Police Life

Steven Smith

Hij reed richting het bureau, goed oplettend op het verkeer. Gelukkig was die school niet ver, anders ging dit allemaal van zijn werktijd af. Al zat zijn werktijd er al bijna op. Lincoln zou wel even in zijn kantoortje mogen blijven voor een klein uurtje, daarna was hij van plan naar huis te gaan.
"Uhm, niet veel eigenlijk.." begon Lincoln gedempt, na de vraag van Rowan over die jongen, Leroy. "Ik weet alleen dat hij in mijn klas zit, dat hij een klootzak is, dat hij brutaal is en dat hij pleegouders heeft. Meer weet ik niet." Lincoln legde zijn hand op zijn opgezwollen kaak en keek even pijnlijk.
"Linc, niet zo vloeken," bromde Steven richting zijn zoon, toen ze het parkeerterrein op reden van het bureau. "Zoals je al zegt weet je niets van hem. Dus ken je hem ook niet. Dan kan hij nog niet meteen een klootzak zijn.." Lincoln bromde wat terug maar hield zich daarna weer stil. Hij bleef erbij dat Leroy gewoon een klootzak was.
"Waarom moet ik erbij zijn, Rowan? Ik heb ook nog vrij veel andere dingen te doen.. En een gesprek met zo een jongetje lijkt mij niet de hoogste prioriteit hebben, toch? Of denk jij daar anders over?" Hij zette de auto stil en klikte zijn riem los. Daarna opende hij het portier en stapte hij uit. Lincoln stapte ook zelfstandig uit, en liep lichtelijk mank achter zijn vader aan naar het bureau.

Rowan Rivers

Hij stappte in en hij zei niets. Hij dacht na, en hij probeerde het misselijke gevoel te onderdrukken. Hij keek opzij en daarna weer voor zich. 'Lincoln...' Sprak hij nu zacht. 'Wat weet jij over die Leroy?' Vroeg hij nu zacht. Normaal boeide het hem niets. Maar dit was heel erg anders. 'En Steven... Die Leroy komt zo op het bureau... Ik wil even met hem praten... Zou jij bij dat gesprek willen blijven? Dan gaan we daarna wel naar het hotel...' Sprak hij nu zacht. Er was duidelijk iets aan de hand, al probeerde hij dat heel erg te verbergen. Hij voelde zich nog misselijker, en zweet kwam op zijn voorhoofd te staan. Direct voelde hij ook de drang naar alcohol. Dat kwam altijd als hij ergens mee zat, als hij onrustig was. Die verslaving zou nooit verdwijnen. Hij bracht een hand naar zijn mond en hij sloot zijn ogen even, daarna keek hij weg van Steven.

Steven Smith

Hij zag Rowan ook naar buiten lopen en begon samen met Lincoln achter hem aan te lopen. Lincoln liep redelijk mank, maar Steven zag aan hem dat hij de meeste pijn verbeet. Hij hield zijn zoon stevig vast en liep de school uit. Ze werden nagekeken door een aantal leerlingen, die met een kwade blik naar Lincoln keken, aangezien ze zagen dat zijn vader een agent was. Lincoln ontweek die blikken en voelde zich diep ongelukkig. Op school had hij het niet fijn en s nachts sliep hij slecht door de beelden die door hem heen gingen. Hij had één keer gezegd wat er allemaal gebeurd was toen hij gevangen was, en dat was ook de laatste keer dat hij erover zou praten. Het was veel te pijnlijk. En hij had er alleen over gepraat om zijn vader vrij te krijgen. Anders was hij er nooit over begonnen.
Steven opende het achter portier van de auto voor Lincoln en liet zijn zoon instappen. Daarna opende hij de deur aan de voorkant en stapte hij in. Hij stak de sleutel in het contact en startte de wagen. Hij wachtte tot Rowan ook zat en reed toen weg.

Rowan Rivers

Hij zag Steven praten met die andere jongen. Hij keek de jongen aan, en liep daarna naar de stiefouders van die gast toe. Hij keek ze even doordringend aan. 'Hoofdinspecteur Rivers...' Stelde hij zich kort voor, en de mensen keken hem raar aan, al had hij dat totaal niet door. 'Gebruikt uw zoon vaker geweld?' Vroeg hij nu zakelijk, maar hij kreeg geen enkel antwoord. 'Hoofdinspecteur... R-Rivers....' Zei de man nu opeens. 'Onze zoon heet Leroy... Leroy Rivers....' Zei de man nu, en hij keek hem raar aan. Rowan wist niet wat hij moest zeggen. Hij wist niet hoe hij moest reageren. 'Dat is toeval... Dat is echt toeval... Ik stel voor dat jullie straks naar het bureau komen om wat formulieren in ts vullen... Ik moet nu gaan... Tot ziens...' Zei hij snel en onrustig. Hij liep direct weg. Hij was lijkbleek geworden en hij was ontzetten misselijk. Op de gang stonden Steven en Lincoln, en zonder een woord te spreken liep hij voor hun langs de gang door. Hij keek alsof hij een spook gezien had, zo bleek was hij.

Steven Smith

Hij keek opzij naar de jongen, die zich voorstelde als Leroy. Leroy Rivers. Toevallig. Steven keek de jongen even doordringend aan en probeerde niet té fel te kijken, aangezien de jongen aardig angstig leek te worden. Steven kon namelijk gewoon door de felheid van de jongen heen kijken. Helaas ging het wat minder gemakkelijk nu de gedachten achterin zijn hoofd spookte dat deze Leroy zíjn zoon had geslagen. Toch wist hij rustig te blijven.
"Ja, ik ben hoofdinspecteur," mompelde hij zacht. Er waren agenten die het met trots uitspraken, maar hij deed dat absoluut niet. Hij was al zo lang hoofdinspecteur. En hij was het al zo erg gewend. Daarbij voelde hij zich niet snel 'hoger' dan de rest. Al was hij dat wel natuurlijk.
"En de politie is zeker wel te vertrouwen, jongeman," sprak hij nu gedempt. "Het ligt er alleen aan aan wiens kant je je begeeft," maakte hij zijn zin af. Hij doelde op criminelen en normale 'burgers'.
Nu keek Steven weer naar Lincoln. De jongen staarde naar de grond en had zichtbaar pijn. Steven sloeg zijn arm om zijn zoon heen en trok hem voorzichtig overeind. "Wij gaan naar huis, Linc.." zei hij zacht. Lincoln leunde iets tegen hem aan en keek nog even naar Leroy, waarna hij met zijn vader het kamertje uit liep, om op de gang op Rowan te wachten.

Leroy Rivers

Hij keek niemand meer aan. Hij voelde zich verdrietig en alleen. Zijn pleegouders stonden op afstand. Die mochten hem ook niet. Toen er opeens iemand naar hem toe kwam keek hij op. Hjj ademde langzaam uit en hij keek weg. 'Leroy....' Zei hij zacht mompelend. Hij zat er zelf ook gewoon door heen. Dit kwam gewoon door die klootzak. Door Lincoln. 'Leroy Rivers...' Voegde hij er nu aan toe, vrij zacht. Hij keek de man heel even aan, fel, maar toch iets angstig. Hij was nu niet heel stoer meer. Zijn blauwe ogen boorden zich even in die van de man. Daarna keek hij weer weg. Hij voelde zich ongemakkelijk. 'Ik wil gewoon weg... Ik wil alleen zijn... Het was mijn bedoeling niet... Het gebeudrde gewoon... Ik werd gewoon boos okey, ik wil gewoon weg nu...' Sprak hij zacht. 'Mijn pleegouders boeit het toch niet.... Ben jij van de politie?' Vroeg hij nu steeds zachter en angstiger. Hij had van verhalen gehoord dat zijn vader ook bij de politie werkte. 'Ik vertrouw jullie niet... De politie is niet te vertrouwen... Ze laten je altijd stikken...' Sprak hij zacht, maar dat ging eigenlijk meer over zijn vader. Al hield hij helemaal niet van de politie.

Steven Smith ~ Lincoln Smith

Hij liep, net als Rowan, op de mensen af die al naar hun toe kwamen lopen. Hij stak vriendelijk en redelijk zakelijk zijn hand uit en schudde die van de man en de vrouw die naar hun toe waren gekomen.
"Steven Smith," knikte hij kort. Hij trok zijn jasje even recht en liep toen mee naar de lerarenkamer, waar hij Lincoln en nog een jongen zag zitten, plus nog een aantal andere leraren. Steven keek naar zijn zoon en zag dat hij een doekje tegen zijn voorhoofd drukte, en dat er opgedroogd bloed onder zijn neus zat. Daarbij was zijn kaak opgezwollen en blauw. Steven schudde zijn hoofd even kort en keek opzij naar Rowan. Hij hoorde wat hij zei, en knikte kort, om vervolgens naar Lincoln en de andere jongen toe te gaan.
"Linc.." mompelde hij zacht. Hij knielde bij zijn zoon, al deed dat redelijk veel pijn. "Wat heb je nou weer gedaan?" vroeg hij nu gedempt. Lincoln keek iets beschaamd op en haalde zijn schouders op. "Hij begon," verweerde hij zich nu, terwijl hij naar Leroy knikte. "Hij zei dat.." Steven liet zijn zoon niet uitspreken. "Laat het, Linc. Het is het niet waard. Kom op, jongen, met vechten kom je nergens. Je moet niet vechten om nutteloze dingen.." sprak hij zacht. Hij legde zijn hand op de schouder van zijn zoon en zuchtte zacht. Daarna draaide hij zich tot de andere jongen, die een paar meter verderop op een stoel zat.
"Wat is jouw naam?" vroeg hij aan hem. Steven liet zijn blik over de jongen glijden en wist bijna zeker dat deze jongen hem bekend voor kwam, maar waarvan wist hij niet. Misschien was het zo'n jongen die wel vaker opgepakt werd voor stelen en dat soort dingen. Dat zou kunnen.

Rowan Rivers

Hij ging naast Steven zitten en hij haalde langzaam adem. Het was duidelijk dat Steven zich weer druk maakte. Toen hij uit stapte liep hij naar zijn vriend toe, en hij legde zijn hand op zijn schouder om hem tegen te houden, en hij keek hem doordringend aan. 'Jij bent een ontzettend goede vader Steven... Je moet inzien dat niet alles jou schuld is..' Zei hij zacht maar doordringend. Daarna streek hij zijn zwarte jasje recht. Hij zag er de laatste tijd erg netjes en verzorgd uit. Hij moest ook wel. Het OM ging anders zeuren. Bovendien vond hij het zelf ook wel zo netjes. Hij ging automatisch even met zijn hand naar zijn wapen om te controleren of die er nog zat. Maar natuurlijk zat zijn revolver er nog. Zijn handen trilden nog steeds een klein beetje, maar eigenlijk was dat altijd zo. Al was het een teken dat het slecht met hem ging als hij meer trilde. Hij liep nu voor Steven uit, en ze werden blijkbaar opgewacht, er kwamen direct mensen naar hun toe. 'Hoofdinspecteur Rivers...' Stelde hij zich voor, en hij keek even om zich heen. Daarna liep hij mee. In de lerarenkamer zag hij Lincoln, en hij keek naar Steven. 'Ik praat wel met die leraren, neem jij nadat je met Lincoln gesproken hebt even de gegevens van die andere jongen op?' Vroeg hij aan Steven, en daarna keek hij even naar de jongen. Dat hij heel veel op Rowan zelf leek had hij niet eens door. Hij was niet zo goed in gezichten als Steven. Hij liep nu richting het groepje leraren toe. Hij liet Steven wel ff met Lincoln.

Steven Smith

Met grote passen liep hij richting de uitgang van het bureau. Zijn lakschoenen tikten op de gladde grond. Hij was net in pak gekleed, en had zijn riem met zijn wapens en handboeien ook nog om. Hij nam niet de moeite die af te doen.
Blijkbaar had Rowan hem horen praten voor de deur, want hij hoorde hem ineens zeggen dat hij meeging. Steven liep door terwijl hij even achterom keek naar Rowan.
"Lincoln.." mompelde hij gedempt. "Hij heeft een beetje zitten vechten op die school van hem," bromde hij. Hij duwde de klapdeuren open en stapte het gebouw uit. Zijn autosleutels rinkelden in zijn hand. Vlak voordat hij bij de auto was ontgrendelde hij die met het afstandbedieningtje op de sleutels. Daarna trok hij het portier open en plofte neer op de bestuurdersstoel. Hij kreunde gedempt door een steek die door zijn rug trok en even trokken de spieren in zijn gezicht samen, maar al snel keek hij weer neutraal en startte hij de auto. De motor begon te ronken en toen Rowan ingestapt was liet Steven de wagen in beweging komen en reed hij de parkeerplaats af.
Voor zijn doen reed hij vrij netjes, maar toch nog wel snel. Hij hoorde zijn mobiel af gaan en wist dat dat het OM was, aangezien hij gebeld zou hebben. Dat wilde hij net doen, maar dit kwam er even tussen. Hij nam dan ook niet op, dat kwam later wel. Dat wijf werd toch altijd wel boos, of je nou wel of niet op tijd belde.
Voor de school zette Steven de auto scheef op een parkeerplaats en zette de motor af, om de sleutels uit het contact te halen en in zijn broekzak te laten glijden. "Ik ben echt een waardeloze vader," mompelde hij nog gedempt tegen zichzelf, voor hij het portier opende en uit de auto stapte. Hij gooide het portier weer dicht, vergrendelde de auto en begon nu richting de ingang van de school te lopen.

Rowan Rivers

Hij was hard aan het werk. Het OM bleef erbij dat hij het andere bureau moest gaan leiden, ondanks alles wat er gebeurd was. Hij wilde het niet echt, maar nu had hij zich er bij neer gelegd. Nu Steven er weer was vond hij het een stuk minder erg. Nu stond hij er niet meer alleen voor. Al was het wel verwarrend. Nu waren hij en Steven allebei hoofdinspecteur. Hij werd het welliswaar van het andere bureau, op den duur, maar nu werkte hij hier nog. Dat was ook makkelijker leren van Steven. Hij hoorde voetstappen, en daarna de stem van Steven, waardoor hij op stond. Hij werkte enorm hard. Hij voelde zich nog niet geweldig, zeker niet. Hij had nachtmerrie's van alles, maar voor de rest had hij zichzelf wel weer iets onder controle. Bovendien hield Steven hem enorm in de gaten, en hij Steven weer. Hij.hoorde Steven wat zeggen, en hij trok de deur open. Hij zag Steven net weglopen. Hij liep direcf achter hem aan.'Steven.. Wacht... Wat is er? Ik ga mee....' Zei hij direct, al wist hij niet eens wat er aan de hand was.

Steven Smith

Hij was sinds kort weer aan het werk, wat hem nog niet echt helemaal goed af ging. De wond op zijn rug was nog altijd niet volledig genezen en hij bleef er maar last van houden. Af en toe raakte hij bijna out en hij had het gevoel dat het door die wond kwam. Gelukkig wist niemand er nog van, want daar had hij absoluut geen zin in. Hij vond dat het vanzelf wel weer goed kwam en had geen zin om naar een of andere dokter of iets toe te gaan. No way.
Nu zat hij in zijn kantoortje druk te werken. Een doosje paracetamollen stonden voor hem op zijn bureau, voor als het echt niet meer ging. Hij was niet zo van de medicijnen, maar wanneer het echt niet meer ging had hij vrij weinig keus. Hij wilde namelijk wel serieus kunnen werken.
Met een diepe zucht sloeg hij een van de dossiers die voor hem lag dicht. Die zaak was gesloten. Eindelijk. Daar zou het OM blij mee zijn. Hij duwde het dossier naar de rand van zijn bureau en stond nu op, om even rond te gaan kijken bij zijn werknemers. Kijken of er nog serieus gewerkt werd en of iedereen er uit kwam, want daar was hij ook voor. Zoals al verwacht ging er een steek door zijn rug toen hij opstond. Hij klemde zijn kaken op elkaar en negeerde het. Daarna liep hij naar de deur van zijn kantoortje en stapte naar buiten. Eerst haalde hij wat koffie, waarna hij rond begon te lopen.
"Lukt het allemaal, Sucre?" vroeg hij aan de dertigjarige man, genaamd Fernando Sucre. Van Spaanse afkomst. Een prima vent, alleen soms wat slungelig.
"Uhm," begon Sucre diep in gedachten. Hij draaide zich weg van zijn computer en keek op naar de hoofdinspecteur. "Ja, het gaat prima," reageerde hij nu met een glimlach. Steven knikte kort. "Dat is mooi," zei hij terug. Vlak voor hij weer verder wilde lopen, begon Sucre weer tegen hem te praten.
"Je ziet er wit uit, ben je ziek?" vroeg hij nieuwsgierig. Steven draaide zich weer ietwat om en schudde zijn hoofd. "Nee, niets aan de hand," antwoordde hij snel, voor hij verder liep. Richting het kantoortje van Rowan, om daar even poolshoogte te nemen. Maar vlak voordat hij de deur wilde openen, ging zijn mobiel af. Steven graaide in zijn zak en pakte zijn mobieltje, en nam gelijk op.
"Hoofdinspecteur Smith," sprak hij zakelijk, aangezien hij aan het werk was, dus ook mensen van het werk verwachtte eigenlijk. Maar dat was het niet. Aan de andere kant klonk het hoofd van de school waar Lincoln naar school ging. De vrouw vertelde hem dat Lincoln eruit gestuurd was en dat hij had gevochten met een klasgenoot. Of hij even langs wilde komen om Lincoln op te halen en te praten. Steven zuchtte en voelde woede opborrelen, maar probeerde zich koest te houden.
"Uhm," begon hij. Hij keek even op zijn horloge. Hij had nog heel veel te doen, zoals altijd, maar ja, zijn zoon ging natuurlijk voor. "Ja.. Ik kom er direct aan. Ik ben er over een kwartier. Ja, tot dan, doeg." Hij drukte het gesprek weg en liet zijn mobiel weer in zijn zak glijden. Daarna haalde hij even diep adem en vloekte binnensmonds. Hij vond dat het allemaal zijn schuld was. Hij had ervoor gezorgd dat Lincoln geen goede jeugd had gehad, en vond dat Lincoln daarom wat sneller aangebrand was.
"Verdomme!" gromde hij nu iets harder. Daarna draaide hij zich om en pakte zijn autosleutels uit zijn broekzak, om richting de uitgang van het bureau te lopen.

Leroy Rivers

Hij hoorde wat er gezegd werd, en hij schudde zijn hoofd. Daarna werd hij half meegesleurd, achter Lincoln aan. Hij was iets gekalmeerd, maar nog steeds was hij duidelijk flink opgefokt. Hij had helemaal geen zin in dit gezeik. Hij ging nooit meer naar school. Hij vond dit vreselijk. Echt vreselijk. Hij had een hekel aan de hele wereld. Hij moest op een stoel gaan zitten, en hij had weinig keuze, dus deed hij het maar. Hij zat vlak bij Lincoln, al deed hij niets meer tegen hem. Leroy zag wel in dat dat nu toch geen nut meer had. Hij werd tegengehouden voordat hij bij Lincoln zou zijn, bovendien was zijn woede nu alweer iets weggezakt, en vond hij het niet meer zo noodzakelijk om de jongen aan te vliegen. Hij voelde hoe zijn gezicht begon te kloppen, vooral bij zijn neus en zijn wenkbrauw. Er druppelde wat bloed op zijn zwarte shirt, al zag je dat niet erg goed. De leraren waren nog steeds aan het overleggen, zag hij, maar dat zijn pleegouders kwamen boeide hem toch niets. Hij mocht die mensen niet. Hij mocht niemand sinds zijn moeder overleden was. Eigenlijk had hij daardoor automatisch bij zijn vader moeten gaan wonen, maar omdat die op dat moment niet te vinden was, was hij in een pleeggezin gedumpt. Misschien was dat nog wel beter dan bij zijn vader wonen. Hij kende die klootzak niet, en hij hoefde hem ook niet te leren kennen. Toch wist hij ook dat hij bij hem zou moeten wonen, omdat het nou eenmaal in de wet stond, zodra bekend was wie het was. Maar op dit moment werd daar niet meer naar gezocht. Toch was hij bang, dat als hij gecheckt werd bij de politie, ze zijn dna lieten nakijken. Dan was de kans heel groot dat hij gevonden zou worden, en dat wilde hij niet. Opnieuw keek hij met een felle blik naar Lincoln, om daarna weer naar de grond te kijken, en even te zuchten.

Lincoln Smith

Hij schrok zich rot toen hij ineens achteruit werd getrokken, weg van Leroy. Hij draaide zich om en wilde uithalen, tot hij zag dat het leraren waren die hem weggetrokken hadden. Meteen liet hij zijn vuist zakken. Ja, hij kon zichzelf wel redelijk onder controle houden. Beter dan Leroy in iedergeval.
"Wat nou mijn schuld? Klootzak!" schreeuwde Lincoln nog woedend naar Leroy, die hem de schuld gaf. Hij werd nog meer weggetrokken van Leroy en werd stevig vastgehouden aan zijn bovenarmen.
Langzaam maar zeker kwam hij iets meer tot rust. Hij hijgde en stond te trillen op zijn benen van woede en adrenaline. Langzaam begon de pijn tot zich door te dringen. Zijn kaak was dik en kleurde alle kleuren van de regenboog. Uit beide neusgaten kwamen straaltjes bloed en op zijn voorhoofd zat een wondje wat ook bloedde. Zijn enkel deed ook nogsteeds redelijk veel pijn, vooral als hij erop leunde.
"Nee.. Bel mijn vader niet.. Kom op.." mompelde hij zacht tegen de leraren. Hij had daar echt geen zin in, hij wist dat zijn vader niet blij zou zijn, helemaal omdat hij net weer aan het werk was en omdat hij nogal van regeltjes hield. Lincoln zuchtte zacht en sloeg zijn blik neer.
"Oh jawel, jongeman. Die wordt al gebeld. Net als jouw pleegouders, Leroy!" sprak een van de leraren die erbij stond. Lincoln schudde zijn hoofd langzaam en werd meegetrokken naar een apart kamertje, waar waarschijnlijk de leraren altijd pauze hielden.

Leroy Rivers

Lincoln duwde hem tegen de muur, en hij kreeg een paar klappen. Daarna begon hij zelf weer heel hard terug te slaan. Vechten had hij vaak genoeg gedaan, dat kon hij wel. Hij had niet door dat zijn neus bloedde, en dat zijn wenkbrauw open lag, hij bleef gewoon vechten met Lincoln. Hij hoorde wel geschreeuw om hun heen, maar ook dat boeide hem niets. Pas toen hij vast gegrepen werd, en Lincoln ook, had hij door dat er leraren stonden. 'Jongens! Ophouden nu! Ophouden!' werd er geschreeuwd, maar hij wekte niet de indruk zomaar te stoppen. Hij bleef om zich heen slaan. Het interesseerde hem niets dat hij leraren raakte. Hij was woedend, wat duidelijk aan hem te merken was. Hij ademde snel en hij trilde over zijn hele lichaam. 'Het is zíjn schuld!' schreeuwde hij woest. Pas toen hij echt stevig vastgehouden werd, en iets weggetrokken werd van Lincoln, kalmeerde hij een klein beetje. 'We bellen jullie ouders! Direct!' zei een leraar, die nogal in paniek leek te zijn. Leroy keek nu nog bozer op. 'Ik heb geen fucking ouders man! Laat mij met rust!' zei hij nu, maar er werd totaal niet gereageerd. De leraren stonden wat opgefokt te praten, en hij werd nog steeds vast gehouden, net als Lincoln. Hij keek de jongen nog eens fel aan, en hij had de neiging hem enorm uit te schelden, al deed hij het niet. Hij voelde het bloed over zijn gezicht heen lopen, maar de pijn drong nog niet tot hem door. Blijkbaar wisten de leraren nog niet of ze ook de politie wilden bellen of niet. Het interesseerde hem niets. De politie deed hem niets, hij had een hekel aan die wouten. Klootzakken waren het, stuk voor stuk.

Lincoln Smith

Hij liep redelijk rustig door, de trappen af, en hoorde door zijn eigen voetstappen niet dat Leroy hem in begon te halen en dichterbij kwam. Hij merkte het pas toen hij een harde duw in zijn rug kreeg, en daardoor zijn enkel verzwikte bij de laatste stap en door de muur nog net rechtop kon blijven staan.
"Tyfus mongool!" schold hij, redelijk geschrokken. Een steek ging door zijn enkel, maar hij trok zich er niets van aan. Langzaam draaide hij zich tot Leroy en balde ook zijn vuisten.
"Jij heb ook niet het recht om over mij te praten, asshole," gromde hij terug. Daarna haalde Leroy plotseling uit. Lincoln had het opzich wel aan zien komen, maar had het niet tegen kunnen houden. Leroy's vuist raakte zijn kaak, waardoor Lincoln een stap naar achteren moest zetten en door de pijn weer bijna om viel. Hij zette zijn hand even tegen zijn kaak en wreef er even overheen, waarna hij beduusd naar Leroy keek. Met een soort lege blik. Daarna maakte die leegte plaats voor woede, en sprong hij naar voren toe. Hij gaf Leroy een keiharde duw met beide handen tegen zijn schouders en drukte hem toen tegen de muur. Daarna trok hij zijn arm naar achteren en gaf Leroy een harde vuist in zijn gezicht, om daarna nog een aantal keer uit te halen.
"Jij moet je bek houden!" schreeuwde hij kwaad. Hij merkte niet dat er nu twee leraren van de trappen af renden en op hen af kwamen, waarschijnlijk gealarmeerd door de onrustige geluiden of door voorbijgaande leerlingen.

Leroy Rivers

Die Lincoln ging te ver. Veel te ver. Leroy was niet het type jongen dat nu rustig bleef, en weg liep. Hij bleef even stil staan, tot Lincoln bijna onder aan de trap was. Daarna liep Leroy achter hem aan, en bij de laatste trede gaf hij Lincoln een harde duw in zijn rug. 'Je weet niets over mij, motherfucker. Niets!' schreeuwde hij nu tegen hem. Hij kon er totaal niet tegen als mensen opmerkingen over hem begonnen te maken. 'Je kent mij niet!' voegde hij er nog snauwend aan toe, en hij was duidelijk nogal boos. Hij balde zijn handen tot vuisten en hij zette een stap naar Lincoln toe. 'En omdat je niets over mij weet, heb je ook niet het recht om iets te zeggen over mij,' voegde hij er zacht aan toe. 'Volgens mij spoor jij juist niet helemaal, idioot,' voegde hij er aan toe, en opnieuw zette hij een dreigende stap naar Lincoln toe. Hij liet zijn blik nog eens over hem heen gaan, en hij voelde nog meer woede opkomen. Nu haalde hij uit. Hij hield zich niet in. Zo was hij niet. Als hij wilde slaan deed hij dat gewoon, het boeide hem niets. Hij was gewoon zo, niemand had hem ooit geleerd dat het anders moest. Dat was ook de reden dat hij foute dingen deed. Niemand had hem geleerd dat het niet mocht, dat het niet goed was. 'Jij houdt voortaan je bek over mij, klootzak! Je praat niet over mij, en je maakt geen opmerkingen over mijn leven!' schreeuwde hij nu.

Lincoln Smith

Hij beende richting het trappenhuis, mooi niet dat hij naar het straflokaal zou gaan, en mooi niet dat hij zich aan het eind van dit uur nog zou melden bij die rot leraar. Hij snoof even gedempt en rolde met zijn ogen toen Leroy naast hem kwam lopen en zei dat het zijn schuld was en hem uitschold voor klootzak. Daarna vroeg hij ook nog vijandig of hij dacht dat hij hem aan kon en werd hij sukkeltje genoemd. Opnieuw snoof Lincoln, dit keer spottend.
"Wat verzin jij wel niet allemaal? Wat ben jij voor mafkees?" gromde hij vijandig terug. "Ik heb nooit gezegd dat ik jou aan kan, hoe kom je daar nou weer bij? Al denk ik dat trouwens wel, ja. Zoveel spieren heb jij volgens mij niet eens." Hij keek Leroy met een ijzige blik aan en balde zijn vuisten, terwijl hij door liep, richting de trappen.
"Zoek toch een leven, downie. Al beland jij toch wel in de goot, denk ik," gromde Lincoln nog, voor hij de trappen af begon te lopen en zo iets voor Leroy uit kwam te lopen. "Asshole.." gromde Lincoln nog zachtjes, in zichzelf.

Leroy Rivers

De jongen maakte hem flink pissig. Hij wist niet precies hoe het kwam, maar het gebeurde wel, en goed ook. Toen de leraar echt boos werd, vloekte Leroy binnensmonds, om daarna woest op te staan. Hij greep zijn tas, trapte tegen zijn stoel, en liep achter Lincoln aan de klas uit. Blijkbaar heette die gozer Lincoln. Leroy gooide de deur hard dicht, en versnelde iets, zodat hij naast Lincoln liep. 'Jij vieze klootzak! Dit is jou schuld! Je durft wel he, als nieuweling....' Gromde hij nu zacht sissend tegen hem. 'Denk je soms dat jij mij aan kan ofzo? Sukkeltje...' Zei hij nu dreigend tegen de jongen. Hij keek hem met woeste en ijzige blik aan. Hij snoof even, en had de neiging die gozer hier gewoon helemaal in elkaar te slaan. Het zou niet veel schelen of hij deed dat ook echt.

Lincoln Smith

Hij keek met opgetrokken wenkbrauwen op naar de jongen naast zich, die gromde dat hij blijkbaar slim genoeg was dus niks hoefde te doen. Lincoln zuchtte even vermoeid, hier had hij totaal geen zin in, maar hij wilde niet met zich laten sollen.
"Alsof jij veel doet, mongool," gromde hij nijdig terug naar de jongen. Achter hen klonk er weer zacht gejoel, al hielden de leerlingen zich nu meer gedeisd omdat de leraar al aardig op zijn tenen getrapt was.
"Houd gewoon je bek, lul. Je bent echt niet stoer of zo," gromde Lincoln nog even snel en sissend, voor hij zijn mond hield omdat de leraar uitviel tegen de jongen. Lincoln grijnsde even kort naar de jongen, omdat hij zag dat zijn humeur nog meer verslechterde. Daarna keek hij weer even naar zijn wiskundeboek, maar klapte die toen dicht en stopte zijn wiskundeschrift ertussen.
"Oké, nu is het genoeg, jongens!" bromde de leraar nu chagrijnig. Hij wees naar Lincoln en de jongen naast hem. "Eruit jullie, allebei! Ik hoef jullie dit uur niet meer te zien!" Hij wees nu met een trillende vinger van woede naar de deur van het klaslokaal en bleef zo staan. Lincoln kneep zijn ogen even dicht en zuchtte opnieuw. Ja, die leraar was echt vreselijk. Al was die jongen dat ook.
"Hup, lopen, Lincoln en Leroy!" siste de man nog eens. Lincoln greep zijn tas nijdig van de grond, stopte zijn boeken en zijn pen erin en stond op. Hij schoof de stoel met een nijdig gebaar onder te tafel en beende de deur uit, die hij open liet, omdat de jongen, die blijkbaar Leroy heette, hem toch zou volgen.

Leroy Rivers

Hij hoorde wat die jongen zei, en hij wilde net uitvallen tegen hem toen die leraar begon te zeuren. Leroy mompelde zelf ook nog wat, maar veel stelde het niet voor. De man begon met dingen vertellen, maar Leroy had niet eens zijn boeken uit zijn tas gehaald om iets te doen. Het boeide hem niets. Hij hoorde dat de jongen naast hem zijn pen neer legde, en hij keek weer opzij. 'Oh, jij bent al slim genoeg ofzo? Jij hoeft niet mee te doen?' Vroeg hij nu op korte manier tegen hem, en daarna keek hij weer voor zich, en mompelde hij nog wat dingen, op zachtte toon. Hij vond dit helemaal niets. 'Oh, jij hoeft niks te doen, meneer Rivers?' Vroeg de leraar nu, en Leroy keek woest op. 'Noem mij niet zo...' Siste hij nu. Hij had een hekel aan die naam. De naam van zijn vader. Van die klootzak. De leraar leek in te zien dat hij een gevoelige snaar had geraakt, en hjj mompelde nog wat, maar ging er niet verder op in. Nu was zijn humeur helemaal slecht.

Lincoln Smith

Hij wist dat hij ook beter niet zo hard had kunnen zuchtten, zo kreeg hij alleen maar meer problemen hier op school, en daar had hij weinig zin in. Maar hij had ook geen zin om alles gewoon te laten gebeuren. Toen de jongen brutaal en sissend op hem reageerde, beet Lincoln even op zijn onderlip. Niet uit angst, maar meer uit woede en chagrijnigheid. Hij bleef even stil, maar kon het niet laten om te reageren op die sukkel.
"Donder zelf op, downie, ik zat hier eerder," siste hij gedempt en fel terug. Zijn ogen spoten vuur. Hij keek de jongen even aan, hoorde wat gejoel om hen heen en richtte zich toen weer op zijn boek. De leraar die voor de klas stond schudde zijn hoofd en stapte iets dichterbij.
"Niet zo bekvechten, jongens. Anders mogen jullie er beide uit," sprak hij Lincoln en de jongen aan. Lincoln rolde even kort met zijn ogen, maar bleef stil, het zachte gemompel niet meegeteld dan. "Goed, dan gaan we beginnen.." zei de leraar nu. Hij pakte een wit krijtje van de bordrand- want ja, dit was de enige leraar die nog met zo een ouderwets krijtbord werkte- en begon sommen op het bord te schrijven.
"Ga dit maar oplossen, over een half uur kijken we het gezamelijk na. Ik heb deze stof vorige les uitgelegd, dus het moet te doen zijn. Ik loop rond voor als er vragen zijn," klonk de leraar nu. Lincoln opende zijn schrift en pakte een pen. Hij bestudeerde de eerste vraag, maar snapte er geen ene fuck van, dus legde de pen weer neer en begon voor zich uit te staren.

Leroy Rivers

Hij hoorde het gezucht van de jongen, en hij keek fel opzij. Hij ademde snuivend in, en keek nog eens minachtend naar hem. Hij mocht niemand. Hij was gewoon zo opgegroeid. Zijn vader had hem laten stikken en sinds dien mocht hij niemand meer. 'Wat is er? Heb je er iets tegen dat ik naast je kom zitten? Want in dat geval stel ik voor dat je opdondert!' zei hij direct fel tegen hem, maar wel op zachte sissende toon, al was het duidelijk dat iedereen het kon horen, want ze werden direct aangekeken, iets waar Leroy helemaal niet van hield, al liet hij dat niet zien. Achter zijn stoere uiterlijk was hij helemaal niet zo stoer, en juist vrij onzeker door alles wat er in zijn leven gebeurd was. Hij kon nergens mee omgaan, en vooral niet met andere mensen. Deze jongen zuchtte te overdreven naar zijn zin, en omdat hij nooit echt goed opgevoed was vond hij dat hij direct het recht had om vol tegen de jongen in te gaan. Hij haalde een hand door zijn korte zwarte stekelige haar, en zijn blauwe ogen boorden zich in die van de jongen. Hij bleef hem strak aankijken, hij wende zijn blik niet af. Leroy leek vrij stoer, en er waren veel mensen die tegen hem op keken, en hem liever met rust lieten, al was hij helemaal niet stoer, maar eigenlijk vrij ongelukkig. Toch wilde ook hij niet het pispaaltje worden, en kon hij niets hebben van andere mensen, waardoor hij altijd en op iedereen zo vreselijk bot reageerde. En die nieuwe gozer moest niet denken dat Leroy dat zomaar van hem pikte.

Lincoln Smith

Hij liep naar de tweede verdieping van de school en stapte het lokaal in waar hij moest zijn. Precies toen hij binnenstapte, ging de bel. Hij was dus net aan nog op tijd. Zwijgend liep hij verder het lokaal in en keek om zich heen. De meeste plekken waren al bezet, en hij zag het niet zitten om naast iemand te gaan zitten die hij niet kende. Alleen links vooraan was nog een plekje dat volledig leeg was. Twee tafels dus. Lincoln zuchtte zacht en liep naar de tafel. Hij legde zijn rugtas op de tafel en plofte neer op de houten stoel. Een aantal jongens die achterin zaten bekeken hem, zag hij, waardoor hij ongemakkelijk naar zijn tafels staarde en zijn wiskundeboeken alvast tevoorschijn haalde. Achter zich hoorde hij geroezemoes. Hij wist niet of er over hem gepraat werd, maar had zo een gevoel van wel. Hij voelde woede opborrelen tegenover zijn klasgenootjes, maar wist dat hij niet zo makkelijk op kon staan en een klap kon verkopen. Helemaal niet met een leraar erbij. Maar als ze zo doorgingen, konden ze niet van hem verwachten dat hij stil bleef en alles zo maar liet gebeuren.
"Goedenmorgen," begon de leraar de les. Lincoln keek even omhoog naar hem, maar staarde daarna naar de kaft van zijn wiskundeboek. Vlak na de begroeting van de leraar, ging de deur van het lokaal weer open en kwamen er een aantal jongens binnen. Lincoln keek nieuwsgierig op en keek ze een voor een even aan. De jongens hadden niet bepaald een vriendelijk uiterlijk. Toen er gezegd werd dat een van de jongens naast hem moest zitten, zuchtte Lincoln duidelijk, misschien iets te hard. Zijn tas, die hij op de stoel naast zich had gelegd, duwde hij nu op de grond. Hij had totaal geen zin meer in deze les. Nu al niet meer.

Leroy Rivers

Hij stond te roken onder het afdakje van de school. Om hem heen stonden jongens in zwarte leren jassen, die ook allemaal rookten. Hij hoorde bij het groepje jongens waar mensen liever voorbij liepen. Ze hielden zich bezig met wat rare dingen, waar school vooral niet bij hoorde. leraren ontweken hun liever, en Leroy vond dat prima. Hij was zo opgegroeid, hij was niet anders gewend. Hij had er altijd alleen voor gestaan, dus hij had leren knokken voor alles. Ook was zijn karakter niet geweldig, en al helemaal omdat hij eigenlijk geen opvoeding had gehad. Hij kende zijn vader niet goed, hij had alleen veel verhalen over hem gehoord van zijn moeder. Het scheen een enorme klootzak te zijn. Dat moest ook wel, aangezien hij zijn moeder verlaten had toen ze zwanger was. Het precieze verhaal wist hij niet, maar hij had zijn vader in iedergeval nooit gekend. Wel had hij vroeger foto's gezien, al was dat ook al weer weggevaagd in zijn geheugen. De bel ging, maar het groepje bleef nog staan. Ze bleven altijd staan, ze hadden nooit zin om snel naar de les te gaan. Het boeide Leroy ook niets. School interesseerde hem niet, hij zou toch geen goede opleiding gaan volgen. Hij kon zijn geld wel op andere manier regelen. Met meer criminele zaakjes. Nu zijn moeder een paar weken terug overleden was woonde hij in een pleeggezin, en daar voelde hij zich totaal niet op zijn plek. Hij mistte zijn moeder, al zou hij dat nooit toegeven. Iedereen was weg van het schoolplein, en nu besloot het groepje jongens toch maar richting de school te lopen. Leroy maakte zijn sigaret uit, en pakte zijn tas op. Hij sloeg die over zijn schouder heen, en liep richting het lokaal. Wiskunde, dat kon er ook nog wel bij. Hij kwam later dan de rest binnen, en de leraar keek hem streng aan, waarop Leroy hem droog aankeek. 'Natuurlijk zijn het altijd dezelfde soort die te laat komen. Sommige mensen willen gewoon niet leren, en zullen ook nooit leren. Ga daar maar zitten,' zei de leraar, en die wees naar een plek waar een jongen zat, die Leroy niet kende. Het boeide hem ook niets, maar blijkbaar was het de enige plek die vrij was. Hij mompelde iets bots tegen de leraar, om daarna naar de tafel te lopen. Hij schonk de jongen een blik, schatte hem in, en keek hem minachtend aan, om daarna zijn tas op de grond te gooien, en op de stoel te gaan zitten, op een onderuitgezakte manier. Het interesseerde hem niets meer. Hij zou vanmiddag de stad in gaan met wat vrienden, en wat lol trappen. Hier en daar misschien wat geld ronselen. Dat was wat hij wilde. School boeide hem geen fuck.

Lincoln Smith

De tweede week school begon. Het was maandag ochtend, vroeg. Lincoln sprong van zijn fiets af en plaatste die in het fietsenrek, naast de school. Heel erg naar zijn zin hier op school had hij het niet. Hij was midden in het jaar erbij gekomen en had een tijd lang geen school meer gehad, dus een behoorlijke leerachterstand. De hele klas was al bekend met elkaar, waardoor het leek dat niemand zich om Lincoln bekommerde.
Hij haalde even diep adem voor hij zijn fiets op slot deed, de fietssleutel in zijn broekzak stopte en richting de ingang van de grote school begon te lopen. Het schoolplein krioelde van de leerlingen. Vlak voor het gebouw stond een lichtgroen hokje dat afgedekt was, daaronder stonden alle leerlingen die rookten. Lincoln liep er recht voorbij en liep door de klapdeuren de school binnen, om meteen naar links te gaan, langs het drankautomaat, naar de kluisjes. Hij trok zijn jas uit en opende zijn kluis, om zijn jas daar in te gooien. Hij pakte een paar boeken, stopte die in zijn zwarte rugtas en sloot zijn kluisje. Zuchtend kwam hij overeind en hoorde de bel, die aangaf dat iedereen naar de les moest gaan, door de school galmen. Hij zag hoe iedereen zich langzaam maar zeker naar de twee zijdeuren van de school begon te begeven en hoe iedereen langzaam maar zeker naar boven verdween. De hele hal raakte steeds leger. Lincoln kwam nu ook langzaam in beweging en begon de grote groep leerlingen te volgen, door de deur en de trappen op. Het eerste uur zou hij wiskunde hebben, en daar zat hij nu al enorm tegenop. Hij mocht de leraar nu al niet en voelde zich ook niet echt thuis in zijn klas.