het enige voordeel aan deze hele tyfus situatie. ‘Ik blijf hier vannacht en ik ga morgen niet werken… Je kan wel gaan zeuren, maar ik blijf toch,’ zei hij tegen hem, zodat hij alvast op de hoogte was. Hij wist dat Steven waarschijnlijk wilde dat hij gewoon ging werken, maar dat kon hij nu dan alvast vergeten, want dat was hij zeker niet van plan.

Steven Smith

Hij hijgde lichtjes en hij beet op zijn lip. Hij probeerde zichzelf positief in te stellen, zoals hij dat altijd deed als hij even wat depri werd, maar hij zag niet veel positiefs meer. Alleen al het feit dat hij misschien nooit meer normaal kon lopen scheurde hem doormidden. Sporten was iets voor hem wat enorm belangrijk was. Als hij niet meer normaal zou kunnen hardlopen.. Hij schudde even zijn hoofd en slikte moeizaam. Een pijnscheut ging door zijn knie, en eigenlijk maakte hem dat alleen nog maar bozer. Hij had de neiging gewoon keihard te slaan op zijn knie, gewoon uit pure woede, uit frustratie. Maar hij hield zich in. Straks maakte hij alles nog veel erger, voor hoever dat kon.
Hij haalde diep adem en haalde zijn handen nerveus door zijn haren. Het ging niet goed met hem, echt niet. Hij begon bang te worden van zichzelf, en dat had hij werkelijk nog nooit gevoeld. Nog nooit zo sterk. Hij wist zichzelf altijd onder controle te houden. Maar nu leek hij de grip op zijn leven te verliezen. Hoe lang ging hij dit zo volhouden? Dag in en dag uit met tegenzin.. Hij had er nu al geen zin meer in. Hij gaf onwijs veel om Lincoln, en ook om Rowan, maar als die ook écht van hem hielden, zouden ze zijn keuzes moeten accepteren en begrijpen als hij er een eind aan maakte.
Hij hield zijn adem even in toen hij realiseerde hij laag zijn gedachtens waren. Zo mocht hij niet denken, echt niet. Hij balde zijn vuisten. Zijn ademhaling versnelde nog meer. Het voelde alsof hij van zijn leven beroofd was, terwijl hij nog leefde.
"H-Hoe is het met Andrea?" vroeg hij nu gedempt, met een trillende stem. Zijn ogen waren neergeslagen. Zijn blik was al zowat dood. Hij wist niet eens of Rowan's antwoord op zijn vraag tot hem door zou dringen, hij vroeg het alleen maar omdat hij even afleiding nodig had, en omdat hij niet wilde laten merken dat het helemaal de verkeerde kant op ging.

Rowan Rivers

Hij kreeg een enorme scheldbui van Steven over zich heen, die hem vol raakte. Ja, hij was er niet. Hij was er niet geweest op het belangrijkste moment, terwijl hij zo vaak beloofd had dat hij er altijd voor Steven zou zijn. Hij had een punt, hij was er niet geweest. Hoewel hij daar niets aan had kunnen doen, voelde hij zich verschrikkelijk schuldig. Als Steven niet neergeschoten was, was er helemaal niets aan de hand geweest. Als hij er geweest was, was er niets aan de hand geweest. Hij ademde langzaam in, maar het bedrukkende schuldgevoel verdween niet meer, en hij hoorde de excuses van Steven niet eens meer. Het maakte toch niet uit, want hij had er wel iets aan kunnen doen. Als hij vorig jaar gewoon van die klote troep af was gebleven, zat hij nu niet zo diep in de problemen. Toen hij opkeek naar zijn vriend, en hem zag huilen, besloot hij zich over al zijn gevoelens heen te zetten en naar hem toe te gaan. Hij pakte de hand van Steven vast, en daarna keek hij hem doordringend aan. ‘Ik had er moeten zijn. Ik weet het. Het spijt mij ontzettend erg, en ik zal er alles aan doen om je uit deze shit te halen. Ik regel wel wat, het komt goed. Je moet wel vertrouwen houden, Steven. Ik weet wat dit voor je betekend. Ik weet hoe belangrijk het is, en ik weet wat dit met je doet. Maar alsjeblieft, geef niet op…’ zei hij zacht. Hij liet hem weer los, en hij zette een stapje naar achteren. Dat was wel weer genoeg emotioneel gedoe voor vandaag. Hij werd nogal heen en weer geslingerd tussen wat er speelde bij Andrea en dan weer bij Steven, waardoor al zijn emoties door elkaar lagen. In zijn achterhoofd hield hij ook nog het gezeik met zijn oude ‘vrienden’. Hij moest voor geld zorgen, anders werden de problemen alleen nog maar erger. Hij moest iets verzinnen om er voor te zorgen dat Steven zijn baan terug kreeg, maar hij wist nog niet echt wat. Hij moest er eerst maar eens voor zorgen dat hij niet zelf ontslagen werd, maar dat ging nogal lastig, als er een nieuwe hoofdinspecteur kwam. Hij had een hekel aan hoofdinspecteurs, Steven was een enorme uitzondering.

Steven Smith

"Verdomme.. Godverdomme!" gromde hij woest, hij was echt enorm kwaad. Tranen sprongen in zijn ogen van alle emoties die door hem heen gingen. Hij was kwaad, enorm kwaad op die vrouw van het OM. Eigenlijk op het hele OM, en op het hele politiekorps. Van buitenaf leek het allemaal zo lekker geregeld, maar het sloeg allemaal echt helemaal nergens op. Maar hij voelde zich ook verdrietig, al zette hij dat om in woede en liet hij er niets van merken. Verdrietig omdat hij dus blijkbaar zijn baan kwijt was. En zijn baan betekende echt veel voor hem. Hij was vroeger begonnen als een normaal wijkagentje, en had er al die jaren over gedaan om hoofdinspecteur te worden. Daar was hij trots op, hoewel het soms niet verliep hoe hij het wilde. Hij had iets bereikt. En dat was zojuist zonder enig overleg van hem afgepakt. Wat moest hij nu gaan doen? Dagenlang thuis zitten sudderen en vervelen? Hij mocht nu niet eens meer in dossiers kijken. Moest hij in een of andere supermarkt gaan werken of zo? No way dat hij dat ging doen.
Steven klemde zijn kaken op elkaar. Hij voelde zich ook angstig. Nog nooit had hij zich zo bedreigd gevoeld. Hij had niets om zichzelf te beschermen, én hij was gewond. Hij kon niet eens lopen.
"Hoe kan jij nou bij mij blijven, Rowan?! Jij moet overdag naar je werk. Denk maar niet dat ik daar nog binnen kom! Je kan niet vierentwintig zeven per week bij mij zijn, dat weet je.. Want waar was je verdómme toen hij die godvergeten klote kogel door mijn knie schoot?!" schreeuwde hij nu. Pas na die woorden realiseerde hij zich dat hij niet meer de controle had en dat hij zijn emoties met hem liet spelen.
"Verdomme.." gromde hij zacht. "Sorry, zo bedoelde ik het niet.. Jij kon er ook niets aan doen." Hij sloot zijn ogen. Een traan rolde over zijn wang en hij deed niet eens de moeite het weg te vegen. Langzaam schudde hij zijn hoofd. Nog meer tranen rolden over zijn wangen. Hij was enorm gespannen en zijn handen trilden enorm. Zijn keel was opslag kurkdroog geworden en hij slikte even moeizaam. Hij voelde zich echt vreselijk.

Rowan Rivers

Doordat hij niet meer bij Andrea mocht, liep hij zenuwachtig heen en weer door de gangen. Nog even en hij werd gek van zichzelf. Toen hij opeens geschreeuw uit de kamer van Steven hoorde komen, legde hij zijn hand op zijn wapen, en bleef hij bij de deur staan. Hij had geen idee waar het over ging, maar het leek Darcy niet te zijn. Daarom deed hij niets, en bleef hij staan. Toen er opeens een bekende vrouw uit de kamer van Steven zakte, liet hij zijn hand zo onopvallend mogelijk van zijn wapen glijden, en probeerde hij vriendelijk te glimlachen. Pas toen ze weg was, drong eigenlijk tot hem door wat er gezegd was .Nu waren de dingen die geschreeuw werden logisch. Meteen schoot hij de kamer van Steven in, en ging hij bij zijn bed staan. ‘Rustig aan…’ mompelde hij zacht, al was hij niet zo goed in het kalmeren van mensen, meestal moest het juist bij hem gedaan worden. ‘Ik blijf wel bij je, je hoeft niet bang te zijn…’ zei hij, omdat dat zo’n beetje het beste was wat hij kon verzinnen. Ondertussen bedacht hij zich wat hij nog meer kon doen. Hij kon moeilijk eisen dat Steven zijn baan kon blijven houden, want eigenlijk was dat ook gewoon niet mogelijk. Maar, om hem zo abrupt te ontslaan was achterlijk, en hij ging zeker weten niet werken voor iemand anders. Dat ging toch niet. Elke keer als hij naar iemand anders moest luisteren, bleek dat fout te gaan. Geen goed idee. Hij wilde het liefste zelf ontslag nemen, maar dan moest ook hij zijn wapen inleveren, en dat leek hem niet zo’n goed idee. ‘We verzinnen wel iets…’ zei hij, al klonk het niet erg hoopvol. In plaats van verstandige oplossingen te verzinnen, zat hij er aan te denken om die vrouw te bedreigen. Hij kon vast veel over haar uitzoeken, misschien had ze wel een man, kinderen. Hij schudde zijn hoofd, hij wist dat hij niet zo mocht denken, maar het ging automatisch. Hij voelde zich altijd zo verschrikkelijk machteloos.

Andrea word druk onderzocht enzzz xd


Steven Smith

Toen hij weer ontwaakte uit de diepe slaap, zat er iemand naast hem op een houten kruk. En dit keer was het Rowan niet. Nee, het was de vrouw van het OM, wat hem lichtelijk liet schrikken. Was zij opeens aardig geworden of zo? Kwam ze kijken hoe het met hem was? Kwam ze vragen hoe hij zich voelde? Steven kneep zijn ogen samen en keek naar de vrouw met een wazige blik door de pijnstillers. Al hielpen die pijnstillers niet eens vond hij. De pijn was nogsteeds enorm erg en leek maar niet weg te gaan. Als hij zijn been ook maar een stukje verschoof, leek het alsof zijn knie eraf zou vallen.
"Smith.." groette de vrouw van het OM nu met een neppe glimlach. Steven ademde diep in en uit en wachtte op haar volgende woorden. "Ik heb de artsen gesproken," sprak de vrouw nu. "Er is een grote kans dat je nooit meer normaal kan lopen." Op haar gezicht stond geen emotie, helemaal niets. Geen medelijden, niets.
"Fijn om te horen," gromde Steven. Hij kreeg altijd een slechte humeur van deze vrouw. Zij bracht altijd alleen maar slecht nieuws.
"Wij hebben al een nieuwe hoofdinspecteur geregeld Smith, aangezien jij waarschijnlijk niet meer aan het werk komt bij ons.. Dus dat hoef je zelf niet meer te regelen. Ik heb je wapen en je identiteit alvast opgehaald uit het hotel. Sterkte nog," vertelde ze. Steven kwam iets overeind en verbeet de helse pijn. Had hij dit nou goed gehoord?
"Dat kunt u niet doen.. Helemaal niet mijn wapen. Verdomme. Hoe wil je dat ik mijzelf bescherm dan? Geef mij op zijn minst mijn wapen terug.." gromde hij zacht. "Geen een burger hier in Nederland mag zomaar een wapen dragen, Smith. Jij dus ook niet." De vrouw leek het niet te begrijpen. "Ik word hier godverdomme bedreigd en haast vermoord, en dan gaan jullie mijn wapen afpakken? Jullie zijn zíek!" schreeuwde hij nu. Zijn stem echode door de gangen.
"Wij werken gewoon via de regels, Smith. Tot ziens." En met die woorden verdween de vrouw weer. Steven balde zijn vuisten. Hij sloot zijn ogen en ademde snel.

Rowan Rivers

Zoals verwacht schok Andrea, maar helaas vroeg ze ook direct of hij er bij was. Daarop moest hij antwoorden dat hij er niet was. Hij was bang dat hij dan ook uit zou moeten leggen waar hij wel was, en dat was nou net het stukje waar hij niemand iets over wilde vertellen. Hij voelde zich ontzettend schuldig, want hij wilde er alles aan doen om Steven te beschermen, maar doordat die idioten hem tegengehouden hadden, was hij te laat geweest. Toen Andrea harder in zijn hand kneep, keek hij haar weer aan. Hij zag meteen dat ze anders naar hem keek, en toen ze zijn naam zei en probeerde te vertellen dat dit niet goed was, draaide hij zich om. Er kwamen al twee artsen naar binnen gerend, en hij keek met doordringende en bezorgde blik naar Andrea. ‘Ik hou van je. Volhouden…’ zei hij zacht. Hij werd door de artsen aan de kant geduwd, zodat ze er beter bij konden, en even keek hij de man weer dodelijk aan. Hij kon het ook gewoon vragen. Nog zo’n actie, en hij zou laten merken wat hij er van vond. Die vent dacht echt dat hij alles kon maken, maar dan had hij een verkeerde voor zich. Hij zou er alles aan doen om Andrea te helpen, maar blijkbaar lukte hem dat nog niet echt.

Andrea Penoyer

Ze voelde hoe Rowan haar hand weer vastpakte en ze kneep lichtjes in zijn hand. Ze voelde zich een beetje angstig, gezien ze niet wist wat haar mankeerde dus ook niet wist wat er nog ging gebeuren. Als ze nu alleen was geweest, was het echt een hel geweest. Ze was blij dat Rowan er was.
"Dat meen je niet.." stamelde Andrea verbaasd toen Rowan vertelde dat Steven neergeschoten was door Darcy, in zijn knie. "Is Darcy aangehouden? Was jij erbij?" vroeg Andrea nu zachtjes. Ze keek Rowan aan met haar mooie lichtgroene ogen. Echter veranderde haar blik opeens. Haar ogen rolden weg, maar ze wist bij te blijven en haar ogen weer te openen. Ze kneep harder in Rowan's hand, zonder dat ze het door had. Een felle buikpijn kwam plotseling op. Het voelde niet goed, het voelde alsof ergens in haar buik heel veel druk op stond en het elk moment kon knappen. Andrea klemde haar kaken stijf op elkaar en keek weer naar Rowan.
"R-Rowan.." fluisterde ze zacht en hees. "Dit voelt niet g-" Een ongelofelijke steek ging nu door haar buik en ze spande al haar spieren aan en sloot haar ogen. Tranen ontstonden in haar ogen. Langzaam maar zeker begon ze te trillen en te zweten.

Rowan Rivers

De man keek hem op een bepaalde manier aan, die hem niet aan stond, en eigenlijk had hij zin om enorm tegen hem uit te vallen, maar hij hield zich in, omdat hij iets aan Andrea vroeg. Toen hij verdween, gromde hij zacht. ‘Klootzak,’ mompelde hij binnensmonds, maar waarschijnlijk hard genoeg om toch duidelijk te zijn. ‘Ik haat mensen,’ mompelde hij daarna, en hij schudde zijn hoofd. ‘Het komt vast snel goed,’ zei hij daarna, iets minder chagrijnig tegen Andrea, en hij ging op de rand van haar bed zitten, en hij pakte haar hand weer vast. ‘Ik hou van je, en ik ben mij rot geschrokken…’ zei hij zacht. Hij besloot direct alles maar te vertellen. ‘Steven is neergeschoten,’ zei hij ook opeens, uit het niets, maar het was beter dan er omheen draaien. ‘Zijn hele knie is naar de kloten, het was Darcy. Hij moet geopereerd worden,’ legde hij uit. ‘En hij zal wel veel pijn hebben… hij ligt hier vlakbij… ‘ voegde hij er nog aan toe, en hij boog naar haar toe om kort zijn lippen op die van haar te drukken. ‘Ik ben zo blij dat je weer bij kennis bent… ik was zo bang dat het weer helemaal fout zou gaan…’ zei hij, voor zijn doen vrij emotioneel, maar misschien was dat ook wel eens goed. Over het voorval in het park vertelde hij niets. Het waren bedreigingen gericht op hem, en hij zou het wel oplossen. Hij wilde eigenlijk helemaal niet dat Steven en Andrea iets wisten van die jongens, waar hij vroeger zo veel mee te maken had gehad. In het halfjaar op straat, had hij zo veel shit gebruikt, en hij had kunnen verwachten dat ze ooit nog bij hem terug zouden komen. Dit moest hij zelf oplossen.

Andrea Penoyer

Ze voelde dat Rowan zachtjes in haar hand kneep. Het voelde vertrouwd, het liet haar ietsjes ontspannen. Rowan viel een beetje uit tegen de arts. Normaal hield Andrea hem wel tegen als hij een beetje té fel begon te worden, maar nu liet ze hem gaan. Want ook zij wilde weten wat er aan de hand was met haar. Hoe konden ze nou niets gevonden hebben? Zelfs haar persoonlijke arts had niks kunnen vinden waar het door had kunnen komen.
"Natuurlijk hebben wij alles onderzocht, meneer. Bewusteloos raken komt meestal door iets in je hoofd, en dat is uitgesloten. We weten niet waar het verder vandaan zou kunnen komen, maar we houden het in de gaten en blijven onderzoeken," sprak de arts nu. Hij keek even vuil naar Rowan, aangezien hij er niet van gediend was dat iemand met zo'n toon tegen hem praatte. Daarna keek de arts naar Andrea. "U heeft geen last van epilepsie, toch?" vroeg hij nu. Andrea schudde haar hoofd en zuchtte. De arts knikte kort en keerde zich toen om en liep weg. Nu waren Andrea en Rowan alleen op de kamer.