Police Life

Leroy Rivers

Hij was kwam zoals gewoonlijk te laat op school. Het boeide hem ook niets. Helemaal nu niet meer. En Rowan zou waarschijnlijk doordraaien, maar dat vond hij alleen maar mooi. Rowan had namelijk nog allemaal dossiers op zijn kamer liggen, en alle informatie had hij door elkaar gegooid. Hij had foto's gezien van vreselijke dingen, en die had hij overal in de kamer neergelegd. Hij wist niet hoe heftig Rowan daar op ging reageren, omdat er ook foto's van Karin en Andrea bij hadden gezeten, al wist hij dat natuurlijk niet. Nu liep hij met het groepje jongens het lokaal binnen. Zijn gezicht was bond en blauw, en hij had maar gezegd dat het kwam door Lincoln, en iedereen vond dat best. Hij had niet gezegd dat Rowan dat gedaan had. Hij had ook niet gezegd dat Rowan zijn vader was. Dat zijn vader een fucking politie gast was. Nu zag hij Lincoln zitten, en keek hij naar hem, om daarna naast hem te gaan zitten. Een andere plek was er namelijk al niet meer. Hij zei niets tegen Lincoln nu, al begonnen zijn vrienden hem al uit te lachen.


Rowan Rivers

Hij werd wakker, en hij schrok omdat het al zo laat was. Hij moest allang beginnen. Hij voelde zich duf en hij had koppijn, en zoals verwacht een blauw oog. Hij zag dat Steven nog sliep, dat was in elk geval goed. Hij wilde naar zijn eigen kamer lopen om zich om te kleden, en hij trok zijn deur open. Toen hij naar binnen stapte kreeg hij een hartaanval. Hij stond even stil en begon daarna te vloeken. 'Leroy! Tyfus joch.... Klootzak...' Vloekte hij nu, en hij merkte dat hij enorm begon te trillen. Dit ging hem uren werk bezorgen. Hij schrok toen zijn mobiel ging, maar hij nam snel op. 'Hoofdinspecteur Rivers....' Zei hij zo normaal mogelijk. 'Ja, ja.....Smith is ziek... Ik kom er zo aan...' Zei hij, ietaat kort sn bot. Daarna hing hij op. Klote OM. Hij liet zijn blik over de foto's gaan en hij vloekte nog eens. Leroy moest op gaan passen.

Lincoln Smith

De volgende ochtend was hij al vrij vroeg zijn bed uit gegaan. Zijn vader was voor het eerst sinds tijden nog niet wakker en Lincoln kon het ook niet maken hem wakker te maken. Dus had hij in zijn eentje met moeite een broodje naar binnen gepropt en wat gedronken, om vervolgens alleen naar school te vertrekken, op de fiets. Hij nam niet de moeite te wachten op Leroy. Hij haatte hem, en was sinds gisteren ook vrij bang van hem geworden.
Eenmaal op school had Lincoln een wit Nike petje uit zijn rugtas gevist en op zijn hoofd gezet, zodat de zwellingen en blauwe plekken op zijn gezicht minder opvielen. Voor 'stoere' mensen was het onwijs populair om blauwe plekken van gevechten te hebben. Maar als buitenbeentje absoluut niet.
Met heel veel tegenzin was hij de school binnen gelopen en had hij zijn jas in zijn kluisje gedumpt en weer wat boeken gepakt. Bij zijn kluisje werden er al dingen naar hem geroepen, maar dat probeerde hij te negeren. Die stomme sukkels wisten niet wat hij doorgemaakt had. Ze moesten hun bek houden. Met nu alweer een brok in zijn keel verdween hij als eerste de trappen op, naar de eerste les van deze dag: Biologie. Toen hij aankwam bij het lokaal was de deur nog dicht en was de leraar nog niet aanwezig. Pas na vijf minuten, toen er ook wat nerds uit de klas al aan kwamen lopen, verscheen de leraar die het lokaal opende. Lincoln nam een plekje helemaal achter in de klas rechts, om zo min mogelijk op te vallen- niet wetend dat die groep zogenaamd stoere jongens de achterste rij altijd claimde.

Rowan Rivers

Hij hoorde wat Steven zei en hij schudde zijn hoofd. 'Ik maak me daar wel druk over....' Zei hij nu zachtjes. Toen Steven begon over die doosjes zuchtte hij nog eens. 'Jij moet ook gewoon niet in de prullebak in mijn kamer gaan kijken man... Ooit bedacht hoe lastig het is om iets geheim te houden voor je beste vriend, die ook nog je baas is, die ook nog in dezelfde ruimte woont, en die ook nog hoofdinspecteur is? Dat is lastig, geloof me...' Zei hij nu. 'Bovendien, zo veel slik ik er niet...' Probeerde hij zich daarna nog te verdedigen, al leek dat hopeloos tegen Steven. Er viel bijna niets te verbergen. Zeker niet op dit gebied. De dingen in zijn hoofd wadsn nog wel te verbergen, tot op zekere hoogte. Hij had Steven nog niet verteld over dat hij de laatste tijd soms zelfs stemmen leek te horen. Nu viel het gelukkig wel weer mee, maar af en toe werd Rowan bang van zichzelf. Bang van de zieke ideen die hij soms had. Hij dacht dingen die een hoofdinspecteur nooit zou mogen denken. Niemand zou ooit zo mogen denken. Toen Steven weg leek te zakken keek Rowan op, en kwam hij overeind. Hij pakte een shirt sn maakte dat iets nat, om daarna over Steven's hoofd heen te vegen. Daarna legde hij het shirt aan de kant en ging hij weer op het matras liggen. Veel kon hij niet doen voor Steven. Opniejw haalde Rowan de strip pillen uit zijn zak, en pakte hij er eigenlijk te veel. Maar anders sliep hij echt niet. Bovendien had Steven het nu vast toch niet door. Hij slikte de pillen door, en hij ging liggen. Hij wreef langs zijn hoofd, en het voelde alsof hij morgen een blauw oog zou hebben.

Steven Smith

Hij zuchtte even en hield zijn ogen gesloten tegen de hoofdpijn. Hij trilde nog altijd lichtjes en het viel hem nog mee dat hij niet allang out geraakt was.
"Kom op nou Rowan, waar zie je me voor aan? Ik ontsla je als je je echt enorm misdraagd. Ga je daar nou maar niet druk over maken. En laten we maar weer door praten over dit onderwerp als je niet meer van die kalmeringstabletten slikt, want ik heb die doosjes heus wel rond zien slingeren. Als je iets geheim wilt houden moet je het goed opruimen. Niet bovenin de prullenbak en naast je bed.." mompelde hij zacht. Daarna bleef hij even zwijgen en werd zijn ademhaling zwaarder en onregelmatiger. Wanneer hij zijn ogen open hield kon hij ze geen seconden op hetzelfde punt richten en was alles enorm wazig. Hij hoestte weer zacht en probeerde dat zo goed mogelijk tegen te houden aangezien het enorm veel pijn deed. Eigenlijk moest hij nog naar de wc, maar hij durfde dat niet aan, aangezien hij zeker wist dat hij dan out ging raken. Zelfs nu, liggend, voelde hij zich al draaierig en misselijk. Moest je nagaan wat er gebeurde als hij ging zitten, of zelfs staan en lopen. Nee, dat kon hij beter niet doen nu.
Langzaam maar zeker zakte hij steeds iets dieper weg, zonder het zelf echt door te hebben.

Rowan Rivers

Hij legde het matras neer en zette daarna een glas water bij Steven neer. 'Oke, vooruit, jou huis dan...' Gaf hij nu toch toe. Hij had geen zin in ruzie. 'En je hebt mij al naar een psycholoog gestuurd, weeet je nog?' Vroeg hij nu aan Steven en hij schudde zijn hoofd. 'Maar, serieus, ik weet dat ik niet zo op hem had moeten reageren... Maar voor de rest gaat het toch best goed? Over het algemeen kan ik mij prima inhouden, en ik drink eigenlijk amper meer. Er zijn periodes geweest dat ik veel erger was, en toen ontsloeg je mij ook niet...' Zei hij nu tegen hem, en ondertussen trok hij zijn stropdas los, en legde hij die naast zich neer. 'Moet ik mij zorgen gaan maken om mijn baan? Want in dat geval denk ik dat het iets minder goed met mij zal gaan...' Zei hij nu tegen Steven. Zijn werk betekende zo veel voor hem. 'Ik had die agent niet aan mogen vallen, maar komop, ik heb hem niet eens geslagen.... Zo erg was het niet... Ik ben hartstikke rustig...' Zei hij nu. Dat dat kwam omdat hij een strip kalmeringspillen per dag slikte liet hij achterwegen. Dat hij wel degelijk psychische problemen had wilde en kon hij zelf niet inzien. Dat hij net nog gevochten had met Leroy, vertelde hij er ook niet bij. Hij keek even weg, en trok zijn zwarte jasje uit. Hij zag bloedvlekken op de mauwen van zijn overhemd zitten, en hij rolde die snel op, in de hoop dat Steven het bloed van Leroy niet zag. 'Maar Steven... Ga je mij ontslaan?' Vroeg hij nu aan Steven, met een wat onzekere blik in zijn ogen. Alleen dit al liet een beetje merken dat het niet zo goed ging als hij zelf graag wilde geloven. 'Doe ik het niet goed genoeg? Ik bedoel, ik snap dat ik geen geweldige hoofdinspecteur ben... Ik ben jou niet... Maar ik doe wat ik kan...' Sprak hij nu opeens een stuk zachter, en hij ging op het matras liggen.

Steven Smith

"Het gaat mij niet alleen omdat jij daar niet kan leven, maar dat huis is een aantal keer goed kapot geschoten. Ik denk niet dat je daar nog kan leven. En daarbij denk ik ook niet dat Andrea er blij mee zou zijn. Weet je nog wat er met haar is gebeurd in dat huis?" zei Steven zacht, het laatste doelend op het aanranden en verkrachten. Dat was ook allemaal daar een keer gebeurd.
"Mijn huis is nog helemaal clean, zoals ik al zei.." mompelde hij nog zachtjes. Hij hield nu even zijn adem in en hoestte gedempt. Steken trokken door zijn lichaam waardoor hij zachtjes kreunde van de pijn.
"Oh, en over mijn mannen, ik denk wel dat ik je dan ontsla. Of ten minste weer naar een psycholoog stuur. Want als je onschuldige mensen gaat aanvallen is er toch wat mis.met je, niet?" mompelde hij raspend. Opnieuw hoestte hij zacht en draaide zich iets om in het bed. Om hem heen was het nat van het zweet, maar hij rilde van de kou. Hij zag hoe Rowan de kamer verliet om een matras te halen, en sloot zijn ogen weer even nu. Meteen leek hij naar de duisternis getrokken te worden. Hij opende moeizaam zijn ogen weer iets en ademde diep in en uit, al deed dat ongelofelijk veel pijn. Wat had hij toch?!

Rowan Rivers

'Ik pak wel een matras dan...' Mompelde hij nu tegen Steven. Hij vond dat ook best. Zolang hij maar hier in de buurt was. Hij hoorde wat Steven zei, en hij schudde zijn hoofd. 'Steven... Ik verkoop dat huis niet. Nooit. Ik kan dat niet,' sprak hij nu eerlijk. 'Bovendien zou ik het zelfs fijn vinden als we daar kunnen wonen. Dan beteken ik ook eens wat. Tot nu toe heb jij overal voor gezorgd, en ik doe niets, ik zorg alleen maar voor meer problemen. Eigenlijk had je mij gewoon nooit aan moeten nemen.... Maargoed, het komt er nu op neer dat ik graag heb dat we daar gaan wonen. Nu staat het toch maar leeg. Ik kan het prima aan. Het gaat goed met mij Steven...' Zei hij nu, en hij probeerde Steven overtuigend aan te kijken, al wist Steven als geen ander hoe enorm erg Rowan psychisch door kon draaien. 'En het spijt me... Dat ik aan een van jouw mannen zat... Dat had ik niet moeten, het nieuws kwam gewoon nogal hard aan, geloof ik...' Zei hij nu zacht. Hij bood weinig zijn excuses aan, maar nu deed hij het wel. 'Maar je gaat me niet ontslaan als ik het nog eens doe toch? Ik bedoel, technisch gezien zijn het ook mijn mannen, al ben jij nog mijn baas... En eigenlijk weten we allebei zeker dat de kans groot is dat ik zoiets nog een keer doe...' Mompelds hij nu, al stond er wel even een paar seconde een grijns op zijn gezicht. 'Ik wil echt graag iets kunnen betekenen Steven... Als het niet gaag in dat huis kunnen we altijd nog weg...' Zei hij nu, en hij stond op, om zo een matras te kunnen pakken, als Steven antwoord had gegeven.

Steven Smith

Hij liet Rowan helemaal uitpraten, voor hij enige reactie gaf, wat haast voor het eerst was. Meestal praatte hij er wel doorheen of ging hij er hard tegenin. Nu leek hij zelf te begrijpen dat het beter was als hij thuis bleef. Als hij straks een of andere zaak verklootte door out te raken, kreeg hij het OM op zijn dak. En dat was het laatste wat hij wilde. Hij had al meer dan genoeg aan zijn hoofd.
"Pak gewoon een matras en leg die hier neer.." mompelde hij zachtjes, aangezien Rowan zei dat hij wel in de stoel ging slapen. Daar ging Steven namelijk niet mee akkoord. "Anders verkloot je je rug.." zei hij er nog zacht achteraan. Daarna schraapte hij zijn keel en sloot hij zijn ogen weer even. Zijn hoofd leek uit elkaar te kunnen gaan knallen en er gingen bij elke beweging enorm veel steken door zijn rug.
"Nee, zet dat huis van jouw maar te koop. Dan heb je weer wat geld. Denk maar niet dat je daar ooit in gaat wonen. Ik heb nog wel een huis. Die is ook nog niet kapot geschoten. Hooguit wat stoffig.." sprak hij zachtjes , ietwat schor. Zijn stem leek steeds meer weg te sterven. Hij klemde zijn kaken even op elkaar en zuchtte zacht en pijnlijk. Elke keer als hij inademde leek er een stroomstoot door zijn lichaam te gaan.

Rowan Rivers

Deze korte reactie van Steven was genoeg om wantrouwen op te wekken, en hij opende de deur. Hij keek naar Steven, en ging direct naar hem toe. 'Steven...' Sprak hij nu zacht. 'Je moet aan jezelf denken man, dit kan zo niet, echt niet....' Zei hij nog zachter, en hij ging bij Steven op de rand van het bed zitten. 'Je blijft morgen thuis. Ik doe wel wat ik voor jou kan doen morgen, en niet tegen me in gaan, ik laat je toch niet gaan. En je kan wel dreigen met mijn ontslag, diep van binnen weet je best dat je mij nodig hebt. Hoop ik dan tenminste...' Zei hij zacht tegen zijn vriend. Steven zag er echt niet goed uit. 'Ik slaap hier, ik ga wel in je stoel slapen, maar ik hou je in de gaten....' Zei hij nu resoluut. Daarna wreef hij weer met zijn hand over zijn pijnlijke gezicht. 'En, eh, Steven... Dit kan zo niet langer... We kunnen hier niet blijven wonen... We verhuizen... Ik heb nog een huis. Daar kunnen we zo in. Morgen nog. Ik heb dat liever dan dat we hier zitten. En dat is ook beter voor Lincoln en Leroy,' zei hij nu. Natuurlijk bracht dat huis heel veel vreselijke herinneringen met zich mee, en was het ontzettend moeilijk voor hem, maar zolang hij daar maar niet alleen was, ging het wel.

Steven Smith

Hij was in bed gekropen, onder de dekens, en was even een paar minuten weggezakt in slaap. Echter was hij een paar minuten later alweer wakker geworden. Waarom wist hij niet. Waarschijnlijk omdat hij zoveel pijn had. Hij nam niet vaak medicijnen, maar nu had hij aardig wat pijnstillers ingeslikt. Hoeveel wist hij niet, hij had ze niet geteld. Opnieuw was hij een beetje weggezakt, ook door de medicijnen nu. Zijn ogen stonden glazig en lodderig en er stond zweet op zijn voorhoofd. Hij nam niet meer de moeite om te doen dat hij zich goed voelde. Want dat was absoluut niet zo. Hij trilde lichtjes, en had het ijskoud. Zijn hoofd bonkte van de hoofdpijn en hij kneep zijn ogen pijnlijk dicht.
Toen er zachtjes op de deur geklopt werd drong het eerst niet helemaal tot hem door. Hij kreunde alleen gedempt en rolde met moeite om. Toen hij echter Rowans stem hoorde, leek hij er weer een beetje bij te komen. Hij knipperde met zijn ogen tegen het felle licht van de slaapkamer dat nog aan stond en keek met samengeknepen ogen en een lijkbleek gezicht naar de deur.
"Mmm," reageerde hij afwezig, op de vraag of hij nog wakker was. Daarna drukte hij zijn gezicht weer in het kussen.

Rowan Rivers

Hij had al verwacht dat Lincoln niet open zou doen. Logisch ook, ergens. Nu wist Rowan helemaal niet meer wat hij moest doen. 'Ik ben hier, voor als je iets wilt weten, of als je met mij wilt praten...' sprak hij nu rustig tegen hem. Praten was niet zijn sterkste kant, zeker niet, maar hij deed duidelijk zijn best om iets voor Lincoln te betekenen. Nu liep hij weg van de badkamer deur, de woonkamer in. Hij liet zich op de bank zakken en hij sloot zijn ogen. Dit kon toch gewoon niet zo? Nu moesten er twee mensen op de bank slapen omdat er niet genoeg plek was. Hij sliep wel op de bank, geen probleem, maar de problemen stapelden zich nu wel enorm op. Hij leunde met zijn hoofd in zijn handen en hij haalde diep adem. Hij trilde over zijn hele lichaam, en dat merkte hij nu pas. Hij ging nu met zijn hand in zijn broekzak en hij haalde daar een stip kalmeringstabletten uit. De zoveelste strip. Hij pakte vier pillen en slikte deze in een keer door, om daarna de strip weer terug te doen in zijn broekzak. Zijn hoofd was klam van het zweet, hoewel hij het op dit moment ijskoud had. De woorden van Leroy hadden hem harder geraakt dan hij toe wilde geven. Alles raakte hem, en nooit wilde hij het laten merken. Hij veegde het bloed uit zijn gezicht, en hij haalde daarna een hand door zijn haar heen. Hij wilde dat hij alles gewoon simpel op kon lossen. Hij vroeg zich af hoe Andrea ging reageren als ze hoorde dat hij een zoon had. Hij vroeg zich af hoe hij de dingen kon verklaren, maar nu was dat nog niet belangrijk. Hij kwam overeind van de bank, en hij trok zijn nette zwarte jasje recht, om daarna naar de kamer van Steven te lopen, en zachtjes op de deur te kloppen. Als hij sliep wilde hij hem niet wakker maken. 'Steven, ben je nog wakker?' vroeg hij nu heel voorzichtig en zachtjes aan hem.

Lincoln Smith

Hij veegde met zijn hand wat bloed uit zijn gezicht en werd misselijk van zijn eigen spiegelbeeld. Of het was van alle spanning van de afgelopen dagen. Hij trilde werkelijk als een rietje en zijn ogen zagen rood van de tranen. Hij snikte zachtjes en pakte nu een washandje, om die een beetje nat te maken en daarmee het bloed van zijn gezicht te deppen. Overal op zijn gezicht zaten bloedende wondjes, maar het meest pijn deden nog die vervloekte blauwe plekken. Hij zag er werkelijk niet uit. Vooral zijn kaak was gezwollen en blauwpaars. Ook liep er bloed uit zijn neus, en waren zijn lippen op meerdere plekken gescheurd. Zelfs aan de binnenkant, waar waarschijnlijk zijn tand door zijn lip was gegaan.
Hij kromp ietwat in elkaar toen er op de badkamerdeur werd geklopt. In eerste instantie wist Lincoln niet wie het was, maar hij schrok ook gewoon van het geluid. Hij slikte even moeizaam en hoorde Rowan aan de andere kant van de deur praten. Smeken dat hij open moest doen. En er werd gezegd dat hij alles uit zou leggen. Maar Lincoln had op dit moment helemaal geen zin in uitleg. Hij had geen zin in gezelschap. Hij voelde zich vreselijk, en wilde niet dat hij zo gezien werd- waarschijnlijk iets dat hij van zijn vader overgenomen had. Nog een paar tranen liepen over zijn wangen. Zonder iets te zeggen draaide hij zich om. Hij gooide de bebloedde washand in de wasbak en liep naar de wc. Hij duwde de deksel naar beneden en ging op de wc zitten, met zijn handen zijn hoofd ondersteunend. Hij trilde nogsteeds en snikte zachtjes. Hij zag het al helemaal voor zich hoe het zou gaan, morgen op school. Ze zouden hem uitlachen om hoe hij er nu uit zag. Ze zouden allemaal achter Leroy staan, want ja, die kende ze langer. Hij wilde niet. Hij wilde niet meer naar school. Langzaam sloot hij zijn ogen en zuchtte hij zachtjes en trillerig.

Rowan Rivers

Het was uiteindelijk Lincoln die beter was in het raken van Leroy dan hij zelf. Waarschijnlijk toch omdat het zijn zoon was, was hij voorzichtiger, en dat was juist niet goed nu. Lincoln verdween direct naar de badkamer, en hij greep Leroy vast. Hij keek hem woest aan, en had heel veel moeite om kalm te blijven. Waarom kon hij niet gewoon zo rustig doen als Steven altijd deed? Waarom werd bij hem altijd alles direct omgezet in woede? Misschien was hij wel gewoon zo. Al was het veel erger geworden door alles wat er gebeurd was. Er was gewoon te veel gebeurd. Hij keek nog eens naar Leroy, en de jongen draaide duidelijk helemaal door. 'Klootzak! Laat me los vieze klootzak! Laat me nu los! Help me! Help me! Je doet mij pijn! Help me! Godverdomme laat me los! Laat me los, motherfucker!' schreeuwde Leroy, en Rowan bleef hem vasthouden, hoe erg hij ook tegenstribbelde. Toch werd hij geraakt door de woorden. Meer dan hij ooit liet zien. 'Je bent mijn vader niet! Vieze homo! Je bent mijn vader niet! Je hebt ons in de steek gelaten voor die hoer! Hoe heet ze? Karin was het toch?! Je wilde haar liever!' schreeuwde Leroy, en nu raakte hij Rowan pas erg. Hij liet Leroy los, expres, ondanks dat hij heel goed wist dat hij hem nu niet los moest laten. Hij deed iets wat niet mocht, maar toch deed hij het. Hij zorgde dat Leroy eerst naar hem sloeg, zodat hij terug mocht slaan. Leroy keek hem woest aan. 'Wat wil je horen Leroy? Dat je een mislukkeling bent?' vroeg Rowan nu, puur en alleen om hem uit te lokken, en het lukte ook, want Leroy haalde uit. Hij raakte Rowan, op zijn neus, en dat deed pijn, maar direct begon Rowan terug te slaan, gericht op het hoofd van de jongen. Dat mocht dan weer niet. Hij mocht niet zomaar op zijn hoofd slaan. Toch had Leroy hem helemaal gek gemaakt nu. Voor zijn doen hield hij wel vrij snel op. Stoppen was altijd lastig, het was moeilijk om niet helemaal door te draaien. Het gezicht van Leroy bloedde, maar hij zou het wel overleven. Hij duwde de jongen naar de deur van zijn slaapkamer, en hij trok die open. Hij gooide de jongen op de grond, en sloot de deur achter zich. Er liep bloed over het gezicht van Rowan heen, uit zijn neus, maar hij maakte zich nu meer zorgen om Lincoln. Hij haalde een paar keer diep adem om zichzelf weer wat kalmer te krijgen, en stapte daarna naar de badkamer deur, om daar zachtjes en voorzichtig aan te kloppen. 'Lincoln, doe open alsjeblieft, ik ben het... Ik zal het je uitleggen...' sprak hij zo kalm en rustig als hij kon. Hij vond dat het wel nodig was om Lincoln het een en ander uit te leggen over Leroy. Over dat hij zijn zoon was. Bovendien moest hij ook Steven nog het een en ander uitleggen, en als hij nog wakker was, kon dat direct wel. Toch wilde hij eerst met Lincoln praten nu, die jongen moest nogal geschrokken zijn van dit alles.

Lincoln Smith

Hij hield zich er een beetje buiten, aangezien hij hier niets mee te maken wilde hebben. Dit ging hem niets aan, en hij had geleerd dat hij zich er dan niet mee moest bemoeien. Hij stapte een paar passen achteruit en bleef toen staan, nogsteeds lichtjes trillend. De woorden van Leroy drongen langzaam tot hem door, al was het niet op hem gericht. Wacht.. Hij schudde zijn hoofd lichtjes en kneep zijn ogen ietwat samen. Was Leroy de zoon van Rowan? Lincoln slikte even en sloeg zijn blik neer. Dat voelde ongemakkelijk. Erg ongemakkelijk. Hij haalde even diep adem, en toen hij weer op keek, kreeg hij de eerste vuist van Leroy in zijn gezicht. Hij knalde met zijn rug tegen de muur en hapte even naar adem, waarna hij de vuisten probeerde af te weren, al was dat haast onmogelijk, aangezien hij hier niet voor getraind was en nog niet zo een goed reactievermogen had.
Wanneer Leroy tegen zijn kaak sloeg, had hij het gevoel dat die doorbrak. Het deed ongelofelijk veel pijn. Uit pure wanhoop begon Lincoln een aantal keren terug te slaan, zichtbaar gecontroleerder dan Leroy. Hij gaf twee rake klappen: Één in Leroy's maag, en een tegen zijn hoofd. Daarna sprong hij opzij en maakte hij dat hij weg kwam uit deze ruimte. Hij rende met grote stappen richting de badkamer, gooide de deur achter zich dicht en deed die op slot. Hij bleef even hijgend staan, maar liep toen door naar de spiegel om zijn bebloedde gezicht te staren. Tranen rolden over zijn gezicht.

Rowan Rivers

Hij stond naar Leroy te kijken. Hij voelde zijn bloed koken van woede. Hoe kon hij zo doen? Natuurlijk wist leroy niets over het verleden van Lincoln, Steven, of Rowan zelf. Natuurlijk wist hij het niet. Maar ook Lincoln wist niet precies alles van het verleden van Rowan, maar deed wel gewoon normaal tegen hem. Rowan stopte zijn wapen nu weg, en raapte zijn revolver op, en stak die ook maar aan zijn riem. Dan droeg hij hem wel bij zich. Nu nog tegen Steven zeggen dat hij zijn wapens in de gaten hield. 'Hou je kop Leroy,' zei hij nu tegen de jongen, niet meer zo aardig en netjes zoals hij normaal sprak. 'Hou zelf je kop, idioot! Je denkt toch niet dat ik je opeens aardig ga vinden nu ik bij je woon ofzo! Alsof ik ga luisteren naar jou! Omdat je toevallig mijn vader bent, of omdat je toevallig bij de politie hoort! Ik luister niet naar jullie soort!' schreeuwde de jongen nu. Hij klonk kwaad, maar diep van binnen was Leroy ook gewoon ontzettend verdrietig. 'En je vind die klootzak wél aardig! Waarom is Lincoln zo anders als ik ben!' schreeuwde Leroy nu. Rowan snoof even, en ging nu naast Lincoln staan. Hij had door hoe erg de jongen geschrokken was, en hij begreep het heel goed. De vorige keer dat Lincoln aangevallen was, had hij hem geholpen, in het steegje toen, en dat was vrij heftig geweest. Hij was niet goed in troosten, en hij hield niet van lichamelijk contact, dus het enige wat hij deed was naast de jongen staan, en Leroy doordringend aankijken. Als hij nu zelf ook zo ging lopen schreeuwen zou Leroy daar alleen maar in mee gaan, en nog bozer worden. Als Rowan zelf gewoon kalm bleef, dan werd Leroy vast ook vanzelf rustiger. Dat hoopte hij tenminste maar. 'Waarom woon je uberhaupt in een hotel? Waarom wonen jullie met zijn allen in een hotel? Zijn jullie gestoord ofzo! Kunnen jullie geen fucking huis betalen!' zei Leroy, en op dit moment begon hij opmerkingen te maken die Rowan raakten. Te veel raakten eigenlijk. Toch liet hij dat niet zien. Hij ademde diep in. 'Leroy, stop,' zei hij nu, zo kalm mogelijk. Toen Leroy opeens op Lincoln afvloog, en uit begon te halen, kwam dat voor Rowan enorm onverwachts. Dat Leroy het temperament van zijn vader had werd wel direct duidelijk. Leroy haalde uit naar Lincoln, en het duurde een paar seconde voordat Rowan zich er in begon te mengen, al ging dat ook niet geweldig zo. Hij kon ze makkelijk aan, hij was immers getraind, maar dit was heel anders. Hij wilde ze eigenlijk allebei niet verwonden, en daarom was het uit elkaar halen ook niet zo succesvol.

Lincoln Smith

Hij luisterde naar Rowan, maar begreep er eerlijk gezegd helemaal niets van. Rowan liet alleen maar weten dat hij het ook liever niet had en dat soort dingen, maar hij zei niet wáárom Leroy hier was. Emotieloos staarde Lincoln voor zich uit. Hij ademde diep in en uit en vroeg zich af of het allemaal nog erger kon.
Toen de deur van Rowan's kamer open ging, keek hij op. Hij schrok redelijk erg van wat hij zag: Leroy verliet de kamer, met een revolver in zijn hand. Die jongen was echt gek. Ziek in zijn hoofd gewoon. Als Lincoln het wapen van zijn vader aan zou raken, zou hij nog lang niet jarig zijn waarschijnlijk. Hoe haalde Leroy het toch in zijn hoofd om dit soort stomme grappen uit te halen.
Lincoln verstijfde toen Leroy het wapen op hem richtte. Dit was de tweede keer in zijn leven dat hij bedreigd werd met een wapen, en het had best veel impact op hem. De woorden die tussen Leroy en Rowan heen en weer gingen leken langs hem te gaan, hij staarde alleen naar de loop van het wapen. Beelden schoten door zijn hoofd, van de trauma's die hij nog had. Van de trauma's die waarschijnlijk nooit meer te verhelpen waren. Zijn ademhaling was versneld, en er ontstonden zelfs tranen in zijn ogen. Hij voelde zich dan ook opgelucht toen Rowan het wapen uit Leroy's handen sloeg en de jongen tegen de muur drukte. Lincoln zuchtte even zachtjes en haalde trillend adem, waarna hij de woorden van Leroy aanhoorde. Hij wist alleen niet zo snel een antwoord te vinden, er kwam geen woord over zijn lippen. Nu even niet.

Rowan Rivers

Hij hoorde direct de stem van Lincoln, en hij keek de jongen even aan. Eerst wilde hij flink boos worden op deze reactie, daarna zuchtte hij alleen maar, en keek hij naar Leroy. Hij wees naar zijn kamer. 'Daar mag je heen, ik zal straks je spullen wel ophalen,' zei hij kort, en de jongen leek de boodschap te begrijpen, en ging zijn kamer in. Rowan ging naast Lincoln op de bank zitten, en keek hem aan. 'Ik weet dat dit niet de meest geweldige situatie is, en geloof me, ik had het ook liever anders gezien...' sprak hij zacht en rustig tegen hem. Blijkbaar kon hij hier wel normaal op reageren. Misschien kwam het ook omdat hij nu hier was, in de hotelkamer, zonder drukte om zich heen, drukte die hij normaal wel de hele tijd om zich heen had. Hier was iedereen vrij rustig, kende hij iedereen, en voelde het gewoon vertrouwd aan. Dat zorgde er allemaal voor dat hij zich hier rustiger voelde. Rowan ging even met zijn hand langs zijn hoofd, en keek daarna weer naar Lincoln. 'Het spijt mij,' zei hij daarna. 'Ik had het ook echt graag anders gewild,' zei hij nog. Toen ging zijn kamer deur opeens open, en zag hij Leroy naar buiten komen. Hij had het reserve wapen van Rowan vast, en keek nogal triomfantelijk. Voor Rowan was het normaal dat die spullen overal lagen, hij was immers alleen maar politiemensen om zich heen gewend, en die wisten wel met die spullen om te gaan. Nu sprong hij op, en keek hij Leroy eerst geschrokken aan, en daarna woest. De jongen richtte het wapen voor zich uit. Rowan greep direct zijn eigen wapen vast, en richtte op de jongen. 'Laten vallen! Nu!' schreeuwde hij op doordringende toon, al klonk het nog kalm. Leroy keek hem verbaasd aan, en begon daarna te lachen. 'Komop man, stel je niet zo aan... ik ben je zoon toch? Ik mag dit wel!' zei hij lachend, en hij richtte het wapen nu op Lincoln. Rowan wist nu niet zo goed meer wat hij moest doen, en hij legde automatisch zijn vinger op de trekker, en hij keek doordringend naar elke beweging die Leroy maakte. 'Ik meen het! Laten vallen! Nu!' schreeuwde hij nu iets bozer, en Leroy keek hem weer aan. 'Rustig gast... rustig...' zei de jongen nu, en hij liep met het wapen nog voor zich uit gericht naar Rowan toe. Hij had niet de intentie om te schieten, maar toch wekte dit bij Rowan zo veel gevoelens op dat hij zijn eigen wapen liet zakken, maar wel op Leroy afstapte om het wapen hard uit zijn hand te slaan, en daarna zijn arm op zijn rug te draaien, en Leroy hard op de grond te drukken. 'Je blijft verdomme van die spullen af! Idioot! En als ik zeg dat je het wapen moet laten vallen, dan luister je daar naar! Begrepen!' schreeuwde hij nu toch wel boos, en hij drukte zijn arm nog verder, zodat het pijn deed. Daarna liet hij de jongen los, en die kwam direct overeind, en keek nu van hem naar Lincoln. 'En je mag hem zeker wel! Die stomme klootzak!' begon leroy nu tegen lincoln.

Steven Smith && Lincoln Smith

Steven was het even helemaal zat, al dat gedoe dat zich steeds weer herhaalde. Was het die klote bende niet, was het wel iets anders. En Rowan, die steeds half doordraaide of zijn mensen aanviel. Misschien kwam het ook omdat hij zich niet helemaal goed voelde, dat Steven nu sneller pissig was, maar hij was het allemaal wel een beetje zat nu. Hij kon moeilijk altijd Rowan's problemen ook oplossen. Hij had zijn eigen problemen en zijn eigen zorgen en het kon hem ook te veel worden. Rowan was volwassen, hij moest maar leren sterk in zijn schoenen te staan.
Eenmaal in het hotel gooide hij zijn revolver, porto, mobieltje en autosleutels op de tafel en liep hij door naar zijn slaapkamer. Hij voelde zich doodmoe, terwijl hij niet eens zoveel had gedaan vandaag, voor zijn doen. Met een plof liet hij zich neerzakken op het bed.
Lincoln was achter zijn vader aan gelopen het hotel in en was blijven staan in de woonkamer, naast de bank. Hij had zijn vader na gekeken die de slaapkamer in was gegaan en zuchtte zacht. Daarna liet hij zichzelf neerzakken op de bank en staarde hij maar wat voor zich uit. Hij vroeg zich af of het ooit nog goed ging komen op school. Of hij het er ooit naar zijn zin zou krijgen. Want voor zijn gevoel ging dat nooit lukken. Hij werd nu al gehaat en gepest. Hij was sterk en kon zelf ook aardig uit zijn vel springen, maar diep vanbinnen was hij toch erg onzeker door zijn jeugd. Hij sloot zijn ogen even om tot rust te komen, maar opende zijn ogen alweer toen de voordeur ineens weer open ging en Rowan binnen stapte. En tot Lincoln's grote verbazing en schrik, volgde Leroy Rowan ook naar binnen.
"Wat doet híj hier?" vroeg Lincoln hardop en afkeurend af.

Rowan Rivers

Hij hoorde wat Steven zei, en dat raakte hem toch wel. 'Ach, fuck it...' Mompelde hij nu, hij draaide zich om. 'Klotezooi...' Zei hij daarna, en hij liep zelf ook direct weg. Eerst naar zijn kantoor, en hij pakte zijn spullen. Hij wilde net weglopen toen Leroy, zijn stiefouders, en een agent aan kwamen gelopen. 'De voogdij is voor jou nu...' Zei de man, en Rowan keek even naar de jongen. 'Nee....' Mompelde hij alleen maar zacht, al wist hij zelf ook wel hoe het zat. Hij sloot zijn ogen even en hij probeerde rustig te blijven. 'Als u hem mee neemt brengen wij straks zijn spullen wel...' Zei de man nu, en Rowan reageerde weer amper. Maar die stiefouders liepen al weg. Nu stond hij hier dan, met die jongen. Zijn zoon. Het was zo onwerkelijk. 'Ik mag jou niet,' zei de jongen nu opeens, en Rowan keek hem fel aan. Daarna greep hij de bovenarm van hem vast, en trok hij hem zowat mee naar zijn auto. Hij reed weg richting het hotel, en hij sprak geen woordtegen Leroy. Hij wist ook niet hoe dit nu verder moest. Hij moest het er zo maar even met Steven over hebben. Als hij dat nog wilde dan. Anders zou Rowan weggaan vanavond. Hij kon dit helemaal niet aan. Bij het hotel stapte hij uit, hij ging ervanuit dat Steven en Lincoln er al waren. 'Meekomen...' Zei hij tegen Leroy, en de jongen liep met hem mee naar de hotelkamer, waar Rowan de deur opende en naar binnen stapte. De wereld draaide om hem heen en hij voelde zich nogal raar. Dit ging opeens wel heel hard.


Leroy Rivers

Hij begreep nog niet echt wat er nou allemaal gebeurde, maar wat wel duidelijk was, was dat hij nu weer bij iemand anders moest wonen. Bij die klootzak. Die klootzak van de politie. Hij snoof even, en hij keek woest op toen die vent zijn arm vast greep, en hem zowat meesleurde naar zijn auto toe. Leroy ging maar zitten, eigenlijk een beetje omdat hij bang was voor wat er zou gebeuren als hij niet naar die man zou luisteren. Hij leek hem nou niet erg rustig op dit moment. Hij sprak geen woord tegen hem. Hij mocht hem niet. Die vent had hem laten stikken, dankzij hem was zijn leven zo vreselijk. Nu moest hij opeens bij hem wonen, terwijl die man zelf dat ook niet zo leuk leek te vinden. Hij snoof even en keek via het raampje naar buiten. Hij wilde dit helemaal niet. Hij had allemaal negatieve verhalen over die Rowan gehoord, en hij zou echt niet naar hem luisteren, of aardig tegen hem doen. Zelfs die vader van Lincoln leek hem nog aardiger. Hij begreep er eigenlijk niets meer van. Die vader van Lincoln was dus blijkbaar ook van de politie. Hij schudde zijn hoofd even, en sloot daarna zijn ogen. Zijn hoofd klopte door de klappen die hij van Lincoln gehad had, maar op dit moment was hij niet echt boos meer op Lincoln. Hij zat met zijn hoofd bij heel andere dingen. Toen de auto opeens stopte, en die man uit stapte, deed hij hetzelfde, en volgde hij hem. Hij moest aardig snel lopen, die man leek nogal haast te hebben. Hij keek naar het gebouw, en hij zag dat het een hotel was. Hij had eigenlijk iets van een huis verwacht. Hij wilde een gemene opmerking maken, maar hij zag de boze blik van Rowan, dus hij zei helemaal niets, en liep gewoon op hoog tempo met hem mee. Eenmaal boven in het hotel stopte hij voor de deur, die Rowan openmaakte, en daarna stapte hij naar binnen. Hij zei nog steeds niets, hij was bang voor de reactie die daar op zou komen. Hoe kon het nou dat hij nu opeens samen moest wonen met zijn vader? Met die klootzak? En die gast werkte nog bij de politie ook. En waarschijnlijk nog een hogere functie ook, aan zijn kleding te zien. Hij schudde zijn hoofd en vloekte binnensmonds. Zijn taalgebruik was nogal erg, en ook had Leroy een strafblad. Niet echt een voorbeeldige zoon van een politieman. Hij vroeg zich af wat er ging gebeuren als die Rowan daar achter kwam, maar daar wilde hij nog niet over nadenken. Die gast moest niet denken dat hij zijn leven ging veranderen omdat zijn biologische vader toevallig bij de politie werkte. Hij veranderde helemaal niets. Sterker nog, misschien ging hij nog wel meer criminele dingen doen. Hij zag het toch allemaal niet zitten hier.

Steven Smith

Wat hij hoorde van de agent verbaasde hem net zo erg als bij Rowan. Steven keek even beduusd naar Rowan en trok zijn wenkbrauwen op. Echter reageerde Rowan meteen weer aangebrand en prikkelbaar, zoals eigenlijk ook wel te verwachten viel voor zijn doen.
"Kom op man, Rivers. Neem het zoals het is. Bekijk het positief.." mompelde hij zacht, maar blijkbaar werd er niet naar hem geluisterd want Rowan vloog de agent meteen al aan. Alsof die arme jongen er wat aan kon doen. Steven zuchtte even teleurgesteld en stapte naar Rowan toe. Hij trok Rowan weg van de agent en keek hem even kort woedend aan. Hij mocht dan een goede vríend zijn, maar hij moest zich wel aan de regels houden.
"Als je nog één keer met je poten aan mijn mannen komt, kan je een andere baan gaan zoeken," siste Steven. Daarna keek hij naar Lincoln, die tegen de muur aan gedrukt stond en één onzekere houding aangenomen had.
"Kom, jongen. Wij gaan naar huis. Hier heb ik geen tijd voor," bromde Steven. Hij pakte Lincolns schouder vast en duwde hem voorzichtig voor zich uit het kantoortje uit. Zijn hoofd bonkte en steken trokken door zijn rug, maar hij vertrok geen spier.

Rowan Rivers

Hij kreeg bijna geen lucht meer, het voelde alsof zijn keel dichtgeknepen werd. Hij keek nu weer naar Leroy, en hij hoorde wat Steven aan de jongen vroeg. Die keek daardoor weg van Rowan, om naar Steven te kijken. 'Ik...' Begon de jongen nu zacht. 'Ik...' Zei hij nog eens, maar voor hij zijn zin af kon maken onderbrak Rowan hem. 'Ga weg hier, je hebt hier niets te zoeken,' zei hij kort en duidelijk wat van slag, waardoor de jongen hem weer aankeek. Die draaide zich weer om, en liep weg. Rowan trilde nog erger en keek naar Steven. 'Kom, we gaan echt....' Mompelde hij nu zacht en met trillende stem. Hij wilde zo snel mogelijk weg hier. Hij liep richting de deur en stapte het kantoor uit, toen er opeens een agent voor hem verscheen. De agent keek van hem naar Steven, en leek niet te weten wat hij moest zeggen. 'Wat?' Vroeg Rowan nu dus ook snauwend aan de man, en die keek nu van hem naar Steven. 'We.... We.... Hebben de naam van die jongen door de database gehaald... En we hebben hadden zijn DNA al... En... Nu blijkt....' De stem van de man stierf weg, en hij keek weer naar Rowan, die nu helemaal lijkbleek was, en daarna richtte hij zich weer op Steven. 'Het... Het komt overheen met... Het DNA van... Van... Hoofdinspecteur Rivers...' Sprak de agent aarzelend. Rowan zei en paar seconde niets. 'Dat is een vergissing.... Dat moet een vergissing zijn.... ' sprak hij nu zacht en met trillende stem. De agent keek hem aan en schudde zijn hoofd. 'Dan... Is het vast... Verre familie...' Mompelde Rowan nu snel. 'Nou, eh.. Nee... Hij... Is uw zoon..' Mompelde de agent nu aarzelend, en Rowan keek woest op. 'Dat is godverdomme een vergissing! Je hebt een fout gemaakt! Dit is niet waar!' Schreeuwde hij nu opeens. Hij was woest, maar dat kwam misschien wel door dit nogal heftige nieuws. Hij keek de agent woest aan, en hij stapte naar hem toe, en greep zijn kraag vast. Met woede kon hij gewoon niet erg goed omgaan, en het ging nog steeds gewoon niet goed met hem geestelijk gezien, en dat kwam nu even naar boven. 'Zeg me godverdomme dat dit een fout is!' Schreeuwde hij nu naar de agent, die hem angstig aankeek.

Steven Smith

Hij kreunde gedempt en nam het water aan dat Lincoln voor hem had gehaald. Hij nam een paar slokken en zette het bekertje daarna naast zich op de grond. Toen de deur open ging en. Rowan binnenstapte keek Steven even op. Rowan zei dat ze weg gingen, naar het hotel dus. Steven knikte, dat vond hij geen slecht idee. Werken ging nu toch niet echt. Toen Rowan echterr het woord EHBO uitsprak, schudde Steven wild zijn hoofd.
"No way, ik ga niet dood of zo!" sprak hij tegenwerkend. "Ik heb niets.. Alleen wat oververmoeid," zei hij nu gedempt, al wist hij haast wel zeker dat dat niet het enige was. "Geen EHBO.." mompelde hij nog eens zacht. Daarna trok hij zich ietwat moeizaam omhoog van de grond, met behulp van Lincoln, en trok hij zijn nette jasje recht. Zijn gezicht zag nogsteeds redelijk wit. Hij stapte wankel naar zijn bureau, haalde een aantal paracetamollen uit het doosje en slikte die met het laatste restje water in. Daarna keen hij achterom naar de geluiden die hij hoorde. Die jongen, Leroy, was er ook opeens. Steven trok zijn wenkbrauwen iets op.
"Wat moet je hier?" bromde hij redelijk kortaf. Lincoln keek fel naar Leroy en hield hem duidelijk in de gaten.

Rowan Rivers - Leroy Rivers

Eenmaal in de wc keek hij naar zichzelf. Zijn gezicht was wat bleek en ingevallen, en er stond zweet op zijn voorhoofd. Hij voelde zich ook gewoon niet goed nu. Hij dronk wat water, en hij keek op toen er iemand binnenkwam. Hij werd ietwat raar aangekeken, waardoor hij direct wegliep, de gang op. Daar zag hij nog net Lincoln de kamer van Steven ingaan, nogal gehaast. Hij keek raar naar de deur, om daarna zelf ook richting de kamer van Steven te lopen, wel wat rustiger. Zonder te kloppen trok hij de deur open, en hij zag Steven op de grond zitten. Het duurde een seconde totdat hij door had dat hij blijkbaar out was gegaan. 'Steven...' zei hij zacht, en daarna keek hij even naar Lincoln. 'We gaan,' zei hij daarna, waarbij het duidelijk was dat hij geen tegenspraak wilde. 'En ik rij met je langs de ehbo,' voegde hij er aan toe, dit keer gericht op Steven. Hij stak zijn hand uit, om hem overeind te helpen. 'Dit kan toch niet meer?' vroeg hij daarna. 'Je moet inzien dat je niet een of andere god bent. Je moet om je eigen lichaam denken Steven...' sprak hij nu, en hij zuchtte even. Hij besloot het er verder even niet over te hebben, nu Lincoln er bij was. Hij wilde de jongen niet overbezorgd maken, en hij wist dat Steven dat ook liever niet had. Hij wilde Steven net overeind helpen toen hij achter zich geluiden hoorden. Hij keek om, en zag dat er wat agenten in de deuropening stonden. 'Er is niets aan de hand, gewoon doorgaan met werken,' zei hij nu, direct een stuk botter. Ze verdwenen direct, en Rowan keek weer naar Steven. 'Kom ....' sprak hij nu tegen zijn vriend, wel wat aardiger dan hij net had geklonken. Opnieuw hoorde hij geluiden, en hij draaide zich om. 'Had ik niet gezegd dat-,' begon hij nu boos, maar toen hij zag wie er stond keek hij raar op. Het was leroy. Zonder die pleegouders. Wat deed hij nou hier? 'Hoe heet jij?' vroeg de jongen opeens aan hem, en Rowan keek hem raar aan. Hij voelde zich spontaan nog misselijker worden. Hij gaf geen antwoord. Hij zag Leroy naar Lincoln kijken, eerst fel, maar daarna keek hij alleen maar weer naar Rowan. 'Hoe heet je?' vroeg hij nog eens, en opnieuw gaf hij geen antwoord. 'Mijn ouders zeggen dat je Rivers heet...' zei hij nu opeens, en Rowan voelde hoe hij iets begon te trillen, al probeerde hij er sterk en zakelijk uit te blijven zien. 'Kom Steven, weg gaan...' sprak hij nu zacht, en hij deed alsof hij de jongen niet hoorde, en hij draaide zich weer naar Steven. 'Ben jij Rowan?' vroeg de jongen nu opeens, en nu bleef Rowan ijzig stil staan. De misselijkheid werd enorm groot, en hij haalde langzaam adem. Toch hielp dat totaal niets.

Steven Smith ~ Lincoln Smith

Steven liep samen met Lincoln naar de ingang van het bureau. Meteen kwamen er een paar agenten naar hem toestormen over nieuws van zaken en dat soort dingen. Steven gaf wat korte antwoorden en keerde zich toen tot Rowan, die zei dat hij zich niet zo goed voelde en vroeg of hij met Steven mee terug naar huis kon rijden.
"Prima," sprak Steven kort, waarna hij het bureau in wilde lopen, maar dit keer stopte omdat hij werd aangesproken door die Leroy en zijn pleegouders. Steven glimlachte vriendelijk en zakelijk en keek even op de jongen neer.
"U kunt hier naar binnen gaan, naar links gaan en dan de eerste deur rechts. Daar is een verhoorkamer. Jullie kunnen daar wachten tot ik een van mijn werknemers naar jullie toe stuur," zei Steven. Hij hield de klapdeuren voor Leroy en zijn pleegouders open en keek naar Lincoln, die met een vies gezicht naar Leroy staarde. Daarna liep hij door naar zijn kantoortje, gevolgd door Lincoln. Lincoln wist de weg al aardig op het bureau, dus de jongen sloeg eerder af en liep naar het frisdrankautomaat, waar hij een blikje cola uit haalde. Daarna liep hij ook naar het kantoortje van zijn vader toe en stapte daar binnen, om de deur achter zich te sluiten.
"Hoe laat gaan we naar huis?" vroeg Lincoln, zonder op te kijken naar zijn vader. Hij plofte gewoon neer op de bank en nam een paar grote slokken van de cola. Pas toen Steven niet reageerde op zijn vraag keek hij op. Gelijk zette Lincoln het blikje cola op de leuning van de bank en sprong hij overeind. Zijn vader stond wit weggetrokken bij de kast, rechts in de hoek van het kantoortje. Hij had de deur van de kast stevig vast en had zijn ogen gesloten. Het leek net of hij elk moment door zijn benen kon gaan zakken.
"Pap?" vroeg Lincoln nu voorzichtig. Hij stapte dichterbij. "Gaat het wel?" Hij stapte nu helemaal naar zijn vader toe en keek hem aan, al keek Steven niet terug.
"Ja.. Het gaat wel.." reageerde Steven mompelend. Hij opende zijn ogen een klein beetje en keek naar zijn zoon. Daarna trok er een enorme steek van pijn door hem heen en kneep hij zijn ogen weer dicht. Geen drie seconden daarna zakte hij als een slappe pop op de grond.
"Pap!" reageerde Lincoln geschrokken. De jongen sprong naar voren en knielde bij zijn vader neer. "Pap.. Reageer alsjeblieft..." smeekte hij zacht. Maar hij kreeg geen reactie.
Pas na een paar minuten leek Steven weer een beetje bij te komen. Hij keek moeizaam om zich heen en kwam kreunend iets overeind.
"Wat heb je, pap?" vroeg Lincoln gelijk. "Moet ik een ambulance bellen?" Steven schudde gelijk zijn hoofd. "Ik heb niets. Gewoon over vermoeid denk ik. En nee, geen ambulance.." Hij kreunde nog eens gedempt en bleef op de grond zitten.
"Ik.. Ik haal wel wat water voor je.." zei Lincoln zacht. Hij sprong meteen op en rende het kantoortje uit. Naar het koffiezetapparaat was een kraan. Lincoln pakte een plastic bekertje en vulde die met water, waarna hij terug naar het kantoortje beende. Een aantal agenten keken hem verbaasd en wantrouwend na, omdat hij zo gehaast deed.

Rowan Rivers

Hij hoorde wat Lincoln over Leroy vertelde, en hij ademde langzaam in. Hij begreep niet wat er zo opeens met hem aan de hand was. Waarom maakte hij zich zo druk om die jongen? Hij hoorde wat Steven nu zei, en hij zuchtte even. 'Je hebt gelijk, laat ook maar zitten. Ik laat iemand anders dat gesprek wel doen...' Zei hij nu. Misschien was het maar beter als hij zich helemaal niet meer met die jongen bemoeide. Hij had er een slecht gevoel bij, al wist hij niet hoe dat kwam. Hij wreef met zijn hand langs zijn voorhoofd, die klam van het zweet was. Hij voelde zich ook flink draaierig. Toen hij uit de auto stapte greep hij zich even vast aan het portier, en sloot hij zijn ogen een seconde, om daarna mee te lopen het bureau in. 'Steven... Ga jij zo naar huis? Zou ik dan met jou mee kunnen rijden? Ik voel me niet zo lekker....' Vroeg hij nu zacht aan Steven. Dat was bijzonder, hij gaf nooit toe dat hij zich niet goed voelde. Steven en hij begonnen meestal rond dezelfde tijden, maar omdat ze altijd veel verschillende afspraken hadden, en omdat Rowan nu af en toe naar het andere bureau moest, reden ze meestal in hun eigen auto. Maar hij kon morgenochtend wel met Steven meerijden, dan kon hij zijn auto hier laten staan. Hij hoorde de deur achter zich opengaan, en hij draaide zich om. Hij zag dat het die Leroy was, met zijn pleegouders, en direct werd hij nog misselijker. Ze liepen naar Rowan en Steven toe, maar Rowan draaide zich om, en liep snel zonder iets te zeggen naar de wc toe.