Police Life

Tobias Hiddon

Hij vond het nog lang duren, maar toen ze hem eindelijk begon aan te raken sloot hij zijn ogen even. Hij, hij genoot er zeker van. Vroeger was hij alleen al woest geworden als hij hoorde dat er een vrouw verkracht was, vroeger had hij zo enorm graag bij de politie gewild. Maar alles was veranderd. Nu was hij zelf iemand van de bende geworden, al hoorde hij er eigenlijk niet echt bij. Hij had meegewerkt, en hij had gehoopt dat hij daarna gewoon kon gaan. Het was anders gelopen, en dat was ook een beetje zijn eigen fout. Hij hoorde Andrea zacht huilen, en opnieuw leek dat iets tot hem door te dringen, waardoor hij haar even bezorgd aankeek. Het was raar. Af en toe, met vlagen, leek tot hem door te dringen wat hij deed, dat het vreselijk was. Maar de lust werd zo veel erger dat die vlagen steeds minder en minder werden, en hij alleen nog maar haar wilde. Hij begon iets sneller te ademen, en hij merkte al heel snel dat dit eigenlijk niet genoeg meer voor hem was. Hij wilde meer. Hij leunde iets tegen haar aan, en hij bleef met zijn handen over haar hele bovenlichaam gaan. 'Oke, hou maar op,' zei hij nu tegen haar, en hij nam zelf al wat afstand van haar. 'Is het goed als ik haar mee neem een kamer in? Dan mogen jullie daarna allemaal...' zei hij nu, en de mannen keken eerst allemaal teleurgesteld, maar met het vooruitzicht dat ze daarna allemaal hun gang mochten gaan met haar, leken ze het wel okey te vinden. Hij greep Andrea vast, en sleurde haar daarna mee een kamer in. Er stond een oud bed, en een oude stoel, verder niets. Hij sloot de deur achter zich, en hij wees naar het bed. 'Liggen,' zei hij nu kort en doordringend tegen haar.

Andrea Penoyer

Ze bleef angstig staan toen Tobias haar hand vastpakte en haar weer naar hem toe trok. Ze zou zich zo los kunnen krijgen, ze zou zo van Tobias kunnen winnen. Maar nu niet. Ze kon niet tegen die hele bende op. Dat was onmogelijk. Ze huiverde en verstijfde opnieuw toen ze helemaal tegen Tobias aan getrokken werd. Haar hand werd na wat gedreig opnieuw in zijn broek geduwd. Eerst deed ze niets, en bleef ze alleen maar zo staan, wanhopig. Toen hij dreigde dat hij haar in elkaar zou rammen, slikte ze moeizaam. Ze wilde niet in elkaar geramd worden.. Maar als ze aan hem zat, zou hij snel meer willen, en dat wilde ze niet.
Huilend begon ze hem te betasten. Ze sloot haar ogen en probeerde er niet aan te denken wat ze deed. Ze werd er namelijk kotsmisselijk van. Ze trilde over haar hele lichaam en voelde de handen van Tobias over haar borsten gaan.

Tobias Hiddon

Ze maakte hem helemaal gek. Haar hand werd weer uit zijn broek gehaald, en ze sprong naar achteren. Hij keek haar woest aan, en hij stapte direct weer naar haar toe. 'Het gaat er niet om wat jij wilt...' Gromde hij zacht. 'Ik wil dat jij mij aanraakt, nu...' Zei hij daarna, en opnieuw pakte hij haar hand vast. 'of moet ik je volspuiten met drugs?' Vroeg hij daarna dreigend aan haar. 'Komop.... Zo veel stelt het niet voor... Je hoeft me alleen maar aan te raken..' Zei hij nu, en hij trok haar weer helemaal tegen zich aan. Hij hoorde af en toe zacht gehijg achter zich, en dat maakte zijn opwinding alleen nog maar veel erger. Hij duwde haar hand opnieuw in zijn broek, en met zijn andere hand ging hij over haar borsten heen. 'Meewerken, of ik ram je helemaal in elkaar...' Zei hij nu zacht en dreigend tegen haar. Hij wilde het nu echt. Hij was te ver heen. Zijn medelijden was totaal verdwenen, hij was bezeten van lust op dit moment. Hij werd ook gewoon helemaal gek gemaakt door alles om hem heen.

Andrea Penoyer

Ze slaakte een luide kreet toen Tobias na zijn redelijk boze woorden haar hand vastpakte,, zijn broek opende en haar hand in zijn broek stopte. Ze voelde gelijk zijn erectie en haar ogen vergrootte van angst. Ze wilde dit helemaal niet.. Ze wilde geen lichamelijk contact met deze viespeuk. Snel trok ze haar hand weer terug en deinsde weer iets achteruit. Ze kon niet anders. Uiteindelijk bleef ze weer wankelend stilstaan en keek ze angstig en snikkend naar Tobias. Ze vond het nu echt één vreselijke man en ze gunde hem nu echt één of andere hartaanval of zo.
"Ga weg.. Blijf uit mijn buurt.. Ik wil jou niet.." gromde Andrea gedempt, maar goed hoorbaar. Ze wankelde weer iets achteruit, zodat er nu ongeveer één meter tussen hen in was. Om hen heen begonnen de mannen weer te joelen om de koppigheid en strijdlust van Andrea, die hun helemaal geil maakte. Ze had echt het gevoel dat ze elk moment van alle kanten besprongen kon worden, maar blijkbaar mocht alleen Tobias zich uitleven want de rest bleef tot nu toe veilig op afstand. Snikkend staarde Andrea Tobias aan.

Tobias Hiddon

Hij verlangde naar haar, en dat werd enorm snel veel erger. Toen ze haar hand wegtrok en naar achteren stapte keek hij haar even doordringend aan. Hij hoorde wat ze zei, en hij hoorde de reactie van de mannen, waardoor er nog meer lust in zijn ogen kwam te liggen. ' Dus, ik mag jou aanraken, maar bij mij doe je niets?' Gromde hij nu, en hij stapte direct weer naar haar toe, en hij greep haar vast. Nog steeds, ergens heel diep van binnen, wilde hij dit niet. Maar op dit moment had alles zo'n enorm effect op hem, waardoor hij juist wel wilde. 'Je gaat mij aanraken Andrea... Je gaat seks met mij hebben... Ik ben Rowan niet, ik ben wel goed in bed. Beter dan je ooit mee zult maken...' Zei hij nu laag tegen haar. Hij greep haar weer vast, en hij maakte zijn riem los. Hij pakte haar hand vast en hij duwde die in zijn broek. 'Komop, je kan het wel!' Zei hij nu vals tegen haar. 'Als het beter werkt doe je je ogen maar dicht, en bedenk je dat ik dat verslaafde vriendje van je ben... Of deed je dit bij Rowan nooit?' Vroeg hij nu, nog gemener, en hij keek haar met een blik vol lust aan.

Andrea Penoyer

Ze verstijfde enorm erg toen Tobias met zijn hand onder haar rokje verdween. Trillend bleef ze staan, bang voor de consequenties als ze iets fout zou doen. Het zoenen ging maar door. Andrea wist bijna niet meer te ademen en hapte dan ook naar adem toen Tobias even een pauze in lastte om zijn shirt uit te trekken. Ietwat nieuwsgierig bestudeerde Andrea Tobias' lichaam, maar heel opwindend was het niet, helaas. Eigenlijk viel het haar wel tegen.
Het duurde niet lang voor het zoenen weet verder ging. Andrea moest maar meewerken, ze wist ondertussen wel dat het anders nog ruwer werd allemaal. En dat wilde ze niet. De hand van Tobias verdween opnieuw onder haar korte rokje en ze bleef onzeker en benauwd staan. Tobias pakte haar hand vast en legde die op zijn broek. Van schrik trok Andrea haar hand meteen terug en verbrak zo ook de zoen.
"Ik.. Ik heb nog geen eens seks met je.." gromde ze fel, al klonk het meer wanhopig. Ze stapte weer een stapje achteruit en wankelde op de hakken. De mannen om hen heen begonnen te joelen, alsof Andrea iets super uitdagends gezegd had. Waarschijnlijk wilden ze Tobias gewoon opfokken. Andrea slikte moeizaam en bleef een halve meter van Tobias af staan nu.

Tobias Hiddon

Hij voelde haar een klein beetje tegenstribbelen, maar veel stelde het niet voor. Hij kon makkelijk door gaan. Hij bleef haar zoenen en hij werd hier zelf een flink stuk wilder van. Hij ging nu met zijn hand naar beneden, naar haar rokje toe, en hij liet zijn hand daar onder door glijden. Direct voelde hij dat ze verder niets aanhad, dus werd hij nog gretiger. Hij zoende haar wilder en met meer verlangen, hij wilde meer. Hij stopte even en trok zijn eigen shirt uit. Hij had een redelijk goed lichaam, al was hij lang niet zo gespierd als Rowan was, dat was wel duidelijk. Maarja, hij had zo seks met haar, en Rowan niet. Bij die gedachte kwam er een grijns op zijn gezicht te staan, en daarna zoende hij haar weer, en liet hij ook zijn handen weer tussen haar benen glijden. Met zijn vrije hand pakte hij de hand van Andrea vast, om die op zijn broek te leggen, op zijn gulp. 'Nu mag je mij ook wel eens aanraken... Ik ben Rowan niet,' zei hij met een gemene grijns. 'Met mij kan je wel gewoon seks hebben hoor.... Wat denk je dat hij doet als hij hoort dat jij met mij seks gehad hebt, terwijl hij al maanden moet wachten? Ik heb zo het gevoel dat hij dat niet leuk vindt....' Zei hij nu nog gemener.

Andrea Penoyer

Ze sloot haar ogen opnieuw toen haar veel te kleine topje omhoog geschoven werd en haar borsten goed zichtbaar werden. Toen ze haar ogen weer geopend had, zag ze de hele groep mannen verlekkerd naar haar kijken en sommige zaten met hun hand in hun eigen broek. Afkeurend schudde Andrea haar hoofd. Stelletje smeerlappen. Viespeuken. Bah.
Ze voelde Tobias' aanrakingen duidelijk, al probeerde ze het te negeren. Dat was veel te moeilijk. Eigenlijk gewoon onmogelijk.
Toen Tobias zei dat ze geen sex met Rowan wilde, omdat hij slecht was in bed, schudde ze langzaam en triest haar hoofd. Ze had de neiging weer op Tobias te gaan reageren, maar bleef toch zwijgen. Haar woorden zouden toch niets veranderen. Helemaal niets. Plotseling kwam Tobias weer dichterbij. Ze voelde zijn lichaam tegen de hare aan drukken en ineens drong zijn tong in haar mond. Andrea probeerde hem wanhopig weg te duwen, maar het lukte niet. Haar ogen stonden vol tranen en ze trilde over haar hele lichaam.

Tobias Hiddon

Ze reageerde nergens op, waar hij enorm van baalde, waardoor hij ruwer werd. Hij wilde gewoon van haar horen dat ze Rowan niet mocht, hem niet vertouwde, maar dat leek niet te gaan gebeuren. Hij trok haar weer tegen zich aan, en hij schoof haar topje iets omhoog, zodat haar borsten helemaal zichtbaar werden. Hij zag de blikken van de mannen niet, maar hij kon zich er wel goed iets bij voorstellen, want hij voelde zelf al hoe hij hier op reageerde, hij wilde meer. 'Je wilde gewoon geen seks met hem omdat hij slecht in bed is he.... Nou, ik beloof je dat ik beter ben....' Zei hij nu zacht, en daarna ging hij nog dichter tegen haar aan staan, en begon hij haar te zoenen. Hij hoorde wat zachte geluiden, maar hij deed zijn best de bendeleden te negeren, en zich gewoon op het lekkere lijf van Andrea te focussen. Dat moest vast wel lukken, al vroeg hij zich af of hij het hier met haar wilde doen. Dan toch liever in een kamertje, zonder dat al die mannen zich stonden op te geilen door toe te kijken.

Andrea Penoyer

Ze bleef angstig staan en besloot niets meer te zeggen. Geen woord. Het hielp toch allemaal niet. Ze had er niets aan. Met moeite negeerde ze de woorden van Tobias en staarde voor haar uit. Ze leek haast wel versteend, zo stil stond ze, bang een foute beweging te maken en zelf toegetakeld te raken.
Ze keek Tobias smekend aan, maar hij leek het niet eens te zien. Hij ging gewoon door met bullshit praten en begon haar uiteindelijk weer te strelen. Andrea kneep haar ogen voor een moment dicht toen Tobias met zijn handen ónder de stof verdween en ze probeerde wat ze voelde te negeren, voor zo ver dat kon. Ze probeerde aan andere dingen te denken, zodat ze het minder door had. Maar het werkte niet. Beelden van Jeffrey schoten ineens door haar hoofd. Ze hapte even naar adem en opende haar ogen weer. Ze wilde hier weg. Ze wilde hier dolgraag weg, zo snel mogelijk. En dan bij het hotel veilig in Rowans armen kruipen en dicht tegen hem aan liggen. Helaas kon dat niet. Nu niet. Weer rolden er een paar tranen over haar wangen. Ze kon gewoon niet stoppen met huilen. Ze voelde zich vreselijk, nu al, terwijl dit alles nog maar net begonnen was..

Tobias Hiddon

Hij luisterde naar elk woord dat Andrea uitsprak, en ze leek er aardig overtuigd van te zijn dat hij haar ook echt trouw bleef. 'Hm, dat misschien wel... Maar denk je dat hij dit aan kan? Dat hij niemand meer heeft? Of pleegt hij eindelijk zelfmoord? Of valt hij weer terug in zijn verslaafde gedrag, want hij is nu helemaal alleen...' Zei hij heel zacht en gemeen tegen haar, en nu gingen zijn handen weer naar haar borsten. Hij bleef haar wel strak aankijken. 'Ik hoop eerlijk gezegd dat hij geen zelfmoord pleegt, want het leukste moet nog met hem komen.... En ik weet zeker dat jij daar ook heel erg van zal genieten...' Zei hij nu met een grijns op zijn gezicht. 'Want denk je dat hij van je af kan blijven, als hij dronken is, en je zo ziet, na al die tijd zonder seks? Denk je dat echt? Ik geloof namelijk dat jou vriendje niet zo goed tegen de combinatie van spanning en drank kan, zeker niet als hij je in deze kleren ziet... Misschien had je het toch maar met hem moeten doen, de afgelopen tijd... ' zei hij nu zacht en gemeen, en hij streelde met zijn handen over de stof van het zwarte topje heen. Daarna liet hij zijn handen onder de stof door over haar huid heen glijden.

Andrea Penoyer

Haar onderlip trilde van verdriet en angst en ze hoorde hoe de mannen om haar heen Tobias aan het aansporen waren. En dat leek te werken, want de blik die hij zojuist even een moment in zijn ogen gehad had, een soort medelijdende blik, leek uit zijn ogen te verdwijnen en plaats te maken voor wreedheid.
Toen Tobias dicht tegen haar aan ging staan, begon ze angstig te trillen. Dat ze met deze man samen op één bureau had gezeten.. Dat ze met hem gepraat had.. Een paar tranen rolden over haar wangen en vol afschuw luisterde ze naar wat Tobias allemaal zei over Rowan. En nogsteeds deed het haar pijn. Ze slikte moeizaam en staarde naar de grond.
"Wat maakt het nou uit hoe vaak we seks hebben? We zijn gelukkig samen, daar gaat het om.. Ik was alleen nog niet klaar voor seks.. Ik.." mompelde ze zacht. Opnieuw begon ze te snikken. Straks kon ze weer helemaal opnieuw beginnen. Als ze dat accepteerde tenminste. Misschien was zelfmoord straks wel de beste optie.
Trillend van angst en paniek bleef ze staan. Ze staarde naar de grond en keek af en toe omhoog naar Tobias' gezicht.
"Rowan zal mij altijd trouw blijven.. Daar twijfel ik niet aan.." sprak ze nog zachtjes en schor.

Tobias Hiddon

Hij hoorde wat ze zei, en hij negeerde die woorden. Hij ging het toch niet geloven, die bende had hem zo ongeveer gemanipuleerd, waardoor hij niets meer geloofde van wat er gezegd werd. Toen ze opeens begon te snikken moest hij toch toegeven dat het hem raakte. Hij had een vreselijke hekel aan Rowan, waardoor hij dit kon doen, maar harteloos en gewetenloos was hij niet, wat nu toch wel te zien was. Het raakte hem dat Andrea begon te huilen, misschien diep van binnen ook omdat hij haar stiekem wel mocht. Hij had haar eigenlijk gewoon aardig gevonden altijd. Maar, hij had voor de bende gekozen, en ergens wist hij dondersgoed dat hij niet terug kon krabbelen nu. Hij kon echt niet meer terug, hij zat eigenlijk ontzettend gevangen hier. Hij hoorde wat ze tegen hem zei, met hese stem, en er kwam nu opeens een wat zorgzame blik in zijn ogen te staan. Hij haalde zijn hand van haar borst af, en hij pakte nu haar hand vast. Hij had zelfs even de neiging om haar te troosten, totdat hij een ruwe zware stem hoorde. 'Komop klein agentje, pak haar!' werd er geschreeuwd, en direct begon iedereen te juichen, waardoor hij zelfs iets in elkaar kromp. 'Ja, wij willen nu wel wat zien!' hoorde hij daarna, en opnieuw klonk er gejuich en gelach, waardoor hij even slikte. Ja, hij wilde wel. Hij vond haar prachtig en hij wilde Rowan zo veel mogelijk pijn doen. Hij was niet goed bij zijn hoofd, hij was vreselijk gemanipuleerd door die bende, en dat was ook wel te merken, anders was hij nooit zo vreselijk ver gegaan. Toch was hij niet zoals de rest hier. Hij had wel gevoelens, enigszins dan. Daarom aarzelde hij toch wel. Hij was ook gewoon een normale jongen geweest, maar dat was nu niet echt meer te zien. 'Nou, wacht niet langer man, of wil jij ook klappen?! Ben je soms niet blij dat je dat wijf mag neuken?!' werd er nu geschreeuwd, en het volgende moment werd hij dan ook hard tegen haar aan geduwd, waar hij flink van schrok. Hij keek dan ook geschrokken, maar hij realiseerde zich ook dat hij wel moest. Anders zou hij vreselijk behandeld worden. Daarom ging hij nu heel dicht tegen Andrea aan staan, en keek hij haar even aan. Zijn blik was niet meer zoals eerst. Hij keek nu eerder neutraal, of zelfs iets verontschuldigend. Toch had hij er eigenlijk ook wel zin in, en waarschijnlijk was dat ook te zien. De mannen hadden hem al dagen gek lopen maken. 'Ik weet zeker dat ik beter ben dan Rowan is. Hoe lang hebben jullie wel geen seks gehad? Jij denk dat hij nog steeds trouw aan je is? Ook na zo lang niets met elkaar gedaan te hebben? Hij heeft mij verteld dat hij zelfs toen het over was tussen jullie, niemand anders wilde, maar ik vraag me af of hij dat nu nog volhoudt...' zei hij nu toch gemeen, meer om zichzelf weer wat te overtuigen.

Andrea Penoyer

Ze liet de woorden langs haar heen gaan en probeerde het te negeren. Diep vanbinnen deed elk woord haar pijn. Want ze híeld van Rowan. En deze man was Rowan de grond in aan het stampen met woorden. En dat deed haar pijn. Ze slikte moeizaam en kon de tranen niet meer tegen houden, die nu over haar wangen stroomden.
"Jij kent hem niet.. Jij kent hem niet goed genoeg.." bleef Andrea maar snikkend volhouden. Ze merkte dat ze weer vastgegrepen werd door Tobias en huiverde lichtjes bij de volgende woorden die hij uitsprak, dat ze niet van hem af kwam door zo een klap en dat er genoeg anderen waren die zich met haar wilden vermaken. Die woorden maakten haar doodsbang. Die woorden bevestigden wat ze al had gedacht: Ze was hier alleen maar om verkracht te worden. Ze had alleen zo gehoopt dat het niet waar was geweest.
Zachtjes begon ze te snikken. Het werd haar nu iets te veel. Ze stond te trillen op haar benen en begon nu maar te hopen dat het allemaal snel voorbij zou zijn. Een niet zo positieve gedachten dus.
Toen Tobias zijn handen opnieuw over haar lichaam heen liet glijden stapte ze opnieuw iets achteruit. Ze wilde het niet, verdomme. "Blijf van mij af.." fluisterde ze hees, terwijl de tranen over haar wangen bleven stromen. Toch bleef ze even later verslagen staan. Ze begon zich steeds meer te beseffen dat ze geen kans meer had. Het had allemaal geen nut meer. Ze kon zich verzetten, maar dat zou niet helpen, echt niet..

Tobias Hiddon

Hij luisterde naar wat ze zei, en even raakte hij daardoor iets in de war. Juist toen kreeg hij een flinke klap tegen zijn slaap, waardoor hij direct ook op de grond klapte. Hij was even aardig duizelig, maar daarna kwam hij weer langzaam overeind. 'Je snapt er niets van,' zei hij nu, iets botter. 'Jij bent gewoon de zoveelste die trapt in zijn gladde praatjes. Hij is gestoord Andrea, compleet gestoord. Deze bende was er tenminste voor mij toen ik iemand nodig had, Rowan was verdomme nergens te bekennen! Hij is er nooit als je hem nodig hebt, of bij jou wel soms?!' schreeuwde hij nu, en hij greep haar pols vast. 'Hij heeft je verkracht! Hoe kan je het in godsnaam voor hem opnemen?' vroeg hij snauwend aan haar. 'Ik zie hem misschien inderdaad niet zoals jij hem ziet. Vroeger was hij anders. Vroeger was alles anders. Totdat die gek zich niet meer onder controle kon houden en hij mijn zus vermoorde! En ik dacht nog wel dat hij een vriend van mij was. Ik keek tegen hem op. Ik vond hem geweldig. Maar nu lijk ik de enige te zijn die in kan zien dat hij gestoord is!' schreeuwde hij opnieuw, en hij greep Andrea weer vast. 'Ik durf te wedden dat hij zich helemaal vol zit te zuipen op dit moment, omdat hij niets om je geeft. Omdat het hem simpelweg niet boeit. Volgens mij boeide het hem niet eens dat Smith dood zou gaan. Het boeit hem niet omdat hij geen gevoelens heeft! Het doet hem geen pijn, volgens mij vindt hij het alleen maar geweldig...' sprak Tobias nu, iets zachter. 'En met zo'n klap kom je niet van mij af. Bovendien zijn hier genoeg anderen die zich ook met jou willen vermaken, en straks ook Rowan nog eens, dus je krijgt nog genoeg te doen, maak je maar geen zorgen...' sprak hij bot tegen haar, en opnieuw liet hij zijn handen over haar heen glijden.


Rowan Rivers

Hij zat nog steeds op de bank. Hij huilde niet meer, hij kon niet meer. Hij was doodop, en hij merkte dat hij de grip op zichzelf begon te verliezen. Hij wilde niet drinken. Echt niet. Maar hij kon zichzelf steeds slechter tegenhouden. Eerst bleef hij nog volhouden dat hij niet moest drinken, omdat hij naar Andrea moest zoeken. Maar na een paar pogingen om iets verder te komen kwam hij er al heel erg snel achter dat het geen nut had, want hij had geen enkel aanknopingspunt. Hij had geen idee waar ze was, waar hij moest zoeken. Het maakte toch niet uit, ze konden doen wat ze wilden met haar. Aan Steven had hij nu niets, dat realiseerde hij zich ontzettend goed, dus ook daarvoor hoefde hij het drinken niet te laten. Dan was er dus niets meer waarvoor hij niet zou drinken. Als Steven hier geweest was zou het veel makkelijker zijn. Dan zou hij die drang niet zo hebben, en was Steven er om hem tegen te houden. Nu had hij niemand, en nu voelde hij zich zo verschrikkelijk en zo eenzaam. Dus nu bleef hij maar volhouden dat hij nuchter moest zijn voor Mack. Hij gaf om de hond, al was het niet zo veel als hij gaf om Andrea en om Steven. Toch moest hij nuchter zijn voor als de mensen van de kliniek zouden bellen, want dan moest hij Mack ophalen. Daar probeerde hij zich nu op te focussen, al ging het totaal niet. Hij trilde over zijn hele lichaam, en hij zag er warrig en verstrooid uit, en hij had een enorm rare blik in zijn blauwe ogen. Dat was allemaal geen goed teken, en hoe hard hij het zelf ook ontkende, hij stond op het punt om helemaal door te draaien.

Andrea Penoyer

Ze hield haar adem in toen ze Tobias' lippen over haar wang voelde glijden, en kreeg kotsneigingen toen hij haar begon te zoenen. Ze stribbelde lichtelijk tegen, maar niet zichtbaar voor de andere mannen.
"Jij kent hem niet.." fluisterde ze zacht terug. "Niet zo goed als ik doe.." Ze keek Tobias fel aan, maar viel weer terug in de onzekerheid toen hij zijn hand nog eens over haar borst heen liet glijden. Ze verstijfde en slikte moeizaam. Ze moest moeite doen niet keihard uit te halen uit zelfbescherming.
"Hij heeft het niet gedaan, echt niet. Deze hele fucking bende manipuleert je, Tobias.. Steven mocht Rowan eerst ook niet. Waarom zou hij hem dan geholpen hebben? Als hij het écht had gedaan, zat hij al lang al achter slot en grendel.. Hij zou nooit iemand vermoorden waar hij om geeft, Tobias, nooit.. Alleen.. Soms.. Soms draait hij een beetje door.. Maar.. Hij vermoord niet zomaar iemand!" Haar woorden werden steeds luider, en uiteindelijk ook verstaanbaar voor de rest van de bende, die meteen met elkaar begonnen te roezemoezen. Toen Tobias zonder omhaal haar er weer even aan herinnerde dat Rowan haar verkracht en bijna vermoord had, sloeg ze haar blik neer en slikte ze moeizaam. "Dat.. Dat was nooit zijn bedoeling geweest.." zei ze nog zachtjes, voor ze merkte hoe hij haar naar hem toe trok, tegen zijn onderlijf aan. Tranen sprongen in haar ogen, ze wist precies wat hij wilde, ze zag het aan zijn blik.
Zonder na te denken, haalde ze plotseling hard uit, tegen Tobias' slaap, hopend dat hij buiten westen zou raken. Helaas had ze niet heel veel vaart doordat hij zo dichtbij stond, en kwam de klap minder hard aan, en was dus de kans weer vele malen kleiner dat hij buiten westen zou raken. Gehaast stapte ze naar achteren en keek angstig van Tobias naar de andere groep mannen. Die leken het juist wel leuk te vinden dat ze een beetje pit had. Dat was niet wat ze wilde..

Tobias Hiddon

Hij keek strak naar Andrea, en toen ze iets in zijn oor fluisterde ademde hij langzaam in. Hij ging met zijn lippen naar zijn wang, zoende haar even, en daarna bleef hij met zijn mond bij zijn oor hangen. 'Ik ben wel voorzichtig met je... Je kan beter hier afgemaakt worden dan door Rowan, geloof me... Hij heeft mijn zus vermoord... op een vreselijke manier... je kan echt beter hier zijn...' zei hij zacht, en het klonk vol overtuiging, omdat hij het zelf ook echt geloofde. Hij liet zijn hand nog eens over haar borst heen glijden, en hij keek haar even doordringend aan. Zijn groene ogen stonden hard, al was het niet zo onmenselijk als bij de rest van de bende. 'Hij heeft je vast vanalles verteld over Karin... maar eigenlijk heeft hij het zelf gedaan... echt waar...' zei hij nu, en de bendeleden knikten, en moesten lachen. Die hadden Tobias dit wijs gemaakt, en hij geloofde het, omdat hij het zo enorm vaak gehoord had. HIj geloofde alles wat ze nu tegen hem zeiden. 'Hij heeft jou bijna hetzelfde aan gedaan.... je weet dat hij ziek is... ik weet zeker dat jij weet dat hij ziek is... Smith bleef het maar ontkennen... Maar Rowan heeft Karin vermoord... al vanaf dat moment is hij ziek geweest...' sprak hij zacht en gemeen. 'Hij heeft je verkracht en bijna vermoord... ' zei hij daarna nog eens, en nu greep hij Andrea beet en trok hij haar tegen zich aan. 'Ik weet zeker dat ik voorzichtiger met je zal zijn,' zei hij daarna met een grijns tegen haar, en hij trok haar heupen tegen zijn onderlichaam aan, wat de bendeleden om hun heen geweldig vonden. Hij had gewoon niet door wat hij deed, en hij had eigenlijk ook wel zin in haar. En het zou Rowan pijn doen, dat was voor hem nog het belangrijkste.

Andrea Penoyer

Ze sprak niet. Ze zweeg alleen maar en deed alsof ze niets hoorde. Helaas hoorde ze wel alles wat Tobias zei. Blijkbaar had ze zich ernstig in die gast vergist. Ze had een tijd lang gedacht dat hij wel aardig was en had zelfs een paar keer met hem samen gewerkt bij het bureau. En nu was hij ineens hier, lid van de bende.. Andrea slikte moeizaam en staarde naar de grond.
Toen Tobias begon te zeggen dat er niemand was om haar te zoeken, wist ze dat hij gelijk had. Ze wist dat Steven in het ziekenhuis lag, en daar nog wel even zou moeten blijven. En hij werd ook nog vervolgd. En Rowan.. Die zou misschien een poging doen om haar te zoeken, maar hij kon haar nooit vinden want hij had geen enkel spoor dat naar haar zou leiden.
Ze spande zich volledig aan toen Tobias vroeg of ze liever had dat hij haar verkrachtte, of dat Rowan haar verkrachtte, waarna hij haar begon te betastten. Het liefst stapte ze weg, maar ze wist dat ze dat niet zonder straf zou kunnen doen. En ze had geen zin in nog meer klappen. Trillend bleef ze staan, en moest ze toekijken hoe Tobias zijn handen over haar buik liet glijden, en later over haar borsten. Met een verbeten gezicht staarde ze naar de muur. Ze wilde het liefst door de grond zakken.
Op de vraag van Tobias gaf ze geen antwoord. Ze zou niet weten wat ze zou moeten antwoorden. "Laat mij gewoon met rust.." siste ze zacht, zodat alleen Tobias in staat was het te horen.

Tobias Hiddon

Hij bleef met een grijns op zijn gezicht naar Andrea kijken. Ja, het was echt een prachtige vrouw om te zien, die littekens maakten haar niet lelijker. 'Je maakt het jezelf niet erg makkelijk zo,' zei hij nu tegen haar, een gemene ondertoon in zijn stem. 'Zou je je beter voelen als je vriendje er bij zou zijn?' vroeg hij nu met een grotere grijns. 'Ik denk het eigenlijk niet. Ik geloof niet eens dat hij jou komt helpen, dat hij zelfs maar in staat is om jou te zoeken. Smith is geloof ik half dood, en jij bent weg, en die hond is ook naar de klote. Ik geloof niet dat hij nu erg braaf niets gaat doen, denk je wel? Ik denk dat hij gaat drinken namelijk, en dan is hij niet altijd lief tegen jou he,' vroeg hij nu, een doordringende en valse blik in zijn ogen. 'Dat wordt nog leuk straks, als hij hier ook is,' zei hij daarna met een valse glimlach. 'Ik geloof niet dat hij met zijn poten van jou af kan blijven als hij jou zo ziet. Met die heerlijke kleding, en al helemaal niet als hij van ons lekker wat te drinken krijgt...' zei hij nu, nog valser. Hij zette nog een stap naar haar toe, waardoor hij bijna tegen haar aan stond. 'Nee, ik weet zeker dat hij niet lief tegen jou zal doen...' zei hij nu, en hij hoorde wat gelach van de mensen van de bende. 'Door wie wordt je liever verkracht, door mij of door je dronken vriendje?' vroeg hij nu, en hij legde zijn hand op haar buik, om die daarna naar haar borsten te laten glijden, over de zwarte glimmende stof heen. Nog steeds lag er die valse uitdrukking in zijn ogen, en die werd alleen nog maar erger. Hij kon zich heel goed inhouden, en hij wist dat Rowan dat niet kon, dat maakte het alleen nog maar leuker dat hij hier ook zou komen, het zou hem en Andrea helemaal kapot maken, dat kon niet anders.


Rowan Rivers

Hij stopte maar niet met huilen, tranen liepen over zijn lijkbleke wangen heen. Hij at helemaal niets. Hij voelde zich zo alleen, zo verdomd eenzaam. Hij liep naar de ramen toe, en hij sloot die, en daarna liep hij door naar de keuken. Hij leunde met zijn handen op het aanrechtblad, en hij keek naar de fles drank die daar nog stond. De fles van Steven. Hij had hem nooit weggegooid, dat had hij niet gekund. Hij snakte er nu enorm naar, wat goed aan hem te zien was. Maar, hij was toch alleen, hij hoefde zijn emotie's nu niet meer te verbergen. Hij pakte de fles niet. Hij bewoog met zijn hand naar de strip met tabletten in zijn broekzak, en daar haalde hij er vijf uit. Hij vulde een glas met water, en hij slikte de kalmeringspillen in. Hij hoopte maar dat dit een beetje hielp dan, want hij werd helemaal gek zo. Hij voelde dat hij de grip op zichzelf begon te verliezen. Hij kreeg weer die rare drang, rare fantasieën en gedachtes over de meest gruwelijke dingen. Dingen waar een politieman niet eens aan zou moeten denken, maar hij deed het toch, hij kon het niet tegengaan. Er was in zijn leven te veel gebeurt, en dit alles zorgde voor een enorme terugslag. Als Steven hem zo zou zien dan zou die er direct voor zorgen dat hij niet weg kon, alleen Steven wist hoe gevaarlijk hij kon zijn op zo'n moment. Steven en Andrea dan, omdat Andrea zelf een slachtoffer was geworden van die vreselijke neigingen. Hij gooide het glas water helemaal achterover, en daarna ging hij weer op de bank zitten, en daarna liggen, omdat de wereld om hem heen draaide.

Andrea Penoyer

Ze verstijfde weer toen er plotseling nog een stem klonk, een stem die haar nog bekend voor kwam ook. Snel keek ze op. Verward keek ze naar Tobias. Hij had toch ook op het bureau gewerkt? Hij was toch vrienden met Rowan? Of iets in die richting? Smekend staarde ze naar Tobias, in de hoop dat hij undercover was bij de bende of iets. Maar zijn blik zei eigenlijk al meer dan genoeg, en zijn woorden bevestigden dat.
Ze slikte moeizaam en zag dat Tobias naar haar toe kwam lopen. Wat kwam hij doen? Ze stapte iets naar achteren, maar werd tegen gehouden door de man die naast haar stond. Hij duwde haar weer een paar pasjes naar voren en fluisterde dat ze gehoorzaam moest zijn in haar oor.
"B-Blijf van mij af.." siste Andrea gedempt, eigenlijk richting iedereen hier, maar vooral richting Tobias, aangezien hij naar haar toe kwam. Meteen kreeg ze een harde klap in haar gezicht van de man naast haar, waardoor ze een kreet slaakte en opzij moest stappen. Bijna ging ze door haar enkel door die rot hakken, maar ze wist overeind te blijven. Snikkend bleef ze nu staan op haar plek, trillend. Ze wist niet precies wat er allemaal ging gebeuren, maar kon al aardig wat raden. Ze voelde zich hier echt niet op haar gemak en zweette van angst. Ze wilde gillen, schreeuwen en wegrennen. Ze wilde de man naast haar slaan, tegen hem schelden. Maar ze wist dat als ze dat deed, dat ze helemaal ver van huis zou zijn. En dat mocht niet gebeuren. Dus bleef ze 'braaf' staan en staarde ze onderdanig naar de grond.

Rowan Rivers

Hij was niet erg helder bezig. Hij reed veel te gevaarlijk, maar dat boeide hem niets. Hij parkeerde de auto direct voor de deur, en hij rende naar binnen. Hij werd raar aangekeken, maar dat boeide hem helemaal niets. Bij de kamer zag hij dat de deur open stond. Het was dus echt zo. Hij werd niet gek, het was allemaal echt. Hij hoorde zacht gekreun, iets wat half op gepiep leek, en zijn hart sloeg nog eens over. 'Mack...' zei hij heel erg zacht, en hij sloot zijn ogen even. Hij knielde bij de hond neer, en hij legde zijn hand op de schotwond. 'Arme jongen...' sprak hij zacht, en hij tilde de hond zo voorzichtig mogelijk op, en hij twijfelde over wat hij moest doen. Hij ging Andrea nu nooit vinden. Nooit. Hij wist hoe goed die bende was. 'Verdomme! Verdomme! Godverdomme!' vloekte hij nu schreeuwend, en hij trapte de tafel omver. Mack keek hem even pijnlijk aan, en daarna piepte hij zacht. 'Sorry jongen...' zei hij daarna voorzichtig. 'Ik breng je naar de dierenarts...' zei hij daarna zacht, en hij sloot zijn ogen even. Hij stond alweer te draaien op zijn benen. De spanning werd hem langzaam te veel, dat was duidelijk. Hij liep met de gewonde hond de kamer uit, richting zijn auto. Hij legde Mack op de stoel neer, om daarna zelf ook te gaan zitten. Dit keer reed hij rustiger, hij moest voorzichtig doen nu de hond zo gewond was. Hij wilde niet Mack ook nog eens verliezen. Op deze manier hield hij echt niemand meer over. Bij de kliniek zette hij de auto stil, en haalde hij Mack er uit. De hond leek weg te zakken, dus Rowan rende half de kliniek in. 'Ik heb hulp nodig! Nu!' zei hij met overslaande stem. Hij werd raar aangekeken. 'U kunt in de wachtkamer zitten,' zei een vrouw nu tegen hem, en hij keek haar woest aan. Hij ging met zijn hand in zijn broekzak om daar zijn idkaart uit te vissen. Hij hield die bijna tegen het gezicht van de vrouw. 'Helpen, nu,' zei hij direct. De vrouw keek hem nog eens aan, en voor zijn gevoel kwam ze veel te langzaam naar hem toe, om Mack van hem over te pakken. Hij ging met een hand door zijn haar, en hij zag dat zijn normaal zwarte jasje en zijn witte overhemd daar onder rode vlekken hadden gekregen van het bloed van de hond. 'U wordt gebeld zodra we meer weten, hij wordt geopereerd. Wat zijn uw gegevens?' vroeg de vrouw nu, en hij keek haar verstrooid aan. 'Ik laat mijn kaartje wel achter,' mompelde hij daarna, en hij haalde een visitekaartje uit zijn zak, om die op de balie te leggen. Daarna draaide hij zich om, en liep hij de kliniek uit. Hij moest kalmeren. Hij draaide door zo, en hij moest geen foute dingen gaan doen. Als hij nu vast kwam te zitten had hij een heel groot probleem. Niet drinken dus, dat was het belangrijkste. Hij trilde nog erger en hij stapte in zijn auto. Hij ging eerst maar terug naar het hotel, dat was het belangrijkste nu. Hij moest kijken of hij aanwijzingen kon vinden. Al had hij het gevoel dat hij niets kon vinden. Weer terug bij het hotel liep hij iets rustiger naar boven. In de kamer sloot hij de deur achter zich, en keek hij rond. Er was inderdaad helemaal niets raars te zien, behalve het kapotte mobieltje van Andrea. Hij werd gek. Hij wist het zeker. Dit kon hij niet hebben. Hij liep wankelend naar de bank toe, en hij liet zich daar moeizaam op neer zakken. Hij haalde zijn mobiel uit zijn zak, en hij belde naar het ziekenhuis waar Steven lag. 'Met Rivers... Zodra Smith aanspreekbaar is, zou u dan kunnen zeggen dat Andrea ontvoert is?' Vroeg hij nu, en hij moest moeite doen om helder te klinken. 'Ja, dat is genoeg, hij begrijpt het wel...' mompelde hij nog zachter. Hij zei niets over Mack, dat wilde hij Steven niet aandoen. Hij klikte het gesprek weg, en hij sloot zijn ogen. Drie seconde daarna ging zijn mobiel. Toen hij het nummer zag werd hij nog onrustiger. 'Met hoofdinspecteur Rivers,' nam hij nu op, vrij netjes en beleefd. Anders ging ze zeker zeiken. 'Nee, ik kan nu niet komen...' mompelde hij zacht, en ze vroeg wat er aan de hand was. 'Eh...' sprak hij zacht. 'Ik geloof dat ik aan mag nemen dat agent Penoyer ontvoerd is...' sprak hij zacht, en met trillende stem. Het was nu stil aan de andere kant van de lijn. Oh, dat zijn wel erg vervelende omstandigheden dan... Blijf dan vandaag maar thuis, en als je morgen op het bureau komt mag je af en toe wel even weg om een rondje te lopen, als je dat nodig hebt. Al gaat het werk natuurlijk gewoon door, maar dat begrijp je natuurlijk zelf ook wel. Ze bedoelde het waarschijnlijk nog goed ook, maar hij vond het vreselijk hard van haar. 'Ja, dat begrijp ik. Tot ziens,' zei hij dus ook, en hij hing op. Hij sloot zijn ogen, en hij zag hoe erg zijn handen trilde. Een seconde later barstte hij in huilen uit, zoals nooit tevoren. Hij was wanhopig. Dit kon allemaal gewoon niet waar zijn. Elke keer als hij dacht dat hij er wel weer bovenop kwam, als hij dacht dat alles wel weer goed kwam, dan werd duidelijk gemaakt dat het nog veel erger kon.


Tobias Hiddon

Hij had gehoord dat Andrea er was. Dat kon niet missen. Toen hij opstond en de deur van zijn kamer opende, zag hij haar dan ook. Hij zag haar kleding, en hij liet zijn blik over haar heen glijden. Het zag er goed uit. Hoewel Tobias niet zo extreem was als de bendeleden, begon hij steeds meer op ze te lijken, doordat hij constant in hun gezelschap was. Hij liep dus langzaam naar haar toe, en hij liet zijn blik nog eens over haar heen gaan. 'Ziet er goed uit hoor,' zei hij daarna met een grijns. 'Maarja, ik wist natuurlijk al dat Rowan een goede keuze had, toen hij voor mijn zus koos. Beetje jammer dat hij haar zo nodig moest vermoorden,' zei hij nu tegen haar, en zijn blik ging van haar hoofd naar haar borsten, omdat dat veel meer zijn aandacht trok dan haar hoofd. Hij vroeg zich af in hoeverre Andrea eigenlijk mee had gekregen dat hij bij de bende hoorde. Misschien wel helemaal niet, omdat ze toen Steven daar achter kwam nog in het ziekenhuis had gelegen. Toch kwam ze er nu alsnog achter, en dat boeide hem niets. Het maakte toch niets meer uit voor hem, hij werd gezocht, dus hij kon toch nergens heen nu. Hij zette nog een stap naar haar toe, en hij voelde de ogen van de bendeleden op hem branden, en hij zag hoe ze allemaal naar Andrea leken te kijken. Niet zo gek ook, ze hadden zich hier enorm lang op verheugt, wist hij.

Andrea Penoyer

"Wat moeten jullie van mij?" snikte Andrea zachtjes toen ze in een onopvallende auto werd geduwd. Ze kreeg geen antwoord. De man stapte voorin en keek naar de man achter het stuur. "Rijden, James," sprak hij kort, waarna de auto met een hoge snelheid wegstoof bij het hotel. Andrea nestelde zich dicht tegen de deur aan van de auto en staarde gespannen naar haar voeten. Ze had gedacht dat deze tijd over was geweest, dat die bende het eindelijk had opgegeven. Maar blijkbaar was dat niet zo geweest.
"Hier is ze dan!" riep de man triomfantelijk terwijl hij Andrea naar binnen duwde in een grote, oude loods. Ze hadden blijkbaar een nieuwe schuilplaats gevonden om te leven. "Onze privé-hoer!" werd er nog achteraan geroepen. Andrea kromp in elkaar en volgde de man moeizaam. Haar knieën knikten en een traan sijpelde over haar wang. Ze wilde hier weg, maar niemand wist waar ze zat. Misschien mistte zelfs nog niemand haar. Behalve Mack dan, die gewond op de hotelkamer vloer lag. Tenzij de hond al overleden was.
"Oké, luister slet," begon de man nu tegen Andrea. Hij pakte haar kin vast en duwde die omhoog, zodat ze hem aan moest kijken. "We hebben een aantal regeltjes waar jij je aan moet houden. Regel één, je houd je bek dicht, en als je praat mag het alleen maar positief zijn richting ons. Regel twee, je doet wat we zeggen. We hebben geen zin in koppigheid, dan ben je echt de lul. En drie: Stribbel niet tegen. Wat we ook doen. Mocht je het wel doen, wordt het allemaal alleen maar erger. Begrepen?" Andrea staarde de man angstig aan, met grote ogen. Ze wist niet wat ze moest antwoorden en zweeg onwillig. De man duwde haar kin nog verder omhoog. "Begrepen?" herhaalde hij nu sissend en streng. Andrea huiverde en beet even op haar onderlip, waarna ze langzaam knikte. Hier leek de man alleen nog niet tevreden mee te zijn. "Ik hoor niets, wijffie. Geef antwóórd!" hij sloeg met zijn platte hand in haar gezicht en keek haar toen weer strak aan. "Nog één kans.." zei hij nu gedempt. "Heb je de regels begrepen?" Andrea ademde even diep in. "J-Ja.." hakkelde ze daarna zacht. "Goed zo," prees de man nu, alsof ze een hondje was. "Dan mag je je nu gaan omkleden. Je heb namelijk niet zulke sexy kleding aan. Maar, wees gerust, die hebben wij wel voor je, schatje.." Hij duwde Andrea richting een andere man en gaf haar nog een klap op haar kont, waarna de andere man haar mee nam naar een ander kamertje. Hij gooide wat zwart glimmende kleding naar haar toe, en torenhoge hakken. "Trek aan," commandeerde hij, terwijl hij bleef staan kijken, met een verlekkerde blik. Andrea snikte zachtjes en pakte het topje vast. Het voelde glad aan. Trillend trok ze haar shirt uit. De grote littekens op haar buik werden zichtbaar. Heel langzaam trok ze ook haar BH uit, waarna ze het topje snel aantrok. Het was veel te klein, haar borsten leken er haast uit te springen. Toch mompelde de man 'perfect'. Hij wees nu naar het korte rokje dat voor haar op de grond lag. Andrea trok moeizaam haar schoenen, sokken en broek uit en trok toen het rokje aan, over haar slipje.
"Nee, nee, zo hoort het niet, dametje. Zo maak je het ons te moeilijk. Slipje uit, wijffie," grijnsde de man. Andrea keek hem verbluft aan en twijfelde. Maar daar kreeg ze geen tijd voor. "Uit dat ding, NU!" schreeuwde de man nu. Andrea kneep haar ogen dicht en trok het slipje uit, en liet dat op de grond vallen. Ze wist zeker, dat als ze in dit rokje bukte, haar kont te zien was. Akelig snikte ze, maar de mannen hier leken geen medelijden te kennen, helemaal niet tegenover vrouwen.
"Pas op meissie, je bent de enige vrouw hier, dus iedereen wilt je.." lachte de man nog, waarna hij de hakken naar haar toeschoof. Andrea trok die snel aan en wankelde op de naaldhakken. Ze liep bijna nooit meer op hakken. "Kom, we gaan weer terug.." sprak de man nu, en hij trok haar mee de kamer uit, terug naar de andere mannen, die allemaal opslag stil vielen toen zij binnen kwam.
"Ze is nog geiler met die littekens, eigenlijk.." grijnsde een van de mannen. Een rilling trok over Andrea's lichaam en ze staarde naar de grond.

Rowan Rivers

Hij liep onrustig heen en weer door de gang. 'Ik ben even buiten...' Mompelde hij nu zacht tegen Lincoln, en direct daarna liep hij weg. Hij had nu frisse lucht nodig, anders werd hij helemaal gek. Eenmaal buiten haalde hij een pakje sigaretten uit zijn zak, en stak hij een sigaret op. Hij ademde langzaam in en hij sloot zijn ogen even. Daarna haalde hij zijn mobiel uit zijn zak, en zette hij die aan. Hij had totaal niet op gezeur van het OM zitten wachten, dus had hij zijn mobiel uit gezet. Nu hij die aan zette kreeg hij veel meldingen. Heel veel gemiste oproepen van het OM, en toen ook van Andrea, waardoor zijn hart een sprongetje maakte. Ja, Andrea, dat was precies wat hij nodig had. Hij wilde haar enorm graag spreken. Hij zag dat ze zijn voicemail in had gesproken, dus besloot hij die direct te luisteren. Zodra hij haar stem hoorde voelde hij zich gelukkiger en veel minder alleen. Hij hoorde haar excuses, en hij ademde langzaam in. Hij begreep het wel, al had hij haar steun toch graag gehad. Toen ze begon over ramen die open stonden schoten zijn wenkbrauwen omhoog. Dat had hij niet gedaan. Hij kon het zich niet herinneren. Het was vast Lincoln geweest dan, die jongen wist natuurlijk niet dat er veel belangrijke informatie in de kamer lag. Toen Andrea opeens niets meer zei, en hij een klap hoorde, sloeg zijn hart over. De rillingen liepen over zijn rug heen. Toen hij op de achtergrond een mannenstem hoorde praten werd hij woest en wanhopig tegelijk. Toen de man blijkbaar het mobieltje gepakt had hoorde hij wat er gezegd werd, en hij sloot zijn ogen, waar tranen in op kwamen. 'Nee...' Mompelde hij zacht, en hij liet zijn mobiel zakken. Hij stond te draaien op zijn benen en hij greep de muur vast om niet onderuit te gaan. 'Meneer.. Gaat het wel...' Hoorde hij nu, en hij keek de man die voor hem stond aan. 'Ja... Jawel... Het gaat...' Zei hij wat warrig, en hij liep totaal verbijsterd en uit het veld geslagen naar binnen. Eenmaal bij Lincoln ademde hij langzaam in. 'Ik moet weg... ' zei hij heel zacht en op rare toon. 'Je hebt mijn nummer... Bel me maar als je hier weg wilt...' Zei hij heel zacht, en daarna draaide hij zich direct om, om naar zijn auto te rennen, daar in te springen en gevaarlijk hard naar het hotel te rijden.

Andrea Penoyer

Op het bureau was het een rotzooitje. Sinds vandaag was Andrea weer af en toe te vinden op het bureau en ze probeerde een beetje orde te houden daar, maar- mede omdat ze een vrouw was- wist ze niet goed de leiding op haar te nemen. De meeste mannelijke agenten namen haar niet serieus en omdat ze toch een trauma aan mannen had, zette ze zich ook redelijk onzeker en onderdanig op.
Aan het eind van de werkdag, reed ze met haar lichtblauwe Nissan Micra richting het hotel. Ze vroeg zich af waar Rowan was. Wel wist ze van Smith. Hij zat in de gevangenis, en ze had gehoord dat hij geëxecuteerd zou worden. Haastig keek ze op haar horloge. Hij was al geëxecuteerd, als het goed was.. Andrea slikte even moeizaam en kneep haar ogen iets dicht. Het speet haar dat ze niet nog naar Smith was geweest en dat ze er ook niet voor Rowan was geweest, maar ze had het niet gekund. Ze had het niet aangekund, om bij Steven's laatste minuten te zijn. Ze had Rowan niet zo gebroken kunnen zien. En ergens was ze ook bang geweest dat Rowan weer door zou draaien als ze bij hem was en iets verkeerds zei. Ze zuchtte even zachtjes en draaide de deur van het hotel open. Mack blafte en sprong tegen de deur op. De hond was helemaal door de dolle heen.
"Rustig aan, kerel.." sprak Andrea zacht. Ze sloot de deur achter zich en pakte nu haar mobiel, om Rowan te bellen. Maar ze kreeg zijn voicemail. Zachtjes zuchtte ze weer. Dan maar de voicemail inspreken.
"Hey, Rowan..." begon ze zacht, ietwat onzeker. Ze liep door de woonkamer in. "Ik.. Ehm.. Het spijt mij dat ik je de afgelopen dagen niet gezien heb en niet gesteund heb.. En het spijt mij, van Smith.. Hoe is het nu met je? Ik ben in het hotel.. Misschien zie ik je zo nog? Ik weet niet waar je bent?" Ze liep door met haar mobiel in haar handen en keek verbaasd naar de ramen bij het balkon. Die stonden wijd open. De gordijnen wapperden heen en weer door de wind. Wie had die ramen nou weer open laten staan?
"Oh, Rowan.. Misschien is het handig als je voortaan de ramen bij het balkon sluit als je weggaat.. Straks wordt er nog ingebroken.." zei ze zachtjes in haar mobiel. Wel vroeg ze zich af waarom die ramen open waren. Die hadden ze eigenlijk nooit open. Niet wijd tenminste. Wel eens op een kleine kier.
Ze sloot de ramen en keek even naar buiten, waarna ze zich weer omdraaide. "Ik spreek je wel weer, Rowan.. Ik hoop dat ik je snel-" Haar zin stopte plotseling. Met grote ogen staarde ze voor haar uit. Haar ademhaling bleef even hangen en ging uiteindelijk enorm snel. Ze liet haar mobieltje uit haar hand op de grond vallen en slaakte een kreet. Tegenover haar stond een man. Hij grijnsde breed en had zijn revolver, met een geluidsdemper ertussen, op Andrea gericht.
"Sst, niet gillen, wijffie, dat is nergens voor nodig..." grinnikte de man gedempt. Hij stapte naar voren en zette zijn wapen tegen Andrea's voorhoofd. Andrea trilde van angst en haar ademhaling stokte weer in haar keel. "Als je geluid maakt, meissie, schiet ik de kogel door je kop.. Niemand die het hoort.. En ik zit er niet mee, het plan was toch al dat je over een paar dagen sterft.. Al hebben we liever wat lol van je voor je dood bent.." Angstig staarde Andrea naar de man. Een traan rolde over haar spierwit gekleurde wang en ze stapte bang iets achteruit.
"Ben je nou aan het bellen?" vroeg de man nu plotseling. Hij bukte zich over het mobieltje terwijl hij zijn wapen op Andrea gericht hield. "Oh, voicemail.." grinnikte hij nu. "Tot later, Rowan, tot later.." sprak hij nu fel in Andrea's mobiel, waarna hij het gesprek eindigde en het mobieltje keihard tegen de muur gooide. "Laten we gaan, dame. Er zijn een hoop mensen die op je aan het wachten zijn.." De man greep Andrea's bovenarm vast en trok haar mee de hotelkamer uit. Maar voor ze de hotelkamer verlaten hadden, sprong Mack plotseling tevoorschijn. De hond sprong blaffend tegen de man op en beet in zijn been. Andrea smeekte zachtjes dat de man Mack met rust moest laten, maar het was al te laat: Hij haalde de trekker over en Mack zakte jankend in elkaar. Vervolgens werd Andrea verder meegesleurd.

Rowan Rivers

Hij zat in de gang in het ziekenhuis, naast de kamer waar Steven lag. Hij had Lincoln meegenomen hiernaartoe, maar ze waren nog niet de kamer in geweest. Hij gooide nu zijn zoveelste kopje koffie achterover en hij keek naar zijn laptop die op schoot stond. Hij probeerde te werken, maar hij was gespannen, onrustig, en doodmoe, dus het ging niet echt geweldig. Hij had aardig wat hoofdpijn en zijn handen hielden maar niet op met trillen. Hij probeerde sterk te blijven voor Lincoln, hij moest wel, maar als hij alleen zou zijn had hij het gevoel dat hij zou doordraaien van alle spanning. Hij keek naar de artsen die de kamer van Steven in gingen, maar hij ging zelf niet. Waarschijnlijk zou hij het wel horen als hij en Lincoln ook naar binnen konden. Hij keek even opzij naar de jongen, en Rowan voelde zich schuldig. Hij had er beter voor hem moeten zijn. Hij had hem beter moeten steunen. Maar hij kon het niet. Hij was niet zoals vroeger meer, en hij had zijn uiterste best gedaan, maar hij was ook nogal druk met zijn eigen gevoel geweest, en met de enorme drang naar alcohol van de afgelopen dagen. Hij hoopte maar dat Steven niet boos op hem zou zijn, omdat hij beter voor de jongen had moeten zorgen. Hij zelf was eigenlijk ook nog steeds boos op Steven. Hij had Rowan in vertrouwen moeten nemen. Hij had eerlijk moeten zijn. Rowan nam hem nog het meest kwalijk dat Steven nooit iets over Lincoln gezegd had. Hoe moest hij Steven nou vertrouwen als hij zulke dingen niet vertelde? En ondertussen dwong Steven hem bijna om alles te vertellen. Hij vond het niet eerlijk, en dat was eigenlijk de enige reden dat hij boos was. Toch was hij boven alles vooral heel erg blij dat hij zijn beste vriend niet kwijt was. Hij had Steven nooit kunnen missen.