Police Life

Rowan Rivers

'Ik heb het niet gedaan, godverdomme! Ik heb hem niets gedaan!' Schreeuwde hij met overslaande stem. Hij werd nu al weer uren verhoord hij werd er gek van. Hij deed Steven niets. Tenminste niet zo. Er werd gezegd dat het logisch zou zijn dat hij het deed. Hij ademde diep in, om de woede in te houden. 'Smith beschermd jou gewoon...' Gromde de agent. 'Ik heb het niet gedaan... Ik heb het nu al zo vaak gezegd....' Mompelde hij nu. Die klootzakken moesten ophouden nu. Hij wilde dit niet meer. Ze maakten hem helemaal gek. Hij voelde het zweet over zijn voorhoofd lopen, hij voelde zij beroerd door wat er gebeurd was, hij wilde gewoon weg hier nu. Naar Steven toe. Hij had dat echt nodig.

Steven Smith

Ze waren er snel bij geweest, gelukkig voor hem. Dit had heel verkeerd af kunnen lopen. Hij was even buiten westen geraakt, maar werd nu alweer wakker. Alles moest even tot hem doordringen. Hij geloofde het haast niet, wat er allemaal gebeurd was. En toch wist hij dat het waar was. Hij wist wie het al die tijd was geweest. Darcy.
Steven zuchtte even vermoeid. Hij had lichte koorts, waarschijnlijk van de kou van het water in die put, maar verder voelde hij zich ondanks de vermoeidheid wel goed.
Langzaam kwam hij overeind. Hij was er niet zo slecht aan toe, hij kon wel weg hier. Hij was weleens uit het ziekenhuis vertrokken met ergere verwondingen. Hij kreunde gedempt en stapte naast het bed, trok de schoenen aan die ernaast stonden en pakte zijn wapen, ID en portofoon van het kastje naast het bed. Waarschijnlijk had een van zijn collega's dat daar neergelegd voor hem. Hij haalde even diep adem en probeerde zijn emoties uit te schakelen. Die waren niet handig op dit moment. Hij moest Darcy vinden, en hem arresteren. Hij zou helder moeten nadenken, hij wilde de regels zo veel mogelijk naleven. Pas doodschieten als het niet anders zou kunnen.
Steven pakte zijn wapen, stak die in zijn broek, aangezien hij niet zijn werkkleding aan had en dus ook zijn holster niet om had. Zijn ID stak hij in zijn broekzak, waarna hij de kamer verliet en- zo eigenwijs als hij was- via de trap naar beneden ging en het ziekenhuis verliet.

Rowan Rivers

Hij was zelf helemaal buiten adem, en het was lastig om Steven in de gaten te houden omdat hij zo druk met zichzelf was. Hij wist Steven wat op zijn zij te draaien, zodat het water makkelijker uit zijn longen liep, en toen hij dat deed, voelde hij hoe opvallend warm Steven was. Dat was raar, aangezien hij uit ijskoud water kwam. Hij legde zijn hand op het voorhoofd van Steven, en hij ademde langzaam in. Dit was niet goed. Het kwam hem bekend voor, al wist hij niet precies meer waarvan. Wat was er aan de hand? Waarom reageerde Steven zo? Hij probeerde zich te herinneren waar hij het eerder gemerkt had. Het duurde even voor hij zich realiseerde dat hij iets gekregen moest hebben. Wat dat was, was een raadsel, maar het moest de oorzaak van deze reactie zijn. ‘Steven, hou vol. Alsjeblieft, hou vol. Het spijt mij dat ik zo’n klootzak geweest ben, maar jij moet bij mij zijn om mij in de gaten te houden en om te zeggen wat ik allemaal fout doe. Je mag niet opgeven. Je kan niet opgeven. Er zijn veel te veel mensen die je nodig hebben,’ sprak hij trillend van de kou tegen Steven. Misschien hielp het wel als hij tegen hem sprak. Toen hij eindelijk de sirenes hoorde ademde hij opgelucht uit. Twee politieauto’s stopten op de oprit, en een ambulance. Direct kwamen ze allemaal naar hun toegerend, en hij deed zijn best om moeizaam overeind te komen. ‘Rivers! Op de grond blijven en hou je handen waar ik ze kan zien!’ hoorde hij opeens. Hij keek de agent raar aan. Iedereen kende hem, en hij kende nooit iemand. Fijn was dat. Dit was ook precies wat er elke keer gebeurde. Elke keer als hij het leven van Steven redde, dacht iedereen dat hij dit veroorzaakt had. Wat een onzin. ‘Rivers, nu!’ bulderde de agent, waardoor hij zuchtte en hij moeizaam op de grond ging liggen, met zijn handen op zijn hoofd. Hij bereidde zich voor op de klap, die een paar seconde later kwam, toen twee agenten zich vol op hem storten en hem boeide. Hij zag vanuit zijn ooghoek dat Steven wel geholpen werd. ‘Je moet even kijken naar… naar..’ sprak hij, maar doordat de agenten hem overeind sleurden werd zijn zin onderbroken. ‘Hij is allergisch voor drugs… en ik denk dat hij iets gekregen heeft… ik weet niet wat… maar je moet het in de gaten houden…’ zei hij nog, voor hij helemaal weggesleurd werd.

Steven Smith

Dat Rowan hem uit het water trok had hij niet echt meer door. Zelfs dat hij verplaatst werd en er een deken om hem heen geslagen werd merkte hij er vrij weinig van. Hij trilde hevig en zijn tanden klapperden op elkaar. Het ademhalen verliep trillerig en onregelmatig. Zijn armen waren nog altijd op zijn rug gedraaid en hij bleef maar hoesten, wat veel pijn deed.
Heel veel beelden gingen door zijn hoofd. Als een film speelde het zich af. Allerlei gebeurtenissen door elkaar heen. Hij kreunde gedempt en kreeg ineens een of andere paniekaanval. Wat voor spul had Darcy hem gegeven? Hij begon lichtelijk te spartelen, voor zover dat lukte met zijn spieren die niet meewerkte en zijn handen in de handboeien. Zijn ademhaling versnelde, en hij bleef tussendoor nog hoesten. Zijn lichaam tintelde, maar begon ook flink veel pijn te doen. Zelfs spieren waarvan hij niet wist dat ze bestonden begonnen te zweren. Het voelde bekend, en dat maakte de angst nog groter. Dit was zijn allergie. De allergie voor drugs. Het kon niet anders.
Hij probeerde zijn kaken op elkaar te klemmen, maar door het klappertanden lukte dat niet. Zijn ogen bleven gesloten. Hij was doodop en had enorm veel pijn. Zijn lichaam vocht. Vocht tegen de verwondige op zijn hoofd, vocht tegen de kou, vocht tegen de drugs. Het was veel te veel. Een flinke koorts kwam al snel opzetten.

Rowan Rivers

Hij hield het redelijk vol, tot er een moment kwam dat hij alleen nog maar zijn eigen gehoest en het gehoest van Steven hoorde. Hij had het gevoel dat hij het niet meer vol hield, maar op dat moment bereikten ze de rand van de put. Nu kwam het zwaarste gedeelte. Hij bleef Steven met zijn arm vasthouden, terwijl hij met zijn andere hand de rand vast greep. Het was zo zwaar, maar het lukte hem om Steven uit de put te trekken. Zijn hele lichaam trilde, zijn spieren waren amper onder controle te houden, maar toch wist hij zichzelf ook op de kant te krijgen. Hij hijgde flink, maar hij moest zich eerst maar om Steven bekommeren. Hij zocht direct in de schuur naar iets warms, maar dat kon hij niet vinden. ‘Ik ben zo terug…’ zei hij zacht, en hij rende naar zijn auto. Daar lag standaard een kleed in. Hij greep het ding vast en hij rende weer terug naar Steven. De put bleef overstromen, wat betekende dat hij Steven hier weg moest halen, anders had het nog geen nut. Hij voelde zijn hele lichaam trillen en hij vroeg zich af of hij hem nu nog wel zou kunnen dragen. Hij dacht er niet lang over na. Hij legde het kleed buiten het schuurtje neer en hij liep weer naar Steven. Hij had er even moeite mee, maar uiteindelijk lukte het hem om hem op te tillen. Buiten liet hij hem weer op de grond zakken en legde hij het kleed om zich heen. Hij trilde zelf ook ontzettend erg, maar Steven was vele malen belangrijker. Hij wilde een ambulance bellen, maar hij kwam er vrij snel achter dat zijn mobiel niet goed tegen water kon. Met een zucht kwam hij overeind en rende hij weer naar zijn auto. Gelukkig had hij daar altijd een porto in zitten. Normaal vond hij het nutteloos, want dan had hij er twee als hij in de auto zat, maar nu was het handig. Hij gaf het adres door, en maakte nogal duidelijk dat er spoed achter zat, daarna rende hij weer terug naar Steven.

Steven Smith

De temperatuur van zijn lichaam lag ondertussen ver onder de normale temperatuur. Hij zakte steeds iets dieper onder water, tot hij ineens omhoog getrokken leek te worden. Of hallucineerde hij nou? Toen zijn hoofd boven water kwam hoestte hij het uit. Zijn longen deden zelfs pijn van de enorme kou. Hoelang lag hij nu al in het water? Te lang , dat wist hij wel. Hij probeerde bij bewustzijn te blijven, dan kon hij het tenminste nog een beetje onder controle houden. Maar lang kon hij het niet meer volhouden. Het water steeg redelijk snel. Dat was nu eigenlijk wel voordelig, al had Steven dat niet echt meer door. Af en toe kreeg hij weer water binnen, waarna hij moeilijk hoestte om het weer uit zijn longen te krijgen. Bewegen lukte niet meer. Hij leek volledig verstijfd. Zijn gezicht had een ongezonde kleur gekregen.
Het enige wat zijn lichaam nog deed was rillen, rillen van de kou. Rillen om te proberen zijn lichaam op te warmen, maar het had totaal geen zin. Zijn ogen draaide steeds weg. Hij voelde zich duizelig en misselijk, en leek in een soort roes weg te trekken. Langzaam begon de put te overstromen, het water liep over de rand heen en zocht zich een weg door de schuur.
Beelden schoten door Stevens hoofd. Hij had zijn ogen inmiddels gesloten. Hij had het zo enorm koud dat hij het bijna niet meer door had. Maar dat kwam ook mede door het spul dat Darcy in zijn drinken had gegooid.

Rowan Rivers

Het duurde maar een paar minuten voor hij bij het huis van Darcy aankwam. Het was een boerderij, of tenminste iets wat er op leek. Hij bleef even in de auto zitten. Hij zag alleen maar de auto van Steven staan. Dat was raar. Waar was Darcy dan, en wat deed Steven hier? Hij begreep het echt niet meer. Hij twijfelde. Hij vond het verschrikkelijk om Steven zo in de gaten te houden, om te onderzoeken wat hij deed. Maar hij was hier nu toch, hij kon net zo goed even een rondje lopen. Dat kon geen kwaad. Hij stapte uit zijn auto en hij keek naar het huis, en de schuur. Hij zou eerst wel bij het huis kijken, het leek hem logisch dat Steven daar was. Hij was bijna bij de deur, toen hij opeens een wat doffe klap hoorde. Hij keek om zich heen, maar hij zag niets of niemand. Toen hij naar binnen keek door het raam, zag hij ook niemand. Het werd steeds gekker. Hij dacht weer iets te horen, deze keer leek het wel geschreeuw. Daardoor kreeg hij kippenvel. Het kwam niet van hier, dus moest het uit het schuurtje komen. Hij greep zijn revolver vast en hij ademde langzaam in. Misschien viel het allemaal wel mee. Hij liep naar de deur van het schuurtje, even bleef hij stil staan, daarna beukte hij de deur open. Hij keek haastig rond, maar hij zag eigenlijk niet zo veel. Toen hij opeens het stromen van water hoorde, kneep hij zijn ogen iets samen. Dit werd steeds gekker. Hij liep naar het geluid toe, en hij zag een wat opvallend luik. Daar kwam het vandaan. Hij stopte zijn revolver weer weg en hij begon het luik omhoog te trekken. Dat koste nog flink wat moeite ook. Toen hij het ding eenmaal open had, keek hij in de put. Wat hij daar zag liet zijn hart overslaan. Hij begreep helemaal niets meer van wat er hier allemaal gebeurde, maar dat Steven dood zou gaan als hij nu niets deed, drong wel tot hem door. Zonder te aarzelen sprong hij de put in. Het water was flink wat kouder dan hij verwacht had, direct verkrampten al zijn spieren, wat pijnlijk was. Toch greep hij Steven vast en trok hij hem omhoog. Hij hoestte doordat hij water binnenkreeg, omdat hij moeite moest doen om Steven boven water te houden. ‘Steven, ik ben bij je,’ sprak hij hijgend en wat moeizaam tegen zijn vriend. ‘Volhouden man…’ zei hij daarna. Hij bleef Steven omhoog houden, waardoor hij soms zelf onderwater kwam. Dat was niet erg, zolang hij maar weer op tijd boven wist te komen. Ze moesten wachten tot het water aan de rand stond, eerder zou hij Steven hier echt niet uit krijgen, hij kwam nooit zo ver. Hij voelde zijn spieren verzuren door de inspanning, alles deed hem pijn, maar hij bleef volhouden. Hij moest wel.

Steven Smith

Het koude water kwam steeds hoger. Het duurde niet lang voor het al tot hij tot zijn nek aan toe in het water stond. Het was ijskoud, hij rilde van de kou en probeerde boven water te blijven. Af en toe schreeuwde hij nog wat, in de hoop dat Darcy nog boven stond en van gedachte veranderde.
"Dit wil je niet, Darcy, geloof me!" riep hij hijgend, niet wetend of überhaupt iemand hem hoorde. "Zo kom je zelf in de gevangenis.." mompelde hij er nog achteraan. Zelfs zijn stem trilde. Hij had het echt ijskoud. Zijn spieren leken steeds minder mee te werken. Door de enorme kou, maar waarschijnlijk ook door het spul wat Darcy in zijn drinken had gedaan, waarvan hij niet wist wat het was.
Ondertussen was het water zo hoog gestegen dat hij moest zwemmen om boven water te blijven. En dat was een hele optie, zonder zijn armen te gebruiken omdat die op zijn rug geboeid waren. Darcy was ondertussen al gevlucht, die man was niet dom.
Steven probeerde wat steun te zoeken tegen de koude muur aan, maar hij kon niet meer. Zijn ogen leken steeds dicht te vallen en zwemmen lukte niet meer.
"Help.." klonk zijn stem nog zacht en schor. "Help.." Hij gaf een harde trap tegen de muur aan in de hoop dat iemand hem hoorde, maar hoe groot was die kans? Het water moest nog dik anderhalve meter stijgen voordat de put vol zou zitten, dan kreeg hij echt een probleem, maar hij wist niet eens of hij dat nog mee zou maken.
Ademen ging ook lastiger. Hij kreeg het onwijs benauwd. Zijn lippen zagen paars van de kou. Het trappelen met zijn benen om boven water te blijve werd steeds minder krachtiger. Tot hij er op een gegeven moment mee stopte. Hij raakte iets onder water, waar hij een grote slok water binnen kreeg. Hoestend en proestend kwam hij nog even een stukje boven water, maar daarna raakte hij weer kopje onder.

Rowan Rivers

Tot zijn verbazing nam Steven op. Het duurde even, maar hij nam wel op. Hij had niet één moment de kans om iets te zeggen. Steven zei twee woorden, viel stil, maakte zijn zin af, en hing op. Met zijn mobiel nog in zijn hand staarde hij voor zich uit. Dit was raar. Meer dan raar. Steven deed nooit zo. Als hij de moeite nam om op te nemen, vertelde hij ook fatsoenlijk wat er aan de hand was. Dingen bespreken met het OM? Dat kon best. Dat gebeurde vaker. Maar toch. Voor zijn gevoel klopte er iets niet. Hij kon niet benoemen wat het was. Het was een raar gevoel, maar het was een naar gevoel. Hij besloot nog eens te bellen. Direct kreeg hij de voicemail. Hierdoor werd het rare gevoel bevestigd. Steven zou zijn telefoon niet zomaar uitzetten, niet na wat er de afgelopen dagen gebeurd was. Hij wreef langs zijn voorhoofd en hij kwam overeind. Hij probeerde het nog eens, belde nog eens, maar het was precies hetzelfde. Voicemail. Hij liep onrustig heen en weer door de kamer. Hij wist niet wat hij moest doen. Dit klopte gewoon niet. Was zijn gevoel genoeg om dit uit te gaan zoeken, of zou hij heel veel moeite voor niets gaan doen? Hij dacht terug aan het afgelopen jaar. Elke keer als hij dit gevoeld had, was er wel iets aan de hand geweest. Hij kon op zijn minst uitzoeken waar Steven was. Hij hoefde alleen maar na te trekken waar zijn mobiel voor het laatste signaal gehad had. Dat viel mee. Hij besloot het maar gewoon te doen. ‘Lincoln, ik ben nog even naar het bureau. Ik heb mijn mobiel bij mij, als er iets is kan je mij bellen. Doe dat ook meteen als er iets is, alsjeblieft. Ik probeer zo snel mogelijk terug te zijn,’ zei hij tegen de jongen. Hij griste zijn revolver van tafel, stak die in het holster aan zijn riem, en daarna trok hij zijn jas van de kapstok. Hij bedacht zich een seconde dat hij misschien iets te veel had gedronken om te rijden, maar het kon wel, hij had wel eens onder ergere omstandigheden gereden. Met een paar minuten was hij op het bureau, gelukkig was het dichtbij. Hij liep naar binnen, schoot een kamer binnen, en hij zou zelf wel even kijken waar de mobiel van Steven voor het laatste gebruikt was. Als hij dat iemand anders liet doen, zou hij vragen krijgen, en dat wilde hij voorkomen. Hij noteerde het adres dat hij te zien kreeg, en hij liep naar zijn kantoor toe. Hij sloot de deur achter zich en hij zocht in zijn computer naar een naam dat bij het adres hoorde. Toen die naam verscheen, keek hij wat raar naar zijn beeldscherm. Het drong allemaal wat langzaam tot hem door. Was Steven bij Darcy? Waarom zei hij dan dat hij bij het OM was? Hij sloot zijn computer weer af en hij liep zijn kantoor weer uit. Nog voor hij bij de deur was, werd hij half omver geduwd. ‘Jij hoort hier niet, Rivers…’ sprak een jonge agent tegen hem. Hij voelde de woede in zijn lichaam oplaaien, maar hij deed niets. Steven ging even voor. Hij werd alweer dagen getreiterd hier, er kwam een moment dat hij het niet meer pikte, maar dat was niet nu. Hij liep naar zijn auto, het papiertje met het adres in zijn hand. Het kon geen kwaad om daar even langs te rijden. Alleen even kijken. Zo ver was het niet. Hij sprong in zijn auto en hij besloot dat maar gewoon te doen.

Steven Smith

Net toen Darcy zijn mobieltje opraapte van de grond, ging het af. Steven beet op zijn lip en keek naar Darcy, die op het beeldscherm van zijn telefoon keek.
"Rowan mist je, Smith. Waarom vertel je hem niet dat je nog even langs jouw baas bent, om het een en ander voor te leggen?" Darcy stapte dichterbij, zijn wapen nog in zijn hand. "En waag het om ook maar íets te verraden. Dan knal ik een kogel door je kop. En ik twijfel niet," gromde hij duidelijk. Steven was gespannen, maar bovenal heel erg verward. Plotseling was een van zijn collega's waar hij- dacht hij- best mee op kon schieten, zijn vijand geworden. Hoe was het mogelijk..
Steven haalde diep adem en pakte zijn mobieltje weer aan. Met een trillende hand nam hij op. "Rowan.. Sorry dat het zo lang duurt.. Ik.." hij keek even naar Darcy en twijfelde. Darcy keek hem fel aan en zette de loop van zijn revolver tegen Steven's hoofd. "Ik ben nog even bij het OM. Nog wat zaken afronden. Ik kom zo terug.." Gelijk hing hij op. Darcy pakte zijn telefoon weer af en haalde de accu eruit, om het daarna in de hoek van de kamer te horen.
"Oké, Smith. Ik zal je eens vertellen waarom ik je zo'n verschrikkelijke klootzak vind en ik je al maanden lang dood wens." Darcy bleef zijn wapen op Steven richten terwijl hij richting de muur liep met alle informatie. Hij trok een foto van de muur en hield die voor Steven's gezicht. "Wie is dit?" vroeg hij nu. "Vertel mij wat zijn naam is!" Steven bekeek de foto. De getinte man die hij ergens van kende, maar hij wist niet meer waarvan. Hij had in zijn leven zoveel mensen gezien..
"Wie is het, Smith?!" schreeuwde Darcy nu. Darcy's gezicht was rood aangelopen, al zijn woede leek er in een keer uit te komen. "Ik weet het niet. Ik heb zoveel mensen gezien in mijn l..." Darcy onderbrak hem. "Klootzak!" De jonge agent hijgde van woede. Steven stapte een stap achteruit, weg van Darcy.
"Deze man is Dester Rowney. Deze man wás Dester Rowney. Hij wás mijn broer, verdomme!" schreeuwde Darcy nu. Hij liet de foto nu op de grond vallen en vloog Steven plotseling aan uit het niets. Hij drukte hem tegen de muur en gaf hem een harde klap met zijn wapen. Daarna zette hij het wapen tegen zijn slaap.
"Jij.. Vuile tyfushond.." gromde Darcy buiten zijn doen. Steven probeerde kalm te blijven, maar dat was haast onmogelijk. Adrenaline pompte door zijn aderen, maar hij voelde zich enorm zwak en duizelig. De klap met het wapen had daar niet bij geholpen. Hij hijgde lichtjes en keek voor zich uit. Met oogcontact zou hij de woede van Darcy alleen maar aanwakkeren waarschijnlijk. Al kon dat ook gebeuren als hij oogcontact vermeed.
"Wat heb ik daarmee te maken, Darcy.. Ik vind het vreselijk voor je maar-" opnieuw liet Darcy hem niet uitpraten. "Wat jij daarmee te maken heb? Alles, Smith! Alles, godverdomme! Jij heb ervoor gezorgd dat hij de gevangenis in kwam! Hij had níets gedaan. Hij was genaaid. Hij deed nooit een vlieg kwaad. Hij is ook agent geweest, wist je dat? Nee, vast niet. Jij geeft niets om mensen. Lul dat je bent. Hij had die moord niet gepleegd op dat meisje. Hij is genaaid door iemand. Hij zou dat nooit doen, nooit! En jij.. Jij arresteerde hem! Jij zorgde ervoor dat hij in de gevangenis kwam! En dankzij jou is hij dood. Vermoord. In de gevangenis, tijdens een gevecht. Hij hoorde daar niet thuis. Hij is alleen gestorven, helemaal alleen. En jij zal ook alleen sterven, klootzak!" Darcy sloeg nog eens met zijn wapen tegen Steven's hoofd. Steven kreunde en sloot zijn ogen. Verdomme, waarom had hij dit niet eerder doorgehad?
Darcy pakte de handboeien die aan zijn eigen riem zaten en draaide Steven hardhandig om, waarna hij hem boeide. Zonder nog iets te zeggen duwde hij Steven voor zich uit, het huisje uit, naar de kleine schuur. Steven kon zich niet verzetten. Normaal liet hij zich niet zomaar verslaan, maar al zijn kracht leek weg. Het enige wat hij voelde was pijn, vermoeidheid en duizeligheid.
Eenmaal in de schuur duwde Darcy hem helemaal naar de achterkant van de schuur en trok een aantal zeilen van de grond. Daaronder zat een soort rare, droogstaande put van ongeveer vier meter diep. Darcy deed het luik open en richtte zijn wapen weer op Steven.
"Spring erin.." gromde hij nu. Steven schudde zijn hoofd. Nee, dit ging hij niet doen. Darcy snoof even kwaad en gaf Steven toen een harde duw. Hij viel naar beneden en klapte op de grond neer. Even leek hij out te zijn, maar dat was voor kort.
"En als je niet sterft omdat je verzuipt, ga je wel dood door dat spul wat ik in je drinken heb gedaan," gromde Darcy nog, waarna hij het luik dichtsmeet en een kraan opendraaide. Steven krabbelde overeind. Hij verzette zich tegen de handboeien, maar wist dat dat weinig zin had. Met een redelijk snel tempo vulde de 'put' zich met water.
"Darcy! Kom op man.. Ik kon er niks aan doen! Het is mijn werk!" probeerde Steven nog, maar het had geen zin, Darcy was hem allang gevlogen.

Rowan Rivers

Zijn concentratie was eigenlijk wel verdwenen. Hij lag nu op de bank en hij staarde naar het plafond. Hij had het flesje bier in zijn hand en hij overdacht zo’n beetje alles wat er gebeurd was de afgelopen tijd. Na een paar minuten vond hij het goed geweest. Steven was veel te lang weg. ‘Lincoln… heeft Steven gezegd waar hij naar toe ging?’ vroeg hij aan de jongen. Hij hoopte het maar, dat zou namelijk al veel duidelijk kunnen maken. Hij zette het flesje naast zich op tafel en hij ging weer rechtop zitten. Hij was het wachten zat. Dit was echt vervelend. Het was niets voor Steven om zo veel te laat te zijn. Straks was er wel iets gebeurd. Hij haalde een hand door zijn zwarte haren heen en hij staarde even wat voor zich uit. Dit was echt vervelend. Als er niets aan de hand was, zou hij tegen Steven zeggen dat hij echt betere afspraken moest maken. Er moest wel iets zijn. Het kon bijna niet anders. Nu twijfelde hij niet meer en greep hij zijn mobiel. Het nummer van Steven was het eerste nummer dat er in stond, dus hij belde hem meteen.

Steven Smith

Zijn keel was in een keer kurkdroog. Hij had alles verwacht, behalve dit. Hij sloot zijn ogen even en probeerde kalm te blijven. Daarna keek hij weer naar de muur. Het hing vol met foto's, foto's van hem. Verschillende foto's. Sommige waren doorgescheurd. Verder hing er aan de muur allerlei informatie. Over hem, maar ook over een een andere jongen. Steven bekeek de foto. Hij herkende de jongen ergens van, maar wist zo even niet waarvan. De jongen was lichtelijk getint en zag er nog redelijk jong uit. Iets ouder dan Darcy waarschijnlijk.
Steven haalde diep adem en staarde zwijgend naar de muur. Hij begreep er werkelijk niks van, maar het begon langzaam tot hem door te dringen dat hij hier zo snel mogelijk weg moest. Hij was hier niet gekomen voor een dossier..
Met een ruk keerde hij zich om en liep terug naar de deur, om deze kamer weer te verlaten. Maar net toen hij de deur wilde openen, ging deze al open. Darcy stapte binnen en keek hem strak aan. Een doodse stilte viel. Steven stapte een paar passen naar achteren. De blik van Darcy was ineens erg kil en strak. Zo had Steven hem nog nooit gezien.
"Het was eigenlijk niet de bedoeling dat jij hier zou komen, maar ach.." sprak Darcy nu. Steven probeerde nog altijd kalm te blijven. Hij haalde diep adem en keek Darcy aan. "Wat is dit, Darcy?" vroeg hij nu. Darcy grijnsde nu op een rare manier en stak zijn handen in zijn zakken. "Serieus, Smith, ik had van iedereen gehoord dat jij een goede agent bent. Ik dacht dat dit erg moeilijk zou worden. Maar in tegendeel! Het was enorm simpel. Je bent een waardeloze agent. Ik was toch de enige die bij de bewakingsbeelden kon? Niemand verdachtte mij." Darcy lachtte even spottend.
"Laf, Darcy. Ik had van iemand zoals jij toch wel verwacht dat je niet in iemands rug zou schieten," gromde Steven nu. Hij voelde zich alles behalve op zijn gemak, maar liet dat niet zien. Hij wilde weten waarom, waarom Darcy? En waarom wilde Darcy hem dood hebben? Maar dat vragen leek hem een beetje raar.
Steven stak zijn handen ook in zijn zakken en pakte zijn mobiel onopvallend. Helaas had Darcy het toch door, het was een groot nadeel dat Darcy een agent was. Darcy trok zijn dienstpistool en richtte die op Steven. "Waag het niet," gromde hij vals. "Gooi je mobieltje naar mij toe." Steven bleef Darcy aankijken. Hij voelde zich een beetje duizelig. "Gooi je mobieltje, nu!" schreeuwde Darcy nu. Steven zuchtte even zacht en gooide zijn mobieltje naar Darcy.

Rowan Rivers

Toen hij ook dit dossier doorgewerkt had, schoof hij het aan de kant en leunde hij wat achterover. Hij maakte zijn derde flesje bier open en hij wreef langs zijn voorhoofd. Hij was moe, maar slapen zou onmogelijk zijn. Toen hij op zijn horloge keek, zag hij dat het echt al laat begon te worden, en Steven was nog steeds niet terug. Het was raar, Lincoln had gezegd dat Steven met een uurtje wel terug zou zijn, en als er iets belangrijk was hier, waren het de afspraken wel. Iedereen hield zich er aan, omdat er vaak genoeg dingen gebeurden. Steven wist dat Rowan zich zorgen zou maken als hij zo lang weg bleef, waarom deed hij het dan toch? Hij twijfelde even. Hij kon Steven natuurlijk gewoon bellen om te vragen waar hij uithing, maar hij besloot het nog niet te doen. Zo laat was het nog helemaal niet, misschien was het wel gewoon uitgelopen en kwam hij zo binnen. Dat moest het zijn. Hij leunde met zijn hoofd in zijn handen en hij dacht weer aan Leroy. Hij kon er even naar toe gaan. Gewoon even kijken. Hij maakte zichzelf allemaal dingen wijs, dat hij gewoon bezorgd was. Dat was hij ook, maar boven dat wilde hij niets liever dan afmaken waar hij mee begonnen was. Hij moest gewoon hier blijven. Hij maakte zich ook zorgen om Andrea, hij had haar amper gesproken sinds wat er gebeurd was. Hij kon het niet, hij was bang dat Andrea weer bang voor hem werd. Dat vond hij verschrikkelijk. Hij dronk het flesje leeg en schoof die ook aan de kant. Eigenlijk had hij geen zin om iets te doen, maar hij besloot maar gewoon verder te gaan met werken tot Steven er was, dan had hij wat afleiding.

Steven Smith

Het duurde hem een beetje lang. Blijkbaar kon Darcy het dossier niet vinden. En dat terwijl hij meestal zo netjes werkte en alles goed opborg. Steven sloot zijn ogen even en hing iets achterover. Hij was echt doodmoe, het leek alleen maar erger te worden. De wereld tolde een beetje om hem heen, maar hij trok zich er niet zoveel van aan. Het zou wel aan het slaaptekort liggen.
"Darcy, kan je het vinden?" riep Steven nu. Hij opende zijn ogen weer en stond op. Even leek hij moeite te hebben om te blijven staan, maar daarna ging het wel. Hij kreeg geen antwoord. Hij hoorde alleen wat gestommel in een van de kamers naast de woonkamer. Steven zuchtte en liep richting een van de twee deuren. Hij ging wel naar hem opzoek. Hij wilde naar huis, hij was toe aan een lekker bakkie koffie en daarna wilde hij slapen.
Hij duwde de deurklink naar beneden en duwde de zware deur toen langzaam open. De deur kraakte hevig. Steven stapte de kamer binnen en keek rond. Geen Darcy. Hij wilde zich weer omkeren om weg te lopen en in de andere kamer te gaan kijken, tot hij de muur aan de andere kant van de kamer zag. Verward bleef hij staan. Verward en geschokt. Wat was dit nou weer? De hele muur hing vol met losse blaadjes. Er hingen allemaal foto's tussen en stukjes uit de krant en van internet. Steven liep naar de muur toe en kneep zijn ogen samen. What the hell was dit nou weer?

Rowan Rivers

Het werken ging hem nu beter af dan eerder vandaag. Gelukkig maar, anders zou er echt niets van komen. Na een paar minuten stond hij op en liep hij naar de koelkast, waar hij een biertje uit haalde. Hij vond dat het wel mocht. Zolang hij geen sterke drank dronk, vond hij niet dat het een probleem was. Hij boog zich weer over het dossier, waar hij snel mee verder ging. Hij dronk af en toe wat van het bier, wat bijzonder goed smaakte. Hij had van Lincoln gehoord dat Steven over een uurtje thuis zo zijn, dat hij nog naar iemand toe moest. Het zal wel, Steven had wel vaker zulk soort dingen. Het boeide hem niet zo heel veel. Hij pakte zijn tweede flesje bier en nadat hij het hele dossier uitgewerkt had, besloot hij een rondje met Mack te gaan lopen. Hij nam de hond mee, en hij liep door het park heen, daarna weer terug naar het hotel. Hij vond het altijd fijn om met Mack te wandelen, eigenlijk was hij wel aardig gek op de hond. Hij vulde de bak met water voor Mack bij toen ze terug waren, daarna liep hij weer naar de tafel en pakte hij het volgende dossier. Hij keek even op zijn horloge, Steven bleef wel erg lang weg. Hij stond er niet al te lang bij stil, hij stortte zich weer volledig op het werk.

Steven Smith

Hij was één keer eerder bij Darcy thuis geweest dus wist nog wel ongeveer waar het was. Hij woonde met zijn ouders nog, op een kleine boerderij. Geen dieren meer. Meer wist hij eigenlijk niet van Darcy. Alleen dat het een slimme knul was, hij kon alles met computers. En hij was een goede agent. Sterk en kalm. Hij mocht dan nog jong zijn, hij was al erg volwassen.
Steven reed de donkere oprijlaan op van de kleine boerderij. Links was een kleine schuur, waar vroeger waarschijnlijk koeien hadden gestaan. Rechts was een klein huisje. Het zag er schattig uit. Veel licht brandde er niet.
Er stond één auto op het pad. Steven herkende de auto. Het was de auto van Darcy. Steven zette zijn auto achter de auto van Darcy en stapte uit. Hij liet zijn spullen in de auto liggen en liep naar de voordeur, waar hij aanbelde.
Binnen klonk wat gestommel. Niet lang daarna ging de oude deur piepend en krakend open. Darcy verscheen in de deuropening. Steven glimlachte naar hem en knikte kort als begroeting.
"Goedenavond," glimlachte Darcy. Hij stapte opzij en gebaarde Steven dat hij binnen mocht komen. Steven was eigenlik van plan meteen weer weg te gaan, maar even naar binnen kon geen kwaad.
"Wil je wat drinken?" vroeg Darcy nu, terwijl hij al naar de keuken liep. "Eigenlijk was ik van plan weer snel naar huis te gaan," zei Steven nu toch. Maar Darcy liep door naar de keuken. Steven zuchtte even en keek om zich heen. Daarna plofte hij op de bank neer.
"Zijn je ouders weg?" vroeg Steven nu nieuwsgieig. Hij keek om zich heen en staarde naar wat foto's die aan de muur hingen. "Ja," antwoordde Darcy. "Die zijn een weekendje weg." Darcy kwam de keuken uit lopen met twee glazen sap. Hij zette er een neer voor Steven en nipte zelf van het andere glas.
Steven keek even naar het drinken en pakte het toen ook maar. Hij nam een grote slok en keek toen even naar het glas. Wat een rare smaak. Maar hij wilde niet onbeleefd zijn, dus gooide hij het in een keer achterover. Darcy staarde naar hem.
"Waar is het dossier?" vroeg Steven nu. Het duurde hem een beetje te lang. Darcy stond op. "Ja, ik zal het wel even pakken, een moment."

Rowan Rivers

Hij reed bewust rustig, als hij opgefokt was, merkte hij dat altijd aan zijn eigen rijstijl. Nu hij er op lette ging dat wat beter. Toen hij bij het hotel aan kwam, zag hij de auto van Steven niet staan. Dat was raar, het was iets wat meteen op viel. Hij stak zijn handen in zijn zakken en hij liep naar boven. Hij had van Steven de gewoonte over genomen om met de trap te gaan, terwijl hij vroeger waarschijnlijk de lift had genomen. Hij maakte de deur van hun kamer open en hij stapte naar binnen. Hij gooide zijn jas over de kapstok heen en hij keek even naar zijn overhemd, waar de koffie duidelijk op te zien was. Eerst maar eens omkleden dan, dit zag er echt niet uit. Het was rustig in de hotelkamer, hij hoorde eigenlijk bijna niets. Leroy was er niet, die zorgde toch altijd voor de meeste herrie. Hij kon het ook beter vinden met Lincoln dan met zijn eigen zoon. Bij die gedachte schudde hij zijn hoofd. Hij kon beter helemaal niet aan Leroy denken. De neiging om hem af te schieten was veel te groot. Hij twijfelde of hij het met Steven moest bespreken, maar bij deze nam hij zichzelf voor om het er straks met hem over te hebben. Hij moest het weten, het was beter. Hij pakte een schoon overhemd, liep naar de badkamer, en trok die aan. Het vieze gooide hij in de wasmand. Daarna liep hij de badkamer uit en pakte hij zijn tas weer op. Hij ging aan tafel zitten, haalde wat dossiers uit de tas, en begon aantekeningen te maken.

Steven Smith

Hij liep naar zijn eigen auto toe en stapte in. Hij kroop voor het stuur en stak de sleutel in het contact, om die daarna om te draaien. De motor startte pruttelende. Lincoln stapte ook in en ging naast zijn vader zitten, voorin de auto.
Steven reed de auto van het parkeerterrein af en reed in de richting van de flat. Onderweg gaapte hij veel, hij was echt doodmoe. De laatste tijd deed hij geen oog meer dicht. Hij dacht constant na. Erg vervelend.
Toen hij het parkeerterrein van het hotel opreed, ging zijn mobiel af. Hij parkeerde de auto en pakte zijn mobiel. Het was Darcy die hem belde, hij gaf aan dat hij nog een belangrijk dossier had over een moordzaak, die af was. Het was vrij gevaarlijk zoiets bij je te houden want als criminelen erachter zouden komen zouden ze het willen hebben. Steven gaf aan dat hij meteen wel even langs kwam om het op te halen, hij zat nu toch nog in de auto. Rowan wilde Mack vast wel even uitlaten.
"Linc, ga jij maar naar het hotel, ik moet nog even naar een collega. Kan je tegen Rowan zeggen dat ik er met een uurtje weer ben?" vroeg hij Lincoln toen hij het gesprek met Darcy afgesloten had. Lincoln knikte en zei dat hij het goed vond, waarna hij uitstapte en weg liep. Steven startte de auto weer en reed weer weg van het hotel.

Rowan Rivers

‘Fijn,’ mompelde hij tegen Steven, al kon hij er ook niet echt iets aan doen. ‘Dan zie ik jullie zo wel,’ zei hij daarna, en hij verdween zijn kantoor weer in. Hij pakte zijn spullen bij elkaar, hij nam maar wat dossiers mee naar het hotel, misschien kon hij vannacht nog wat werken, hij had vandaag zo weinig gedaan. Bovendien wilde hij graag bezig blijven, hij was bang dat het fout ging als hij niets te doen had. Dat hij weer zou doordraaien. Hij zei het niet tegen Steven, maar hij was er echt bang voor. Toen hij alle spullen gepakt had, liep hij richting zijn auto. Hij gooide de spullen op bijrijders stoel, en hij ging zelf ook zitten. Even dacht hij er aan om naar Leroy te gaan. Ergens wilde hij het heel graag, hij wist alleen niet precies waarom. Gelukkig wist hij zichzelf er van te weerhouden, en reed hij gewoon naar het hotel. Onderweg had hij nog een paar keer de gedachte om gewoon om te draaien en naar het ziekenhuis te rijden, maar hij bleef zichzelf duidelijk maken dat het niet kon. Hij mocht zich geen rare dingen in zijn hoofd halen, dat had hij nu al erg genoeg. Hij had zin in een borrel. Wel meer dan één. Hoe kon het dat het in één klap opeens weer zo slecht ging? Met alles. Het kwam door die klootzak die Steven dood wilde hebben. Ze konden al niets hebben, maar hier ging iedereen aan onderdoor. Alsof hun leven niet al verschrikkelijk genoeg was. Net toen ze dachten dat het beter ging, kwam dit. Als hij die klootzak in handen kreeg maakte hij hem helemaal af. Hij dacht aan de lijst met namen, het lijstje van mensen die de dader zouden kunnen zijn. Hij had er drie afgemaakt, maar er stonden er nog genoeg op. Als het niet op zou houden, zou hij natuurlijk gewoon de lijst af kunnen maken, maar dan iets voorzichtiger.

Steven Smith

Hij was vermoeid, erg vermoeid, het slapen ging hem de laatste tijd niet zo goed af. Toen Rowan gaapte, gaapte Steven meteen ook. Hij hield zijn hand voor zijn mond en sloot zijn ogen even. Misschien kon hij zijn idee toch beter uitstellen. Hij was zo moe! Slapen zou hem vast en zeker goed doen, al wist hij niet of het zou gaan lukken. Zijn oogleden voelden zwaar en er stonden duidelijke wallen onder zijn ogen van het gebrek aan slaap.
"Ik heb morgenvroeg een afspraak. Daarna ga ik naar het bureau. Dus je zal zelf moeten rijden," sprak Steven, want hij wist al waarom Rowan dat wilde weten, want dat was altijd zo. Steven wreef even in zijn ogen en liep toen naar buiten. Lincoln volgde hem. De frisse lentewind sneed aan zijn gezicht toen hij naar buiten stapte. Hij had zin om te slapen, maar wist dat het niet zou lukken, hoeveel slaappillen hij ook zou nemen.

Rowan Rivers

Zijn blik ging naar Lincoln en hij glimlachte even naar hem, daarna keek hij weer naar Steven. ‘Ik? Chagrijnig? Dat ben ik toch nooit?’ vroeg hij nu, en hij grijnsde heel kort. ‘Nu al naar huis? Jouw dagen worden ook steeds korter zeg…’ zei hij nu zelf grappend tegen hem. Als er iemand was die vond dat Steven keihard werkte, was het Rowan wel. Dat moest Steven toch wel weten, dus hier kon hij best een grapje over maken. ‘Nou, als jij hier weg gaat, ga ik ook…’ zei hij tegen hem. Hij had geen zin om op het bureau te zitten als Steven er niet was. Hij had niet eens zin om te werken, hij had het wel geprobeerd, maar hij had vandaag echt geen zak gedaan, dus hij kon net zo goed zelf ook naar huis gaan. ‘Ga jij morgenochtend ook meteen hier naar toe, of heb je een afspraak?’ vroeg hij aan Steven. Als Steven morgenochtend meteen naar het bureau zou gaan, zou hij met hem mee kunnen rijden, dan liet hij zijn auto hier staan, en zou hij nu ook wel mee terug kunnen. Als Steven wel eerst een afspraak had, werkte dat allemaal niet, en dan nam hij wel gewoon zijn eigen auto mee.

Steven Smith

Hij liep langs de 'kantine', de ruimte waar een bank stond en een snoepautomaat, maar waar eigenlijk weinig gebruik van werd gemaakt. Hier zat Lincoln, op zijn telefoon spelletjes te spelen. Steven bleef even in de deuropening staan en keek glimlachend naar zijn zoon, die hem nog niet opmerkte. Hij was zo verdiept in zijn spelletje. Steven gunde Lincoln een zorgeloos en leuk leven, en probeerde alle problemen een beetje te verstoppen bij Lincoln.
"Linc," brak hij nu de stilte. "Kom je mee? Gaan we naar het hotel. Ik ben klaar." Lincoln keek op en knikte kort. Hij stak zijn mobiel in zijn zak en stond op, en liep met Steven mee richting de uitgang, waar onderweg naar de uitgang Rowan ineens tegen Steven op botste.
"Niet zo chagrijnig he, jij," grapte Steven naar Rowan. "Wij gaan naar huis," zei hij nu, terwijl hij naar Lincoln knikte. "Ik ben hier klaar."

Rowan Rivers

Het was een rare dag. Natuurlijk had Steven het voor elkaar gekregen om hem uit de gevangenis te houden, zoals hij wel vaker gedaan had. Het moest gewoon een keer ophouden, maar waarschijnlijk zou het dan terecht zijn. Misschien was het wel verstandiger als Steven het een keertje niet deed. Maar hij was hem wel dankbaar. Hij was gewoon gaan werken, ondanks alles. Hij werd door niemand aangekeken, maar dat was niet heel raar. Niemand mocht hem meer, het was al jaren zo. Hij vond het ergens diep van binnen heel vervelend, maar hij deed alsof hij er helemaal niets om gaf. Dat werkte nog altijd het beste. Hij keek op zijn horloge, eigenlijk kon hij wel naar het hotel gaan, maar Steven was vast ook nog niet weg, dus hij had niet echt zin om daar naar toe te gaan. Hij wist eigenlijk niet eens wat Steven aan het doen was, of hij wel op het bureau was, of dat hij ergens naar toe was. Alles ging een beetje langs hem heen, want hij dacht aan wat hij gedaan had. Hij had zomaar drie mensen dood geschoten, en hij voelde zich er niet eens echt rot over. Het enige waar hij zich slecht over voelde, was Leroy. Maar nog het meeste voelde hij de woede. Zijn zoon lag in het ziekenhuis, hij had twee schotwonden. Hij had de informatie van de behandelend arts gekregen, maar hij mocht niet bij hem. Misschien maar beter ook, aangezien hij het gevoel had dat hij hem zo echt af zou maken. Hij ademde langzaam in en hij besloot maar wat koffie te halen. Hij liep over de gang naar de automaat, en toen hij eenmaal een bekertje koffie had liep hij weer terug. Toen hij opeens vol tegen iemand opbotste gooide hij de koffie over zichzelf heen. ‘Kijk toch eens-,’ hij onderbrak zijn zin toen hij zag dat het Steven was, en hij zuchtte. ‘Oh, hey, Steven…’ mompelde hij. ‘Wat ga jij doen?’ vroeg hij daarna, terwijl hij het nu lege bekertje in de prullenbak gooide. Zijn witte overhemd was niet zo wit meer, maar daar was nu toch niets meer aan te doen.

Steven Smith

De volgende dag verliep vrij normaal. Steven werkte hard, lette op Lincoln en hield al zijn collega's in de gaten. Er leek niets aan de hand te zijn, maar hij kon zich werkelijk niet ontspannen en hij voelde zich alles behalve op zijn gemak. Hij liep op schema qua werken en het ging allemaal vrij goed, maar het voelde niet goed. Het voelde niet zoals het hoorde te voelen. Hij wantrouwde het gewoon hier, hij wantrouwde het op zijn werk. En daar baalde hij van.
Hij hield al zijn collega's nauwlettend in de gaten. Niemand vertrouwde hij meer honderd procent. Helemaal de nieuwkomers hield hij in de gaten. Ooit moest die belager een fout maken en sporen achterlaten. Wie het ook was. Of het nou wel of niet een agent was. Hij kon toch nooit zonder fouten doorgaan? Ieder mens maakt fouten.
Steven zuchtte even en speelde met het lepeltje dat in zijn koffiekopje stond. De koffie was inmiddels al koud geworden, hij had geen trek.
Plotseling kwam hij op een idee. Hij zou zijn belager ontmaskeren. Hij moest gewoon alleen weg gaan, ergens heen, het bos of zo. Met Mack. Zijn werktijd zat er toch al dik op. Zijn belager zou hem dan vanzelf lastig gaan vallen, maar dan zou hij erop voorbereid zijn..
Steven schoof al het papierwerk op zijn bureau aan de kant, gooide de koude koffie snel achterover en stond op. De belangrijke spullen borg hij op in zijn kluis en toen verliet hij zijn kantoortje.

Rowan Rivers

Hij hoorde dat Steven pogingen deed om Lincoln te kalmeren, maar hij had echt wel door dat Steven zelf ook niet zo kalm was. Logisch ook, het was onmogelijk om in deze situatie kalm te blijven. Hij besloot achter Lincoln te blijven lopen, Steven had een wapen en liep voorop, als iemand alsnog besloot te schieten, zou Steven het waarschijnlijk doorhebben en zelf kunnen schieten, hij zou Lincoln dekking kunnen geven. Hij hoopte dat het niet nodig zou zijn, en toen ze eenmaal in het midden van het bureau stonden, leek het ook niet nodig te zijn, er was helemaal niemand te zien. Toch haalde hij nog lang niet rustig adem, hij was compleet gespannen. Hij vond het verschrikkelijk om zonder wapen rond te lopen, zeker in dit soort situaties, maar er was even niets aan te doen. Het was hier stil, doodstil, wat ook angstaanjagend was. Zijn blik ging door de ruimte heen, daarna keek hij weer naar Steven. Hij wilde weg hier, naar een plek waar ze eindelijk allemaal veilig zouden zijn. Toch was het nutteloos, die plek bestond waarschijnlijk niet eens. Misschien moest hij zijn lijst toch maar afwerken, zodra hij de kans kreeg. Dan wel voorzichtiger, dan mocht niemand door hebben dat hij het was. Hij zou er eens over nadenken, veel had hij niet meer te verliezen. Hij wilde gewoon de belangrijkste personen in zijn leven beschermen. Hij dacht aan Andrea, hoe zou het met haar gaan? Was ze boos op hem? Hij hoopte van niet, hij kon er verschrikkelijk slecht tegen als ze boos op hem was.