Police Life

Rowan Rivers

De FBI. Hoe kon het ook anders. Hij werd eerst beledigd, en nog op een akelige en gemene manier. Hij moest bijna op zijn tong bijten om geen gemene opmerking te maken. Hij sloot zijn ogen een seconde, en hij schonk Steven een doordringende blik, waarmee hij duidelijk probeerde te maken dat het wel goed kwam. Hij zou op die jongen letten, en hij zou er alles voor doen om Steven te helpen. Toch voelde zich hij enorm verslagen. Verraden en verslagen. Toch liet hij niets merken. Hij moest gewoon sterk zijn. Er moest iemand zijn die sterk was op dit moment. Hij keek naar de jongen, die op Steven leek. Die heel veel op Steven leek zelfs. Het deed hem pijn dat te zien, en hij had even moeite om normaal tegen hem te doen. 'Ik moet naar het bureau,' gromde Rowan dus ook kort tegen hem. 'Ik ben ag-,' begon hij, en hij onderbrak zijn stem, omdat direct de stem van die vrouw van het OM door zijn hoofd galmde. 'Hoofdinspecteur Rivers...' mompelde hij daarom iets zachter tegen hem. 'Jij mag Rowan zeggen...' zei hij daarna, en hij deed niet de moeite om zijn hand uit te steken naar de jongen. 'Ik ben een... eh... collega van jou... eh... van Steven...' zei hij nu wat ongemakkelijk. Hij kon er niet tegen zich ongemakkelijk te voelen, dus werd hij direct afstandelijk en zakelijk, dat ging hem het beste af. Hij streek met zijn hand over het zwarte jasje van zijn pak, en hij haalde een hand door zijn zwarte haar. Hij stopte zijn revolver weg en hij keek de jongen doordringend aan. 'Jij gaat met mij mee naar het bureau om wat dingen te regelen....' zei hij nu tegen hem, en hij keek even rond. Er stond ambulance personeel om de dode agente, en hij zette een paar passen dichterbij. Hij herkende haar vaag, al wist hij geen naam. 'Mag ik haar ID-kaart? Dan bel ik de familie zo wel,' zei hij nu. Hij was nu verantwoordelijk, dus zou hij deze dingen ook doen. Hij was nu direct op zichzelf aangewezen, zonder enige hulp van Steven. Al zou hij regelen dat hij op bezoek kon. Het liefste zo vaak mogelijk. Hij ging Steven niet laten stikken. Nooit. Hij pakte haar ID-kaart aan, en hij stopte die in zijn borstzak, om zich daarna om te draaien naar de jongen. 'Kom, wij gaan, we blijven hier niet rondhangen...' zei hij nu tegen hem, iets vriendelijker dan hij eerst gesproken had.

Steven Smith

Hij liet zijn wapen op de grond vallen en bleef zijn zoon omhelsen, die hij al jaren niet meer had gezien. Dit waren de gelukkigste secondens uit zijn leven. Hij kneep zijn ogen dicht en sprak zachtjes tegen Lincoln, die alles nog leek te moeten beseffen. Heel langzaam kwam Steven nu overeind. Hij hield zijn handen omhoog en knikte kort naar Rowan.
Alsof het niet erger kon, arriveerde er twee FBI wagens met loeiende sirenes. De leider van het FBI team, Pope, stapte richting Rowan. "Wij nemen het vanaf nu over, agentje. Jullie mogen geen zaken behandelen van jullie eigen mensen. Bedankt voor je medewerking." Voor Steven het wist werd hij door twee mannen hardhandig tegen de FBI wagen gedrukt en werden zijn armen op zijn rug gedraaid. De wond op zijn borstkas leek hierdoor uit te scheuren, waardoor Steven kreunde van de pijn. Lincoln staarde verward naar zijn vader en leek er niets meer van te begrijpen. Hij wist niet wat er allemaal gaande was. "Pap?" stamelde hij geschrokken.
"Blijf bij hem, jongen.. Blijf bij hem..." sprak Steven nog zacht, terwijl hij naar Rowan knikte. Daarna werd hij de auto in geduwd en werden de portieren dichtgeslagen. Steven sloot zijn ogen toen de sirenes weer begonnen te loeien en ze met piepende banden wegreden.

Rowan Rivers

Steven vertelde hem te gaan, maar dat zou hij niet doen. Nooit. Toen er schoten te horen was schrok hij zich dood. Dit had hij nooit verwacht. Hij sprong uit de auto, en hij rende richting het gebouw. Hij kon naar binnen. Hij kon iets doen. Maar hij deed niets. Hij liet alles maar gebeuren. Langzaam maar zeker begon de situatie tot hem door te dringen. Pas toen Steven alleen stond, greep Rowan zijn wapen. De politieauto's kwamen direct aan, en hij sprong naar voren. 'Ik ga zelf eerst. Jullie blijven op afstand! Jullie komen pas als ik dat aangeef! Begrepen?!' Schreeuwde hij nu, en de agenten bleven aarzelend staan. Hij hield zijn revolver iets steviger vast, en hij zette een paar passen naar voren. Daarna liep hij vastberaden naar Steven toe. Hij keek naar Steven, en naar de jongen, en hij kreeg een brok in zijn keel. Toch kon hij nu maar 1 ding doen. Hij kwam langzaam dichterbij. 'Laat je wapen vallen....' Zei hij nu. Het klonk doordringend, maar Steven moest doorhebben dat Rowan hem dit niet kwalijk nam. Wel iets anders, maar dit kon hij wel begrijpen. 'Je begrijpt dat ik je moet boeien, en mee moet nemen naar het bureau... ' zei hij nu zachtjes. 'Ik zal doen wat ik kan...' Zei hij zacht. 'Maar je had godverdomme eerlijk moeten zijn!' Gromde hij nu toch, omdat hij flink beledigd was. 'Maargoed, ik vergeef je wel weer....' Zei hij nu zuchtend, en even met een grijns op zijn gezicht. Daarna keek hij even naar de jongen met een serieuze blik in zijn ogen. Ook keek hij naar de agente op de grond, en slikte hij. Dit werd een verdomd lastige zaak.

Steven Smith

Hij wachtte uiteindelijk toch nog even op Rowan, en liep toen door naar zijn auto. Hij rukte het portier open en plofte neer in de auto. Zijn blik stond gespannen. Normaal zou hij dit nooit gaan doen, voor geen goud. Maar nu was het anders. Hij zuchtte diep. Zweet liep alweer over zijn hele lichaam en zijn borstkas begon weer hevig te steken. Die had hij ook meer rust moeten geven eigenlijk.
Eenmaal aangekomen bij de bank, staarde Steven eerst nerveus naar het grote gebouw. Hij bleef nog even zitten, maar stapte toen uit. Hij was echt enorm gespannen en wanhopig.
"Misschien is het beter als je meteen weg gaat.. Je gaat dit niet leuk vinden. Maar ik hoop dat je begrijpt dat ik niet zo ben.. Ik.." hij schudde zijn hoofd weer even en beet op zijn onderlip. "Ik had geen keus.. Ik had geen keus.." mompelde hijj nu weer klaaglijk. Daarna keek hij Rowan even een moment strak aan, doordringend. Voor hij zich omkeerde en richting het gebouw liep. Hij zocht in zijn zak en vond al snel wat hij nodig had: pillen. Want hij, als geestelijk gezonde man, zou dit feitelijk niet kunnen. Maar hij moest wel. Zonder twijfel nam hij de pillen in. Hij wist van zijn allergie tegen drugs, maar hij had opnieuw geen keus. Met grote passen liep hij door de draaideuren naar binnene en wachtte even bij de ingang, tot de pillen begonnen te werken. Daarna greep hij zijn revolver en hief die dreigend omhoog. "Allemaal op de grond! Nu!" hij loste twee schoten in het plafond. Gillend en schreeuwen begaven alle mensen in het gebouw zich tot de grond. Steven slikte even en ademde diep in. Daarna liep hij door de menigte naar voren en zette zijn wapen tegen het hoofd van de vrouw achter de toonbank.
"De kluis, waar is die?" gromde hij. "Breng mij erheen.." De vrouw huilde van angst en stotterde zacht dat hij haar moest volgen. Even later kwamen ze aan bij de kluis en toetste de vrouw met trillende handen van angst de code in. In de verte klonken al sirenes van politiewagens. Steven liep de kluis in en begon het meest van het geld in tassen te stoppen. Daarna verliet hij de kluis en liep met grote passen weer naar de uitgang van het gebouw. Er was nog geen politie, maar ze waren dichtbij. Steven keek om zich heen, en zag toen een aantal mannen zijn kant op komen. Steven hief zijn wapen weer naar ze op. "Waar is Lincoln?" vroeg hij fel. De mannen glimlachte. "Eerst het geld, Smithje.." sprak de voorste man, schor van het roken. Steven liet zijn wapen zakken en twijfelde even, maar gaf toen de tassen met geld allemaal aan de mannen. De mannen grijnsden breed en laadde alle tassen in een auto, waarna een van de mannen weer uitstapte- de leider. Hij grijnsde naar Steven. "Als je toch al in de bak komt voor tig jaar.. Kan je net zo goed geëxecuteerd worden, toch?" fluisterde die in zijn oor. Een trilling liep over Steven's rug. Nee, het mocht niet nog slechter worden. "Waar is Lincoln?" snauwde hij gedempt. De politiesirenes klonken dichtbij. "Geef je wapen.." beval de man nu. Steven twijfelde, maar wist opnieuw dat hij geen keus had. Hij gaf zijn wapen aan de man, die handschoenen aan had. De man richtte zijn wapen op een agente die aan kwam lopen, en lostte een paar schoten. Kogels boorden door het lichaam van de jonge vrouw, en een ging door haar voorhoofd. "Die verteld niet meer na dat ik het was.." grijnsde de man. Hij drukte het wapen terug in Stevens handen en stapte weer in de auto. Het portier achter ging nu open, en er stapte een kopie van Steven naar buiten. Alleen dan wat jonger. Steven begon te huilen van blijdschap. De auto reed weg, en Steven sloeg zijn armen om de jongen heen. Allebei hevig geëmotioneerd. Tranen liepen over Stevens wangen. Hij was vrij, eindelijk. Lincoln was vrij..
Steven liet zijn wapen op de grond vallen en wreef over Lincolns rug. "Ik houd van je.. Het spijt mij zo dat het zo moest gaan.." snikte Steven zacht. "Ik houd ook van jou, pap.." zei de jongen terug.

Rowan Rivers

De uitbarsting van Steven deed hem pijn. Hij snapte er namelijk niets van. Hij begreep hier niets van. Hoe kon hij het ook begrijpen? Steven liep weg, en Rowan ademde trillend in. Hij liep daarna snel achter Steven aan, en hij gooide de deur achter zich dicht. Hij liep op hoog tempo van de trappen af, en eenmaal beneden stond het zweet op zijn voorhoofd, al kon dat ook komen door de spanning. Hij keek naar Steven, die voor hem had gelopen, maar nu stonden ze allebei buiten. Hij keek doordringend, maar zei niets. Ze gingen naar de bank. Hij had geen idee wat hij moest verwachten, hoe hij het voor zich moest zien. Toch legde hij zich neer bij het feit dat Steven dit besloten had. Steven was jaren lang hoofdinspecteur geweest, als er een andere mogelijkheid was geweest dan dit, had Steven dat vast geweten. Toch was Rowan er niet gerust op, en was hij zelfs wat angstig. Hij liep naar zijn auto, en hij ontgrendelde die, en daarna ging hij met een zucht zitten. Zijn hoofd bonkte zo enorm erg.

Steven Smith

Hij probeerde zich sterk te houden, aangezien hij wel al genoeg gehuild had vond hij.
Steven knikte kort toen Rowan zei dat hij hem wel een lift zou geven. Hij stak zijn handen in zijn zakken en zuchtte even zacht. Hij baalde, dat was duidelijk. Maar aan de andere kant wist hij dat hij er alles aan zou doen om zijn doel te bereiken. En dat ging hij vandaag doen.
Moeizaam slikte hij toen Rowan vroeg of hij het zeker wist, dat hij alles liet vallen. Meteen ontstonden er weer tranen in zijn ogen en hij keek Rowan fel aan. "Denk je dat ik zo graag wilde dat het zo liep? Denk je dat ik het allemaal zo leuk vind? Ik heb verdomme geen keuze, Rowan! Ik móet dit doen. Je zal later wel begrijpen waarom.." Steven klemde zijn kaken op elkaar en probeerde niet weer te gaan huilen, maar toch liepen er een paar tranen over zijn wangen. Hij was er echt kapot van.
Zonder nog wat te zeggen stapte hij naar de deur toe en opende die. Hij haalde zijn hand even over zijn bezwete voorhoofd en begon toen de trappen af te dalen naar beneden, en naar de parkeerplaats te lopen.

Rowan Rivers

'Je hebt wel meer dingen gezegd die ik raar vond, dus ik dacht, ik vraag het nog even....' Mompelde hij nu zacht, en hij liep ook de kamer uit. Toen Steven zijn sleutels pakte en die omhoog hield keek Rowan hem vast beraden aan. 'Natuurlijk geef ik je een lift...' Zei hij nu tegen hem. 'Ik laat je niet zomaar in de steek omdat je nu opeens ontzettend raar doet....' Zei hij nu tegen Steven, en hij liep naar hem toe, en hij pakte de sleutels uit zijn hand. Daarna keek hij hem doordringend aan. 'Je weet dat ik voor je klaarsta he.... Mocht het ooit nog nodig zijn.....' Zei hij nu zacht tegen Steven, op doordringende toon, al was wel duidelijk dat hij het moeilijk had. Hij wilde dit helemaal niet zo. Hij kon dit helemaal niet aan. Toch ging hij er alles aan doen om Steven te helpen en te steunen, dat zou hij altijd doen. Toen zijn telefoon ging zuchhte hij even, en nam hij toch maar op. 'Agent Rivers...' Zei hij, en direct kreeg hij allemaal geschreeuw te horen waardoor hij zijn ogen sloot. 'Hoofdinspecteur Rivers dan.... Ook goed....' Mompelde hij nu chagrijnig. Er werd gevraagd waar hij was, op niet al te aardige manier. 'Ik ben ziek... Ja nog steeds ja... Ja, raar ja.... Tja, buikgriep... Als ik werk denk ik dat ik alles onder kots en dat lijkt me niet handig.... Nee, dat dacht ik ook.... Ja, ik hoop ook dat het snel over is... Tot ziens...' Zei hij, en hij zuchtte moeizaam. Hij keek nu weer op naar Steven. 'Je weet het zeker? Je weet zeker dat je mij alleen laat? Je laat alles vallen? Je werk... Het bureau.... Wie moet nu alles gaan regelen?' Probeerde hij nu nog, omdat hij hoopte dat dit Steven zou stoppen. Al geloofde hij dat zelf niet eens echt.

Steven Smith

Hij was zo gespannen, dat hij zelfs schrok toen Rowan binnen kwam lopen in zijn kamer. Hij zuchtte even zacht toen hij zag dat het Rowan was en haalde zijn hand nog eens door zijn haren.
"Dat heb ik je al verteld, naar de bank in de stad.." sprak Steven gedempt. Hij beet even op zijn lip en liep toen langs Rowan zijn kamer uit en de woonkamer in. Hij liep naar de keuken, draaide de kraan open en gooide wat water in zijn gezicht, om daarna een aantal slokken te nemen van het koele kraanwater. Daarna draaide hij de kraan dicht en haalde een handdoek langs zijn gezicht. Hij hoestte even en griste toen de autosleutels van Rowan van tafel. "Wil je me een lift geven, of niet?" vroeg hij nu, terwijl hij de autosleutels omhoog hield. Hij leek nu erg zeker van zijn zaak, maar zijn blik was nog tijd gebroken en verslagen.

Rowan Rivers

Hij had amper geslapen. Eigenlijk helemaal niet. Hij was gaan douchen, en hij had een pak aan getrokken. Hij zag er netjes uit, alsof hij aan het werk ging. Alleen de rand van zijn oog was blauw gekleurd, en hij had een snee in zijn lip door Steven. Toen hij geluid uit de kamer van Steven hoorde klapte hij de laptop dicht, en liep hij naar de kamer. Hij stapte naar binnen zonder te kloppen, en hij keek naar Steven. 'Oke, waar gaan we heen?' Vroeg hij nu. Hij ging Steven nooit zelf laten rijden. Bovendien had hij de hoop dat hij iets voor Steven kon betekenen als hij mee zou gaan. Hij haalde een hand door zijn zwarte haar, en hij keek naar Steven. Ook hij zag er netjes uit. Alleen zag hij er nog zwak uit, en nog verstrooid. Maar, Rowan zei daar verder niets over. Dat was compleet overbodig in deze situatie.

Steven Smith

De volgende ochtend ontwaakte hij vrij laat. Het was al rond half twaalf. Wel voelde hij zich iets beter, lichamelijk dan. De wond op zijn borstkas was weer dicht waarschijnlijk, maar het verband liet hij nog maar lekker zitten. Dat zou sowieso wel vastzitten aan de wond nu.
Langzaam trok hij zich overeind. Een steek trok door zijn lichaam, maar het was te doen. Kreunend stond hij op en liep naar de kast. Hij pakte een nieuw overhemd en trok die snel aan, waarna hij zijn reserve wapen pakte en die tussen zijn broek stopte. Even bleef hij staan, met zijn kapotte en pijnlijke handen geleund tegen de kast en zijn ogen gesloten. Hij was enorm gespannen en had barstende hoofdpijn. Langzaam maar zeker opende hij zijn ogen weer en keek op zijn horloge. Toen hij de tijd zag, stokte zijn adem in zijn keel. Hij moest gaan. Hij moest opschieten, wilde hij zijn doel bereiken. Nerveus haalde hij zijn hand een aantal keer door zijn haren, waarna hij zijn zwarte lakschoenen aantrok.

Rowan Rivers

Hij begreep er niets meer van. Hij had er al niets van begrepen, maar nu snapte hij er echt niets meer van. Zo ver hij wist, was Michelle het belangrijkste geweest, en die was dood nu. Hij liet de woorden van Steven tot hem door dringen, en het maakte hem kapot. 'Andrea verdient iemand die haar beschermt... Iemand waarop ze kan rekenen.... Iemand die te vertrouwen is, en haar nooit iets zal doen... En hoe graag ik ook wil, ik ben niet zo...' Mompelde hij huilend, al hoorde Steven hem waarschijnlijk toch niet. 'Denk maar niet dat ik het hierbij laat zitten... Ik kom er wel achter... Al kost het mij alles....' Zei hij nu, dit weer op woestte toon. Zijn stemmingen wisselden aardig. Hij trok uiteindelijk Mack van Steven af, en hij legde Steven voorzichtig normaal op het bed neer. Toen dat gedaan was liet hij Mack op de grond liggen, en liep hij weg. Hij pakte een glas, schonk die vol met whisky, en hij pakte zijn riem, en deed die weer om. Hij trok wel zijn stropdas los. Hij ging bij Steven in de kamer in de stoel zitten. Hij liet hem geen seconde meer alleen.

Steven Smith

Gorgelend haalde hij adem. Zijn ogen waren rood van de zoute tranen.
"Ik ga niet opgeven, Rowan.. Ik geef niet op.. Ik ga juist vechten voor hetgene dat het belangrijkst is in mijn leven. Ik kan zo niet meer doorleven, ik moet dit doen.." Hij slikte moeizaam en hapte even naar adem. Misschien kon hij beter gaan slapen. Al wist hij bijna zeker dat hij niet zou kunnen slapen. Maar uiteindelijk zou hij toch wel buiten bewustzijn raken.
"Laat Andrea niet in de steek, Rowan.. Zij is je vriendin. Ze houdt van je. Ze geeft om je. Ze heeft al genoeg doorstaan, laat haar niet voelen hoe het voelt om haar vriend kwijt te raken.." opnieuw viel zijn stem weg. Hij hoestte lichtjes en balde zijn vuisten tegen de ontiegelijke pijn. Al hielp dat ook niet echt, want nu begonnen zijn kapotten handen te steken en te branden.
"Geef niet op, Rowan.. Doe het voor mij.. Zorg voor Mack en voor Andrea.. En voor jezelf en voor.." zijn ogen draaiden opnieuw weg nu en hij zakte terug in de kussens. Mack jankte gedempt en likte over het gezicht van zijn baasje, maar kreeg geen enkel respons.

Rowan Rivers

Hij kon het gewoon niet geloven. Dit was niet te geloven. 'S-Steven....' Sprak hij wanhopig, en hij zag dat Mack binnen kwam. Hij hoorde wat Steven tegen de hond zei, en Rowan slikte moeizaam. Steven leek weer weg te zakken. 'Zeg me dan wat er aan de hand is.... Je bent geen slechte vader... Je deed alles.... Het kon niet anders...' Probeerde hij nu, en de tranen liepen over zijn gezicht heen. 'Ik kan je helpen.... Ik moet je helpen.... Ik heb nooit zo veel voor jou kunnen betekenen als jij voor mij betekend hebt...' Zei hij met de wanhoop in zijn stem. Zijn blauwe ogen stonden wat paniekerig. 'Je mag niet zomaar opgeven... Echt niet.... Dit kan je mij niet aandoen... Dit kan ik niet aan...' Mompelde hij zwak, en hij stond op. De drank zou hij nooit kunnen weerstaan nu. Hij keek nog eens naar Steven. Naar het rode verband. Hij zou alles doen voor hem. Hij zou alles doen voor de man die al jaren zijn baas was, die zijn beste vriend was. Alles. Maar niets leek te kunnen. Hun leven was verziekt. Verkloot en verziekt, en voor Steven leek het over te zijn. Dat dacht hij zelf tenminste. En als Steven dood ging, hoefde het van hem ook niet meer. Tenslotte was Andrea beter af zonder hem.

Steven Smith

Tranen liepen over zijn wangen. Hij was nog nooit zo geëmotioneerd geweest. Het trillen bleef aanhouden en de drank die hij op had leek alles alleen maar erger te maken. Nerveus beet hij steeds op zijn lip en hij ademde razendsnel. Het verband om zijn borstkas werd alsmaar roder en roder. Stevens blik werd elke seconden zwakker en meer verslagen.
"Je kan het wel.. Je heb Andrea nog.. Kom op.." sprak Steven zacht. Hij was echt gebroken. "Ik.. Ik ga morgen iets doen dat ik al veel eerder had moeten doen.. Veel eerder.." Steven schudde zijn hoofd langzaam en begon weer zachtjes te snikken. "Ik ben zo een slechte vader.." Tranen liepen over zijn wangen.
Plotseling ging de deur open. Mack sprong naar binnen, hij had de deur blijkbaar open gekregen. De hond sprong zonder twijfel op het bed en begon over Stevens gezicht te likken. Steven tilde zijn hand zwakjes op en aaide het dier voorzichtig. Daarna verborg hij zijn gezicht in Mack's vacht.
"Ken je Lincoln nog, jongen?" vroeg Steven aan zijn hond. Mack kantelde zijn kop en keek Steven aan. "Binnenkort zie je hem weer.. Binnenkort zie je hem weer.." Steven's stem werd steeds zwakker en viel weg aan het eind van de zin. Hij knipperde moeizaam met zijn ogen en moest moeite doen bij bewustzijn te blijven.

Rowan Rivers

Hij merkte dat de wereld om zich heen in leek te storten. De woorden van Steven kwamen enorm hard aan. Het duurde even voor alles tot hem door drong, maar wat Steven bedoelde kon niet goed zijn. 'Je... ik...' mompelde hij zacht, en hij merkte dat hij tranen in zijn ogen kreeg, al deed hij zijn best om zich groot te houden, wat hem redelijk goed af ging. 'Ik kan dit helemaal niet...' mompelde hij nu zacht. 'Ik kan amper normaal leven als jij constant bij me bent, hoe moet dat zonder jou ooit kunnen?' vroeg hij zacht, en zijn stem klonk nu ook wanhopig. Hij keek naar Steven, die compleet gebroken was. 'Je gaat niet zelf rijden,' gromde Rowan opeens nu, even kwam de agent in hem naar boven. 'En ik ga je ook niet brengen. Je blijft gewoon hier. Wat er ook aan de hand is,' mompelde hij nu kort, al had hij zo het gevoel dat hij Steven hier niet kon houden. Dat hij zijn eigen gang zou gaan. Hij hoorde Mack, maar hij negeerde de hond nu. Hij merkte dat zijn handen enorm trilden, en hij sloot zijn ogen, om zijn tranen binnen te houden. 'Wat is er aan de hand Steven? Probeer het mij op zijn minst een beetje uit te leggen....' probeerde hij nu zacht, met dezelfde trilling in zijn stem. Hij bleef wel strak naar hem kijken nu. Hij ging niet zomaar opgeven, Steven was hier nog gewoon. Hij leefde nog. Nu nog wel. Rowan begreep er niets van, maar hij begreep wel dat Steven er van uit ging dat hij morgen dood zou zijn, dat was wel duidelijk. 'Je kan me niet zomaar alleen laten Steven....' mompelde hij heel zacht.

Steven Smith

Hij kreunde even van de pijn toen Rowan hem snel verbond, maar hield zich voor de rest wel groot. Toen Rowan vroeg wat er aan de hand was schudde Steven zijn hoofd. Als hij dat vertelde nu, ging hij eraan. En niet alleen hij, helaas. Hij slikte moeizaam en bleef stilletjes liggen.
"H-het spijt mij zo.. Het spijt mij zo Rowan..." mompelde hij zacht. "Zal je mij morgen een lift willen geven? Naar de bank.. In de stad.. Asjeblieft?" smeekte hij nu schor. Anders moest hij zelf gaan rijden namelijk. "Het spijt mij zo.." herhaalde hij nog eens zachtjes en wanhopig. Maar hij wist dat hij zijn keuze gemaakt had. En hij had geen keuze gehad. "En.. Zal je goed willen zorgen voor Mack? Ik.." hij schudde weer zijn hoofd en begon zachtjes te snikken. Zijn lichaam schokte lichtjes en hij was werkelijk gebroken. "Ik heb geen keus, Rowan.. Ik heb geen keus.. Het spijt mij zo... Je bent sterk genoeg, Rowan.. Je kan dit.." Steven sloot zijn ogen en leek weer weg te zakken, maar bleek uiteindelijk toch nog bij bewustzijn te zijn.
Buiten de slaapkamer stond Mack voor de deur luid te piepen en te janken. Met zijn scherpe nagels kraste hij aan de deur.

Rowan Rivers

Hij was zo enorm erg van slag dat hij het niet eens door had toen Steven wakker werd. Pas toen hij overeind kwam en naar zijn borstkas greep begreep hij het. De wond op zijn borstkas moest open zijn, daarom bloedde hij zo erg. 'Blijven liggen,' beval hij Steven nu, en hij liep direct naar de badkamer om daar de EHBO koffer vandaan te halen, die hij meenam naar Steven. Hij trok het overhemd van Steven kapot, hij deed geen moeite om de knoopjes een voor een los te gaan maken, daar had hij geen zin in. Het bloed zat overal, en even leek zijn adem in zijn keel te blijven hangen. Toch begon hij met het weghalen van het bloed, en daarna verbond hij het, en hij hoopte maar dat het bloedde ging stoppen. Hij legde de spullen aan de kant, en hij keek naar Steven, met een bezorgde en strakke uitdrukking in zijn gezicht. 'Steven...' begon hij nu zacht. 'Wat is er in godsnaam aan de hand?' vroeg hij daarna aan zijn beste vriend, op nog zachtere toon dan hij net gesproken had. Hij ging naast Steven op de rand van het bed zitten, en hij bleef strak naar hem kijken. Hij wilde nu weten wat er aan de hand was ook, er was iets duidelijk heel erg mis. Het moest wel. Steven draaide compleet door, dit had Rowan nog nooit meegemaakt. Hij had hem één keer eerder heel even zo in zien storten, toen ze bij het lichaam van Michelle waren gaan kijken. Dat was ook vreselijk geweest. Nu Rowan er aan terug dacht werd hij zelf misselijk. Maar, dit was dus serieus, dat wist hij zeker. Hij keek weer op naar Steven, en hij merkte dat het hem pijn deed dit. Steven wekte de indruk dat niets er meer toe deed. Dat alles onbelangrijk was. Dat Rowan onbelangrijk was. Was dat zo? Betekende hij zo weinig voor Steven? Hij kon het zich niet voorstellen, maar toch kreeg hij nu een klein beetje die indruk, en dat deed hem pijn. Toch wist hij heel goed dat er heel veel aan de hand moest zijn, het ging slecht met Steven, dat was duidelijk.

Steven Smith

Het duurde niet lang voor hij weer bij kwam. Hij ademde raspend en knipperde vermoeid met zijn ogen. Na een paar minuten wist hij zijn ogen open te houden en staarde hij naar het plafond. Hij trilde nog altijd lichtjes en verplaatste zijn bebloedde handen naar zijn borstkas, die weer aardige steken te voorduren kreeg. Toen hij zijn handen optilde, zag hij een bloedvlek op zijn shirt. In eerste instantie dacht hij dat het van zijn handen kwam, maar de vlek werd steeds groter. De wond bloedde weer. Hij kneep zijn ogen even dicht en probeerde moeizaam overeind te komen, om een handdoek of een EHBO trommel te gaan zoeken. Maar door die beweging trok er nog meer pijn door zijn borstkas dat hij wel weer moést gaan liggen. Moeizaam slikte hij en legde zijn handen weer op zijn borstkas, die nu al doordrengt was met bloed.
Een ambulance zou hij niet laten komen. Dan liep alles in de soep. Dan kon hij morgen niet weg, en morgen zou het gebeuren. Weer liep er een traan over zijn wang, maar nu ook van de pijn.

Rowan Rivers

Steven zakte weg, en dat had hij pas door toen het eigenlijk al te laat was. Hij liet hem los, en draaide hem door, om daarna naar het zwakke lichaam van zijn vriend te kijken. 'Mijn god...' mompelde hij zacht. De handen van Steven waren rood van het bloed, en Rowan merkte nu pas dat er bloed van zijn gezicht af druppelde. Steven had hem geraakt, en zo te voelen flink ook. Wat moest hij in godsnaam doen? Hoe kon hij dit uitleggen? Dat was niet mogelijk. Hij kon geen hulp verwachten. Niemand zou hem helpen. Niemand mocht hem, niemand stond voor hem klaar, niemand vertrouwde hem, dit moest hij zelf op zien te lossen. Hij besloot een handdoek nat te maken, en hij liep terug naar de kamer van Steven. Hij legde hem iets normaler op het bed, en hij legde de handdoek op zijn hoofd. 'Wordt wakker Steven, alsjeblieft...' mompelde hij nu zacht en verslagen. Direct dacht hij aan de fles op het aanrecht. Het maakte niet meer uit, Steven dronk zelf ook. Wat boeide het dan of Rowan dronk of niet? Het maakte niets uit. Toch schudde hij zijn hoofd. Nee, dat moest hij nu echt niet doen. Hij moest laten zien dat hij sterk kon zijn, anders kwam Steven er nooit bovenop. Steven moest niet de indruk krijgen dat Rowan klaar was met zijn leven, dan deed niets er meer toe. Rowan wilde eigenlijk een ambulance bellen, maar daar zou politie bij zijn, en dan moest hij de situatie uitleggen. Het OM zou flippen, op hem, en op Steven, als ze de waarheid zouden horen. Dat konden ze allebei niet hebben nu. Hij kon dus niets regelen, hij kon alleen maar hopen dat Steven snel weer wakker werd.

Steven Smith

Hij bleef door slaan, slag na slag. Hij leek niets meer te geven om zijn gezondheid. Toen Rowan zijn arm op zijn rug draaide liet hij een pijnlijke kreet uit zijn mond ontsnappen. Hij begon steeds zwaarder te ademen en bleef met zijn borst en zijn hoofd op het bed liggen. Langzaam maar zeker keerde de kalmte terug, maar hij bleef verward en nerveus. Hij trilde hevig en tranen liepen nu over zijn wangen. Hij voelde zich werkelijk vreselijk. Hij knipperde verwoed met zijn ogen en voelde een enorme duizeligheid door zich heen trekken. Zijn oogleden begonnen zwaarder en zwaarder te voelen. Langzaam draaide zijn ogen terug in zijn oogkassen en zakte hij volledig voorover, als een slappe pop. Doordat hij op zijn borstkas leunde, klonk zijn ademhaling nog zwaarder. Zijn handen waren zwaar gehavend en druppels bloed druppelden op het bed.

Rowan Rivers

Hij begon steeds erger in de war te raken. Alsof zijn wereld instortte, doordat Steven instortte. Hij luisterde naar de stem van zijn vriend. 'Een beslissing?' vroeg hij nu zacht, met een trilling in zijn stem. Verder zei hij niets, deed hij niets. Hij was zo enorm geschrokken van dit alles, dat hij gewoon niets meer kon. Hij was verstijft. Op de opleiding leerde je altijd dat je nooit stil moest staan, dat je altijd moest helpen, dat je de dingen van je af moest zetten. Maar dat kon hij nu niet, dit was allemaal veel te persoonlijk. Steven betekende veel te veel voor hem, hij kon geen afstand nemen, en dus kon hij niet doen wat hij bij een wildvreemde gedaan had. Pas toen Steven tegen de muur begon te slaan leek Rowan weer tot leven te komen. Hij sprong naar voren, en hij ging direct tussen Steven en de muur staan. Of hij geraakt werd of niet had hij niet eens door. Hij duwde Steven naar achteren, en nu deed hij toch wat hij geleerd had. Automatisch. Het zat er diep bij hem ingeprent, waardoor het nu naar boven kwam. Hij greep de arm van zijn vriend vast en hij draaide die op zijn rug, om hem daarna op het bed te duwen met zijn borstkas. Rowan wist hoe zwak Steven was, dus de muur leek hem geen goed idee, daar zou hij Steven pijn mee doen, en misschien zijn verwondingen nog erger maken, en dat was wel het laatste wat hij wilde. 'Steven, alsjeblieft... kalmeer... adem rustig... luister naar me... we gaan gewoon even praten... rustig praten...' probeerde hij nu, al klonk hij zelf lang niet zo rustig als zou moeten. Hij kon het niet, hij kon niet rustig zijn nu. Hij rook de alcohol waardoor hij enorm trilde nu, en hoe Steven nu deed zorgde ervoor dat Rowan echt helemaal van slag was. Hij bleef Steven vast houden, hij wilde echt niet dat Steven nog erger door zou draaien. Dan zou hij hulp nodig hebben, en dat wilde hij Steven niet aandoen.

Steven Smith

Hij keek even afwezig op toen Rowan de kamer binnen kwam, en liet de fles onzeker en trillend zakken. Een duizelig gevoel ging door hem heen en zijn ademhaling werd steeds zwaarder. Hij verzette zich niet toen Rowan de fles whisky afpakte en bleef verslagen staan.
Hij schudde zijn hoofd lichtjes en voelde zijn lichaam trillen. Hij haalde moeizaam adem. "Het heeft geen zin meer.. Voor mij is het over.. Ik heb een beslissing gemaakt.. Ik.." Een traan rolde over zijn spierwitte wang. "Ik heb geen keus.." trillend draaide hij zich om. Hij balde zijn vuisten en slikte moeilijk. Nerveus wreef hij over zijn gezicht. "Ik ben een slechte vader.. Ik ben een slechte vader..." Hij liep naar de muur en ademde diep en hakkelend in. "Ik ben net zo slecht als mijn vader..." mompelde hij nu schor. Daarna haalde hij keihard uit tegen de muur. De pijn aan zijn handen leek hij niet eens te voelen. Steeds sneller en harder begon hij tegen de muur te slaan, zijn handen kleurden steeds roder en roder. Zijn gezicht liep rood aan en hij raakte in ademnood, maar leek er niets om te geven.

Rowan Rivers

Steven deed zo enorm raar dat Rowan er zelf van in de war raakte. Hij wist niet hoe hij met zijn vriend om moest gaan. Dit kwam nogal onverwachts. Wat was er in godsnaam aan de hand? Steven liep zonder te wachten naar de lift, en Rowan stond daar nogal raar van te kijken, maar hij besloot maar gewoon via de trap te lopen dus. Hij was dus later dan Steven boven, maar de deur stond open. Rowan sloot de deur dus achter zich, en hij keek even rond, Steven was nergens te zien, waardoor Rowan het nog raarder begon te vinden. Hij deed zijn riem af, legde al zijn spullen op tafel, en hij haalde een hand door zijn zwarte haar. Hij hing zijn zwarte jasje over een willekeurige stoel heen, en hij zuchtte. Hij moest met Steven praten, en hij kon nu wat zachte geluiden uit de kamer van zijn vriend komen. Daar was hij dus. Hij liep zonder te kloppen de kamer binnen, Steven moest praten, en wel nu. 'Steven.. wij moeten echt pra-,' hij stopte midden in zijn zin en hij stond een paar seconde geschrokken stil door wat hij zag. Dit had hij nooit verwacht, dat was wel aan de uitdrukking op zijn gezicht te zien. Hij kon niet eens reageren, hij stond gewoon verrast en geschrokken naar zijn vriend te kijken. Hij dronk. En niet op een normale manier een glaasje ofzo, nee, dit herkende Rowan als geen ander. Hij voelde een steek door zijn lichaam gaan. Steven vond het o zo belangrijk dat Rowan niets dronk, en wat deed hij nu zelf? Zijn vriend liet hem vallen. Rowan schudde direct zijn hoofd. Zo moest hij niet denken, er was duidelijk iets heel ergs aan de hand. Toch had Rowan nu al moeite met deze situatie. Met de drank. Met deze confrontatie. Steven was altijd degene waar hij op kon rekenen, die nooit dronk, die er voor zorgde dat Rowan daardoor ook niet dronk. 'Steven... niet doen...' zei hij nu tegen hem, met een trilling in zijn stem. Het had wat aarzelend geklonken, doordat hij zo enorm geschrokken was. Toch sprong hij uiteindelijk naar Steven toe, en trok hij zonder te aarzelen de fles uit zijn hand. 'Wat is er in godsnaam aan de hand? Wat hou jij voor mij achter? Wat kan er zo erg zijn? Praat met me Steven, verdomme, praat met mij!' schreeuwde hij nu tegen hem, al klonk het veel meer wanhopig dan boos. Nee, boos was hij niet. Hij keek naar de fles in zijn hand, en direct begon hij helemaal te trillen. Hij liep de kamer uit, en hij liep naar de keuken, om de fles op het aanrecht te zetten. Hij moest niet met die fles in zijn hand staan, dan werd hij gek. Hij liep direct terug naar Steven, en nog steeds stond hij enorm raar naar hem te kijken, met een doordringende blik.

Steven Smith

De hele weg zweeg hij. Hij staarde met een afwezige blik naar het dashboardkastje. Zweetdruppeltjes liepen over zijn neus en vielen op zijn broek. Hij hijgde en had het stikheet. Zelfs toen het OM belde en zo tegen Rowan te keer ging- wat hij normaal nooit gepikt had- bleef hij zwijgen.
Toen Rowan zich hardop afvroeg hoe hij dit kon volhouden, mompelde hij zacht "mm.." en zweeg weer. Pas bij het hotel leek hij weer een beetje in leven te komen. Hij deed zijn gordel los en stapte uit. Na een paar passen wankelend te lopen liep hij weer recht en arriveerde hij in het hotel. In plaats van altijd-zelfs als het slecht ging- naar het trappenhuis te lopen, liep hij nu naar de lift. Hij wachtte niet op Rowan en ging in de lift staan.
Eenmaal boven haalde hij de sleutel uit zijn zak en opende de deur van hun hotelkamer. Hij stapte binnen, liet de deur open staan en vertrok meteen naar zijn kamer. Hij sloot de kamerdeur achter zich en ging bij het raam staan. Hij staarde naar buiten en beet op zijn onderlip. Tranen begonnen in zijn ogen te branden. Langzaam draaide hij zich om en trok een la open in een kast. Achter uit de la haalde hij een fles whisky, die hij al enorm lang had staan. Sinds zijn vader's dood had hij nooit meer gedronken. Nu draaide hij de fles open en zette de hals tegen zijn lippen. Hij gooide zijn hoofd achterover en begon met grote slokken de drank naar binnen te voeren. Een warm gevoel ging door hem heen, maar de emoties leken alleen maar erger te worden. Hij moest even op adem komen, en begon toen weer te drinken.

Rowan Rivers

Steven leek anders. Er was iets in zijn houding wat Rowan de rillingen bezorgde. Steven was altijd zo sterk, en nu leek dat verdwenen te zijn, waardoor Rowan zich zorgen begon te maken, en zich onrustig begon te voelen. Hij had de de sterke Steven nodig. Hij kon niet de verantwordelijkste zijn, dat was Steven. Hij liep nu zelf naar zijn auto. De auto van Steven kwam wel, dat was niet zo belangrijk nu. Hij keek opzij naar Steven. 'He, rustig maar....' Probeerde hij nu, maar hij was niet goed in troosten. Er was meer aan de hand. Rowan was niet gek, en bovendien getraind om dat te zien. Er was serieus iets aan de hand, maar hij besloot er niets van te zeggen tot ze in het hotel waren. Hij trok de deur van zijn auto open, en hij ging zitten. Hij wachtte tot Steven ook zat, voordat hij wegreed, vrij hard. Hij keek af en toe bezorgd naar Steven, om daarna weer voor zich te kijken. Toen zijn telefoon ging stopte hij die in de carkit, omdat hij wist dat Steven het niet fijn vond als hij gewoon belde, al vroeg hij zich af of het Steven nu boeide. Hij nam op, en ademde langzaam in. 'Agent Rivers....' Zei hij, puur uit gewoonte. 'Het is hoofdinspecteur Rivers nu!' Werd er direct geschreeuwd, en hij schrok hier zichtbaar van. 'En waar hang jij in godsnaam uit!?' Kwam er meteen achter aan. 'Ik.... Eh....' Begon hij nu geschrokken. De vrouw van het OM klonk woest.'Ik ben ziek.... Spontaan heel erg misselijk.... Ik ben naar huis toe, maar natuurlijk kom ik direct terug bij een noodgeval....' Zei hij nu, terwijl hij echt niet ziek was. Hij keek opzij naar Steven, die het gesprek natuurlijk ook kon horen. Hij gaf hem een blik die duidelijk maakte dat Steven stil moest zijn nu. 'Oke....' Hoorde hij de vrouw nu. 'Dat zal dan wel. Ik verwacht je morgen vroeg gewoon op het bureau. Tot ziens, hoofdinspecteur Rivers....' Zei ze nu overdreven en vrij snauwend. Daarna hing ze op. Rowan ademde diep in, en hij zuchtte daarna even. 'Ik snap steeds minder hoe iemand graag hoofdinspecteur wil zijn.... Hoe heb jij dit ooit vol kunnen houden?' Mompelde hij zacht tegen Steven, al was het eigenlijk een vraag waar hij geen antwoord op verwachtte.