Police Life

Lincoln Smith

Langzaam kwam hij weer bij. Zijn hoofd bonkte enorm erg en hij knipperde verwoed met zijn ogen, die aan het donker moesten wennen. Het duurde even voor alles weer tot hem door drong. Hij keek om zich heen, maar het bleef wazig. Moeizaam kreunde hij en probeerde om te rollen, maar hij lag met touwen vastgebonden aan de muur, dus werd bewegen hem onmogelijk gemaakt. Na een tijdje trok het wazige beeld weg en begon hij te wennen aan het donker. Het moest nacht zijn, aangezien alles pikdonker was. Al waren alle ramen van de loods ook dichtgetimmerd met hout.
"R-Rowan?" stamelde Lincoln zachtjes en angstig. Hij keek een aantal keer rond in de ruimte, en zag toen tegenover hem Rowan zitten, bij de andere muur. Lincoln kneep zijn ogen weer even dicht tegen de hoofdpijn en voelde hoe bloed via zijn achterhoofd naar beneden droop. De wond in zijn zij deed nog meer pijn dan eerst en hij klemde zijn kaken op elkaar. Waarom was hij hier? Waarom was hij vastgebonden?

Rowan Rivers

Hij hoorde wat lincoln vertelde, maar hij reageerde niet echt op de woorden van de jongen. Hij wist niet zo goed wat hij er over moest zeggen. Hij wist dat Lincoln gelijk had, Steven vertelde vrijwel nooit dat het slecht met hem ging, al kon ook Rowan het wel zien als dat zo was, en het was logisch dat het nu zo was. Toen Lincoln vroeg waar de wc was knikte Rowan even, omdat hij zelf al de goede uitleg gaf. Hij haalde langzaam adem en hij haalde een hand door zijn zwarte haar, om daarna nog eens te zuchten. Hij werd zo'n beetje gek van zichzelf op dit moment, omdat hij zo enorm gespannen was, en het niet meer voor elkaar kreeg om rustig te worden. Niets hielp meer, en dat frustreerde hem enorm. Toen hij opeens veel kabaal hoorde schrok hij enorm, en sprong hij op. Hij greep puur uit reflex zijn revolver vast, om daarna direct richting de badkamer te lopen. Hij had zijn ogen iets samengeknepen en hij slikte moeizaam. Misschien was Lincoln wel gewoon gevallen. Misschien stelde het niets voor. Hij beukte met zijn schouder de deur open en hij zag direct dat het niet zomaar iets was. Er stond een man recht voor hem, zijn wapen op Lincoln gericht. Rowan had zijn wapen weer op de man gericht, en hij keek hem strak aan, al zag hij zelf ook wel hoe erg het wapen trilde in zijn hand. 'Als je schiet, schiet ik ook, en is hij dood,' zei de man kort tegen hem, en Rowan ademde langzaam in. Als hij de man neerschoot was hij zelf gered, en was Lincoln inderdaad dood. Hij aarzelde daar geen seconde over, en knikte, om daarna zijn revolver te laten zakken. 'Op de grond neerleggen...' zei de man dreigend tegen hem, en Rowan deed dat dan ook. Hij ging niet het risico nemen dat Lincoln neergeschoten werd, Rowan's reactievermogen was op dit moment toch al niet geweldig, dus hij kon nooit zeker weten dat hij sneller schoot. 'Kom maar jongens!' hoorde hij de man roepen, en het volgende moment voelde hij een wapen tussen zijn schouderbladen en werden zijn armen naar achteren getrokken en vastgebonden. Hij deed niet eens zijn best om tegen te stribbelen, het had toch geen enkel nut meer op dit moment. Hij zag dat Lincoln op getild werd, en Rowan slikte. 'Laat hem er buiten...' mompelde hij zacht, en het volgende moment kreeg hij een harde klap in zijn gezicht. 'Hou je kop,' gromde de man tegen hem, en Rowan voelde dat zijn neus bloedde. Lincoln en hij werden direct de kamer uit geduwd, snel de trappen af, en via de nooduitgang van het hotel richting een zwart busje. Lincoln werd half getild, terwijl Rowan hard geduwd werd. Ze werden het busje in gegooid, en Rowan krabbelde langzaam overeind om recht te zitten. Dit had hij toch niet zo snel aan zien komen.

Lincoln Smith

Hij kwam langzaam weer iets overeind en ging zitten op de bank. De wond prikte nogsteeds, maar hij besloot er geen aandacht meer aan te geven.
"Ik hoop het ook.." mompelde Lincoln zachtjes, doelend op dat zijn vader misschien eerder vrij kwam. Hij hoopte het echt, het voelde vreselijk dat zijn vader achter slot en grendel zat, omdat hij hém had bevrijd. Lincoln schudde even triest zijn hoofd bij de gedachten en keek op toen Rowan vroeg hoe het met zijn vader ging nu. Lincoln haalde zijn schouders iets op en neer.
"Hij zegt dat ik geen zorgen over hem moet maken.." begon hij twijfelachtig. "Maar hij zag er niet echt blij uit. En zijn handen.. Die waren alweer helemaal kapot.." Lincoln zag in zijn gedachten terug hoe de handen van zijn vader eruit hadden gezien. Bebloed, kapot en helemaal bont en blauw. Bij zijn rechterhand leek er zelfs een stukje bot uit te steken, als Lincoln het goed had gezien. "Hij zegt nooit dat hij zich slecht voelt.." mompelde Lincoln nu zacht. "Maar ik zag aan hem dat hij zich niet echt goed voelde.."
Lincoln slikte moeizaam en kneep zijn ogen weer even dicht. Een traan rolde over zijn wang. Toen hij zijn ogen weer opende, keek hij Rowan aan. "De wc is toch aan het eind van de gang?" vroeg hij zacht, ietwat hees, terwijl hij zich moeizaam overeind trok. Zonder op antwoord te wachten begon hij te lopen. Hij voelde zich plotseling kotsmisselijk, wat misschien wel kwam door alle spanningen van de afgelopen tijd. Met grote, snelle, maar wankele passen liep hij de gang door, en trok de deur van de badkamer open. Hij trok de deur weer achter zich dicht en draaide zich toen om naar de wc, die rechtsachterin de badkamer geplaatst was, maar kreeg niet de tijd er heen te lopen. Hij kreeg keihard de achterkant van een revolver op zijn achterhoofd en zakte meteen neer op de grond. Hij viel achterover, tegen het kastje aan waar alle luchtjes en zeepjes in stonden. Het kastje wankelde, en viel toen met veel kabaal om.

Rowan Rivers

Hij hoorde de vraag van Lincoln en hij besloot dat hij daar geen antwoord op kon geven. 'Ik ben constant bij je Lincoln, en ik laat ze ons echt niet zomaar iets aandoen, echt niet...' zei hij zacht tegen hem, en hij sloot zijn ogen even. Hij voelde zich echt verschrikkelijk. Zijn verslaving leek weer enorm sterk aanwezig te zijn en dat zorgde ervoor dat hij zich nergens op kon concentreren en dat hij alleen maar aan alcohol kon denken. Toen Lincoln opeens over Steven begon keek Rowan op, en keek hij de jongen strak aan. Hij was eigenlijk helemaal vergeten dat Lincoln natuurlijk met hem gesproken had. 'Ik hoop het maar...' zei hij zacht. Hij kon wel wat hulp van Steven gebruiken op dit moment. 'Hoe was het met hem?' vroeg hij nu, om het maar even over iets anders te hebben. Hij had niet erg veel behoefte om te praten over wat er allemaal kon gebeuren, daar dacht hij namelijk al genoeg over na, en hij had er een heel erg slecht voor gevoel over. Dit kon nog wel eens gevaarlijk gaan worden. Automatisch ging hij met zijn hand naar zijn revolver, om te voelen over die nog gewoon aan zijn riem zat, en toen dat zo was liet hij zijn hand weer zakken, en maakte hij zichzelf duidelijk dat hij echt veel te gespannen was. Het was niet zo heel raar op dit moment, maar toch nam hij het zichzelf enorm kwalijk. Hij stond op instorten, en zo voelde hij zich op dit moment ook.

Lincoln Smith

Hij bleef nu zwijgend op de bank liggen en probeerde alles een plekje te geven, probeerde alles te begrijpen, maar het ging niet. Zachtjes zuchtte hij en sloot zijn ogen. Toen Rowan ging bellen knikte hij kort, en toen hij hoorde dat Rowan vroeg om extra surveillance deze nacht om het hotel slikte Lincoln moeilijk. "Is het zo.. Zo erg?" vroeg Lincoln zachtjes, alsof hij bang was dat meerdere mensen dan Rowan hem zouden horen. De jongen beet op zijn lip en staarde nu naar de grond. Hij klemde zijn kaken op elkaar toen Rowan zijn wond schoon begon te maken. Al stopte dat alweer vrij snel. Lincoln keek opzij naar Rowan en zag het gezicht van Rowan. Op een of andere manier leek hij precies te voelen hoe Rowan zich voelde, en een rilling trok over zijn rug.
"Mijn vader," begon Lincoln zacht, hopend dat een ander onderwerp Rowan rustiger zou maken, "zegt dat hij misschien eerder vrij komt.. Hij heeft een goede advocate.."

Rowan Rivers

Terwijl Lincoln aan het drinken was dacht hij na, al ging dat allemaal niet zo geweldig meer. Hij kon de dingen niet meer rustig overdenken omdat hij zich zo enorm veel zorgen maakte over Andrea, en dat was iets wat hij niet zo makkelijk met Lincoln kon bespreken, helaas. 'Nee, jij hebt niets verkeerd gedaan... maar ik wel... vroeger...' mompelde hij zacht. 'Het betekend niet direct dat er iets gaat gebeuren, we moeten gewoon een beetje oppassen. Hij hoopte maar niet dat het iemand van de bende was die Lincoln bedreigd had. Als dat zo was dan hadden ze een probleem. Maar, het zou ook nog kunnen dat het iemand van die groep die hem ontvoerd hadden was, dan had hij ook een probleem. Hij wist niet wat hij liever had, maar hij wilde het in iedergeval weten, zodat hij het uit kon zoeken. Nu kon hij namelijk helemaal niets. 'Ik moet even bellen,' zei hij tegen lincoln, en hij haalde zijn mobiel uit zijn zak, en hij belde naar het bureau, naar de agent die aan de leiding stond van het team dat deze avond aan het werk was. 'Met Rivers....' zei hij direct. 'Ik wil graag extra surveillance deze nacht rond het hotel... waar ik slaap ja... Oke, dankjewel,' zei hij kort tegen hem, en daarna hing hij op, en keek hij weer naar Lincoln. Hij haalde een gaasje uit de ehbo doos, en een stuk verband, en daarna ging hij naast Lincoln op de bank zitten. 'Kom, dan kijk ik even naar die wond...' mompelde hij nu tegen hem, en het was duidelijk dat hij een beetje diep in gedachten verzonken was. Pas toen hij ook echt met zijn handen met een doekje de wond van Lincoln schoon wilde maken zag hij hoe erg hij trilde. Het was niet normaal meer, en het viel nu ook flink op. Hij ademde langzaam in en hij probeerde zich te concentreren, maar het lukte gewoon niet. Hij zuchtte even en legde de spullen naast Lincoln neer. Eerst even wat tot rust komen, dan pas kon hij Lincoln fatsoenlijk helpen.

Lincoln Smith

Hij dacht even na toen Rowan vroeg of hij had gezien hoe de man eruit zag, en schudde langzaam zijn hoofd. "Hij.. Hij had een pak aan.. En een pet op.. Ik zag zijn gezicht niet.." Lincoln beet even op zijn lip en dacht terug, waardoor er meteen een rilling over zijn rug trok. Hij sloot zijn ogen even, en opende die pas weer toen Rowan de auto neerzette op het parkeerterrein voor het hotel.
Hij kwam zelf weer iets overeind, maar was toch blij dat Rowan hem ondersteunde, het hotel in, naar de kamer van zijn vader en Rowan. Lincoln trok moeizaam zijn shirt aan en klemde zijn kaken op elkaar, aangezien het shirt een beetje vastplakte aan de kapotte huid. Hij trok het in een keer los en liet het shirt toen op de grond vallen, om daarna op de bank neer te zakken. Hij keek even naar de bebloede wond, maar toen hij er duizelig en misselijk van werd keek hij snel weg. Toen Rowan aan kwam met water, pakte Lincoln het dankbaar aan en nam een paar slokken. Daarna zette hij het glas op tafel en ging weer liggen. De wond prikte enorm erg.
Lincoln staarde ietwat verbaasd naar Rowan, die zei dat ze op moesten passen. Maar Lincoln snapte niet waarom. "Waarom dan?" vroeg hij gedempt en nieuwsgierig. "We hebben toch niets fout gedaan? Wie zijn die mensen?" vroeg hij achter elkaar door. Zijn hart klopte in zijn keel van angst.

Rowan Rivers

Eenmaal in de auto leek Lincoln tot leven te komen, en hoorde hij alle vragen van de jongen. 'Ik weet het niet....' Mompelde hij nu zacht tegen hem, en hij keek naar de trillende handen op het stuur. Hij maakte zich terecht zorgen. Alles liep ontzettend verkeerd. 'Heb je gezien hoe die man er uit zag?' Vroeg hij nu aan Lincoln, en hij reed de parkeerplaats van het hotel op. Hij parkeerde zijn auto en hij stapte uit, om daara direct naar Lincoln te lopen om hem te helpen en te ondersteunen. 'Het spijt me dat ik opeens verdwenen was...' Mompelde hij nu tegen de jongen. Hij kon wel uitleggen over Andrea, maar daar had hij geen zin in, bovendien zou Lincoln het vast niet eens begrijpen. Hij bleef Lincoln ondersteunen, en in de kamer zorgde hij ervoor dat de jongen op de bank ging liggen. 'Trek je shirt uit, en blijven liggen...' Zei hij nu tegen Lincoln, en hij haalde de ehbo koffer tevoorschijn. Ook vulde hij een glas met water. Hij liep terug naar Lincoln en hij gaf het glas aan hem. 'Hier, drink wat...' Zei hij tegen hem. Rowan voelde hoe hij nog erger begon te trillen en hij ging met zijn hand naar zijn broekzak, en hij haalde twee pillen uit de strip, en hij slikte ze heel snel door, zo onopvallend mogelijk, al was de kans groot dat Lincoln het wel gezien had. 'Ik denk dat wij op moeten passen.... Er zijn mensen... Eh.... ' hij merkte nu hoe moeilijk hij het vond om te praten, met Steven was het heel anders. 'We moeten gewoon oppassen...' Zei hij dus maar, en hij pakte spullen die hij nodig had uit de ehbo koffer.

Lincoln Smith

Hij bleef angstig in elkaar gedoken bij de muur staan en hield zich stil. Hij was bang dat als hij iets zei, die man dat zou horen en zou weten waar hij zat. Zijn shirt zag inmiddels al aardig rood aan de zijkant, evenals zijn hand die hij er constant tegenaan bleef drukken. Pas toen Rowan arriveerde wist hij weer een beetje te ontspannen en stapte hij weer iets weg van de muur. Hij bleef zijn zij ondersteunen omdat het toch wel veel pijn deed.
Hij voelde dat Rowan zijn arm om hem heen sloeg en hij begon voorzichtig met hem mee te lopen, enorm bang dat de man weer op zou duiken. Pas toen hij in de auto zat drong alles écht tot hem door en staarde hij naar buiten via het raampje.
"Waarom wilde hij mij vermoorden?" bracht hij zachtjes uit. "Waarom mij? Hoe wist hij waar ik was? Was het misschien een bekende van mijn vader?" vroeg hij zich hardop af. Hij kreunde weer pijnlijk en nestelde zich tegen de zijkant van de auto aan.

Rowan Rivers

Toen Lincoln hem vertelde waar hij was rende hij naar zijn auto toe, om daarna veel te hard richting die straat te rijden. Het was niet ver, gelukkig. 'Rustig blijven, ik ben zo bij je...' Sprak hij tegen de jongen, en hij ademde langzaam in. Hij voelde zich verschrikkelijk, maar hij deed zijn uiterste best om op Lincoln te focussen. Hij zette de auto stil en hij sprong er uit. Hij sloot zijn deur en hij greep zijn wapen vast. 'Ik kom naar je toe Lincoln... Nog even rustig blijven... Nog even volhouden, ik ben zo bij je...' Zei hij nu zacht tegen hem, en hij begon langs de huizen te lopen, en daarna het steegje in. Zijn zwarte revolver trilde in zijn hand. Hij probeerde dat te stoppen, maar dat lukte helemaal niet. Hij bewoog dicht langs de muur en hij ademde langzaam in en uit. Hij was flink op zijn hoede, maar hij zag niemand. Pas een stuk verder zag hij een gedaante, en toen hij nog dichterbij was zag hij dat dat Lincoln was. Hij rende direct naar de jongen toe. 'Rustig maar... Ik ben bij je...' Sprak hij nu tegen de jongen, en hij keek snel om zich heen. Hij stopte zijn wapen weg en hij keek weer naar Lincoln. 'Je bent gewond...' Zei hij nu zacht. 'Ik kijk er zo naar... We moeten weg hier... Kom...' Zei hij, en hij sloeg een beschermende arm om Lincoln heen. Hij voelde hoe erg hij zelf trilde, van de spanning en het vreselijke verlangen naar de drank, maar dat negeerde hij nu. Dit was misschien wel de eerste keer dat hij iets minder kort en afstandelijk tegen Lincoln deed.

Lincoln Smith

Hij hield zijn adem in toen hij geluiden hoorden dichtbij hem, maar zuchtte opgelucht toen er een straathond langs hem dribbelde en hem even aan staarde.
"Ik ehh.. Ik weet niet waar ik ben.." sprak hij zachtjes in zijn mobiel. Hij duwde zich langzaam weer van de muur af en kreunde gedempt van de pijn. Heel voorzichtig en oplettend liep hij weer een hoekje om, en zag nu de provinciale weg. Ook zag hij een straatnaambordje hangen aan het huis waar hij langs liep.
"Ik ben in de Catalijnstraat.." sprak hij gedempt. "In een steegje.. Achter de huizen." Hij kneep zijn ogen even dicht en keek op bij de minste geluiden. Hij was ongelofelijk bang dat die man hem straks weer zou vinden en dat het zijn dood zou worden. "Schiet op, alsjeblieft.." mompelde hij gedempt, eigenlijk niet echt tegen Rowan, maar aan de andere kant toch wel.

Rowan Rivers

Hij was niet van de bank afgekomen, hij was bang dat hij dan ging drinken, of nog erger. Dat moest hij nu niet hebben. Hij was de hele tijd bezig geweest om zichzelf in te houden, om de controle over zichzelf te houden, maar dat ging amper. Net toen hij dacht dat hij geen wilskracht meer had ging zijn mobiel, waardoor hij zich dood schrok. Hij sprong overeind, en hij stond even te hijgen van schrik. Daarna ging hij met zijn hand in zijn zak, en keek hij naar het nummer. Hij nam direct op, en de woorden drongen ietwat langzaam tot hem door. 'Lincoln...' mompelde hij direct, en hij griste zijn wapen van tafel, om daarna direct naar de deur te lopen. 'Probeer zo stil mogelijk te zijn... waar zit je?' vroeg hij direct. 'Ik kom naar je toe... rustig blijven...' zei hij daarna, en hij rende de kamer uit, de trappen af, en eenmaal beneden stond hij weer even uit te hijgen. Zijn conditie was niet wat het ooit geweest was, en het weinige eten en de vele spanning maakte dat alleen nog maar erger. Hij schrok van de paniek in de stem van Lincoln, maar hij wist ook dat hij geen tijd te verliezen had, en dat hij zich niet moest laten afleiden op dit moment. 'Kan je me zeggen waar je bent? Dan kom ik direct naar je toe...' zei hij nu nog eens tegen de jongen, zo kalm en rustig mogelijk, al vroeg hij zich af of hem dat ook wel lukte op dit moment. Hij voelde zich namelijk alles behalve kalm.

Lincoln Smith ~ Steven Smith

Lincoln stond in de gevangenis, in een klein hokje. Tegenover hem stond zijn vader. Steven was geboeid en zijn enkels waren aan elkaar geketend. Hij zat nogsteeds voor het overvallen van de bank. De moord was gelukkig doorgestreept, aangezien iemand met bewijsmateriaal was gekomen: Een filmpje van de man die de agente doodschoot. Helaas had dat niet de straf van de bankoverval kunnen inhouden.
"Kom op, Linc, niet zo down doen, jongen.." mompelde Steven zacht. Het deed het vreselijk veel pijn om zijn zoon zo gebroken te zien. "Hoe lang moet je hier nog zitten, pap?" vroeg Lincoln nu, de opmerking van zijn vader zo goed als negerend. Steven zuchtte even en bewoog wat heen en weer. "Ik ehm.. Ongeveer vijf jaar, maar-" Hij kon zijn zin niet afmaken of Lincoln praatte er alweer doorheen. "Wat? Vijf jaar? Pap.. En ik dan? Ik.. Ik heb niemand.." jammerde hij zachtjes. Steven keek met tranen in zijn ogen naar zijn zoon. "Ik heb een goede advocate, Linc. Zij zal mij helpen.. Als jij af en toe kan getuigen.. Dan is de kans dat ik eerder vrij kom groot, jongen.." Lincoln staarde naar zijn vader. Hij knikte kort. Daarna sloegen vader en zoon de armen om elkaar heen voor een emotionele knuffel.
"Pas goed op jezelf, Lincoln. En blijf bij Rowan.. Hoe is het met hem eigenlijk?" vroeg Steven nu. Hij kneep zijn ogen iets samen. "Hij.. Ik weet niet. Ik ken hem niet goed. Hij doet afstandelijk. Ik weet niet of ik hem mag, pap.." mompelde Lincoln zacht. Steven liet zijn zoon los en keek hem aan. "Als je hem nodig heb, Linc, is hij een prima vent. Geloof me, hij is niet zoals hij nu lijkt. Blijf bij hem, alsjeblieft. Beloof mij dat.." Lincoln knikte kort. "Oké," zei hij gedempt. Daarna nam het tweetal afscheid en liep Lincoln de gevangenis uit. Hij kreeg zijn jas terug en de spullen die hij niet mee had mogen nemen, zoals zijn portemonnee en zijn mobiel. Daarna beende hij de uitgang uit en liep hij richting het busstation. Hier was namelijk niemand waarmee hij mee kon rijden of zo. Rowan was namelijk naar het hotel terug gegaan of zo. Eigenlijk wist Lincoln niet precies wat die gast nu aan het doen was.
Vlak voor hij aan kwam bij het bushokje, om op de bus te wachten, werd zijn arm vastgegrepen en werd hij een steegje in getrokken. Hij maakte geen geluid, en keek met grote ogen naar de man die hem vast had. De man legde meteen zijn vinger op Lincoln's mond. "Sst, hou je mond maar, jongen, niets zeggen." De man graaide in zijn binnenzak en haalde een revolver tevoorschijn. Lincoln slikte moeizaam en voelde paniek opkomen. Hij begon sneller te ademen en keek angstig naar het wapen.
"Ik vermoord je niet, nog niet. Niet hier. Tenminste, als je mee werkt niet. Afgesproken?" fluisterde de man vals. Lincoln knikte automatisch. Hij kon er maar beter niet tegenin gaan. "Mooi," bromde de man nog. Hij hield het wapen in Lincoln's rug gedrukt en duwde de jongen naar de andere kant van de steeg. "Stap in die auto. Nu!" siste hij toen in Lincoln's oor. Lincoln keek naar de zwarte auto en sloot zijn ogen even. Daarna schraapte hij zijn laatste restjes moed bij elkaar en draaide zich met een ruk om. Hij schopte keihard tegen de scheenbeen van de man en gaf hem daarna een keiharde vuist in zijn gezicht, waardoor de man duizelig achteruit deinsde. Snel greep Lincoln zijn kans en sprong weg. Hij begon keihard te rennen, de steeg weer door, naar de andere kant. Hij begon nog harder te rennen toen hij schoten hoorde, en slaakte een pijnlijke kreet toen een kogel door zijn zij boorde. Hij klapte neer op de grond en kroop moeizaam en happend naar adem verder. Achter zich hoorde hij voetstappen. Snel krabbelde hij overeind, de pijn negerend, en begon weer te rennen, wel iets langzamer. Hij reikte naar zijn mobiel in zijn broekzak en sloeg een hoekje om. Hij wist niet waar hij heen rende, het enige wat hij wist was dat hij zo veel mogelijk moest zigzaggen. Hij moest die man kwijtraken.
Uiteindelijk bleef hij om de hoek van een huis staan en leunde hijgend tegen de muur. Hij legde zijn hand op de wond. De kogel zat er niet meer in, de kogel was erlangs geschaafd. Maar het deed genoeg pijn.
Snel zocht hij het nummer van Rowan tussen zijn contacten. Toen hij die gevonden had, begon hij te bellen. Hij wachtte tot Rowan opnam, en liet hem niet eens zijn naam afmaken. "Rowan.. Help.." stamelde hij eerst zachtjes. "Ik.. Ik.. Er is hier een man.. En.. Hij wilt mij dood hebben.. Ik weet niet waarom.. Help alsjeblieft.." Lincoln sloot zijn ogen even en kreunde gedempt van de pijn.

Tobias Hiddon

Hij bleef haar woest aankijken. Ze moest niet denken dat ze hem zomaar kon beledigen, tenslotte was dit allemaal haar eigen schuld. Toen ze naar hem toe kwam, en hem iets in zijn oor fluisterde, werd hij helemaal woest. Hij keek dan ook nogal woest naar haar. Hij wilde eigenlijk net een gemene opmerking terug maken toen ze een stoel vast greep, en die tegen hem aan gooide, wat een flinke klap gaf. Hij had dan ook even nodig om te herstellen, en hij voelde dat zijn neus bloedde. 'Jij vieze hoer...' zei hij nu tegen haar. 'En ik dacht verdomme nog wel dat jij wel okey was. Dat jij ook gewoon een slachtoffer van Rowan was! Ik wilde je in eerste instantie nog helpen ook!' schreeuwde hij nu, en hij deed geen moeite om het zacht te houden zodat de rest het niet kon horen. 'Je zoekt het maar uit, bitch...' zei hij nu. Toen vloog opeens de deur open, en stonden daar twee mannen, die van hem naar Andrea keken. 'Wat denk jij wel niet te doen, kleine?' vroeg een van de mannen naar hem, en hij keek de man fel aan, omdat Andrea hem nogal pissig gemaakt had. 'Lekker met haar geneukt he? Dan is de lol nu voor jou voorbij vriendje...' zei de man, en hij stapte naar Tobias toe. De andere stapte naar Andrea toe, en ze werden allebei vast gegrepen. Hij zag dat de man Andrea begon te betasten, en zelf kreeg hij een flinke klap in zijn gezicht. 'Jij dacht dat wij jou mochten he, sukkel... Jij bent echt de meest grote loser die ik ooit gezien hebt. Alleen maar doordat wij jou verteld hebben dat je vriendje Rowan je zusje vermoord heeft...' zei de man nu lachend, en Tobias dook in elkaar om de volgende klap te ontwijken. Vanuit zijn ooghoek zag hij dat de andere man niet al te rustig met Andrea was, maar dit keer voelde hij zich minder schuldig dan net. Hij merkte dat de man ophield met slaan, maar hij werd wel nog steeds vastgehouden, op een pijnlijke manier.

Andrea Penoyer

Ze stond langzaam op, haar benen trilden hevig, maar ze probeerde het zo goed mogelijk te negeren. De woorden van Tobias deden haar pijn en maakte haar kwaad. En Andrea kreeg je niet snel kwaad. Maar hij was al aardig goed op weg.
"Die bende heeft Karin vermoord, sukkel. Jij had nooit een goede agent kunnen worden.. Als je dát niet eens ziet.." Andrea schudde spottend haar hoofd en stapte een stapje dichterbij Tobias. Ze boog iets naar hem toe, om daarna in zijn oor te fluisteren: "Jíj bent blind, Smith en ik niet.."
Ze nam weer iets meer afstand van Tobias, tot hij zei dat haar relatie met Rowan niets voorstelde, en nog eens zei dat ze niet eens seks hadden. Dat deed Andrea pijn, want het had aan haar gelegen dat ze geen seks hadden gehad en wat er net gebeurd was leek nu ook weer meer tot haar door te dringen. Er leek iets in haar hoofd te knappen. Eerst sprongen er tranen in haar ogen en begon ze te snikken. Daarna greep ze ineens de houten stoel vast, tilde die op, en smeet die keihard tegen Tobias aan. "Ik hoop dat je hier sterft, hufter! Ik hoop dat ze je doodslaan!" gilde ze hem toe. Buiten de deur hoorde ze ook wat geluiden van de mannen, die nu toe afvroegen wat er gebeurde waarschijnlijk, maar ze bleef Tobias fel aankijken.

Tobias Hiddon

Hij stond met zijn rug naar haar toe toen ze iets tegen hem zei, en hij klemde zijn kaken op elkaar, en hij draaide zich direct om. Hij keek haar fel aan. 'Zo wordt je geboren?' vroeg hij nu snauwend. 'Net zoals Rowan zeker he!' schreeuwde hij daarna, en hij stapte naar haar toe. 'Dit is verdomme allemaal de schuld van die klootzak! Hij is zo geboren! Hij is gestoord! Hij heeft er voor gezorgd dat die bende helemaal ontspoort is, en hij heeft Karin vermoord...' sprak hij vol emotie en woede tegen haar, en zijn blik werd harder en harder. Hij begon hierdoor aardig pissig te worden. 'Je kan mij nu wel de schuld geven.... en dat is terecht, waarschijnlijk... Maar je weet zelf ontzettend goed dat ik anders ben dan dat zij zijn. Ik deed tenminste nog mijn best om jou geen pijn te doen.... Maar Rowan is geen haar beter dan dat ik ben. Hij is zo geboren. Hij is gek in zijn kop, en ik ben blijkbaar de enige die dat ziet. Ik snap niet hoe jij en Smith zo verdomd blind kunnen zijn,' sprak hij met trillende stem. 'Al geloof ik dat Smith hem diep van binnen ook haat. Die vriendschap tussen die twee stelt ook geen zak voor... Net als jullie relatie. Jullie hebben niet eens seks,' zei hij nu tegen haar, een woedende uitdrukking in zijn ogen. Ze had duidelijk een verkeerde opmerking gemaakt. 'Dus zeg niet dat ik niet anders ben, dat je zo geboren wordt. Want ik ben nog níets vergeleken met die freak die jou vriendje is!'

Andrea Penoyer

Toen Tobias van haar af kwam, zakte ze als een slappe pop neer op het bed. Ze snikte luid en trilde over haar hele lichaam. En niet alleen van de kou. Ze hield haar ogen gesloten en probeerde dit alles te vergeten, maar dat was ronduit onmogelijk.
Ze keek langzaam op toen er een fles water naar haar toe werd gegooid, maar nam niet de moeite die te pakken, nu nog niet. De woorden van Tobias drongen echt heel erg laat tot haar door, en ze wist niet of ze het zich nou verbeeldde of niet dat hij sorry zei.
"I-Ik dacht dat jij anders was.." siste Andrea nu fel. Ze wist dat ze hem zo boos kon maken, maar dat kon haar nu vrij weinig schelen. Ze wilde hem nog meer schuldgevoelens aanpraten. Helaas zou hij zich nooit zo slecht kunnen voelen als zij nu, gevangen als een schaap tussen de wolven.. Ze zuchtte even zachtjes en sloot haar ogen weer even. Heel langzaam trok ze zich iets overeind. Ze trok het topje recht en de rok weer een stuk naar beneden, om daarna te gaan zitten op het bed in plaats van liggen.
"Je bent net als iedereen hier.. Je bent nooit anders geweest. Zo wordt je geboren.." gromde ze nu zacht.

Tobias Hiddon

Hij hoorde haar tegenstribbelen, mompelen, maar hij wilde niet stoppen. Hij sloot zijn ogen en ging door. Hij wilde veel te graag. Pas toen ze begon te zeggen dat hij moest stoppen keek hij haar aan. Ergens vond hij dit ook gewoon niet leuk. Dit was nooit zijn bedoeling geweest. 'Stt stil...' Zei hij nu, maar het klonk niet overtuigd. Ze bracht hem aan het twijfelen. Hij ademde langzaam in. 'Bijna klaar...' Mompelde hij nu zacht, maar ook dit klonk minder overtuigd. Hij kwam inderdaad klaar, vrij snel, maar erg spectaculair was het allemaal niet. Hij ging direct van haar af, en hij trok zijn kleding weer normaal aan. Hij liep naar de kast en de tafel, en hij pakte daar een fles water uit, om die naar haar te gooien. 'Kom, fatsoeneer je even, drink wat...' Zei hij nu, en hij gooide ook een doekje naar haar. Hij zuchtte even. Begon hij zich nu ook schuldig te voelen? Hij wilde Rowan pijn doen, dat moest hij niet vergeten. Dit moest maar. Maar toch voelde hij zich schuldig. Hij mocht haar. Hij vond haar gewoon aardig. 'Sorry...' Mompelde hij nu dus ook, al wist hij dat hij zo toch weer gek gemaakt werd, en dan vond hij Rowan pijn doen weer belangrijker. 'Kom maar even wat bij... Je hoeft niet meteen terug...' Zei hij zacht.

Andrea Penoyer

Vanaf dat moment ging het allemaal erg snel. Tobias trok zijn broek naar beneden, trok zijn boxer uit en kroop bovenop haar, om haar te zoenen. Opnieuw kreeg Andrea ongelofelijke kotsneigingen. Ze slikte moeizaam en probeerde zo goed mogelijk mee te werken, maar dat was verdomd moeilijk met dit.
Ze slaakte één korte kreet toen Tobias in haar ging en moest even naar adem happen. Zijn woorden drongen pas laat tot haar door. Ze wilde tegen hem in gaan, want hij had het fout. Ze kon nog wel kinderen krijgen. Ze kon alleen niet bevallen. Dat kon haar lichaam niet meer aan. Dan zou ze sterven. Maar tijd om het te zeggen kreeg ze niet, aangezien Tobias zonder twijfel door ging en ook weer haar borsten vastpakte. Andrea snikte van angst en verdriet en probeerde het over haar heen te laten komen. Maar ze wist dat ze nog lang niet klaar was hier.
"Stop.." kermde ze zacht. "Stop.." Ze slikte moeizaam en probeerde onder Tobias' lichaam vandaan te komen, maar het lukte niet. Hij was te zwaar en te sterk. "S-stop.." jammerde Andrea nog eens zachtjes.

Tobias Hiddon

Andrea bleef stil, maar hij wist dat hij haar pijn deed met zijn woorden. 'Niet zo verdrietig... Je hoeft niet lang alleen te zijn... Je vriendje zal snel hier zijn...' Zei hij nu vals, en hij begon de knoop van zijn broek los te maken. Hij keek haar met een blik vol lust aan. hij ritste daarna zijn broek open, en hij kroop half bovenop haar. Hij trok zijn boxer naar beneden en hij begon haar te zoenen. Echt wild deed hij niet. Dat vond hij niet nodig. Ongeduldig was hij niet. Hij was waarschijnlijk voorzichtiger dan de rest hier. Hij zat met een stoot in haar en hij begon te bewegen. 'Je kan geen kinderen meer krijgen he... Das jammer.... ik weet nog heel goed dat Rowan vertelde dat hij zo graag een kindje met jou wilde... Hij was er kapot van toen jullie kind stierf....' Zei hij nu hijgend tegen haar, en hij greep haar vast, om daarna weer met zijn handen naar haar borsten te gaan, en even te kreunen.

Andrea Penoyer

Ze begon luider te snikken door Tobias' woorden, die haar één voor één leken te breken. Het deed haar enorm veel pijn. Ze reageerde echter niet meer op de woorden, ze hield zich stil. Ze wilde gewoon dat Tobias zijn mond hield. Ze wilde dat hij oprotte
Ze verstijfde nog erger toen Tobias' handen weer onder haar rokje verdwenen. Ze zou nooit kunnen wennen aan het gevoel. Angstig bleef ze liggen, bang iets fout te doen en alles nog erger te maken. Ze snikte gedempt en jammerde zachtjes. Het liefst wilde ze nu gewoon door dr grond zakken en verdwijnen van de wereld, maar helaas kon dat niet.
Moeizaam slikte ze en hield haar adem in toen Tobias haar rokje met een korte ruk naar boven trok. Ze merkte dat haar kont en zo nu echt bloot stonden en begon opnieuw lichtjes te trillen. Ze voelde zich vreselijk.

Tobias Hiddon

Hij hoorde wat ze zei en hij grijnsde even. Haar antwoord vond hij geweldig. Toen ze daarna verstijfde vond hij het helemaal geweldig. 'Ah, je denkt dat dus zelf ook...' Zei hij nu, omdat hij door ging op dit gevoelige onderwerp. 'Wat had je dan zelf gedacht? Dat Rowan, een man die over het algemeen genoeg aandacht van vrouwen krijgt, zo graag trouw aan jou blijft dat hij maanden geen seks heeft, en dat zonder problemen?' Vroeg hij nu met een gemene grijns op zijn gezicht. 'Dacht je echt dat hij dat zonder problemen vol kon houden? Dat is een beetje naief....' Sprak hij nu tegen haar, en hij liet zijn hand afzakken naar haar rokje, om die daarna tussen haar benen te laten glijden. 'Hoe graag zou Rowan dit bij je willen doen denk je? Hoe gaat hij reageren als hij hoort dat ik dit wel gedaan heb? Ik zou zijn reactie wel willen zien hoor....' Zei hij doordringend tegen haar, en hij trok daarna in een simpele beweging haar rokje een stuk omhoog.

Andrea Penoyer

Ze bleef trillend van angst liggen en snikte zachtjes. Toen Tobias vroeg wat er nou zo anders aan hem was, dan aan Rowan, sloot ze haar ogen even. Ze wist niet of hij antwoord achtte, maar ze kon haar mond niet houden..
"Rowan is mijn vríend, en jij bent alles behalve dat.." gromde ze gedempt. Ze voelde zijn handen weer over haar borsten gaan en jammerde snikkend. Ze wilde niet meer. Toen Tobias plotseling zei dat Rowan misschien wel af en toe doordraaide omdat zij nooit meer seks met hem had, verstijfde ze weer lichtjes en begon ze zich aardig schuldig te voelen tegenover Rowan. Want wie weet had Tobias wel gelijk.. Ze slikte moeizaam en bleef angstig liggen, bang voor wat er komen ging.

Tobias Hiddon

Hij zag hoe Andrea ging liggen, en hij liet zijn blik over haar lichaam heen glijden. Hij wilde echt heel graag. Hij stapte naar haar toe, en hij ging op de rand van het bed zitten. 'Ontspan een beetje, zo erg kan het niet zijn....' Zei hij nu zacht tegen haar. 'Wat is nou eigenlijk het verschil tussen Rowan en mij?' Vroeg hij half snauwend. Zijn haat richting Rowan was groot, heel groot. Andrea werd daar nu enorm de dupe van. Het zou Rowan pijn doen als hij Andrea verkrachtte, dat wist hij heel zeker. Rowan had hem vertrouwd, had er zelfs voor gezorgd dat hij op het bureau had kunnen werken. Bovendien wist hij ook wel dat hij vroeger een band met Rowan gehad had. Juist als Tobias Andrea zou verkrachten zou het Rowan pijn doen. 'Rustig aan... Het is maar seks hoor... Wat vind je erger, om het met mij te doen, of met Rowan? Want met hem wil je niet eens... Misschien is dat wel de reden dat hij elke keer zo doordraait...' Zei hij nu tegen haar, en hij ging weer met zijn handen naar haar borsten.

Andrea Penoyer

Ze zuchtte opgelucht toen Tobias zei dat ze op mocht houden, en trok haar hand snel uit zijn broek. Ze had de neiging die hand uren lang te gaan wassen, maar dat kon hier natuurlijk niet. Onzeker keek Andrea naar Tobias. Was het klaar? Gingen ze haar nu even met rust laten? Ze hoopte het zo, maar kreeg niet wat ze wilde. Absoluut niet. Tobias wilde naar één apart kamertje en het was wel duidelijk wat hij daar dan van haar wilde. Maar de woorden die hij daarna uitsprak maakte het allemaal nog erger. Daarna mocht iedereen? Dat kon ze nooit aan.. Ze begon opnieuw zachtjes te snikken en te trillen en werd toen meegesleurd naar het aparte kamertje.
Het rook er muf en het zou haar niets verbazen als hier al veel vaker vrouwen verkracht waren, in dit kamertje. Andrea liet haar blik over het kleine, oude bed glijden en keek even naar de stoel. Ze trok haar topje voorzichtig weer recht en verstijfde weer toen Tobias haar beval op het bed te gaan liggen. Angstig naar wat er komen ging, stapte ze naar het bed toe en ging ze erop zitten. Langzaam trok ze haar benen op en ging ze liggen, al zag ze er niet bepaald ontspannen uit. Helemaal niet.