Police Life

Rowan Rivers

Hij keek opzij naar Steven, en hij snoof even, om daarna zijn hoofd te schudden. 'Waarom moet ik altijd serieus doen als jij dat wilt, maar doe jij nooit serieus als ik dat wil?' vroeg hij daarna, toch wel even met een grijns op zijn gezicht. Hij ondersteunde Steven zo goed als hij kon, al ging dat gewoon niet zo heel erg makkelijk op dit moment, in deze houding. Hij zag de loods voor hun, en hij keek nog eens opzij naar Steven. Hij wist dat het slecht ging met zijn vriend, maar hij wist ook dat het geen nut had om het daar nu over te hebben, aangezien er toch niets aan te doen was op dit moment. Eenmaal bij de loods hielp hij Steven naar binnen. 'Wil je direct weggaan?' vroeg hij nu aan hem. 'Dan stel ik voor dat we eerst Lincoln en Andrea afzetten bij het hotel, aangezien die wel met rust gelaten worden dan, als wij er niet bij zijn. Dan halen we Mack op, en dan gaan we naar het OM, voordat ze naar ons toe komen,' zei hij nu tegen Steven, en hij keek hem even strak aan, om daarna weg te kijken. Dat wegkijken was eigenlijk een teken van dat het niet zo goed met hem ging, al merkte je daar op dit moment verder niets van, hij leek vrij kalm nu, al was dat eigenlijk maar schijn. Het kon zo omslaan, als er iets zou gebeuren. Hij bleef Steven vasthouden, omdat hij het gevoel had dat hij elk moment onderuit zou kunnen gaan als hij hem losliet.

Steven Smith

Hij stribbelde niet tegen toen Rowan zijn arm behulpzaam om zijn middel sloeg en ademde diep in en uit. Steken gingen door zijn rug en hij had even het gevoel dat hij flauw zou vallen, maar dat gebeurde gelukkig net aan niet. Hij negeerde de woorden van Rowan zo goed als, behalve de laatste vraag, of hij het voor elkaar zou krijgen om rustig verder te lopen, als Rowan hem zou ondersteunen.
"Dat zal wel moeten hè," antwoordde hij zacht. "Ik kan hier moeilijk voor altijd blijven staan.." Hij haalde weer even diep adem en stapte nu weer bij de boom weg. Tussen de bomen door zag hij de loods al liggen. Het was niet heel ver meer, maar elke stap deed ongelofelijk veel pijn, dus voor Steven leek het net alsof het kilometers ver was.
Zijn ademhaling klonk lichtelijk piepend en verliep versneld. Toch hield hij zich vrij groot, voor hoe hij zich lichamelijk voelde.

Rowan Rivers

Hij zag Steven twijfelen, maar uiteindelijk was hij zo slim om zich toch te laten helpen, vooral omdat hij niet anders kan nu, dat snapte Rowan zelf ook wel. Hij liep met Steven mee, richting de loods. Toen hij hoorde wat Steven zei schudde hij zijn hoofd. 'Dat is niet realistisch Steven. Hoe zit dat dan bij mij? Had ik beter op Karin moeten passen? Had ik haar meer in de gaten moeten houden? Had ik moeten stoppen met werken, om constant bij haar te kunnen zijn? Had ik beveiliging in moeten huren? Had ik meer sloten op mijn deur moeten laten maken? Dat is dezelfde bullshit. En ga het nou niet ontkennen, je moet jezelf niet de schuld geven. Je zegt altijd dat ik mezelf niet de schuld moet geven, doe het dan ook jezelf niet aan. Dit alles is al erg genoeg,' zei hij nu, en hij zag hoe Steven zich vast moest grijpen aan een boom. Hij zuchtte even, en liep daarna naar zijn vriend toe, om ongevraagd een arm om zijn middel heen te slaan, en hem doordringend aan te kijken. 'Rustig ademen....' sprak hij nu zachtjes en kalm tegen hem, op zakelijke manier, zoals hij ook tegen een vreemde zou doen, tijdens werk. Het was vrij standaard geworden. 'Probeer rustig te blijven, je niet op te fokken, en accepteer nou mijn hulp eens een keer...' zei hij nu tegen hem, doordringend maar wel vriendelijk, niet onaardig. 'Krijg je het voor elkaar om rustig verder te lopen, als ik je ondersteun?' vroeg hij nu aan hem.

Steven Smith

Hij hoorde Rowans woorden aan en glimlachte waterig. Daarna zag hij hoe Rowan opstond en zijn hand uitnodigend uitstak naar hem, om hem overeind te helpen. Steven wilde eerst de hand negeren en zo koppig en eigenwijs als hij was alleen overeind komen. Maar toen dat niet lukte door de vreselijke steken door zijn rug, pakte hij toch Rowans hand stevig vast en liet zichzelf ietwat omhoog trekken. Hij klopte het zand van zijn kleding en zuchtte zacht. De wond op zijn rug brandde, alsof hij in de fik stond. Hij klemde zijn kaken op elkaar en begon traag en moeizaam te lopen, terug richting de loods. Bij elke stap zag je zijn gezicht betrekken van de pijn.
"Ik had beter op Lincoln moeten passen.. Twee keer ben ik hem gewoon bijna kwijtgeraakt.." mompelde hij zacht, en boos grommend tegen zichzelf. Hij liep nog een paar meter verder, maar moest toen een boom vastgrijpen om niet op de grond te vallen. Vlekjes dansten voor zijn ogen en de wereld begon om hem heen te draaien. Hij kneep zijn ogen dicht en hield de boom stevig vast.

Rowan Rivers

Hij had al zo ongeveer verwacht dat Steven dit allemaal ging zeggen. Hij kende hem ondertussen vrij goed, en daardoor werden zijn reactie's iets meer te voorspellen. Hij zuchtte even, en keek van voor zich, naar Steven. 'Oke,' zei hij eerst alleen maar, omdat hij geen zin had om ergens een discussie over te voeren. 'Maar ik wil wel dat jij je realiseert, dat het voor mij erger is om verder te gaan zonder jou, dan om te sterven,' zei hij nu zacht. 'Ik heb in mijn leven genoeg mee gemaakt, en ik ben genoeg mensen verloren ondertussen. Ik wil jou niet kwijt raken, nooit. Als ze je opsluiten zal ik me daar niet bij neerleggen. Regels of geen regels, wet of geen wet,' zei hij nu op doordringende toon tegen Steven. Nee, hij zou zich er dan zeker niet bij neerleggen. Hij wilde hem niet kwijtraken, Steven mocht gewoon niet opgesloten worden, en als dat wel zou gebeurden, zou Rowan er wel voor zorgen dat ze hem vrij lieten, al kostte het hem alles. Dat was dan toch niets meer waard. Dan had alles tenminste nog een goed doel gehad ook, nu sloeg zijn leven nergens op. Waar deed hij het nou allemaal voor? Het kwam niet vaak voor dat hij zo eerlijk was tegen Steven, maar na alles wat er gebeurd was, vond hij dat het wel kon. Dat het wel moest. Bovendien was er nu niemand die hem kon horen, behalve Steven, en als iemand hem goed kende was het Steven wel, dus het maakte ook niet uit. Hij kwam nu langzaam overeind, en hij merkte dat hij aardig stijf begon te worden. Hij keek naar Steven en stak daarna zijn hand uit, zodat hij hem overeind kon helpen. 'Het is niet jou schuld Steven. Jij kon nergens iets aan doen. Bovendien zijn er al zo veel dingen met jou gebeurd, die mijn schuld zijn, dat het totaal niets uit maakt,' zei hij nu zacht tegen zijn vriend.

Steven Smith

Hij luisterde naar de woorden van Rowan en schudde resoluut zijn hoofd toen hij voorstelde met z'n tweeën door te gaan, zodat Andrea en Lincoln terug konden gaan. "Ik laat Lincoln niet weer alleen.." sprak hij zachtjes. Nee, hij zou Lincoln niet alleen terug laten gaan. Al was het met Andrea. Als hem dan iets overkwam, zou Steven het zichzelf nooit vergeven. Bij het volgende voorstel keek Steven ietwat verbaasd op naar Rowan, maar sloeg zijn blik gelijk weer neer toen Rowan kort over de executie sprak. Zijn gezicht kleurde een moment iets bleker en slikte even moeizaam. Het duurde even voor hij weer wat herstelde en de woorden van Rowan verder tot zich door liet dringen.
"Dat ga ik niet doen," sprak hij fel toen Rowan zei dat als het OM hem wel op wilde pakken, dat ze ook konden tegenwerken en dan met wapens. "Ik heb geen zin om mijn hele leven te moeten vluchten.. Dat is nog erger dan opgesloten worden.." Hij keek Rowan weer aan en schudde zijn hoofd. Nee, dat was hij echt niet van plan, hoe dan ook. Hij had een zoon, hij kon Lincoln er moeilijk bij gaan betrekken.
"En daarbij, wil ik jou niet in de problemen brengen door míjn stomme daden. Dit is allemaal mijn schuld, dus als er iemand moet boeten, ben ik dat.." zei hij nog.
Zachtjes zuchtte hij, en keek weer naar de grond. Toen er een vreselijke steek door zijn rug trok kreunde hij even gedempt en ging verzitten.
"We gaan gewoon terug.. En we zien wel wat er gebeurd.. Hopen op het beste dan maar.." mompelde hij nu zacht.

Rowan Rivers

Hij luisterde naar de stem van Steven, naar de woorden die hij uitsprak, en hij ademde langzaam in. Hij zag dat Steven trilde, en hij kon zijn spanning bijna voelen. 'Ik weet het...' Mompelde hij zacht. 'Ik weet alleen nog niet wat ik wil gaan doen... We hebben verschillende optie's....' Zei hij zacht. 'We kunnen vluchten, en blijven vluchten. Dat wordt lastig, aangezien we met zijn allen snel opvallen, en we komen de grens nooit meer over...' Zei hij nu. 'We kunnen met zijn 2en verder gaan, en zorgen dat Lincoln en Andrea terug gaan....' Zei hij daarna. 'Maar dat willen ze nooit...' Voegde hij er zacht aan toe. Hij keek Steven doordringend aan. 'Of we gaan allemaal terug, wij rijden direct door naar het OM, om daar te praten. Om alles uit te leggen. Om voor 1 keer eerlijk te zijn over alles, en hopen dat ze de zaak over jou, wegens vreselijke omstandigheden bij die executie, laten vervallen....' Zei hij nu. Die kans was best realistisch, dacht hij zo. Steven had wel genoeg straf gehad. 'Dan hebben we nog twee optie's voor als het OM je toch wil aanhouden.... Dan kunnen we daar aan meewerken, of we kunnen tegenwerken... In dat laatste geval bedoel ik ook echt tegenwerken. Met wapens, want die hebben we nog wel. Maar dat betekend ook dat we voor altijd op de vlucht moeten zijn daarna, en dat we ons ouden leven nooit meer terug krijgen...' Zei hij nu. Het was duidelijk dat hij wel realistisch over alles had nagedacht de afgelopen dagen. Ondanks dat hij nogal van slag en in de war was, was hij wel vrij verantwoordelijk. Misschien ook wel doordat hij hoofdinspecteur was geweest de afgelopen weken. Die functie kostte hem veel, veel inzet en al zijn energie en tijd, en ook psychisch was het slecht voor hem, maar het gaf hem wel duidelijk verantwoordelijkheid.

Steven Smith

Hij hoorde al een tijdje voetstappen dichterbij en hield zich onwillig toch klaar om te moeten vluchten. De voetstappen kwamen steeds dichterbij, en uiteindelijk zag hij dat het Rowan was, en ontspande hij weer zo'n beetje. Voor zover hij nog voor elkaar kreeg. Hij bleef zwijgen, ook toen Rowan naast hem neerzakte op de grond en later begon te spreken. Steven nam de woorden wel in zich op en luisterde ook, maar bleef zwijgen. Hij was niet echt in een humeur om grapjes te maken, daar was hij veel te serieus en gespannen voor op het moment. Het gene wat wat hem vanbinnen echt gebroken leek te hebben, was dat een aantal mensen van het OM, waarmee hij best had kunnen opschieten, hem nu gewoon allemaal uitkotste. Niemand zag- of niemand wílde zien, dat het allemaal anders lag dan ze dachten. Ondertussen was hij allang geen 'Hoofdinspecteur Smith' meer. Maar S. Smith. Het had hem totaal gebroken dat iedereen zich gewoon zijn rug naar hem had gekeerd. Dat deed hem echt pijn.
Hij zuchtte even en keek nu opzij naar Rowan. Hij wist waar Rowan mee bezig was: hij probeerde Steven's humeur weer wat beter te maken. Maar Steven wist zelf dat dat niet snel zou lukken. Hij maakte zich enorm druk en had er alles voor over om weer zo te kunnen leven als een tijdje terug.
"We kunnen hier niet meer blijven," mompelde hij gedempt. Hij veegde met een woest gebaar de tranen van zijn wangen. "We hebben hier niets meer. We kunnen hier niet langer meer blijven. We moeten hier weg. Als we hier blijven dan.. De politiehonden zullen niet lang meer nodig hebben.. Je weet wel.." Hij sloeg zijn blik weer neer en haalde zijn hand weer nerveus door zijn haren. Beide handen trilden hevig van spanning.

Rowan Rivers

Hij liep door, al kreeg hij geen enkele reactie. Hij bleef gewoon maar wat doelloos rondlopen, in de hoop dat hij Steven ergens tegen kwam. Hij wist niet echt hoe lang hij liep, toen hij Steven zag zitten. Het gevoel dat door hem heen ging was raar, en het kwam niet vaak voor dat hij dat voelde. Maar hij was blij, en opgelucht dat hij Steven zag. Het gaf hem een goed en vertrouwd gevoel, en dat kalmeerde hem. Hij liep langzaam dichterbij en hij ging zonder iets te zeggen naast Steven zitten. Hij keek naar de bomen, en hij luisterde naar de geluiden van het bos. Hij bleef gewoon zo zitten, en hij genoot even van het rustige gevoel. Daarna keek hij opzij naar Steven. 'Weet je, ik heb je gemist. Echt. Meer dan ik van te voren ooit had kunnen bedenken. Ik zeg het misschien niet vaak genoeg, en ik weet heel goed dat wij ook enorme ruzie kunnen hebben, maar onze vriendschap betekend veel voor mij,' zei hij nu tegen Steven, en hij keek hem doordringend aan. Het was niets voor hem om zo gevoelig te doen, maar er was in korte tijd zo veel gebeurt, en hij had echt gedacht dat hij Steven kwijt zou zijn. Na die executie, die gelukkig net op tijd gestopt was, had hij Steven nog geen een keer echt gesproken. 'Het enige wat ik toch wel jammer vind, is dat je mij nooit verteld hebt dat het leven van een agent, of op dit moment hoofdinspecteur, zo verdomd zwaar is. Dat had je toen je mij aannam, wel even in mijn functie omschrijving mogen zetten, want dit is nooit verteld....' Zei hij nu, eerst serieus, en daarna kwam er toch een grijnsje op zijn gezicht te staan. 'Ik ben blij dat ik je terug heb man...' Zei hij daarna zacht.

Steven Smith

Hij bleef tegen de boom aan zitten en had zijn ogen gesloten, terwijl de tranen over zijn wangen rolden. Hij hoorde op de achtergrond Rowan wel roepen, maar nam niet de moeite te reageren. Eigenlijk dacht hij er niet eens over na. Hij was enorm in gedachten. Over Mack, over Lincoln, over Rowan, over de bende, over Andrea, over de duizenden agenten die achter hem aan zaten. Hoe lang ging hij dit volhouden? Hoe lang ging het nog duren voor ze hem vonden? Hij kon moeilijk voor altijd blijven vluchten. Daarbij was deze loods geen goede woonplaats meer: Het voedsel en water was op en er waren helemaal geen EHBO spullen voor het geval dat. Steven zuchtte even gedempte en haalde zijn hand door zijn haren. Hij wilde de tijd terugspoelen. Hij wilde weer gewoon elke ochtend vroeg wakker worden in het hotel en Mack knuffelen. Hij wilde gewoon weer elke ochtend naar het bureau vertrekken en gaan werken. Hij wilde die bende achter zich laten, evenals alles wat hij meegemaakt had. Maar dat ging moeilijk als de agenten dat niet vergaten. Het enige wat misschien een beetje aan de positieve kant was, was dat de bende een heel stuk uitgedund was. Hij had zeker meer dan de helft uitgeschakeld. Waarschijnlijk zouden ze daar niet zoveel last meer van hebben, gelukkig. Hij wist alleen nog niet veel over de groep mannen die Lincoln toen gekidnapt hadden. Hij wist niet hoeveel het er waren, maar ging er van uit dat het geen groot aantal was. Het probleem was ook nog eens dat Lincoln niet echt makkelijk over het onderwerp praatte, dus daar kreeg hij ook amper wat vandaan.
Verslagen zuchtte hij nog eens. Hij kantelde zijn hoofd achterover en staarde nu naar de bladeren in de boom. De koude wind sneed in zijn gezicht en liet rillingen over zijn lichaam gaan, maar hij trok er niets van aan.

Rowan Rivers

Hij liep verder en verder. Hij baalde van zichzelf. Hij baalde ervan dat hij geen oplossing meer wist. Hij wilde gewoon weer het normale leven oppakken, maar dat ging niet. Hij bleef uiteindelijk stilstaan en hij veegde de tranen uit zijn gezicht. Hij pakte zijn revolver en hij keek naar het zwarte wapen dat lag te trillen in zijn hand. Daarna gooide hij het ding met een woest gebaar tegen een boom aan. 'Godverdomme! Tyfuszooi! Tyfuspolitie! Tyfusbende!' Schreeuwde hij woest en gefrustreerd, en daarna ademde hij diep in, en schudde hij zijn hoofd. Hij wilde ales in zijn leven terugdraaien. Hij zou nooit die zaak van die bende zijn gaan doen. Nooit. Misschien zou hij niet eens bij de politie zijn gegaan, als hij dit had geweten. Maar het was toch te laat. Hij liep naar de boom, raapte zijn revolver op, en zuchtte nog eens. Hij moest het hier maar mee doen. Zijn leven werd niet beter. Maar, zwaarder dan dit kon het vast niet worden. Hij keek naar de revolver en hij zette het ding tegen zijn hoofd. Hij kon het zo doen. Het was geen enkele moeite. Gewoon de trekker over halen. Hoe vaak had hij de trekker wel niet over gehaald? Hij kon het nu ook gewoon doen, en hij was overal van af. Verlost. Eindelijk rust, en geen pijn meer. Hij sloot zijn ogen en deed een paar seconde niets. Daarna liet hij het wapen zakken. 'Niet opgeven, opgeven is zwak...' Mompelde hij nu, en hij immiteerde voor zichzelf de opvoedkundige stem die Steven dan altijd opzette. Hij stopte zijn revolver weg en hij draaide zich om, om weer terug te lopen naar de loods. Hij moest nu gewoon doorzetten. Hij was hier aan begonnen, dan moest hij het afmaken ook. Er moesten dingen geregeld worden, en hij moest normaal met Steven praten en overleggen. Eenmaal bij de loods zorgds hij dat hij er normaal uitzag en stapte hij naar binnen, en keek hij even rond. 'Waar is Steven?' Vroeg hij direct, maar zonder echt op antwoord te wachten liep hij weg. Steven was hier niet, dus moest hij we in het bos zijn, en waarschijnljjk niet de kant waar Rowan op ging, maar juist de andere, dus besloot Rowan daar maar heen te lopen. 'Steven! Ik ben een klootzak en een sukkel! Ik weet het! Het spijt me.... Wil je toch even met me praten nu?' Riep hij nu door het bos heen, en hij liep verder.

Steven Smith ~ Lincoln Smith

Steven schudde even zijn hoofd om het gedrag van Rowan en mompelde nog zachtjes dat hij een keer naar zijn eigen gedrag moest gaan leren kijken. Daarna kneep hij zijn ogen even dichten draaide zich zuchtend om. Hij moest toch wel toegeven dat hij een beetje moe begon te worden door al dat gedoe, en ook door Rowan's gedrag steeds. Hij wist niet of hij het nog lang vol ging houden rustig te blijven doen tegenover hem. Hij was de afgelopen dagen al enorm gespannen.
"Pap.. Ik wil niet dat jij alleen achterblijft.." zei Lincoln zacht. Steven draaide zich weer om tot zijn zoon. "Ik ga er toch niet vanuit dat jullie vertrekken," mompelde Steven wat kortaf terug, aangezien hij het alleen maar voorgesteld had omdat hij dacht dat dat prettiger zou zijn voor Andrea, Rowan en Lincoln. Maar blijkbaar zat hij weer eens fout. En hij was nu behoorlijk op zijn teentjes getrapt. Mede omdat het de hele tijd door zijn hoofd spookte dat de politie overal naar hem op zoek was en de doodstraf op hem wachtte. En zijn baan kon hij dus ook wel vergeten. Hij had het moeilijker dan het eruit zag. Hij was blijkbaar beter in het verbergen dan Rowan. Al wist hij niet hoe lang hij dat nog vol ging houden.
"Wanneer gaan we weer terug? Hier kunnen we niet lang meer blijven, toch? We hebben niets meer.." vroeg Lincoln zich nu hardop af. Steven klemde zijn kaken eerst even nijdig op elkaar en reageerde toen kortaf. "Weet ik veel," gromde hij gedempt. Hij bleef voor zich uit staren en ademde sneller.
"Sorry hoor, ik vroeg het mij alleen maar af!" bromde Lincoln nu, niet begrijpend waarom zijn vader zo kortaf deed. De jongen keerde zich met een ruk om en verdween de loods in. Steven haalde zijn hand gespannen door zijn haren en zag zijn handen trillen. Hij haalde even diep adem en voelde dat er een brok in zijn keel ontstond. Hij kon dit niet langer aan. Hij kon niet langer meer acteren dat het goed ging. Hij had ongelofelijk veel pijn en werd gek van al het denken. Hij kon het niet langer meer aan om de sterkste te zijn van de groep.
Hij vloekte even hardop en liep toen om de loods heen. Ook hij begon nu het bos door te lopen.Dieper en dieper bet bos in. De andere kant op dan dat Rowan was gegaan. Toen hij werkelijk lichamelijk niet meer verder kon, stopte hij met lopen en zakte hij neer op de grond, tegen een boom leunend. Steken trokken door zijn rug en hij klemde zijn kaken op elkaar. Hij sloot zijn ogen en haalde diep adem. Zo bleef hij even doodstil zitten, voor hij zichzelf tientallen keren vervloekte en toen in huilen uitbarstte.

Rowan Rivers

Hij hoorde wat Steven zei, en hij klemde zijn kaken op elkaar. Hij kon er niet meer tegen. Hij wist niet precies wat er in hem omging, maar hij kon er gewoon niet meer tegen. Alles werd hem gewoon te veel nu. Hij hoorde wat Lincoln zei, en hij was het daar mee eens. Hij sprong op van de boomstam, en hij stapte direct naar Steven toe. Er lag een doordringende uitdrukking in zijn ogen, die zelfs wat woest was, al was het diep van binnen alleen maar emotie en wanhoop. 'Wil je verdomme een keer ophouden met dat je het zelf wel redt?!' Schreeuwde hij nu naar Steven. 'Je redt het totaal niet zelf! Je was al twintigduizend keer dood geweest als je het zelf had moeten redden, dus leg je er een keer bij neer, en kap hier mee!' snauwde hij nu, maar eigenlijk was dit alleen maar omdat hij zelf zo verdrietig was. Hij wilde Steven niet kwijt raken, nooit, en Steven leek dat zelf niet te begrijpen, of niet belangrijk te vinden, en dat deed Rowan pijn. 'Er zijn mensen die jou nodig hebben Steven. Dat jij nou niemand nodig hebt, best, maar wij hebben jou misschien wel nodig, en we gaan niet weg. Nu niet, en voorlopig ook niet. We worden toch al gezocht, we zijn toch al alles kwijt, dus kunnen we net zo goed hier blijven!' voegde hij er nog aan toe, met een trilling van emotie in zijn stem. Er kwamen zelfs tranen in zijn ogen, en dat gebeurde niet vaak, zo uit het niets. Voordat er echt een traan over zijn wang heen liep draaide hij zich weg van Steven, en liep hij ook weg, richting het bos. Hij kwam langs het primitieve graf van Tobias, en hij trapte met een woeste beweging het houten kruis omver, wat totaal niets voor Rowan was. Daarna liep hij verder. Misschien was het maar beter als hij alleen was. Hij voelde zich gebroken, en enorm verdrietig. Nu liepen wel de tranen over zijn bleke wangen heen. Hij wilde het gewoon niet meer. Hij wilde niet elke dag zo veel pijn hebben. Hij wilde niet elke dag het gevoel hebben dat hij iedereen in zijn leven kwijt raakte. Hij wilde weer mensen kunnen vertrouwen, maar dat leek niet meer te gaan.

Steven Smith

De wond was een paar dagen weer dichtgegroeid, maar echt genezen was het nog niet. Er zat dan ook nog een oud stuk verband op- meer hadden ze niet meer in de loods. De afgelopen dagen was Steven weer wat meer 'tot leven' gekomen. Hij was weer wat actiever en lette weer goed op, zoals hij altijd deed.
Nu stond hij buiten de loods. Met zijn rug tegen de muur geleund. Dat deed best veel pijn, maar hij had geen zin zich aan te stellen. Lincoln stond naast Steven en staarde ook zwijgend voor zich uit. Alleen Andrea was nog binnen in de loods. Die trok zich de laatste tijd steeds vaker terug in een van de lege kamers van de grote loods.
"Jullie moeten hier weg, man," mompelde Steven, plotseling uit het niets. Hij keek even kort naar Rowan, die op de boomstam zat. Daarna keek hij naar zijn zoon. Lincoln keek Steven verbaasd aan. "Jullie hoeven hier niet te zijn.. Jullie worden niet gezocht.. Jullie moeten gaan. Ik red mij wel.." sprak hij nu zacht. Lincoln schudde zijn hoofd langzaam, tranen sprongen in de ogen van de jongen. "Nee, pap.. Ik wil bij jou blijven.." klonk zijn stem bedroefd. Steven staarde even langs zijn zoon heen en wist duidelijk niet hoe hij hierop moest reageren. Uiteindelijk stapte hij naar voren en sloeg zijn armen om zijn zoon heen.

Rowan Rivers

Hij zat voor de loods, op de boomstam. Hij zat hier wel vaker, zeker de afgelopen dagen. Hij keek naar de plek waar hij Tobias begraven had. Hij had wel gemoeten, hij kon niet zomaar een lichaam laten liggen. Hij had de portomonee van de jongen gepakt, verder had hij niets bij zich gehad. Er was een hoop zand te zien, met daarop een simpel kruisje van een paar takken. Meer had hij er niet van kunnen, en willen maken. Hij staarde maar wat voor zich uit. Zijn haar zat door de war, en zijn blauwe ogen stonden met de dag raarder. Het ging zichtbaar slecht met hem. Psychisch was hij enorm door de war van alles, en hij had zich al die tijd groot gehouden, eerst voor Lincoln, daarna voor Andrea. Toch begon alles nu enorme impact op hem te hebben, waardoor hij van het pad af raakte, en dat was in zijn geval heel erg slecht. De vorige keren dat dat gebeurde was het niet goed afgelopen. Hij bleef naar het graf van Tobias staren, en hij zuchtte even. Hij zag er helemaal wat verward uit op dit moment. Zijn witte overhemd was allang niet echt wit meer, door het bloed wat er op zat, maar ook vlekken van zand en modder. Er was een stuk van zijn mauw afgescheurd. Hij had niet veel kleding keuze, want erg veel kleding hadden ze niet, alleen wat ze aan hadden gehad. Het eten werd ook steeds lastiger, want ook daar van hadden ze niet veel gehad. Hij maakte zich steeds meer zorgen, en hij dacht steeds minder goed na. Hij had enorme drang naar alcohol, waardoor hij snel aangebrand was, en hij om niks pissig werd. En nog steeds probeerde hij zich groot te houden, hoewel het enorm slecht met hem ging. Hij keek heel even rond, om daarna weer voor zich uit te staren. Hij was bijna constant in het gezelschap van iemand hier, aangezien ze met zijn allen vast zaten in die loods, maar toch had hij zich nog nooit zo eenzaam gevoeld. Misschien kwam dat vooral omdat hij niet fatsoenlijk met Steven kon praten, en dat was toch iets wat er bij hem heel erg voor zorgde dat hij zich altijd beter voelde, dat hij rustig bleef, dat hij zichzelf bleef, zonder al te veel psychische problemen. Nu er zo enorm veel gebeurd was, en hij ook nog eens niet met Steven kon praten, raakte hij enorm in de war, en van het rechte pad af. Hij trilde constant, hij kon zijn handen niet stilhouden, en hij was constant gespannen. Het ging gewoon echt niet goed met hem.

Andrea Penoyer

Huilend liep ze met Rowan mee naar binnen.

Rowan Rivers

Hij bleef naar Andrea kijken, en hij voelde hoe ze tegen hem aan zat te trillen. Hij had het moeilijker dan hij liet merken. Hij wilde eigenlijk gewoon dat alles over was nu, maar hij was realistisch genoeg om te zien dat hij zich bij deze hele situatie neer moest leggen, anders kwamen ze nooit verder, en het zou nog lastig genoeg gaan worden de komende dagen. Hij keek weer naar de snikkende Andrea in zijn armen, en ze leek zich te willen verstoppen in zijn shirt. Zijn overhemd werd nat van haar tranen, maar dat vond hij niet erg. Er zat toch al bloed op, en hij was zelf aardig bezweet. Bovendien had hij nooit veel waarde gehecht aan kleding, zo was hij niet. Hij vond het tegenwoordig wel belangrijk dat hij er netjes uit zag, hij moest ook wel, anders ging het OM enorm zeuren, maar op dit moment maakte dat allemaal niets meer uit. Het was nog maar de vraag of hij uberhaupt zijn baan wel zou houden, na dit alles. Die gedachte maakte hem een klein beetje misselijk, want hij wist heel goed hoe hard hij zijn werk nodig had, hoe zwaar het op dit moment ook was, omdat hij de functie van hoofdinspecteur eigenlijk niet goed aankon. Nog niet. Hij had het dan wel in zich, hij had totaal geen begeleiding gekregen, het was een zooitje op het bureau door alles, en hij had zijn aandacht totaal niet bij zijn werk gehad, hoe hard hij zijn best ook had gedaan. Nu ging zijn aandacht weer naar Andrea, die zacht en haperend begon te praten. De eerste woorden begrijp hij gewoon nog niet. Toen ze daarna al iets meer zei, maar nog steeds eigenlijk niets, slikte hij moeizaam. Hij wilde het gewoon niet begrijpen. Hij wilde het niet weten. Het was misschien wel gewoon te moeilijk voor hem. Hij had Tobias vertrouwd. Het was zelfs door zijn schuld dat Tobias op het bureau was komen werken. Toch kon hij niet blijven ontkennen dat hij best begreep wat Andrea op dit moment zo veel pijn deed. Het kon niet anders. Hij kende Andrea goed genoeg. 'Rustig maar...' sprak hij met trillende stem, en hij wreef voorzichtig met zijn hand over haar rug heen. Nog steeds had ze zijn jasje aan, over de veel te korte en uitdagende kleding, die hij op dit moment nog steeds maar beter niet kon zien. 'Ik begrijp het...' zei hij nog veel zachter, en er lag een trilling in zijn stem. 'Misschien is het beter.... als we... even naar binnen gaan....' sprak hij nu, zelf ook niet zo heel duidelijk meer. Ook bij hem begonnen de emotie's aardig hard in te hakken. Hij had zojuist Tobias vermoord, en dat raakte hem toch wel. Bovendien was hij nog lang niet over alles wat er de afgelopen dagen gebeurt was heen. Nog lang niet. En nu kwam dit er ook nog bovenop, en hij maakte zich enorme zorgen om Steven, én om Andrea. 'Ik ben bij je Andrea... zolang ik bij je ben raakt niemand je meer aan.... Ook ik niet, als je niet wilt...' zei hij zacht, het laatste op een duidelijk andere toon. Hij wist immers nog ontzettend goed dat hij gisteren zelf degene was geweest die haar bijna verkracht had, en hij wist ook dat ze dat zelf ook nog heel goed wist.

Andrea Penoyer

Ze snikte zachtjes en probeerde weer rustig te worden, maar dat zat er voorlopig nog niet in. Ze hoorde Rowan weer aankomen en kneep haar ogen even dicht. Ze kon het nu niet meer voor haar houden. Ten eerste was het psychisch slopend om dat vol te houden. Ten tweede wist Rowan dat er nu iets gebeurd was tussen haar en Rowan, alleen wát nog niet.
Haar ademhaling stokte even in haar keel toen Rowan zijn arm weer om haar schouders sloeg, maar echt bang voor hem was ze niet. Ze was wellicht enorm gespannen. Al haar spieren stonden gespannen, en haar hart klopte razendsnel. Zachtjes snikkend drukte ze haar gezicht tegen Rowan's shirt. Ze probeerde de vreselijke beelden uit haar gezicht te verbannen, maar het lukte niet, de beelden kwamen steeds opnieuw terug. Rowan's shirt werd langzaam maar zeker steeds natter door haar tranen.
Uiteindelijk tilde ze haar hoofd langzaam weer op en keek ze Rowan met betraande en rode ogen aan. Ze schudde even lichtelijk haar hoofd en bleef gedempt snikken. "Hij.. Hij.." hakkelde ze zacht, maar ze wist dat ze het nooit hardop uit zou kunnen spreken. Ze sloot haar ogen weer even, waarbij er opnieuw nieuwe tranen langs haar wangen gleden. Ze slikte moeizaam en sloeg haar blik neer. Haar lichaam trilde en beefde, wat ook aan haar stem sterk te horen was.
"H-Hij.. H-Hij heeft mij.." ze schudde opnieuw haar hoofd en zakte weer snikkend tegen Rowan aan.

Rowan Rivers

Andrea maakte zich los, en in eerste instantie wilde hij haar vast grijpen, maar hij realiseerde zich dat hij dat beter niet kon doen, omdat ze dan waarschijnlijk nog veel erger in paniek zou raken. Ze liep weg, en hij keek naar het lichaam van Tobias. Hij slikte nog eens, en hij veegde met zijn hand de tranen van zijn bleke wangen, om daarna achter Andrea aan te lopen. Hij moest verdomme sterk blijven. Hij zag dat ze in elkaar gezakt voor de loods zat, en direct stapte hij naar haar toe, en knielde hij bij haar neer. Hij wist niet meer wat hij moest doen. Ondanks dat dit zo'n beetje onderdeel van zijn werk was, begon hij steeds meer het gevoel te hebben dat hij er niet meer goed in was. 'Andrea... Alsjeblieft... ik wil je helpen...' sprak hij nu zacht. Aangezien hij theoretisch gezien niet meer wist wat hij moest doen, probeerde hij het maar puur om gevoel, iets waar hij eigenlijk nog veel meer moeite mee had. 'Praat met mij... alsjeblieft... ' sprak hij nu, heel zacht, maar wel doordringend. Hij klonk waarschijnlijk sterker dan hij zich voelde op dit moment. Hij voelde zich namelijk alles behalve sterk. Hij sloeg opnieuw een arm om haar schouders heen, en heel voorzichtig trok hij haar tegen zijn borstkas aan. Nog steeds voelde hij het verlangen naar haar, hoewel de drugs nu uitgewerkt waren. Het lag dus toch ook aan zichzelf. Daar baalde hij ook van, maar dat negeerde hij nu. 'Wat is er aan de hand? Je kunt eerlijk tegen me zijn Andrea... dat zal je helpen...' sprak hij zacht en rustig tegen haar, al lag er toch wel een trilling in zijn stem. 'Wat is er allemaal gebeurd? Wat heb je mij niet verteld?' vroeg hij nu nog.

Andrea Penoyer

Happend naar adem bleef ze staan tegen de muur. Ze leek steeds minder zuurstof binnen te krijgen en raakte volledig in paniek. Dat Rowan bij haar kwam staan en zijn arm om haar heen sloeg had ze niet eens volledig door, een beetje maar. En zijn woorden drongen ook nauwelijks tot niets tot haar door.
Uiteindelijk maakte ze een beslissing, ze moest weg hier, weg van Tobias. Met een ruk draaide ze zich om en beende ze wankelend het hoekje om, om voor de deur van de loods in elkaar te zakken op de grond. Haar ademhaling bleef versneld verlopen en ze had haar ogen dichtgeknepen. Ze probeerde uit volle macht haar ademhaling weer onder controle te krijgen en beetje bij beetje lukte dat ook weer. Trillend trok ze zichzelf weer iets overeind uit het vochtige gras, zodat ze kwam te zitten. Een paar tranen rolden over haar wangen en beelden bleven maar door haar hoofd schieten. Ze sloeg haar armen beschermend om haar eigen lichaam heen en snikte zachtjes en treurig.

Rowan Rivers

Hij hoorde de stem van Andrea, waardoor hij opkeek. 'Je.. moet... me... helpen....' sprak hij hijgend, en tussen het reanimeren door. Hij keek weer naar zijn handen, omdat dat makkelijker ging, en hij liet zijn blik nog eens over het gezicht van Tobias gaan. Geen enkele reactie. Nog steeds niet. Hij baalde ervan. Hij baalde er ontzettend van. Het deed hem heel veel pijn, ondanks dat Tobias bij die bende was gegaan. De band die hij vroeger had gehad, was duidelijk niet zomaar verdwenen, maar misschien was het ook een beetje zo, omdat Tobias hem zo enorm aan Karin herinnerde. En bij de gedachte aan karin werd hij gek, en dat had hij zelf niet door. Hij bleef doorgaan, totdat hij vond dat het erg lang duurde voordat Andrea hem kwam helpen. Hij had nog steeds totaal niet door dat Tobias dood was, en dat het geen nut meer had wat hij deed. Hij keek nu op naar Andrea, om te zien waar ze bleef, en toen hij zag hoe ze er bij stond, tegen de muur van de loods, spierwit, en met een angstige uitdrukking in haar ogen, schrok hij een beetje. Ze stond te hyperventileren, dat was duidelijk, en hij begreep niet zo goed waar dat van kwam. Hij had haar hulp nodig, en nu reageerde ze zo. Was dat door hem? Of omdat ze zag dat Tobias er zo bij lag? Hij begreep het niet. Het duurde even voordat echt tot hem door drong dat er wel duidelijk iets met haar aan de hand was. Hij keek nog eens naar Tobias, en hij wist niet zo goed wat hij moest doen. Uiteindelijk stopte hij met reanimeren. Hij voelde zich compleet uitgeput, het zweet zat overal op zijn lichaam, en hij trilde ontzettend. Hij kwam nu langzaam overeind, en hij keek naar Andrea, daarna liep hij langzaam naar haar toe. Hij maakte zich zorgen, om iedereen, en daarbij vergat hij zichzelf een beetje. Het ging niet goed met hem, maar dat stopte hij diep weg. Hij had bloed aan zijn handen, maar dat negeerde hij nu. Hij was bang dat Andrea bang voor hem zou zijn, na gisteren, maar op dit moment kon hij niet anders dan haar kalmeren. 'Rustig maar... Rustig...' sprak hij heel zacht, en langzaam kwam hij nog dichterbij, om daarna uiteindelijk beschermend zijn armen om haar heen te slaan. Hij zou het vanzelf merken als ze dat niet wilde hebben. 'Rustig ademen... ik ben... bij je...' zei hij nu, zelf nog half hijgend van het reanimeren. Hij keek even om, naar het lichaam van Tobias, en spontaan kreeg hij tranen in zijn ogen. Hij probeerde het niet te laten zien, maar toch kon hij niet voorkomen dat er binnen een paar seconde al tranen over zijn wangen begonnen te lopen.

Andrea Penoyer

Toen ze Lincoln naar binnen zag komen- hij leek wel in trance- keek ze hem verbaasd en lichtelijk bezorgd na. Geen paar minuten daarna hoorde ze van buiten gejammer en geroep. Even keek ze opzij naar Steven, maar die was weer buiten bewustzijn gezakt. Andrea schudde haar hoofd even. Het ging echt niet goed met hem. Eigenlijk moest hij naar een ziekenhuis. Maar de kans dat hij dan weer de gevangenis in zou moeten was veel te groot. Andrea zuchtte even zachtjes en stond toen langzaam op. Haar spieren deden pijn en voelden stijf aan. Toch probeerde ze dat zo goed mogelijk te negeren.
"Wat is er?" vroeg ze zachtjes toen ze naar buiten stapte door de zware deur van de loods. Ze draaide zich richting het geluid en zag Rowan geknield op de grond zitten. Naast hem lag Tobias. Dood. Ze slikte moeizaam. Niet zo zeer omdat Tobias dood was, eigenlijk. Maar sinds hij haar verkracht had was ze niet meer zo erg bij hem in de buurt geweest als nu. En ze reageerde er toch intenser op dan verwacht. Ze verstijfde, en wankelde langzaam en onregelmatig ademhalend achteruit. Haar knieën begonnen te knikken en ze moest de muur vastgrijpen om niet door haar benen te zakken. Haar ademhaling bleef maar versnellen, en het duurde niet lang voor ze begon te hyperventileren. Ze probeerde haarzelf te kalmeren, maar het wilde niet lukken. Vreselijke beelden en gevoelens schoten door haar heen. Ze kneep haar ogen stijf dicht, waarbij een traan over haar wit gekleurde wang rolde.

Rowan Rivers

Zweet druppelde van zijn gezicht op het levenloze lichaam van Tobias. Hij begon zwarte vlekken voor zijn ogen te zien, en tranen begonnen over zijn gezicht te lopen, om zich te mengen met het zweet. 'Verdomme... Tobias....' Sprak hij hijgend en moeizaam, en natuurlijk kreeg hij geen enkele reactie. Zijn handen werden rood van het bloed, en toch bleef hij maar doorgaan met het reanimeren. Tobias mocht niet dood zijn. Karin hield van hem. Als ze dit ooit meegemaakt zou hebben zou ze kapot gegaan zijn. 'Komop...' Mompelde hij nog zwakker, want zijn energie begon nu echt op te raken. Zijn hele lichaam trilde, en hij voelde zich enorm misselijk. Hij had Tobias vermoord. Hij had verdomme gewokn Tobias vermoord. Het broertje van Karin. Rowan voelde zich alsof hij geen lucht meer kreeg, en hij bleef maar doorgaan. Hij staarde in de lege blik van Tobias, en hij wist nu al dat hij hier een flinke tijd van wakker zou liggen. De komende nachten zouden vreselijk worden. Tobias staarde in het niets. Het was een vreselijk gezicht, en toch bleef hij nog steeds doorgaan met reanimeren, hoewel het totaal geen nut meer had. Hij keek naar zijn handen, die op de borstkas van Tobias lagen. Hij zag dat ze rood werden van het bloed, het bloed dat van Tobias afkomstig was. Hij zag zijn revolver naast het lichaam op de grond liggen. Hij voelde zich benauwt worden, en hij had nog steeds de illusie dat hij Tobias kon helpen, dat hij weer wakker zou worden. 'Andrea! Help!' riep hij nu, voor het eerst. Het klonk doordringend, en zelfs bijna wanhopig. Zijn stem trilde een klein beetje. In deze situatie zou hij niet snel om hulp vragen, maar op dit moment dacht hij gewoon nog dat het reanimeren nut had. Zelfs al waren er al minuten voorbij. Toch had hij ook wel het idee dat hij het niet zelf ging redden. Andrea moest hem helpen. Misschien zouden ze hem wel naar het ziekenhuis moeten brengen, maar ook daar had hij hulp bij nodig, want dat kon hij niet alleen. Toch was hij bang dat Andrea niet eens durfde te komen. Of dat ze niet wilde komen. Dat ze helemaal niets meer met hem wilde. Hij slikte moeizaam, maar het vervelende gevoel ging niet meer weg. 'Andrea, alsjeblieft... help...' zei hij nu nog eens. Hij zat naast de loods, het lichaam van Tobias lag namelijk naast de loods, dus hij moest goed te horen zijn, al zei hij het toch half schreeuwend. Misschien gewoon omdat hij wat in paniek was, al wilde hij dat niet laten merken. Hij ademde snel, veel sneller dan normaal, omdat hij buiten adem raakte van het reanimeren. Het had gewoon totaal geen nut meer, maar hij zag dat duidelijk niet. Andrea moest het maar van hem overnemen dan, als hij het niet meer volhield. Hij had natuurlijk nog geen idee van wat zich tussen Andrea en Tobias afgespeeld had. Hij wist het niet. Andrea had er niets over gezegd tegen hem, en hij zou er nooit op komen, omdat hij het nooit zou verwachten. Tobias, die ooit bijna een vriend van hem was, zou nooit iets met Andrea doen. Nooit. Dat kon gewoon niet. Dus dacht hij er ook niet aan. Nu wilde hij gewoon dat de jongen weer leefde. Dat hij weer wakker zou worden. 'Andrea!' zei hij nu nog eens, en zijn stem sloeg over dit keer. Hij ging maar door met reanimeren, ondanks dat hij er zelf compleet uitgeput van raakte.

Lincoln Smith

Hij stapte langzaam achteruit, met kleine pasjes. De woorden van Rowan drongen vrij laat tot hem door. Lincoln hijgde nogsteeds een beetje en staarde nogsteeds naar Tobias en Rowan. Hij had de afgelopen maanden veel wapens gezien, en veel gedreig over zich heen gekregen. Maar hij had nog nooit iemand doodgeschoten zien worden. En dat had hij liever ook niet gezien. Al besefte hij wel dondersgoed dat het alleen maar goed bedoeld was. Rowan had zijn leven gered..
Langzaam draaide Lincoln zich om. Zijn hart klopte in zijn keel en hij ademde zwaar en snel. Toen hij omgedraaid was, sprong hij weg en begon hij te rennen. Bladeren kraakten onder zijn voeten. Hij zocht zich een weg tussen de bomen door en rende met tranen in zijn ogen de loods weer in. Daar zat Andrea nogsteeds bij zijn vader. Lincoln wendde zijn gezicht af, zodat niemand zijn tranen zag, en liep door. Langs Steven en Andrea. Naar een andere deur in de ruimte. Hij opende de deur, en kwam in een kleine ruimte, die ook helemaal leeg stond. Even keek hij om zich heen, daarna zette hij zijn handen tegen zijn hoofd en liet hij zich langs de muur naar beneden zakken. Er ging van alles door zijn hoofd, en dat maakte hem helemaal gek. Hij kneep zijn ogen dicht en probeerde zijn ademhaling onder controle te krijgen, maar dat lukte niet.

Rowan Rivers

Hij keek nog steeds naar Tobias, en hij merkte dat hij stond te trillen op zijn benen. Hij liet de zwarte revolver in zijn trillende hand zakken, om het wapen daarna op de grond te laten vallen. Hij knielde bij Tobias neer en hij voelde met zijn vingers op de pols van de jongen, of hij nog een hartslag had, maar hij voelde niets. Hij sloot zijn ogen een seconde en hij vloekte binnensmonds. Daarna keek hij naar Lincoln. 'Ga weg... Ga de loods in...' zei hij zacht tegen hem, en vrij dwingend. Toch was het helemaal niet verkeerd bedoeld. Lincoln moest dit niet zien. Hij moest weg hier. Rowan zette zijn handen op de borstkas van Tobias, en hij begon hem te reanimeren. Hij had eigenlijk wel het idee dat het totaal geen nut had, maar toch ging hij door. Hij had Tobias helemaal niet willen doden. Hij gaf zelfs om hem, ondanks alles wat Tobias gedaan had. Hij bleef doorgaan, terwijl hij geen enkel teken van leven van Tobias kreeg. Zijn hartslag kwam niet terug, en aan niets was te zien dat zijn hart weer zou gaan kloppen. Toch zat Rowan over hem heen gebogen, en was hij de jongen aan het reanimeren, nogal fanatiek. Zijn zwarte haar zat door de war, en begon aan zijn voorhoofd te plakken, omdat hij aardig bezweet was nu. Reanimeren was nogal zwaar, en hij deed het met veel kracht, al hielp het niets. Zweetdruppels liepen over zijn gezicht heen, en zijn witte overhemd begon aan zijn klamme huid te plakken, en toch bleef hij maar doorgaan. 'Ga.. naar... Andrea...' mompelde hij hijgend, en hij keek weer op naar Lincoln. 'Je... moet... haar... even... naar je... keel laten... kijken...' zei hij nu, tussen het reanimeren door. Daarna keek hij weer naar Tobias, en merkte Rowan hoe hij buiten adem begon te raken. Het had geen nut. Het had totaal geen nut, en toch bleef hij maar doorgaan, en wekte hij niet de indruk om te gaan stoppen.