Police Life

Steven Smith

"Ik hoop dat er inderdaad wat te zien is op die beelden.." mompelde hij zacht tegen Rowan, terwijl hij zijn zoon beschermend tegen zich aangedrukt hield. Als er iets met Lincoln zou gebeuren zou hij dat zichzelf nooit meer vergeven.
"Blijf jij achter mij lopen, Linc? Dan gaan we even kijken. Er is vast niks aan de hand hoor.." probeerde hij Lincoln een beetje te sussen, al deed zijn houding iets anders. Hij was ontzettend gespannen en ademde sneller dan normaal. Hij besefte het maar al te goed dat als hij niet naar Rowan toe was gegaan, hij waarschijnlijk voor de ogen van zijn zoon neergeschoten zou zijn geweest. En misschien zelfs overleden zijn voor de ogen van Lincoln.
Steven haalde even diep adem en legde zijn rechterhand op zijn wapen, terwijl hij met zijn andere hand Lincolns hand vasthield en hem meeleidde door de gang. Normaal gesproken had hij zijn wapen allang getrokken en voor zich uit gehouden, maar hij wilde Lincoln niet nog banger maken dan dat hij al was. Langzaam bereikten ze het middelpunt van het bureau, waar overdag alle agenten aan het werk waren aan de bureaus achter de computers. Nu was het leeg en doodstil. Vanaf hier kon Steven zijn kantoortje zien. De deur stond open en ook daar was het leeg. De dader leek inderdaad gevlogen.

Rowan Rivers

Hij werd in ieder geval los gemaakt, dat was al fijn. Hij wreef even over zijn pijnlijke polsen heen, de rode striemen waren in zijn huid te zien. Verschrikkelijke dingen waren het ook, ze deden eigenlijk echt pijn, zeker als je niet volledig meewerkte. Hij luisterde naar het verhaal van Lincoln en hij had medelijden met de jongen. Hij legde heel even zijn hand op zijn schouder, maar daarna liep hij naar de deur van de cel. ‘Steven, bewakingscamera’s. Misschien is er dit keer wel iets te zien…’ zei hij nu. Hij wist dat de kans klein was, zeker als zijn gezicht bedekt was, maar misschien werd alles toch iets duidelijker en het was zeker bewijs. Hoe meer, hoe beter. Hij wilde eigenlijk naar het kantoor van Steven lopen om zijn wapen te halen, maar hij zag het niet zitten om alleen door het bureau te lopen, en hij zag het ook niet zitten om Steven en Lincoln hier alleen te laten staan, dat was misschien nog wel het ergste. Waarschijnlijk zou hij ze beschermen met zijn leven, met of zonder wapen, dat deed er niet toe. Het was jammer dat Lincoln niet meer gezien had, maar ook dat was te verwachten. ‘Je zou toch zeggen dat wij op de veiligste plek zouden zitten hier… niet dus…’ zei hij nu zacht. ‘Zie je, daarom laat ik je dus geen seconde meer alleen. Het is echt niet voor niets,’ sprak hij op gedempte toon tegen Steven.

Steven Smith

De kans was vrij klein dat diegene die hier binnengeslopen was er nog zou zijn, na het zien van Lincoln. Dit was de eerste echte fout die Stevens belager maakte. En hij hoopte dat hij was nieuws te weten zou komen via Lincoln, maar dat leek er niet echt op. Zijn zoon was hartstikke geschrokken en bang, en de dader zou zich vast niet herkenbaar hebben opgesteld.
Langzaam liep Steven terug naar Rowan. Hij maakte de handboeien los met een sleuteltje en keek hem aan. "Je wapen heb ik hier niet, die ligt in mijn kantoortje.." zei hij nog tegen Rowan. Daarna keek hij Lincoln weer aan. "Wat heb je precies gezien, Lincoln?" vroeg Steven nu op een gedempte toon. Als er we iemand was hier op het bureau wilde hij diegene niet graag lokken.
"Ik eh.. Ik werd wakker omdat de deur ineens heel hard open ging.. En eerst dacht ik dat jij het was maar.." Lincoln snikte weer zachtjes en begroef zijn gezicht in Stevens jasje. "Jij was het niet.." vervolgde Lincoln zijn verhaal weer zacht en schor. "Er stond een man, een lange man, met een of ander rare muts over zijn hoofd.. En hij had een wapen.. Hij.. Hij richtte hem op mij.. En ik.. Ik dacht echt dat hij zou schieten.. Maar toen rende hij ineens hard weg.."

Rowan Rivers

‘Zeg het dan ook niet, je weet dat ik er niet tegen kan. Misschien gebruik je het juist daarom wel tegen mij,’ zei hij zacht tegen Steven. Toen er voetstappen klonken voelde hij Steven bijna aanspannen, en hetzelfde gebeurde bij hem. Er hoorde hier nu niemand te zijn, het was heel erg ongewoon. Toen hij Lincoln zag ontspande hij direct, tot hij hoorde wat er was. Steven stond op, hij deed hetzelfde. ‘Steven? Wil je alsjeblieft die boeien van mijn armen halen en mij mijn revolver terug geven?’ vroeg hij nu meteen, op krachtige toon, hoewel hij zich helemaal niet zo voelde. Als er echt iemand was, en die kans was nog best groot ook, wilde hij hier niet onbewapend bij lopen. Hij wilde niet zeggen dat hij echt bang was, niet bang voor een confrontatie in ieder geval, maar wel bang om Steven te verliezen, of Lincoln, of iemand anders. Dat wilde hij niet nog eens meemaken, hij had wel genoeg mensen verloren in de afgelopen tijd. Hij hoopte maar dat Steven hem los zou maken en hij zijn revolver terug zou geven, want hij wist heel goed hoe gevaarlijk hij was, maar hij vond het nog gevaarlijker om geen wapen bij zich te hebben. Hij keek even om zich heen, alsof hij bang was dat er iemand bij hun in de cel stond, maar natuurlijk was hier niemand. Waarschijnlijk was diegene weggegaan, omdat het niet helemaal volgens plan verliep. Hij dacht heel snel na, zoals altijd als er zoiets gebeurde. Het kon heel goed iemand van de politie geweest zijn, want die wisten dat Steven hier zou blijven, en dat het bureau leeg zou zijn. Deze gedachte maakte hem opnieuw woedend, al verborg hij dat perfect, anders kreeg hij zijn wapen nooit terug.

Steven Smith

"Jezus, Rivers, dat ik je iets duidelijk maak zegt niet meteen dat ik je wil ontslaan. Snap dat nou eens. En over dat in het hotel, ik kan ook weleens uit mijn slof schieten. Ik zeg ook weleens dingen waar ik geen zak van mee. Alhoewel, op het moment zelf meen ik het waarschijnlijk wel. Maar later niet meer.." Hij ging even verzitten en leunde wat meer naar voren. Hij had het redelijk koud en de muur was ook erg koud, daar kreeg hij het alleen maar kouder van. Een rilling liep over zijn lichaam. Waarschijnlijk had hij het zo koud door het gebrek aan slaap. En gebrek aan rust. Eigenlijk had hij nog dagenlang moeten rusten thuis, op de bank. Maar dat kwam er nooit van bij hem.
Plotseling klonken er voetstappen op de gang. Snelle voetstappen. Steven legde zijn hand op zijn revolver, die hij nu constant bij zich droeg. Zijn revolver bij hem dragen gaf hem gewoon een gevoel van veiligheid, wat dan ook best logisch was. Pas toen hij Lincoln in de deuropening zag verschijnen haalde hij zijn hand weg bij zijn wapen.
"Pap..?" vroeg Lincoln zachtjes. Het was donker op de gang dus Steven kon Lincolns gezicht niet zo heel goed zien. "Wat doe je hier, Lincoln?" vroeg Steven redelijk verbaasd. Meestal sliep Lincoln de hele nacht door. Had hij hem dan toch weg horen lopen?
"Ik.. Er was iemand... Hij.. Ik.." Lincoln kwam niet goed uit zijn woorden en snikte zachtjes. Hij was duidelijk bang. Steven stond op en liep naar zijn zoon toe. Hij sloeg zijn armen om hem heen. Adrenaline pompte door zijn aderen. "Was er echt iemand, Linc? Of heb je het je verbeeld?"

Rowan Rivers

Hij keek weer opzij naar Steven toen hij eindelijk wat van zijn emoties liet zien. ‘Het komt door hem, of door andere dingen die zich opgestapeld hebben in het verleden. Het heeft altijd een dieper liggende oorzaak. Maar Steven, je bent geen klootzak. Kijk nou eens naar ons? Hoe veel heeft onze vriendschap nou al te verduren gehad? Nog steeds zitten we hier met elkaar te praten. Dat laat zien dat je geen klootzak bent. Ik denk dat ik wel mag zeggen dat ik je goed ken. Misschien wel als één van de beste jou ken. En ik zeg je nu dat je geen klootzak bent,’ sprak hij duidelijk. Toen Steven met zijn preek begon zuchtte hij zacht. ‘Alsof ik dat zelf niet door heb,’ gromde hij nu eerst, maar eigenlijk was dat al een reactie die hij niet zelf in de hand had. ‘Iedereen moet gewoon met zijn poten van jou en Andrea afblijven, en jij moet niet zeggen dat je mij ontslaat, dan is er niets aan de hand,’ sprak hij nu tegen zijn vriend, hij probeerde er duidelijk een grapje van te maken, al werkte het niet echt. ‘Wat wil je dat ik doe om het minder te maken? Ik heb zo veel gesprekken met psychologen en psychiaters gehad, en niets heeft tot nu toe goed geholpen. Wil je mij ontslaan, Steven? Doe het dan alsjeblieft nu direct, want nu zit ik nog vast, dan kan ik tenminste niet nog eens zoiets doen…’

Steven Smith

"Ik kan niet anders zijn.. Soms probeer ik het.. Maar het kan niet. Het komt gewoon door.." Hij klemde zijn kaken even op elkaar. Hij leek plotseling aardig boos te worden. "Het komt gewoon door mijn vader, ik weet het zeker, de klootzak. Misschien lijk ik wel op hem.. Misschien ben ik wel net zo een klootzak.." Hij vouwde zijn handen in elkaar en slikte even moeizaam. Hij had zijn vader een tijd geleden haast vermoord, zo kwaad was hij op die man. Hij hoopte vurig dat hij hem nooit meer hoefde te zien. En dat Lincoln ook nooit in contact met hem zou komen. Hij schaamde zich werkelijk diep voor zijn vader.
"Rowan, jij moet echt leren jezelf in bedwang te houden.. Hier ga je problemen mee krijgen. Het is echt iets wat een agent hoort te kunnen.."

Rowan Rivers

Hij leunde wat achterover tegen de koude muur terwijl hij luisterde naar Steven. ‘Je hebt gelijk. Het werk zelf is leuk. Ik zou niets anders willen, ik zou gek worden als ik het niet zou hebben. Maar alles er om heen is inderdaad veel te veel,’ sprak hij op zachte toon tegen hem. Toen Steven vroeg of hij zo’n klootzak was, keek hij opzij naar hem en grijnsde hij kort. ‘Wil je daar een eerlijk antwoord op?’ vroeg hij snuivend. ‘Je weet hoe veel ik je gehaat heb, vroeger. Soms nog steeds,’ zei hij tegen zijn vriend. ‘Je bent zoals je bent, en ik ken je goed genoeg om te weten dat je geen klootzak bent, en dat je altijd alleen maar het beste wilt. Mensen moeten zich soms gewoon realiseren wat anderen meegemaakt hebben, maar dat doet er nooit toe,’ zei hij op zachte toon. ‘Maar nee, dat is geen reden om jou dood te hebben. Ik zou willen dat ik de lijst afgewerkt had…’ gromde hij zacht. Hij kon zich daar echt boos om maken. Te boos. Net als dat niemand aan Andrea mocht komen, mocht niemand aan Steven komen, dan sloeg hij door. Nu pas realiseerde hij zich wat hij eigenlijk zei, en het kon echt niet. ‘Dat bedoelde ik niet zo… tenminste… jawel.. maar ik zou niet… ik zou het niet doen… geloof ik…’ maakte hij er nu van, duidelijk nog wat warrig. Hij begreep niet precies waarom hij die moorden gepleegd had, maar hij had er op dat moment volledig achter gestaan. Dat was het gevaarlijkste.

Steven Smith

"Stoppen is geen optie, geloof mij. Dan ga ik mij echt stierlijk vervelen. Wat voor werk moet ik dan gaan doen? Gaan werken bij een supermarkt of zo? Al het andere werk is dood saai. Ik snap niet hoe sommige mensen een beroep als dokter of ICT er zouden gaan uitoefenen. Elke dag weer hetzelfde liedje. Doodsaai.." Hij zuchtte nog eens en staarde voor zich uit naar de lichtgrijze muur.
"Zo heel slecht is ons werk nou ook weer niet.. Het werk zelf is prima.. De zaken. Dat is leuk. Soms wat lastig, maar altijd wel leuk. Hetgeen wat het minder leuk maakt is dat gedoe er buitenom. Eerst die domme bende die het op jou voorzien had en het een en ander gedaan heeft. En nu dit klote gedoe.." Hij haalde diep adem en sloot zijn ogen even. Hij bleef zich maar afvragen wie hem nou dood wilde hebben. Hij kon zich zelfs hier op het bureau niet meer ontspannen tussen de agenten, want de dader zelf kon verdomme ook wel een agent zijn.
"Ben ik zo een klootzak? Ben ik zo een klootzak, dat ik daarom dood moet?" mompelde hij nu gedempt. Zijn blik was op de rond gericht.

Rowan Rivers

Toen Steven verscheen liet hij zijn blik even over hem heen gaan. ‘Natuurlijk wist je dat, je kent mij veel te goed,’ zei hij op zijn opmerking. Steven ging zitten, en Rowan liep naar hem toe, om naast hem te gaan zitten. Bij de vraag die gesteld werd keek hij even opzij, om daarna weer voor zich te kijken. ‘Hm, ik dacht de wereld te kunnen verbeteren. Mensen te kunnen helpen, het goede van het kwade te kunnen onderscheiden. Ik heb dit werk gekozen omdat ik het leuk vond en omdat ik dacht een verschil te kunnen maken. Dus ja, ik weet nog waarom ik het gekozen heb, en ook waarom jij het gekozen hebt…’ zei hij tegen zijn vriend. ‘Ik weet alleen niet waarom we niet gestopt zijn op het moment dat het ons eigenlijk te veel werd…’ voegde hij er een stuk zachter aan toe. Ze konden het niet meer aan, dat was wel duidelijk. ‘We kunnen niet door op deze manier, maar het gaat fout als we stoppen. We zijn verslaafd, maar stoppen is fataal, doorgaan is net zo fataal, alleen op de langere termijn…’ sprak hij op zachte toon. Hij slikte even en hij keek weer opzij naar Steven. ‘Hoe is het met Leroy?’ vroeg hij heel zacht, bijna onverstaanbaar. Hij maakte zich zorgen om zijn zoon, ondanks dat hij hem zelf had neergeschoten. Hij gaf wel om hem, maar Leroy daagde hem altijd zo verschrikkelijk erg uit.

Steven Smith

Hij zocht in zijn broekzak naar sleutels en haalde de sleutel van de cel uit de sleutelbos. Hij stak de sleutel in het sleutelgat en draaide die om. De deur opende. Steven borg de sleutel weer op en duwde de deur open, om daarna binnen te stappen.
"Ik wist dat je niet zou slapen," zei hij toen hij Rowan zag staan. Hij zei niets over zijn uiterlijk. Hijzelf zag er ook niet zo heel goed uit, hij was vooral erg bleek. Steven zuchtte en ging op het harde bankje zitten die in de cel gebouwd was. Hij haalde zijn handen door zijn haren en haalde diep adem.
"Snap jij nog waarom we dit werk hebben gekozen?" mompelde hij zachtjes. Het klonk als een grapje, maar ook een beetje als de waarheid, precies zoals hij het ook bedoelde. Want het was een leuke, spannende baan, maar soms echt té spannend, té heftig. Mensen dachten dat hij een machine was zonder emoties of zo. Hij zuchtte nog eens en wreef in zijn handen. Hij had het koud.

Rowan Rivers

Hij had geen idee hoe laat het was, hij merkte alleen dat iedereen wegging, dus het zou wel nacht worden. Hij had zijn ogen gesloten, maar slapen kon hij echt niet. Hij dacht aan Leroy, aan wat er gebeurd was, hij maakte zich zorgen om hem. Hoe erg was hij gewond? Hij ademde trillend in, maar toch leek het echt niet tot.hem door te dringen. Hij leek zich niet te realiseren wat hij gedaan had. Toen hij voetstappen hoorde keek hij langzaam op. Nog voor hij zijn vriend zag, wist hij dat het Steven was. Het kon niet anders, er was niemand anders, het moest wel. Hij ging iets rechterop zitten, maar hij wist dat hij er alsnog verschrikkelijk uit zou zien. Zijn haar zat door de war en zijn overhemd was ook niet zo wit meer, bloedspetters waren te zien. Hij was flink bezweet, want nog steeds was hij best wel gespannen. Toch was hij blij dat Steven naar hem toe kwam, alleen al daardoor leek hij iets te kalmeren.

Steven Smith

Steeds meer agenten verlieten het gebouw naar mate de nacht vorderde. Op een gegeven moment was het hele bureau leeg. Behalve Rowan en hij dus. Dit gebouw werd nooit gebruikt voor de nachtdiensten. En eigenlijk werd er ook 's nachts niemand gehouden in het cellenblok, maar aangezien Steven hier nu toch bleef had hij het geaccepteerd. Normaal werden criminelen altijd overgeplaatst naar een echte gevangenis, maar daar zou Rowan waarschijnlijk niet eens komen.
Het duurde erg lang voor Steven eindelijk in slaap leek te vallen. Lincoln lag op de bank op zijn kantoortje, hijzelf was op de grond gaan liggen met een paar dekens. Hij sliep niet bepaald lang, midden in de nacht werd hij alweer wakker. Klaar wakker, en hij wist niet meer in slaap te komen. Dus verliet hij zijn kantoortje zachtjes, zodat hij Lincoln niet wakker maakte, en haalde wat koffie, waarna hij richting het cellenblok liep. Rowan zou vast ook wel niet slapen, dacht Steven. Zijn voetstappen weerklonken door de gangen en het was verder echt doodstil in het hele gebouw. Het enige wat te horen was, waren auto's die buiten voorbij reden. En hij hoorde een motor, die even ergens dichtbij leek te stoppen en toen weer doorreed.

Rowan Rivers

Hij vroeg zich even af wat hem meer pijn deed, weten dat hij van alles gedaan had zonder dat hij het door had gehad, of om zo behandeld te worden door Steven. Alsof hij er wat aan kon doen dat die hond weg was, hij was constant bij Steven geweest. Hij gaf zelf ook om Mack, dat zou Steven toch moeten weten. Hij keek fel op naar de agent, die hem uit de stoel sleurde. ‘Flikker op man, ik kan zelf wel opstaan,’ siste hij naar hem. ‘Smith mag dan aardig tegen je doen, wij zijn dat niet van plan…’ sprak de man, die hem meesleurde de verhoor kamer uit. Hij was niet van plan om hier aan mee te gaan werken. Als ze gewoon zouden vragen of hij meeliep was het prima, maar op deze manier zouden ze het lastig krijgen. Eerst deed hij alsof hij gewoon mee liep, daarna gaf hij een flinke trap tegen de knie van de man. Hij slaakte een kreet en zakte op de grond, en Rowan liep zelf verder, de cel in die open stond. Hij liet zich op het vieze bed zakken en hij keek naar de agent die overeind krabbelde en hem dodelijk aankeek. ‘Zie je? Ik weet de weg zelf ook wel…’ zei hij tegen de man, die hem nog bozer aankeek. Hij wist niet of het bewust of onbewust was, maar hij was de man ontzettend aan het uitdagen, en hij leek het perfecte slachtoffer te hebben. ‘Ik denk dat Smith je keihard uitlacht als hij doorheeft dat je zelfs mij niet fatsoenlijk aankan, aangezien ik heel makkelijk meewerk,’ zei hij tegen de agent, die nog roder werd. ‘Voortaan gewoon vragen, okey? Probleem opgelost. Nou, doe nu maar de deur dicht, anders zou ik nog eens weglopen, dat wil je niet he?’ sprak hij nu, en hij had zo het idee dat de man op hem af zou vliegen om hem af te maken, maar dat deed hij niet. Net niet. Eigenlijk jammer. Als hij bewusteloos geslagen zou worden, hoefde hij hier tenminste niet eenzaam zichzelf gek te maken.

Steven Smith

Hij zuchtte even teleurgesteld en wreef over zijn bezweette voorhoofd. De pijn was vreselijk maar die medicijnen kon hij toch niet nemen want die waren in het hotel, en daar mocht hij niet in.
Toen Rowan zei dat hij ook niet wist waar Mack was gebleven, keek Steven hem eerst een paar seconden emotieloos aan, en stond toen snel op. Zo werd er dus omgegaan met zijn hond als hij er niet was. "Verdomme," mompelde hij, waarna hij naar de deur liep en naar buiten stapte. "Breng hem naar de cel," commandeerde hij een agent die voor de deur had staan wachten. Deze knikte en liep naar Rowan. Steven beende naar zijn eigen kantoortje en griste onderweg zijn mobiel uit zijn zak. Hij toetste een nummer in en hield zijn telefoon tegen zijn oor gedrukt.
"Andrea.. Met Steven. Hoe is het met je?" begon hij het gesprek. "Oh, balen. Ik hoop voor je dat je snel weer beter bent. Weet jij misschien waar Mack is?" vroeg hij nu gelijk. Het was even stil aan de andere kant, maar toen vertelde Andrea dat Mack er een paar dagen geleden nog was geweest, maar sinds zij ziek was ze niet meer van de slaapkamer af was geweest. Ze vertelde dat hij niet met haar mee was naar het andere hotel. "Fijn," bromde Steven een beetje boos. Hij was vooral hartstikke bezorgd over zijn hond. Mack betekende enorm veel voor hem, dat wist iedereen. "Alsnog bedankt, Andrea. Ik spreek je wel weer.."

Rowan Rivers

Hij luisterde vol verbazing naar Steven. 'Wat is er met Leroy? Dat heb ik niet gedaan...' Bracht hij met trillende stem uit. Hij dacht terug aan wat er gebeurt was en hij sloot zijn ogen. Het was allemaal zo vaag. 'En Andrea?' Vroeg hij nu voorzichtig. Wat had hij dan met haar gedaan? Eerst had hij zo rustig geleken, nu was de paniek en de spanning in zijn lichaam te voelen en in zijn ogen te zien. 'Ik heb dat niet gedaan... We hadden alleen ruzie... Maar ik... Ik weet niet.... Ik weet het niet.... Het kan gewoon niet, dat zou ik niet doen...' Zei hij helemaal verward. Steven zei dat hij maar hier moest blijven, en daarna dat hij zelf ook hier bleef. Hij sloot zijn ogen en hij zat trillend op zijn stoel. 'Ik weet het niet, ik was bij jou sinds je uit die coma kwam, ik heb Mack niet meer gezien...'

Steven Smith

"Dus dan schiet je je bloedeigen zoon maar neer? Denk jij zo gemakkelijk?" antwoordde Steven fel. Hij keek Rowan doordringend en streng aan. "Ik kan je niet voor altijd blijven helpen uit dit soort situaties, Rivers. Dit is verdomme de laatste keer dat ik het doe." Hij keek even weg, hij klemde zijn kaken op elkaar tegen de woede die in zijn lichaam rondging, maar ook tegen de pijn die nu constant in zijn rug aanwezig was.
"Blijf maar een nachtje hier, in de cel. Ik blijf ook hier. Ik ga slapen in mijn kantoortje, want het hotel kunnen we voorlopig nog niet in. Weet jij trouwens waar Mack gebleven is? Ik heb hem niet meer gezien sinds ik wakker ben geworden uit die coma.."

Rowan Rivers

Hij ging tegenover Steven zitten en hij liet zijn blik even over hem heen glijden. Hij zag er niet echt goed uit, maar dit was niet de situatie om dat tegen hem te zeggen. Toen Steven begon te praten waren er een aantal momenten dat hij hem wilde onderbreken, maar uiteindelijk bleef hij stil, zelfs toen Steven al uitgesproken was. Deze woorden brachten alles nog veel meer in de war. 'Dit gaat zo niet meer, inderdaad... En dit komt niet door jou, ik geloof dat het zonder jou nog veel erger zou zijn...' Zei hij zacht. Het was raar om van Steven te horen dat hij om hem gaf, het deed hem meer dan verwacht. Hij was er blij om, heel erg blij, ondanks alles wat er gebeurd was. 'Ik weet niet wat er gebeurde... Ik... Het is heel raar... Het spijt mij, Steven, ik weet echt niet wat mij bezielde....' Zei hij tegen zijn vriend. Hij had het niet kunnen hebben dat Leroy Andrea had geslagen, dat hij hem daarna helema gek gemaakt had, en dat Steven het over zijn ontslag gehad had. 'Leroy ging veel te ver, en toen jij begon over mijn ontslag... Ik weet het niet... Ik leek door te slaan ofzo...' Mompelde hij zacht. Misschien moest hij maar weer kalmeringstabletten gaan slikken, als dat al hielp. Hij dacht even aan Leroy, maar nog steeds wist hij niet wat hij eigenlijk gedaan had.

Steven Smith

Hij liep voor Rowan uit richting de verhoorkamer. Hij deed niet eens de moeite hem vast te houden, zoals hij bij andere criminelen wel zou doen. Als hij toch weg zou lopen zou hij echt een groot probleem hebben, maar Steven ging er niet vanuit dat hij dat zou gaan doen.
Eenmaal in de verhoorruimte nam hij plaats op de stoel. Hij zuchtte even en zag er niet uit. Gespannen en zwak. Vier dagen geleden lag hij nog in coma. Nu was hij alweer zo een beetje aan het werk.
"Je wilt dat ik bij jou moet gaan praten, dat ik mijn emoties moet tonen. Maar als ik een keer zeg wat ik denk, draai je door en vermoord je mensen? Ja dat geeft mij een hele goede reden om eerlijk te zijn hoor. Ik heb er toch verdomme niks aan als je in de bak zit?" sneerde hij. Zijn stem trilde lichtjes. Er was duidelijk te horen dat hij gespannen was.
"Wat wil je dat ik voor je doe? Alweer zeggen dat je er niks aan kon doen? Alweer zeggen dat ik het heb gedaan, of dat ik je de opdracht heb gegeven? Rivers, dit kan toch niet langer zo! Ik kan je toch niet blijven helpen met dit soort dingen! Dit keer heb ik alweer gebeld met een aantal personen en een of ander nep verhaal verzonnen waardoor je waarschijnlijk vrij bent, maar kom op man, dit kan zo niet verder! Ben ik diegene die ervoor zorgt dat je de verkeerde kant op gaat? Dan moet je het even zeggen, want dan zoek ik wel een ander hotel. Ik geef om je, Rivers, je bent meer voor mij dan slechts een collega. Of een kamergenoot. Dat moet je weten. Maar dit kan zo niet meer verder. Echt niet."

Rowan Rivers

Hij had zijn ogen gesloten, tot hij opnieuw geluid hoorde. Hij keek langzaam op toen de deur van de cel open ging. Toen hij Steven zag staan, werd zijn blik iets helderder. Steven keek hem neutraal aan, waardoor Rowan niets zei, en niets deed. Er werd gevraagd of hij even mee kwam en hij knikte, om daarna zwijgend overeind te komen en achter Steven aan te lopen. Het was raar, nog steeds drong het allemaal niet tot hem door. De mensen die hij had neergeschoten waren allemaal criminelen, of ex-criminelen, maar dat maakte niets uit. Het waren slechte mensen, hun dood maakte niets uit. Hij voelde zich schuldig, maar hij probeerde zichzelf wijs te maken dat het niets uit maakte, omdat ze slecht waren geweest. Hij keek even naar de grond, maar daarna weer naar Steven. Hij slikte, maar het droge gevoel in zijn mond en keel bleef, waarschijnlijk zou dat ook niet zomaar weggaan. Zijn blauwe ogen stonden wazig en wat raar, vooral door de grote verwarring. Hij dacht terug aan de eerdere keren dat hij vast had gezeten. Had hij zich toen ook zo raar gevoeld? Hij wist het niet meer, het was alsof zijn complete geheugen door de war lag, alle herinneringen lagen door elkaar, het was heel irritant, omdat hij gewoon niet terug kon denken, zelfs niet aan wat er het afgelopen uur gebeurd was. Hij leek zich niet eens te realiseren dat hij verhoord ging worden door Steven. Hij merkte niet eens echt dat ze naar een verhoorkamer liepen.

Steven Smith

"Lincoln, blijf jij even hier? Er staat een drankenautomaat in de gang, daar kan je ook chocomel halen als je wilt.." Steven graaide in zijn zak en haalde er wat muntgeld uit, dat legde hij op zijn bureau voor Lincoln. "Ik moet even wat dingen doen. Ik ben zo terug, oké?" Lincoln knikte en ging in de stoel zitten, terwijl Steven het kantoortje verliet en richting het cellenblok liep. Daar stonden een paar agenten te praten.
"Smith.." groette een van de agenten hem toen hij werd opgemerkt. Er werd geglimlacht. "Kunnen we niet beter een ander regelen voor dit verhoor? Ik bedoel.." Steven schudde zijn hoofd. "Nee. Ga weg jullie, ik heb geen hulp nodig," gromde hij. De agenten dropen af en Steven bleef voor de deur staan voor de tijdelijke cel, waar Rowan nu zat. Verdomme, hier had hij eigenlijk helemaal geen zin in. Hij kneep zijn ogen even dicht, en opende het volgende moment de deur langzaam en stapte met een neutrale blik binnen.
"Kom je even mee, Rowan?" vroeg hij gelijk. Hij keek naar Rowan en draaide zich zelf alweer om, om weer de cel uit te lopen. Zweetdruppeltjes liepen over zijn voorhoofd. Misschien werd het eens tijd voor die medicijnen. Maar daar had hij nu even geen tijd voor, vond hij.

Rowan Rivers

Na een paar minuten kwam hij er al achter dat het niet lekker lag. Geen enkele houding lag lekker. Hij kwam weer moeizaam overeind en ging zitten, met zijn rug tegen de muur. De boeien zaten echt verschrikkelijk vervelend zo en het was ontzettend overbodig, want hij kon toch de cel niet uit. Achterlijke klootzakken. Hij sloot zijn ogen en toen hij na een paar minuten zo zitten toch langzaam begon na te denken over wat hij had gedaan, werd hij misselijk van schuldgevoel. Eerst drong het amper tot hem door, maar daarna begon hij zich steeds beter te realiseren wat er eigenlijk gebeurd was. De helft wist hij nog niet eens, hij had gehandeld, terwijl hij helemaal niet had stil gestaan bij wat hij eigenlijk deed. Hij herinnerde zich niet eens dat hij Leroy had neergeschoten, of waarom hij precies naar die mensen toe was gegaan. Hij herinnerde zich alleen nog de schoten en de dode lichamen op de grond, het was alsof hij het niet zelf gedaan had. Het was bijna alsof hij er naast had gestaan, maar hij had de dader niet kunnen stoppen. Het was echt raar, want hij wist toch wel dat hij het zelf gedaan had. Of niet? Het was verwarrend, hij kon echt niet fatsoenlijk nadenken. Hij keek op toen hij wat geluiden hoorde, hij hoopte dat het Steven was, hij wilde alleen Steven zien, niemand anders. De rest van de wereld haatte hem, ze begrepen hem niet. Niemand begreep hem, zelfs hij zelf niet. Er kwam niemand naar hem toe, waarschijnlijk was het gewoon iemand in een andere cel geweest. Er zou niemand komen om hem vrij te laten, niemand om met hem te praten. Binnen nu en een paar uur zou hij verhoord worden, maar hij had geen idee wat hij moest zeggen, nu al niet. Wat als Steven hem zelf zou verhoren? Wat moest hij dan zeggen. Allemaal nutteloze en onbelangrijke vragen spookten door zijn hoofd, omdat het één grote chaos was.

Steven Smith

Hij gooide de deur van zijn kantoortje dicht en liep naar zijn bureau. Een aantal bloedspetters zag hij nog op de grijze kast zitten, bloed van hemzelf. Steven haalde even diep adem en zakte neer op de stoel. Hij voelde zich duizelig en had het gevoel dat hij elk moment out zou kunnen gaan.
Plotseling ging de deur van zijn kantoortje open. Darcy stapte binnen, en glimlachte vriendelijk. "Er is iemand voor je," zei hij. Steven wilde zeggen dat hij even geen tijd had, tot hij zijn zoon naast Darcy zag verschijnen. Steven toverde snel een neppe glimlach op zijn gezicht en stond op. Lincoln rende het kantoortje binnen en sprong in Steven's armen. Steven sloot zijn ogen en drukte zijn zoon tegen zich aan.
"Ik heb je gemist, pap.." zei de jongen zacht. Steven liet hem los en haalde zijn hand door het haar van zijn zoon. "Het spijt mij Linc," zei hij terug. Hij bleef glimlachen en keek Lincoln aan.
"Wat is er allemaal aan de hand pap? Ik zag je op televisie en-" Steven praatte door hem heen. "Niet zo veel, Lincoln. Jij hoeft je geen zorgen te maken. Het komt wel weer goed," suste hij. Meteen had hij spijt van zijn eerlijkheid. Zie je, het kon niet. Hij sloot zijn ogen even en keek toen Lincoln weer even aan.
"Waarom ben je hier, Linc? Waarom ben je niet thuis?" Lincoln keek zijn vader aan, hij dacht dat Steven wel zou weten waarom. "Omdat het hele hotel afgezet is, wist je dat nog niet?"
"Huh? Wat is er aan de hand dan?" Steven keek zijn zoon verbaasd aan.
"Eh.. Leroy.. Hij is neergeschoten."
"Wat? Jezus, dat meen je niet.. Verdomme!" Steven sloeg met zijn vuist op het bureau. Hij sloot zijn ogen even en haalde diep adem. "Dat méén je niet. En Andrea dan? Waar is Andrea? En Mack?"
"Andrea is naar een ander hotel. Die aan de overkant. Mack weet ik eigenlijk niet.."

Rowan Rivers

Hij zag vanuit zijn ooghoek hoe Steven het bureau in liep, maar hij werd zo hard op de grond geduwd dat hij niet overeind kon komen. Hij kon helemaal niets. Zijn handen werden op zijn rug geboeid, wat het meest vervelende was, dit was een verschrikkelijke houding, en die agenten wisten dat heel goed. Het drong niet tot hem door wat hij gedaan had, dat hij zomaar mensen had neergeschoten, en dat Leroy daar bij hoorde. Hij vroeg zich niet eens af hoe het met hem ging, hij dacht er gewoon niet aan, alsof het niet gebeurd was. Zo voelde het ook, alles leek niet echt te gebeuren. Hij werd overeind getrokken en hij keek recht in alle camera’s, maar ook dat deed niets met hem. Hij kreeg duizenden vragen naar zijn hoofd geslingerd, maar zelfs als hij had willen antwoorden ging dat niet, want hij werd meegesleurd het bureau in. Hij keek even opzij, om te zien wie het precies waren, maar echt belangrijk vond hij het niet. Hij werd in een cel gegooid, waar hij opnieuw hard op de grond klapte, hij kon geen evenwicht bewaren als hij zo geboeid was. ‘Iedereen ziet al jaren dat je gestoord bent, ik snap niet dat Smith het nog steeds niet door heeft…’ werd er naar hem geschreeuwd. ‘Ach hou je kop,’ mompelde hij zachtjes, niet zo krachtig als hij eerder geleken had. Hij was draaierig door de alcohol en zijn hoofd zat vol met chaos. ‘En anders? Schiet je anders mijn familie af? Idioot,’ sprak de agent tegen hem, en nu keek hij langzaam op. ‘Wie weet,’ reageerde hij er op, en de man schudde zijn hoofd en liep weg. Rowan had geen idee hoe lang hij hier eigenlijk zat, maar niets drong tot hem door. Uiteindelijk liet hij zich op de koude vloer zakken, op zijn buik, omdat hij anders toch niet kon liggen. Hij sloot zijn ogen, maar slapen deed hij niet, daarvoor was de chaos in zijn hoofd te groot. Eigenlijk was het enige wat hij deed, zich zorgen maken om Steven. Over de rest dacht hij niet na.

Steven Smith

Alles ging een beetje langs hem heen. Hij was vermoeid en verward, misschien zelfs een beetje ins shock. Alles leek in een waas langs hem voorbij te trekken. Hij keek Rowan aan, met een rare, lege blik, en zag toen hoe zijn vriend opzij werd getrokken en op de grond werd geduwd. Steven wendde zijn blik af en sloot zijn ogen. Hij haalde diep adem. De vrouw van het OM keek hem nogsteeds woedend aan.
"Wat heb jij agenten goed onder controle zeg, Smith," sprak zij sarcastisch. "Ik had verwacht dat je een betere agent was." De woorden deden hem pijn, hij deed altijd ongelooflijk veel zijn best op zijn werk. Toch liet hij niet zien wat hij van haar woorden vond.
"Ik moet altijd alles doen.." mompelde Steven gedempt. "Ik moet altijd gehoorzamen, altijd presteren." Hij klemde zijn kaken even op elkaar en snoof. Daarna keek hij de vrouw strak aan. "Ik word bedréigd," siste hij nu. "En jullie doen geen ene fuck!" Met die woorden draaide hij zich met een ruk om en beende weg.
"Wat wil je dat we doen, Smith?! Vierentwintig uur lang mensen je in de gaten laten houden? Alsof jij dat zou accepteren! Je heb er zelf voor gezorgd dat je er alleen voor staat!" schreeuwde de vrouw. Vele camera's waren op hen gericht. Steven stormde het politiebureau in. Zijn gezicht was rood van woede. Klote leven. Klote werk. Klote OM. Hij klemde zijn kaken weer op elkaar en knalde bijna tegen Timo Beersen op, een van zijn agenten die heel slim was met computers. Op straat werken deed hij niet.
"Gaat het wel, Smith?" vroeg hij toen hij het gezicht van zijn baas zag. Smith keek de jonge man aan en opeens leek er iets te knappen in zijn hersens. Hij duwde Timo keihard tegen de kluisjes aan en legde zijn hand om zijn keel.
"Jij bent het, hé? Jij bent het! Jij heb mij neergeschoten, is het niet? Jij heb die camerabeelden gewist. Jij heb iemand gestuurd naar het ziekenhuis toen ik net even tien minuten alleen was!" Timo keek hem angstig aan en schudde zijn hoofd, maar hij was niet bereid te praten. Geen woord kon zijn keel verlaten.
Langzaam drong het tot Steven door waar hij mee bezig was. "Shit.." mompelde hij zacht. Hij liet Timo langzaam los. De jongen stapte hijgend opzij en hapte naar adem. "Sorry Timo, sorry.." mompelde Steven gedempt, waarna hij snel zijn kantoortje in verdween.