Police Life

Rowan Rivers

Hij trilde steeds erger, al verborg hij zijn gevoel. Pas toen Steven schoot leek hij wakker te schrikken, en keek hij zelf ook om zich heen. Steven rende weg, naar Lincoln toen, en Rowan besloot de leiding te nemen nu. 'Verspreiden! Direct overal invallen en iedereen uitschakelen, ze weten nu toch dat we er zijn! Komop, sneller!' Zei hij, vrij kalm en moedgevend. Waar hij het vandaan haalde wist hij niet, maar het was in iedergeval goed. Via zijn porto riep hij direct een ambulance op, en daarna rende hij naar Steven toe. Af en toe hoorde hij schoten, maar dat negeerde hij. 'Til hem op, jullie moeten zo snel mogelijk weg hier...' Zei hij tegen Steven, en daarna draaide hij zich om. Hij zag iets bewegen, en direct was hij geconcentreerd. Toen hij zag dat het een man was, die een wapen vast had, schoot hij, maar tot zijn eigen schrik mistte hij enorm. Hij raakte de man niet eens. Voordat de man zelf schoot, schoot Rowan drie keer, zodat hij de man zeker raakte, en dat was ook zo. De man zakte in elkaar. 'Shit...' Mompelde Rowan zacht. Dit was al de tweede keer dat hij zo erg mistte. Nu zag hij niemamd meer, dus draaide hij zich snel naar Steven, en hoopte hij dat Steven te druk was met Lincoln, en niets door had gehad. 'Ik ga Leroy zoeken...' Zei hij met trillende stem, en daarna rende hij weg, richting een soort houten huisje. Daar beukte hij de deur open, en zag hij twee mannen staan. Ze leken niet bewapend te zijn. Achter hun zag hij Leroy op een stoel hangen. De jongen had bloed over zijn hele gezicht, maar verder kon Rowan nu niks zien. 'Handen waar ik ze kan zien...' Zei hij tegen de mannen, op doordringende toon. De ene man deed dat, en de andere man bewoog iets met zijn hand naar zijn zak, waardoor Rowan een beetje schrok, al probeerde hij dat niet te laten zien. Toch schoot hij, eigenlijk van schrik. Hij wilde in het been van de man schieten, maar de kogel boorde zich in de buik van de man, waardoor die in elkaar zakte. Snel boeide hij allebei de mannen, en daarna ging hij naar Leroy.

Steven Smith

Hij gebaarde even kort naar de agenten achter hem dat ze nu echt stil moesten zijn, en liep toen weer één hoekje om. Spanning gierde door zijn lichaam. Adrenaline klokte door zijn bloed. Hij hoopte vurig dat dit allemaal niet te heftig uit zou pakken, en dat hijzelf er ook redelijk ongedeerd uit zou komen, aangezien hij al last genoeg had aan zijn rug.
Opnieuw kwam hij bij een hoekje, hij bleef staan, klemde zijn wapen goed vast en keek om het hoekje. Aan de ene kant was een doodlopend stuk steeg, aan de andere kant een grote open plek. Stevens hart bonsde in zijn keel en hij slikte even moeizaam. Hetgene wat hij gelijk zag, was Lincoln, en dat was niet zo goed voor zijn concentratie en scherpheid. Hij zag Lincoln liggen, op de modderige, natgeregende grond. Naast een paal in de grond. Vastgebonden. Steven bleef even verstijfd staan, tot hij uit een camper een man zag stappen. Gelijk zochten Stevens ogen naar een wapen die de man bij zich droeg. De man zelf leek door te hebben dat hij bekeken werd, en keek plotseling op. Gelijk verdween de hand van de man onder zijn jack, wat Steven een kans vond om de trekker over te halen. Er klonk een harde knal en de kogel werd uit Stevens revolver geschoten. De kogel boorde zich recht door het scheenbeen van de man, waardoor deze met een krijs op de grond zakte. Steven kon het niet laten en haalde nog eens de trekker over, waarna de volgende kogel dwars door de borstkas van de man boorde. Daarna sprong hij volledig achter het muurtje vandaan en rende hij naar Lincoln toe, want dat was het enige waar zijn hoofd op dit moment naar stond. Al wist hij dat hier veel meer mannen'woonden'.

Rowan Rivers

Hij volgde Steven, en ook hij legde automatisch zijn hand op zijn revolver. Hij liet zijn blik even over de agenten gaan, en daarna richtte hij zijn aandacht weer op Steven. Zo ver dat ging dan. Hij had zijn aandacht er niet bij. Hij liep met Steven mee, eigenlijk zo goed als naast hem, terwijl de rest van de agenten achter hun aan liepen. Steven leek de weg te weten, terwijl Rowan hier al tien keer verdwaald geweest zou zijn. Hij ademde langzaam in en keek om zich heen. Toen ze een lange steeg in liepen begon zijn hart sneller te kloppen, en dat was toch raar. Hij was meer betrokken bij deze actie, waarschijnlijk toch omdat het Lincoln en Leroy waren. En door alles wat er vandaag gebeurd was, en het beeld van Andrea dat hij maar niet uit zijn hoofd kreeg. Hij bleef dicht bij Steven, en hij besloot direct niets op eigen houtje te gaan doen zo meteen. Dat leek hem geen goed plan, hij voelde zich echt niet goed. Hij zou gewoon net als alle andere agenten de orders van Steven op volgen. Toch was Rowan waarschijnlijk degene die meer op Steven zou letten, en toch misschien meer risico nam, omdat hij een andere functie had dan de agenten, en omdat hij Lincoln en Leroy kende. Hij was bang dat er iets mis ging, en dat gebeurde niet vaak. Eigenlijk was hij nooit bang, en dit was al de zoveelste keer in de afgelopen dagen dat hij zich wel angstig voelde, en dat was nieuw voor hem. Hij greep zijn revolver nu vast, en hij ademde nog eens diep in. Hij probeerde tegen zichzelf te praten, hij dwong zichzelf kalm te blijven, en dat ging hem op dit moment goed af. Eigenlijk had hij niet mee moeten gaan. Hij had niet eens mee mogen gaan, als het aan het OM had gelegen. Maarja, eigenlijk waren Steven en hij allebei te veel betrokken op dit moment, en ze waren ook allebei niet van plan dit aan iemand anders over te laten. Het moest gewoon goed gaan, dan was er niets aan de hand. En daar ging hij dan maar ook van uit. Hij kon er namelijk niets meer bij hebben.

Steven Smith

Hij hoorde dat Rowan zei dat hij met hem mee zou rijden, en bracht daar niets tegenin, aangezien hij dat vrij nutteloos vind. Hij had er geen last van als Rowan met hem mee reed. Zelf stapte in de auto, deed de gordel snel vast en trok het portier dicht. Daarna stak hij de sleutel in het contact en liet de motor brommend starten. Hij greep het stuur vast en reed de auto achteruit de parkeerplek af en toen van het terrein af. Achter hem reden nog een stuk of vijf politiewagens, die hem volgden.
Het duurde ongeveer een kwartier voor zijn navigatiesysteem zei dat ze er bijna waren. Hij reed steeds rond de school van Lincoln en Leroy en leek niet verder dichterbij te kunnen komen. Dus zette hij de auto op een gegeven moment half op de stoep stil en stapte uit. Hij sloeg het portier achter zich dicht en vergrendelde de auto, waarna hij wachtte tot al 'zijn' agenten bij elkaar kwamen en de aandacht voor hem hadden.
'Met de auto kunnen we niet meer dichterbij komen, geloof ik,' sprak hij duidelijk. Hij legde zijn hand op zijn wapen en keek even naar alle agenten. 'Dus we gaan het laatste stukje lopen. Ik wil dat jullie je uiterste best doen deze mannen te pakken te krijgen en.. En de jongens veilig vrij te krijgen. Maar onthoud dat je eigen veiligheid op plaats één staat. Succes.' Hij knikte even kort, keek naar een lelijk geschetst kaartje dat hijzelf gemaakt had, en begon te lopen, zijn hand nogsteeds op zijn revolver geleund. Deze wijk leek serieus net een doolhof, hij wist niet waar hij liep. Toch liepen ze goed, en duurde het niet lang voor ze een lange steeg in liepen.

Rowan Rivers

Steven reageerde niet echt op hem, maar hij nam genoegen met dit. Hij begreep het wel, bovendien zat hij zelf ook nogal met zijn gevoelens in de knoop op dit moment, dus had hij geen zin in heel veel gezeur op dit moment. Zodra Steven en de mannen klaar waren volgde hij Steven. Hij besloot met hem mee te rijden, dat leek hem wel zo makkelijk. 'Ik rij wel met jou mee,' zei hij nu tegen hem, en hij stapte al in, al verwachtte hij niet echt dat Steven dat een probleem zou vinden. Rowan ging opnieuw met zijn hand naar zijn neus, want nog steeds bloedde het. Hij veegde het maar gewoon weg met zijn mauw, deze kleren kon hij toch wel weer wassen, of waarschijnlijk zelfs weggooien, na wat er nog komen ging. Zijn hele hoofd bonkte, en hij sloot zijn ogen even tegen de pijn. Andrea sloeg hard, al was ook de klap op de grond hard geweest. Hij ademde langzaam in, meer om zichzelf rustig te houden nu, omdat zijn gedachten nogal chaotisch waren. Hij trilde nog steeds heel erg, en hij kreeg het vreselijke beeld van Andrea niet uit zijn hoofd. Hij wilde haar niet kwijtraken. Hij voelde zich vreselijk schuldig. Toch moest hij toegeven dat hij ook wel bezorgd was om Leroy. Het was toch zijn zoon, al voelde het nog niet heel erg zo. Blijkbaar was hij toch bezorgd over hem. Hij legde zijn hand op zijn wapen nu, eigenlijk automatisch. Hij keek via het raam naar buiten, en daarna even opzij naar Steven. 'Het spijt me dat ik niet eerder ingegrepen heb toen ik wist dat Lincoln en Leroy vastgehouden werden. Ik had het misschien wel moeten doen, maar ik wilde geen risico nemen... Ik was bang dat dat helemaal fout zou gaan, en het OM liep vreselijk te zeuren, en jij was zo ziek...' zei hij nu, rustig, maar toch was in zijn stem wel te horen dat hij warrig was, en dat hij zich druk maakte over alles. Het ging niet echt goed met hem. Maar hij liet niets zien. Tenminste, zo min mogelijk. Het bleek elke keer onmogelijk te zijn alles voor Steven te verbergen. Net zo als dat hij het ook merkte als het met Steven niet zo goed ging. Hij haalde nu de zoveelste strip pillen uit zijn broekzak, en hij nam er een paar. Daarna leunde hij achterover in de stoel, en haalde hij zo langzaam en rustig mogelijk adem om zichzelf kalm te houden.

Steven Smith

Hij voelde zich werkelijk vreselijk van bezorgdheid en spanning. Toch liet hij daar vrij weinig van zien. Hij was de leider nu, net zoals altijd. Hij moest verantwoordelijk blijven. De woorden van Rowan drongen wel tot hem door, maar hij wist niet hoe hij er op moest reageren. Daar was hij nooit zo goed in. Hij wist zich dan nooit een houding te geven.
'Ik word echt niet veroordeeld,' mompelde hij zacht, zodat niet iedereen mee kon genieten van hun gesprek. Als hij bedreigd zou worden, zou hij mogen s schieten. En die kans zou hij grijpen. Daarbij verwachtte hij ook wel dat hij toestemming kreeg van het OM om te schieten, vooral als er wapens werden gedragen. En uit ervaring wist hij dat er wel wapens zouden zijn. Het zou heel raar zijn als dat niet het geval zou zijn.
Hij keek nog even naar Rowan en knikte kort toen hij zei dat ze elkaar niet zouden laten stikken. Daarna keek hij naar de rest van zijn mannen en zag dat die wel klaar waren voor vertel, net als hijzelf. 'Oké,' begon hij kort. 'We kunnen gaan. Ik weet waar het ongeveer moet zijn, dus jullie volgen mij,' sprak hij nu duidelijk. Er werd wat geknikt en Steven probeerde lichtjes te glimlachen, maar dat mislukte redelijk erg. Daarna draaide hij zich om en liep naar de parkeerplaats, waar hij naar zijn dienstauto liep.

Rowan Rivers

Hij keek naar het dossier, en haalde langzaam adem. Hij pakte het dossier op en bladerde die heel even snel door. Tijd om het echt te lezen had hij niet, maar er werd hem genoeg duidelijk in deze paar seconde. Toen Steven opeens iets zei, wat er voor zorgde dat Rowan alert werd, draaide hij zich al om, en liep hij weg. Rowan paktte het dossier op, en nam die mee. Hij liep naar zijn eigen kantoor toe, gooide het dossier in zijn eigen kluis, en daarna liep hij direct achter Steven aan, de opbergruimte in. Hij gooide het doekje met bloed onderweg in een prullenbak. Steven stond al klaar, zag Rowan, en hij pakte zelf ook een kogelvrij vest, en trok dat aan, over zijn nu nog nette kleding. Hij stapte naar Steven toe, en legde zijn hand op zijn schouder. Hij keek hem even doordringend aan. 'Je denkt toch niet serieus dat ik je alleen laat gaan?' vroeg hij zacht, zodat de rest het niet zou horen. 'Ik wil niet dat je dingen doet waar je spijt van gaat krijgen. Jij hebt mij vaak genoeg geholpen,' zei hij nu. 'Nu is het eens tijd dat ik iets terug ga doen... en bovendien, Leroy zit daar ook, en ik ga jou niet de kans geven om ze allemaal af te schieten, daar krijg je echt heel erg spijt van, bovendien wil ik niet dat je weer veroordeeld wordt,' zei hij. Hij haalde een hand langs zijn voorhoofd. Zijn hoofd deed nog steeds aardig pijn. Hij controleerde zijn eigen wapen nu, en stopte die daarna weer in zijn riem. Hij ademde langzaam in, en hij probeerde op dit moment even niet aan Andrea te denken. Hij moest zich focussen. Hij moest zich volledig concentreren op wat er ging gebeuren, de agenten, en op Steven, want hij was niet van plan Steven de kans te geven iedereen af te schieten. Al begreep hij het gevoel van zijn vriend ontzettend goed. Hoe graag had hij dat niet willen doen bij de moordenaars van Karin? Hoe veel had hij er niet over gedroomd? Hoe veel had hij niet gewenst dat hij de kans kreeg om die mensen af te maken. Helaas wist hij wel dat het de bende was geweest, maar de precieze namen wist hij niet. Daar was hij nog altijd mee bezig. In zijn vrije tijd dan, onder werk niet meer. En hij zei het ook niet tegen Steven, al wist Rowan dat Steven eigenlijk altijd veel door had. De agenten leken ook klaar te zijn, en Rowan draaide zich weer naar Steven, en hij glimlachte heel even naar hem. 'Ik laat je niet stikken oke? Wij laten elkaar niet stikken. Wat er ook gaat gebeuren, ik sta achter je, dat moet je wel weten,' zei hij nu tegen zijn vriend, nog steeds op zachte toon. Zijn blauwe ogen boorden zich in de blik van Steven, en Rowan leek vastberaden te zijn, ondanks alles wat er gebeurd was. Blijkbaar kon hij tegenwoordig toch meer verantwoordelijkheid nemen.

Steven Smith

Hij kwam overeind en wilde de kluis weer op slot draaien, tot Rowan binnenkwam. Steven keek even naar hem, zuchtte gedempt en trok het dossier weer uit de kluis. Er stonden dingen in die Steven liever niet aan Rowan vertelde, zoals dat dit alles alleen maar gebeurde omdat ze Steven dood wilde hebben, of achter slot en grendel. Maar hij kon moeilijk alles achter zich houden. Hij ademde even diep in en uit en legde dat op zijn bureau, voor Rowans neus. 'Als je dat leest, weet je wel genoeg, denk ik..' mompelde hij zacht. Er zaten ook verklaringen van Lincoln in, hij had namelijk alles één keer verteld, daarna nooit meer.
'En wat ik ga doen.. Ik ga erheen, met een paar mensen. Ik ga ze allemaal afma-' hij kapte zijn zin af en schudde zijn hoofd langzaam. 'Ik ga ze allemaal oppakken...' maakte hij er nu zacht van. Daarna pakte hij zijn wapen, controleerde die even snel en liep zijn kantoortje uit. Hij liep naar de agenten toe, die allemaal al druk aan het werk waren, en riep er een paar bij zich, die met hem mee moesten. 'Allemaal een kogelvrijvest aan en wapen mee, dan kunnen we gaan,' sprak Steven zijn agenten toe. Zelf liep hij ook mee met de agenten naar de opbergruimte en pakte daar zelf ook een kogelwerendvest. Die trok hij snel aan, en daarna wachtte hij ongeduldig tot de rest klaar was.

Rowan Rivers

Hij hoorde wat Steven zei, en hij stapte zelf ook uit, wel rustiger, aangezien zijn hoofd pijn deed. Toen hij het bureau in liep keken de agenten hem aan, allemaal vragend. Steven was in zijn kantoor verdwenen, dus Rowan besloot zich maar even van zijn verantwoordelijke kant te laten zien. Hij liep naar de agenten toe, en hij legde even heel kort uit wat er aan de hand was, en wat hij van de agenten verwachtte. Daarna pakte hij een zakdoek van iemand aan, trok hij zijn pak weer recht, zodat hij er normaal uitzag, en met het doekje tegen zijn neus stapte hij het kantoor van Steven in, en sloot hij de deur achter zich. Hij haalde langzaam adem, en keek even naar Steven. 'En nu wil ik dat jij mij alles verteld. Alles wat gebeurd is, wat er gaat gebeuren, en wat jij van plan bent. Ik heb daar recht op Steven. Zeker nu...' Zei hij kalm, maar doordringend tegen hem. 'En dan kan ik je helpen...' Voegde hij er aan toe.

Steven Smith

Voor het eerst sinds tijden voelde hij zich weer eens bang. Echt bang. Bang wat er met Lincoln gebeurd was, bang voor wat er nog ging gebeuren. Zijn spieren stonden gespannen en hij beet op zijn onderlip.
'Ik.. Ik ga naar het bureau..' mompelde hij afwezig. Hij haalde zijn hand door zijn haren en stapte langzaam uit de auto. Daarna liep hij met hoge vaart het bureau in en negeerde hij alle vragen die meteen om zijn hoofd werden geslingerd op het bureau. Hij liep zijn kantoortje binnen, pakte zijn sleutels en maakte de kluis open, die achterin zijn kantoortje stond. Gelijk begon hij in de dossiers te graven. Hij smeet er een paar op de grond, tot hij hetgene vond wat hij nodig had: het dossier over Lincoln en zijn belagers. Er zaten foto's in, topografische plaatjes. Briefjes met losse aantekeningen. Er stond op wat de groep mannen wilde, wat hun plan was, waarom ze Lincoln gekidnapt hadden. Hij had een foto van de leider van de groep, met een naam. Derryl Flame. Daarbij weer een heel los dossier.
Hij trok een klein blaadje tussen de stapel uit en las even wat erop stond, maar kwam toen overeind en gooide de rest weer in de kluis. In zijn hand had hij de coördinaten. De coördinaten van de plek waar de vorige keer verwacht was waar Lincoln was. Hij moest het alleen nog in zijn navigatiesysteem verwerken.

Rowan Rivers

Hij reageerde niet op de eerste woorden van Steven. Hij wist wel dat Steven gelijk had. Maar hij had er niets aan kunnen doen. Hij had zich zelf totaal niet onder controle kunnen houden. Toen Steven meteen enorm begon te vragen over Lincoln ademde Rowan langzaam in. 'Objectief blijven Steven... Ik weet hoe veel die jongen voor jou betekend, en ik wil ook niets liever dan ze vrij krijgen, maar laten we alsjeblieft objectief blijven...' Zei hij nu, vrij kalm. Sinds hij hoofdinspecteur was, ging dit hem makkelijker af. 'Ze worden vastgehouden in de achterbuurt. Ik weet niet door wie. Ik wilde jou oude zaken doorlopen, maar het was zo druk, en toen kwam dat met Andrea...' Hij onderbrak zijn zin, en hij slikte zijn verdriet even weg. 'En... En...' Hij ademde langzaam in, en slikte nog eens. 'Ik weet niet wat er toen gebeurd is met Lincoln, vroeger, maar daar heeft het dus mee te maken. En ze hebben Leroy dus ook,' zei hij nu toch met trillende stem. Opnieuw kwamen er tranen in zijn ogen, en daarna over zijn wangen, en die veegde hij weg. 'Mijn excuses... Ik weet niet wat ik heb...' Mompelde hij nu tegen Steven, maar eigenlijk sloeg dat nergens op. Het was niet heel raar dat hij er nu doorheen zat, hij was eigenlijk nog best kalm, en hij deed voor Steven zijn best om zich te richten op Lincoln en Leroy, zelfs na alles van vandaag. Hij zette de auto asociaal neer voor het bureau. 'wat wil je doen? Hier werken? In het hotel? Zeg het maar...' Zei hij nu zacht, en hij ademde langzaam in. 'Maar laat mij alsjeblieft niet alleen...' Voegde hij er een stuk zachter aan toe. Alleen zijn ging niet goed nu, maar dat begreep Steven vast ook wel.

Steven Smith

Hij liep met Rowan mee naar de auto van Rowan en zei nog een paar collega's gedag. Daarna opende hij het portier van de auto en stapte hij in. Hij klikte de gordel vast en keek opzij naar Rowan, die verslagen begon te vertellen wat er gebeurd was tussen hem en Andrea. Steven zuchtte even kort.
'Hoe vaak moet ik toch nog zeggen dat je vóórzichtig met haar moet doen.. Straks wil ze helemaal niets meer met je,' mompelde Steven zacht, maar niet op een lullige toon. Hij hoorde de auto starten en keek voor zich uit. 'Ik hoop dat ze er weer bovenop komt. Zowel voor haarzelf als voor jou..' sprak hij nog zacht. Maar daarna begon Rowan over Lincoln, wat toch meer zijn aandacht trok, hoe lullig dat ook was voor Andrea. 'Waar worden ze vastgehouden? Door wie? Hoe lang al? Is er al contact geweest?' vroeg hij gelijk allemaal. Hij was zo druk in zijn hoofd bezig met Lincoln, dat hij niet eens iets zei van Rowans gevaarlijke rijstijl. Hij wist alleen dat hij meteen zoveel mogelijk informatie zou gaan opzoeken, Mack op zou halen en naar zijn zoon zou gaan, die ondertussen al twee dagen weg was. Hij zou hem vrijkrijgen, hoe dan ook. Als het écht niet anders kon, zou hij die mannen maar hun zin krijgen, en zou iemand anders voor Lincoln moeten zorgen. Maar hij zou er álles voor doen zijn zoon weer vrij te krijgen. Alles.

Rowan Rivers

Hij stapte als verdoofd aan de kant toen de ambulance medewerkers er bij wilden, en hij keek de ambulance na. Toen hij opeens de vraag van Steven hoorde, duurde het even voordat het tot hem door drong. Hij had net een aardige schock gehad, en mede door de hoofdpijn dacht hij niet zo snel na. Hij hoorde de vraag die Steven daarna direct stelde, en Rowan haalde langzaam adem, en probeerde over te schakelen in gevoel. Hij moest even zakelijk doen. 'Eh...' Begon hij zacht, en met trillende stem. 'Kom mee...' Zei hij daarna, en hij duwde Steven al richting zijn auto. Hij had geen zin om hier met Steven te gaan praten, met al die agenten. Hij haalde zijn sleutels met trillende hand uit zijn broekzak, en hij opende de deur. 'Rij maar met mij mee, we halen je auto straks wel op. Ze zijn hier toch nog lang bezig,' zei hij nu. Toen ze eenmaal zaten ademde hij trillend in, en legde hij zijn net zo trillende handen op het stuur. 'Het is mijn schuld...' Zei hij meteen zacht. 'Er was een overval bij de bank... en ik was er niet... En Andrea werd er heen gestuurd... En het was nogal heftig, en ze was van slag... En toen... Ik...' Probeerde hij Steven eerlijk te vertellen, maar dat was enorm lastig. Hij was hier niet goed in. 'Ik... Ik deed dingen bij haar die echt niet konden... En... Ze... Wilde niet... En ze sloeg me... En rende weg...' Zei hij nu, half snikkend. Hij sloot zijn ogen en hij schudde zijn hoofd even. Nog steeds zat er bloed op zijn gezicht. 'En het ligt niet aan jou... Ik had het je willen vertellen, maar je was doodziek... Het spijt me Steven... Leroy en Lincoln worden vast gehouden...' Zei hij met nog meer emotie in zijn stem. Dit was gewoon veel te veel voor hem. Veel te veel. 'Ik heb gedaan wat ik kon... Maar ik... Was bang... Dat als ik te veel risico nam, ze Lincoln en Leroy iets aan zouden doen... Het spijt me echt... ' zei hij nu, en opnieuw liepen de tranen over zijn wangen. Het kwam niet vaak voor dat hij zo emotioneel was. Zijn handen trilden nog erber, maar toch startte hij de auto, en reed hij weg. Hij reed wel enorm gevaarlijk. veel te hard, en zijn aandacht lag totaal niet bij het verkeer.

Steven Smith

Binnen een halfuur was hij bij de plaats van het ongeluk aangekomen. Hij werd meteen van alle kanten vriendelijk en haast slijmerig begroet, alsof ze hem enorm gemist hadden. Stevem voelde zich wel wat vermoeid meteen, door de autorit, maar liet hier niets van los. Hij knikte naar een paar collega's en bekeek de witte bestelbus even, waar bloedspetters duidelijk op zaten en een hele deuk in het voortaan zat. Steven schudde even zijn hoofd en zuchtte. Naast hem arriveerde de ambulance. Steven sprak nog even snel de berijder van de bestelbus aan, dat hij even moest gaan praten met een collega, en gaf bevel de kapotte bestelbus weg te takelen. Daarna liet hij de meeste politieautos wegrijden zodat het vervoer en weer beter langs kon en stapte toen naar de ambulance toe. Hij zag nog net hoe Andrea, stevig vastgemaakt, de ambulance in gedragen werd op een brancard, en zag de deuren toen dichtslaan. De ambulance bleef nog even een paar minuten staan, zeker om instellingen te veranderen en apparatuur klaar te maken. Daarna reed de wagen met loeiende sirenes weg. Steven keek de ambulance met een lege blik na en draaide zich toen tot Rowan.
"Wat is er gebeurd?" vroeg hij snel, maar hij voelde een andere vraag opkomen, die voor hem even belangrijker was nu. Hij staarde even voor zich uit, maar stelde de vraag toen toch. "Waar is Lincoln? Hij hoort al lang thuis te zijn.. Ik heb hem na gisteren niet meer gezien.. Kan ook aan mij liggen hoor.."

Rowan Rivers

Hij had zijn ogen gesloten, maar nog steeds liepen er af en toe tranen over zijn bleke wangen heen. Er was nog steeds geen ambulance, en hij vroeg zich een seconde af waardoor dat kwam, maar daarna dacht hij weer aan Andrea. Hij moest wel aan zichzelf toegeven dat hij ook af en toe aan Leroy dacht. En aan Lincoln. Hij maakte zich zorgen om de jongens, zeker omdat hij wist wat er aan de hand was, zo ongeveer. Dat ze vast gehouden werden. Hij opende zijn ogen, en hij keek naar het lichaam van Andrea. Haar bleke huid, met bloed, bijna overal. Hij had nog steeds haar hand vast, en hij had het gevoel dat zijn keel dichtgeknepen werd. Het schuldgevoel was enorm, en werd steeds groter. Hij wilde niet leven zonder Andrea. Hij had haar nodig, hij hield zo veel van haar. Opnieuw liep er een traan over zijn bleke wang heen. De agenten bleven nog steeds op afstand staan, want die kenden hem goed genoeg om te weten dat het alles erger zou maken als ze hem nu weg gingen proberen te halen. Ze lieten hem met rust, en dat was misschien maar even het beste. Hij kon er niet tegen als een van hun nu bij hem zou komen. Dat zou hij niet accepteren. Hij ademde trillend in, maar nog steeds had hij het gevoel dat hij geen lucht kreeg. Zijn neus bloedde nog steeds, en zijn hoofd bonkte ook nog flink. Toch waren dat nu dingen die hem niets boeide. Op dit moment voelde hij alleen maar de emotionele pijn. En die was verdomd erg. 'Andrea...' Zei hij nog eens heel zacht, met gebroken, trillende stem.

Steven Smith

De afgelopen dagen was hij aardig wat afgevallen. Alles wat hij binnenkreeg, had hij gelijk weer uitgespuugd. Het leek nu wel ietsjes beter te gaan. Hij had in de spiegel de wond op zijn rug even bekeken, en was tot de conclusie gekomen dat hij beter wel naar de dokter kon gaan hiermee. De hele wond was ontstoken en gezwollen. Het voelde enorm warm aan. Ook de reden van de koorts en zo, waarschijnlijk. Hij had een hand vol medicijnen genomen, tegen de misselijkheid, tegen de koorts en ontstekingsremmende medicijnen. Nu was hij weer iets opgepept. Hij had wat water gedronken en een broodje gegeten, en nog niet over gegeven.
Toen hij naar de klok aan de muur keek, schrok hij lichtelijk. Het was al dik vijf uur geweest, en Lincoln was nog niet thuis van school. Leroy ook niet trouwens, maar Steven wist niet wat Rowan allemaal met die Leroy gepland had. Steven griste zijn mobiel van de tafel en belde Lincoln een paar keer, maar hij kreeg geen enkel respons. Alleen maar de voicemail, waar hij niets aan had. Hij sprak één keer de voicemail in, vragend of Lincoln terug wilde bellen als hij het hoorde. Toen hij ophing, ging zijn mobiel meteen weer af. Steven trok zijn wenkbrauwen even op. Hij was toch ziek gemeld? Hij zuchtte even, en nam toen op.
"Steven Smith.." mompelde hij gedempt. Hij luisterde naar wat de agent aan de andere kant te zeggen had, en schudde zijn hoofd even. "Jezus.. Dat meen je niet.. Ik ga nog eens een keer verhuizen van hier..Nooit eens rust.." bromde hij gedempt. "Nee, ik kon er aan. Ja, dat kan ik wel, ik ga echt niet dood. Ja, ja, tot zo. Doei.." hij hing op en kneep zijn ogen even gespannen dicht. Daarna haalde hij diep adem en gooide een aantal medicijnen in zijn broekzak, greep zijn wapen, ID en portofoon, en rende toen gehaast de deur uit, naar zijn auto. Mack bleef zachtjes jankend achter- de hond had liever mee gewild, maar Steven deed nog erg voorzichtig met de hond, aangezien hij net genezen was van zijn wonden.

Rowan Rivers

Net op het moment dat hij dacht dat hij Andrea echt zou verkrachten, werd hij van haar af geduwd. En dat ging met flink wat kracht, want hij klapte hard op de grond. Zijn hoofd deed pijn, en hij sloot zijn ogen door de klap. Toen hij zijn ogen opende zag hij Andrea naar hem kijken, en die blik bezorgde hem koude rillingen. Hij werd er echt bang van, en dat kwam niet vaak voor. Ze verdween uit zijn kantoor, en de deur werd hard dichtgeslagen. Hij krabbelde overeind, nam niet de moeite om zijn pak te fatsoeneren, en hij trok de deur van zijn kantoor open. Daar stonden agenten verbaasd te kijken. Eerst naar hoe Andrea weg was gerend, en nu naar hoe hij er bij stond. 'Rivers...' Zei een van de agenten , en die kwam langzaam dichterbij. Rowan keek alleen maar naar de deur aan het einde van de gang, naar waar Andrea verdwenen was. Hij leek verstijfd, schuldgevoel trok door zijn hele lichaam, en hij voelde zich warrig. 'Hoofdinspecteur...' Probeerde iemand anders, maar hij reageerde totaal niet. Hij wist niet hoe lang hij daar zo stond. Hij kon niet eens meer nadenken, hij stond alleen maar naar de deur te staren, alsof hij hoopte dat Andrea terug zou komen. Hij was lijkbleek, en zijn hoofd bonkte. Zijn neus deed aardig veel pijn, en hij had zelf niet eens door dat er bloed over zijn gezicht heen liep. Toen er opeens iemand naar hem toe kwam gerend schrok hij zo erg, dat hij een paar passen achteruit deed. Hij keek ook heel erg geschrokken naar de agent, en die leek op zijn beurt daar weer van te schrikken. 'Ik... eh... er is een... eh... melding... ' zei hij snel en onduidelijk, en Rowan reageerde niet eens. 'Van een aanrijding... op de provinciale weg... met een vrouw...' maakte de agent het iets duidelijker, en Rowan reageerde nog steeds niet. Ze was weg. Andrea was weg. Het was zijn schuld. Natuurlijk was het zijn schuld. Het was altijd zijn schuld. Nu pas drongen de woorden van de agent tot hem door, en dit deed hem denken aan iets dat eerder gebeurd was. Hij ademde langzaam in, en nu pas merkte hij dat iedereen naar hem stond te kijken. 'Eh...' begon hij nu zacht. '2 eenheden daar naar toe... hou mij op de hoogte...' mompelde hij snel, en daarna draaide hij zich om, ging hij zijn kantoor in, pakte hij zijn mobiel en sleutels van zijn bureau, en liep hij weer weg, dit keer zelf ook het bureau uit. Er liep nog steeds bloed over zijn gezicht, zijn neus stopte maar niet met bloeden. Andrea had hem aardig hard geslagen. Ook zijn hoofd deed veel pijn. De klap op de grond was hard geweest. Hij sprong in zijn auto, en hij reed achter de politieauto's aan richting de provinciale weg. Daar was het een enorme chaos, wat hij kon zien terwijl hij nog niet eens uitgestapt was. Hij stapte nu wel uit, en als in trance liep hij dichterbij. Er stonden al veel agenten, en zodra die hem zagen draaiden ze zich allemaal om. Hij zag er ook niet uit. Zijn haar zat door de war, er liep bloed over zijn gezicht, en hij was lijkbleek. Hij keek ook nog eens raar uit zijn ogen. 'Misschien kunt u beter niet kijken... er is een ambulance gebeld... u kunt toch niets doen nu...' hoorde hij een agent zeggen, maar de stem klonk heel erg ver weg. Rowan liep gewoon door. Nu kwam de volgende agent naar hem toe, en die probeerde hem tegen te houden door zijn hand op de schouder van Rowan te leggen. Hij keek hij hem woest aan. 'Blijf met je poten van mij af,' snauwde hij, en daarna liep hij weer verder. Iedereen keek hem aan, bijna angstig. Angstig voor zijn reactie. Toen hij het lichaam zag wist hij direct al dat het Andrea was. Eigenlijk had hij het al die tijd al geweten. Hij rende hij naar haar toe, en knielde hij naast haar neer. Het zag er verschrikkelijk uit. Overal lag bloed en glas. Hij pakte haar hand vast, al had het totaal geen nut. Hij kneep zijn ogen dicht, maar dat stopte het enorme schuldgevoel dat hij had niet. 'Andrea...' sprak hij nu met trillende stem, en half snikkend. Het groepje agenten stond achter hem, op een paar meter afstand. 'Moeten wij Smith niet bellen?' vroegen die aan elkaar, maar dat ging langs Rowan heen. De agenten leken niet te weten wat ze met deze situatie aan moesten, en dus besloten ze Smith maar te bellen. Maar Rowan was veel te druk met Andrea. Hij probeerde niets te doen, hij zag zelf wel in dat hij op dit moment meer schade zou aanrichten als hij iets probeerde. De tranen mengden zich met het bloed op zijn witte wangen, en hij keek nog steeds doodsbang naar het lichaam van Andrea. Het schuldgevoel maakte hem misselijk, en hij voelde zich ongelukkiger dan ooit. 'Andrea... het spijt mij zo... ' mompelde hij zwakjes, en zijn stem klonk enorm onduidelijk doordat hij zo erg trilde. De wereld om hem heen leek totaal weg te zakken, en alles wat hij zag, was het lichaam van Andrea, wat een vreselijk beeld was, en wat hij eigenlijk nooit had mogen zien.

Andrea Penoyer

Ze leek weer aardig tot rust te komen, maar nog niet volledig. Haar ademhaling was nog altijd versneld en ze keek met een wantrouwende blik voor haar uit. De woorden van Rowan drongen niet eens tot haar door, ze hoorde niet wat hij allemaal zei. Ze was volledig op haarzelf gefocusst, om haarzelf rustig te krijgen en niet te flippen. Want dat was wel het laatste dat ze wilde.
Toen Rowan ineens begon te zeggen dat ze beter weg kon gaan, keek ze iets verbaasd en geschrokken op. Ze begreep er helemaal niets meer van en het deed haar werkelijk heel veel pijn. Ze wist niet hoe ze met haar gevoelens om moest gaan. De vreselijke gevoelens. Rowan begon te mompelen dat hij van haar hield. Andrea staarde hem glazig aan en zei zelf niet. Ze hield haar kaken stevig op elkaar geklemd. De rust keerde al aardig terug, maar net op het moment dat het weer een beetje goed leek te komen, werd ze ruw vastgegrepen door Rowan en achterover op de bank gedrukt. Hij begon haar wilt te zoenen en ze voelde zijn handen over haar borsten gaan. Even bleef ze verstijfd liggen en leek ze alles weer gewoon te laten gebeuren. Maar geen tien seconden later leek er wat in haar te knappen en ontstond er een enorme woede, gemengd met enorm veel verwarring en onzekerheid in haar. Ze haalde een keer fel uit tegen Rowans neus en gooide hem behendig van de bank, dat zat er helemaal ingeprent door haar werk. Toen ze 'vrij' was, sprong ze op, keek nog even met een lege, en haast enge blik naar Rowan, alsof ze niet eens meer in haar eigen lichaam woonde. Daarna sprong ze op en rende ze naar de deur. Ze rukte de deur open, verdween uit het kantoortje en gooide de deur keihard achter zich dicht. Met tranen in haar ogen en een blik alsof ze niet meer wist waar ze mee bezig was, rende ze naar de uitgang van het bureau. Dennis, een man die ook bij de bereden politie werkte, zag haar en probeerde haar al sussend tegen te houden, maar Andrea leek hem niet eens te zien. Ze rende gewoon keihard tegen hem op, viel bijna op de grond, maar wist net overeind te blijven en door te rennen. Verbaasd keek Dennis haar na.
Eenmaal buiten het bureau rende ze gewoon door, naar een onbekende bestemming, want voor haar gevoel was ze nergens meer veilig. Ze rende blind de straten over. Steeds verder. Gelukkig reden ze in de wijk neig hard en wisten er een paar auto's net op tijd luid claxonnerend te stoppen. Maar Andrea rende verder, naar een provinciale weg. Daar leek ze even te weten waar ze was e.n stopte ze hijgend met rennen. Maar daarna leek ze volledig in haar eigen wereldje te keren. Stemmen die er niet waren gingen door haar hoofd. Waanbeelden. Gekke geluiden. Het maakte haar bang, ze raakte in een blinde paniek. Hyperventilerend keek ze om zich heen, alsof overal monsters waren. Een vrouw die met haar hond langs was gelopen en haar had zien staan, kwam nu op haar af. Andrea had niets door, en schrok zich dood toen de vrouw ineens haar hand op Andrea's schouder legde. Andrea slaakte een kreet en sprong naar achteren, niet wetend dat daar de drukke weg al was. Ze keek nog even geschrokken naar de vrouw, voordat ze geschept werd door een wit bestelbusje. Er klonk een harde knal. Banden piepten op het wegdek. Glasgerinkel. Toeterende auto's. Andrea werd een heel eind meegeduwd door de auto, voor de auto twintig meter verderop tot stiltand kwam. Andrea rolde- al diep buiten bewustzijn- van de motorkap af en knalde nog eens met haar hoofd op het wegdek.

Rowan Rivers

Hij ging gewoon door, hij had wel door dat Andrea niet wilde, maar hij had te weinig controle over zichzelf. Toen hij opeens een klap in zijn gezicht kreeg deinsde hij achteruit, en zijn eerste reactie was zijn hand tot een vuist ballen, en hij voelde de woede door zijn lichaam trekken. Ja, dit maakte hem pissig op dit moment. Toch zorgde die klap er ook voor dat hij nu even door had wat hij eigenlijk deed, en hij stond plotseling op, om daarna door zijn kantoor te gaan lopen. Hij was onrustig. Heel erg, en dat was duidelijk te merken. Hij ademde langzaam in, en hij merkte dat hij helemaal gek werd van zichzelf. Van zijn eigen gedachten. Ze heeft met iedereen geneukt. Zelfs met Tobias. En jij moet al die tijd wachten... Hij stond stil, ademde trillend in, en hij schrok nog erger. Het leek wel alsof hij echt een stem door zijn hoofd hoorde galmen. En hij wist dat dat niet goed was. Dat was helemaal niet goed. Hij draaide zich om, keek om zich heen, maar het waren echt zijn gedachten geweest. Hij keek weer naar Andrea, en daarna ging hij weer naast haar zitten. 'He... rustig maar... sorry...' mompelde hij nu snel en gehaast. Hij was aardig van slag, en dat was niet goed. 'Het spijt me, ik... ik begrijp het ook niet...' sprak hij warrig. 'Ik moet meer rekening houden met jou... Ik snap niet wat mij bezield...' zei hij nu, en hij keek even weg. Daarna keek hij haar weer aan. Kijk dan naar haar! Ze is je vriendin... Kijk hoe lekker ze er uit ziet... En jij mag haar niet eens aanraken... Hij kneep zijn ogen dicht, en even bleef zijn adem in zijn keel hangen. Dit was echt niet goed. Hij keek haar weer aan, en zijn blik ging automatisch naar haar borsten toe. 'Andrea... je... kan beter weggaan... het spijt me heel erg... ik hou van je... ik hou écht van je...' zei hij nu, en er kwamen zelfs tranen in zijn ogen te staan. Zijn handen trilden, en binnen een seconde kwam er weer een totaal andere blik in zijn ogen te staan. Niet meer bezorgd en geschrokken, maar pure lust. Hij greep haar vast, en hij duwde haar achterover op de bank, om daarna half op haar te gaan liggen, en haar te zoenen. Opnieuw ging hij met zijn hand over haar borsten heen, en drukte hij zijn lichaam tegen dat van haar aan.

Andrea Penoyer

Ze voelde angst opwellen en voelde Rowan's hand over haar schouder glijden, naar haar borsten. Ze durfde er niets tegen te doen, nog niet, maar ze wist dat als hij door zou gaan de spanning alleen maar zou stijgen, en ook zij kon nog flippen. Het was niet dat ze helemaal niets meer met hem wilde doen, maar op dit moment kwam het gewoon erg slecht uit. Er was net weer iets gebeurd, ze kon niet ontspannen nu. Maar Rowan leek dat niet te begrijpen en ging gewoon door. Andrea haalde trillerig adem en keek hem angstig aan, maar zelfs dat leek hij niet te zien. Hij leek blind voor haar angst. Toen hij haar hand vastpakte, en die verplaatste naar zijn riem, leek ze te beseffen dat ze hele andere dingen kon doen met die hand. Ze dacht niet eens na, het ging volledig automatisch. Ze hief haar hand op, en gaf Rowan een harde klap in zijn gezicht met haar platte hand. Haar ademhaling stokte even in haar keel en ze bleef hijgend van angst op de bank zitten. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze wist zich geen houding te geven. Wel wist ze dat ze dit geestelijk niet langer meer aan kon. Nog even en ze zou doordraaien, en de vorige keer was dat niet bepaald goed afgelopen. Ze haalde even diep adem in de hoop controle te kunnen houden over haarzelf, en staarde naar de grond. Ze hoopte vurig dat Rowan even van haar af zou blijven en geen verkeerde dingen zou zeggen, want dan zou het haar te veel worden. Ze moest weer even tot rust komen en ontspannen. Ze moest weer even helder na kunnen denken, anders ging het verkeerd.

Rowan Rivers

Misschien had Andrea gelijk. Misschien was hij te positief. Misschien kwam het allemaal wel niet meer goed. Toen ze iets over een test zei spande hij zelf aan. Hij zou ook niet slagen. Hij was het meest bang voor de schiettest. Toch kon hij er niets tegen doen. Hij merkte dat Andrea aanspande, maar hij wilde te graag. Ze waren allebei eigenlijk enorm veranderd. Hij had zichzelf niet meer goed in de hand. Hij ging nog dichter tegen Andrea aan zitten, en hij gleed met een hand van haar schouder naar haar borsten. Hij bleef haar zoenen, steeds iets wilder. Zijn opwinding werd erger dan ooit. Vroeger had hij dit nooit zo. Hij begreep het zelf ook niet. Het sloeg nergens op, en hij wist hoe vreselijk Andrea dit vond. Toch ging hij door. Hij maakte met zijn hand de eerste knoopjes van de blouse van haar uniform los. Hij zelf had zoals altijd de laatste tijd een net pak aan. Hij liet zijn hand nu over haar borsten gaan, en hierdoor werd alles alleen nog maar erger. Hij wilde meer. Hij pakte haar hand vast, en hij legde die op de gesp van zijn riem. Hij stopte de zoen, keek haar aan, zijn blik vol lust, en misschien ergens toch ook wat wanhopig. Hij zoende haar al heel snel weer.

Andrea Penoyer

Eenmaal in het kantoortje van Rowan, werd ze haast op de bank geduwd. Maar heel erg vond ze dat niet, want ze wilde toch zitten. Ze zuchtte even zacht en ademde diep in en uit. Ze trilde nogsteeds lichtjes en voelde zich geestelijk helemaal niet goed. Het leek wel alsof het de afgelopen tijd weer steeds slechter ging met haar. Straks moest ze weer naar een of ander kliniek. Ze schudde even kort haar hoofd, nee, dat wilde ze niet. Het had haar de vorige keer misschien wel geholpen, maar de eerste paar weken waren echt slopend en vreselijk geweest.
"Ik kan het gewoon niet meer.. Ik reageer gewoon niet goed meer.. Als we binnenkort weer een keer getest worden, komen Amazing en ik er beide niet meer doorheen denk ik.. Dan heb ik geen keuze, dan wordt ik ontslagen.." zei ze zachtjes. Ze zuchtte weer zacht en sloot haar ogen even, maar opende die weer toen Rowan plotseling zijn lippen op de hare drukte. Ze schrok even lichtelijk, maar omdat het gewoon een kusje was vond ze het niet zo heel erg. Toen hij haar echter intiem begon te zoenen spande ze zich al een stuk meer aan, maar ze liet het wel over haar heen komen. Een paar jaar terug had ze hem gewoon hard aan de kant geduwd en hem verteld hoe respectloos hij deed, maar nu al haar zelfvertrouwen afgebrokkeld was durfde ze dat niet meer.

Rowan Rivers

Hij liep zijn kantoor binnen, en hij dwong Andrea bijna om op de bank te gaan zitten. Hij sloot de deur, en hij ging naast haar zitten. Hij sloeg zijn arm weer om haar heen, en hij ademde langzaam in. 'Dat moet je niet zeggen Andrea....' Zei hij nu rustig tegen haar. Hij wreef zachtjes over haar rug heen. 'En over ontslag moet je niet nadenken nu...' Zei hij daarna. 'Dat is een lastig besluit, en ik betwijfel of je daar gelukkig van wordt,' zei hij zacht. Hij keek haar doordringend aan, en hij ademde langzaam in. 'Ik had ervoor moeten zorgen dat er sneller versterking was...' Zei hij nu. 'Het spijt me,' voegde hij er nog aan toe. Hij keek haar nog eens doordringend aan, en hij haalde zijn hand van haar rug, en legde die op haar bovenbeen neer. Hij voelde tintelingen door zijn lichaam trekken, en hij boog naar haar toe. Hij drukte zijn lippen op die van haar, en in eerste instantie gaf hij haar gewoon een kus. Maar de tintelingen in zijn lichaam werden erger, en binnen een paar seconde drong hij met zijn tong in haar mond, om haar intiem te zoenen. Hij liet zijn hand over haar been naar boven glijden, en hij merkte hoe hij binnen een paar seconde enorm opgewonden was. Hij kreeg een erectie, en hij ademde direct heel snel. Hij legde zijn hand in haar nek, en hij ging dichter tegen haar aan zitten.

Andrea Penoyer

Ze schudde even snikkend haar hoofd en beet op haar onderlip. "Ik wilde er niet heen.. Maar.. Het moest.." sprak ze zachtjes en schor. Ze had zelf ook even tegen gestribbeld, niet lang, want ze durfde niet echt meer tegen mensen in te gaan. Helemaal niet tegen mensen die qua werk 'boven' haar stonden. Langzaam werd ze iets rustiger, maar de beelden en geluiden bleven door haar hoofd spoken, daar kon ze niets tegen doen. Hoe Jiska erbij had gelegen, was vreselijk. En dat zij niets gedaan had, vond ze nog tien keer zo erg. Maar ze had op dat moment gewoon niets kunnen doen. Waarom wist ze niet. Het was haar te zwaar gevallen. Ze was op dat moment gewoon helemaal verstijfd. Ze had niks kúnnen doen.
"Oké.." antwoordde ze zachtjes op de vraag van Rowan, of ze bij hem bleef zitten in zijn kantoor op het bureau. Ze had nu toch geen zin om alleen thuis te zitten. Al was Steven daar ook, en Mack ook. Maar dan voelde ze zich nogsteeds alleen. Nog altijd mocht ze Steven niet helemaal. Voor haar was het gewoon haar baas en huisgenoot. Niet echt een vriend. Maar ze kende hem ook niet echt goed, niet zo goed als Rowan deed.
Ze stapte uit de auto toen Rowan de deur voor haar opende en veegde snel de tranen van haar wangen. Ze wilde niet dat iedereen zag dat ze wéér gehuild had. Al was het nogsteeds duidelijk aan haar rode en betraande ogen te zien, en aan de rode strepen op haar witte wangen. Ze pakte Rowan's hand nu vast en liep langzaam met hem mee richting het bureau.
"Ik haat mijzelf.." mompelde ze zachtjes en gebroken. "Ik.. Ik ben zo veranderd.. Ik kan niets meer.. Ik denk.. Ik denk dat ik ontslag ga nemen.. Ik kan het niet meer.." zei ze zacht, met een trillende stem van emotie. Opnieuw beet ze op haar onderlip.

Rowan Rivers

Hij startte de auto, en hij reed weg. Hij keek opzij naar Andrea, best wel vaak, maar hij probeerde ook nog op de weg te letten. Ze waren gelukkig vrij snel bij het bureau, en daar zette hij de auto weer stil, en keek hij opnieuw opzij naar Andrea. Nu boog hij helemaal naar haar toe, en sloeg hij zijn arm om haar heen, zo ver dat ging in de auto. Erg gemakkelijk zat het nou ook weer niet. 'Ik neem je niets kwalijk,' zei hij rustig en kalm tegen haar. Hij wist niet waar hij de kalmte vandaan haalde, maar op dit moment was het misschien wel zijn zakelijke kant, en daardoor kon hij het gewoon wat kalmer over brengen. 'Maar natuurlijk begrijp ik ook dat je hier mee zit... Maar Andrea, wat er in jou leven allemaal wel niet gebeurd is... je had helemaal niet naar die bank mogen gaan... het is niet jou schuld...' zei hij tegen haar, al wist hij dat ze dat waarschijnlijk niet aan zou nemen van hem. 'Ik zal bij je blijven okey?' zei hij nu zacht tegen haar, en hij pakte haar hand iets steviger vast. 'Je staat hier niet alleen voor. Je staat nergens alleen voor, dat moet je niet vergeten,' zei hij tegen haar. Hij schoof nu iets naar haar toe, en hij keek haar doordringend aan. 'Ik kan niet weg hier Andrea, maar over een paar uur ben ik wel klaar. Blijf je alsjeblieft bij mij zitten? In mijn kantoor? Dat zou ik fijn vinden,' zei hij nu. Hij wilde haar niet alleen laten nu, maar hij wist ook dat hij niet weg kon. Er moest hier iemand zijn, en zodra hij wegging, werd er een zooitje van gemaakt, en dat was wel het laatste wat hij wilde nu Steven ziek was, en Leroy en Lincoln verdwenen waren. 'Ik moet je trouwens ook nog iets vertellen...' mompelde hij daarna snel. Ze moest eigenlijk wel weten van Leroy, al vond hij het vreselijk te moeten vertellen dat hij een zoon had. Hij gooide de autodeur open, en stapte uit, om daarna naar de kant van Andrea te lopen, en voor haar de deur open te doen. Hij stak zijn hand uit, zodat ze die vast kon pakken, en hij glimlachte even naar haar.