Police Life

Steven Smith

Hij hoorde Rowan al achter hem aan komen, en wist dat hij sneller zou zijn. Zelf was hij namelijk echt niet echt goed te been nu door zijn herstellende verwondingen en hij had daardoor ook echt geen conditie meer. Toen Rowan hem vastgreep en hem omdraaide, klemde Steven even zijn kaken op elkaar tegen de pijn en keek toen naar Rowan. Hij ademde moeizaam en probeerde zich sterk te houden, maar hij voelde zich zo enorm slecht- zowel lichamelijk als geestelijk- dat hij toch tranen in zijn ogen kreeg. Snel veegde hij die weg en slikte moeizaam.
"En mijn auto dan?" mompelde hij zachtjes. Hij keek even naar zijn auto, die op de parkeerplaats verderop stond. De wagen stond enorm scheef op de parkeerplaats en er zat een forse deuk in de deur.
Toen Rowan zei dat hij ziek was en een keer aan zichzelf moest denken, begon Steven weer zacht te mompelen. "Ik ben niet ziek.. Alleen maar wat vermoeid en zo.." zei hij koppig. Zijn stem klonk eentonig en zonder enige wilskracht. De sterke man in hem leek verdwenen. Er was wel duidelijk iets gevoeligs bij hem geraakt. Langzaam sloot hij zijn ogen en schudde zijn hoofd even kort. Hij voelde zich enorm wanhopig en bezorgd, maar niet over zichzelf. Hij ging binnenkort iets stoms doen, dat wist hij nu al. Maar hij kon er niets tegen doen.. Hij had geen keuze. Normaal was hij een goede politieman en had hij overal slimme oplossingen voor, maar nu hij zelf verstrikt leek in de problemen leek hij zich niet meer te kunnen redden.
Verslagen en zwakjes stapte hij naar Rowan's auto. Zijn blik neergeslagen en op de grond gericht. Zijn knieën knikten en hij leek elk moment door zijn benen te kunnen zakken.

Rowan Rivers

Hij keek naar het gezicht van Steven, naar wat hij deed. Zijn beste vriend gedroeg zich ronduit raar. Toen Steven opstond en wegliep schoten de wenkbrauwen van Rowan omhoog. Het moest niet veel gekker worden. Dit had hij nog nooit meegemaakt. Zonder te aarzelend stond hij zelf ook op, griste hij zijn telefoon en autosleutels van tafel, en rende hij zijn kantoor uit. 'Ik ben weg, ben te bereiken op mijn mobiel...' riep hij nog, en hij stoof achter Steven aan het bureau uit. Hij greep hem direct vast bij zijn schouders en hij keek hem doordringend aan. 'Wij gaan praten,' zei hij nu kort tegen hem. 'Je rijdt met mij mee... wat dacht je nou zelf? Dat ik je zo ging laten rijden? Echt niet, vergeet het maar,' zei hij nu duidelijk. Steven zo laten rijden was niet alleen heel erg strafbaar, het was ook nog eens enorm gevaarlijk. Hij bleef voor zijn vriend staan, zodat die hem wel aan moest kijken, en niet om hem heen kon, en hij ademde langzaam in. 'Er is iets. Ik ken je langer dan vandaag. Je gaat mee naar het hotel, ik wil dat je uitrust,' zei hij nu tegen Steven, en in zijn stem klonk een bepaalde toon die liet doorschemeren dat hij zich zorgen maakte, maar ook niet echt van plan was om Steven hier tegen in te laten gaan. 'Je bent ziek man, hou eens rekening met jezelf,' zei hij nu iets zachter tegen hem, en nu stonden zijn blauwe ogen niet boos meer, maar eerder heel erg bezorgd. 'Kom mee...' zei hij nu, en hij knikte naar zijn auto.

Steven Smith

Hij zweeg eerst een tijdje, maar reageerde toen toch op Rowan's woorden. "Ik werk niet, ik.." hij liet zijn zin afsterven en staarde nu voor zich uit. Toen Rowan zei dat hij zijn lichaam eens moest laten rusten omdat hij anders misschien wel een hartaanval zou krijgen, trok hij zijn wenkbrauwen even sarcastisch op en snoof gedempt. Misschien kwam er binnenkort toch een einde aan zijn leven. Hij zuchtte even en keek een moment met een verslagen blik naar de grond. Bijna nooit keek hij verslagen, maar nu kon hij er niet meer tegenop.
Toen Rowan over het OM begon, schoof Steven zijn stoel alweer naar achteren en stond op. Nee, daar ging hij niet over praten, nu niet. Echt niet. Hij had al meer dan genoeg aan zijn hoofd. En hij had ook al ruzie met het OM. Dus zin om daarover te praten had hij echt niet.
Zonder ook maar een woord te zeggen liep hij ietwat wankelend naar de deur en opende die. Toen hij buiten het kantoortje stond smeet hij de deur keihard dicht en beende naar zijn eigen kantoortje. Daar ging hij op zoek naar zijn reserve wapen. Zijn tweede reserve wapen. Hij opende een lade, deed een kistje open en pakte zijn MP-5 eruit. Die stak hij tussen zijn broek, waarna hij ook zijn kantoortje verliet en naar de uitgang van het bureau stormde. Zijn blik stond woedend, maar ook enorm bezorgd en afwezig.

Rowan Rivers

Hij was blij dat Steven uiteindelijk meewerkte, hij had geen zin in een enorme ruzie op dit moment, dat konden ze ontzettend slecht gebruiken. Eenmaal in zijn kantoor gaf hij het glas water wat op zijn bureau stond aan Steven, en daarna gaf hij hem een zakdoek, om het zweet van zijn hoofd af te halen. Hij ging zelf ook op een stoel zitten, en hij ademde langzaam in. 'Steven, ik wil niet dat je hier komt,' zei hij als eerste tegen zijn vriend. 'Je bent ziek, je moet uitrusten, ik wil niet dat je gaat werken,' maakte hij daarna zijn opmerking iets uitgebreider, al verwachte hij nu al heel veel gezeur van Steven, waarschijnlijk. 'Je moet je lichaam eens een keer de tijd geven om te herstellen, anders krijg je nog eens een hartaanval, of zak je gewoon in elkaar, en dat zouden we niet willen...' zei hij nu tegen hem, met een doordringende blik in zijn ogen. Daarna zuchtte hij nog eens. 'Maar, daar wilde ik het niet over hebben....' begon hij nu. 'Ik wilde het hebben over het OM....' zei hij nu, en hij ging even met zijn hand door zijn zwarte haar heen. Hij wist niet zo goed wat hij er over moest zeggen. Of Steven boos zou reageren of niet, of hij er normaal over zou praten, of niet. Hij pakte nu zelf het kopje koffie wat op zijn brueau stond, en hij keek even weg van zijn vriend. 'Ik neem aan dat jij ze al gesproken hebt...' zei hij nu. Hij keek hem vrij snel weer aan, en hij wreef even met zijn hand langs zijn ogen. Hij was moe. Hij had enorm slecht geslapen, hij had last van zijn hoofd, de hele tijd, en hij maakte zich zorgen over alles, en dat was vreselijk irritant. Hij maakte zich vooral zorgen over hoe het nu verder moest, in verband met werk, maar ook tussen hem en Andrea, en ook over Steven nu.

Steven Smith

Hij klemde zijn kaken op elkaar toen er weer een aantal enorme steken door zijn borstkas gingen. Hij moest even naar adem happen, en keek daarna weer op naar Rowan.
"We kunnen hier ook praten," klonk hij kortaf. Hij haalde zijn hand even langs zijn bezwete voorhoofd, maar veel hielp het niet, de zweetdruppeltjes bleven maar komen. Op de vraag of hij had gereden hier naartoe, reageerde hij niet. Hij staarde koppig voor zich uit en bleef zwaar ademen.
"Je kan mij niet eens naar het hotel brengen, als ik niet meewerk.." mompelde hij nu eigenwijs. Toch schoof hij de stoel waar hij op zat voorzichtig achteruit en stond hij op. Bijna zakte hij meteen al door zijn benen, maar hij wist zich staande te houden. Zwijgend sloot hij de computer af- hij had genoeg gezien voor nu- en liep voor Rowan uit naar het kantoortje van Rowan. Eenma daar aangekomen rukte hij de deur open en zakte neer op een van de stoelen. Hij haalde zijn hand nog eens langs zijn voorhoofd en sloot zijn ogen even voor een moment.

Rowan Rivers

De reactie van Steven was raar. Hij zag hoe zijn vriend alles waar hij mee bezig was wegklikte, wat opzich alleen al raar was. Hij had nooit heel erg het gevoel gehad dat Steven veel geheimen voor hem had, maar nu deed hij wel apart. Hij kneep zijn ogen iets samen, en Rowan ademde langzaam in. Hij had de neiging om enorm tegen zijn vriend uit te vallen, maar opnieuw deed hij dat niet. 'Je zit hier wel lekker?' herhaalde hij de woorden van Steven alleen maar. 'Toch denk ik dat wij even moeten praten...' zei hij daarna iets korter tegen hem. Hij had hier geen zin in eigenlijk, maar het moest maar. 'Loop gewoon even met mij mee... je ziet er niet goed uit... ga even bij mij zitten en drink wat water...' zei hij nu tegen Steven, iets rustiger en vriendelijker, en zijn heldere blauwe ogen stonden strak op hem gericht. Hij maakte zich zorgen om Steven. Dat hij nu al hier was, was geen goed teken. Hij hoorde hoe zwaar hij ademde, en hij kon de zweetdruppels op zijn voorhoofd zien. 'Ben je hier naar toe gereden?' vroeg hij nu aan hem. Hij wist dat Steven geen auto mocht rijden, maar hoe was hij hier anders gekomen? Geen taxi, dat wist Rowan zeker. 'Kom gewoon even mee, het duurt niet lang...' mompelde hij nu tegen hem, en hij liet het pakje sigaretten in zijn broekzak glijden. Dat moest maar even wachten, hij zou straks wel even roken. 'Anders breng ik je naar het hotel,' zei hij nu tegen Steven, met een strakke blik in zijn ogen. 'Dus, je hebt de keuze, je komt of even bij mij zitten en wat water drinken, of ik breng je naar het hotel,' zei hij nu, wel vrij aardig.

Steven Smith

Hij klikte zijn mail open en las de bovenste paar mailtjes. Wat erin stond maakte hem woedend en wanhopig. Zijn blik stond bezorgd en angstig. Toen hij de mailtjes wegklikte en weer naar zijn inbox ging, waren de mailtjes verdwenen. Hij zocht nog even, maar hij vond niets meer. De mails hadden zichzelf verwijderd. Steven beet nerveus op zijn lip en hijgde lichtjes. Zweet ontstond op zijn voorhoofd. Hij maakte zich enorm druk.
Toen Rowan plotseling achter hem stond, klikte hij gehaast alles weg en draaide zich langzaam iets om naar Rowan. Er werd hem gevraagd of hij mee wilde komen naar zijn kantoortje, maar eigenlijk had Steven daar vrij weinig zin in. Hij was super chagrijnig. Al was dat in werkelijkheid alleen maar een bescherming voor zijn andere emoties.
"Eigenlijk zit ik hier wel lekker.." mompelde Steven met een lage, snauwende stem. Hij keek weer even naar het computerscherm en ademde zwaar. Daarna keek hij weer naar Rowan. Al keek hij eigenlijk niet écht naar hem. Hij was zo diep in gedachten dat hij niet eens wist waar hij naar keek.

Rowan Rivers

Hij was aan het werk gegaan, in zijn eigen kantoor. Daar was hij tenminste alleen, en werd hij niet gestoord. Hij ging niet in het kantoor van Steven zitten, dat deed hij gewoon niet zonder te overleggen met hem. Toen hij was geschreeuw hoorde keek hij even op, en het was een wel heel bekende stem, iemand die hier op dit moment echt niet moest zijn. Hij schoof het dossier waar hij over heen gebogen zat iets aan de kant, en hij stond direct op. 'Verdomme...' mompelde hij zacht, omdat hij er flink van baalde dat Steven hier was. Dat was dom van hem, hij moest genezen. Rowan liep naar de deur toe, om die te openen, en hij liep direct naar het kantoor van Steven, hij opende de deur, maar daar zat niemand. 'Ik word gek... ik zou toch zweren dat ik hem hoorde...' mompelde hij zachtjes in zichzelf, en hij schudde zijn hoofd even, om daarna de deur van het kantoor van Steven weer te sluiten. Hij ging met een hand door zijn zwarte haar en hij ademde diep in. Hij was gespannen, meer dan anders, en hij wist goed dat het OM daar een flinke rol in mee had gespeeld. Hij moest opeens veel meer doen, er stond veel meer druk op hem, en dat was hij niet zo gewend, en het kwam nogal ongelegen ook. Hij werd net weer iets normaler, hij kon weer redelijk functioneren zonder direct enorm naar de drank te grijpen, wat vooral kwam omdat Steven zijn baas was, en als iemand hem goed kende was Steven het wel. Hij zuchtte en keek naar de deur van zijn kantoor. Zijn handen trilden een klein beetje, zoals eigenlijk heel vaak de laatste tijd. Het was maar goed dat hij geen schiettest had moeten doen de afgelopen weken, want hij zou waarschijnlijk gezakt zijn, realiseerde hij zich nu. Hij vroeg zich af of hij binnenkort wel zou moeten, of zou Steven het laten zitten bij hem? Dat kon hij zich niet voorstellen eigenlijk. Hij liep zijn eigen kantoor weer in, en hij sloot zijn ogen even. Hij probeerde op zichzelf in te praten, maar toch opende hij de la van zijn bureau en haalde hij daar een pakje sigaretten uit. Maarja, nog altijd beter roken dan drinken, dacht hij zo. Hij haalde zijn nette jasje van zijn bureau stoel af, en hij trok die aan, om daarna zijn stropdas iets losser te trekken. Hij liep zijn kantoor uit, het pakje in zijn hand, en hij sloot de deur achter zich af, om daarna naar de andere kant van de gang te lopen. Hij ging niet zoals de meeste agenten die rookten bij de voordeur staan, nee, hij ging wel naar de nooduitgang. Dan zag iemand hem niet zo snel, en kon hij alleen zijn. Hij liep de gang door, zonder eigenlijk naar iemand te kijken, en toen hij rechtsaf de gang van de nooduitgang in sloeg zag hij iemand bij een computer zitten. Hij liep in eerste instantie gewoon door, totdat hij door had wie het was, en hij draaide zich direct om. 'Steven?' zei hij nu, en hij was duidelijk verrast. 'Ik ben dus toch niet gek...' mompelde hij daarna zacht. Hij wilde tegen Steven uitvallen, boos op hem worden dat hij hier niet zomaar moest komen nu, dat hij verlof had, dat hij moest genezen, dat dit al zo vaak mis was gegaan, dat zijn lichaam het niet aan kon, en nog veel meer, maar hij kon zien dat Steven enorm gespannen was, waarschijnlijk pijn had, en niet in zo'n goed humeur was. Daarom zei hij nergens iets van, en ademde hij alleen maar langzaam in. Hij hoorde de stem van de vrouw van het OM nog door zijn hoofd galmen, en hij bedacht zich wat hij tegen zijn vriend moest zeggen. 'Wil je even met mij mee lopen naar mijn kantoor?' vroeg hij dus nu aan hem. 'Ik wil graag even met je praten,' voegde hij er nog aan toe, en aan zijn stem was eigenlijk al te merken dat hij serieus was. Hij wilde het hebben over wat het OM opeens besloten had. Hij moest daar wel met Steven over praten. Daarna zou hij wel zeggen dat hij naar huis moest, of desnoods ging hij mee. Hij keek heel even op zijn horloge, en hij besloot dat het laat zat was, al wilde hij het liefste doorwerken nu.

Steven Smith

Vloekend haalde hij de deur van de hotelkamer van het slot. Zijn hoofd bonkte enorm van het druk maken en hij ademde nog altijd zwaar. Langzaam stapte hij de kamer binnen en aaide even haastig over de kop van Mack, die kwispelend aan kwam rennen. Daarna liep hij door naar zijn slaapkamer en trok een aantal lades en kasten open. Hij ging op zoek naar zijn reservewapen, aangezien hij eigenlijk verlof had nog een aantal weken en dus geen wapen mocht dragen. Maar zoals hij al had verwacht, was ook zijn reservewapen weg. Alleen zijn identiteitsbewijs lag nog netjes op zijn bed. Zijn portofoon lag er ook nog, maar Steven deed geen moeite die te pakken en vertrok met lege handen weer de deur uit. Zijn ademhaling klonk raspend en piepend, maar daar gaf hij werkelijk geen zak om. Toen hij zijn handen in zijn zakken liet glijden, gewoon om ontspannen te lopen, voelde hij het doosje pillen dat hij van de dokter had gekregen. Sterke pillen. Tegen de pijn en voor de genezing van zijn wonden, die nogsteeds erg kwetsbaar waren. Steven snoof even en wierp het doosje zonder twijfel in een openbare prullenbak. Daarna liep hij richting de parkeerplaats.
Hoewel hij geen auto mocht rijden voor even, stapte hij toch in de auto en gaf ren dot gas. Met een enorm hoge snelheid vertrok hij naar het bureau. Zijn mobiel in zijn zak ging een aantal keer af, waarschijnlijk het OM, maar hij negeerde het en nam niet op. Het vorige gesprek tussen het OM en Steven was niet bepaald goed verlopen en hij had geen zin op zijn dak te krijgen nu.
Ongeveer een kwartier later arriveerde hij bij het bureau. Hij stapte uit de auto en greep het portier even vast om niet op zijn plaat te gaan. Misselijkheid en duizeligheid ging door hem heen en hij hapte naar adem, alsof hij enorm hard had gerend. Het duurde een paar minuten voor hij weer wat opgeknapt was. Een aantal steken trokken door zijn borstkas, maar daar was mee te leven. Met grote stappen liep hij het bureau in. Hij zag wat een chaos het was en deed geen moeite te verbergen dat hij er was. Hij gaf meteen een aantal agenten op hun donder en liep door. Even keek hij naar zijn eigen kantoortje. Daarna naar die van Rowan. Maar hij wilde daar niet zijn. Hij wilde alleen zijn. Hij had nu absoluut geen zin in gezelschap. In zo een slecht humeur was hij lang niet meer geweest.
Met een ongezond piepende ademhaling liep hij door, richting een overige computer ergens op de gang. Hij plofte neer op de stoel en startte de trage pc op, waarna hij hijgend wat achterover leunde. Hij voelde zich verrot. Toch had hij geen tijd om te rusten. Hij startte een aantal programma's op en zocht dingen op op internet. Steeds als er een agent langs liep, minimaliseerde hij waar hij mee bezig was.

Rowan Rivers

Eenmaal in het bureau zag hij direct dat het een flinke chaos was. Blijkbaar was er bijna niemand aan het werk, iedereen hing rond in de kantine. 'Blijf jij in mijn kantoor?' vroeg hij nu aan Andrea, aangezien ze nu in zijn kantoor stonden, maar hij het een en ander moest regelen. Hij draaide zich om en het volgende moment hoorde hij geklop op de deur van zijn kantoor. 'Binnen,' zei hij direct, en de deur vloog open. Hij was niet heel erg verbaasd toen hij zag wie het waren. Het OM, hoe kon het ook anders. Hij stak zijn hand uit, puur uit beleefdheid, en hij glimlachte even vriendelijk naar de vrouw, en de twee mannen die achter haar stonden. 'Agent Rivers, kunnen wij u even spreken?' was de vraag, en hij knikte. 'Natuurlijk,' was daarna zijn ietwat korte reactie, al klonk het niet onvriendelijk. 'In het kantoor van Smith graag,' hoorde hij daarna, en opnieuw knikte hij. Hij draaide zich even om naar Andrea. 'Tot zo,' zei hij tegen haar, en naar haar glimlachte hij wel gemeend, om daarna mee te lopen met de mensen van het OM. 'U heeft de sleutel, neem ik aan?' vroeg de vrouw nu aan hem, en Rowan knikte. Hij haalde de sleutel uit zijn broekzak en hij maakte de deur van het kantoor van Steven open. Hij stapte naar binnen, maar hij liet wel eerst de mensen van het OM voor gaan. 'Gaat u zitten,' zei de vrouw, en ze wees naar een stoel, waar hij dus ook ging zitten. Zelf ging ze tegenover hem zitten, en de twee mannen bleven staan. 'U bent natuurlijk bekend met het feit dat hoofdinspecteur Smith voorlopig niet kan werken, tenminste, hij kan niet actief leidinggevende zijn,' zei ze nu, waarschijnlijk omdat ze Steven goed genoeg kende om te weten dat hij wel met zijn zaken verder zou gaan, zelfs als hij in het ziekenhuis lag. 'Dat klopt,' bevestigde Rowan nu. 'De vorige keer dat zo'n situatie zich voordeed heeft u een aantal taken van hem overgenomen, en aangezien we enorm onderbezet zijn, en we eigenlijk geen vervanger willen regelen neem je dit keer alles van Smith over,' hoorde hij nu, en hij ademde langzaam in. 'En mijn eigen zaken dan?' vroeg hij direct. 'Die gaan naar iemand anders, of ze worden tijdelijk stil gelegd, dit gaat voor,' hoorde hij nu, en hij knikte langzaam, het moest even tot hem doordringen. Wat zou Steven daar van vinden? Hij wist dat iemand het moest doen, en dan deed hij het inderdaad maar liever zelf, dan een andere willekeurige agent. 'Je gaat één avond in de week college volgen aan de academie, voor bijscholing, hoewel ik denk dat je er in de praktijk wel uit komt. Ik hou persoonlijk een oogje in het zeil, en je moet alles met mij overleggen,' kreeg hij direct te horen, en hij keek even op. 'Dus het staat al vast?' vroeg hij nu, aangezien hij niet echt had gezegd dat hij het wel wilde doen. 'Ja, het staat vast, we hebben zelfs de agenten al ingelicht, die staan nu onder jou leiding,' zei de vrouw nu, en hij slikte even. 'En dat is nog niet alles...' zei ze daarna, en Rowan keek haar even vragend aan. 'Het politiebureau net buiten de stad, waar het altijd zo slecht loopt, ken je dat?' vroeg ze nu, en hij knikte. Ja, natuurlijk kende hij dat, er was geregeld gezeik met de agenten van daar, en het scheen er nogal een chaos te zijn. Het bureau lag eigenlijk heel erg dichtbij hier, al was dit bureau groter. 'Ken je Richard Willems, de hoofdinspecteur?' vroeg ze nu, en opnieuw dacht hij na. 'Nee, ik ken hem niet, maar ik weet wel wie het is...' zei hij nu. Het was een oudere man, wist hij, en hij was ook ontzettend ouderwets, had hij gehoord. 'Arme hoofdinspecteur Willems heeft een hartaanval gehad, en de kans dat hij weer terugkomt in zijn oude functie is zeer klein. Daarom hebben we bedacht dat jij daar hoofdinspecteur wordt, zodra Smith weer kan werken,' hoorde hij nu, en bij dit nieuws keek hij toch even geschrokken. 'Maar... ik.... ik ben gewoon... agent...' begon hij nu. Hij wist niet of hij hier blij mee moest zijn, of helemaal niet. Op dit moment was hij het niet echt. 'Je hebt de papieren voor rechercheur, Rivers,' was de reactie. 'Ja, en dat is iets anders dan hoofdinspecteur, voor zo ver ik dat weet,' zei hij nu op doordringende toon tegen de vrouw, en die keek hem strak aan. 'Dat klopt... Daarom wordt je opgeleid door Smith zelf,' hoorde hij nu. 'Hij kan dan niet werken, hij kan jou prima alles leren,' zei ze tegen hem. 'Jij kan gewoon naar hem toe gaan in het ziekenhuis, en aangezien je zijn werk over kan nemen kan hij jou in alles begeleiden, en dat doet hij dan ook. Hij blijft je direct leidinggevende, en je krijgt nu ook les van hem,' zei ze nu tegen hem, en hij keek weg, om langzaam adem te halen. 'En als je hoofdinspecteur bent bij het andere bureau, en Smith weer hier, zal je nog steeds verantwoording moeten afleggen aan hem, al zullen jullie dan enorm veel samenwerken. Het is de bedoeling om de twee politiebureau's als één te beschouwen, hoewel het verschillende gebouwen zijn,' legde ze nu uit. 'Dus... ik ben daar hoofdinspecteur als Smith terug is, hij is hier hoofdinspecteur, ik leg verantwoording af aan hem en aan jullie, en hij moet mij de eerste tijd lesgeven?' vroeg hij nu, en ze knikte. 'Dat is correct,' zei ze daarna. 'En wat als ik niet wil?' vroeg hij nu, en nu keek ze toch wat boos op. 'Niet willen is niet aan de orde. U mag blij zijn dat u nog steeds aan het werk bent bij de politie, en we hebben nou eenmaal iemand nodig voor die functie, we kunnen niet het hele bureau opdoeken, en er is geen enkele hoofdinspecteur beschikbaar, of niemand wil daar werken,' zei ze nu. 'De keuze is al gemaakt, we zullen Smith inlichten, en vanaf nu is het zoals het is, hoofdinspecteur Rivers,' zei ze nu tegen hem, en hij sloot zijn ogen even. Dit werd een ramp. 'Nou, fijn dat u meewerkt! Ik neem aan dat ik geen problemen tussen u en hoofdinspecteur Smith hoef te verwachten, toch?' vroeg ze daarna nog, maar ze wachtte niet op een reactie van Rowan. 'Hij is en blijft uw leidinggevende, en ondanks dat jullie over alles zullen moeten overleggen is hij je baas,' zei ze nu, en daarna stond ze op, en gaf ze hem een hand, en hij deed hetzelfde. 'Dat is dan geregeld, zodra er iets is verwacht ik dat te horen, en ik zal u elke dag even opzoeken of bellen om te overleggen over hoe het loopt,' zei ze nog, en daarna verdween ze uit het kantoor, met de twee mannen. Nu zat hij hier alleen, en liet hij alles langzaam tot zich door dringen. Hij steunde met zijn hoofd in zijn handen en hij keek even naar de deur van het kantoor die open stond. Hij zuchtte moeizaam. 'Mijn god...' mompelde hij daarna zachtjes. Elke willekeurige andere agent zou dit helemaal geweldig gevonden hebben, maar niemand wist dan ook hoe zwaar de functie van hoofdinspecteur wel niet was. Hij wel. Hij kon het zien aan Steven, hij kreeg er veel van mee. Hoe moest hij dit in godsnaam gaan doen, als Steven het niet eens volledig volhield? Hij stond langzaam op en hij liep het kantoor uit, zijn goede humeur was direct verdwenen. Hij sloot de deur achter zich en hij liep naar zijn eigen kantoor, naar Andrea toe. Eenmaal binnen sloot hij de deur van zijn eigen kantoor achter zich, en keek hij naar Andrea, om zich daarna op de bank te laten zakken. 'Je gelooft nooit wat voor idioots ze verzonnen hebben...' mompelde hij nu zachtjes tegen haar.

Andrea Penoyer ging mee naar het bureau yeah buddy! Xd

Rowan Rivers

Hij keek veel naar Andrea, gewoon omdat hij nog altijd enorm verliefd op haar was. Die gevoelens waren nooit verdwenen, alleen maar sterker geworden. Hij kreeg niet eens zijn hele brood op, maar hij wilde misschien niet helemaal toe geven aan Andrea dat hij eigenlijk enorm ongezond leefde. Hij rookte zelfs weer af en toe, iets wat hij vroeger gedaan had, maar hij was gestopt. Tenminste, nu niet echt meer dan. Hij hoorde wat ze nu tegen hem zei, waardoor hij een glimlach op zijn gezicht kreeg, en hij stond op. Hij nam aan dat Andrea ook niet meer hoefde, dus pakte hij haar bord op, zette dat vrij snel op zijn eigen bord, zodat ze niet zag hoe weinig hij at, en hij zette de spullen weg. Vrij snel had hij alles opgeruimd, en stapte hij naar Andrea toe. Mack leek ook wakker te worden, en Rowan realiseerde zich dat hij de hond nog eten moest geven, dat zou hij zo wel doen. 'Ik moet naar het bureau Andrea...' zei hij nu zacht, en hij schoof zijn stoel naar haar toe, en hij ging naast haar zitten. Hij legde zijn hand op haar bovenbeen en hij ademde langzaam in. 'Nu Steven in het ziekenhuis ligt zal het wel een chaos zijn, en je weet hoe slecht hij daar tegen kan, dus ik ga mijn best doen om wat dingen te regelen...' zei hij nu tegen haar. Dat had hij eerder gedaan, dus hij wist zo ongeveer wat hij moest doen, bovendien wist hij niemand die het anders zou moeten doen. 'Maar ik wil jou niet alleen hier laten, dus ik dacht, misschien wil je wel mee?' vroeg hij nu zachtjes aan haar. 'In dat geval nemen we wat te eten en te drinken mee, en kunnen we vanmiddag wel met zijn tweeen een buitenrit maken... Ik kan wel een paard van iemand mee nemen...' zei hij nu zachtjes tegen haar. Het was heel lang geleden dat hij paard gereden had. De laatste keer was toen Steven bijna gestorven was, en in het hutje in het bos had gelegen. Daarvoor was het op Shadow geweest, maar zijn hengst was dood. Hij slikte even, omdat er een brok in zijn keel kwam, maar dat probeerde hij niet te laten merken. 'Ik dacht dat je dat misschien wel even lekker zou vinden, het bos in,' zei hij daarna weer met een glimlach op zijn gezicht tegen haar, en hij wreef voorzichtig met zijn hand over haar bovenbeen heen, om daarna naar haar toe te buigen om haar te zoenen.

Andrea Penoyer

Ze glimlachte even toen Rowan zei dat Steven nooit een eitje voor hem klaarmaakte. Ergens kon ze het zich wel voorstellen. Smith was een goede hoofdinspecteur, maar in zijn sociale leven kon hij wel zichzelf verbeteren. Andrea wist hoe ongezond hij at en hoeveel spanning zijn werk meebracht, helemaal omdat hij het hele korps moest leiden. Dat was echt enorm ongezond.
Andrea deed war zout over haar ei en sneed toen een stukje van haar brood, wat ze in haar mond stopte. Het smaakte goed. Al had ze niet veel honger. Rustig at ze het stukje op, om daarna een volgend stukje af te snijden en op te eten. Af en toe nipte ze wat van de thee, die nog aardig heet was.
"Ik heb het ook gemist.. Ik heb jou ook gemist.." zei Andrea zacht terug tegen Rowan. Het was wel eerlijk. Ze had het gemist om samen met hem te zijn. Ze had hém gemist. Maar aan de andere kant was ze heel verward geweest en had ze geen contact met hem durven maken. Zachtjes zuchtte ze en nam de laatste hap van haar brood, om daarna het bord iets van haar weg te schuiven.

Rowan Rivers

Hij hoorde wat Andrea tegen hem zei, en hij knikte, daarna zette hij de waterkoker aan, en zette hij ook koffie. Voor Andrea schonk hij een kopje thee in, en voor zichzelf zoals elke morgen wel koffie. Andrea bleek ook al vrij snel klaar te zijn, en hij pakte de twee kopjes, en zette de thee voor Andrea, en de koffie bij zichzelf neer, en daarna ging hij ook zitten. 'Dat ruikt goed,' zei hij nu tegen haar, met een glimlach op zijn gezicht. 'Steven bakt nooit eieren voor mij,' voegde hij er nog met een grijns aan toe, en hij nam een paar slokken van zijn koffie. Eigenlijk ontbeten hij en Steven nooit zo goed, of gewoon helemaal niet. Als Andrea er niet bij was dan leefden ze eigenlijk echt enorm ongezond. Maarja, misschien kwam dat wel omdat ze mannen waren, of omdat ze gewoon geen zin hadden om daar veel tijd aan te besteden. 'Eet smakelijk,' zei hij nu tegen Andrea, en hij nam direct al een hap van het brood. Veel honger had hij eigenlijk nooit meer, zijn hongergevoel leek te verdwijnen zodra hij gespannen was, en dat was eigenlijk constant de laatste tijd. Toch moest hij toegeven dat dit eten wel heel erg goed smaakte, daarom glimlachte hij nog eens naar Andrea, en zodra hij zijn hap doorgeslikt had gaf hij haar ook een complimentje. 'Dit is echt lekker...' zei hij nu tegen haar, en er lag een fonkeling in zijn blauwe ogen. 'Ik heb dit gemist. Ik heb jou gemist...' zei hij nu zacht en serieus tegen haar.

Andrea Penoyer

Ze vond uiteindelijk een doosje eieren in de koelkast. Drie van de eieren waren geknapt. Die gooide Andrea in de prullenbak, waarna ze twee eieren in de pan deed. Ze tikte op de rand van de pan waardoor ede schil brak en de eieren netjes de pan in gleden. Het ene overige ei zette ze terug in de koelkast. Zonder het doosje, want die lag vol met kapot ei. Mannen.. Die konden ook echt niet voorzichtig zijn. Andrea schudde haar hoofd even en lette op de eieren.
"Geef mij maar thee. " sprak ze als antwoord tegen Rowan. Ze was niet echt van de koffie. 'S middags vond ze het wel even lekker, een bakje. Maar 's ochtends niet echt.
Het duurde niet lang voor de eieren klaar waren. Andrea nam de pan mee naar de woonkamer en legde de gebakken eieren op de klaargelegde broodjes. Daarna zette ze de pan terug en zette ze het pitje uit. Ze keerde teug naar de woonkamer en plofte neer op een van de stoelen bij de eettafel.

Rowan Rivers

Hij hoorde de reactie van Andrea, waardoor er een glimlach op zijn gezicht kwam te staan. Alleen al haar stem maakte hem vrolijker. De deur ging open, en hij keek in het gezicht van Andrea. Toen hij hoorde wat ze zei grijnsde hij even. 'Mislukt ei? En ik doe altijd zo mijn best!' zei hij nu tegen haar, nog steeds met een grijns op zijn gezicht, al probeerde hij wel beledigd te kijken, dat ging niet echt. Hij voelde daarna hoe ze haar hand op zijn gezicht legde, en hij sloot zijn ogen een seconde. Hij kreeg een voorzichtige kus op zijn mond, en hij voelde het gelukkige gevoel in zijn lichaam nog meer worden. Het was wel wat aarzelend, hij had zelf ook wel door dat Andrea hem niet helemaal vertrouwde. Logisch ook, hij nam haar totaal niets kwalijk. Alles was zijn eigen schuld. Hij liep achter Andrea aan het keukentje in, en hij hoorde wat ze nu zei. 'Oh, dus daar ben ik goed voor? De tafel dekken... Tss....' zei hij nu plagend en met een grijns op zijn gezicht tegen haar. Daarna begon hij toch de borden en het bestek te pakken, en zette hij dat allemaal op tafel neer, om daarna kopjes te pakken. 'Wil je ook koffie?' vroeg hij nu. 'Dan zet ik dat even...' zei hij daarna. Het was een ongezonde gewoonte van hem en Steven geworden, om de hele dag ontzettend veel koffie te drinken. Wat vroeger thee bij het ontbijt was geweest, was nu al koffie. Hij stond hier zelf niet zo bij stil, het was iets wat de afgelopen tijd gewoon gebeurd was, waarschijnlijk zonder dat Rowan of Steven het door hadden gehad.

Andrea Penoyer

Toen er op de deur geklopt werd, schrok ze toch wel hevig. Helemaal omdat ze ook geen voetstappen had gehoord. Omdat ze in gedachten was geweest. Toen Rowan zei dat hij het was, ontspande Andrea weer lichtelijk en trok zich nu overeind van het bed.
"Lekker," antwoordde Andrea toen Rowan voorstelde om een ontbijtje te gaan maken. Andrea trok de dekens van het bed recht en liep toen richting de deur, die ze opende. "Zal ik je dan maar helpen?" vroeg ze nu speels. "Voordat ik weer een mislukt ei krijg?" Ze grinnikte gedempten sloot de kamerdeur. Haar hand legde ze op Rowan's wang. Ze leek even kort te twijfelen, maar gaf hem toen toch voorzichtig een kusje op zijn mond. Het zou nog wel even duren voor ze hem weer volledig zou vertrouwen.
"Dek jij de tafel maar," begon Andrea nu. "Dan bak ik twee eieren." Ze beende nu naar de keuken toe en begon te zoeken in de kastjes naar een geschikte pan, die ze op het fornuis zette. Daarna ging ze op zoek naar de eieren.

Rowan Rivers

Hij had niet erg goed geslapen. Hij bleef maar denken aan zijn foute inschatting van Tobias, aan Steven die nu zwaargewond in het ziekenhuis lag. Hij was er niet gerust op, hij maakte zich zorgen, en daardoor sliep hij nog slechter dan hij normaal al deed. Dat was ook de reden dat hij nu maar uit bed besloot te gaan. Het idee dat Andrea hier was stelde hem wel gerust. Hij vond het jammer dat ze niet bij hem had geslapen, maar hij begreep het ook wel heel goed. Hij trok nu zijn kleding aan, vrij nette kleding, zoals meestal de laatste tijd. Geen uniform, maar wel een net wit overhemd. Hij haalde een hand door zijn zwarte haar, en daarna gleed hij met zijn hand over zijn kaak heen, waar zwarte stoppeltjes zichtbaar waren, maar zin om zich te scheren had hij niet, dus deed hij het niet. Hij haalde zijn revolver van het nachtkastje af, en daarna liep hij richting de slaapkamer deur, maakte hij die open, en liep hij de kleine woonkamer in. Hij legde zijn wapen op tafel neer, en hij zuchtte even. Andrea was nog niet hier te zien, dus ging hij er van uit dat ze nog in de kamer lag, de kamer van Steven. Dus, stapte hij nu daar naar toe, en klopte hij voorzichtig op de deur. 'Niet schrikken, ik ben het...' zei hij nu tegen haar. Hij opende de deur niet, hij wilde niet zomaar binnenkomen. 'Zal ik ontbijt maken?' vroeg hij nu, en bij die vraag bedacht hij zich dat hij nou ook niet zo geweldig was in het maken van een ontbijt. Hij kon nog niet eens een fatsoenlijk ei bakken, maar het ging om het idee, besloot hij.

Andrea Penoyer

De volgende ochtend ontwaakte ze uit haar slaap in de hotelkamer van Rowan en Steven. Rowan was de vorige avond ontschuldig bevonden en had weggemogen. Steven moest nog een tijdje in het ziekenhuis verblijven. Andrea had in het bed van Steven geslapen, op de aparte kamer. Niet in het tweepersoonsbed met Rowan, dat kon ze nog even niet aan. Toch had ze in dit bed, helemaal alleen, ook niet echt lekker geslapen. Het idee dat ze alleen lag, zonder agenten en artsen om haar heen, maakte haar toch wel een beetje angstig. Toch had ze wel een paar uurtjes geslapen.
Nu lag ze met haar ogen open in het bed. De dekens om haar heen geslagen. Ze voelde zich altijd veiliger onder de dekens. Waarom wist ze niet. Ze staarde naar het witte plafond. Haar ademhaling verliep rustig, maar ze wist dat het minste geluidje dat onbetrouwbaar klonk, haar kon laten hyperventileren. Zachtjes zuchtte ze. Ze had geen honger, misschien toch omdat ze hier weer iets gespannen was. Toch wist ze dat ze wel moést eten.

Rowan Rivers

Andrea leek iets rustiger te worden, en dat deed hem goed, dat maakte hem zelf ook weer wat rustiger, al was zijn houding wel vrij kalm. Hij wilde niet laten zien dat hij misschien zelf wel niet zo kalm was. Hij hoorde wat Andrea eerst zei, en daar reageerde hij niet echt op. Hij had daar geen pasklare oplossing voor. Hij kon niet zomaar weg hier, om haar mee te nemen naar het hotel, hij wilde haar ook niet alleen laten, en hij wilde Steven ook niet alleen laten. Het enige wat hij kon doen was hopen dat Steven ondertussen iets helderder was geworden, en dat hij kon vertellen dat Rowan onschuldig was. Misschien kon Andrea dan wel bij Rowan en Steven in de kamer in het ziekenhuis blijven. Rowan kon zich niet voorstellen dat Steven al weg mocht, maar misschien al wel, en dan konden ze met zijn allen naar het hotel. Anders moest Andrea maar hier blijven, hij wist ook niets anders. Toen Andrea iets aan hem vroeg slikte hij, en keek hij haar even doordringend aan. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Kon hij beloven dat er nooit iets ging gebeuren? Nee, dat kon hij niet, en hij wilde haar niet voorliegen, zo was hij niet. Toch wilde hij ook niet negatief over komen. 'Ik zal er alles aan doen om er voor te zorgen dat er nooit meer iets met jou gebeurd... Alles Andrea... ik zou mijn leven voor je geven, als dat moet,' zei hij nu heel erg zacht tegen haar, maar zijn stem klonk ondanks de zachte toon wel doordringend en krachtig. Hij liet zijn vingertoppen langs haar wang glijden en nu twijfelde hij even. Hij was bang dat Andrea bang voor hem was, maar dit leek hem toch niet heel verkeerd nu. Hij boog heel erg rustig naar haar toe, en hij drukte zijn lippen op die van haar. Hij verlangde naar haar, bijna constant, en nu leek het veel erger te worden. Toch deed hij enorm rustig en voorzichtig met haar, en nam hij eigenlijk al na een paar seconde afstand van haar, om haar niet bang te maken. 'Misschien kan je wel bij mij en Steven blijven.... in het ziekenhuis...' zei hij nu zachtjes tegen haar. 'Als Steven wakker is... en kan vertellen dat ik onschuldig ben... ik weet niet of ze jou anders bij ons laten...' zei hij nu, en hij keek heel even weg. Zijn gedachten gingen even naar Tobias en de bende, en een vlaag woede kwam op. Toch duwde hij dat direct weg, en probeerde hij niets te laten merken, dus legde hij voorzichtig zijn hand op het bovenbeen van Andrea, en trok hij haar met zijn andere arm iets meer tegen zijn lichaam aan, allemaal heel voorzichtig.

Andrea Penoyer

Ze merkte dat Rowan haar voorzichtig meetilde richting een bankje en dat ze samen gingen zitten. Tranen bleven over haar wangen lopen en ze snikte luid. Af en toe tilde ze haar hoofd iets op om schichtig rond te kijken. Ze voelde zich nu toch wel iets bedreigd, nu ze met Rowan samen was. Daarna drukte ze haar gezicht weer tegen zijn gespierde borstkas en sloot ze haar ogen. Ze snoof Rowan's geur op en leek er langzaam maar zeker rustiger van te worden. Het snikken nam af, ze bleef alleen nog lichtjes trillen.
"N-nee.. I-Ik moet hier weg.. I-Ik.. Ik mag niet meer blijven.." sprak ze zacht en hees. Ze bleef tegen Rowan aan leunen en tilde haar hoofd weer ietwat op, om Rowan aan te kijken. "Beloof mij alsjeblieft dat het over is, Rowan. Beloof mij alsjeblieft dat er niets meer gaat gebeuren.." klonk haar stem nu gebroken en trillend. Ze trok zichzelf iets rechter op het bankje en keek Rowan aan met tranen in haar ogen.

Tobias Hiddon

Hij bleef nog een paar minuten stil zitten, starend naar de papieren die op de tafel voor hem lagen. Hij wilde niet opstaan, hij wilde niet bij de rest gaan zitten. Hij was anders. Tenminste, dat was wat hij zichzelf voor hield. Het maakte toch niets meer uit, zijn hele toekomst was toch al verpest. Hij zuchtte, en uiteindelijk stond hij toch maar op. Hij legde de papieren op een nette stapel neer, en hij schoof die naar het midden van de tafel. Daarna schoof hij zijn stoel aan, en draaide hij zich om. Hij opende de deur van het kamertje, waardoor er direct een rooklucht zijn longen binnen kwam, en de alcohol geur nog sterker werd. Hij hoorde het gelach, dat opeens een stuk harder klonk, en hij kneep zijn ogen iets dicht, omdat die begonnen te prikken van de sigaretten rook. Hij zuchtte, en besloot daarna maar bij het groepje te gaan zitten, aangezien de mannen hem riepen, en hij wilde niet weigeren, omdat hij wist dat ze daar niet zo aardig op zouden reageren. Hij kende ze ondertussen wat beter, en ze zouden niet zacht laten voelen dat hij moest gehoorzamen. Hij ging dus op de oude bank zitten, en hij bekeek de mannen even. 'Nou, kleine, vertel maar eens over de plannen!' zei een grote man, met veel tattoo's nu tegen hem, en hij slikte even. Daarna begon hij de plannen uit te leggen, tot in elk klein detail. De mannen keken tevreden, sommige bijna verlekkerd. 'Dat wordt geweldig...' zei nu iemand, en direct klonk er allemaal gelach en gepraat over wat er ging gebeuren. Tobias keek weg, naar de tafel, met de halfvolle glazen die daar op stonden. Hij ging hier niet meer wegkomen voorlopig. Misschien als Rowan en Smith dood waren, dat hij de kans had hier heelhuids vandaan te komen, aangezien de mannen dan Andrea hadden. Hij wreef met zijn hand langs zijn voorhoofd en hij probeerde het gepraat van de mensen om zich heen te negeren. Af en toe kwamen er andere mannen binnen, gingen er weer anderen weg, of verdween er iemand met een vrouw een kamer in. Hij wist dat de mannen waarschijnlijk morgen al aan de slag wilde, om Rowan te ontvoeren. En als ze hem eenmaal een paar dagen hadden gemarteld, zou ook Smith ontvoerd worden, en daarna Andrea. Het zou niet lang duren, en het zou waarschijnlijk ook niet veel moeite kosten. De mannen waren met veel, sterk, en ze waren tot nu toe in veel dingen succesvol geweest. Als ze er eenmaal met zijn drieen waren, en in het hok zaten, om elke dag de meest vreselijke dingen mee te maken, zou het waarschijnlijk nog een flinke tijd duren voordat één van hun zou sterven, of de bendeleden moesten te ver gaan natuurlijk, dat was ook nog een mogelijkheid. Hij haalde een hand door zijn bruine haren, en hij zuchtte nog eens. 'Wat is er kleine, heb jij geen zin in het zien van die geweldige dingen?' vroeg iemand nu aan hem, en hij keek op. 'Wat is er nou mooier, na al die tijd?' vroeg iemand anders, met een gemene grijns op zijn gezicht. 'Dan hebben we ze alle drie, en kunnen we doen wat we willen! Jou plan is geweldig! We maken Rowan helemaal gek, waardoor hij dat meidje elke dag opnieuw pijn zal doen. En meneer de hoofdinspecteur mag lekker toe kijken, en hij zal zien hoe hij zijn invloed verliest. En uiteindelijk houden wij dat vrouwtje lekker, als die Smith en Rivers dood zijn...' schreeuwde de man nu, en Tobias knikte alleen maar. 'Ja, klinkt goed...' mompelde hij daarna. 'We beginnen morgen, we halen die klootzak van een Rowan morgen op!' schreeuwde die man nu.

Rowan Rivers

Wat er gebeurde had hij niet aan zien komen, wat ook wel aan zijn gezicht te zien was. Toch was hij blij, heel erg blij. Hij had haar zo enorm gemist. Hij sloeg zijn armen om haar lichaam heen en hij wreef voorzichtig over haar rug heen. Pas na een paar seconde had hij door dat alle mensen naar hun keken. Hij slikte even en keek naar Andrea. 'Kom...' Zei hij heel zachtjes, al voelde ze zo slap aan dat hij haar half op tilde, het restaurantje uit. In de gang liet hij haar op een bankje zitten, om daarna naast haar neer te zakken, en zijn arm opnieuw om haar heen te slaan. Nu kreeg hij zelf toch ook tranen in zijn blauwe ogen. 'Rustig maar.... Ik ben bij je...' Zei hij nu tegen haar, toch met vrij kalme stem. Zijn hoofd bonkte nog enorm, maar dat kon hij op dit moment heel goed van zich af zetten. 'Moet je hier nog blijven, in het ziekenhuis?' Vroeg hij heel voorzichtig. Hij maakte zich zorgen om haar gezondheid, ze leek nog steeds vrij mager, en het was een wonder dat haar lichaam alles tot nu toe aan had gekund. Tot op zekere hoogte dan. 'Ik hou van je....' Zei hij nu nog zachter, en even was er die triling in zijn stem te horen. Alles wat er gebeurd was met Tobias en Steven maakte hem toch wat onrustig, wat verdrietig, en hij maakte zich zorgen, aangezien hij weer de schuld leek te krijgen, en Tobias weg was gekomen. Hij hoopte maar dat Steven snel wakker werd.

Andrea Penoyer

Ze staarde doelloos voor haar uit en veegde uiteindelijk toch wel de traan die over haar wang liep weg. Ze ademde even diep in en uit en keek op de klok die in de ruimte hing. Veel tijd had ze niet meer om een slaapplaats te regelen. Ze zou hier niet meer mogen blijven. Maar ze durfde ook niemand te vragen, want ze kende niemand en vertrouwde niemand.
Toen Rowan plotseling tevoorschijn kwam, vergrootte Andrea's ogen. Ze staarde haar ex vriend aan en wist niet wat ze moest doen. Wat was gepast? Moest ze hem om de hals vliegen? Moest ze weglopen en hem negeren? Gemengde gevoelens gingen door haar heen. Ze slikte even moeizaam en had het er duidelijk moeilijk mee. Plotseling leek er iets in haar te knappen. Alsof de sterke rand om haar geest doorbrak en er alleen nog maar een kwetsbare vrouw overgebleven was. Ze begon luid te snikken en viel tegen Rowan aan. Ze had geen tijd meer om hem te wantrouwen. Dan zou ze eraan onderdoor gaan. Ze zou kapot gaan. Ze kon het niet langer meer aan om er alleen voor te staan. Om alleen te moeten vechten. Hoewel ze Rowan nog altijd geen honderd procent vertrouwde, sloeg ze haar armen om hem heen. Ze leek te breken vanbinnen en kon geen woord over haar lippen krijgen. Tranen liepen over haar witte wangen en ze drukte haar gezicht tegen Rowan's gespierde borstkas, waardoor zijn shirt langzaam nat werd. Andrea begon te trillen van verdriet en wanhoop en leek elk moment in elkaar te kunnen zakken.

Tobias Hiddon

Alles was enorm snel gegaan, en nu zat hij in de loods, die verborgen lag in een bos ver van de stad vandaan. Hier zou niemand hem snel vinden. Hij zat in een apart kamertje, al kon hij heel duidelijk de mannen in de rest van de loods horen. Het was een grote ruimte, met verschillende afgesloten kamertjes, waar de meest vreselijke dingen plaats vonden. Tobias zat voorover gebogen over de tafel met een flink aantal papieren en formulieren voor zich. Hij was een plan aan het bedenken, iets wat hij wel móest doen. Hij had simpelweg geen keuze. De bendeleden waren nogal boos op hem geweest, omdat hij Smith niet direct afgemaakt had. Omdat hij het verknald had. Hij wist zelf nog niet eens hoe dat had kunnen gebeuren, maar hij vond het vreselijk. Hij ging met zijn hand door zijn bruine haren en hij zuchtte even. Hij was er van overtuigd dat Rowan uiteindelijk door zou draaien, of zelfmoord zou plegen, dus eigenlijk was hij er nu wel klaar mee. Hij wilde zijn tassen in pakken en vertrekken naar het buitenland, hier nooit meer terug komen, alles achter zich laten, maar dat ging niet. Die bende was hardnekkiger en harder dan hij verwacht had. Hij keek op, hij hoorde nu wat geschreeuw door de loods heen galmen, het geschreeuw van een jonge vrouw, en hij wist heel goed wat dat inhield, wat dat betekende. Er werden wel vaker vreselijke dingen gedaan met de vrouwen hier. Elke keer weer, de hele dag door. Hij zuchtte even en nam een moeizame slok van het water dat voor hem stond. Hij schreef weer wat op papier en hij hoorde hard gelach van de mannen in de loods. Hij kon de alcohol geur hier ruiken, maar hij wist dat er wel meer rond ging dan alleen alcohol. Ze hadden hier wel meerdere soorten drugs, en hij was blij dat hij niet dronk, en geen drugs gebruikte. Nooit gedaan ook. Hij sloot zijn ogen even en hij bedacht nog wat nieuwe dingen. Ze waren van plan er nu voor altijd een punt achter te zetten, en op een verschrikkelijke manier, maar daar zat hij niet mee. Het moest nou eenmaal, het was niet anders. Hij was er nog steeds van overtuigd dat Rowan zijn zus jaren lang mishandeld had, en meerdere malen verkracht had, waardoor hij geen enkel gevoel van spijt had. Hij wilde Rowan laten ontvoeren, en hem opsluiten hier, in de loods, of ergens anders, als dat veiliger was. Hij zou mishandeld worden, waarschijnlijk verkracht worden, door mannen, en hij zou verleid worden door vrouwen, waardoor hij uiteindelijk zelf de fout in zou gaan. Hij zou drugs krijgen, en drank, en ook zouden ze Smith ontvoeren, en op dezelfde plek opsluiten als Rowan. Hij zou wel eerst Rowan grijpen, dan kon die alvast een paar dagen lekker drinken en drugs gebruiken, als Smith dan bij Rowan in de kamer gegooid werd, zou hij daar waarschijnlijk veel moeite mee hebben, en niet eens meer proberen weg te komen. Tenminste, dat hoopte hij. Misschien dacht hij zelfs wel dat Smith diep van binnen niet genoeg om Rowan gaf, om hem te gaan zoeken. Misschien liet hij het maar gewoon zo, als Rowan ontvoerd werd. Misschien vond hij het wel fijn om eindelijk van die psychopaat af te zijn. Ja, Tobias geloofde werkelijk waar dat Steven Rowan niet mocht. Hij zuchtte nu opnieuw en de deur vloog open, waardoor hij opkeek. 'Lukt het al, kleine klootzak?' gromde de grote brede man naar hem, en Tobias liet zijn blik over de man heen gaan. Hij was duidelijk onder invloed, Tobias wist niet van wat precies, maar de man was ver heen. Hij had een oud tshirt aan, en een oude spijkerbroek, waarvan de riem half los hing. 'Ja, het gaat prima,' zei Tobias kort tegen hem. 'Wel opschieten he... we willen niet langer dan een week wachten...' gromde de man nu, en Tobias knikte. De man verdween weer, en Tobias keek weer naar het papier voor zich. Hij zou als Smith en Rowan een tijd vast hadden gezeten, en ze helemaal kapot zouden zijn, ook Andrea laten pakken. Met haar had hij toch iets medelijden. Hij mocht haar eigenlijk wel, diep van binnen. Ze kon er uiteindelijk ook niets aan doen, en ze was ook een slachtoffer van Rowan. Maar, hij kon niet anders, de bendeleden leken haar enorm geweldig te vinden, en hij moest wel gehoorzamen, dus zou ook Andrea hier komen. Dan werden ze met zijn drieën in een kleine kamer gepropt, en kon ze zien hoe slecht het met Rowan zou gaan. Hij ging er niet van uit dat Andrea Rowan en Smith zou gaan zoeken. Ze was vast bang voor Rowan, en hij geloofde niet dat Smith haar zo veel boeide. Hij kon zich daar lelijk in vergissen, maar hij maakte wel meer inschattingsfouten. Hij wist wat de bendeleden met Andrea van plan waren, maar hij zou eerst wat anders met haar doen. Hij zou er voor zorgen dat ze al haar kleding uit moest doen, en dan zou ze onder dwang Rowan moeten verleiden, keer op keer, totdat hij haar letterlijk zou bespringen, elke dag opnieuw. Dat zou hem wel opbreken, dat wist hij zeker. Hij had in het dossier van Rowan van de psychiater gelezen hoe veel impact zulk soort dingen op Rowan hadden, het verkrachten van Andrea had hij blijkbaar het ergste gevonden, en nu mocht hij dat elke dag weer gaan doen. Niet onder dwang, nee, ze zouden hem net zo lang gek maken, ze zouden hem zo erg opwinden met alle mooie vrouwen die ze hadden, dat hij het uit zichzelf zou doen. Tobias wist dat dat ging lukken, hij wist dat dat de zwakke plek van Rowan was, al jaren eigenlijk. Hij hield er totaal geen rekening mee dat Smith misschien invloed op Rowan kon hebben, hij liet ze gewoon lekker met zijn drieën zitten. Rowan zou vast niet meer naar Smith luisteren als hij constant dronken zou zijn. Hij had nu zelfs een grijns op zijn gezicht, het plan was perfect, en ze hadden genoeg mannen om het te laten slagen. Het zou lukken, dat wist hij zeker. Het kon gewoon niet anders. Hij ruimde de papieren op, en er kwam iemand binnen. 'En, is het gelukt?' vroeg de man, en Tobias knikte. 'Het plan is perfect, water dicht, we kunnen voorbereidingen gaan treffen,' zei Tobias nu, en de man grijnsde op een gemene manier. Wat Tobias niet wist, is dat hij betrokken zou worden in zijn eigen plan. Zodra Rowan, Smith en Andrea in het hok gegooid zouden worden, zou hij door de bendeleden daar ook bij gegooid worden, zodat hij afgemaakt zou worden door Smith of Rowan, die kans zat er natuurlijk in, of zodat hij uiteindelijk dezelfde vreselijke martelingen over zich heen zou krijgen. Maar, hier had Tobias zelf nog geen enkel idee van.