Police Life

Rowan Rivers

Hij trilde een beetje, maar hij wist dat hij nu niet zichzelf moest verliezen. Hij moest niet opgeven omdat hij even een terug slag had. Steven leefde nog, het was niet het einde van de wereld, en het kwam wel weer goed. Uiteindelijk. 'Mag... ik heel even los...' vroeg hij nu zachtjes aan de agent die naast hem zat, dezelfde als eerder deze dag. De man die hij kende, die hij vroeger zelfs wel mocht. 'Ik wil alleen maar even een bakje koffie drinken, beneden staan ook agenten, ik kan nergens heen, en ik wil nergens heen...' zei hij nu zacht tegen de agent, en uiteindelijk knikte die. Rowan was wat suf, maar dat was niet zo erg, daar bleef hij rustig door, en daar was hij blij mee. Hij kwam langzaam overeind toen hij los was, en hij zuchtte even. Hij had nog steeds zijn uniform aan, maar zijn witte blouse was niet zo wit meer. Op zijn kraag zat wat bloed, van zijn eigen hoofd, en op zijn borstkas zaten vlekken met bloed, maar dat was van Steven, waarschijnlijk omdat hij op hem gevallen was. Nu stapte hij uit bed, voorzichtig en ietwat moeizaam. 'Tot zo,' sprak hij nu zachtjes tegen de agent, en hij liep de kamer uit. Hij ging met een hand door zijn zwarte haar, en hij merkte dat hij nog steeds trilde. Hij liep op een rustig tempo, omdat hij zich natuurlijk niet erg goed voelde, zijn hoofd deed flink pijn van die harde klap. Eenmaal bij het kleine restaurantje ademde hij langzaam in, en bestelde hij een koffie. Toen hij die kreeg, wilde hij eigenlijk al weg lopen, maar zijn blik ging over de mensen heen, die er zaten. Toen hij een wel heel bekend iemand zag zitten, leek zijn hart een paar slagen over te slaan. Hij bleef stilstaan, en zijn heldere blauwe ogen bleven nu op een punt gericht. Daar zat Andrea, maar een paar meter van hem vandaan. Hij begon nu nog erger te trillen, maar hij merkte nu pas echt hoe enorm erg hij haar mistte. Hij wilde niet eens verder zonder haar. Hij wist dat het nu of nooit was, dus stapte hij naar haar toe, en slikte hij moeizaam, omdat hij een brok in zijn keel had. Zijn hoofd bonkte enorm, maar dat negeerde hij nu. 'Het spijt me zo erg.... ik heb zo veel spijt van alles wat ik gedaan heb Andrea, en er is geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan jou dacht...' sprak hij zacht, en met trillende stem tegen haar. Hij wilde haar omhelzen, haar zoenen, en haar nooit meer los laten, maar hij was bang dat ze enorm zou schrikken, dat ze niets meer voor hem voelde, dat ze bang voor hem zou zijn. 'Ik hou van je...' zei hij nu, en met die woorden keek hij weg, iets wat hij niet erg vaak deed. Hij zag het bekertje koffie in zijn hand trillen, maar ook daarvoor deed hij geen moeite om dat te verbergen. Het maakte op dit moment toch niets uit, hij kon nu niet doen alsof er niets aan de hand was.

Andrea Penoyer

Langzaam beende ze zich een weg naar beneden, via het uitgebreide trappenhuis in het ziekenhuis. Ze was zojuist ontslagen uit het ziekenhuis, maar had niet echt een plek om naar toe te gaan. Ze had geen huis, ze had niets. Daarom liep ze richting het restaurantje op de eerste verdieping van het ziekenhuis en haalde met wat laatste stukken muntgeld koffie uit een apparaat. Zwijgend liep ze naar een tafeltje bij het raam en zette de dampende koffie voor haar neer op het tafeltje. Afwezig pakte ze een zakje suiker, scheurde die open en leegde die in het bekertje koffie. Daarna deed ze er nog een scheutje melk bij en begon toen met het witte staafje te roeren. Nogsteeds staarde ze afwezig naar buiten, naar de mensen die daar rondliepen. Ze leken stuk voor stuk gelukkig. Zachtjes zuchtte ze en keek even naar haar koffie, dat nogsteeds dampte van de hitte. Ze mistte haar oude leven. Haar zorgeloze leven. Haar leven met liefde en passie. Ze wilde binnenkort weer naar het politiebureau vertrekken en aangeven bij Smith dat ze weer aan de slag wilde met Amazing. De merrie stond namelijk ook alweer in de stallen bij het bureau en was weer volledig genezen. Hetgene dat Andrea niet wist, was dat Steven in het ziekenhuis lag.
Waar ze nu heen moest, wist ze niet. Voor acht uur moest ze een overnachtingsplek hebben want dan sloot het ziekenhuis en kon ze hier niet meer blijven. Het probleem was dat ze geen geld had om een hotel te boeken en niemand meer echt vertrouwde om te komen logeren. Vandaag had ze haar laatste bezoek bij de psycholoog gehad. Hij had er vertrouwen in dat het wel weer goed ging komen met Andrea, maar het was wel duidelijk dat ze een grove deuk had opgelopen door de afgelopen gebeurtenissen. Helemaal een deuk in haar vertrouwen.
Als ze aan Rowan dacht, gingen er gemengde gevoelens door haar heen. Liefde en angst. Blijheid en paniek. Ze wist het gewoon niet meer. Ze verlangde naar zijn gespierde armen om haar heen. Naar zijn blauwe ogen. Naar zijn overbezorgdheid. Ze mistte het dat als ze zei dat het goed met haar ging, Rowan wist dat ze loog. Ze mistte het dat als ze weer een nachtmerrie had en ze wakker schrok, dat Rowan haar gerust stelde en haar stevig omarmde, om vervolgens zo in slaap te vallen. Maar ze was ook doodsbang dat als ze hem weer zou zien en weer met hem op zou trekken, het weer mis zou gaan.
Plotseling dacht ze aan de ring. De trouwring. Die lag nog ergens in het hotel van Rowan en Steven. Rowan moest het wel gevonden hebben. Op de dag dat Rowan had gedacht dat Andrea vreemd was gegaan en dat hij haar had aangevallen, had ze die ring met wat vrienden gekocht. Ze had Rowan ten huwelijk willen vragen die avond. Ze was toen nog zo intens gelukkig.. Helaas was die avond heel anders gelopen dan ze had verwacht toen. Ze had al haar geld dat ze had opgespaard, uitbesteed aan die ringen. En nu had ze niets meer.
Met een plotseling pijnlijke blik in haar grijsblauwe ogen keek ze naar de koffie. Ze roerde er nog even in en nam toen voorzichtig een slokje. Ze was nog altijd mager. Je kon haar ribben tellen en haar heupbeenderen staken overduidelijk uit. De doktoren hadden gezegd dat als ze weer 'normaal' ging leven, het wel weer goed kwam en ze weer aan kwam. Maar hoe kon ze nou weer 'gewoon' gaan leven, zónder Rowan? Zonder mensen die om haar gaven? Hoe in godsnaam moest ze haar leven weer op de rails krijgen? Ze slikte even moeizaam en een traan rolde over haar wang. Ze deed niet eens de moeite die weg te vegen. Ze was hopeloos. Haar leven was hopeloos. Blijkbaar werd een goed leven haar niet gegund.

Rowan Rivers

Hij had met gesloten ogen op bed gelegen, totdat er opeens paniek in de kamer was ontstaan. Rowan schoot omhoog, en keek direct naar Steven, die wakker was. Tenminste, hij leek wakker. De agenten keken direct naar Rowan, en hij werd vastgegrepen, ondanks dat hij aan het bed vast zat. 'Verdomme, laat me los...' Gromde hij zacht, en uiteindelijk werd hij losgelaten. 'Steven... Rustig aan... Je bent in het ziekenhuis...' Probeerde hij nu, maar hij klonk zelf ook niet rustig. Hij was ook niet rustig. Hij was verward, paniekerig, en hij merkte nu al een beetje dat hij de grip op zijn gedachten begon te verliezen. Hij leek weer rare dingen te gaan denken, iets wat geen goed teken was. Dat hij overal van beschuldigd werd, vast geboeid zat, en de hele tijd aangeraakt werd, maakte dat echt niet beter. 'Steven... Er is niets aan de hand... Je bent veilig hier...' Sprak hij heel zacht. Hij was ergens zelfs bang dat Steven boos op hem was, omdat hij hem niet geloofd had, en niets van Tobias door had gehad. Ook dat maakte het verwarde en onrustige gevoel erger.

Steven Smith

De arts tapte wat bloed af bij Rowan, en bekeek op een aparaatje hoeveel hij afnam. Het mocht namelijk niet teveel zijn- Rowan mocht er geen last van krijgen. Daarom stopte de arts er ruim op tijd mee en knikte kort naar Rowan dat het klaar was.
Steven had er vrij weinig van gemerkt, maar langzaam maar zeker ging het wel beter met hem. Al had hij nogsteeds niet het normale aantal bloed in zijn lichaam. Hij zou er in iedergeval niet meer aan overlijden. En dat was het belangrijkste. De beelden bleven maar door zijn hoofd flitsen, alsof hij er nooit meer vanaf zou komen. Zijn lichaam begon te trillen en het zweten werd erger.
Plotseling, uit het niets, schoot hij overeind en opende hij zijn ogen. Een kreet van de pijn verliet zijn keel en de artsen probeerden hem terug te duwen zodat hij weer zou gaan liggen, maar Steven bleef half zitten en keek verward en paniekerig om zich heen. Zijn huid zag spierwit en hij had zijn ogen wijd open gesperd. Ademen ging nogsteeds erg lastig en klonk erg raspend. Vrijwel meteen ging er een duizelig gevoel door zijn hoofd en leek er enorm veel druk op de bloedvaten in zijn hoofd te komen staan. Vlekjes begonnen voor zijn ogen te dansen en hij greep met zijn handen de beide stalen bedranden vast, alsof hij bang was de vallen, terwijl hij al in het bed zat.

Rowan Rivers

Hij ademde langzaam in, en hij zag dat er opeens veel meer agenten om hem heen stonden. 'Je komt bij hem te liggen, maar wij houden je constant in de gaten. Denk maar niet dat je de kans krijgt dat nog eens te doen, freak...' Hoorde hij een agent nu zeggen, en hij voelde het trillen van zijn lichaam nog erger worden. Dit was ook veel voor hem. Hij voelde zich enorm schuldig, hij had Tobias nooit moeten vertrouwen, hij had direct daarnaar toe moeten gaan toen Steven belde. Hij merkte dat hij nu in een andere kamer lag, en hij keek opzij, waar hij Steven zag liggen. Hij werd misselijk van hoe Steven er bij lag. Hij leek al bijna dood. 'En nog doen alsof het je raakt ook... Je bent ziek Rivers....' Hoorde hij nu. 'Hou je kop! Jij kent me niet! Jullie kunnen niets over mij zeggen!' Schreeuwde hij nu, het was niet zo gek dat hij nu toch begon te reageren. De agent duwde op een gemeen harde manier tegen zijn borstkas aan, met een grijns op zijn gezicht. Steven moest eens weten wat zijn agenten deden. De arts kwam naar hem toe, en legde een infuus aan, wat langs Rowan heen ging, omdat hij wat afwezig was. Gelukkig maar, want naalden deden hem aan drugs denken. 'Als je duizelig wordt moet je het zeggen... We hebben wel zo veel mogelijk bloed nodig, maar als jij duizelig wordt is het te veel..' Zei de arts, en hij knikte alleen maar. Er raasden enorm veel gevoelens door hem heen, en dit deed allemaal meer met hem dan je op het eerste gezicht kon zien.

Steven Smith

Hij leek te balanceren op een dun touwtje boven de dood. Hoewel er allang niets meer echt gedaan werd met hem, stonden er nogsteeds drie artsen en twee agenten bij hem. De artsen hielden alles goed in de gaten- zijn hartslag en zijn hersenactiviteiten. Zo konden ze precies weten wanneer hij in coma zou raken, en daar zat hij eng dichtbij.
Steven leek in een andere wereld te leven. Hij leek terug gegaan in de tijd. Beelden van vroeger flitsten door zijn hoofd. Hij zag hoe zijn vader zijn moeder vermoordde, met zíjn wapen. Hij had dat wapen gewoon niet moeten laten slingeren. Voor zijn gevoel zou het dan niet gebeurd zijn. Het was meestal niet echt te merken aan Steven, maar het schuldgevoel vrat aan hem. Het leek hem van binnenaf helemaal op te eten. En het schuldgevoel van de dood van Shemar, zijn broer, kwam daar ook nog boven op. En het missen van Michelle. Al voelde hij daar ook schuldgevoel door.
Zweet ontstond op zijn lichaam. Steeds meer. Hij begon sneller te ademen, waardoor de artsen de wond op zijn borstkas goed in de gaten gingen houden, bang dat diezelfde slagader weer zou knappen. Dan zou hij nog verder van huis zijn.

Rowan Rivers

Hij trilde enorm erg, en eenmaal in het ziekenhuis was dat niet echt minder geworden. Nu zat hij bij een arts in de kamer, en werd de wond op zijn hoofd gehecht. Er zat een agent naast hem, een bekende van hem. 'Is er als iets bekend over Smith?' Vroeg hij nu aan de agent, en die leek niets te willen zeggen. 'Ik heb hem niets gedaan, het is mijn beste vriend, ik wil graag weten hoe het met hem gaat....' Zei hij nu iets snauwend tegen de agent. Het was enorm vervelend om overal van beschuldigd te worden. 'Niet goed...' Zei de agent nu tegen hem. 'Helemaal niet goed.... Bloed tekort, maar er is niets beschikbaar...' Zei de agent nu, en de arts bevestigde dat. Rowan sloot zijn ogen en merkte dat hij nog erger trilde. 'Rowan, gaat het?' vroeg de agent nu, en Rowan keek hem strak aan. 'Ja, ik voel me prima' snauwde hij nu. 'Hij mag mijn bloed wel hebben...' Zei hij nu opeens, en de agent keek naar de arts. 'Dan moeten we snel testen of jullie dezelfde bloedgroep hebben...' Zei de arts, en hij nam direct bloed af. Na een paar minuten kwam de man terug. 'Het kan.... We brengen je naar dezelfde kamer...' Hoorde hij nu. 'Ga op het bed liggen...' Zei de arts nu. 'Dat gaat makkelijker als die boeien af zijn....' Zei hij nu,.en die werden los gemaakt. Hij ging liggen, en direct werd zijn pols weer vastgeboeid aan het bed. Rowan sloot zijn ogen, de hoofdpijn was enorm namelijk. Hij kreeg pijnstilling, maar daar werd hij alleen moe van.

Steven Smith

Hij merkte lichtelijk dat hij voorzichtig op een brancard werd getild en aan alle kanten goed werd vastgebonden op de brancard. Eenmaal in de ambulance begonnen de artsen hem aan te sluiten op allemaal apparatuur en probeerde ze zijn wonden zo goed mogelijk dicht te houden. Er werd druk gediscussieerd tussen de artsen, maar Steven had dat niet echt door. Ongeveer tien minuten later reden ze met loeiende sirenes richting het ziekenhuis. Onderweg probeerde de artsen alles te doen om Steven bij bewustzijn te houden, maar hij verloor nogsteeds veel bloed, dus zakte vlak voordat ze bij het ziekenhuis aangekomen waren toch weg in een diepe bewusteloosheid.
Hij werd gelijk geopereerd, de wond in zijn borstkas moest vanbinnen uit helemaal vast gehecht worden. Al zijn wonden werden behandeld, het enige waar de artsen vrij weinig aan konden doen was het enorme bloedverlies dat hij had gehad. Hij zou nooit bij kunnen komen met zo een weinig aantal bloed in zijn lichaam. Misschien zou hij de volgende dag niet eens redden. Maar er was niemand die zijn of haar bloed wilde afstaan.

Rowan Rivers

Hij bleef naar Steven kijken, en hij kon niet geloven hoe hij zo stom was geweest om Tobias te vertrouwen. Hij ademde langzaam in, en hij had geen idee hoe hij Steven kon helpen, dus pakte hij zijn hand maar vast, om hem te laten weten dat hij er in iedergeval was. 'Het spijt me....' Zei hij nu heel zacht tegen hem, omdat hij zich enorm schuldig voelde hierover. Hij hoorde nu de sirene's, en niet veel later kwam er politie binnen, en ook artsen. Hij kwam overeind om ze erbij te laten, en hij ging zelf direct onderuit. Hij hoorde wat zacht gepraat, en het volgende moment werd hij hard tegen de grond gedrukt. 'Niet tegenwerken Rivers, ondertussen weet je wel hoe dit gaat....' Sprak de agent tegen hem, en hij werd op een ruwe manier geboeid. 'Ik... Ik.... Heb niets gedaan...' Sprak hij heel zacht, bijna wanhopig. Hij zag dat Steven op de brancard lag, en hij werd opgetild, en richting de deur geduwd. Zijn hoofd deed enorm veel pijn. 'Je gaat naar het ziekenhuis, en daarna de bak in...' Hoorde hij nu. Eenmaal buiten keek hij verbaasd om zich heen. Overal mensen met camera's. 'Agent Rivers! Wat heeft u gedaan? Heeft dit iets te maken met het laatste nieuws over een affaire van de hoofdinspecteur? Heeft u wraak genomen?' Er werden hem vragen hgesteld, maar hij reageerde nergens op. Dit raakte hem enorm hard. Hij werd de ambulance in geduwd, en hij begon over zijn hele lichaam te trillen.

Steven Smith

De pijn was ondragelijk en het was wel duidelijk dat Steven het verdomd moeilijk had. Hij ademde moeizaam en raspend, en na elke keer dat hij zijn adem uitblies was het maar de vraag of hij daarna nog door zou blijven ademen. Wat er om hen heen gebeurde had hij niet door. Hij leek zich afgesloten te hebben van de buitenwereld. Toch hield hij zijn ogen nog open, al zag hij haast niets meer. Hij wilde niet buiten bewustzijn raken, aangezien hij doodsbang was om weer in coma te raken. Steeds leek het ademhalen moeizamer te verlopen en af en toe leek zijn ademhaling gewoon helemaal te staken. Hij merkte dat hij elke seconde enorm veel energie verloor, waarschijnlijk door het bloedverlies. De wond in zijn borstkas bloedde hevig en deed enorm veel pijn. Er stonden zelfs tranen in Steven's ogen, en dat kwam echt heel weinig voor. Maar niet alleen de wond op zijn borstkas bloedde hevig, ook de diepe snee in zijn arm bloedde ernstig. Een brede plas bloed ontstond om hem heen en hij proefde ook bloed in zijn mond, waarschijnlijk was zijn tand door zijn lip gegaan bij een van die klappen. Zijn linkeroog zag onwijs dik en blauwpaars. Zijn onderlip zag ook enorm dik en bloedde, net als zijn neus. Hij had werkelijk het gevoel dat hij van alle kanten leeg liep. Steken gingen nu door zijn hart, waardoor zijn hele lichaam af en toe samen kromp. Hij begon hevig te trillen en te schokken doordat zijn energie opraakte, maar nu leek alles nog meer energie te vergen. Toch wist hij het voor elkaar te krijgen om nogsteeds zijn ogen open te houden en bij bewustzijn te blijven, al was hij niet meer echt aanspreekbaar.

Tobias Hiddon

Hij keek met een tevreden gezicht naar Steven, die geen kracht meer leek te hebben. 'Ha, sukkel, vermoord door iemand die stage loopt,' zei hij nu hoofdschuddend, en hij zette het mes weer tegen zijn borstkas aan, om een laatste snee te maken. Daarna hoorde hij wat gerommel bij de deur, maar dat drong niet echt tot hem door. Hij zette het mes al tegen de huid, toen hij opeens een schaduw in de kamer zag. Toen hij opkeek, zag hij de compleet verbaasde blik van Rowan, waardoor er een grijns op het gezicht van Tobias kwam te staan. 'Te laat, loser,' sprak hij nu, en zijn blik ging naar het wapen in de hand van Rowan. Rowan leek alleen maar naar Steven te kijken. 'Maar... jij... ik dacht... jij...' begon hij nu, en het vertrouwen in mensen had direct een enorme deuk opgelopen. Hij zag hoe de hand van Tobias bewoog, en Tobias zag dat Rowan nu weer naar hem keek. Hij had verwacht dat Rowan zou schieten, maar dat deed hij niet. 'Je bent een sukkel Rowan, je durft niet eens te schieten. Psychopaat,' zei Tobias nu grijnzend, en dat had hij beter niet kunnen doen. Rowan sprong op hem af, tackelde hem heel hard, en hij sprong direct op hem. 'Ik kan wel schieten, ik vermoord je liever met mijn blote handen,' gromde Rowan nu woest naar Tobias. Hij begon heel hard uit te halen, in zijn gezicht. Hij draaide weer door, hij kreeg die rare blik in zijn ogen, en hij trilde over zijn hele lichaam. Hij bleef maar op Tobias in slaan, op een enorm tempo. Pas toen hij geblaf hoorde, van Mack, keek hij op. De hond stond tegen Steven aan. Rowan realiseerde zich nu pas dat hij Steven wel moest helpen. Hij liet Tobias op de grond liggen, en hij boog over Steven heen. Direct bewoog hij met zijn hand naar zijn mobiel. Hij dacht duidelijk niet helder na. Hij keek niet eens naar Tobias. Hij boeide hem niet, hij had zijn wapen op tafel gelegd, en hij was gewoon dom bezig. Hij had dat pas door, toen hij met iets hards tegen zijn hoofd werd geslagen, en het zwart voor zijn ogen werd. Hij zakte neer op Steven. Hij werd pas een paar minuten later wakker, en hij draaide zich moeizaam om. Hij merkte dat hij wakker werd om dat Mack zijn hoofd stond te likken. Hij keek op, maar zag Tobias nergens meer. Nu belde hij wel direct 112, en gaf hij het adres door. 'Steven... Steven, hoor je mij?' vroeg hij nu met trillende stem, nog steeds die rare blik in zijn ogen. Rowan had niet door dat er bloed over zijn gezicht liep.

Steven Smith

Hij wilde nog snauwen dat hij niet bang was, dat hij gewoon zijn mond hield omdat hij niets te zeggen had, omdat er niets te zeggen viel. Maar voor hij dat uit kon brengen, voelde hij het scherpe lemmet van het mes door zijn huid boren bij zijn borstkas, steeds dieper. Steven's ademhaling staakte, vooral omdat zijn borstkas zeer kwetsbaar was door de weinige ribben daar. Misschien moest hij dan toch maar over dat voorstel van die artsen nadenken: een vervanging voor die ribben. Toen het mes weer uit de wond ging, hapte hij naar adem en probeerde rustig te blijven, maar dat leek steeds moeilijker te gaan. Hij probeerde overeind te komen van de bank, de pijn negerend van de nieuwe wond op zijn arm. Maar voor hij weg wist te komen, haalde Tobias hard uit met het mes in zijn borstkas. Steven voelde hoe zijn vlees doorboord werd en slaakte een pijnlijke kreet, waarna hij haast niet meer wist te ademen. Zijn longen leken in te klappen. Dat Tobias nog een flink diepe snee in zijn borstkas maakte, voelde hij al amper meer, omdat hij al zijn energie gebruikte om nog een beetje zuurstof binnen te krijgen, maar dat werd steeds minder. Met een emotieloze blik staarde hij naar Tobias. En hij hoopte vurig dat als hij zou sterven, Tobias nogsteeds recht in zijn ogen keek. Zodat hij ook een keer die vreselijke blik zag van dode mensen. Een beeld dat je nooit meer kon vergeten.

Tobias Hiddon

Smith zei niets, hij keek hem alleen maar stom aan, iets wat Tobias enorm begon te irriteren. 'Dus dit is het laatste moment van die laffe hoofdinspecteur... nog te bang om iets te zeggen...' zei Tobias nu hoofdschuddend, en hij bracht het mes weer naar zijn borstkas, om daar nu een diepere snee in te zetten. Hij zag hoe de kleding van de hoofdinspecteur rood begon te kleuren, iets wat niks met Tobias deed. Hij had zo veel martelingen gezien de afgelopen weken, die bende had hem helemaal gek gemaakt, dat was wel duidelijk. Hij zette opnieuw het mes tegen Steven aan, dit keer tegen zijn arm, om daar een diepe snee in te maken. 'Ze hadden trouwens gelijk. Iedereen kan een moordenaar worden,' zei hij nu, doelend op de bendeleden. Hij legde het mes weer tegen zijn borstkas aan, en hij haalde nog eens heel hard uit. Daarna maakte hij direct een flinke snee in zijn borstkas, om het wat sneller te laten gaan.


Rowan Rivers

Hij had het niet vertrouwd, uiteindelijk. Hij vond het allemaal te raar, wat Steven gezegd had, dus hij besloot maar te kijken, dat kon geen kwaad, dacht hij zo. Eenmaal voor het huis van Tobias kon hij eigenlijk niets zien, door het raam heen, en hij vond het eigenlijk te ver gaan om de deur in te beuken. Maar, als er iets mis was, zou hij zichzelf dat nooit vergeven. Mack leek ook gespannen te zijn, dat was wel aan de hond te merken. 'Mack, zit!,' zei Rowan nu tegen het dier, en hij ging braaf zitten. Rowan sloop nu langzaam naar de deur, om daar door heen te kijken, of hij misschien meer kon zien.

Steven Smith

Hij voelde dat Tobias het mes iets harder tegen zijn keel drukte, zodat er een ondiepe snee ontstond. Steven klemde zijn kaken op elkaar om minder te voelen en probeerde zijn ademhaling onder controle te houden. Toen het mes naar zijn borstkas verplaatste, ademde hij even diep in en klemde opnieuw zijn kaken op elkaar. Het deed nog niet heel veel pijn, maar Steven besefte wel dat elke seconde Tobias het mes een stuk dieper kon drukken, en dat zou een stuk pijnlijker zijn.
Plotseling haalde Tobias keihard uit tegen zijn hoofd. Steven had die uithaal eigenlijk niet aan zien komen, maar had er aan de andere kant toch ook niets aan kunnen doen, door het mes. Bijna raakte hij out, vlekjes draaiden voor zijn ogen en even werd het zwart, maar al snel wist hij zichzelf op te peppen en keek hij weer strak naar Tobias. Hij besloot zijn mond gewoon te houden. Praten had toch geen enkele nut.

Tobias Hiddon

'Je had beter antwoord kunnen geven, klootzak...' sprak hij nu laag, en hij bleef schelden op de man. Hij zette het mes iets in zijn keel, maar nog niet genoeg om echt een diepe snee in zijn hals te zetten. Hij ademde diep in, en bracht het mes naar zijn borstkas toe. Hij drukte het mes door de stof van zijn overhemd heen, om ook hier een ondiepe snee te maken, maar niet genoeg om al veel schade aan te richten. Tobias realiseerde zich niet dat Rowan de situatie toch niet vertrouwde, en op dit moment eigenlijk niet eens zo heel ver weg liep met Mack. Rowan had besloten om toch even langs zijn huis te lopen, om te kijken wat er nou aan de hand was. Tobias zette het mes nog eens tegen zijn borstkas, om nu een iets diepere snee te maken, maar hij lette er wel op dat hij Steven nog niet te veel verwondde. Hij bracht het mes nu nog eens naar zijn keel, en hij keek hem woest aan. 'Dit had je niet aan zien komen, he?' vroeg hij nu vals, en hij gaf hem een harde klap tegen zijn hoofd, met zijn vuist.

Steven Smith

Hij moest even op adem komen toe Tobias zijn keel plotseling los liet, en hij voelde zich toch lichtelijk verstijven toen hij het koude lemmet tegen zijn hals voelde. Hij liet zijn ademhaling eerst weer even gecontroleerd worden, om daarna weer strak naar Tobias te kijken.
"Waarom zeg je al deze dingen? Alsof het mij iets boeit.." gromde hij laag. "En waarom vraag je dingen, waarvan je zelf de antwoorden weet? Dan voel hij mij niet bepaald gedwongen om antwoord te geven.." Hij snoof even en slikte even. Zijn ademhaling bleef iets versneld, maar niet heel erg.

Tobias Hiddon

Pas na een tijdje leek hij zich te bedenken dat hij niets kon zeggen, dus haalde hij zijn hand bij de keel van Smith weg, en legde hij het mes tegen zijn hals aan. 'Nou, praten, klootzak...' gromde hij nu tegen de man. 'Wat denk je zelf? Dat je hier levend vandaan komt? Je weet dat Rowan ontspoort als je dood bent, je weet het heel goed,' zei hij nu laag tegen Smith. Hij liet het mes tegen zijn hals liggen, en hij ademde langzaam in, om zichzelf onder controle te krijgen. Hij was duidelijk zo gemaakt door de bende, een jaar geleden was hij een totaal andere jongen. Hij hield altijd zielsveel van zijn zus, en het had hem misschien toch wat beschadigd. Hij bleef nu strak naar Smith kijken. 'Je had hem echt beter om hulp kunnen vragen, dan had ik jullie allebei afgemaakt... maarja, we vinden het leuker als hij zelfmoord pleegt, en dat gaat ons zeker lukken....' sprak hij nu zachtjes maar dreigend tegen hem.

Steven Smith

Hij schrok toch lichtelijk toen Tobias plotseling op hem af sprong en zijn keel dichtkneep. Steven klemde automatisch zijn handen om de hand van Tobias en probeerde zich los te krijgen, terwijl hij hapte naar adem. Hij voelde zijn hoofd kloppen, en leek toch in ademnood te raken, maar liet daar nog vrij weinig van merken.
Tobias praatte tegen hem, en Steven verstond ook wat hij zei, maar kon onmogelijk reageren op de woorden. Het leek net alsof Tobias dat niet begreep, aangezien hij gewoon door bleef praten. Toen Steven het mes tevoorschijn zag komen en het glimmende lemmet op zijn borstkas voelde, merkte hij dat dit toch vrij serieus was. Hij probeerde genoeg zuurstof binnen te blijven krijgen, wat gelukkig nog wel lukte met lange ademhalingen, aangezien zijn keel nog niet volledig dichtgeknepen was.
Hij bleef Tobias aankijken, strak en doordringend. Nog steeds was er geen sprankeltje angst in zijn ogen te zien. Dat leek uitgeschakeld te zijn. Wel ging er enorm veel adrenaline door zijn lichaam heen.

Rowan Rivers

Hij luisterde naar de stem van Steven, en hij begreep er niets meer van. Dit kon hij gewoon niet meer volgen. 'Bij de bende?' vroeg hij nu. Steven zei het op zo'n rare manier dat hij er niets van geloofde. Rowan was duidelijk nog niet de oude, al leek dat op het eerste gezicht natuurlijk wel zo. Hij raakte hier gewoon echt in de war van. Toen Steven ophing stond hij daar dan, en Mack keek hem zelfs raar aan. 'Jou baas doet raar,' zei Rowan nu tegen de hond, en Mack bleef hem raar aankijken. 'Het zal wel, hij zoekt het zelf maar uit, ik snap er niets meer van,' zei hij nu tegen de hond. 'Echt niet. Ze zijn vandaag allemaal bezig om mij in de war te maken ofzo...' mompelde hij nu, en hij stopte zijn mobiel weg. Hij vond dit niet leuk. Hij vond dit helemaal niet leuk. Hij dacht dat Steven een grap maakte, omdat hij nogal raar had gesproken, heel gek dat hij dat dacht was het niet. 'Ze zullen zich wel vermaken met zijn tweeen...' mompelde hij nu, en hij zag dat Mack weer vrolijk met hem mee liep. Rowan schudde zijn hoofd nog even, en hij probeerde het gezeur te vergeten.


Tobias Hiddon

Hij luisterde naar het gesprek van Steven en Rowan, en toen Steven ophing sprong hij direct naar hem toe. 'Vind je dit grappig allemaal, meneer de hoofdinspecteur?!' vroeg hij nu, en hij greep hem bij zijn keel. Tobias keek hem woest aan. 'Je had hem beter om hulp kunnen vragen, maar daar is je ego te groot voor, of niet?' vroeg hij nu snuivend. 'Zelfs je beste vriend niet om hulp vragen, dat is pas zielig...' zei hij nu. Hij bleef hem bij zijn keel vasthouden, en hij bewoog met zijn hand naar zijn broekzak, waar hij een mes had, standaard. Hij haalde het ding uit zijn broekzak, en hij zette die tegen de borstkas van Smith aan. 'Of is jullie vriendschap toch niet zo hecht? Binnen de bende zijn daar nogal wat discussie's over. Jullie doen niet echt alsof jullie zulke vrienden zijn. Rivers werd wel altijd heel boos als ik iets negatiefs over jou zei, tijdens werk,' zei hij nu met een grote grijns op zijn gezicht tegen Smith. 'Maarja, dat gebeurd voortaan ook niet meer, natuurlijk... Komt hij er overheen, als jij dood bent?' vroeg Tobias nu met een grijns op zijn gezicht.

Steven Smith

De woorden van Rowan drongen niet echt tot hem door doordat Tobias tegelijkertijd er ook doorheen praatte. De woorden van Tobias maakte hem ergens wel kwaad, maar hij liet daar vrij weinig van zien. Hij had een enorm goede zelfbeheersing namelijk. Meestal dan.
"Oké, hou je bek nu maar, Hiddon," siste Steven uiteindelijk tegen de jongen. "En ik hang op hoor, dit bellen is nogal nutteloos, denk je niet?" Steven keek Tobias strak aan en hield zijn mobiel wel nogsteeds bij zijn oor.
"Rivers, wist je trouwens al dat die Hiddon samen met die bende werkt? Ik wist dat hij niet goed in zijn hoofd was.." sprak Steven nu tegen Rowan. Daarna keek hij weer even vijandig naar Tobias. "Maar ik ga ophangen Rowan. Ik spreek je zo wel weer." Met die woorden hing hij op, en stopte zijn mobiel weer weg.
"Dus.. Wanneer mag ik gaan? Ik begin mij hier toch wel een beetje te vervelen.." mompelde Steven nu richting Tobias.

Rowan Rivers

Hij hoorde wat Steven zei, en hij keek nu iets bozer. 'Ja, ik hoor wat ik zeg, en ik heb je wel eens zien drinken hoor. Bovendien praat je wel onzin,' zei hij nu tegen zijn vriend. 'Je doet nogal raar namelijk...' Zei hij nu tegen hem. Dat hij Steven had zien drinken was wel weer een tijd terug, en in een andere situatie. Bij de volgende woorden werd zijn blik nog verbaasder. 'Ik hoor hem wel ja, maar ik versta er geen zak van,' zei hij nu kortaf. Hier had hij geen zin in. Bij de laatste woorden van zijn beste vriend schrok hij zelfs. 'Pardon?!' Zei hij nu dan ook. 'Het zal wel Steven, maar ik heb vandaag genoeg klote dingen gehoord... Wat wil je van me?' Vroeg hij nu, nog korter. Hij zat hier op dit moment niet op te wachten, hij voelde zich al niet zo geweldig. 'En waarom zou je niet weg mogen?' Vroeg hij daarna, en hij liep verder, om zichzelf wat rustiger te houden. Aan zijn stem was wel te horen dat hij niet echt rustig bleef nu.


Tobias Hiddon

'Je bent gewoon laf. Je weet dat hij zwak is, en daarom zeg je niet wat hij echt is, een psychopaat.... Je weet dat hij niets kan hebben... En dat is een van jou agenten... Al jaren lang... Dat het OM dat toe laat is gewoon niet te geloven...' Zei Tobias gemeen tegen Steven. 'Vertel hem gewoon eens de waarheid man...' Gromde Tobias nu tegen hem. Hij wilde duidelijk ervoor zorgen dat Rowan weer doordraaide. Weer ging drinken, en het liefste daardoor ook iemand iets aandeed. Dan zou Rowan kapot gaan, en hopelijk zelfmoord plegen, of hij kwam vast te zitten, dat was ook goed.

Steven Smith

"Hoor je wel wat jij zelf zegt, Rowan? Alsof ik ooit drink.. klink ik dronken?" mompelde hij terug naar Rowan. Hij schudde even zijn hoofd. "En ja, ik ben bij die Tobias. Hij vind mij wel heel gezellig, want ik mag niet eens weg van hem." Steven keek opzij naar Tobias en hoorde wat hij zei.
"Dat ga ik niet zeggen, zo zielig ben ik nou ook weer niet, Hiddon.." mompelde Steven toen Tobias wilde dat hij zei tegen Rowan dat hij een psychopaat was. Hij schudde even zijn hoofd en richtte zich toch weer richting Rowan, aan de andere kant van de lijn. "Hoor je hem niet dan?" vroeg hij, want het zou kunnen dat Rowan Tobias ook hoorde door de telefoon. "En ik moet van hem zeggen dat hij wraak gaat nemen om wat jij bij zijn zus heb gedaan." Steven keek weer even naar Tobias. "Wat een grap trouwens, jij heb dat niet eens gedaan.. " grinnikte Steven nu.

Rowan Rivers

Hij stond stil, Mack zat naast hem, en hij hoorde wat Steven zei. Hij stond wat raar te kijken. 'Steven... Of je hebt enorm slechte humor gekregen, of je bent bezopen. Maar dit vind ik niet leuk...' Zei hij nu tegen hem. Hij wist niet wat er aan de hand was natuurlijk, maar dit vond hij op dit moment gewoon niet leuk, dat was ook wel aan zijn stem te horen. Dat was ook wel logisch. 'En gekke Tobias? Je bent wel bij hem nu dan?' Vroeg hij nu voor de zekerheid.


Tobias Hiddon

Smith irriteerde hem enorm, en dat was aan zijn blik te zien. 'Komop klootzak, vind je jezelf nou leuk?' Siste hij wist tegen hem. 'Zeg hem dan maar dat hij een psychopaat is. Ik geloof dat hij niet zo goed tegen dat woord kan he, dat stond in zijn dossier....' Sprak Tobias nu met een grijns op zijn gezicht. 'En zeg hem maar dat ik wraak zal nemen voor wat hij mijn zus heeft aangedaan... Hij is ziek...' Gromde Tobias nu woest tegen Steven.

Steven Smith

Hij hoorde dat Rowan opnam en luisterde toen naar wat Tobias te vertellen had. Hij rolde even met zijn ogen en richtte zich toen weer op zijn telefoon, waar Rowan nogsteeds aan het wachten was op Steven, aangezien hij belde.
"Hey, Rivers, met Steven. Van die maffe Tobias moest ik je even bellen. Oh, ik moet je vertellen dat ik van je hou en dat je mij niet moet missen. Dus... Nog wat te vertellen?" sprak hij tot Rowan, expres op zo'n toon dat hij Tobias plaagde. Hij keek Tobias aan en grijnsde even kort. Hij wachtte op antwoord van Rowan, of op Tobias die nog wat zou zeggen.

Tobias Hiddon

Hij keek strak naar Steven, die bleef staan, en hij schudde zijn hoofd even. 'Weet ik veel. Moet je hem niet zeggen dat je van hem houdt, en dat hij je niet moet missen?' Vroeg Tobias nu spottend aan hem. 'ik weet niet wat je wilt zeggen, dat verzin je zelf maar. Van mij mag je zeggen wat ik vind van hem. Een zieke psychopaat, die mijn zus jaren lang als persoonlijke hoer heeft gebruikt. En haar daarna vermoord heeft, omdat ze zwanger was, en dat wilde hij niet,' sprak Tobias nu snauwend en duidelijk boos. Hij bleef hem met een harde blik aankijken, en hij merkte dat deze man hem enorm pissig maakte. Gelukkig was zijn zelfbeersing goed, in tegenstelling tot Rivers.