Police Life

Lincoln Smith

Hij dacht echt dat dit het einde was. Dat dit het einde van zijn leven was. Hij werd vermoord. Hij was net vrij, werd hij vermoord.. Hij probeerde nog naar adem te happen, maar dat was echt onmogelijk. Hij kreeg geen zuurstof meer binnen en zijn ogen begonnen een beetje weg te draaien. Boven hem hing Tobias, hoopvol naar zijn gezicht starend, alsof hij het super zou vinden als hij stierf.
Plotseling klonk er een schot. Lincoln kromp- voor zover dat kon- in elkaar en voelde de greep van Tobias verzwakken. De man zakte schreeuwend op hem. Lincoln hapte naar adem en rolde opzij, onder Tobias vandaan. Hij had zijn handen nu om zijn eigen keel gevestigd en bleef naar adem happen, half hyperventilerend door de paniek. Zijn ogen waren gericht op Tobias, die nu op de grond lag. De man kreunde en leek te vechten voor zijn leven, maar waarschijnlijk had de kogel een of ander belangrijk orgaan geraakt, want het duurde niet lang voor Tobias verstijfde en zijn gezicht spierwit wegtrok. Hij leek te staren naar niets. Een rilling trok over Lincoln's rug en hij krabbelde langzaam en nog nahijgend overeind. Hij deinsde langzaam achteruit, weg van de dode man, weg van Rowan met het wapen.
"Oh god.." stamelde hij zachtjes en schor, terwijl hij een paar meter verder weer bleef staan. Hij wist zijn blik niet weg te krijgen van de dode man.

Rowan Rivers

Hij dacht echt dat het allemaal totaal geen nut meer had. Hij greep zijn revolver beter vast, en toen hij een schreeuw hoorde keek hij geschrokken op. Direct sprong hij ook op, wat hem pijn deed aan zijn hoofd. Hij hield zijn revolver weer goed vast, en hij begon richting het geluid te lopen, hij wist niet wat hij moest verwachten. Toen hij eenmaal zag dat Tobias de keel van Lincoln dichtkneep schrok Rowan zichtbaar, en direct trok er woede door zijn lichaam. Hij ademde sneller dan normaal in, en hij aarzelde een seconde, maar daarna richtte hij op Tobias, en schoot hij. Hij hoorde de harde schreeuw van de jongen. Het broertje van Karin. Hij sloot zijn ogen en hij stopte zijn revolver weg en keek naar Lincoln. Daarna keek hij weer naar Tobias, en naar de kogel in zijn rug. Ergens gaf hij nog om Tobias, al wist hij ook nog niet wat Tobias met Andrea gedaan had. Hij zag Tobias gewoon nog steeds een beetje als het kleine broertje van Karin, en daarom raakte het hem enorm dat hij hem neer geschoten had. Toch zou hij Lincoln beschermen. Hij zou de jongen altijd beschermen, omdat Rowan alles zou doen voor Steven. Echt alles. Steven betekende gewoon zo veel voor hem. Net zo veel als Andrea voor hem betekende. En dat was enorm veel.

Lincoln Smith

Hij stak zijn handen in zijn zakken en zuchtte zachtjes. Hij voelde zich beroerd. Voor zijn leeftijd had hij al veel meegemaakt, en dat had veel impact op hem. Bij hem kwam alles nog tien keer zo hard aan als bij een volwassen iemand. Hij slikte even moeizaam en staarde naar de bomen. Er stond veel wind, de bomen werden heen en weer getrokken en er vielen steeds takken naar beneden. Langzaam begon Lincoln te lopen. Hij liep rechtdoor, tussen de bomen door. Hij wilde niet uit het zicht van de loods komen, maar wilde wel even weg. Eenmaal een goed plekje gevonden, zakte hij zwijgend tegen een boom aan. Hij trilde van de kou, maar gaf daar nu echt niets om.
Het geblaas van de wind en het gekraak van de bomen zorgden ervoor dat Lincoln de voetstappen achter zich niet hoorde. Tobias kwam steeds dichterbij, en bleef even staan, achter de boom waar Lincoln tegenaan leunde. Daarna stapte hij verder en ging hij voor Lincoln staan. Lincoln keek langzaam op, verbaasd en lichtelijk geschrokken. Hij wist niet wat de man van hem wilde.
"Als ik jou afmaak.. Heb ik tóch nog een béétje gewonnen.." fluisterde Tobias wreed. Lincoln krabbelde langzaam overeind en stapte opzij. Adrenaline begon door zijn aderen te pompen. Plotseling sprong hij opzij, en begon hij terug te rennen naar de loods. Zigzaggend om de bomen heen.
"Pap!" schreeuwde hij hard. De angst was in zijn stem te horen en in zijn blik te zien. Vlak na die angstkreet, haalde Tobias hem neer en gaf hem een harde vuistslag tegen zijn hoofd. Lincoln jammerde zachtjes, maar dat viel weg toen Tobias zijn knie op zijn borst plaatste waardoor al het zuurstof zijn longen verliet, en hij vergrootte zijn ogen en probeerde moeizaam naar adem te happen toen Tobias zijn keel vastgreep en die met veel geweld dichtkneep. Ademen werd zo onmogelijk gemaakt. Lincoln's hoofd kleurde langzamerhand rood. Hij voelde de druk op zijn hoofd toenemen en voelde zich duizelig worden. "Sterf.." fluisterde Tobias nog zacht. Lincoln piepte zachtjes en stopte nu zelfs met spartelen.

Rowan Rivers

Hij stak zijn handen in zijn zakken en hij liep een rondje om de loods heen. Er was niets te zien, maar hij had ook niet verwacht dat hij iets zou zien. Daarom was hij ook eigenlijk gewoon niet weggegaan, hij had even alleen moeten zijn. Hij wilde aan niemand laten merken hoe ontzettend verdrietig hij was, hoe slecht hij zich nu voelde. Hij ging met een hand door zijn zwarte haar, en uit het niets sloeg hij met zijn hand tegen een boom, wat hem flink veel pijn deed. Daarna ging hij op een omgevallen boom naast de loods zitten, zodat hij wel alles in de gaten kon houden, maar zo zat hij niet binnen, en hoefde niemand de tranen in zijn blauwe ogen te zien. Steven mocht niet doodgaan, en hij wilde niet dat hij Andrea zo veel angst bezorgde. Hij wilde nu gewoon dat alles een keer goed ging, want nu kwam hij zelfs op het punt dat het allemaal niet meer hoefde. Hij pakte opnieuw zijn revolver vast en hij keek naar zijn zwarte wapen, en in flitsten dacht hij aan alles wat hij meegemaakt had. Te veel, veel te veel. Hij zuchtte en voelde dat hij opnieuw flink zat te trillen.

Steven Smith

Langzaam werd hij wakker. Zijn oogleden begonnen te trillen en hij opende zijn ogen met heel veel moeite. Zijn oogleden voelden enorm zwaar. Zijn huid zag spierwit en zweet stond op zijn gehele lichaam. Hij keek moeizaam om zich heen, maar zijn beeld bleef wazig. Hij had zo enorm veel bloed verloren, dat hij zich duizelig voelde als hij lag, en niets deed. Pijnscheuten trokken door zijn rug, waardoor hij zijn kaken op elkaar klemde. Heel langzaam probeerde hij iets overeind te komen. Tot hij een strenge stem hoorde.
"Blijven liggen." Andrea drukte hem zachtjes weer tegen de grond. "Je moet uitrusten. Je heb veel bloed verloren.. Als je nu gek gaat doen, zet je je leven op het spel.." zei ze zacht, en ze klonk enorm onzeker, maar toch duidelijk. Steven zuchtte zachtjes en haalde even diep adem. Hij draaide zich iets om en keek nu naar Lincoln, die ook naar hem keek, met tranen in zijn ogen. Het deed Steven pijn Lincoln zo te zien. Toch liet hij daar zo min mogelijk van zien.
"Jullie moeten hier weg, jullie worden niet gezocht.. Dit verdienen jullie niet. Ga naar het hotel, rust wat uit.. Ik.. Ik red mij wel.." sprak Steven schor en zacht. Andrea schudde haar hoofd en glimlachte even kort- heel kort. "Jij red jezelf wel? Hoe dan? Je sterft als we je nu alleen laten. Als jij er beter aan toe bent kunnen we het er misschien over hebben, maar nu is het nog uitgesloten.." sprak Andrea. Lincoln stond langzaam op en besloot dat hij even tijd voor zichzelf nodig had. Hij moest even tot rust komen, hij had even buitenlucht nodig. Hij haalde diep adem en liep richting de deur.
"Linc.. Wat ga je doen?" mompelde Steven zacht en zwak, terwijl hij zijn hoofd zo probeerde te draaien dat zijn zoon in zijn gezichtsveld viel, maar dat was onmogelijk. "Ik.. Ik ben even buiten.. Ik kom zo terug.." reageerde Lincoln zacht, terwijl hij de deur opende en naar buiten stapte.

Rowan Rivers

Langzaam werd hij wakker. Hij knipperde met zijn ogen en hij kwam langzaam overeind. Hij kneep zijn ogen direct dicht door de enorme hoofdpijn die hij had. Hij voelde zich misselijk en ziek, en hij wist heel goed dat dat kwam door de drugs van gisteren. Toen zijn zicht iets beter was keek hij even om zich heen, en zag hij Andrea en Lincoln zitten. Hij kreeg een brok in zijn keel. Zij kon hem wel troosten. Hij had het niet gekund. Hij had het niet hard genoeg geprobeerd. Hij was niet goed genoeg. Hij keek Andrea even aan, om daarna beschaamd weg te kijken. Hij wist nog goed genoeg wat hij gisteren allemaal gedaan had, en het deed hem ontzettend veen pijn en hij schaamde zich. Hij wist dat Andrea nu vast weer bang voor hem zou zijn, en dat vond hij verschrikkelijk. Hij keek even naar Steven op de grond en hij voelde verdriet opkomen. Hij pakte zijn revolver vast en hij merkte hoe wanhopig hij begon te worden. Hij begon zelfs te denken dat eerst hun afmaken en daarna zichzelf, een goede oplossing kon zijn. Hij sloot zijn ogen voordat de tranen te zien zouden zijn. Hij sprak nooit ergens over. Hij kwam langzaam overeind, en zijn hoofdpijn werd erger. Hij stopte de revolver weg en hij voelde zo veel verdriet dat het onmenselijk leek. Hij had gefaald. Hij had Steven niet kunnen beschermen, hij had Lincoln niet kunnen steunen, en hij had alles voor Andrea alleen nog maar erger gemaakt. 'Ik ga buiten... Even controleren...' Mompelde hij zacht, en hij draaide zich om, om naar de deur te lopen. Hij zag Tobias tegen de muur aan liggen, hij sliep nog. Het boeide Rowan nu niets. Hij ging kapot van binnen.

Lincoln Smith

Happend naar adem ontwaakte hij uit zijn slaap. Zweet stond op zijn voorhoofd en hij ademde zwaar. Hij had een vreselijke nachtmerrie gehad, en het begon nu langzaam tot hem door te dringen dat het een nachtmerrie was. Hij hijgde nog wat na en leunde toen zuchtend tegen de muur. Hij staarde voor zich uit, door de donkere loods heen. Het was nog vroeg in de ochtend, het schemerde buiten nog. Lincoln keek even opzij, naar zijn vader. Die zag er niet uit alsof hij het ging redden. Een plas bloed lag om hem heen en het verband zat ongelofelijk scheef en losjes om zijn lichaam gebonden. Lincoln kreeg tranen in zijn ogen van het beeld en schudde zijn hoofd.
"Laat mij hem helpen.." hoorde hij plotseling naast zich. De vrouw, die als het goed was Andrea heette, schuifelde onzeker dichterbij en knielde neer bij Steven. "O-Oké.." bracht Lincoln gedempt uit. Hij schoof iets opzij en gaf Andrea de ruimte. Even keek hij toe hoe Andrea het verband voorzichtig losmaakte en hoe ze daarna de wond fatsoenlijk begon te verbinden. Maar heel lang hield hij het niet vol. Hij werd er kotsmisselijk door, dus keek snel weg. Een aantal tranen liepen over zijn wangen. Het laatste wat hij wilde, was zijn vader kwijtraken.
"Hey.." fluisterde Andrea nu zachtjes. Ze ging naast Lincoln tegen de muur zitten en sloeg haar arm om hem heen. "Het komt wel goed.. Je vader wordt wel weer beter.. Hij is sterk.." sprak ze zachtjes. Lincoln staarde eerst wat onzeker naar de grond, maar Andrea had al snel zijn vertrouwen gewonnen en hij begon tegen haar aan te leunen. Zachtjes snikkend lag hij nu in haar armen. Andrea had haar ogen gesloten en ging met haar hand langzaam door Lincoln's haren.

Rowan Rivers

Hij was bijna wanhopig, maar hij kon zichzelf echt niet meer inhouden. Hij ademde zwaar en snel, en zijn hartslag was weer enorm hoog. Hij trok zijn jasje nu bij haar uit, en daarna trok hij het topje omhoog, zodat hij haar borsten beter kon zien. Hij trilde veel erger dan hij net al gedaan had, en hij merkte dat hij enorm onrustig werd. Hij zoende haar, wilder en gretiger, en hij drukte zijn opgewonden lichaam tegen haar aan. Net op het moment dat hij zijn boxer naar beneden wilde trekken om seks met haar te hebben trok er een enorme steek door zijn borstkas, waardoor hij in elkaar dook. Hij liet haar los, deed niets meer met haar, en hij kreunde zacht van pijn. Zijn lichaam had het moeilijk met die hoeveelheid GHB. Het was te veel geweest, wat nu goed aan hem te merken was. Hij wass copmleet van de wereld. Hij maakte zijn broek wel weer vast, en hij zette een paar wankele stappen naar achteren. De pijn zorgde er wel voor dat hij van Andrea af bleef. Tijdelijk dan. Hij keek nu naar Steven, en hij boog met een wazige blik over Steven heen. Hij pakte wat spullen uit de koffer, en hij maakte de wond schoon, om hem daarna te verbinden. Het ging gewoon niet erg goed. Het was beter als niets, maar hij had geen vaste hand en hij dacht alleen maar constant aan seks, waardoor hij flink afgeleid was. Nu hij klaar was greep hij opnieuw naar zijn borstkas, en keek hij wanhopig naar Andrea. Hij voelde zich zo moe en afwezig dat hij het gevoel had dat hij zo weg ging zakken door de drugs. 'H-hoe veel z-zat er in... H-hoe veel GHB...?' vroeg hij moeilijk en hij liet zichzelf op de grond zakken, tegen de muur aan, zodat hij half zat. Hij hield zijn hand rond zijn borstkas geklemd. Zijn hart maakte over uren, en hij was ook nog eens heel erg in paniek door alles wat er gebeurde. 'Ik... ik.. voel... me... n-niet goed...' sprak hij onduidelijk en warrig, en hij had moeite om zijn ogen open te houden.

Andrea Penoyer

Trillend bleef ze staan tegen de koude, betonnen muur. Ze durfde zich haast niet te verroeren en bleef gespannen en verstijfd staan. Rowan bleef maar door gaan. Met het zoenen, en het betasten. Het leek Andrea van binnen door de midden te scheuren, maar daar liet ze nu nog niets van merken. Ze ademde vreselijk snel en werd nog banger door Rowan's woorden. Hij ging toch niet echt..? Ze slikte moeizaam en keek toe hoe hij zijn riem af deed en op de grond gooide, en daarna zijn broek een stukje liet zakken. Andrea sloot haar ogen weer even en hapte naar adem toen hij stopte met zoenen en haar aan keek vol lust. Ze keek hem angstig aan, maar wist dat het toch niet tot hem door zou dringen. Zijn woorden lieten haar nog meer aanspannen en ze keek even langs Rowan heen, naar Lincoln. De jongen keek even met grote ogen toe, maar draaide toen zijn rug naar Rowan en Andrea en bleef naast zijn vader zitten, smekend en jammerend, aangezien niemand hielp, en het bloeden van de wond van zijn vader nogsteeds verder ging. Andrea kneep haar ogen weer even dicht en voelde zich vreselijk.

Rowan Rivers

Hij was flink van de wereld, hij had niet eens echt door wat hij zelf deed. Die drugs werkten flink op dit moment, hij kon zelf amper meer na denken. Andrea werkte eigenlijk vrijwel niet meer tegen, en hij drukte nog eens zijn lichaam tegen haar aan, en hij kreunde zachtjes. Hij ademde langzaam in, en daarna boog hij naar haar toe, en begon hij haar weer te zoenen. Hij liet zijn hand bij haar rokje weggaan, en hij begon daarmee zijn riem los te maken, wat moeizaam ging. Hij gooide zijn riem, met revolver, op de grond neer, en daarna drukte hij zich opnieuw tegen haar aan, waarbij hij toch nog eens kreunde. Hij kon hier op dit moment heel erg slecht tegen. Het drong niet eens meer tot hem door dat Lincoln dit allemaal zou kunnen zien. 'Andrea... je bent zo opwindend... ik word al geil als ik naar je kijk...' sprak hij met zachte en trillende stem, die ontzettend onduidelijk was. Hij was echt heel ver heen, zijn ogen stonden ook gewoon ontzettend raar. Hij trok zijn broek een klein stukje naar beneden, waardoor zijn boxer zichtbaar werd. Opnieuw drukte hij zich tegen haar aan, stopte hij de zoen, en keek hij vol lust en zelfs iets wanhoop in zijn blik naar haar. 'Ik kan niet meer wachten... het spijt e.. ik hou het niet vol... ik kan niet meer wachten...' sprak hij met trillende stem, en zijn blik stond even verdrietig, maar daarna toch wel weer vol lust.

Andrea Penoyer

Als er iets was dat ze niet verwacht had, was het dit wel. Ze sloeg dicht, wist niets meer te zeggen, ze kon gewoon niets meer over haar lippen verkrijgen. Ze begon lichtjes te trillen over haar lichaam en begon te hijgen van angst en gespannenheid. Ze wist niet hoe ze het moest laten stoppen. Ze stond tegen de muur aan geklemd en kon geen kant meer op. Ze voelde Rowan's handen over haar lichaam gaan en spande nog meer aan toen zijn handen onder haar rokje verdwenen en ook onder haar topje. Ze snikte zachtjes van afschuw, maar niets leek Rowan meer te kunnen stoppen. Hij leek nog wel enigszins voorzichtig te doen, maar dat leek langzamerhand ook te verdwijnen. Daarbij was hij wel erg gretig en ze had het gevoel dat als ze hem tegen ging werken, hij alleen maar ruwer werd, waardoor ze hem dus zo goed als zijn gang liet gaan. Ze sloot haar ogen langzaam en probeerde alles te negeren, maar dat was praktisch onmogelijk.

Rowan Rivers

Het drong niet tot hem door dat hij Steven moest helpen. Het drong niet tot hem door dat Lincoln alles kon zien, en het drong niet tot hem door dat hij dit gewoon echt niet kon maken. Hij was gewoon te erg van de wereld. De drugs deden hun werk goed. Andrea stribbelde niet heel erg veel tegen, en hij duwde haar naar achteren, zodat ze met haar rug tegen de muur stond. Hij zoende haar nog steeds, en ondanks dat het heel erg gretig was, was het nog wel voorzichtig. Hij liet zijn hand onder zijn jasje door over haar buik heen glijden, naar haar borsten toe, om die even te strelen. Daarna liet hij zijn hand naar beneden glijden, om zo onder het rokje door te gaan. Hij trok het rokje iets omhoog, zodat hij er beter bij kon. Hij begon nog erger te trillen en hij ademde zwaar, omdat zijn lichaam het vrij moeilijk had met alle soorten spanning. Hij was nu opnieuw enorm opgewonden, en hij ging dicht tegen haar aan staan, en hij voelde de erectie die hij had. Hij begon nog sneller te ademen, en nog eens drukte hij zijn lichaam tegen haar aan. Daarna ging hij weer met zijn hand naar haar borsten toe, en liet hij zijn hand zelfs onder haar topje verdwijnen. Hij deed wel voorzichtig, al waren al zijn bewegingen wel flink gretig, en ademde hij steeds sneller en sneller. Er waren zelfs zweetdruppeltjes op zijn hoofd te zien, omdat hij zich zo enorm opfokte. Dat was niet heel erg goed voor hem op dit moment.

Andrea Penoyer

Ze staarde naar Steven, die langzaam buiten bewustzijn raakte. Toen dat gebeurd was, zuchtte ze zachtjes. Haar spieren stonden nogsteeds gespannen en ze voelde zich alles behalve op haar gemak in deze ruimte en met deze kleding. Ze keek toe hoe Lincoln, de zoon van Steven, als ze dat goed begrepen had, zijn vader moeizaam omrolde op zijn buik en zijn shirt met veel moeite kapot wist te trekken. De jongen leek letterlijk te verstijven toen hij de wond van zijn vader zag en deinsde iets achteruit, alsof het hem dreigde aan te vallen. Hij hapte even naar adem en wendde toen zijn blik af. Heel vaak had hij nog geen schotwonden gezien.
Andrea keek even verward op toen Rowan ineens tegen haar begon te praten. Ze keek hem aan, en zag een blik waar ze lichtelijk van schrok. Ze probeerde die blik van haar af te zetten en knikte kort, waarna ze weg beende en begon te zoeken naar oude dekens, kussens en dat soort dingen. Uiteindelijk kwam ze terug met één katoenen laken en een kussen waar de veren al half uitvielen. Ze legde het op de grond neer en mompelde zacht dat dat het enige was dat ze kon vinden. Echter maakte ze de zin niet helemaal af, want Rowan was op haar afgestapt en pakte haar pols stevig vast, waarna hij haar begon te zoenen. Normaal vond ze het niet erg om met hem te zoenen, maar nu deed het haar eerder pijn. Ze probeerde tegen te werken, maar had er niet veel kracht en wilskracht meer voor.

Rowan Rivers

Eenmaal in de loods bleef hij naar Steven kijken, die langzaam in elkaar zakte. Hij sloot zijn ogen even, en hij probeerde helder na te denken, voor zo ver dat ging. 'Lincoln, let hem op zijn buik neer,' zei hij nu tegen de jongen. 'Trek zijn bovenkleding zo voorzichtig mogelijk stuk,' zei hij daarna tegen hem, en hij draaide zich naar Andrea. Opnieuw liet hij een blik vol lust over haar lichaam gaan, maar uiteindelijk kon hij zich weer iets beter focussen op wat hij wou zeggen. 'Wil je even overal kijken of je misschien iets van oude dekens of kussens kan vinden hier? Iets van stof? Er moet vast wel iets liggen...' zei hij nu zacht tegen haar. Daarna draaide hij zich om, en liep hij ietwat wankel de loods uit. Hij liep naar de auto van Steven en hij trok de kofferbak open. Hier lagen altijd wat standaard spullen, zoals de EHBO koffer die elke agent bij zich had. Hij pakte de koffer uit de auto, en hij liep daarna weer terug de loods in. Hij sloot de deur achter zich, en hij keek even om zich heen. Hij moest morgen, als het licht was, en als hij nuchter was, maar eens proberen om die gaten dicht te krijgen. Hij gooide de koffer op de grond en hij haalde zijn mobiel uit zijn zak. 'Jullie moeten even je accu uit het mobieltje halen...' zei hij nu. 'Dan doe ik dat zo ook,' zei hij daarna nog, en hij belde daarna Robin op. 'Hey Robin...' begon hij. 'Met Rowan... Ik heb je hulp nodig... Ja, het is nogal ernstig ja...' begon hij, en hij legde heel kort uit wat er ongeveer aan de hand was. Robin besloot hem uiteindelijk te helpen. Hij zou zo snel mogelijk komen, met boodschappen, zodat ze in iedergeval wat te eten hadden, met dekens en gereedschap, en hij zou komen om Steven te helpen. Rowan legde uit waar de loods ongeveer was, en hij hing daarna op. 'Lincoln, niet opgeven, het komt wel goed. Hij is heel sterk... ik weet zeker dat hij nog sterker kan blijven als jij laat zien dat je ook sterk kan zijn,' probeerde hij nu op de jongen in te praten, om hem wat vertrouwen te geven. Toen hij dat gedaan had keek hij weer naar Andrea, en naar haar benen die wel bloot waren, zijn jasje bedekte dat niet. Nu Steven bewusteloos was leken zijn hersens dat meteen duidelijk te maken, en hij slikte moeizaam. Hij liet zijn blik nog eens over haar lichaam gaan, en hij merkte hoe hij opnieuw enorm opgewonden werd. Hij stapte langzaam naar haar toe en hij keek haar heel even doordringend aan, maar wel nog lief. Hij trilde alweer, en hij keek met een blik vol lust naar haar. Daarna boog hij naar haar toe en begon hij haar vrij gretig te zoenen. Hij greep direct ook haar pols vast, en hij ademde sneller dan normaal. Veel sneller dan normaal. Hij wilde echt enorm graag, en het gevoel werd alleen maar erger.

Steven Smith

Hij wreef even met zijn hand over zijn gezicht, in de hoop dan weer iets 'frisser' te worden, maar het werkte niet. Hij moest moeite doen zijn ogen weer te openen en toen ook weer open te houden, en kreunde gedempt van de pijn, al leek dat ook langzaam te vervagen naar de achtergrond, wat een niet al te best teken was. De woorden die Rowan uitsprak drongen amper tot hem door. Hij dacht aan alles wat er gebeurd was, het drong nu pas allemaal echt goed tot hem door, en dat was een enorme klap voor hem. Hij was de meest gezochte man van het land nu, aangezien hij cipiers in de gevangenis aangevallen had, een bank beroofd had, en ontsnapt was uit de gevangenis. Er stond een mega beloning klaar voor de gene die hem zou verraden. En het nieuws van Mack, die hij voorlopig ook kwijt was, leek haast nog harder aan te komen. Hij hield zielsveel van die hond, meer dan mensen meestal dachten.
Hij werd langzaam uit de auto geholpen door Lincoln en Rowan, en zag met zijn wazige blik een loods voor zich liggen. Echter dacht hij niet echt na, dus wist niet waar ze waren en zocht er ook niets achter. Alles begon steeds minder goed tot hem door te dringen.
Andrea liep voor hen uit. Het korte rokje waaide steeds op door de wind, waardoor Andrea het uiteindelijk vastpakte aan de onderkant en het vast bleef houden, tot ze binnen stond. Het was een grote, lege ruimte. Op sommige plekken waterdicht, maar andere plekken lagen plassen water en lekte het enorm erg. Andrea bleef doelloos staan in de ruimte en keek toe hoe Steven binnen gesleept werd door Rowan en Lincoln.
Toen Steven op de grond neergezet was, tegen de muur, zuchtte hij zachtjes en pijnlijk. Hij keek even kort om zich heen, keek nog even naar Lincoln, en zakte toen buiten bewustzijn. Zijn oogleden zakten voor zijn ogen en hij plofte met een doffe knal op zijn zij. Lincoln ging naast hem zitten en drukte zich tegen zijn vader aan, terwijl hij zijn ogen sloot en zachtjes begon te snikken. Andrea bleef nog altijd midden in de ruimte staan. Ze wist zich geen houding te geven en bleef zwijgen.

Rowan Rivers

Het was een stukje rijden, maar aangezien hij vrij hard reed, duurde het niet heel erg lang. De plek waar ze waren, was een verrassende keuze. Het was een heel oude loods, waar de bende ooit gezeten had. Niemand zou hier ooit komen zoeken, het was de meest onlogische plek. Het was midden in het bos, niemand zou hier ooit komen. De loods stelde amper iets voor. Het dak was niet eens goed waterdicht, en verder was er niet veel, waarschijnlijk stond de loods zelfs leeg. Hij zette de auto achter de loods, zodat het niet erg op zou vallen, mocht er toch iemand komen. Hij stapte daarna uit, en hij keek even opzij naar Andrea, om daarna zijn deur dicht te gooien, om die van Steven open te trekken. 'Ik wil jullie mobieltjes,' zei hij nu kort, en hij ademde langzaam in. 'Ik bel zo Robin, of hij hier naar toe komt, en of hij eten mee neemt, en een prepaid telefoon, zodat we niet gevonden worden,' zei hij nu zacht, en hij keek even naar Steven waar het duidelijk niet goed mee ging. 'Kom, Lincoln en ik helpen je naar buiten. Andrea, zou jij voor willen gaan?' zei hij tegen Steven, en daarna vroeg hij het aan Andrea. 'Dan kan jij de deur vast open doen...' zei hij daarna. Veel stelde dat niet voor, maar hij was waarschijnlijk druk genoeg met het ondersteunen van Steven, zo te zien. Hij keek even naar Lincoln, daarna naar Steven, en daarna weer naar Andrea. Zijn blik werd steeds waziger en waziger. Dit ging voorlopig nog niet goed komen.

Steven Smith

Rowan stapte uit, en Lincoln nam weer plaats naast zijn vader. Hij keek enorm bezorgd naar Steven.
"Het spijt mij pap.." sprak hij zachtjes. Steven schudde zijn hoofd. Hij reageerde redelijk laat. "Jij kon er niets aan doen.." mompelde hij zacht terug. Hij voelde zich enorm licht in zijn hoofd worden en had niet eens echt door dat Rowan eiste dat hij reed. Andrea stapte zonder een woord te zeggen uit en ging in de bijrijdersstoel zitten en deed het portier dicht. Ze zuchtte zacht en staarde naar buiten, nog altijd zwijgend. Steven ademde steeds moeilijker en raspender. Lincoln bleef naar zijn vader kijken, die zijn ogen nog maar met kleine spleetjes open hield. Steven trilde hevig, en merkte niet eens dat de auto weer begon te rijden iets later. Ook had hij het niet door dat de auto een tijdje later weer stopte met rijden. Zijn oogleden voelden zwaar en hij wist dat hij elke seconden out kon gaan, hij voelde het. Nog altijd verloor hij bloed. Hoeveel bloed hij nu al kwijt was wist hij niet. Hij kreunde gedempt en sloot zijn ogen langzaam. Hij was nog niet bewustenloos, maar dat zou niet heel lang meer duren. Misschien wist hij zich nog naar de plaats te verplaatsen wat Rowan in gedachten had, maar dan zou hij echt niet meer kunnen.

Rowan Rivers

Hij hoorde wat Steven zei, en hij sloot zijn ogen even. Hij wist niet wat hij moest zeggen, hij kon niet eens iets zinnigs over zijn lippen krijgen. 'Laat mij dan niet alleen...' was uiteindelijk het enige wat hij over zijn lippen kreeg. Toen de deur openvloog, en hij hoorde wat Lincoln zei, keek hij even wat geschrokken. Ook hij was flink gehecht geraakt aan Mack, en hij wist hoe veel pijn dit Steven moest doen. 'We krijgen hem wel terug...' zei hij nu zacht. 'Maar nu moeten we hier weg zien te komen...' zei hij daarna, en hij schoot langs Lincoln naar buiten. 'Ik weet wel iets waar we heen kunnen...' zei hij nu, en hij trok de deur van Andrea open. 'Ik rij,' zei hij nu tegen haar, en hij keek haar even doordringend aan. Daarna verzachtte zijn blik iets. Hij moest proberen te ontspannen, zonder haar iets te doen, en dat was lastig. 'We moeten opschieten nu, anders komen we allemaal nog vast te zitten,' zei hij nu. Ze hielpen Steven nu, en alleen dat was al strafbaar. 'Ik kan prima rijden, en alleen ik weet de weg. Bovendien hebben we geen tijd om te wachten, en jij kan dan even uitrusten Andrea...' zei hij nu zacht tegen haar, maar wel doordringend. Het was duidelijk dat hij niet erg blij zou reageren als ze nu tegen hem in ging. Hij bleef naar haar hoofd kijken, en daarna zakte zijn blik toch naar beneden, naar de rondingen van haar borsten, ondanks dat ze zijn jasje aan had. Hij merkte dat hij alleen al hierdoor langzaam gek werd, en hij slikte moeizaam. Hij had de neiging haar vast te pakken, haar te zoenen, en het werd steeds erger. 'Kom,' zei hij nu zacht tegen haar, en met moeite keek hij weer naar haar ogen. Als Steven zo out ging, had hij een enorm probleem, en hij vroeg zich af of Andrea dat ook door had. Andrea zou er namelijk vreselijk de dupe van worden.

Lincoln Smith

Hij liep met grote passen richting het dierenkliniek, en haalde even diep adem voor hij binnenstapte. Met een rechte lijn liep hij op de helpdesk af en tikte daar ietwat nerveus op, tot er een vrouw naar hem toe kwam. De vrouw glimlachte vriendelijk naar hem.
"Kan ik u helpen?" vroeg ze. Lincoln glimlachte ook lichtjes, al zag het er niet echt heel gemeend uit. "Ik ehh- Ik kom onze hond ophalen.. Mack.." sprak hij gedempt. De vrouw ging zitten achter een computer en tikte wat dingen in, waarna ze weer opkeek naar Lincoln. "Wat is uw naam?" vroeg ze hem nu. Lincoln slikte even moeizaam. "Lincoln, Lincoln Smith," sprak hij toen duidelijk. Opnieuw voerde ze dingen in op de computer. Het was een paar minuten stil. Daarna keek ze weer op naar Lincoln. "Die naam staat niet in ons register. De achternaam ook niet. Heeft iemand anders de hond weggebracht?" vroeg ze hem nu. Lincoln dacht even na en dacht aan Rowan. "Uhmm.. Rowan Rivers.." zei hij nu. De vrouw richtte zich weer op de computer en leek wat dingen door te lezen, waarschijnlijk over Mack. Hij was namelijk gechipt, dus kon ze allemaal informatie naar boven halen over de hond, en over de baasjes.
"Ik haal hem zo op.. Ik eh.." de vrouw leek plotseling erg nerveus en staarde langs Lincoln naar de muur. Lincoln vroeg zich af waarnaar ze keek, maar vond het raar om om te draaien. "Ik moet eerst even iemand bellen.." zei ze nu zacht. Ze draaide zich om en liep naar een telefoon, waarna ze begon te bellen. Lincoln hoorde niet wie ze sprak en wat ze zei. Hij zuchtte even en draaide zich nu om, om met zijn rug tegen het loket te gaan leunen. Nu zag hij waar de vrouw naar gekeken had. Er hing een grote foto van zijn vader aan de muur, met de tekst eronder dat wie 'de gouden tip' naar hem had, een forse beloning zou krijgen. Lincoln keek even met grote ogen naar de poster en draaide zich toen weer om naar de vrouw. Hij zag haar praten in de telefoon, gestrest. Lincoln dacht diep na, maar wist dat hij ook hier niet langer veilig zou zijn hier. En hoe langer hij hier bleef, hoe langer zijn vader op de parkeerplaats bleef. En als er politie kwam.. Lincoln schudde zijn hoofd en draaide zich weer om, om snel weg te rennen, de deur uit, naar de auto. Hij rukte het portier open en zag dat Rowan zijn plek ingenomen had. Even keek hij hem verward aan, daarna keek hij naar zijn vader.
"Ik eh- Het spijt mij.. De politie komt eraan.. Ze herkende ons.." hakkelde Lincoln zacht.



Steven Smith

Zijn beeld werd steeds waziger. Hij probeerde erbij te blijven, maar dat werd steeds moeilijker. Zijn ademhaling werd ook steeds slechter en zwakker. Hij deed echt zijn best erbij te blijven, maar hij verloor enorm veel bloed en wist dat hij het niet heel lang meer kon volhouden, hoe erg hij ook zijn best deed.
"R-Rowan," hakkelde hij nu zacht. "J-Je spreekt wartaal, j-jongen.." Hij haalde even diep adem en sloot zijn ogen. "N-natuurlijk geef ik meer om Lincoln.. H-Hij is mijn zoon.. Maar het scheelt niet veel, Rowan. Plaats jezelf nou niet op een lagere rang..." Hij hoestte lichtjes en rochelend en kneep zijn ogen dicht. Het deed hem pijn om de woorden van Rowan te horen, aangezien hij eigenlijk niet eens wilde weten wat er allemaal met Lincoln gebeurd was. Hij wilde dit eigenlijk zo goed mogelijk vergeten. Al zou dat erg moeilijk worden. Hij zuchtte moeizaam en probeerde op zijn ademhaling te letten.
Toen de deur van de auto open ging, en Lincoln verscheen, keek Steven op. Hij keek er enorm naar uit Mack weer te zien, hem in zijn armen te sluiten, zijn handen in zijn vacht. Hij hield zoveel van Mack, alsof het een familielid was. En iedereen om hem heen wist dat. Heel langzaam drongen de woorden van zijn zoon tot hem door. Zijn blik verstarde en er leek een waas voor zijn ogen te trekken. Hij leek volledig te verstijven en leek te beseffen dat hij Mack nooit, of in iedergeval een tijd niet meer zou zien. Altijd had hij Mack bij zich gehad, het was zijn beste vriend, al heel lang..

Rowan Rivers

Hij zei geen woord meer. Hij kreeg wel mee dat het niet goed ging met Steven, maar hij was veel te druk bezig met Andrea. Hij kon zijn gedachten niet meer ordenen, en hij werd langzaam helemaal gek. Uiteindelijk was het zo erg dat hij zijn deur open gooide, en dat hij naar achteren liep, om naast Steven te gaan zitten. Nog steeds zei hij geen woord, hij legde ook niet even uit waarom hij van plek wisselde, hoe moest hij dat ooit uitleggen? Hij vroeg zich af of Steven het niet allang zelf door had, maar ergens maakte het hem ook niet uit. Hij keek naar Steven, naar het bloed, en hij ademde langzaam in. 'Niet opgeven Steven... Ik weet dat je waarschijnlijk denkt dat wij het allemaal wel overleven zonder jou, maar dat is niet waar. Je snapt niet hoe ontzettend veel wij jou allemaal nodig hebben,' sprak hij zacht, en het was bijzonder dat Rowan zo gevoelig deed. Misschien kwam het ook wel door de drugs, en door het feit dat er te veel gebeurd was. Hij pakte nu de hand van Steven vast, en hij kneep er even in, om hem daarna bemoedigend aan te kijken. 'Ik bel Robin zo op, die komt naar ons toe... waar we dan ook heen gaan... en die helpt jou. Je moet volhouden nu man. Je hebt al zo veel doorstaan, en ik wil niet dat je mij nu laat stikken. Mij niet, Lincoln niet, en Andrea niet,' sprak hij zacht maar doordringend. Nu Lincoln er niet was kon hij tenminste even met Steven praten. 'Doe het anders alleen voor Lincoln... ik weet dat je hem belangrijker vind dan dat je mij vindt. Hij heeft je nog nodig Steven. Hij heeft je al zo lang moeten missen, en wat wil je anders? Moet hij bij mij blijven? Je hebt nu kunnen zien wat er gebeurd als hij bij mij blijft... Ik kan niet op hem letten, hij is verdomme bijna vermoord door die klootzakken, omdat ik hem niet kon beschermen... Jij mag niet opgeven, je moet volhouden... Als je het niet voor mij doet, dan voor hem...' sprak hij zacht, en nu met trillende en onduidelijke stem tegen zijn vriend. Het boeide hem nu even niets dat Andrea hem even zo gevoelig zag. Het was toch al duidelijk dat hij onder invloed en in de war was. Opnieuw gingen zijn gedachten naar Andrea, en merkte hij dat hij begon te trillen. Hij klemde zijn kaken op elkaar en hij haalde diep adem, maar hij merkte zelf ook wel dat dit heel snel een keer mis ging. Als Steven dan bewusteloos zou zijn, zou niets hem tegenhouden. Alleen Steven's aanwezigheid zorgde ervoor dat Rowan zich in probeerde te houden, maar als hij dat niet meer hoefde te doen, omdat Steven het toch niet zou zien, zou hij Andrea nog wat aan doen. Toch sprak hij dit niet hardop uit. Hij schaamde zich er enorm voor, en hij had geen idee hoe hij het uit moest leggen, al wist Steven zelf ook heel erg goed wat voor werking GHB had.

Steven Smith

Hij hoorde met veel moeite aan dat Mack neergeschoten was en waarschijnlijk nog ergens in een dierenkliniek was. Steven sloot zijn ogen en ademde moeizaam. De pijn was onverdraaglijk en hij voelde dat hij niet heel lang meer bij bewustzijn zou blijven. Toch probeerde hij zich sterk te houden. Hij moest eerst Mack daar weg halen, voor de politie dat deed omdat ze wisten dat het zijn hond was. Daarna maakte het hem niet meer uit wat er gebeurde. Zijn leven had toch geen enige waarde meer. Lincoln was veilig en vrij, en dan zou Mack ook weer veilig zijn. Steven zuchtte zacht.
"Rij maar naar dat dierenkliniek dan, Andrea.." sprak Steven nu. Hij wilde zeggen tegen Rowan dat hij er niets aan kon doen, dat hij zich niet hoefde te verontschuldigen, aangezien hij dat wel deed. Maar hij wist het niet over zijn lippen te krijgen.
Zijn gezicht was wit weggetrokken en hij zag er elke seconden slechter en zwakker uit. Zijn lichaam begon lichtjes te trillen en hij begon moeizamer te ademen. In zijn ooghoek zag hij Lincoln opkijken. Maar hij wist niet hoe hij zijn zoon moest kalmeren.
Toen Andrea de auto stopte bij het dierenkliniek, kwam Steven iets overeind, maar zakte meteen weer in elkaar. Hij moest naar adem happen en de wereld begon ongelofelijk erg om hem heen te draaien. Even werd het zwart voor zijn ogen, maar hij wist zichzelf weer bij te krijgen.
"Linc, wil jij Mack halen..?" vroeg Steven nu zwak en schor. Hij keek schuin opzij naar Lincoln. Lincoln kwam overeind. Daar zei hij geen nee tegen. Hij zou het niets vinden als zijn vader zo gewond naar buiten ging. Haastig stapte Lincoln uit de auto en begon richting het gebouw te lopen.

Rowan Rivers

Hij wilde keihard tegen Steven in gaan, maar alles wat hij deed was zijn kaken op elkaar klemmen. Als hij nu met Steven ruzie ging maken liep het verkeerd, dat was zeker. Altijd als ze ruzie hadden ging het verkeerd, dus moest hij zich nu maar even inhouden, al was hij het er totaal niet mee eens dat Andrea reed. Bovendien voelde hij zich beledigd dat Steven wel even bepaalde wie er reed, terwijl Andrea daar op dit moment helemaal geen zin in leek te hebben. Hij daar in tegen kon prima rijden, hij had vaker gereden onder invloed, en het was altijd goed gegaan. Tenminste, bijna altijd dan. Hij zuchtte even en hij liep naar de andere kant van de auto, om daar op de bijrijders stoel te gaan zitten, aangezien Steven en Lincoln achterin gingen zitten. Hij wilde eigenlijk niet zo dicht bij Andrea zitten, maar het moest maar even. Hij keek opzij uit het raam, en hij zag dat hij toch wel enorm draaierig was, de wereld leek om hem heen te bewegen, en ze reden nog niet eens. Zijn hartslag was nog steeds enorm hoog, en ook dacht hij nog steeds enorm veel aan wat hij allemaal met Andrea wilde doen. Hij probeerde daar niet op te letten, hij wilde het negeren, maar het lukte niet. Hij keek nu heel even opzij naar haar, en opnieuw gierde de opwinding door zijn lichaam heen, waardoor hij zijn ogen sloot en iets anders ging zitten. Hij schaamde zich dood, al kon hij hier eigenlijk niets aan doen. Hij kon er niets aan doen dat hij vreselijk opgewonden werd door die GHB. Toch merkte hij dat hij alleen al door aan Andrea te denken, door naar haar te kijken, een erectie kreeg, en dat vond hij vreselijk. Pas toen Steven over Mack begon kon hij zich ergens anders op concentreren, al vond hij dit niet echt leuk. 'Ehh... ja... Mack...' begon hij nu zacht, en hij draaide zich om, om naar Steven te kijken. 'Nu niet gaan flippen...' mompelde hij daarna zacht, en alweer iets emotioneel. 'Hij is in de dierenkliniek... hij is neergeschoten, ik geloof toen ze Andrea meenamen... ' sprak hij nu zacht, en hij keek naar Andrea. 'Maar... hij is niet dood... denk ik... tenminste... ik... eh...' zei hij nu warrig, omdat hij zich niet kon herinneren wat er allemaal gebeurd was in de kliniek. Hij was toen zo in shock geweest van alles wat er gebeurd was, dat het langs hem heen was gegaan. 'Ik geloof dat ik mijn kaartje achter heb gelaten, maar ik weet niet.... ik weet het niet zeker... Ik kan het me niet herinneren...' mompelde hij nu, toch wel met wat schuldgevoel. 'Sorry... ' mompelde hij nog sneller er achteraan, en hij keek weer voor zich uit. Alleen al dat hij zijn excuses aanbood liet zien dat het niet erg goed ging. Anders deed hij dat nooit zo snel.

Steven Smith

Hij keek ietwat verbaasd op toen Rowan plotseling om de autosleutels vroeg. Steven graaide in zijn broekzak en pakte de sleutels, maar gaf die niet aan Rowan. "Jou laten rijden is hetzelfde als zelfmoord plegen op dit moment," mompelde hij zacht. Zijn stem leek steeds meer weg te vallen. Hij keek nu opzij naar Andrea, die zich er constant een beetje buiten hield. "Kan jij rijden? Ik geloof dat we dan de minste kans op ongelukken hebben.." vroeg hij voorzichtig. Andrea beet even op haar onderlip en leek even na te denken. Daarna knikte ze onzeker en stapte ze naar voren. Ze pakte de sleutels aan, glimlachte waterig en opende het portier van de auto om voor het stuur te stappen en de sleutel in het contact te steken. Steven kreunde gedempt en moest zijn ogen even dichtknijpen om niet weg te vallen. Hij wilde niet weten hoe zijn rug eruit zag.
"Gaat het, pap?" vroeg Lincoln zachtjes, terwijl hij dichter naar zijn vader toe stapte. Meteen opende Steven zijn ogen weer en knikte kort. Hij opende het achter portier en stapte in. Lincoln stapte aan de andere kant in, naast zijn vader. Steven probeerde rechtop te zitten, maar door de enorme, stekende pijn in zijn rug werd dat haast onmogelijk. Hij hoorde hoe Andrea de motor van de auto startte en voelde hoe de auto in beweging kwam. Plotseling dacht hij ergens aan. Wie had er voor Mack gezorgd, de afgelopen dagen? Hoe was het met Mack? Steven beet op zijn lip.
"Rij eerst langs het hotel.. Ik wil Mack niet alleen laten.." sprak hij zacht, niet wetend wat er met zijn geliefde hond gebeurd was.

Rowan Rivers

Hij had moeite om recht overeind te blijven staan, aangezien Steven steeds zwaarder op hem leunde. Hij zag dat de auto van Steven voor de loods stond, en hij keek even opzij, en zijn beslissing was snel gemaakt. Hij was ontzettend onder invloed van alcohol en drugs, maar een andere mogelijkheid zou hij niet accepteren. 'Autosleutels, ik rij,' zei hij kort tegen Steven, al klonk het niet onaardig, hij had gewoon moeite met praten, doordat hij zo onder invloed was. Hij wilde zo min mogelijk naar Andrea kijken, maar af en toe kon hij het gewoon niet laten, en voelde hij de tintelingen door zijn lichaam gaan, en hij wist dat dat voorlopig nog niet weg zou gaan, misschien werd het zelfs nog wel iets erger. Hij trilde nog steeds, en hij zag ontzettend wazig. Ook was hij draaierig en kon hij zich nergens op concentreren. Alleen Andrea leek constant zijn aandacht te trekken. Hij keek even zorgzaam naar Steven, al lag er nog steeds die rare uitdrukking in zijn ogen. 'Ik ben niet boos op je,' begon hij nu, iets zachter, en nog steeds met onduidelijke stem. 'Tenminste... Ik vergeef het je echt wel... ik ben gewoon blij dat je er weer bent, ik heb je nodig. Ookal denk jij altijd van niet. Ik hoop gewoon dat... dat... het goed komt...' mompelde hij nu. Hij wilde duidelijk eerlijk tegen Steven zijn, maar het koste hem ook duidelijk moeite om eerlijk tegen hem te doen. Hij had het gewoon lastig met alles wat er gebeurd was. Eerst was Steven bijna dood, had hij gezien hoe zijn beste vriend, tevens zijn baas, een bank had overvallen, en hij had niets kunnen doen. Daarna had hij met Lincoln opgescheept gezeten, en ook dat deed wel iets met hem, en maakte hem gespannen. Toen had Steven vast gezeten, en opnieuw had Rowan niets kunnen doen, en toen hadden ze ook nog Andrea gepakt. En nu dit. Nu had hij het gevoel dat hij elk moment in staat was om Andrea te bespringen, en hij vroeg zich af hoe lang hij het vol ging houden om dat niet te doen. Hij vroeg zich af hoe erg het opviel dat hij zo onrustig was, en dat hij zo gefocust was op Andrea. Ergens wilde hij haar beschermen, en ergens wilde hij haar enorm graag vastgrijpen om vanalles met haar te doen. Hij bleef nu stilstaan, en keek weer naar Steven, wachtend op de autosleutels. Hij liet Andrea niet rijden, ook Lincoln niet, al wist hij niet eens of de jongen een rijbewijs had, en Steven kon al helemaal niet rijden nu. Dus hij moest zelf maar rijden. Tobias was met het groepje meegelopen, en Rowan hield ook hem goed in de gaten, al leek hij zijn lot te ondergaan, en deed hij niet eens de moeite om te kijken naar een vluchtroute. Misschien vond hij dit nog niet eens zo erg.

Steven Smith

Hij liet zich overeind helpen door Rowan en voelde zich enorm duizelig en misselijk worden. Daarbij leken zijn benen af en toe niet meer mee te werken.
"Je snapt het niet, Rivers.." bromde Steven hees. "Als ik het je vertelde, en zij kwamen erachter dat ik het verteld had of dat ik samen werkte met iemand dan.." Steven keek even naar Lincoln en schudde toen zijn hoofd. "Dit komt later wel.." mompelde Steven nu. Hij hoopte dat Rowan dat begreep. Hij wilde namelijk niet dat Lincoln sommige dingen zou horen. Die jongen had al genoeg meegemaakt.
Lincoln liet weten dat hij zelf wel kon lopen naar de auto. Hij klonk wat kortaf, wat waarschijnlijk een reactie was op dr shock. Steven liep moeizaam verder, met behulp van Rowan, en keek even naar Andrea. Ze zei helemaal niets en staarde voor haar uit. Het jasje was veel te groot voor haar, maar daar leek ze niet mee te zitten. Ze hield het jasje zo stevig vast dat het leek alsof ze bang was het kwijt te raken. Met z'n vieren verlieten ze de loods. Steven had zichtbaar veel pijn en begon steeds slechter te lopen. Lincoln liep voorop en keek af en toe bezorgd om naar zijn vader.