Police Life

Steven Smith

Hevig zwetend werd hij wakker, in het ziekenhuis. Hij trilde nog altijd lichtjes en keek met grote ogen om zich heen. Hij voelde zich werkelijk vreselijk. Doodmoe, enorm zwak en hij had ongelofelijk veel pijn. Hij lag aan de beademing aangezien de artsen er nog geen vertrouwen inhadden dat hij het alleen kon redden met zijn longen.
Zachtjes hoestte Steven, wat enorm veel pijn deed in zijn borstkas. Hij sloot zijn ogen en klemde zijn kaken op elkaar. Zijn handen legde hij op zijn borstkas. Daardoor viel zijn blik op het infuus, dat in zijn pols zat. Gelijk overspoelde een enorm misselijk gevoel hem en raakte hij lichtelijk in paniek. Hij probeerde rustig te blijven en vond dat hij zichzelf aanstelde, maar zijn angst van naalden en dat soort dingen won het toch van hem.
"U bent wakker.." sprak een arts, die binnen kwam lopen. Twee andere artsen volgden deze arts. De voorste arts bekeek de informatie die op de apparaten stond en noemde wat dingen op, zoals hoge bloeddruk en dat soort dingen. Steven keek naar links, naar waar de arts stond die de apparaten in de gaten hield. Recht van hem stond de andere arts, die een injectie klaar maakte. Echter besefte Steven dat pas toen de naald door zijn huid prikte en een kotsmisselijk gevoel op kwam. Hij begon sneller te ademen en sloot zijn ogen, maar probeerde zo min mogelijk te laten merken.

Rowan Rivers

Het deed hem enorm veel pijn. Toen hij doorhad dat Steven wilde dat Lincoln weg ging aarzelde Rowan. Hij kon wel met Lincoln naar buiten gaan, maar hij wilde Steven niet alleen laten. Hij wist niet wat hij wilde. Hij wist niet wat Steven liever had. 'Lincoln... Kom...' Zei hij daarna tegen de jongen, en hij duwde hem de kamer uit. 'We doen alles om hem te helpen, maar je moet nu even hier blijven. Hij geeft niet zomaar op, heb vertrouwen...' Zei hij nu, en daarna draaide hij zich om, om terug naar Steven te gaan. Rowan trilde enorm. Hij voelde zich verschrikkelijk, hij stond op het punt om in te storten. Ook hem kon dit te veel worden. 'Steven...' Mompelde hij zacht en bijna wanhopig. Het leek eeuwen te duren voordat de ambulance er was, en toen hij hoorde naar welk ziekenhuis ze gingen ademde Rowan langzaam in. 'Steven... Ik laat je niet alleen, maar ik rij met Lincoln in mijn auto naar het ziekenhuis...' Zei hij heel zacht. Hij ging liever mee, maar hij liet Lincoln ook niet zomaar im de steek, al vond hij het vreselijk om niet bij Steven te kunnen zijn. Hij wide zijn vriend geen seconde alleen laten.

Steven Smith

De pijn die hij voelde was onmenselijk en hij bleef vreselijk trillen. Zijn spieren spanden en ontspanden steeds opnieuw en bij zijn borstkas leek het goed mis te zijn. Enorm veel bloed verliet de wond en drong door het oude verband heen. Het leek wel of er een of andere hoofdader geknapt was door de hoeveelheid druk die op zijn lichaam had gestaan.
Dat Rowan naar hem toe kwam, had hij niet door. Hij had niets door. Ook niet dat twee andere agenten de riemen los begonnen te maken en het ding van zijn hoofd haalden, zodat hij weer los was. Stevens ogen waren gesloten, maar aan de bewegingen die hij af en toe maakte was wel te merken dat hij nog een beetje bij bewustzijn was. Zijn ademhaling klonk vreselijk slecht en leek er elk moment mee op te kunnen houden.
Toen Lincoln ineens naast de elektrische stoel verscheen, en zachtjes smeekte, leek Steven ietwat bij te komen. Hij opende moeizaam zijn ogen en mompelde schor en bijna onverstaanbaar dat ze de jongen hier weg moesten halen. Hij wilde niet dat zijn zoon met nog meer trauma's door het leven moest. Hij wilde niet dat zijn zoon hem zo zag, en hem misschien zelfs zag sterven straks. Langzaam zakten zijn ogen weer dicht en verslapte hij weer volledig.

Rowan Rivers

Hij had zijn ogen gesloten en hij trilde flink. Pas toen er geschreeuw klonk keek hij op. Het duurde een paar seconde voordat hij doorhad wat er aan de hand was. Hij keek direct naar Lincoln en hij ademde langzaam in, om daarna zelf ook naar voren te springen. 'Bel een ambulance! Nu!' Schreeuwde hij direct. Hij greep Lincoln vast bij zijn schouders. 'Rustig... Rustig....' Zei hij zo kalm mogelijk, al voelde hij zich vreselijk onrustig. 'Laat me erbij, hij heeft hulp nodig! ' schreeuwde hij daarna, en nu pas leken de mensen door te hebben dat Steven zonder hulp alsnog zou sterven op deze manier. Hij werd er in gelaten, en hij schoot direct op Steven af. 'Ik heb hulp nodig!' Zei hij daarna nog eens, en er kwamen mannen naar hem toe. 'Maak hem los...' Zei hij daarna, en hij legde zijn hand op de wond van Steven, op zijn borstkas. Hoj was ergens nog boos, en de emotie's werden hem bijna te veel, maar nu wilde hij hem niet alsnog verliezen. 'Steven.. Luister naar me... Alsjeblieft... Laat Lincoln niet alleen... Laat mij niet alleen.... Ik kan niet zonder je...' Zei hij nu zacht, en voor het eerst was bij hem de emotie te zien nu, een teken dat het niet goed ging.

Steven Smith

Zijn lichaam bleef trillen, maar hij begon er steeds minder van te merken. Binnen een paar seconden zou hij dood zijn. Tot de schakelaar plots om werd gegooid en er hard 'stop!' door de ruimte werd geroepen. Het gezoem nam af en Steven zakte als een slappe pop in elkaar. Hij bleef hevig trillen en ademde heel moeilijk en ongelijk.
"Er is nieuw bewijsmateriaal.. De executie wordt uitgesteld en mogelijk helemaal niet meer gedaan," werd er gesproken, maar het drong niet tot Steven door. Zijn hoofd klopte en leek uit elkaar te knallen van de pijn. Zijn borstkas bloedde nog heviger dan van tevoren en zijn blauwe gevangenis overall was doorweekt van het bloed. Hakkelend haalde hij adem. Hij vroeg zich af of hij nou nog leefde, of dat hij dood was. Maar goed en helder nadenken lukte op dit moment niet.
De agenten waren aan het discussiëren met elkaar en druk aan het overleggen. Ze lieten Steven gewoon zitten, waarschijnlijk zagen ze niet hoe hij er aan toe was. Zweet liep over zijn hoofd en hij ademde enorm snel. Het leek dan ook steeds sneller en sneller te gaan.
Achter het glas stond Lincoln. Zijn gezicht rood van de tranen. Hij bonkte tegen de glazen wand met zijn vuisten in de hoop enige aandacht te krijgen en hij riep wanhopig: "Help hem! Hij gaat dood.. Help hem dan! Doe iets!" Maar niemand leek hem te horen.

Rowan Rivers

Dit was de ergste dag uit zijn leven, dat moest wel. Hij stond vrij achterin. Hij wilde die hele executie niet zien, maar hij vond dat hij geen keuze had. Hij liet Steven niet in de steek, ook niet op dit moment. Er klonk wat zacht gepraat onder de mensen, maar hij sprak geen woord. Er was ook niemand die iets tegen hem zei, terwijl er toch wel mensen waren die hij kende. Maar, iedereen wist dat ze hem nu waarschijnlijk beter met rust konden laten. Hij zag Lincoln huilen, de schouders van de jongen gingen op en neer. Niet zo gek ook. Hij zelf liet geen verdriet zien, hoewel hij van binnen gebroken was. Het misselijke gevoel was veel en veel erger geworden, en hij had het gevoel dat hij elk moment door zijn benen kon zakken. Hij kreeg het niet voor elkaar om naar Steven te kijken. Hij kon het gewoon niet. Hij keek naar de grond, daarna naar Lincoln, en daarna toch weer even naar Steven. Zodra Steven begon te schudden keek hij echter weer weg. Hij voelde zich nog draaieriger, en het liefste zou hij van de aardbodem verdwijnen. Toch liet hij nog steeds zo min mogelijk emotie's zien, hoewel hij nog nooit zo veel gevoeld had. Zijn handen leken wel wat te trillen, maar dat zou niemand opvallen. Hij wilde naar buiten, hij had frisse lucht nodig, maar hij ging niet zomaar weglopen nu, dus liep hij langzaam iets naar voren, en ging hij naast Lincoln staan, om een hand op de schouder van de jongen te leggen, zodat hij tenminste nog een klein beetje het gevoel had niet totaal alleen te zijn. Rowan was nog steeds niet goed in troosten, en hij voelde zich ongemakkelijk hierdoor, maar hij wist niet wat hij anders moest doen. Hij kon niets tegen de jongen zeggen, want hij zou geen woord over zijn lippen krijgen, dus liet hij zo maar weten dat hij er voor hem was, als hij uiteindelijk niet zelf helemaal in zou storten, want dat zat er wel aan te komen. Hij keek nu weer even naar Steven, en Rowan wist dat dit de laatste secondes waren, en dat idee maakte hem nog misselijker, en hij wilde zijn ogen sluiten. Toch deed hij dat niet, en bleef hij nu naar Steven kijken, puur om te laten zien dat hij niet zwak was, al voelde hij zich wel zo. Hij voelde zo veel gevoelens door elkaar, van woede en verdriet tot wanhoop en eenzaamheid, en dat was heel erg veel bij elkaar op dit moment. Hij kon er niets meer tegen doen, hij kon het gewoon niet tegengaan, zijn geest was niet onder controle te houden, en dat kon enorm mis gaan bij hem. Maar, op dit moment was dat nog niet goed aan hem te zien. Nog niet.

Steven Smith

Trillend bleef hij zitten. Een aantal minuten gingen om. Stevens tijd tikte door. Op een gegeven moment ging de deur achter hem weer open en kwamen er weer agenten naar hem toelopen.
"Ik hou van je, Linc, vergeet dat nooit.." sprak Steven nog snel tot zijn zoon. Daarna keek hij naar Rowan. Hij schaamde zich tegenover hem en had sterk het gevoel dat Rowan boos op hem was, al zou hij dat ook begrijpen. "Het spijt mij, Rivers.." waren zijn laatste woorden, voor hij van de stoel getrokken werd en er gezegd werd dat het 'tijd' was. Tegenwerkend liet Steven zich meevoeren door de gangen.
"Geloof mij nou! Verdomme! Ik heb die vrouw niet vermoord! Geef mij één reden om dat wel te doen!" schreeuwde Steven wanhopig. Een van de agenten keek op. "We hebben je vingerafdrukken op het wapen, kruitsporen op jouw handen, en de kogel uit jóuw wapen in het lichaam van de agente. Genoeg bewijs?" Steven schudde zijn hoofd en snikte zacht. "Nee.. Nee.." mompelde hij zacht en schor. Hij voelde onder zijn gevangenis overhemd bloed druipen en keek even naar zijn rood gekleurde borstkas. Ach, hij ging toch dood.. Verslagen volgde hij de agenten naar een afgesloten kamer. Hij werd in de elektrische stoel geduwd en snel vast gemaakt met de leren banden. Steven keek door het glas voor hem, en zag Lincoln daarachter zitten, vooraan, huilend. Rechts zat een hoop pers, en links zat zijn advocate, Sara, met nog een paar agenten en mensen die zich bezig hielden met zijn zaak.
Steven schudde zijn hoofd langzaam. Hij wilde helemaal niet dat Lincoln dit zou zien.. Hij wilde dat Lincoln hier weg ging, weg van deze vreselijke plek.
Alle haren op Stevens hoofd werden afgeschoren. Daarna werd er een ding over zijn hoofd geplaatst en werden de gespen nog eens goed vastgemaakt. Steven zag een van de agenten naar de andere kant van de kamer lopen en zijn hand uitsteken naar de schakelaar. Steven sloot zijn ogen, hoorde een klik, toen luid gezoem, en begon toen luid te schreeuwen, tot hij werkelijk geen stem meer had. Hij had nog ongeveer vijftien seconden te leven. Dan zou het over zijn. Zijn lichaam schudde heen en weer en zijn ogen rolden heen en weer in zijn oogkassen. Dit was het dan, dacht Steven.

Rowan Rivers

Zodra Steven de kamer in kwam had Rowan het gevoel dat hij geen adem meer kon halen. Hij leek het veel warmer te hebben, en zijn spieren leken allemaal te trillen. Hij luisterde naar wat er gezegd werd, en hij deed niets. Hij stond gewoon doodstil, met een ijzige uitdrukking in zijn ogen, al was dat allemaal puur schijn. Hij voelde zich van binnen breken. Hij was ziek van misselijkheid en het liefste wilde hij iedereen neerschieten en Steven en Lincoln hier uit halen. Het was vreselijk voor de jongen, en vreselijk voor Steven, en allemaal ook nog eens enorm onterecht. Hij sloot zijn ogen een seconde, om zijn emotie's weer onder bedwang te krijgen, wat hem goed af ging. Toch wist hij dat hij zou breken als hij hier weg zou zijn, en als hij alleen zou zijn. Dan kwam de klap altijd het hardste. En dan moest hij van de alcohol af zien te blijven, wat met de minuut moeilijker leek te zijn. De drang om te drinken was ontzettend groot, en het werd alleen nog maar erger. Hij zag het bloed op het lichaam van Steven, en hij slikte nog eens moeilijk. Het deed hem pijn hem zo te zien. Rowan had het gevoel dat hij gefaald had. Hij had Steven moeten helpen, hij had op zijn minst in moeten zien hoe erg het allemaal was, maar hij kon niets. Hij kon hem niet eens redden. Hij kon zijn onschuld niet bewijzen. Wat voor politieman was hij wel niet? Hij kon niet eens de onschuld van zijn beste vriend bewijzen, terwijl hij er bij was geweest! Rowan schudde zijn hoofd heel even en ademde langzaam in. Hij kreeg het steeds benauwder, en hij wilde eigenlijk het liefste weg hier. Toch wilde hij ook weer bij Steven zijn, en hij ging Lincoln niet alleen laten hier, dat deed hij niet. Hij keek nu weg van Steven, naar de grond. Hij kon niet anders meer, hij kon niet naar zijn vriend kijken, wetende dat hij hem nooit meer zou spreken, dat hij er nooit meer voor hem was, dat hij er voortaan alleen voor stond. Hij kon het gewoon niet.

Steven Smith

Hij voelde zich enorm eenzaam en had niet bepaald het gevoel dat hij het komende uur nog iemand zou zien. Dat had hij echter mis, want geen tien minuten later hoorde hij weer zoemers en klikte de deur open. Drie agenten stapten binnen.
"Kom mee, Smith. Je zoon en Rivers zijn er voor je," sprak een van de mannen, om Steven aan te sporen. Zijn arm werd vastgepakt en hij werd de cel uit gesleurd. Eerst voelde Steven zich blij, blij dat hij zijn zoon en zijn beste vriend weer mocht zien. Daarna voelde hij zich niet zo blij meer, hij wilde niet dat Lincoln hem zo zag. Hij wilde niet dat Lincoln hem zo zag, nu het zo enorm slecht met hem ging, zowel lichamelijk al geestelijk.
"Loop door, Smith," bromde de agent die achter hem liep. Steven probeerde door te lopen, maar zijn benen trilden en hij voelde zich alsof hij elk moment flauw kon vallen. Zo zag hij er dan ook uit. De agent achter hem voelde alleen niets van medelijden tegen over Steven, en trapte hem tegen zijn kuit. Steven zakte bijna door zijn benen en draaide zich toen woest om. Gelijk trokken de andere twee agenten hem aan de kettingen weer rechtdoor.
"Stelletje.. Stelletje uitgekotste uilskuikens!" siste Steven schor. Hij snoof wild en werd door een deur geduwd. Meteen na die deur stond hij stil. Voor hem stond een stoel. Daarvoor stond een dikke, geluidsdichte glaswand. In de klaswand zat een roostertje, om geluid door te laten. Maar Steven keek naar het gene achter de glaswand. Lincoln. Hij kreeg tranen in zijn ogen van het idee dat dit de laatste keer was dat hij zijn bloedeigen zoon zag. Hij had de neiging naar Lincoln toe te springen en om zijn nek te springen, maar de glaswand hield hem tegen. Met een pijnlijke blik keek hij naar zijn zoon, die er gebroken uit zag. Steven kwam langzaam, met kleine pasjes dichterbij, en keek nu ook even naar Rowan. Daarna zakte hij zwakjes neer op de stoel en zette zijn gehavende handen tegen het glas aan, waardoor er bloedvlekken op het raam kwamen te zitten.
"Linc.." fluisterde Steven, schor van emotie. Hij vond het vreselijk zijn zoon zo gebroken te zien, en niets te kunnen doen voor hem. "Pap.." antwoordde Lincoln hees terug. Steven slikte even moeizaam en knipperde met zijn betraande ogen. Hij wilde niet dood. Hij was nog niet klaar met zijn leven..
"H-het spijt mij pap... Het is.. Het is allemaal mijn schuld.. Ik.. Ik had naar je moeten luisteren.." snikte Lincoln nu, hevig geëmotioneerd. Steven moest moeite doen niet in huilen uit te barsten en schudde zijn hoofd. "Het is niet jouw schuld, Linc.. Ik had beter op jou moeten passen.. Net zo als ik beter op je moeder had moeten passen, en op Michelle.. Ik ben een waardeloze vader.. Het spijt míj, Lincoln. Ik had het anders aan moeten pakken.." Een traan rolde over Stevens gezicht. Lincoln hield zich even stil. "Voor mij blijf je altijd de liefste en de beste vader die er is, pap.. Ik hou van je.. En dat zal ik altijd blijven doen.. Iedereen maakt fouten, pa." Steven sloeg zijn blik neer en staarde naar zijn handen, die er vreselijk uit zagen.
"Wat heb je gedaan, pap?" vroeg Lincoln nu gedempt. Steven keek eerst op, niet wetend wat Lincoln bedoelde. Tot hij de jongen naar zijn handen zag staren. Steven beet even op zijn onderlip. "Ik eh.. Ik dacht dat de muur een boksbal was.." mompelde hij zacht. Lincoln lachte even, een korte seconden. Steven besefte dat dat de laatste keer was dat hij zijn zoon zag lachen, en sloeg zijn blik weer tegen de grond. Hij trilde steeds erger en zag er zwak uit.

Rowan Rivers

Opnieuw zei hij niets tegen Lincoln. Hij wist ook niet wat hij moest zeggen. Hij kon er zo moeilijk voor hem zijn. Hij deed zijn best echt wel, maar hij was er gewoon niet helemaal bij. Dit was voor hem zelf nogal lastig. Eenmaal bij de grote gevangenis keek hij om naar Lincoln. 'Dit gaat lastig worden. Zodra iets je te veel wordt moet je dat aangeven, want dan gaan weg weg. Ik blijf constant bij je, er kan niets gebeuren. Er zitten hier een hoop gestoorde mensen, die moet je maar gewoon zo goed mogelijk negeren,' zei hij nu tegen de jongen, en daarna stapte hij uit. Hij keek even naar het grote gebouw. Het was alweer even geleden dat hij hier geweest was. Hij ademde langzaam in, en daarna liep hij het gebouw in. Hij liet zijn ID-kaart zien, werd gefouilleerd, en hij moest direct zijn wapen afgeven. 'Je weet hoe het werkt,' gromde de bewaker kort naar Rowan, en hij knikte naar de man, met een doordringende blik. Ook Lincoln werd gefouilleerd, zag hij uit zijn ooghoek, en daarna werden ze meegenomen door twee bewakers richting de eerste deur, die opengemaakt werd. Rowan wist dat ze nog wel een stukje moesten lopen, en hij probeerde het geschreeuw dat nu al klonk te negeren. Hij bleef dicht naast Lincoln lopen, hij voelde toch de drang om de jongen te beschermen. De volgende deur werd opengemaakt, en Rowan bleef strak voor zich kijken, zijn blik ging alleen af en toe opzij naar Lincoln. 'Jullie mogen de kamer in, hij wordt zo gehaald,' zei de bewaker nu kort tegen hem, en Rowan knikte even. Hij zag er enorm tegenop. Hij had nog nooit ergens zo erg tegenop gezien. Rowan wees naar de stoel aan deze kant van het glas. 'Ga jij maar zitten,' zei hij tegen Lincoln. 'Ik blijf hier wel staan,' zei hij daarna nog. Hij ging met zijn hand langs zijn zwarte jasje, en hij trok zijn stropdas iets losser, omdat hij het flink warm begon te krijgen. Nu al. Hij zou Lincoln gewoon de tijd gunnen met Steven, dat verdienden ze allebei. Hij bleef hier staan, puur voor de veiligheid, meer niet. Hij probeerde zichzelf wijs te maken dat hij zich neer had gelegd bij het feit dat Steven zou sterven, maar dat had hij totaal niet. Hij had er ontzettend veel moeite mee, en hij wist dat hij het niet kon hebben. Hij kon het gewoon niet. Hij wilde eigenlijk niet eens hier zijn, maar het moest maar voor Lincoln. Hij leunde met zijn rug tegen de muur, aangezien hij niet verder naar achteren kon, en hij probeerde zo kalm mogelijk te lijken, wat hem zo op het eerste gezicht redelijk af ging. Lincoln kende hem toch niet goed genoeg. Niemand kende hem goed genoeg. De enige die hem het beste kende zou straks dood zijn, dus het maakte helemaal niets uit.

Steven Smith

Eenmaal weer in de isloleercel, telde hij de minuten af. Nog anderhalf uur had hij te leven. Steeds werd hij nerveuzer. Hij ijsbeerde heen en weer in de cel en sloeg zijn handen nog erger kapot dan ze al waren aan de betonnen muren. Toen een agent polshoogte kwam nemen en de deur opende, om daarna een verkeerd grapje te maken, vloog Steven hem aan. Hoewel hij enorm zwak was en zijn handen helemaal open lagen, wist hij nog lang door te gaan. Tot er een tweede agent verscheen en hem een keiharde trap tegen zijn borstkas gaf. Steven leek net een wild beest. Hijgend en met een piepende ademhaling deinsde hij nu achteruit, tot hij met zijn rug tegen de muur botste. De agenten kwamen op hem af, trokken zijn handen naar voren en boeiden hem. Daarna werden ook zijn voeten weer geketend en de ketting aan het bed. Steven kon geen kant meer op. Hij haalde moeizaam adem en zag dat de wond weer bloedde, en niet zo een beetje ook. Maar hij gaf er niets meer om. Kwaad trok hij aan de kettingen, al wist hij dat het geen enkel nut had. Daarna verdween de woede als de zon achter de maan en zakte hij snikkend in elkaar, wanhopig en angstig. Van de sterke Steven was niets meer over. Hij had nog een klein uurtje te gaan..

Rowan Rivers

De hele weg naar het bureau sprak hij geen woord tegen Lincoln. Hij kon het niet opbrengen. Hij kon niet aardig tegen hem toen terwijl hij wist dat Steven vanavond dood zou zijn. Hij kneep zijn ogen dicht en zette zijn auto vrij slordig in een parkeervak voor het bureau. Hij stapte uit, en liep naar zijn kantoor. Lincoln volgende hem naar zijn kantoor, aangezien ze elke dag niet anders deden. De agenten spraken geen woord tegen hem, of tegen de jongen, aangezien Rowan duidelijk uitstraalde dat hij niet vrolijk zou reageren als iemand iets tegen hem zou zeggen, of iets aan hem zou vragen. Iedereen hier wist natuurlijk dat hij ontzettend veel met Steven om ging, en iedereen wist ook dat vanavond de executie was. Rowan liep zijn kantoor in, haalde een hand door zijn haar, en wreef daarna langs zijn kin, waar zwarte stoppels zaten. Zodra het slecht met hem ging boeide zijn uiterlijk hem ook niets meer. 'Ik ben weg, ik zie je straks wel weer,' zei hij nu kort tegen Lincoln, en hij greep een dossier van zijn bureau om daarna direct naar de verhoorkamer te lopen. Daar begon hij vandaag mee. Toen dat eindelijk klaar was besloot hij nog een laatste poging te doen om iets voor Steven te betekenen. Hij maakte zichzelf daar de afgelopen dagen gek mee. Nachten was hij aan het proberen om duidelijk te maken dat ze Steven niet moesten executeren, dat hij die agente niet vermoord had, tenslotte had Rowan dat gezien. Maar hij kon niets betekenen. Nu liep hij naar het kantoor van Steven, trok de deur open, en sloot die achter zich. Hier kon hij tenminste even alleen zijn. Hij ging op de stoel zitten, en hij pakte de telefoon, om daarna een nummer dat hij op een briefje had staan te bellen. Het duurde hem te lang, waardoor hij met zijn vingers op het bureau van Steven begon te tikken. 'U spreekt met hoofdinspecteur Rivers....' begon hij, en hij sloot zijn ogen bij het uitspreken van die woorden. 'Ik bel over de executie van Steven Smith vanavond... Ik heb namelijk een paar bezwaren...' begon hij nu, en zijn stem klonk vrij vast, omdat hij zijn emotie's aardig goed kon verbergen de laatste dagen. Hij moest ook wel. 'Ik heb gézien dat hij haar niet vermoord heeft... het is allemaal een vergissing...' probeerde hij nu nog eens, voor de zoveelste keer. 'Ik weet dat u waarschijnlijk niet veel kan betekenen, maar er staat hier een leven op het spel! Ja, ik weet verdomme dat ik een emotionele band met hem heb, maar dat veranderd helemaal niets aan wat ik gezien heb!' schreeuwde hij nu, hij begon zijn kalmte te verliezen. 'Ja, laat het mij maar weten...' gromde hij daarna, en hij hing op. Hij gooide de telefoon aan de kant en hij sloeg met zijn vuist op het bureau van Steven. Hij was wanhopig. Enorm wanhopig. Hij wist niet wat hij moest doen, wat hij kon doen, maar hij kon niet leven met het feit dat Steven doodging, terwijl hij gezien had dat het niet zijn schuld was. Hij wist dat het niet zijn schuld was. Tranen kwamen in zijn blauwe ogen, en niemand die het zag. Nu hij alleen was maakte het toch niet uit. Zijn huid was bleek, hij at eigenlijk niets meer, waardoor hij opnieuw heel erg veel afviel, en hij rookte meer dan eerst. Hij dronk niet echt, dat wilde hij niet doen, Steven zou hem vermoorden als hij dat wist. Toch had hij het daar moeilijk mee, de drang was enorm. Ook naar drugs op dit moment, en hij slikte een ongezonde hoeveelheid kalmeringspillen om maar een beetje rustig te blijven. Toen er op de deur geklopt werd keek hij wat geschrokken op. Hij veegde snel zijn tranen weg, haalde een hand door zijn haar en hij ademde een paar keer diep in om rustig te worden. Hij dacht dat hij er nu wel weer gewoon rustig uit moest zien. 'Binnen,' zei hij dus ook, en precies zoals hij verwacht had was het de vrouw van het OM. 'Rivers... ik dacht, ik verander het naambordje op dit kantoor maar, want dat is nu natuurlijk van jou,' zei ze, en er kwam een geschrokken uitdrukking in zijn ogen te liggen. 'Maar... echt niet...' begon hij direct en hij sprong op. Ze keek hem wat raar aan, en fronste even. 'Je begrijpt toch dat Smith niet meer terug komt... hij is dood vanavond...' zei ze nu, en deze confrontatie was nogal heftig voor Rowan, waardoor hij haar woest aankeek, maar hij klemde zijn kaken op elkaar. 'Je maakt je opleiding af bij een andere hoofdinspecteur, maar deze functie is gewoon al voor jou, we hebben nu toch niemand meer,' zei ze, en Rowan kon niets anders dan haar compleet verbijsterd aankijken. 'Ik heb ook een nieuwe ID-kaart voor je,' zei ze nu, en die gaf ze aan hem. Hij keek weg, en hij slikte moeizaam. 'Ik wil helemaal geen opleiding volgen bij iemand anders. Ik wil niet dat je het naambordje veranderd. Hij leeft nog. Hij leeft nog gewoon. Dit is zo ontzettend respectloos!' zei hij nu fel tegen haar, en hij snoof even. 'Ik wist wel dat jullie vriendschap schijnbaar nogal sterk was, maar ik dacht, nadat je gezien hebt wat hij gedaan heeft, zal je wel niets meer van hem willen weten,' zei de vrouw nu tegen hem, en hij had de neiging haar een enorme klap te geven. 'Natuurlijk niet! Hij heeft het niet gedaan! Verdomme! Hij was het helemaal niet!' schreeuwde hij nu woest, en hij hoorde zijn stem bijna door het hele bureau galmen, waardoor het opeens ijzig stil leek. Het boeide hem niets dat iedereen dit kon horen. 'Dus jij beweert dat hij geen bank overvallen heeft?' snoof de dame nu hooghartig tegen hem, en Rowan voelde zich wanhopig worden. 'Hij heeft een bank overvallen, dat zal ik nooit ontkennen. Maar hij had geen keuze! Dit moet verder uitgezocht worden! Dit kan niet zomaar!' schreeuwde hij nu weer. 'Hij heeft die agente niet neergeschoten! Ik heb zelf gezien dat hij haar niet neer geschoten heeft!' schreeuwde hij nog harder. 'Rivers... rustig aan... de spanning wordt je te veel...' zei ze nu tegen hem, maar hij bleef haar woest aankijken. 'Helemaal niet! Ik heb het gezien! Waarom geloofd niemand mij?!' vroeg hij met overslaande stem, en haar ene wenkbrauw schoot omhoog. 'Waarschijnlijk door jou verleden, denk je niet? Je bent niet de meest betrouwbare persoon, als ik zo naar de afgelopen jaren kijk,' zei ze kort tegen hem. 'Je neemt de rest van de middag maar vrij, je bent veel te gespannen. Je ziet dingen die er niet zijn,' zei ze nu tegen hem. En hij schonk haar opnieuw een woeste blik. Daarna griste hij zijn spullen van zijn bureau, en beukte hij haar half aan de kant om langs haar het kantoor van Steven uit te schieten. Er waren wat agenten op de gang die alles gehoord hadden waarschijnlijk, want die keken hem aan. Bijna meelevend. Toch zat hij daar nu niet op te wachten. Hij ging direct naar zijn eigen kantoor, trok de deur open, en keek naar Lincoln. 'Kom, we gaan naar je vader toe,' zei hij nu tegen hem, en zonder op een enkel antwoord te wachten liep hij naar buiten toe, naar zijn auto. Hij kneep zijn ogen een seconde dicht, omdat hij stond te wankelen op zijn benen, de wereld draaide om zich heen. Hij had inderdaad te veel spanning, maarja, dat was niet zo heel gek. Hij wilde het liefst Andrea bij zich hebben nu, maar hij zag ook wel in dat dat niet ging nu. Waarschijnlijk zou ze zelfs bang voor hem zijn, nu hij zo gespannen was. De laatste keer dat dat zo was, ging het niet erg goed, en had hij iets vreselijks bij haar gedaan. Die gedachte maakte hem nog misselijker en nog meer gespannen, maar dat probeerde hij nu zo goed mogelijk van zich af te zetten. Hij trok de deur van zijn auto open, en hij ging zitten, maar hij wachtte met wegrijden totdat Lincoln ook goed zat. Daarna schoot de auto er vandoor, hij reed op een achterlijk hoog tempo, en het boeide hem niets dat hij veel en veel te hard reed.

Steven Smith

Ongeveer een kwartier later hoorde Steven de zoemer in de gang af gaan, als teken dat iemand door de deuren ging. Geen minuut later hoorde hij voetstappen voor zijn cel en werd er een sleutel in het slot gestoken. Een lichtbundel viel binnen en Steven moest met zijn ogen knijpen omdat hij het niet meer gewend was. Langzaam trok hij zich overeind van de grond en keek naar de man die in de deuropening stond.
"Je mag nog even op het buitenplein, voor twintig minuten," werd hem toegesproken. De man stapte naar Steven toe en klikte handboeien om zijn polsen, om daarna ook zijn enkels te ketenen. Verslagen liep Steven mee met de man, door de gangen, naar de frisse buitenlucht. Daar werd hij weer alleen gelaten. Hij had een apart stukje van het plein voor zichzelf. Aan de andere kant van de hekken zaten andere gevangenen, met zijn allen bij elkaar. Ergens was Steven wel blij dat hij daar niet bij zat. Dan had hij namelijk al lang al dood geweest nu. Hij zuchtte gedempt en zakte moeizaam neer op de koude grond. Hij greep de ketting vast die zijn enkels bij elkaar hield en wrikte er even woest aan. Daarna liet hij zijn hoofd zuchtend tegen het hek achter zich vallen en sloot zijn ogen. Beelden schoten door zijn hoofd, maar hij gaf geen kick meer. Hij voelde zich slecht, en zag er dan ook uit als een wandelend lijk. Hij probeerde het positieve van dit alles te zien: Lincoln was vrij. Maar hij had het ook dondersgoed door dat hij erin geluisd was. Er was een afspraak genaakt. Steven zou de bank overvallen en zorgen voor het geld, daarom zou hij Lincoln terug krijgen. Als Lincoln vrij was, zou hij zich moeten aangeven. Maar die moord die in zijn schoenen geschoven was, was niet afgesproken. Hij zou een aantal jaar vast moeten zitten, dat wist hij, daar kon hij mee leven. Maar geëxecuteerd worden? Nee. Dat was te veel. Een traan liep over Stevens wang en hij trilde lichtjes. "Ik hou van je, Lincoln.. Ik hou van je.." klonk hij schor en fluisterend.

Rowan Rivers

Hij leek alles op automatische piloot te doen. Hij moest ook wel. Hij kon niet anders in deze situatie. Hij voelde zich wanhopig, en alleen als nooit te voren. Het was vroeg in de ochtend, zag hij toen hij op zijn horloge keek, en hij keek daarna naar het beeldscherm van zijn laptop. Hij moest zo naar het bureau. Hij had de hele nacht door zitten werken, omdat hij het hoge werkniveau simpelweg niet bij kon houden. Maar, hij was wel naar het hotel gegaan omdat hij Lincoln niet alleen wilde laten. Hij ging er vanuit dat de jongen op dit moment nog lag te slapen, maar zo zou hij wakker moeten worden, wilde Rowan op tijd op het bureau zijn, en zonder gezeik van het OM deze dag beginnen. Het lukte hem niet. Hij was al een paar uur met dezelfde zaak bezig, die eigenlijk klaar was, maar hij kreeg het niet goed opgeschreven. Nu had hij iets getypt wat hij redelijk goed vond, dus liet hij het maar zo. Hij had geen tijd voor verbeteringen. Hij schoof zijn laptop weg, en hij wreef langs zijn voorhoofd. Hij was doodop, maar totaal niet in staat om te slapen. Hij kon gewoon niet slapen met de gedachte dat het niet lang zou duren voordat Steven dood was. Hij stond nu op, dronk de laatste slokken van zijn koffie, en hij liep naar de deur van de kamer van waar Lincoln sliep, en hij klopte daar op. 'Lincoln, we moeten zo gaan,' zei hij doordringend maar niet onaardig. Hij deed echt zijn best om goed te zijn voor de jongen, om vriendelijk en meelevend te zijn, maar het lukte hem niet helemaal. Hij was pissig. Hij was compleet in de war, en hij leek langzaam het verkeerde pad weer op te gaan, al had hij dat zelf niet door. Hij baalde ervan dat Steven hem niet vertrouwd had, dat Steven hem niet verteld had over wat er allemaal aan de hand was. Hij had er nooit iets over gezegd, en dat terwijl hij verwachtte dat Rowan over álles vertelde. Rowan zuchtte even. Hij moest het van zich af zetten. Hij schrok enorm toen zijn mobiel ging, en nog meer toen hij het nummer zag. Hij wist dat hij wel op moest nemen, anders ging die man weer zeiken. 'Rivers,' zei hij kort, en hij zuchtte even toen hij hoorde wat de man allemaal zei. Zijn psychiater. Hij zeurde dat hij al drie keer een afspraak gemist had, en Rowan kneep zijn ogen dicht. 'Ja, sorry hoor, dat er mensen zijn die wél nuttig werk doen!' schreeuwde hij nu. 'Wat wilde je gaan doen? Steven bellen? Succes man! Ik kom niet. Ik kan niet. Hoe vaak je gaat bellen. Het gaat prima met mij, maar ik moet verdomme gewoon hard werken!' schreeuwde hij nu, en hij hoorde de man tegen hem in gaan, maar hij hing op. Hij had geen zin in dat gezeik, dat kon hij er nu echt niet bij hebben. Hij liep naar de keuken en hij schonk een glas water voor zichzelf in. Zijn handen trilden en hij voelde zich gewoon niet goed. Hij pakte het doosje met kalmeringspillen uit zijn broekzak, en hij slikte er twee door. Hij stopte het weer terug en hij wreef met zijn hand langs zijn ogen. Toen zijn mobiel nog een keer ging werd hij opnieuw flink pissig. Was hij niet duidelijk genoeg geweest?! Hij nam op, ontzettend kortaf. Toen hij hoorde dat het heel iemand anders was ontspande hij weer iets. 'Oke, nee, het is niet anders, maakt niet uit, ik hoor wel wanneer de nieuwe datum is,' zei hij nu, en daarna hing hij op. Zijn verhoring van vanmiddag ging niet door, en dat betekende dat hij met Lincoln naar Steven kon. Hij wist niet eens of hij Steven zelf wel onder ogen wilde komen, maar voor Lincoln was het heel erg belangrijk. Het kon wel eens de laatste keer zijn.

Steven Smith

De dagen gingen erg traag om. Hij moest tot aan zijn executie in de isoleercel blijven, wat hem enorm zwaar viel. Hij voelde zich vreselijk eenzaam en werd steeds nerveuzer. Hij sliep amper en als hij sliep had hij vreselijke nachtmerries over de elektrische stoel.
Ook nu werd hij zwetend wakker. Hij besefte zich maar al te goed dat hij vanavond geëxecuteerd zou worden. Hij had nog recht op één bezoek, en er zouden- achter een glasplaat- mensen toe mogen kijken bij de executie zelf. Die mensen mochten dan zelf komen. Er kwamen altijd bekende mensen van de persoon, maar ook veel pers.
Hijgend rolde Steven van het matras dat op de grond lag. Zweetdruppels liepen over zijn gezicht. Hij vond het nog knap van zichzelf dat hij nog niet was doorgedraaid hier, in de isoleercel. Dat gebeurde namelijk erg vaak. Maar, het kon nog gebeuren. Steven slikte moeizaam en stond trillend op. Hij sloeg zijn armen om hem heen en zakte nu in een hoek tegen de muur aan. Langzaam sloot hij zijn ogen. Hij was zo een ongelofelijk slechte vader.. Steeds weer stampte hij in zijn hoofd dat hij een slechte vader was.
Plotseling opende het kleine luikje aan de deur. "Smith," klonk er brommend. Steven drukte zichzelf tegen de muur, bang dat de executie vervroegd was. "Wat wil je als laatste ontbijt? Schrijf het maar op," een papiertje dwarrelde nu zijn cel in en erachteraan kwam een pen. Steven staarde naar de pen en het papier, maar vertikte het om het te pakken. Hij wilde het niet. Toen Pope, die achter de deur stond, merkte dat Steven niets deed, probeerde hij het anders. "Wat is het lievelingseten van je zoon, 's ochtends?" vroeg hij nu. Steven hoefde daar niet lang over na te denken. Vroeger aten ze het elke ochtend in het weekend.
"Wentelteefjes.." mompelde Steven schor. Met die woorden beende Pope weg en viel het luik weer dicht. Hij was weer alleen..

Rowan Rivers

Hij was gestopt met het heen en weer lopen, en hij luisterde naar wat Lincoln vertelde. Hij trok zijn zwarte jasje uit, gooide die over de bank heen, en hij trok daarna zijn stropdas los. Hij ging naast de jongen op de bank zitten en hij staarde even voor zich uit. Steun geven was nou eenmaal niet zijn sterkste kant. Maar dit was de zoon van Steven. En hij wist dat Steven het ongelofelijk belangrijk vond, dus hij moest zijn best maar doen. 'Het is niet jou schuld... jij wist het niet... jij kon het niet weten,' zei hij nu rustig tegen de jongen, met een kalme blik in zijn ogen. Hij zette zijn eigen emotie's compleet aan de kant. Hij moest wel. Lincoln moest hier wel overheen komen. 'Jij kon er echt niets aan doen, je moet jezelf niet de schuld geven van dit, hier kon niemand iets aan doen, dit is een enorm vervelende samenloop van omstandigheden, en daarom moeten we er alles aan doen om te bewijzen dat Steven niet anders kon....' zei hij nu tegen hem, nog net zo kalm. 'Ik begrijp dat dit enorm lastig is om over te praten, en ik wil je ook niet forceren om dat te doen, ik weet zelf hoe vervelend het is,' zei hij nu tegen hem. 'Maar, ik weet ook hoe belangrijk het is. Zoals je waarschijnlijk al begrepen hebt moet ik morgen gewoon naar het bureau, maar ik neem jou mee, want ik laat je niet alleen. Je kan gewoon in mijn kantoor zitten, en ik hoop dat we eind van de middag de mogelijkheid hebben om jou vader te bezoeken. Als er namelijk één iemand is die ons kan helpen om hem vrij te krijgen, is het Steven zelf wel,' zei hij nu vastberaden tegen Lincoln. Dat hij er niet zo zeker van was kon hij makkelijk verbergen nu. 'Ik weet hoe raar de situatie voor jou moet zijn, en ik weet hoe lastig dit allemaal is. Zit je hier opeens opgescheept met mij na al die tijd zonder je vader... Ik zal mijn best doen om het zo makkelijk mogelijk voor je te maken... dus als je vragen hebt hoor ik het graag...' zei hij nu tegen hem, een vriendelijke blik in zijn blauwe ogen. 'Voor wat het waard is...' zei hij nu, en hij stond op, en liep naar de kamer van Steven toe, en hij opende de deur. Mack lag op het bed, en keek hem betrapt aan. 'Kom Mack, er is iemand die jij kent vriend,' zei hij tegen de hond, en Mack schoot de kamer uit, richting Lincoln. Rowan glimlachte even waterig naar de hond, en daarna keek hij weer naar Lincoln. 'Je kan kiezen, je mag in de kamer van je vader liggen, maar als je dat geen fijn gevoel vindt mag je ook in mijn kamer, dan ga ik wel in Steven's kamer liggen,' zei hij nu tegen de jongen. 'We moeten morgen wel vroeg weg...' zei hij nu tegen hem. 'Als je kleren of iets van mij nodig hebt hoor ik het wel, neem ik aan...' zei hij daarna, en hij liep richting de keuken, om daar een glas water te pakken. Zijn kalme houding viel direct weg. Hij trilde over zijn hele lichaam, en het inschenken van het water in het glas ging dus ook moeilijk. Hij griste een la open, om daar een potje met pillen uit te halen, en hij pakte vijf kalmeringstabletten om die met een slok water door te slikken. Hij kon dit niet. Het ging gewoon niet. Hij wist dat Steven gezegd had dat hij het wel kon, maar hij kon het gewoon niet. Nog niet. Niet na alles wat er de afgelopen tijd gebeurd was. Hij haalde zijn mobiel uit zijn zak en hij keek daar even naar. Enorm veel gemiste oproepen, allemaal van dat klote wijf van het OM. Hij zocht direct het nummer van Andrea op, en hij besloot haar niet te bellen, dan zou zijn stem breken, en dat wilde hij niet als Lincoln in dezelfde kamer was. Hij moest nu gewoon even kalm zijn, kalm doen tegenover de jongen. Daarom stuurde hij een smsje. Hey, waar ben je? Ik heb geen idee of je het nieuws al gezien hebt, of de radio gehoord hebt, maar er is dus nogal veel gebeurd... Zou je alsjeblieft naar het hotel willen komen? Hij drukte op verzenden en hij sloot zijn ogen. Andrea moest vast begrijpen dat er iets serieus mis was, als hij zo'n smsje stuurde. Dat was al eigenlijk niets voor hem om te doen. Hij liep weer terug naar Lincoln. 'Ik denk dat je rust nodig hebt... slapen zal wel niet gaan lukken, maar misschien moet je het toch maar proberen...' stelde hij de jongen nu voor, en hij stak zijn handen in zijn zakken. Hij leek weer heel kalm nu, al was die hele houding schijn.

Lincoln Smith

Hij plofte neer op de bank en sloeg zijn armen om zichzelf heen.
"Wat?" vroeg hij verbaasd, toen Rowan zei dat zijn vader een bank had beroofd. Dat kon toch niet waar zijn? Waarom had hij dat gedaan? Om hem vrij te krijgen? Dat was absurd. Hij gaf zijn eigen leven dus voor dat van zijn zoon... Lincoln slikte moeizaam en schudde zijn hoofd. Een traan zocht zich een weg over zijn wang. "Het is allemaal mijn schuld.. Ik.." hij moest een brok uit zijn keel wegslikken en vroeg zich af of hij hier wel over kon praten, emotioneel gezien. Hij snikte zachtjes en voelde zich nu echt schuldig.
"Ik.. Mijn vader was altijd zo druk bezig met zijn werk.. Hij had amper tijd voor mij en Michelle..Op een gegeven moment kwam hij naar mij toe en zei dat ik voor een tijdje niet naar buiten mocht. Hij zei alleen niet waarom..Ik.. Ik begreep het niet.. Ik was boos. Ik wilde wél naar buiten, naar vrienden.." hij slikte weer even moeizaam en staarde maar de grond, voor hij zijn verhaal weer vervolgde. "Ik ging naar buiten, toen papa weer eens op zijn werk was.. Ik was opweg naar een vriend van mij.. En toen.. Toen.." Beelden schoten door zijn hoofd. Heel lieftallig was het er niet aan toe gegaan die dag. Tranen rolden nu over zijn wangen. "Ik.. Ik werd aangereden door een busje, terwijl ik gewoon op de stoep liep. En.. Voor ik het wist lag ik in het busje, met een pistool tegen mijn hoofd.." hij begon weer sneller te ademen en snikte nu luid bij de herinneringen die weer omhoog kwamen. Hij kon hier niet over praten, echt niet..

Rowan Rivers

Hij liep met de jongen de hotelkamer in, en hij vroeg zich af waar Andrea was. Hij zou haar deze nacht verdomd hard nodig hebben. Nu kon hij zich nog even richten op Lincoln, waardoor hij afleiding had, maar als dat wegviel zou hij wel eens flink van slag kunnen zijn. Hij sloot de deur achter de jongen en hij knikte naar de bank. 'Ga zitten,' zei hij tegen hem. 'Daar kan ik helaas niets over zeggen... Het zou kunnen dat dat gebeurd, maar dat hangt niet af van mij.... Jou vader heeft een bank beroofd....' Zei hij nu tegen de jongen. 'Dus ik wil zo veel mogelijk informatie van jou, zodat ik zijn gedrag kan verklaren tegenover de rechter. Dat kan zijn redding zijn....' Zei hij nu tegen hem. 'je moet proberen mij alles te vertellen dat je weet.... Alles kan mij helpen...' Zei hij nu, en hij begon onrustig door de kamer te lopen, zodat hij beter na kon denken. 'Je zat gevangen... Zo ver was ik al.... ' zei hij nu tegen Lincoln, en hij keek hem niet aan. 'Wat kan je daar over vertellen?' Vroeg hij nu aan de jongen. Hij sprak wel kalm en rustig tegen hem, al voelde hij zich totaal niet zo. Hij mocht Steven niet kwijtraken. Echt niet. Zodra Steven dood was zou hij zelf ook een einde aan zijn leven maken. Hij was nog steeds in de overtuiging dat Andrea beter af was zonder hem.

Lincoln Smith

Al waarschuwde Rowan hem voor hij een oorverdovend schot aflostte, schrok hij alsnog enorm erg. Hij hapte naar adem en zag meteen vreselijke beelden voor zijn ogen langs schieten. Hij hapte even naar adem en had niet eens door dat hij weer in de auto werd geduwd. Hij trilde van angst en verdriet en was enorm verward. Hij had toch gehoopt dat het vrij komen soepeler zou gaan.
Toen Rowan hem vroeg om niet meer zo te flippen, en zei dat zijn vader het nooit goed gevonden had, keek hij even op. "Hij had hetzelfde gedaan.." mompelde Lincoln gedempt. Maar hij wist dat hij niet de waarheid sprak. Steven gebruikte nooit 'zinloos' geweld, dat wist hij dondersgoed. Zijn vader had het vast anders opgelost. Lincoln schudde triest met zijn hoofd en staarde uit het raampje van de auto.
"Wat heeft hij gedaan? Wat heeft mijn vader gedaan..?" vroeg hij nu zachtjes, toen Rowan zei dat hij de enige was die kon helpen. Hij beet op zijn onderlip en vroeg zich af of hij zijn vader ooit weer zou zien. Hij hoopte van wel. Sowieso mocht hij wel een keer op bezoek in de gevangenis, maar dat moest dan wel déze week, anders was het te laat. En dat was zo anders dan gewoon thuis praten.. Lincoln zuchtte opnieuw. "Wordt hij echt geëxecuteerd?" vroeg hij nu voorzichtig. Hij was bang voor het antwoord en draaide zijn blik weg.

Rowan Rivers

Opnieuw ging het snel. Hij kon niet tussen Lincoln en de journalist komen, pas toen hij uit haalde kwam er ruimte, waardoor Rowan naar voren sprong, en de jongen bij zijn arm greep en hem mee sleurde. De journalisten vonden het geweldig en versperde de weg. 'Aan de kant! Nu direct!' Schreeuwde hij, maar niemand reageerde. Hij greep zijn revolver vast en keek naar Lincoln. 'Niet schrikken...' Zei hij zacht tegen hem. 'Aan de kant!' Schreeuwde hij nog eens, maar opnieuw ging niemand aan de kant, dus schoot hij. Wel in de lucht, maar genoeg om iedereen te laten schrikken, waardoor hij Lincoln nu voor zich uit duwde, en daarna zijn auto in. De hele situatie liep enorm uit de hand. Hij sprong zelf ook in zijn auto, en hij reed gevaarlijk hard weg. Hij was opgefokt en pissig, en jij zei niets tegen Lincoln. Hij kon het niet. Ook voor hem was dit gewoon enorm pijnlijk, al stopte hij dat diep weg. Hij kon niet alles verbergen namelijk. Hij was gewoon nog niet de oude. Hij zou ook de oude nooit meer worden, realiseerde hij zich nu. Er was de afgelopen jaren veel te veel gebeurd. De moord op Karin was nog maar het begin geweest. Even leken er tranen in zijn ogen te komen, maar dat knipperde hij weg. 'Niet meer zo flippen... Alsjeblieft....' Zei hij nu toch opeens zacht tegen Lincoln. 'Die journalist ging veel te ver, en ik begrijp ontzettend goed dat je heel erg van slag bent door alles, maar geen geweld gebruiken... Dat zou je vader nooit goed gevonden hebben...' Zei hij nu tegen hem, en hij parkeerde zijn auto bij het hotel. Hij keek nog eens opzij naar de jongen. 'En de situatie is enorm ingewikkeld. We krijgen je vader echt wel vrij, al kost het mij alles.... Maar wat hij gedaan heeft is nou eenmaal niet zomaar goed te praten, door geen enkele agent, door niemand. Alleen jij kan mij helpen...' Zei hij nu, en daarna stapte hij uit, om te wachten met lopen tot Lincoln ook uitgestapt was.

Lincoln Smith

Hij voelde zich niet bepaald prettig bij deze agent, maar hij bleef bij hem omdat zijn vader hem dat gezegd had. Rustig liep hij mee met Rowan naar het kantoortje en hij nam plaats op de bank. Hij voelde zich nogsteeds niet echt op zijn gemak, wat aan hem te zien was. Hij schoof wat heen en weer op de bank, maar verstijfde toen er werd verteld dat zijn vader in de gevangenis zat. "Wat? Waarom? Hij.. Hij heeft niets verkeerds gedaan! Ze moeten die andere pakken! Dit slaat nergens op.. Wat zijn jullie voor agenten? Jullie zien toch zo dat hij.. Dat hij niets misdaan heeft?" viel Lincoln uit. Hij haalde zijn hand door zijn haren en beet nu even op zijn onderlip. Hij klonk wel redelijk brutaal, maar vanbinnen deed dit hem erg veel pijn.
"Ik weet niet wat ik moet vertellen.. Ik weet niet eens wat er allemaal gebeurd is.. Ik weet niet wat er aan de hand is.. Ik weet alleen dat.. Dat ik.." hij probeerde erover te praten, maar hij kon het niet. Hij kon het gewoon echt niet. Zijn lichaam leek de woorden niet te accepteren. Lincoln schudde zijn hoofd en hij voelde zich enorm eenzaam nu. Hij wilde verdomme naar zijn vader toe! Hij moest met hem praten..
Langzaam stond hij op toen Rowan zei dat ze naar het hotel gingen. Futloos liep Lincoln achter hem aan. Buiten stond een hele groep pers op hen te wachten, en toen Lincoln naar buiten stapte werd hij door iemand vastgepakt en werd er een camera op hem gericht. Hij staarde beduusd in de lens.
"Jij bent toch de zoon van hoofdinspecteur Smith? Lincoln is je naam, nietwaar?" werd er gevraagd. Verbaasd staarde Lincoln naar de man die het hem vroeg. Deze gasten waren ziek. Ze hadden vast de hele geschiedenis van zijn vader uitgezocht. Lincoln gaf geen antwoord, waardoor de man verder ging. "Klopt het ook dat je vader volgende week geëxecuteerd wordt? En weet jij eigenlijk al dat je je zus bent verloren, een half jaar geleden? Michelle Smith.. En..." Lincoln verstijfde door de woorden. Hij ademde zwaar. Tranen sprongen in zijn ogen. Eerst leek hij volledig te breken en liepen de tranen over zijn wangen van het verdriet. Maar toen de man door bleef gaan met de vele pijnlijke vragen, voelde hij niets meer dan een ontembare woede. Zonder erover na te denken haalde hij hard uit in het gezicht van de man, en gaf de cameraman een knietje in zijn maag waardoor hij de dure camera op de grond liet kletteren. "Stelletje gore klootzakken!" siste Lincoln woedend, maar vooral ook verdrietig.

Rowan Rivers

Hij hoorde wat de jongen aan hem vroeg, en daarna zei, en hij keek hem strak aan. 'Je bent niet de enige,' gromde hij daarna, en hij liep samen met hem het bureau binnen. Hij duwde hem zowat zijn kantoor in, omdat er direct allemaal agenten op hun afkwamen. Hij stapte zelf ook zijn kantoor in, en hij draaide de deur achter zich op slot. 'Ga zitten,' zei hij tegen de jongen, en hij knikte naar de bank. Nu was zijn stem wel weer iets rustiger. Hij gaf het glas water wat op zijn bureau stond aan Lincoln, en hij leunde op de rand van zijn bureau om zo naar de jongen te kijken. 'Ik zal eerlijk tegen je zijn, je vader zit in de gevangenis,' zei hij nu tegen hem. 'Je kunt niet naar hem toe,' zei hij daarna nog. Hij haalde een hand door zijn zwarte haar en hij ademde nog eens langzaam in. 'Maar, hoe meer jij kunt vertellen over wat er gebeurd is, hoe meer ik voor hem kan betekenen... hoe groter de kans dat hij ooit nog vrij komt...' zei hij nu, en hij realiseerde zich hoe negatief hij klonk. 'Eh... hoe groter de kans dat hij eerder vrij komt...' verbeterde hij zichzelf snel, al klonk het niet echt alsof hij daar zelf in geloofde. Hij hoorde nu geklop op zijn deur. 'Rivers! Verdomme!' Schreeuwde de vrouw nu, een stem die hij aardig goed begon te herkennen. 'Ik kom er aan, een paar minuten...' zei hij kort brommend tegen de vrouw, die direct begon te protesteren, al had hij zijn aandacht alweer bij de jongen. De zoon van Steven. 'Als jij mij zo veel mogelijk verteld... dan zal ik mijn best doen om antwoord te geven op al jou vragen...' zei hij nu tegen Lincoln. Hij wist dat hij niet alles uit kon leggen voor de jongen, immers leek Lincoln zelf meer te weten dan Rowan. Maar, over wat er ging gebeuren wist Rowan dan waarschijnlijk weer meer. Hij kende de wet namelijk vrij goed, nogal logisch ook. Toch was dit een beetje een kwestie van afwachten, en van heel erg veel hopen. Hij zuchtte nog eens, en opnieuw boorden zijn blauwe ogen zich in die van Lincoln. 'Je moet weten dat ik er echt alles aan zal doen om jou vader te helpen,' zei hij nu tegen de jongen, om hem iets meer hoop te geven. 'Maar daar kan ik jou hulp erg hard bij gebruiken...' voegde hij er nog aan toe. 'Rivers! Komop! Ik kan ook echt op niemand rekenen!' hoorde hij nu. 'Of ben je uiteindelijk toch net zo gestoord als Smith!' hoorde hij daarna, en er kwam een woeste uitdrukking in zijn ogen te staan. Hier moest ze heel erg mee oppassen, maar de enige die wist hoe verkeerd een opmerking bij Rowan kon vallen, was Steven. De enige die hem écht kende, was Steven. Hij snoof even, en stapte naar de deur, die hij open trok. Er stond een groepje agenten achter de vrouw van het OM, die als eerste voor zijn deur naar hem stond te kijken. 'Nu gaat u een flinke stap te ver. Ik hoef dit niet te pikken. Van niemand niet. Ook van u niet. Ik neem vanmiddag vrij, schrijf maar op dat het vanwege persoonlijke omstandigheden is. Ik ga discreet met de situatie om, en ik verwacht dat de rest dat ook doet. Morgen ben ik weer gewoon aanwezig, en zal ik gewoon mijn werk uitvoeren. Als u me nu even met rust laat,' gromde hij bot, en hij sloot zijn deur weer, en draaide zich tot Lincoln. Hij hield haar verdwaasd achter, net als de agenten. Dit kreeg hij nog wel te horen, dat wist hij zeker. Toch ging dit nu even voor. 'We gaan naar het hotel...' zei hij nu, en hij sloot zijn ogen even. 'Eh... het hotel waar ik slaap... waar je vader ook slaapt... sliep.... dus...' zei hij nu, opnieuw ongemakkelijk, en hij griste zijn spullen van tafel, om daarna weer naar de jongen te kijken. 'Daar is tenminste rust,' zei hij daarna zacht.

Lincoln Smith

Hij keek verward en gespannen om zich heen. Dit was hij niet gewend. Hij leek wel de prooi van de pers. Moeizaam drong hij door de menigte heen, achter Rowan aan. De vragen die naar hem toe geworpen werden lieten alleen maar meer vragen bij hem opborrelen.
"Volgens een bron heb ik vernomen dat u de zoon bent van hoofdinspecteur Smith, klopt dat?" werd er gevraagd. Meteen werd er een camera naar hem toe geduwd. Lincoln wist niet wat hij moest zeggen en liep maar door, waarna hij in de auto stapte. In zijn hoofd was het een puinzooi. Hij sloot zijn ogen even en haalde diep adem. Hij moest proberen te ontspannen.
Hij leek even te ontspannen en leunde met zijn hoofd versuft tegen het raam van de auto. Pas toen er gebeld werd en hij het gesprek een stuk kon volgen, spande hij zich weer aan. De woorden maakten hem enorm bang. Hij was bang dat hij-hoewel hij nu vrij was- zijn vader nu toch nog kwijt zou raken. Moeizaam slikte hij en hij ademde nu wat sneller.
Toen hij uit de auto werd gelaten door Rowan, luisterde hij naar de woorden en knikte hij kort. Maar hij had helemaal geen zin om te praten. Hij wilde naar zijn vader toe.
"Waar is mijn vader?" vroeg hij plotseling fel, alsof de onzekerheid helemaal weggetrokken was. "Ik wil naar hem toe.."

Rowan Rivers

Hij was gespannen. Zodra hij richting zijn auto liep schrok hij van de mensenmassa die er stond. Hij zag camera's, journalisten. Hoe kwamen die zo verdomd snel hier? Hij keek even naar Lincoln. Iedereen stormde op hem en de jongen af, waardoor hij naar hem toe stapte, hoewel hij eerst ontzettend afstandelijk had gedaan. 'Nergens op reageren. Niets zeggen en gewoon voor je kijken. Daar staat mijn auto,' zei hij op doordringende toon tegen de jongen, en hij sloeg zijn arm om zijn schouders heen zodat hij niet tegengehouden kon worden door opdringerige journalisten. Binnen een seconde stonden er overal mensen om hem heen. 'Rivers! Wat is er gebeurd! Kunt u ons vertellen wat er aan de hand is? Is de hoofdinspecteur compleet gek geworden?! Wie is dit? Wat is er aan de hand! Heeft u commentaar op de gebeurtenissen?!' er werd vanalles geschreeuwd en hij moest moeite doen om zelf helemaal rustig te maken, maar hij moest wel. 'Geen commentaar,' mompelde hij alleen maar vrij bot. 'Laat ons er door,' zei hij daarna, nog veel botter, en hij keek fel op. Het groepje maakte iets meer ruimte. 'U trekt het zich nogal persoonlijk aan, is het niet?' vroeg iemand nu. 'Niet zo gek na alles toch, zelfs een politieman kan doordraaien, daar weet u alles van toch?' werd er nu door een brutale journalist gevraagd, en hij stond een seconde stil, om woest op te kijken. Gelukkig hield hij zichzelf perfect onder controle en liet hij die woedende blik weer gaan. 'Geen commentaar,' gromde hij nu, en hij duwde Lincoln bijna in zijn auto, om de deur dicht te gooien en daarna zelf ook in te stappen. Hij gaf direct enorm veel gas, al liet hij de auto nog niet wegrijden, maar iedereen schrok wel, waardoor hij daarna heel hard wegreed. Hij tikte onrustig met zijn vingers op zijn stuur terwijl hij veel te hard naar het bureau reed. 'Als we op het bureau zijn ga je direct met mij mee. Je negeert vragen van agenten, je reageert nergens op....' zei hij nu kort, en hij kon het niet opbrengen om heel vriendelijk te doen. Hij voelde zijn mobiel in zijn broekzak trillen en hij ademde diep in. Hij zette zijn mobiel in de carkit en hij nam op. 'Rivers! Kom nu direct naar het bureau! Wat is er in godsnaam gebeurt! Ik zie de beelden nu en dit is niet te geloven! Ik wil je binnen nu en vijf minuten spreken, is dat begrepen?! Je maakt er nu al een potje van! Hoe heb je Smith dit ooit kunnen laten doen!? Dit is toch niet te geloven! Dit is zo slecht voor onze reputatie! Wat moet ik nou vertellen, je bent helemaal gek geworden! Jullie zijn allemaal gek geworden!' Schreeuwde de vrouw, en hij sloot zijn ogen even. Daarna realiseerde hij zich dat Lincoln naast hem zat, en greep hij zijn mobiel uit de carkit om die tegen zijn oor te houden. Dat mocht niet, maar de jongen had genoeg van het geschreeuw van haar gehoord. 'Ik ben er over een minuut,' zei Rowan alleen maar, en daarna hing hij op, en keek hij weer strak voor zich. Hij reed direct de parkeerplaats op, en hij parkeerde zijn auto op een asociale manier direct voor de deur, en hij stapte uit zijn auto. Hij trok aan de andere kant de deur voor de jongen open, en hij keek hem even doordringend aan. Hij zuchtte, en wist dat hij wel iets van steun moest geven, hoewel hij daar niet goed in was. 'Ik ga zo even met je praten... rustig praten... met zijn tween... en ik zal wat water voor je pakken...' zei hij nu dus iets zachter en vriendelijker tegen hem. 'Ik zal je meenemen naar mijn kantoor...' zei hij daarna, en zijn blauwe ogen boorden zich in de blik van Lincoln, en Rowan leek te veel van Steven in de jongen te herkennen, waardoor hij weg keek. 'Je... eh... lijkt nogal veel op je vader...' mompelde hij nu, toch een heel klein beetje van slag. Niet zo gek na alles wat er gebeurd was.

Steven Smith

Hij staarde uit het zijraampje van de auto en leek helemaal van de wereld. Hij dacht na over zijn straf, berekende hoe lang hij zou moeten zitten en hoe erg het allemaal zou worden, maar hij kwam steeds op hetzelfde slechte uit. Moeizaam slikte hij en merkte hoe de auto stopte voor een grote gevangenis. Steven sloeg zijn blik neer. Ook dat nog. River state, de grote gevangenis met de meest beruchte criminelen. Dit ging nog een verdomd moeilijke tijd worden.
Hardhandig werd hij de wagen uitgetrokken. Voor het eerst in zijn leven voelde hij zich echt een crimineel. Want hij had tenslotte die bank ook overvallen. En hoe vaker de agenten hier zeiden dat hij die agente had vermoord, hoe meer hij er in begon te geloven, hoewel hij diep vanbinnen wist dat het niet waar was geweest. Hij probeerde zich sterk te houden, maar dat was haast onmogelijk. De agenten probeerden hem kapot te maken, dat wist hij dondersgoed.
"Pope, waar moet ik hem plaatsen? Bij Burrows in de cel? Of in een isoleercel?" vroeg de brede agent die Steven bij zijn bovenarm vast had. Steven bleef naar de grond kijken. Elke seconden hier leek hem verder te breken. Er was hier niemand die hem begreep en die hem geloofde. Hij werd behandeld als een random crimineel. Eigenlijk was hij dat ook.
"Doe maar de isoleercel. Kan hij alvast lekker nadenken over zijn executie volgende week," antwoordde Pope, alsof hij dacht dat Steven er niet bij was. Steven keek geschrokken op, en zag dat Pope hem even aan keek. Daarna werd hij weggebracht naar de isoleercel. Hij plantte zich tegen de muur en bleef trillend in een hoekje zitten. Hij was sterk, maar dit alles was te veel voor hem. En hij wist zeker dat hij enorm door zou draaien als hij hier een paar dagen zou zitten. Hij zou bestempeld worden als gek en zou bij de andere gekken geplaatste worden, tot zijn executie. Steven slikte moeizaam en beval zichzelf te stoppen met die gedachtens.

Lincoln Smith

De negentienjarige jongen staarde verstijfd naar wat er gebeurde. Hij zag hoe zijn vader een FBI busje in geduwd werd en weggebracht werd, waarheen wist hij niet, maar hij had er geen goed gevoel over.
Hij keek langzaam op toen de agent naast hem begon te praten. Hij noemde zichzelf Rowan Rivers en vertelde dat hij hoofdinspecteur was. Lincoln wist dat zijn vader dat ook was, dus begreep er weinig van, maar hij had er ook weinig verstand van dus zocht er niets achter.
"Mijn naam is Lincoln.." stelde hij zichzelf nu voor, iets twijfelend. "Lincoln Smith.." maakte hij zijn naam compleet. Hij haalde zijn hand door zijn haren en staarde met zijn felgroene ogen naar de plaats waar zijn vader net gestaan had. Hij begreep niet wat er allemaal aan de hand was. Het enige wat hij wist was dat zijn vader eindelijk het voor elkaar had gekregen hem vrij te krijgen. Lincoln zuchtte diep en keek weer op toen Rowan zei dat ze gingen. Lincoln ging er vanuit dat hij bedoelde dat ze naar het bureau gingen, aangezien dat eerder verteld was dat ze daar heen gingen. Hij hoopte dat er geen lastige vragen zouden komen, want hij was er nog niet echt aan toe om te praten over de gebeurtenissen. Het enige wat hij echt wilde was uitleg. Uitleg over wat er nou allemaal precies gebeurd was en wat er nou met zijn vader ging gebeuren.