Police Life

Andrea Penoyer

Ze klemde zich werkelijk aan Rowan vast, alsof ze niet zelf kon lopen. Een aantal agenten keken een beetje verbaasd op, maar niemand reageerde. Langzaam liep Andrea met Rowan mee naar de auto, en stapte in. Haar ogen stonden droevig en zo voelde ze zich ook. Ze voelde zich enorm schuldig over Jiska. Een ding wist ze haast zeker: Ze wilde ontslag indienen. Dit ging ze nooit meer volhouden. Het was slopend en enorm zwaar. Ze dacht niet dat ze dit nog lang vol kon houden.
Trillend zat ze in de auto. Tranen stonden in haar ogen maar liepen nog niet over haar wangen. Ze snikte zachtjes. "Ik had beter op moeten letten.." snikte ze zacht. Ze staarde uit het zijraam en zag dat er een groepje agenten om Jiska heen zaten. Drie andere agenten stonden bij het paard van Jiska. Één iemand had Amazing opgevangen en leidde haar nu een trailer in. "Ik.. Ik deed niets.. Ze lag daar en.. En ik deed niets.." mompelde Andrea nog zachtjes en binnensmonds. Ze leunde met haar hoofd tegen het zijraam en probeerde haar ademhaling weer een beetje onder controle te krijgen, wat moeilijker ging dan verwacht. De vreselijke beelden bleven haar maar lastig vallen en ze bleef zichzelf maar kwalijk nemen dat ze niets had gedaan toen Jiska daar had gelegen. Ze was op ongeveer twee meter afstand blijven staan en had niets meer gedaan dan kijken. Ze was niet naar haar toe gegaan en had niet gekeken hoe ze er aan toe was geweest. Ze had niets gedaan om ervoor te zorgen dat Jiska het iets makkelijker kreeg. En dat vond ze vreselijk. Als Jiska zou overlijden, zou ze dat zichzelf nooit meer vergeven.

Rowan Rivers

Andrea leek iets te willen zeggen, maar het was duidelijk dat ze te emotioneel was om te praten. Hij begreep het wel. Toen ze zich aan hem vast klemde slikte hij even, en sloeg hij zijn armen helemaal om haar heen. 'Rustig maar... het is al goed...' sprak hij rustig en voorzichtig tegen haar. Hij keek om zich heen, maar hij vond het niet nodig om hier nu bij te gaan staan om de boel in de gaten te houden. Ze hadden zijn hulp op dit moment niet nodig. Andrea had zijn hulp nu harder nodig, en hij vond het zelf ook wel even fijn om bij haar te zijn. 'Kom mee... Ze hebben ons niet meer nodig hier... we gaan naar het bureau...' zei hij nu zacht tegen haar. Er werd wel voor Amazing gezorgd, en meer konden ze hier nu toch niet doen. Hij trok Andrea eigenlijk al mee richting zijn auto, hij hield haar dicht tegen zijn lichaam aan, en hij hield zijn armen om haar heen geslagen. Eenmaal bij de auto liet hij haar los, en glimlachte hij heel even naar haar. Het was meer om haar wat steun te geven, want echt vrolijk was hij op dit moment niet. Wat er gebeurd was, was niet echt iets om vrolijk en blij om te zijn. Hij haalde een hand door zijn zwarte haren, en hij opende de deur. 'Kom...'zei hij nog eens zacht tegen haar, en hij hield de deur voor haar open, om daarna naar zijn eigen deur te lopen, en te gaan zitten. Hij keek opzij naar haar, en hij pakte haar hand vast. 'Ik hou van je,' zei hij zachtjes, en daarna boog hij naar haar toe, en drukte hij zijn lippen op die van haar. Hij nam wel direct weer wat afstand, hij wist niet of ze dit wel wilde op dit moment, en hij wilde geen dingen doen die Andrea niet echt wilde. Dat had hij al vaak genoeg gedaan in zijn leven.

Andrea Penoyer

Poep. Het ging allemaal heel erg snel. Ze had niet echt meer door wat er allemaal gebeurde. Het enige wat ze echt besefte, was dat Jiska voor haar op de grond lag, buiten bewustzijn en hevig bloedend. Een paar meter verderop strompelde het witte paard moeizaam weg op drie benen. Andrea wist dat ze iets moest doen. Jiska helpen en het paard vangen. Een ambulance bellen. Maar ze deed niks. Ze kon niks. Ze leek vast te staan. Beelden en geluiden gingen door haar hoofd, beelden en geluiden van vroeger. Beelden van Amazing, toen haar merrie er zo slecht aan toe was geweest. Beelden van allerlei andere vreselijke dingen die Andrea maar niet kon vergeten. Ze kon zichzelf wel vervloeken dat ze niets deed, Jiska vocht misschien wel voor haar leven nu, en zij deed niets. Helemaal niets.
Toen er een harde knal klonk, vergrootte Andrea's ogen van angst en keek ze opzij. Een van de overvallers zakte dood neer op de grond. Langzaam keek Andrea de andere kant op. Daar stond Rowan, met zijn revolver in zijn handen. Andrea haalde even diep adem en zag dat Rowan naar haar toe kwam lopen. Toen haar werd gevraag of ze gewond was, schudde ze langzaam haar hoofd. Een traan liep over haar wang naar beneden. Ze voelde zich vreselijk. Ze had niks gedaan. Ze had Jiska beter in de gaten moeten houden. Verdomme!
Verslagen liet ze zich in Rowan's armen vallen. Ze snikte zachtjes, maar huilde nog niet echt. Ze wilde zich niet zo zwak opstellen in het bijzijn van andere agenten en collega's. Al had ze dat wel al vaak genoeg gedaan.
"Ik.." begon ze zacht en trillerig, maar meer woorden kreeg ze niet over haar lippen. Trillend klemde ze zich vast aan Rowan's gespierde lichaam.

Rowan Rivers

Hij was erg snel bij de bank, maar daar was niemand. Toch was het redelijk makkelijk te bedenken waar hij heen moest, omdat er hier niet veel plekken waren om te vluchten hij reed een straat in, en sprong uit zijn auto. Hij hoorde de sirenes in de buurt, maar hij was zeker niet van plan te wachten. Hij greep met trillende hand zijn revolver vast, en hij begon te rennen. Hij zag al vrij snel waar hij heen moest, en hoe dichterbij hij kwam, hoe beter hij zag hoe ernstig het was. Hij bleef even stil staan en pakte zijn porto. 'Ik heb met spoed een ambulance nodig,' gaf hij door, en daarna kwam hij dichterbij. Hij zag deuren van de auto openvliegen, en hij keek naar Andrea, en daarna naar de andere agente. Dat zag er niet goed uit. Helemaal niet zelfs. 'Blijven staan! Laat jullie wapens vallen! Nu!' Zei hij duidelijk en kalm. Ondanks dat zijn wapen trilde in zijn hand, klonk zijn stem kalm. Toch leken de mannen niet van plan te zijn nu op te geven. 'Laatste waarschuwing! Laat die wapens vallen!' Schreeuwde hij nu dwingender. Hij legde zijn vinger rond de trekker, en hij hoorde achter zich auto's stoppen. Versterking, gelukkig. Hij wilde schieten, eigenlijk als waarschuwingsschot, en hij schoot ook. Toen de kogel zich recht door de borstkas van de man boorde schrok hij daar van. De man zakte op de grond, en was natuurlijk direct dood. De andere mannen raakten in paniek, maar nu kwamen daar agenten op af. Hij bleef nog steeds verbaast staan. Hij had op de grond willen schieten. Hij stond nog steeds met zijn revolver in zijn hand, en hij besloot te doen alsof hij die man had willen raken. Alsof hij niet vreselijk gemist had. Hij stopte zijn revolver weg, en hij streek zijn nette zwarte jasje recht. Daarna ging hij heel snel naar Andrea. Hij keek nog eens naar de agente op de grond, en daarna naar Andrea. 'Andrea... Ben je gewond?' Vroeg hij zacht, en wat aarzelend sloeg hij zijn arm beschermend om haar heen. 'Rustig maar... Ik ben bij je nu...' Zei hij kalm, al voelde hij zich het tegenovergestelde. Hij hoorde zijn mobiel gaan, en hij wist dat het het OM was, maar daar had hij geen zin in, dus nam hij niet op. Hij streek nu voorzichtig met zijn hand over de rug van Andrea heen.

Andrea Penoyer

In volle galop schoot Amazing over straat. Ze leek steeds dichterbij de overvallers te komen. Het zou niet lang meer duren voor ze die gasten in zou halen. Ze haalde even diep adem en dreef Amazing nog wat aan. Achter haar hoorde ze dat Jiska het nog aardig bijhield op haar paard.
"Shit.." mompelde ze zacht, toen ze voor haar zag hoe de mannen in een donkerblauwe auto stapten. Een auto zou ze nooit in kunnen halen met Amazing. Ze hield de merrie in, en liet het dier stilstaan, midden op de weg. Jiska arriveerde een paar seconden later en ging naast Andrea staan. Andrea glimlachte even waterig naar haar collega en keek toen weer voor haar uit. Blijkbaar was deze straat dood lopend, want de mannen reden niet weg, de auto keerde om. De koplampen van de wagen schenen nu recht in haar ogen. Amazing schraapte met haar hoef onrustig over de grond en schudde met haar hoofd. Ze dribbelde op haar plaats en haar oren draaiden alle kanten op. Misschien was Amazing door alle omstandigheden wel niet meer echt een geschikt paard voor de politie, maar daar wilde Andrea niet aan denken. Ze wilde geen ander paard.
"Laat ze er niet door. Ze kunnen nergens anders heen.. Er zal zo wel versterking komen.." sprak ze zachtjes naar Jiska. De jonge vrouw zag er ook gespannen uit. Andrea haalde even diep adem en staarde naar de auto voor haar. Er viel een pijnlijke stilte, maar die werd al snel door de piepende banden van de auto doorbroken. Het ging ongelofelijk snel. Andrea had geen tijd om te reageren. Haar reactievermogen was niet zo snel meer als voorheen. Er klonk hoefgetrappel: Amazing deinsde achteruit. Daarna klonk er een vreselijke klap. Glasgerinkel. Een pijnlijke hinnik die door merg en been ging. Amazing snoof luid, maakte een rare sprong opzij en gooide haar hoofd in de lucht. De merrie gooide haar voorbenen hoog de lucht in en toen ze met alle vier haar benen weer op de grond stond sprong ze weg. Haar hoefijzers schraapten over de grond, door de regenval van de afgelopen dagen was de grond vrij glad. De merrie pakte het bit tussen haar kiezen en probeerde weg te rennen, maar Andrea trok uit alle macht aan de teugels om Amazing te laten blijven waar ze was. De merrie snoof nerveus en gleed met haar achterbenen haast uit op de gladde ondergrond. Andrea voerde de druk op de teugels nog iets meer op en wist Amazing wonder boven wonder stil te zetten. Gelijk steeg ze van het paard af en keek ze naar achteren, naar de plek waar Jiska had gestaan met haar paard. Haar gezicht kleurde meteen lijkbleek en beelden uit het verleden schoten door haar hoofd. Ze voelde zich draaierig worden en schuifelde langzaam naar voren. Tranen prikten in haar ogen en haar ademhaling stokte in haar keel.
"J-Jiska..?" stamelde ze zacht en haperig. Maar ze kreeg geen antwoord.

Rowan Rivers

Hij stond nu op, schoof zijn stoel aan, en liep zijn kantoor uit, richting de koffie automaat. Hij was zich niet bewust van wat zich afspeelde bij de bank nu, hij bleef er rustig onder, omdat het voor hem niet zo bijzonder was op dit moment. Logisch ook, aangezien een overval niet enorm bijzonder was. Toen er een agent langs hem liep hield hij die tegen. 'Kan je mij iets vertellen over die overval?' vroeg hij nu. 'Welk team is er heen?' vroeg hij nu, en de man keek hem raar aan. 'Hoeveel mensen zijn er heen?' vroeg Rowan nu, om zijn vraag iets te verduidelijken. Blijkbaar begreep de agent hem niet. 'Welk team?' herhaalde de agent nu, en Rowan keek hem raar aan. Was dat zo'n gekke vraag? 'Ik geloof alleen twee agenten die toevallig in de buurt waren... die vervanger van Smith ging er van uit dat jij wel versterking zou regelen, geloof ik....' zei de agent, en nu keek Rowan nog meer geschrokken. 'Oh...' zei hij daarna zacht, en direct draaide hij zich om. Zulk soort dingen mochten niet vaker gaan gebeuren. Hij had helemaal niet meegekregen dat hij dat moest regelen. Dat had die vrouw van het OM ook helemaal niet laten weten. Hij stormde zijn kantoor binnen, en hij ademde langzaam in. Daarna belde hij opnieuw naar de meldkamer. 'Welke agenten zijn ter plaatse?' vroeg hij snel en gehaast. 'Ehm, een nieuwe agente.... Ik geloof dat ze Jiska heet.... en agent Penoyer,' kreeg hij te horen, en nu schrok hij al helemaal. Waarom werd hem verdomme nooit iets verteld? Hij hing op zonder verder iets te zeggen, en hij pakte zijn porto. 'Ik wil 3 eenheden naar de overval bij de bank,' zei hij direct, vrij kalm. Niemand hoefde te merken dat hij zich niet zo kalm voelde. 'Met spoed,' voegde hij er wel nog naar toe, en daarna stopte hij zijn porto weg, en rende hij zijn kantoor uit. Hij rende direct het bureau uit, naar zijn auto. Het OM ging vast weer zeiken dat hij weg ging bij het bureau, maar dat moest dan maar even. Andrea was belangrijker. Hij sprong in zijn auto, en hij zette zijn navigatie en GPS aan, om direct richting de bank te rijden, veel te hard en te gevaarlijk, waardoor hij maar besloot zijn zwaailicht op het dak te zetten, zodat hij door kon rijden.

Andrea Penoyer

Langzaam stapte ze richting de ingang van de bank. Haar wapen trillend voor haar uit gestoken. Haar handen trilden enorm erg en ze ademde zwaar. Haar hart bonsde in haar keel en ze voelde adrenaline door haar aderen pompen. Ze hoopte dat er snel versterking zou komen, en ze hoopte dat alles gewoon goed verliep.
Blijkbaar waren ze al aan de redelijk late kant, want toen Andrea twee meter van de ingang verwijderd was, vloog de deur open. Drie gewapende mannen stapten naar buiten, even later volgde een vierde, die enorme zakken geld meedroeg. Iets verschrikt stapte Andrea iets achteruit, even leek ze niet meer te weten wat ze moest doen.
"Politie!" riep ze toen hard. Ze richtte haar wapen op de voorste man. "Laat jullie wapens vallen..!" riep ze hierna. Ze bleef haar wapen om en om op alle mannen richten, maar die leken niet onder de indruk van één agent. Een vróuwelijke agent. Of eigenlijk twee, maar Jiska stond met de paarden en leek ook niet veel te durven. Andrea voelde de moed in haar schoenen zakken en moest moeite doen niet onzeker te gaan kijken. Ze bleef op de mannen richten. Maar die stapten gewoon naar voren, duwde haar aan de kant en begonnen weg te rennen. Andrea wist met moeite overeind te blijven staan door de duw en keek toen om naar Jiska.
"Er achteraan!" sprak ze toen luid. Waarom was ze toch met Jiska hierheen gestuurd? Hoe weinig ervaring had die gast? Ze slikte even moeizaam, voor ze op Amazing klom en de overvallers achterna ging.

Rowan Rivers

Hij was een stukje gaan lopen, omdat hij gek werd van zichzelf. Van alles. Van die hele tyfus situatie. Nu liep hij het bureau weer binnen, en kwam er direct weer iemand naar hem toe, van het OM. Hoe kon het ook anders. 'Rivers! Waar hing je nu weer uit?! Niemand kan op jou rekenen als het nodig is!' hoorde hij, en hij snoof even, maar zei niets. Hij ging geen enorme ruzie uitlokken. 'Als Smith er niet is om achter jou aan te zitten doe je helemaal niets he, alleen maar de hele dag luieren,' zei ze nu, en nu ging ze een stap te ver. 'Wat een bullshit. Ik werk enorm hard, ik heb nog nooit zo hard gewerkt als de afgelopen dagen,' bracht hij er tegen in. 'Hm, dat zal dan wel,' zei ze nu tegen hem. 'In iedergeval was je er niet toen er een melding binnenkwam over een overval bij de bank,' zei ze nu, en nu keek hij toch wat verschrikt op. Hij had er inderdaad moeten zijn. Maarja, hij was ook niet gebeld ofzo. 'Zijn er al mensen heen?' vroeg hij direct, en ook meteen heel zakelijk. 'Ja ja, dat is allang geregeld, omdat jij er niet was om dat te doen,' wreef de vrouw er nog even in, en hij zuchtte. 'Het is duidelijk,' mompelde hij daarna nors, en hij liep langs haar naar zijn kantoor, om de deur daar achter zich te sluiten. Hij werd gek van dat mens. Ze werkte enorm op zijn zenuwen, en dat was iets waar hij niet tegen kon. 'En nu zorg je dat ik op je kan rekenen, Rivers, of je mag een andere baan gaan zoeken!' hoorde hij nog door de gang galmen, en hij vloekte. Takkewijf was het ook. Ze wist altijd precies de gemene en gevoelige dingen te zeggen. Altijd maar dreigen met fucking ontslag. Hij sloeg het dossier weer open en hij las de eerste paar pagina's, maar hij kon zich opnieuw niet goed concentreren. Hij wilde meer weten over Leroy en Lincoln, en over die overval nu. Hij pakte de telefoon, en hij belde naar de meldkamer, om te horen wat er bekend was van die overval. Niet veel, werd snel duidelijk. Hij vroeg niet wie er naar de bank toe was, omdat het helemaal niet logisch was om dat te vragen. Hij vroeg nooit wie er ergens naar toe waren, dat was ook niet nodig. Hij stond er niet bij stil dat het ook wel eens Andrea kon zijn, hij had enorm veel dingen aan zijn hoofd, en daarom drong het niet eens echt tot hem door dat Andrea natuurlijk ook weer aan het werk was. Hij had het zelf gewoon zo druk dat dat soort dingen langs hem heen gingen.

Andrea Penoyer

Ze was alweer een tijdje aan het werk, waardoor het stukken beter met haar leek te gaan. Ze had door haar werk veel afleiding nu en dat was goed. Amazing Farlow was ook blij weer te kunnen 'werken' en was af en toe nog een beetje aan de wilde kant.
Nu reed Andrea samen met haar collega Jiska door de woonwijken. Het was tot nu toe een rustige dag en ze mochten gewoon een beetje rond patrouilleren. Amazing was redelijk druk en schrok af en toe van dingen waar de merrie gewoon tegen hoorde te kunnen, maar echt er vandoor ging de merrie niet. Het paard van Jiska, Luna, was heel braaf en was juist af en toe niet vooruit te branden.
Andrea en Jiska reden net weer terug richting het bureau, voor ze een melding kregen van een overval bij een bank. Andrea stribbelde nog even kort tegen dat ze aan had gegeven dat ze nog even geen heftige dingen wilde, maar de vervanger van Steven zei dat het niet heftig zou worden en dat ze er maar gewoon heen moesten gaan. Andrea zuchtte even gespannen, keek opzij naar Jiska, waarna ze Amazing aandreef en wegdraafde, om een paar seconden later aan te galopperen. Jiska volgde haar met Luna, maar de witte merrie had er niet zo veel zin in. Andrea probeerde Amazing een beetje in te houden, aangezien ze Jiska niet alleen wilde laten. De vierentwintig jarige vrouw werkte namelijk nog niet heel lang bij de politie, dus Andrea vond het ongeplaatst om haar alleen achter te laten.
Eenmaal voor de bank, liet Andrea Amazing remmen en sprong ze van de merrie af. Ze wist niet of die vervanger van Steven er rekening mee had gehouden dat er altijd iemand bij de paarden moest blijven, dus dat er eigenlijk maar één iemand van hun naar binnen kon.
"Ik ga wel naar binnen," stelde Andrea voor. Ze klopte Amazing even op haar hals en overhandigde de teugels van de merrie toen aan Jiska.

Leroy Rivers

Hij werd op ruwe manier de hut in geduwd, maar hij bleef wild tegen stribbelen. 'Klootzak! Laat mij los! Laat mij gaan!' Schreeuwde hij woest, maar het had geen nut. Hij probeerde te trappen en te slaan, maar niets hielp. Pas toen hij een paar harde klappen in zijn gezicht kreeg, en hij bloed over zijn hoofd voelde lopen, kalmeerde hij iets. Of verloor hij eigenlijk kracht waardoor hij niet meer tegen stribbelde. Pas toen hij iemand hoorde schreeuwen, waarvan hij wist dat het Lincoln was, begon hij weer te vechten tegen de man die hem vast had. 'Wat doen jullie met hem?! Wat is dit voor onzin...' Bracht hij wanhopig uit. Hij was dit niet gewend, hij had niet eens gedacht dat deze dingen echt gebeurden. Het was verschrikkelijk, en het kwam heel erg hard bij hem aan. 'Oh, wil je naar je vriendje toe?' Vroeg de man op gemene toon, en hij werd weer uit de hut gesleurd. Hij zag niet veel, en het was vrij wazig, maar toen de man stoptte keek hij op. Hij zag het lichaam van Lincoln, maar wat hij zag was verschrikkelijk. Echt verschrikkelijk. Hij moest kokhalzen, en hij begon weer naar de man uit te halen. 'Jij bent wel een drukte maker he... Moeten we jou ook zo gaan behandelen? Vroeg de man op gemene toon. 'Help Lincoln... Help hem nou....' Schreeuwde hij, maar de man lachtte hem uit. Opnieuw begon Leroy uit te halen naar de man. 'En nu is het klaar...' Hoorde hij opeens, en uit het niets kreeg hij een harde klap op zijn hoofd, en zakte hij door zijn benen. Direct werd het zward voor zijn ogen.

Lincoln Smith

Hij werd ruw achteruit getrokken, terug naar de plek waar hij ontsnapt was. Terug bij af. Lincoln probeerde niet eens meer los te komen, hij deed niet meer zijn best om vrij te komen. Hij wist toch dat het hem onmogelijk meer zou lukken. Hij had één kans gehad, en die was nu verprutst.
Verslagen liet hij zich meetrekken naar de stalen paal midden op het 'veld'. Hij werd misselijker en misselijker. Hoe dichter hij bij die paal kwam, hoe misselijker hij werd. Waarschijnlijk door de gedachten wat daar allemaal gebeurd was. Bij die paal waren mensen dagenlang vastgebonden, uitgehongerd, uitgedroogd. Er waren mensen doodgeslagen, doodgeschoten, opgehangen.. Lincoln had er genoeg van gezien, en had er zelf ook al één keer eerder gestaan.
"Je weet wat er gebeurd hè, als meneertje ontsnapt," bromde een van de mannen mopperig. Hij bond Lincoln's polsen bij elkaar met dik, stevig touw en maakte dat stevig vast aan de paal. Daarna schopte hij in Lincoln's knieholtes, zodat Lincoln door zijn knieën zakte en zo bleef zitten. Zijn shirt werd zonder twijfel kapot gescheurd en aan de kant gesmeten. Zijn rug zat onder de littekens en oude wonden. Allemaal soort strepen. Duidelijk door een zweep. Wat nu dus ook ging gebeuren, want een andere man kwam aanlopen met een enorm lange, zwarte zweep. Lincoln kneep zijn ogen dicht. Zijn rug zag er al niet uit, kon het nog erger? Tranen sprongen al in zijn ogen voor het eerste slag zijn rug raakte. De zweep liet een vuurrode streep achter op Lincoln's rug. De jongen sloot zijn ogen en klemde zijn kaken op elkaar. De volgende slagen volgden, het leek alsof zijn hele rug in de brand stond en open gereten werd. De zweep kletste keer op keer tegen zijn rug, tot bloedens aan toe. Op een gegeven moment begon Lincoln te schreeuwen van de pijn. Tranen liepen over zijn wangen en hij trilde van de kou en van de pijn. De stromende regen liet zijn rug wat koelen, maar echt hielp het niet. Bij het laatste slag van de zweep, wist Lincoln niet meer bij bewustzijn te blijven. Hij zakte neer op de modderige grond, met zijn handen nog altijd bij elkaar gebonden. De mannen dropen langzaam af naar hun eigen hutjes en overnachtingsplaatsen en lieten hem achter bij de paal.

Leroy Rivers

Opeens ging het weer snel. Lincoln verdween, en Leroy besloot er achter aan te gaan. Toen er geschoten werd dook hij helemaal in elkaar. Dat was hij niet gewend. Het leek opeens wel een of andere film. Lincoln werd onderuitgehaald, en daarna gebeurde hetzelfde met Leroy. 'Laat ons gaan! Vieze stinkende klootzak!' Schreeuwde hij nu, en hij haalde uit naar de man. Die werd blijkbaar boos, want hij begon enorm op Leroy in te slaan. Dit was de jongen niet gewend. Totaal niet. 'Help... Laat me met rust... Help... Lincoln...' Sprak hij paniekerig, en hij kreeg een harde klap in zijn maag, waardoor hij in elkaar kromp van de pijn. Tranen liepen over zijn gezicht, puur van schrik en pijn. Hij werd aan zijn armen meegesleurd, dit keer naar een soort oud hutje, dat er helaas steviger uit zag. Hij maakte zachte geluiden, maar hij kon niet eens meer schreeuwen. Wat was dit nou weer? Hij snapte er helemaal niets meer van. Hij kreeg opnieuw een klap in zijn gezicht toen hij tegen begon te stribbelen. Hij zag vlekkken voor zijn ogen, en het voelde alsof hij out zou gaan.

Rowan Rivers

Hij keek naar Steven, en het was wel duidelijk dat hij niet met hem kon overleggen. Steven was hardstikke ziek. Dus hij moest het zelf maar oplossen. Hij zuchtte en sloot zijn ogen. 'Ik kan helemaal geen fucking hoofdinspecteur zijn...' Mompelde hij zacht in zichzelf, maar hij wist dat hij zich er over heen moest zetten, en dat hij maar gewoon moest doen wat hij kon. Hij was nu hoofdinspecteur, dus hij had geen keuze. Hij liep de slaapkamer van Steven uit, en hij schreef op een briefje dat Steven hem direct moest bellen als hij wakker was. Hij legde het briefje op tafel, en daarna liep hij de hotelkamer weer uit, en rende hij naar zijn auto, om daar in te springen en direct hard weg te rijden. Hij ging steeds gevaarlijker rijden, en steeds harder. Hij was daardoor heel snel bij het bureau, en hij zette zijn auto asociaal voor de deur neer, en hij ging heel snel het bureau in. Direct kwamen er agenten naar hem toe. 'Er zijn vier agenten naar die plek toe... We kunnen niets... We vallen enorm op, en we kunnen ons nergens verbergen...' Zei een agent tegen hem, en hij liep weer heen en weer om na te denken. Iedereen was door elkaar aan het fluisteren, omdat iedereen de helft van het verhaal gehoord had. Het was al nieuws dat Rowan een zoon had, en nu waren misschien hij en Lincoln ook wel ontvoerd. Of iets wat daar op leek. In iedergeval zaten ze vast. 'Als het even stil is kan ik nadenken...' Zei hij nu, vrij kort en bot. Direct was het stil. 'Blijf de hele situatie in de gaten houden. Ik wil geen seconde missen. Ik wil precies weten wat die mannen doen, en wie ze zijn. Maar niet dichterbij gaan. Ik wil geen risico nemen en ik wil niets uitlokken. Begrepen!?' Zei hij nu, en iedereen mompelde dat ze het begrepen hadden. 'En hou mij op de hoogte van alles, en neem geen enkele beslissing zonder mijn toestemming!' Zei hij nu nog, en hij liep weg, naar zijn kamer. Of nou, eigenlijk de kamer van Steven. Hij sloot de deur achter zich, en hij liep naar de stoel, om zich daar op neer te laten zakken. Hij sloot zijn ogen, en hij haalde langzaam adem. 'Godverdomme...' Zei hij daarna, eerst vrij zacht. 'Godverdomme!' Schreeuwde hij daarna harder, en hij sloeg met zijn vuist op het bureau, waardoor de spullen verschoven. Hij liet zich weer terugvallen in de stoel, en leunde daarna met zijn hoofd in zijn handen. Hij snapte dat hij zich niet moest laten gaan door zijn gevoel, en hij nam dus een paar slokken water, en hij nam opnieuw een paar kalmeringspillen. Daarna probeerde hij zelf wat gegevens op te zoeken over die mannen, maar hij wist eigenlijk niets. Daarom besloot hij uiteindelijk iets te doen wat hij liever niet deed. Zoeken in de dossiers van Steven. Als dit de situatie was waarvan Rowan dacht dat het was, zou Steven ergens informatie hebben. Maar dat vond hij vast niet zo snel.

Lincoln Smith

Hij hoorde vaag wel woorden van Leroy, maar verstond er geen zak van. Misschien omdat hij zich er niet op focuste. Waar hij zich wel op focuste was op ontsnappingswegen. Zijn blik gleed langs elk detail. Hij nam alles in zich op. Hij moest hier weg, hij wilde hier niet nog eens zijn. Tranen liepen nu over zijn wangen. Hij leek volledig in zijn eigen wereldje te leven, hij leek zich volledig terug te keren in zichzelf. Trillend zakte hij door zijn knieën. Zijn gezicht zag nog altijd lijkbleek. Beelden schoten weer door zijn hoofd. Vreselijke geluiden weerklonken. Knallen, geschreeuw. Alsof hij het allemaal opnieuw beleefde. Het trillen nam toe, zijn tanden klapperden op elkaar. Angstig kroop hij in elkaar. Hij zou er alles voor over hebben om hier weg te mogen. Echt alles.
Plotseling leek er iets te knappen bij hem. Hij sprong op en rende keihard naar de andere kant van de camper. Met zijn volle gewicht beukte hij tegen de zijkant en het raam van de camper. Er klonk gescheur en gekraak, en er vormde een forse scheur in de zijkant van de camper. Lincoln keek er even naar, en gooide toen nog een keer zijn gewicht erop. Opnieuw klonk er gekraak. De muur zakte weg, Lincoln zakte er doorheen en kwam met een doffe dreun naast de camper in het gras terecht. Vanbinnen was de camper helemaal vergaan, helemaal beschimmeld en vochtig, daardoor was het niet stevig meer geweest.
Hij kreunde even gedempt en krabbelde snel overeind. Hij begon weg te springen, ietwat mank, omdat hij nogsteeds last had van zijn enkel. Hij besefte dat hij Leroy nu 'alleen liet', al kon die ook de camper uit nu. Maar Lincoln wist toch dat de mannen hem niets zouden doen. Niets behalve hem opsluiten. Dat had hij ze nog horen zeggen.
Hij schreeuwde geschrokken toen er kogels gelost werden, en boorden die in de grond naast hem. Hij bleef doorrennen, maar het duurde niet lang voor iemand van de zijkant aan kwam rennen en hem zonder moeite neerhaalde. Lincoln spartelde en krijste wild, maar wist dat het over was, nu helemaal.

Leroy Rivers

Hij trilde, en hoe meer er gebeurde, hoe meer hij trilde. Uiteindelijk stonden ze zonder mobiel of iets nuttigs in een of andere vieze stinkende camper. Met Lincoln, al vond hij dat niet eens heel erg. Hij wreef over zijn arm heen, en hij slikte moeizaam. 'Lincoln...' sprak hij nu zacht, en met trillende stem. 'Wat gebeurd er met ons?' vroeg hij daarna, nog zachter. Hij had geen idee wat er allemaal met hun gebeurde. Hij wist natuurlijk van niets. 'Wat is dit? Wat hebben we gedaan... ik snap er helemaal niets van...' zijn stem sloeg over, en hij merkte dat hij echt bang was, en dat kwam niet vaak voor. 'Misschien komen ze ons wel helpen.... ' probeerde hij nu, al was hij daar niet zo zeker van. 'Laat maar. Jou vader komt misschien wel helpen, maar Rowan doet nooit iets. Die klootzak helpt mij nooit,' sprak hij zacht. Hij wist niet dat Rowan alles zou doen om de jongens vrij te krijgen, als het daar op aan kwam. Hij kende Rowan niet. Helemaal niet zelfs. Hij liep een stukje door de camper, maar hij zag direct dat ze hier echt niet weg gingen komen hier. Hij zuchtte nog eens. 'Ik heb 112 gebeld, maar waarschijnlijk hebben ze daar niets aan. Waarschijnlijk hoorden ze het niet eens,' mompelde hij nu. 'Het spijt me...' zei hij daarna, nog wat zachter tegen Lincoln. 'Ik had niet zo lullig tegen je moeten doen... ' mompelde hij daarna nog onduidelijker. Hij was niet zo goed in zijn excuses aanbieden, hij deed het immers nooit. 'Ik ken je misschien wel gewoon niet goed genoeg.... en je vader... tja, uiteindelijk kan je er toch niets aan doen dat hij zo'n politie gast is... maar Rowan moet ik niet. Ik haat hem,' zei hij nu, en zijn stem sloeg opnieuw over. Daarna liet hij zich op de grond zakken, en staarde hij voor zich uit.


Rowan Rivers

Opnieuw leunde hij over zijn dossier heen, en sloot hij zijn ogen even. Hij kon zich slecht concentreren, en iedereen zorgde ervoor dat dat nog erger werd. Toen opeens zijn deur open vloog begon hij te vloeken. De agent schrok daar van, aangezien Rowan de laatste tijd over het algemeen wel redelijk normaal deed tegen de agenten. Nu schoot hij duidelijk even uit zijn slof door alles. 'Hoofdinspecteur... die melding... u moet even mee komen... echt...' sprak de agent snel, en Rowan zuchtte, maar stond toch op, en schoof zijn stoel aan. Daarna liep hij met de agent mee, een kamertje in, waar meerdere agenten zaten. 'Wat is er nou?' vroeg hij zuchtend, en direct werd het geluid van het bandje aangezet. Eerst hoorde hij alleen maar ruis. Niets nuttigs. Hij vond het nu al verspilde moeite. Tot er stemmen te horen waren. Toen begon hij wel te luisteren. Maar eerst kon hij er niets mee. Toen er duidelijk gepraat werd, en daarna zelfs geschreeuwd, kreeg hij rillingen over zijn rug. Hij leek de stemmen te herkennen, maar hij had geen idee hoe dat kwam. Hij slikte even. 'Waar vandaan is gebeld?' vroeg hij nu zacht, al probeerde hij niet te paniekerig gaan doen. 'In de achterbuurt,' hoorde hij, en nu liep hij weg, om na te denken. Hij wreef met zijn hand langs zijn kin, waar alweer stoppels groeide, en hij schudde zijn hoofd even. Het was niet logisch. Hij pakte zijn mobiel, en hij probeerde Lincoln te bellen. Het nummer van Leroy had hij niet eens. Hij kreeg direct voicemail, en daardoor werd hij wel ongerust. Hij slikte moeizaam, en liep weer iets heen en weer. Daarna pakte hij de zoveelste kalmeringspillen, en slikte hij die door. Hij werd langzaam gek van zichzelf. Hij belde nu naar de school, om te vragen of er al nieuws was, maar dat was er niet. Hij zuchtte even. Moest hij die melding serieus nemen? Ja, dat moest hij, waarschijnlijk. Hij draaide zich om, en liep weer naar de kamer. 'Ga checken op die plek. In burger. Ik wil geen onrust zaaien. Jullie gaan met een groepje van vier. En zorg dat niemand door heeft dat jullie politie zijn. Begrepen?' deelde hij mee, en daarna draaide hij zich om. 'Ik ben te bereiken op mijn porto,' zei hij daarna, en hij liep de gang uit, naar zijn auto. Hij reed direct weg, richting het hotel. Hij zou kijken hoe Steven er aan toe was, en dan vertellen wat hij dacht, al het iets ging met Steven. Als hij nog net zo ziek zou zijn zou hij niets vertellen. Steven mocht eigenlijk toch niets, als het was wat hij dacht. Als lincoln en Leroy hierbij betrokken waren mocht Steven niets, maar Rowan eigenlijk ook niet. Maar nu had het OM dat nog niet door, dus deed hij het gewoon. Bovendien was het alleen maar een vermoeden. Hij rende nu de trap van het hotel op, en hij ging heel snel de kamer binnen. Hij klopte op de deur van de slaapkamer van Steven. 'Steven...' zei hij, en hij ging direct naar binnen, zonder op antwoord te wachten.

Lincoln Smith

Hij was echt bang, doodsbang. Hij wilde hier weg, maar dat kon niet. Dan moest hij eerst langs die man, en hij wist dat dat niet zomaar ging lukken. Zo te horen was die gast niet van plan hem weer snel weg te laten komen.
Het duurde niet lang voor er nog meer mannen verschenen, allemaal grijnsden ze breed en een aantal keken alsof ze enorm veel drugs op hadden. Lincoln bleef trillend van angst en met een lijkbleek gezicht tegen de bakstenen muur aan staan. Normaal stond hij liever niet zo dichtbij Leroy, maar nu vond hij het aan de andere kant ook wel prettig. Hij wilde op dit moment niet graag alleen zijn. Niet alweer alleen. Dat was zijn grootste nachtmerrie: Hier wéér zijn, en weer alleen zijn..
"G-Ga weg.. I-Ik.. L-Laat ons m-met rust.." smeekte Lincoln zacht, al wist hij dondersgoed dat niemand naar hem zou luisteren. Niemand. Lincoln kneep zijn ogen dicht en ademde snel. Toen hij zijn ogen weer opende zag hij de voorste man naar hem toekomen. Hij drukte zichzelf tegen de muur, alsof hij verwachtte dat hij er doorheen kon. Toen de man bij hem kwam, werd hij vastgegrepen bij zijn bovenarm en ruw meegetrokken de steeg uit. Lincoln slaakte een kreet en begon te spartelen, maar hield daar direct mee op toen er een revolver tegen zijn hoofd werd gedrukt. Dat was de derde keer dat hij bedreigd werd met een vuurwapen. Kon hij hier ooit aan wennen? Hij jammerde zachtjes en zag dat de mannen overlegden met wat ze met Leroy moesten.
"Laat hem gewoon gaan, aan hem hebben we niets. Hij heeft er niets mee te maken," zei een van de mannen. De ander ging daar weer tegenin. "Nee, ben je gek! Hij weet waar we zitten en waar we deze jongen verbergen. Denk je dat hij zijn kop houd? We hebben niets aan hem, maar laten gaan is dom. Wat is er mis mee om hem gewoon hier te houden en verder zo te houden?" werd er nu voorgesteld. Blijkbaar was de meerderheid het daar mee eens, want ook Leroy werd vastgegrepen en meegetrokken.
Beide werden ze meegesleurd, een camper in. Daar werden ze achtergelaten, de deur werd dichtgeslagen en vergrendeld. Lincoln bleef trillend staan, zijn ogen enorm groot van schrik. Hij tastte naar zijn zak, om zijn mobieltje te pakken, om zijn vader te bellen, maar juist op dat moment kwam er weer iemand binnen en gromde dat hij alle apparatuur wilde hebben dat ze bij hun droegen. Lincoln pakte het mobieltje uit zijn zak en overhandigde dat verslagen aan de man. Toen Leroy dat ook had gedaan, vertrok de man weer.

Leroy Rivers

Hij begreep niets van de hele situatie, maar hij werd er wel bang van. Toch zou hij zichzelf niet zijn als hij niets zou proberen. Hij liep met Lincoln mee achteruit, aangezien ze nergens anders heen konden. Hij voelde zijn hartslag in zijn keel kloppen, en hij keek naar de man die sprak. Hij ging met zijn hand naar zijn broekzak, en puur op gevoel toetste hij het alarmnummer in. Natuurlijk kon hij de telefoon niet pakken, om iets te zeggen, maar dit was tenminste iets. Hij hoopte maar dat dit snel over was. Hij had heel wat meegemaakt op straat, maar dit zag er toch niet zo goed uit. Hij ging naast Lincoln staan, want ze waren sterker als ze dicht bij elkaar stonden. Hij haalde zijn hand weer uit zijn broekzak, en hij keek even naar Lincoln, en daarna weer naar de man. Langzaam maar zeker begon ook hij steeds banger te worden. 'Laat ons gaan...' zei hij nu, al klonk het niet erg zelfverzekerd. 'Laat ons met rust...' voegde hij er daarna nog zachter aan toe, en het klonk nog minder overtuigend. De man begon alleen maar te lachen en schudde zijn hoofd, waardoor Leroy nog banger werd, en nog meer de neiging had zich achter Lincoln te verschuilen, al leek hij nog banger te zijn. Daardoor hield Leroy zich groot, en bleef hij naast Lincoln staan, al leek het niet alsof ze iets tegen de mannen konden beginnen. Natuurlijk begreep hij niets van wat er gezegd werd, hij begreep het echt niet. Hij wist ook nergens van. Hij wist helemaal niets over de mensen waarmee hij nu opeens samen moest wonen.



Rowan Rivers

Hij zat voorover gebogen in het kantoor van Steven, en hij probeerde wat formulieren door te nemen. De hele tijd ging te telefoon, en hij kwam niet toe aan de dingen die hij allemaal moest regelen. Hij had een enorme preek gehad van dat klote wijf van het OM, waardoor hij enorm opgefokt was, en dat leek niet weg te gaan. Nu liep ze de hele dag rond op het bureau, waar hij enorm pissig en gespannen van werd, omdat ze overal commentaar op had, en hij niets goed deed. De telefoon ging, en hij haalde diep adem. 'Hoofdinspecteur Rivers....' nam hij zakelijk op. Hij probeerde zo kalm mogelijk te klinken. 'Ja, natuurlijk. Nee, dat begrijp ik. Ja, ik zal mijn best doen. Het komt zo snel mogelijk voor elkaar.... Ja, ik begrijp dat ik u lang laat wachten, maar het is nogal druk op dit moment... Nee, natuurlijk... ja, tot ziens,' zei hij, en hij hing op. Hij sloot zijn ogen even, en zuchtte. Hij wreef met zijn hand langs zijn voorhoofd, en hij nam een paar slokken koffie, al kwam hij er achter dat dat ondertussen ook al koud was. Toen er op de deur geklopt werd keek hij op, trok hij automatisch zijn zwarte jasje recht, zodat hij er normaal uitzag, en ademde hij opnieuw langzaam in. 'Binnen...' zei hij daarna, en de deur ging open, en een van de agenten stond in de deuropening. 'We hebben een nogal rare 112 melding, en ik weet niet zo goed wat we moeten doen,' zei de agent, en Rowan trok zijn wenkbrauwen op. 'Nou, gewoon afhandelen zoals je elke melding afhandelt... dat is toch niet zo moeilijk?' vroeg hij bot aan de agent. 'Ehm, nee, natuurlijk... u heeft gelijk...' zei die snel, en hij verdween weer. Rowan schudde zijn hoofd even, en ging weer aan het werk. Hij wilde net iets opschrijven toen zijn mobiel ging. Het was om gek van te worden. 'Verdomme...' mompelde hij dan ook zacht en binnensmonds, en hij pakte zijn mobiel op. Een onbekend nummer. Hij had eigenlijk niet zo veel zin om op te nemen. Toch deed hij het wel. 'Hoofdinspecteur Rivers...' zei hij opnieuw, al klonk het iets minder rustig dan de vorige keer. Toen hij hoorde wie het was, schoten zijn wenkbrauwen omhoog. 'Ze zijn niet bij de les gekomen? Dat is raar....' zei hij direct. 'Allebei niet?' vroeg hij daarna. 'Dat is helemaal raar.... Heeft niemand iets gezien? Nee?' vroeg hij daarna, en toen de vrouw hem vertelde dat iedereen zei dat ze niets gezien hadden zuchtte hij even, ze vertelde ook dat ze Steven gebeld had, maar dat ze die niet te pakken had gekregen. Ze vertelde ook direct dat ze eigenlijk geen tijd had om op te bewakingscamera's te kijken. 'Dat is niet nodig, bedankt...' zei hij tegen haar, en hij schudde zijn hoofd even. 'Als ze weer terecht zijn, laat u mij dat dan even weten?' vroeg hij daarna, en toen hij die bevestiging kreeg hing hij op. Leroy en Lincoln waren dus weg van school. Blijkbaar samen. Dat vond hij raar. Die twee mochten elkaar niet. Blijkbaar hadden ze het nu dus bijgelegd ofzo, en waren ze aan het spijbelen. Iets anders kon hij niet verzinnen namelijk. Hij legde zijn mobiel weer naast zich neer, en hij besloot direct dat hij vanavond wel duidelijk zou maken dat ze het niet moesten flikken om te spijbelen. Hij boog zich opnieuw over het dossier heen, en hij pakte zijn pen op, toen er weer op de deur geklopt werd. 'Ik ben bezig!' zei hij nu, omdat hij zo nooit aan het werk kwam. Het ging nu al de hele dag zo, en hij werd er helemaal gek van. 'Het is dringend, en het kost maar heel even tijd...' hoorde hij nu, en Rowan zuchtte. 'Oke dan,' zei hij daarna toch, en de deur ging open, en dezelfde agent stond in de deuropening. 'We weten nog steeds niet wat we met die melding moeten... het is echt heel raar...' zei hij nog eens, en Rowan keek hem doordringend aan. 'Wat kan er in godsnaam raar zijn aan een 112 melding!?' vroeg hij nu snauwend aan de man. 'Nou, eh... niemand zegt iets.... ik.. eh... bedoel... we horen wel vaag gepraat, niet normaal gepraat, maar niemand geeft iets door... en ze blijven maar aan de lijn hangen...' legde de agent uit. 'En nu moet ik daar iets over zeggen? Alsof ik niets beters te doen heb...' sprak Rowan nu chagrijnig. 'Neem het maar op ofzo, en zorg dat je de woorden verstaanbaar kan maken, dan kan je daarna kijken of je er iets mee moet doen. En nu wil ik graag aan het werk,' zei hij kort. 'Doei,' voegde hij er dus nog aan toe, en hij keek weer naar zijn dossier, waardoor de agent weer verdween.

Lincoln Smith

Wat Leroy allemaal zei drong helemaal niet tot hem door. Hij leek voor een moment afgeschermd voor geluiden. Het enige wat hij hoorde waren geluiden die in het verleden waren geweest. Zijn gezicht was lijkbleek weggetrokken en het enige wat hij een beetje merkte was dat hij meegesleurd werd door Leroy, weg van die vreselijke plek. Beelden trokken door Lincolns hoofd. Bloed, heel veel bloed. Wapens. Drank. Drugs. Hij hapte even naar adem en begon langzaam te beseffen wat Leroy allemaal zei en leek weer terug te komen in de realiteit. Zijn ademhaling was nogsteeds versneld. Hij leek van schrik aan de grond genageld en leek niet meer te kunnen lopen.
"N-niets..." hakkelde hij zacht toen Leroy vroeg waarom hij zo bang was. Opnieuw schoten er weer vreselijke beelden door zijn hoofd. Wanhopig kneep hij zijn ogen dicht, maar dat maakte het alleen maar erger. Hij had alles zo diep weggestopt, zo goed verbergd, maar nu leek alles weer zo enorm dichtbij. Alsof het gister was dat hij nog vast zat daar. Weer sprongen er tranen in zijn ogen.
Zijn hart begon in zijn keel te vinden toen hij geluiden hoorden, die dit keer wel echt waren: voetstappen, deuren die open en dicht gingen. Hij haalde diep adem en probeerde zo stil mogelijk te zijn.
"Hey, waar ben je nou? Ik zag je wel, kleine vríend. Kom je zelfstandig weer terug?" werd er gesproken aan de andere kant van de muur waar Leroy en hij nu stonden. "Hey! Jongens!" riep diegene van zojuist nu weer, alleen nu tegen zijn vrienden waarschijnlijk. "Kom eens kijken! Onze kleine vríend is er weer!"
Lincoln slikte moeizaam bij het horen van de stem en hoorde steeds meer voetstappen. Ze moesten weg hier.. weg! Maar waarheen? Hij beet op zijn lip en straalde doodsangsten uit. Hij trilde als een rietje en toen hij ineens een hoofd van een van de mannen om de hoek zag komen leek zijn hart een slag over te slaan van angst.
"Aah, daar is onze kleine jongen. Wie heb je meegenomen?" klonk de man nu grijnzend. Lincoln staarde hem aan met grote ogen en liep langzaam achteruit, een andere steeg in, niet wetend dat die doodlopend was.
"Jouw papa heeft vals gespeeld, weet je dat? Hij zou voor zijn leven lang achter de tralies verdwijnen of zelfmoord plegen.. Volgens mij leeft hij nog hè? En hij is vrij.." Lincoln stond met een mond vol tanden naar de man te staren en slikte even moeizaam. Dat hij daarom vrijgekomen was had hij nooit geweten..

Leroy Rivers

Hij negeerde het gezeur van Lincoln. Hij wilde er niet verder op door gaan. Hij liep simpel met hem mee, en hij schrok zelf ook een beetje toen hij zag waar het steegje op uit kwam. Lincoln werd lijkbleek, en Leroy zag hier en daar wat gordijnen bewegen. Geen goed teken. 'Lincoln, komop, weg hier...' Zei hij nu zacht fluisterend. Hij ademde langzaam in, en hij stapte naar Lincoln toe. 'Kom... Het is hier gevaarlijk man...' Zei hij nog zachter. Lincoln zag er uit alsof hij een spook gezien had. Hij was echt bleek, en leek doodsbang. Leroy pakte zijn goede arm vast, en trok hem iets mee. 'Weg hier... Of wil je soms dood man...' Siste hij nu zacht. Hij keek even om, naar de dreigende en angstaanjagende plek. Hij vroeg zich af waarom Lincoln zo bang was hiervoor, maar dat kwam zo wel. Nu probeerde hij hem zo goed mogelijk mee te sleuren de steeg in. Eenmaal daar keek Leroy nog eens om. 'Kom... We gaan naar jou vader toe ofzo... Of ergens anders heen... We blijven hier niet... We moeten hier weg...' Zei hij nu. 'Waarom ben je zo bang?' Vroeg hij daarna opeens, vrij zacht, en voor het eerst een beetje aardig.

Lincoln Smith

Hij liep gewoon door. Hij had zin om even alleen te zijn. Hij wilde even rust. Maar blijkbaar was dat hem niet gegund. Hij sloeg weer een andere steeg in, gewoon in de hoop Leroy kwijt te raken. Maar dat lukte niet echt.
"Kom op man, het zijn jouw vríenden!" bromde Lincoln nijdig terug. Hij beet even op zijn lip en liep gewoon door, verder en verder. Het boeide hem niet waar hij uitkwam. Toen Leroy vroeg of hij het hier kende schudde hij eerlijk zijn hoofd. "Nee, natuurlijk niet," gromde hij zacht. Hij legde zijn hand weer even op zijn sleutelbeen en kreunde gedempt.
"Waarom volg je me?" zei hij nu plotseling, uit het niets. "Ga gewoon terug! Laat mij met rust! Ga naar je vrienden!" Hij sloeg weer een hoekje om, maar stond toen met een ruk stil. Voor hem zag het er griezelig uit, er was een soort open plek met allemaal kapotte huisjes en campers. Echt zo een achterbuurt. Kapotte flessen lagen op de grond en er stond midden op de open plek een stalen paal in de grond. Een brok kwam in Lincolns keel. Hier was hij eerder geweest. Dit was de vreselijkste plek op aarde, voor hem dan. Zijn adem stokte in zijn keel en hij deinsde angstig iets achteruit, tot zijn rug tegen een bakstenen muur van een huis botste. Beelden schoten door zijn hoofd. Stemmen. Geluiden. Zijn ademhaling versnelde. Al die maanden, al die jaren.. Hij was gewoon enorm dichtbij zijn vader geweest...

Leroy Rivers

Lincoln viel tegen hem uit, en hij had de neiging terug te reageren, maar hij deed het niet. 'Lincoln, wacht even man...' Zei hij nu. Hij liep achter de jongen aan, maar hij zag al direct dat Lincoln ergens heen ging waar Leroy de weg niet goed wist. Hij ging altijd juist richting het centrum, maar dit was meer richting de achterbuurt. De gevaarlijke delen van de stad. 'Lincoln, hier niet heen gaan man!' Zei hij nu, en hij versnelde, zodat hij weer naast hem liep. In de steeg stonk het, en leek de sfeer direct al veel dreigender te zijn. Hij ademde langzaam in en hij keek even opzij naar Lincoln nu. 'Het spijt me man, dit was ook niet echt mijn bedoeling...' Zei hij nu, al klonk het nog steeds wat bot. 'Ik wilde ook niet dat je in elkaar geramd werd,' zei hij daarna nog. Hij keek even om zich heen, en keek daarna weer voor zich. 'Weet jij de weg hier?' Vroeg hij nu aan Lincoln, aangezien hij geen idee had waar ze nu heen moesten. De steegjes hier waren overal en nergens naar toe.

Lincoln Smith

Hij maakte dat hij wegkwam van het schoolplein, en was niet van plan nog terug te keren. Helemaal vandaag niet meer. Het zou hem werkelijk een worst wat de leraren over hem gingen denken. Met grote passen liep hij verder. Hij hoorde hoe Leroy de achtervolging inzette en wilde gaan rennen, maar deed het niet, wetend dat het te veel pijn zou doen aan zijn sleutelbeen.
"Oh en nu ben jij zielig zeker!" schreeuwde hij plotseling vijandig. Hij liep nog een paar stappen verder maar draaide zich toen om tot Leroy. "Jij bent geen haar beter dan ik, lul. Ga gewoon weg. Laat me met rust! Jij weet godverdomme niet wat ik.." hij liet zijn zin afsterven en schudde zijn hoofd langzaam. Hij had geen zin om het hierover te hebben. "Ga gewoon weg.. Laat mij gewoon met rust!" Tranen sprongen nu in zijn ogen. De afgelopen jaren was er veel te veel gebeurd om sterk te kunnen blijven. Hij kon niet meer hebben.
Hij keek ondanks de tranen in zijn ogen nog eens fel en vijandig naar Leroy, waarna hij snel doorliep en steeg in sloeg. Hij kende de buurt hier niet, maar dacht er even niet over na dat hij kon gaan verdwalen.

Leroy Rivers

Hij keek nu naar Lincoln, en toen die zei waarhij al bang voor was geweest slikte Leroy. Het groepje keek hem raar aan. 'Ik dacht dat jij geen vader had...' Zei de jongen nu, en Leroy zei niets. Opeens werd hij vast gegrepen. 'Heb jij gelogen, klootzak? Is jou pa ook zo een?!' Schreeuwde de jongen nu. 'Nee... Nee...' Zei hij snel, en hij werd los gelaten. 'Die Lincoln verzint dat niet zomaar hoor!' Zei iemand anders nu, en Leroy werd in zijn gezicht geslagen. Die klap was eigenlijk niets met hoe hard Rowan hem geslagen had gisteren, maar toch deed ook dit hem pijn. 'Donder op klootzak... We gaan eerst wel checken of je vader toch niet perongeluk wel bij de politie zit...' Zei zijn vriend, en hij werd hard op de grond geduwd. Hij krabbelde overeind, en liep snel weg. Zijn hoofd deed pijn. 'Tyf toch op. Klote wereld,' mompelde hij zacht. Hij zag Lincoln voor zich het schoolplein aflopen, en hij rende achter hem aan. 'Klootzak! Dat deed je expres he! Alleen maar om mij te naaien! Motherfucker...' Gromde hij nu, maar hij haalde niet uit. Hij was wel even klaar met vechten. 'Waarom moest je nou zo nodig zeggen dat die idioot die mijn vader voor moet stellen ook zo'n politie gast is...' Zei hij nu wat zachter. 'alsof het nog niet erg genoeg is...' Zei hij daarna, nog zachter.

Lincoln Smith

Wat hij ergens al had verwacht, gebeurde. De groep van Leroy was eerst gewoon pauze aan het houden, maar op een gegeven moment zag Lincoln hoe de groep in zijn ooghoek op hem af kwam. Hij klemde zijn kaken op elkaar en voelde zich redelijk bang worden. Hij kon het nooit winnen van die hele groep. Nooit.
Het duurde niet lang voor hij van het stenen muurtje werd getrokken en hoe er een aantal jongens, waaronder Leroy, hem begonnen te slaan en te schoppen. Het enige wat Lincoln deed was zijn hoofd beschermen tegen alle klappen. Terug vechten had toch totaal geen zin.
Toen het plotseling ophield krabbelde Lincoln moeizaam iets overeind. Zijn hoofd bonkte en opnieuw liep er bloed over zijn gezicht. Zijn ribben deden ongelofelijk veel pijn en hij trilde van angst en woede. Toen een aantal van de jongens zeiden dat hij het verdiende omdat zijn vader een politieagent was, hield Lincoln het niet meer.
"Jouw vader is ook een politieagent, sukkel!" gromde hij schor tegen Leroy. Al vroeg hij zich af of zijn vrienden dat zouden geloven. Moeizaam stond hij op, en legde zijn hand op zijn sleutelbeen, die erg veel pijn deed. Hij keek nog even fel naar Leroy, en begon toen langzaam weg te lopen. Niet de school binnen, maar juist het schoolplein af. Weg van de school.

Rowan Rivers

Hij had het gesprek nog niet weggedrukt of hij werd opnieuw gebeld. Weer het OM. Hij zuchtte, keek naar de bende in zijn kamer, en nam toch op. 'Rivers....' Sprak hij bot. 'Rivers! Verdomme! Kom nu naar het bureau! Ik kan ook op niemand rekenen!' Schreeuwde de vrouw, en hij schrok er een beetje van. 'Wat als er nu iets gebeurd!? Jij bent er niet, Smith is er niet! Kom nu, en ik wil direct met je praten als je er bent!' Schreeuwde ze, zonder dat hij kon reageren. 'Mevrouw.... Ik kom zo snel mogelijk, maar het gaat nog wel even duren...' Mompelde hij nu. Hij was nog wel even bezig met die dossier. 'Nee, het gaat helemaal niet even duren, je komt nu!' Schreeuwde ze, en.hij klemde zijn kaken op elkaar. Daarna hing hij gewoon op, en negeedde hij zijn telefoon, die af bleef gaan. Hij hoorde geluiden, en draaide zich direcr om. Hij greep zijn zwarte jasje vast, en trok die snel aan, om daarna naar de badkamer te lopen. 'Steven...' Zei hij eerst,.maar daarn beukte hij direct de deur al open. Hij schrok van wat hij zag, en hij stapte direct naar Steven toe. Hij knielde naast hem neer en legde een hand op zijn rug. Nog steeds ging zijn mobiel, maar hij was niet van plan op te nemen. 'Hey... ' zei hij nu zacht. 'Kom, ik breng je naar bed...' Zei hij daarna, en hij sloeg voorzichtig een arm om hem heen, en hij trok Steven omhoog. Hij ondersteunde hem naar zijn slaapkamer, en legde hem op bed. 'Ik pak een emmer voor je... Je moet blijven liggen...' Zei hij nu tegen hem, vrij kalm, maar wel duidelijk zorgzaam. Opnieuw ging zijn mobiel, maar dat negeerde hij weer. Hjj pakte een emmer en zette die naast het bed van Steven neer, met een glas water. 'Neem twee paracetamollen, maar alsjeblieft niet meer Steven, daar word je alleen maar zieker van... Ik zou graag bij je willen blijven... Maar...' Zei hij nu, en opnieuw ging zijn mobiel. 'Tyfus OM,' zei hij zacht. 'Als er iets aan de hand is moet je mij gewoon bellen... Ik kom dan direct, of ik regel wel wat...' Zei hij. Hij wist zelf ook wel dat hij eigenlijk niet wegkon. 'Ik probeer op tijd thuis te zijn...' Zei hij daarna, hoewel hij ook wist dat dat ook lastig was. Hij liet die dossiers maar liggen dan, daar had hij geen tijd voor. 'Je moet me echt bellen als er iets is...'

Leroy Rivers

Hij liep in de pauze met dw jongens mee naar buiten, om te roken. Maar daar bleef het niet bij. Na een paar minuten waren ze allemaal enorm stoned. Ook hiervan wist hij niet dat Rowan, en ook Smith, zouden flippen als ze dat wisten, of hoorden. Toen een van zijn vrienden iets zei over Lincoln, keek hij op. Het groepje zag de jongen, en ze liepen er met zijn allen naar toe. Toch deed Leroy nog niet echt iets, en was het iemand anders die Lincoln vast greep, en hem van het muurtje trok. Pas toen ze allemaal zeiden dat Leroy hem terug moest pakkem stapte hij naar voren, en keek hij naar Lincoln. Om hem heen begon het gejoel, en opnieuw haalde hij uit naar Lincoln, al was het niet meer zo stoer en zeker als eerst. Nee, helemaal niet. Hij stopte na 1 klap, en het was iemand anders die naar Lincoln stapte nu. De jongen begon Lincoln te slaan, maar na een paar klappen stapte leroy naar voren. 'Hou op, hij heeft genoeg gehad...' Zei hij nu tegej de jongen, en die keek Leroy raar aan. 'Hij verdiend het! Zijn pa is een fucking politie gast!' Zei de jongen nu, en Leroy slikte even.

Steven Smith

Hij had totaal niet door gehad dat Lincoln en Leroy al wakker waren geweest, en had het ook niet door gehad dat Rowan wakker was geworden. Hetgene waar hij wél wakker van werd, was zijn mobieltje die plotseling af ging. Het geluid schalde door de woning en Steven ontwaakte kreunend. Zijn hoofd leek uit elkaar te springen van de pijn en hij voelde zich kotsmisselijk.
Met een snelle beweging greep hij zijn mobiel van het nachtkastje, waar hij het in de avond neergelegd had. Zonder op het display te lijken nam hij op. "Steven Smith.." mompelde hij gedempt. "Smith! Jij bent wel erg vaak ziek de afgelopen tijd, hè?" werd hem wantrouwend toegesproken, alsof die stomme vrouw van het OM dacht dat hij loog. Rot wijf. Steven had zich inderdaad vaak ziek gemeld de laatste tijd, omdat hij zich gewoon niet goed voelde, en dat ging maar niet over. Het werd alleen maar erger.
"Tsja, daar kan ik ook vrij weinig aan doen, hè?" gromde hij terug. Hij kon er absoluut niet tegen om beschuldigd te worden over iets wat hij niet deed. Onnodig ziekmelden dus. Hij vond het nu wel vrij nodig, want hij had het gevoel dat als hij een paar meter liep, hij out ging. De wereld draaide nu al om hem heen.
"Ik heb zo een gevoel dat.." de vrouw kon haar zin niet afmaken want Steven praatte er dwars doorheen. "Hoe vaak kloppen jouw gevoelens nou? Kom op zeg, waar zie je mij voor aan. Ik meld mij echt niet ziek als ik dat niet ben. Ik ben wel de laatste die dat doet. Dat hoor jij toch wel te weten," bromde hij geïrriteerd. Het was even stil aan de andere kant van de lijn. Hij voelde de spanning.
"Nog één keer zo brutaal, Smith, en je bent je baan kwijt! " gilde de vrouw nu in zijn oor, ze kon er blijkbaar niet tegen dat Steven gelijk had. "Prima joh," reageerde Steven luchtig. Daarna hing hij op, voor hij verkeerde dingen ging zeggen. Van dat dreigement wist hij vrij zeker dat het bullshit was. Want ze zou hem niet ontslaan. Ze hadden hem nodig. Maar dat gaf het OM nooit toe.
Hij legde zijn mobiel weer op het nachtkastje en wreef even over zijn voorhoofd, die klam was van het zweet en kokend heet aanvoelde. Rillingen trokken over hem heen van de kou, maar het ergste was nog de pijn. De ontiegelijke pijn in zijn rug.
Met heel veel moeite trok hij zich overeind uit het bed. Meteen begon de wereld te draaien en te schommelen, maar hij wist zich zo goed als recht te houden. Wankelend begon hij te lopen, naar de badkamer. Hij opende de kast en pakte een paar verschillende doosjes pijnstillers, maar voor hij die ook maar uit het doosje kon halen voelde hij de misselijkheid toenemen en sprong hij naar de wc. Gelijk begon hij over te geven. Wat voedsel van de vorige avond kwam eruit, maar omdat hij de hele nacht niet had gegeten was het meer gal.
Hij voelde al zijn kracht uit zijn lichaam worden gezogen door het overgeven, en liet zich op zijn knieën zakken. Toen hij uiteindelijk klaar leek met overgeven bleef hij uitgeput tegen de wc aan zitten. Trillend als een rietje.


Lincoln Smith

Langzaam maar zeker stroomde het klaslokaal vol. Hij merkte dat de plaats naast hem vrij bleef, en hoopte vurig dat iemand anders nu de laatste was, of daar wilde zitten. Maar nee, het was Leroy die als laatste binnenkwam, dus had hij geen andere keus om daar te gaan zitten. Lincoln draaide zijn hoofd van Leroy weg en drukte zijn petje iets verder op zijn hoofd en kantelde het meer naar voren, zodat zijn gezicht amper te zien was. Hij klemde zijn kaken op elkaar en draaide zich iets weg van Leroy.
Wat er allemaal gezegd werd in de les over biologie, drong niet tot Lincoln door. Hij lette totaal niet op en was diep in gedachten verzonken. Hij had gewoon te veel meegemaakt voor zijn leeftijd. Veel te veel. Hij slikte even moeizaam en kneep zijn ogen even dicht. Toen de bel weerklonk door de gangen van de school, zuchtte Lincoln opgelucht, maar voelde zich ook gespannen. Ze hadden het eerste uur vrij gehad, dat betekende dat ze nu net het tweede uur gehad hadden, en nu dus pauze hadden. Dan hadden de leerlingen dus een vrije loop, zo ongeveer dan. Leraren konden niet overal tegelijk zijn.
Met grote passen liep hij het lokaal uit en de trappen af. Eenmaal beneden liep hij gelijk door naar buiten. Het was warm en hij was wel toe aan wat frisse lucht, eerlijk gezegd. Dus zakte hij neer op een muurtje, helemaal in een hoekje, hopend dat hij niet gezien werd door Leroy en zijn vrienden. Want die vrienden hadden hem al aardig bang gemaakt, door hun vinger langs hun keel te laten glijden, als teken van 'je gaat dood'.