Police Life

Rowan Rivers

Hij hoorde wat Steven zei, en met moeite kon hij de woorden volgen. Het was lastig om zich te focussen op de stem van zijn vriend. Toen hij zag hoe veel pijn Steven had drong het pas echt tot hem door dat Steven gewond was. Hij schudde zijn hoofd dus, wat zorgde voor een gevoel van duizeligheid. 'Ja, we moeten weg. Maar ik g-ga je niet aangeven. We verstoppen ons wel ergens... we... ' sprak hij moeizaam. 'Ik wil je niet meer kwijt...' zei hij daarna, met trillende stem. De emotie's liepen aardig hoog op. Hij kwam overeind en hij liep naar de kamer waar hij en Andrea gezeten hadden. Daar lag Tobias op de grond. Rowan ademde diep in, en greep de revolver in zijn hand beter vast, om daarna op de jongen te richten. Hij snoof even. De woede door zijn lichaam was enorm, maar toch leek hij te twijfelen. Misschien hadden ze hem nog wel nodig. 'Omhoog komen,' gromde Rowan dus ook naar Tobias, en die kwam heel moeizaam overeind. 'Jij gaat met ons mee...' zei hij daarna kil tegen de jongen. Het boeide hem niets, ze hadden nu allemaal toch al zo veel verkeerd gedaan, niets deed er meer echt toe. 'Andrea, kom, we gaan...' zei hij nu, maar hij keek haar niet echt aan, omdat die opwinding nog steeds door zijn lichaam heen gierde, en daar werd hij op dit moment echt heel erg gek van. Hij liep de kamer uit, met Tobias voor zich. 'Daar staan, een verkeerde stap en ik schiet een kogel door je kop,' zei hij nu tegen de jongen, en Tobias bleef stil tegen de muur aan staan, en Rowan liep terug naar Steven. 'Kom, laat mij je helpen,' zei hij nu tegen Steven, om hem daarna overeind te helpen. Rowan was zelf ook enorm wankel door de drugs, maar dat wist hij wel een beetje te verbergen. 'Je had mij je eerder moeten laten helpen. Je moet wel een keer doorhebben dat je niet alles alleen kan Steven, het doet me pijn om te zien dat jij mij blijkbaar niet genoeg vertrouwd om mijn hulp te accepteren...' sprak hij nu tegen zijn vriend, en hij merkte dat zijn stem steeds onduidelijker klonk. Hij keek nu naar Lincoln, en hij keek daarna weer weg. 'Sorry, ik had beter op Lincoln moeten letten.... Ik... eh... was nogal... eh... druk met Andrea...' mompelde hij nu moeizaam tegen Steven, om daarna weer naar Tobias te kijken. 'Steun op mij... Lincoln, kan jij zelf naar de auto komen?' vroeg hij nu, het eerste tegen Steven, en de rest tegen Lincoln. In zijn vrije hand had hij nog steeds de revolver, maar die stopte hij nu in zijn riem. Zijn handen trilden al zo erg, en hij wilde niet nog meer fouten maken.

Steven Smith

Hij schoot nog een aantal mannen neer en bleef zelf zo veel mogelijk achter de bank schuilen, samen met Lincoln. Lincoln zat met zijn rug tegen de bank aan en had zijn handen voor zijn gezicht geplaatst. Hij snikte zachtjes. Steven zat geknield naast hem en hijgde raspend. Zijn shirt kleurde in een snel tempo rood en hij kreunde gedempt.
"We moeten hier weg.." fluisterde Steven zacht, en lichtelijk schor. Hij kneep zijn ogen even dicht. De wereld begon om hem heen te draaien. Hij mocht hier niet buiten westen raken, dat zou zeer gevaarlijk zijn. Steven haalde even diep adem en kwam toen weer omhoog. Hij keek rond en zag tientallen mannen op de grond liggen. Dood en gewond. Had deze actie ergens toch nog nut gehad.
"Rowan.." sprak Steven zacht toen Rowan plotseling verscheen. Hij klemde zijn kaken weer even op elkaar en keek zijn vriend aan, met een ietwat gebroken blik. Om alles wat er gebeurd was, en het voelde allemaal zijn schuld. Daarbij had hij het gevoel dat Rowan boos op hem was. "Haal Andrea.." sprak hij nu zacht. "We moeten hier weg.." Steven keek nu naar beneden, naar Lincoln, en tilde hem met heel veel moeite en veel pijn op. Lincoln verzette zich meteen en ging op zijn eigen benen staan. "Ik kan zelf wel lopen.." zei hij gedempt. Steven knikte kort en probeerde recht te staan, maar dat was haast onmogelijk.
"Je moet naar het ziekenhuis pap.." mompelde Lincoln bezorgd. Steven schudde direct zijn hoofd. "Dat kan niet.." zei hij moeizaam. "Ik.. Ik wordt gezocht.."

Tobias Hiddon

Hij had zich verborgen gehouden, sinds Rowan er was eigenlijk. Hij hoefde hem niet onder ogen te komen. Hij had daar totaal geen zin in, het zou alleen maar gezeik met die hele bende opleveren. Het boeide hem gewoon weg niet meer, hij wilde hier weg, Rowan mocht wat hem betreft nu gewoon dood, zonder al dat gezeik. Toen er opeens veel geschreeuw te horen was, en daarna schoten, kwam hij overeind van de stoel in een apart kamertje in de loods, en slikte hij even. Hij griste zijn revolver van het tafeltje af en hij opende de deur een klein beetje, om de loods in te kijken. Overal lag bloed, en lichamen, en hij hoorde wat zachte stemmen, en gekreun. Hij keek even om zich heen, en daarna naar de kamer waar Rowan en Andrea in zaten, die nog op slot zat. Dat was mooi, dan waren ze dus nog niet weg. Hij keek nu naar de bank, waar hij stemmen vandaan hoorde komen. Heel bekende stemmen. Dat moest Smith zijn, met zijn zoon. Hij greep zijn revolver beter vast en hij schatte zijn kansen in. Naar Smith was verder, en die man kon hem goed zien als hij daar naar toe zou gaan, dus dat was waarschijnlijk niet zo slim. De kamer waar Rowan en Andrea zaten was dichterbij, en hij kon ze bedreigen, en zo veilig wegkomen. Smith zou hem vast niets doen als hij ze onder schot hield. Hij glipte dus de kamer uit, en direct draaide hij het slot van de andere kamer open, om daar naar binnen te gaan. Hij had niet verwacht dat Rowan om de hoek zou staan. Eerlijk gezegd had hij verwacht dat Rowan knock out op de grond zou liggen, door de hoeveelheid drugs die hij gehad had, en anders had hij verwacht dat hij Andrea aan het verkrachten was. Maar dat was allemaal niet waar, en daar kwam hij pas achter toen hij een klap tegen zijn hoofd kreeg. 'Klootzak!' gromde Rowan woest naar Tobias. 'Jij vieze verrader! Hoe heb je dit ooit kunnen doen! Na alles wat er gebeurd is... na wat ze met Karin gedaan hebben... hoe heb je dit ooit kunnen doen...' schreeuwde Rowan, al stierf zijn stem heel erg langzaam weg, en Tobias merkte hoe onduidelijk hij sprak. De drugs, hij zag dat Rowan probeerde te verbergen dat hij ontzettend onder invloed was, maar het was te erg om het te verbergen, iedereen kon het zo zien. Tobias keek even naar Andrea die op de grond zat, liet zijn blik over haar heen glijden, en hij zag dat Rowan zijn jasje aan haar had gegeven. 'Ik geloof dat je beste vriendje hulp nodig heeft...' sprak Tobias gemeen tegen Rowan. 'Maar jij bent natuurlijk veel te druk met mij uitschelden, en je loopt enorm te geilen op Andrea, of niet?' vroeg Tobias met een gemene grijns, en hij zag de blik in de ogen van Rowan, die even naar Andrea keek, en hij wist genoeg. Rowan ging zo out, of hij zou helemaal door het lint gaan. Rowan leek wel even afwezig te zijn door de woorden van Tobias, en Tobias keek daardoor nog eens verlekkerd naar Andrea, ondanks dat hij niet veel van haar lichaam kon zien op dit moment. Toen Rowan nog eens naar hem uithaalde had hij dat niet door, omdat hij naar Andrea keek. Dit keer klapte hij wel op de grond neer, en hij zag dat Rowan direct zijn revolver afpakte, en de kamer uitschoot. Hij vroeg zich af of Rowan wel zou kunnen schieten, aangezien hij niet eens recht meer kon staan, of lopen, laat staan schieten. Toch liep Rowan richting Steven en Lincoln, wel wat in elkaar gedoken en wankelend, om zo veel mogelijk zijn best te doen kogels te ontwijken, wat hem met wat geluk goed af ging, want hij kwam heelhuids bij Steven en Lincoln aan. Hij keek eerst naar Lincoln, daarna naar Steven, maar hij zag amper wat. Zijn beeld bewoog en was onscherp, puur door de drugs. Zijn hartslag klopte in zijn keel, en het leek maar hoger en hoger te worden. 'K-Kan ik iets v-voor je d-doen?' vroeg hij moeizaam aan Steven, met onduidelijke stem. Hij probeerde het voor Steven te verbergen, maar dat ging niet. Nu hij zijn vriend weer zag merkte hij dat hij nog meer gespannen werd, en het voelde alsof alle emotie's hem te veel werden. De wereld draaide om hem heen, en hij dacht alleen maar aan Andrea, en dan vooral aan seks met haar, en aan het feit dat Steven en Lincoln hier weg moesten. Hij kon duidelijk niet meer helder nadenken, en hij had een rare, zelfs ietwat moordlustige blik in zijn ogen staan, die hij ook probeerde te verbergen. Hij realiseerde zich niet dat Tobias nu bij Andrea zat. Daar kon hij zich niet op focussen, daarvoor was de invloed van de drugs veel en veel te sterk. Dat Rowan op het punt stond van het pad af te raken, en op een verkeerde manier door te draaien, had hij zelf ook niet door.

Steven Smith

Hij schuilde af en toe achter een houten kast, maar ondertussen zaten daar ook al tientallen kogelgaten in. Steven redde zich wel aardig, als één tegen een stuk of vijftig mannen. Er lagen al enorm veel dode en gewonde mannen op de grond en hoewel Steven alleen was leek hij wel te winnen. Het was een groot bloedbad en zijn trommelvliezen leken te scheuren door de harde knallen van de wapens.
Rennend begaf Steven zich richting de hoek van de grote ruimte, waar Lincoln op de grond lag. Steven trok zijn zoon overeind en tilde hem mee achter een bank. Opnieuw vlogen de kogels hem om de oren. Toen hij achter de bank zat leek het even stil, tot hij omhoog kwam en zelf ook weer met zijn twee revolvers schoten af begon te lossen. Opnieuw vielen er een heel aantal mannen neer op de grond. Steven hoorde op de grond Lincoln zacht snikken. Hij bukte zelf ook weer en knielde bij zijn zoon neer.
"Sst, ik haal je hier uit, jongen," fluisterde Steven zacht. Hij sloeg zijn armen om zijn zoon heen en sloot zijn ogen even. Even leek hij te ontspannen, tot er plotseling van achteren een kogel door zijn rug boorde. Hij zakte neer op de grond en kermde zachtjes van de pijn. In zijn ogen ontstonden tranen.
"P-pap.." stamelde Lincoln hees. Steven klemde zijn kaken op elkaar en trok zichzelf met heel veel moeite overeind, waarna hij een aantal kogels door de man die hem beschoten had schoot. Deze zakte dood neer op de grond. De hele bende was nu uitgedund. Het waren er nu een stuk minder. Tobias had Steven nog niet gezien.

Rowan Rivers

Hij begon over zijn hele lichaam te trillen en hij had het warm en koud. Zijn hartslag ging hoger dan goed voor hem was, hij kon niet rustig worden. De drugs waren duidelijk flink aan het inwerken en hij kon er op dit moment heel erg slecht tegen. Zijn opwinding was nog veel erger, en hij keek opzij naar Andrea. Hij wilde haar aanraken, en hij wilde dat zij aan hem zat. Hij kon bijna nergens anders aan denken, behalve aan het gevoel van woede en paniek. Toen er opeens geschreeuw klonk en daarna schoten schrok hij op. Hij ademde versneld en er liep zweet over zijn hoofd heen. Hij liep direct naar de deur. Hij was misselijk, en hij had echt het gevoel dat hij out ging. En als hij dat niet zou gaan zou hij Andrea verkrachten. Hij wilde namelijk echt te graag. Hij verlangde enorm naar seks. Toen hij een heel bekende stem hoorde realiseerde hij zich pas dat het Steven was. Hij merkte dat hij nu door begon te draaien. 'Steven! Help!' Schreeuwde hij direct, helemaal in paniek. Hij begon met zijn vuisten tegen de deur te slaan, de pijn boeide hem helemaal niets. Hij ging Andrea iets aan doen. Hij moest niet alleen met haar in een kamer zitten, en hij werd ziek. Hij was enorm draaierig. 'Steven... Alsjeblieft... Help!' Schreeuwde hij nu, met wazige stem. De rare blik in zijn ogen werd steeds erger. Hij kon dit niet hebben. Zijn geestelijke toestand was niet goed. Als er nu iets met Steven of Andrea gebeurde zou hij compleet doordraaien. 'Alsjeblieft... Haal ons hier uit...' Sprak hij wanhopig, en hij keek even naar Andrea, waardoor zijn opwinding nog erger werd, en zijn hartslag dus ook. Hij greep met zijn hand naar zijn borstkas, omdat het enorm begon te steken.

Steven Smith

Hij begon alles niet meer zo positief in te zien. En aangezien- waar hij ook was- door iedereen uitgekotst werd, werd het er niet beter op. Hij staarde naar zijn trillende handen op het stuur van de gestolen auto. Hij had de auto geparkeerd in de berm en dacht goed na. Hij wist al waar die bende zich verschuilde. Dat had hij allemaal al uitgezocht toen hij nog vast zat. Nu moest hij alleen nog maar zorgen dat hij daar kon komen zonder gezien te worden door politieagenten of mensen die hem herkenden. Veel mensen zouden hem willen vinden, zelfs ex-collega's waarschijnlijk. Want er stond een dikke beloning op het vinden van hem. Zelfs dood afleveren werd beloond. Steven schudde zijn hoofd. Hoe kon hij toch in zo een korte tijd zo verzeild raken in dit soort dingen? Hij zuchtte zachtjes, drukte de pet op zijn hoofd meer voor zijn gezicht en begon verder te rijden. Hij liet zijn vingers even over de zwarte revolver glijden en beet op zijn onderlip.
Een kwartier later reed hij met een noodgang een afgelegen, verlaten terrein op. Het was er stoffig en er stond werkelijk maar één grote loods. Steven keek eerst even naar de loods toen hij op de rem trapte en de auto slippend tot stilstand bracht. Daarna greep hij de revolver en pakte er ook nog één uit zijn broek. Met twee geladen revolvers stapte hij de loods binnen. Het boeide hem niet of het zijn leven zou kosten. Zijn leven had toch geen enige waarde meer. Hij moest hetgene zien te redden wat nog hoop had, wat nog een hele toekomst voor zich had en wat nog het enige was wat hij had, qua betrouwbare familie.
"Op de grond! Allemaal!" schreeuwde Steven toen hij de hele groep mannen zag. Eindelijk was de hele bende bij elkaar. Nu moest hij ze nog uitschakelen. De mannen keken geschrokken en verbaasd op en keken elkaar aan. Daarna werden er overal wapens getrokken. Maar Steven deinsde niet terug. Hij begon als een wilde om zich heen te schieten en probeerde zoveel mogelijk mannen te raken, wat hem nog verbazingwekkend goed af ging.
"Je kan mij van alles flikken," gromde hij vals, "maar van mijn zoon blijven jullie af, klootzakken!" Opnieuw haalde hij de trekker meerdere malen over. Kogels vlogen in het rond. De hele ruimte werd vernield. Ergens achterin een hoekje lag Lincoln. Doodsbang, zijn handen tegen zijn oren geklemd. En hij zag bond en blauw.

Rowan Rivers

Hij hoorde wat ze zei, en ze begon te snikken. Toen ze tegen hem aan kroop hield hij zijn adem in en klemde hij zijn kaken op elkaar. Na een paar seconde ging het beter en ontspande hij weer. Hij sloeg zijn armen om haar heen en hij wreef zacht over haar rug heen. 'Ik weet dat je liegt Andrea... Ik ken je te goed...' Zei hij nu zachtjes tegen haar, en hij keek haar even aan. Hij trilde nog steeds heel erg, al kwam dit nu ok door de vreselijke woede die door hem heen trok. Toen ze daarna vertelde dat hij GHB binnen had gekregen, omdat het in de whisky had gezeten zuchtte hij even. 'Oh, dat verklaart een hoop....' Mompelde hij zacht, en nog steeds moeizaam. Door die drugs kon hij niet normaal praten. Hij streelde nog steeds zacht en langzaam over haar rug heen, over zijn eigen.jasje heen. 'Ik laat ze je niet meer aanraken...' Zei hij nu zacht. 'Maar ik ben bang dat ze zo ver gaan.... Ik zal toch niet elke dag.... ik bedoel... Ik wil je niets doen...' Zei hij heel zacht en met trillende stem. 'Maar ik denk niet dat ik dit uren vol ga houden... Het spijt me Andrea, het spijt me echt... Ik wil je niets doen... Ik hou van je...' Zei hij zacht, en hij begon opeens te snikken, wat hij nooit deed als hij bij Andrea was, maar dit alles was te veel voor hem. Er was te veel gebeurd. 'Dit is het laatste wat ik... Wil... Maar ik denk echt... Ik kan me niet de hele tijd inhouden... Het is zo erg...' Sprak hij, en tranen liepen over zijn bleke wangen heen.

Andrea Penoyer

Ze huiverde toen Rowan vroeg of ze haar aangeraakt hadden. Snel schudde ze haar hoofd. "N-Nee.." loog ze zacht. Ze wilde niet dat hij zich boos maakte, dan werd alles alleen maar erger. Maar heel goed in liegen was Andrea nou ook weer niet. Door de woorden dacht ze terug aan Tobias en liepen er een paar tranen over haar wangen. Zachtjes begon ze te snikken. Haar beeld werd wazig en ze kroop tegen Rowan aan, er even niet meer aan denkend dat hij ongelofelijk onder invloed van drugs en alcohol was. Uiteindelijk zou hij het niet meer volhouden. Maar daar probeerde ze nu even niet aan te denken. Ze sloeg haar armen om haar lichaam en trilde steeds meer. Van verdriet, angst en van de kou. Ze slikte moeizaam en sloot haar ogen.
"G-GHB.. Er zat GHB in die whisky.." bekende Andrea nu zachtjes. Ze schudde langzaam en triest haar hoofd en voelde zich vreselijk. Ze begon zwaarder en sneller te ademen en het trillen verergerde ook steeds meer.

Rowan Rivers

Hij keek naar Andrea en hij ging naast haar zitten. Haar woorden drongen erg langzaam tot hem door, de drugs werkten steeds erger. 'Ik wil ook weg...' Mompelde hij zacht. 'Dit moet een keer over zijn... Ik wil niet meer....' Zei hij daarna. Hij was Steven kwijt, en hij vroeg zich af of Andrea en hij hier levend vandaan zouden komen. Hij staarde even wazig voor zich uit. Hij trilde nog steeds vreselijk erg. 'Hebben ze je aangeraakt?' Vroeg hij nu zacht, aangezien hij nog steeds niet wist dat ze verkracht was, en hij wist dat hij aardig gek kon worden als hij alles zou horen, alles wat er met haar gedaan was. Bij de gedachte aan dat ze aangeraakt was werd hij woest, maar voelde hij ook zijn opwinding, wat hem langzaam gek maakte. 'Het spijt me... Ik had je op moeten zoeken... Ik had je niet alleen moeten laten... ik moet je nooit meer alleen laten... Als we hier uit komen neem ik verlof.... ' sprak hij met trillende stem tegen haar. Hij had zijn arm om haar schouders liggen en hij trilde steeds nog meer. Hij trok zijn stropdas af en gooide die aan de kant. Er zat bloed aan zijn handen, van de man, en hij ademde sneller dan normaal. Zijn hartslag was nog steeds veel te hoog, en zweet stond op zijn voorhoofd. 'Heb.... Heb ik... Drugs gekregen?' Vroeg hij nu steeds moeizamer. Hij begon van de wereld te raken, dat was duidelijk. Het was te veel geweest. Hij keek haar wazig aan, en zijn verlangen naar haar werd nog veel erger, en het trillen dus ook.

Andrea Penoyer

Ze merkte dat Rowan haar los begon te maken, en ze zuchtte zachtjes en opgelucht. Ze trok het jasje dat Rowan over haar heen legde, ver over haar borsten en trok het rokje met een snelle beweging weer omhoog. Toen er een paar mannen verschenen en lieten weten dat ze nog de hele nacht samen hier waren, slikte Andrea moeizaam en keek ze even naar Rowan. Daarna liet ze zich verloren neerzakken op de grond, met haar rug tegen de muur. Ze trilde lichtjes en spande volledig aan toen Rowan zijn arm om haar heen sloeg. Zijn woorden maakten haar bang. Ze wist dat Rowan dit niet ging volhouden. Zelfs niet nu ze zijn jasje over haar heen had liggen.
"H-Hou je mond.." mompelde ze zachtjes richting Rowan, aangezien ze het gevoel kreeg dat ze door begon te draaien. "Ik wil hier weg..." jammerde ze daarna, al was dat niet echt tegen Rowan gericht, maar was het eigenlijk een hardop uitgesproken gedachten. Een paar tranen rolden over haar wangen en ze sloot haar ogen. Ze ging het nooit volhouden hier..

Rowan Rivers

Het ging allemaal veel en veel te snel voor hem. Hij werd helemaal gek. Hij zag dat Andrea geslagen werd, en hij zag ook haar blik, die hem pijn deed. Hij stond stil en het leek pas tot hem door te dringen toen zijn naam genoemd werd, en Andrea vastgebonden zat. Hij was redelijk uit het veld geslagen op dit moment. Hij keek naar de man, en daarna naar Andrea. Nu werd hij weer iets helderder, voor een korte tijd. Hij keek even schuldbewust. Daarna keek hij naar de man, met een woeste blik in zijn ogen. 'Niemand komt ooit meer aan mijn vriendin, behalve ikzelf... Was ik soms niet duidelijk? Motherfucker....' Gromde hij heel zacht en dreigend. Hij stapte naar hem toe, en hij haalde heel hard uit, waardoor de man direct op de grond zakte. Rowan sloeg enorm hard. Hij sloot zijn ogen een seconde en daarna stapte hij naar Andrea toe. Hij werd gek van het zien van haar lichaam. Hij was zo vreselijk opgewonden. Toch begon hij haar met trillende handen los te maken. Nu was hij daar nog even helder genoeg voor. Hij trok zijn nette zwarte jasje uit en hij sloeg die om haar heen. 'Zorg dat ik zo min mogelijk zie...'mompelde hij heel erg zacht. Er kwamen heel snel mannen binnen, en hij keek op. 'Dus jij denkt dat je je in kan houden? Jullie zitten lekker deze nacht samen... Geniet ervan, hoer...' Ze de man tegen Andrea, en daarna verdween de man weer, en horde hij hoe het slot dicht gemaak werd. Hij werd niet goed, zijn hartslag werd veel te hoog. Hij stapte naar haar toe en hij sloeg zijn armen nu beschermend om haar heen. 'Sorry, ik weet niet wat mij opeens bezield.... ' sprak hij zacht, met emotie in zijn stem. Hij trilde van opwinding. 'Ik... Ik wil niets tegen je zin doen...' Zei hij nu, maar hij wist dat hij het nooit vol ging houden om de rest van de nacht van haar af te blijven. 'Ik snap niet hoe dit komt.... Ik word helemaal gek... Je maakt me zo geil....' Sprak hij warrig. 'kunnen we echt niet... Wil je echt niets doen?' Vroeg hij bijna wanhopig. Hij wist dat de komende dagen vreselijk werden. Als dit elke keer zo was. Als dit elke keer gebeurde. Die mannen leken dit geweldig geil te vinden, en op dit moment was Rowan helemaal gek te maken. Morgen werd waarschijnlijk nog erger . Nu waren ze tenminste even alleen. Al hield dat Rowan niet tegen. Zijn erectie was te zien door de dunne stof van de nette broek die hij aanhad, en het werd alleen nog maar erger.

Andrea Penoyer

Trillend bleef ze staan, toen Rowan wegstapte en een man in elkaar begon te beuken. Er dropen nu steeds meer mannen af, en Andrea wist precies waarom: dan zou de aandacht alleen nog maar op haar gevestigd zijn.
Toen Rowan weer naar haar toe kwam en wat warrige woorden sprak, om vervolgens haar borsten weer te betastten en zijn lichaam dicht tegen de hare aan te drukken, verstijfde Andrea opnieuw. Ze snikte zachtjes en haar onderlip trilde. Op een gegeven moment voelde ze zich zo enorm wanhopig en verward worden, dat ze strak gespannen stond en haar ogen nu plots streng naar Rowan keken. Ze stapte een klein stapje achteruit. De man achter Rowan liet haar aan zijn gezichtsuitdrukking al weten dat hij het niet goed vond. Maar even, een paar seconden, deed dat haar niets meer. Ze bleef strak naar Rowan kijken.
"Vanaf nu, blijf jij van mij af," siste ze vals. Daarna sloeg ze hem hard en met haar platte hand op zijn wang. Gelijk sprong de man naar voren en duwde Andrea tegen de muur aan. Ze moest naar adem happen, maar kon niet goed op adem komen voor de man haar begon te slaan. Expres vaak op haar buik, haar zwakke plek. Het deed haar ongelofelijk veel pijn, en met rode ogen probeerde ze naar Rowan te kijken, met een hulpvragende blik vol paniek.
De man stopte al vrij snel weer, en trok Andrea aan haar haren omhoog. Ze slaakte een korte kreet en werd neergezet op een houten stoel. Met haar benen wijd werd ze erop vastgebonden,ze lag helemaal vast. Met tranen in haar ogen staarde ze voor zich uit.
"Ga je gang, Rowan.." sprak de man nu zacht en gedempt. Hij keek zelf ook verlekkerd naar Andrea. Als Rowan niets zou doen, zou hij het niet erg vinden om het zelf te moeten doen. Verslagen sloot Andrea haar ogen.

Rowan Rivers

Hij leek haast bezeten te zijn, hij begon nu aardig van de wereld te raken door de drugs. Zijn ogen stonden raar en hij begon flink te trillen. Toen er een man naar Andrea bewoog, en aan haar rokje trok, reageerde hij daar extreem op. Zijn aandacht ging af van Andrea en hij keek woest naar de man. 'Klootzak! Blijf met je vieze poten van haar af...' Gromde hij direct woest. De drugs in combinatie met al zijn spanning en opwinding maakte hem helemaal gek. 'Wat denk je wel niet? S-Smeerlap!' Schreeuwde hij, en hij zette een wankele stap naar de man. Zijn stem was onduidelijk, maar daardoor waren zijn woorden niet minder dreigend. De mannen leken dit ook leuk te vinden, maar eigenlijk was dit een vreselijke omslag in zijn geestelijke toestand, en dat was alles behalve goed en grappig. Hij greep de man vast en hij begon wild en krachtig op hem in te slaan. Ondanks zijn vermoeidheid en het feit dat hij half weg leek te zakken, was hij vreselijk sterk door zijn woede. Het duurde even voordat de mannen doorhadden dat het serieus was wat hij deed, en toen jij vastgegrepen werd was het voor de man al te laat. Hij lag op de grond, en het was duidelijk te zien dat hij nooit meer wakker zou worden. 'Jullie blijven van haar af....' Sprak hij nu met trillende stem, en het werd nu pas duidelijk hoe ziekelijk jaloers hij was. 'Rowan, kijk eens naar Andrea....' Sprak iemand van de bende, puur om hem af te leiden. De kamer was opeens vrijwel leeg, iedereen was weg gegaan. Hij stapte naar Andrea toe en hij keek haar raar en wazig aan. Hij kon met zijn psychische toestand duidelijk geen GHB hebben. Hij flippte. Zijn hartslag was ook veel en veel te hoog. Hij sloeg zijn armen om haar heen en hij merkte dat hij opnieuw weer een erectie kreeg, alleen maar hierdoor. Hij ging met zijn trillende handen naar de borsten van Andrea toe, en even leek hij iets helderder te zijn. 'Alsjeblieft Andrea.... Ik wil heel graag...' Zei hij zacht en onduidelijk. 'We hebben al zo lang gewacht... Ik ben zo opgewonden... Ik hou dit niet vol... ' sprak hij met trillende stem en hij drukte zijn erectie tegen haar aan, en hij bleef haar borsten strelen.

Andrea Penoyer

Ze wilde weer reageren op de woorden van Rowan, maar de man achter Rowan keek haar alweer waarschuwend aan en schudde zijn hoofd, waarmee hij liet zien dat het niet getollereerd werd als ze ging praten. Met veel moeite hield ze haar lippen stijf op elkaar gedrukt en liet het allemaal over haar heenkomen.
Ze hijgde lichtjes, maar dat was van angst, niet omdat ze genoot. Want ze genoot totaal niet. Toen Rowan haar topje opzij duwde huiverde ze even en keek met een angstige blik naar de mannen die om hen heen stonden. Alle blikken waren gevestigd op haar borsten. Andrea sloot haar ogen en schrok zich rot toen Rowan haar hand vastpakte en die op zijn broek legde. Dat had ze dus echt niet van hem verwacht. Ze verstijfde volledig, maar trok haar hand niet terug. Dat durfde ze niet meer. Trillend en piepend ademhalend van de angst bleef Andrea staan. Achter haar hoorde ze andere mannen hijgen in haar nek, waar ze enorm nerveus van werd. En blijkbaar vond een van de mannen het wel lang genoeg duren, want hij stapte naar voren en trok met een snelle beweging Andrea's rokje naar beneden. Andrea staarde verward en angstig naar Rowan en bleef aan de grond genageld staan.




Steven Smith

"Laat mij los, Bellick.." gromde Steven vals. De brede agent naast hem hield hem stevig vast en schudde vastbesloten zijn hoofd. Steven was uitgebroken uit zijn cel, maar was nu tegengehouden door Bellick. Steven zuchtte even gedempt en haalde toen hard uit. Bellick probeerde het af te weren, maar was te laat en zakte bewustenloos en bloedend op de grond. Steven stapte over hem heen en wilde weglopen, maar kreeg een ingeving. Hij keerde zich om, trok de bewustenloze agent het washok in en begon zijn kleren uit te trekken. Daarna trok Steven zijn gevangenis-overall uit en trok de kleding van Bellick aan. Ook deed hij de riem om.en stak de revolver bij zich. Daarna zette hij het hoedje op en begon met grote passen door de gangen te lopen, zijn blik op de grond gericht, zodat niemand hem straks zou herkennen.
Onderweg moest hij nog een aantal agenten om leggen om zijn ontsnappingspoging voort te zetten. Maar uiteindelijk stond hij buiten, buiten de hoge hekken. Vrij. Hij was vrij. Maar daar had hij het niet om gedaan. Hij had het gedaan voor Lincoln. En voor Andrea en Rowan. Hij had namelijk via zijn advocate alles gehoord. Tenminste, dat ze weg waren tenminste.
Eenmaal bij de weg stopte Steven en ging op de weg staan. Hij hield de eerste de beste auto aan, wat makkelijk ging door die agenten kleding. Toen de auto aan de kant gestopt was opende Steven het portier en beveelde de vrouw uit te stappen. De vrouw mompelde wat dingen en begreep niet wat ze fout had gedaan. Toen ze niet op schoot drukte Steven zijn wapen tegen haar hoofd en zorgde hij ervoor dat ze opschoot. Het duurde dan ook niet lang voor hij in de auto stapte en keihard wegscheurde. Hij begon wel langzaam te beseffen dat hij nu de meest gezochte man uit het land was. Terwijl hij niets misdaan had. Niet vrijwillig. Even stond er een trieste blik in zijn ogen, maar daarna keek hij weer strak en nijdig.

Rowan Rivers

Hij begon sneller te ademen, omdat hij zich in probeerde te houden, wat niet lukte, en omdat hij meer wilde. Hij ging weer met zijn handen naar haar borsten, en toen hij hoorde wat Andrea zei keek hij haar met een wazige blik aan. Hij was high, en dronken, al had hij het zelf niet door. 'W-we hebben... a-al zo lang.... n-niets gedaan....' Sprak hij moeizaam tegen haar, een combinatie van alcohol en drugs zorgde daar nou eenmaal voor. Hij zoende haar weer, en hij maakte met zijn andere hand zijn riem los. Hij voelde zijn broek strak zitten door de erectie en hij merkte dat het trillen nog erger werd. Hij trok haar topje nu aan de kant, zodat haar borsten zichtbaar werden, en hij keek er even naar. 'Je bent prachtig...' Mompelde hij zacht. Ondanks dat hij helemaal doordraaide van de drugs was hij ergens nog wel de oude, en gaf hij haar altijd complimentjes voor haar zelfvertrouwen, wat hij nu dus automatisch ook deed. Ondertussen pakte hij haar hand vast om die in zijn broek te duwen, wat juist weer helemaal niets voor hem was. Hij begon nog wat meer te hijgen en er kwamen zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd te staan.

Andrea Penoyer

Ze zag hoe steeds meer mannen zich in de ruimte verzamelden en hoe die allemaal verlekkerd mee zaten te kijken. Alleen Tobias was er nog niet, merkte Andrea. Niet dat ze hem mistte..
Ze hapte even naar adem toen Rowan met zijn hand onder haar rokje verdween en ze staarde beschamend naar de grond. Er waren hier zoveel mensen, zo veel.. En geen van allen hielpen ze haar. Nee, ze hadden het veel te druk met zichzelf aftrekken en zichzelf opgeilen. Nog een paar tranen liepen over Andrea's wangen en ze begon te trillen van angst en afschuw. Ze was hier de enige vrouw, en iedereen in deze ruimte werd geil. Ze had zo een voorgevoel dat deze avond nog erg lang ging duren, voor haar dan.
"N-niet doen.. S-stop.." probeerde Andrea toch voorzichtig nu, maar ze stribbelde niet tegen. Achter Rowan zag ze de de man die haar hierheen had gebracht haar strak en boos aanstaren, alsof hij wilde laten weten dat ze haar bek moest houden. Al werkte praten meestal juist stimulerend.

Rowan Rivers

Hij had half door wat er gebeurde, en voor de andere helft wilde hij alleen maar seks. Hij kreeg het dus ook gewoon niet voor elkaar om te stoppen, hoewel hij wel doorhad dat ze bang was, en helemaal gespannen was. Hij sloeg zijn armen om haar heen en hij trok haar tegen zich aan. Hij wilde meer, zijn opwinding werd elke seconde groter. Hij ging nu met zijn hand naar haar rokje toe, en toen hij voelde hoe dat ze daar niets onder aan had begon hij zelfs een beetje te trillen. Zijn erectie werd nog erger, en hij drukte zijn lichaam opnieuw tegen haar aan, waardoor hij zacht kreunde. Hij had niet door dat er veel mannen stonden te kijken, die dit alleen maar geil vonden, en zichzelf gewoon af stonden te trekken. Hij had alleen maar aandacht voor Andrea. Zijn zoen werd nu gretiger en wilder. Vroeger had hij al aardig wild en gretig kunnen zijn als hij zin had, helemaal sinds hij een relatie met Andrea had, maar zo erg als het nu was had hij nog nooit mee gemaakt.

Andrea Penoyer

Ze slikte nog eens moeizaam en hoopte vurig dat Rowan door zou hebben wat hij deed, maar ze wist zelf dat het onmogelijk was dat hij zou stoppen, als je keek hoeveel van die troep hij binnen had gekregen. Een rilling trok over haar heen toen hij aan haar borsten begon te zitten en ze moest moeite doen hem niet weg te slaan. Ze moest het accepteren, ze had geen zin in nog meer problemen. Een traan rolde over haar wang.
Toen Rowan naar voren stapte en haar onderlichaam tegen de zijne drukte, verstijfde ze automatisch. Ze voelde zijn erectie door zijn broek heen tegen haar rokje aan drukken. Het duurde niet lang voor hij haar ook nog eens begon te zoenen. Met heel veel moeite zoende Andrea terug. Jij bent de hoer, jij bent de slet. Je werkt maar mee, anders krijg je het dubbele terug teef, had de leider van de mannen gezegd. En Andrea wist dat ze die woorden waar maakten als het hun niet zinde. Ze voelde zich vies en vond het een vreselijk gevoel om aangerand te worden door haar vríend. Maar ze stond als aan de grond genageld en durfde niet tegen te werken.

Rowan Rivers

Hij wist niet wat er aan de hand was, wat er gebeurde, maar hij begreep niet hoe hij zo erg op haar kon reageren. Ja, ze hadden een enorme tijd geen seks gehad, en hij wilde wel heel graag, maar dit begreep hij niet. Hij liet zijn blik nog eens over haar heen glijden, en zijn ogen bleven hangen op haar borsten. Hij merkte dat hij een erectie had, en ook dit vond hij heel erg raar. Hij stapte bijna automatisch naar haar toe en hij kon haast niet meer weg kijken van haar borsten. 'Ik... Ik...' Mompelde hij zacht, maar meer kwam er niet over zijn lippen. Hij stak zijn hand uit en hij ging met zijn vingers over de stof van haar topje heen, waardoor zijn opwinding zo'n beetje verdubbelde. Hij kon hier normaal al slecht tegen, en nu leek dat honderd keer zo erg te zijn. Hij ging tegen haar aan staan en hij drukte zijn onderlichaam tegen haar aan, en hij voelde hoe hij de controle over zichzelf begon te verliezen. Hij wilde maar 1 ding, hij kon amper ergens anders aan denken. Hij begon haar te zoenen, voorzichtig, maar wel elke seconde gretiger. Hij ging nu met allebei zijn handen naar haar borsten toe, om die te strelen, waardoor hij helemaal gek werd.

Andrea Penoyer

Ze keek nog even naar de jongen, die bewustenloos aan de touwen hing. Over zijn gezicht liep een dikke laag bloed. Ze slikte even moeizaam en wendde haar blik toen af. Ze keek toe hoe Rowan de whisky dronk en voelde zich totaal hopeloos. Als ze hem tegen zou houden en zou zeggen wat erin zat, zouden de consequenties niet bepaald fijn zijn. Daarom hield ze wijselijk haar mond.
Toen Rowan bij haar kwam staan keek ze hem even aan, maar ze zag zijn blik al veranderen. Wanhopig keek ze langs Rowan heen, naar de man, alsof die haar nog kon redden nu. Maar ze wist dat die man haar niet zou helpen. Die zou alleen maar verlekkerd toekijken met al zijn vieze vriendjes. Ze slikte moeizaam en zag Rowan met de seconden veranderen. Die GHB zou hem alleen nog maar aan seks kunnen laten denken..
Trillend op haar benen bleef ze staan. Ze hield haar rokje vast, alsof ze bang was dat hij af zou zakken, al was hij veel te klein. Haar borsten sprongen nog net niet uit het glimmende, zwarte topje en Andrea bloosde beschamend.

Rowan Rivers

Hij kneep zijn ogen even dicht, tot de deur open vloog. Hij zag een man, en Andrea, maar door het felle licht zag hij haar niet goed. De man kwam direct naar hem toe, en hij werd losgemaakt, en kreeg een fles in zijn handen geduwd. Hij trilde direct over zijn hele lichaam. Hij was zo verslaafd. Hij begon sneller te ademen en hij draaide zijn hoofd weg. Er was zo veel gebeurd dat hij er echt naar snakte. 'Komop, drinken man' werd er nu geschreeuwd, en de fles werd iets omhoog getild en naar zijn mond gebracht, waardoor hij de whisky proefde, en dat was veel te veel voor hem. Na al zijn wanhopige pogingen om niet te drinken kon hij dit niet meer hebben. Hij dronk gulzig sn met grote slokken van de doorzichtige drank, niet wetende wat er in zat, en wat dag met hem zou doen. Hij bleef maar drinken, veel meer dan goed voor hem was. Pas toen de man hem vastgreep en de fles afpakte stopte Rowan, en keek hij met wazige blik op. Hij voelde zich heel raar. Zijn blik ging naar Andrea. 'Andrea.....' Mompelde hij nu ook zachtjes, omdat het hem pijn deed haar zo te zien. Op de een of andere manier voelde hij zich waziger en waziger worden. Hij stapte naar haar toe en keek haar aanr. 'Rustig maar... Ik ben bij je...' Zei hij heel zacht, en zijn stem werd onduidelijker, maar hij begreep niet hoe dat kwam. Hij merkte wel dat hij moeite had om haar aan te kijken, en uiteindelijk ging zijn blik naar haar borsten toen. Hij kon er niets tegen doen. Hij liet zijn blik nu helemaal over haar heen gaan, en tor zijn eigen frustratie en verbazing merkte hij hoe hij daar opgewonden van werd, en niet zo'n klein beetje ook. 'W...wat... G...gebeurt er....' Mompelde hij nu moeizaam.

Andrea Penoyer

Ze lag op het bed, in de kamer waar ze verkracht was door Tobias. En niet alleen door hem. Toen ze niet meer had gedaan wat de mannen hadden gewild, puur uit vermoeidheid, had een van de mannen de stoel keihard tegen haar hoofd geslagen, waardoor ze bewustenloos was geraakt. Op haar voorhoofd zat een grote, bloedende wond en haar oog zag blauw en paars.
Net toen ze ongeveer vijf minuutjes bijgekomen was, ging de deur alweer open en kromp ze schichtig in elkaar. Ze werd bij haar haren vastgepakt en van het bed getrokken. Andrea jammerde zachtjes, waardoor de man haar keel plotseling beet pakte en haar strak aan keek.
"Rustig maar, sletje, je wordt nu niet door ons geneukt. Je eigen vríend staat te trappelen om je te zien. En ik weet zeker dat hij zich niet in kan houden.. Helemaal niet na een paar glaasjes onweerstaanbare whisky met GHB.." Andrea haalde piepend adem en keek de man angstig aan. De man grijnsde nog even, maar trok haar toen verder de kamer uit, de gangen door, en een andere kamer in. Daar smeet hij haar hardhandig op de grond en bekeek haar eens goed. Zelf moest hij ook moeite doen zichzelf tegen te houden. Andrea zag er werkelijk uit als een hoer.
"Whisky?" vroeg de man nu, terwijl hij de fles in Rowans handen drukte en hem losmaakte.
Vanuit de hoek hoorde de man Lincoln zachtjes brommen dat zijn vader hun stuk voor stuk op ging pakken. De man grijnsde en keerde zich even tot Lincoln. Bek houden, kleine," gromde hij, waarna hij Lincoln een harde trap tegen zijn hoofd gaf. Lincoln zakte meteen bewustenloos in elkaar. Andrea keek angstig naar de man, die zich nu weer tot Rowan en Andrea keerde. Andrea krabbelde- na opdracht van de man- moeizaam overeind.

Rowan Rivers

Hij hoorde wat Lincoln tegen hem zei en hij ademde langzaam in. Toen het licht aan ging kneep hij zijn ogen dicht. 'Wat zijn jullie weer ontzettend laf. Maak mij los en vecht met me ofzo, maar dit is gewoon zwak... Klootzak...' Gromde hij zacht. 'En hoe lang proberen jullie dit niet al? Hoe vaak hebben Steven en ik niet al gewonnen? Sukkels.... ' gromde hij nu. 'Waar is Andrea? Ik wil haar zien...' Zei hij nu, een stuk zachter en met veel meer emotie in zijn stem. Hij was bang dat het hem pijn deed om haar te zien, maar hij wilde het toch. 'En je kan ons ook wel los maken, we kunnen toch nergens heen....' Zei hij nu, nog steeds zacht. Hij wist dat hij niet veel kon doen nu. Helemaal niets eigenlijk. Maar hij wilde Andrea wel zien, hoe pijnlijk het ook was. 'Waar is ze? Breng baar hier naar toe... Ik wil haar zien...' Zei hij zacht. Hij had de hoop dat er niets met haar gedaan was. Hij had geen idee van alles wat er gebeurd was, en al helemaal niet van wat Tobias gedaan had, maar hij zou flippen als hij er achter kwam.

Lincoln Smith

Hij zuchtte redelijk opgelucht toen Rowan reageerde en hij knipperde nog eens met zijn ogen. Zijn hoofd bonkte echt enorm erg en hij probeerde zich los te krijgen, wat onmogelijk leek. De touwen kraakten, maar bewogen geen millimeter. Het had allemaal geen nut. Het haalde alleen Lincoln's polsen open van het schuren.
"Ja, ik zit vast.." mompelde Lincoln zacht terug. Hij rukte nog eens hard aan de touwen en voelde het door zijn huid raten. Hij kreunde gedempt en probeerde Rowan goed te kunnen zien, maar daar was het te donker voor. Toen Rowan vroeg of hij gewond was, wilde hij eerst nee zeggen, maar besefte zich dat hij dat wel was.
"Mijn hoofd.." mompelde hij pijnlijk. Van zijn zij wist Rowan namelijk al, dus hij nam niet de moeite dat te herhalen. "Mijn vader komt ons hier wel uithalen.. Als hij vrij komt.. Ik weet het zeker.." mompelde Lincoln nu moeizaam. Plotseling knipte het licht aan. Lincoln knipperde.met zijn ogen en keek met gespleten ogen naar de deurpost.
"Nee hoor, jongen," grijnsde de man breed, die in de deuropening stond. "Als jouw vader vrij komt, wordt hij meteen afgemaakt. Geen redding voor jullie dus.." Hij gniffelde vals en stapte verder de ruimte in.

Rowan Rivers

Hij leek vrij diep weggezakt te zijn, tot hij zijn naam hoorde. Toen kwam hij langzaam iets bij. Het was ontzettend donker en omdat hij pas net zijn ogen open deed zag hij niets. 'Lincoln...' Mompelde hij nu zacht, omdat hij de stem wel herkend had. Hij voelde bloed over zijn gezicht lopen. Hij was geslagen, dat moest wel. Waarschijnlijk in het busje, want vanaf dat moment wist hij niets meer. Hij wilde bewegen, maar hij merkte dat hij vast zat, waardoor hij paniek op voelde komen. Toch dwong hij zichzelf enigszins rustig te blijven. 'Jij zit ook vast he....' Zei hij nu zacht tegen Lincoln. Dat moest wel. 'Ben je gewond?' Vroeg hij daarna aan de jongen. Zijn ogen begonnen langzaam aan het licht te wennen. 'Het spijt me dat ik je niet kon beschermen...' Mompelde hij nu zacht.